Mijn man heeft geen empathie

Ergens is het ook wel heel bevrijdend minder stil te staan bij de behoeftes van anderen. Dus is het niet zo vreemd dat er mensen zijn die minder empatisch in het leven staan. Wij vinden dat weer egocentrisch, maar zij vinden ons weer ‘dom’ om zoveel voor anderen klaar te staan zodat anderen zelf niet hoeven na te denken. Dit even heel kort door de bocht.
Maar het maakt wel duidelijk dat wij beter eens zouden kunnen stilstaan bij het waarom wij menen anderen te moeten helpen. Misschien staan wij wel te snel klaar? Of willen wij de regie naar ons toetrekken, vanuitgaande dat het dan goed gaat.. 

Door zelf minder snel sociaal te handelen, eerder stil te staan bij het waarom eigenlijk, snap ik mijn man ook wat beter; ben ik minder snel teleurgesteld in hem of in mijzelf. Mijn man moest daar zelf ook even aan wennen.

Dit betekent niet dat ik nu net zo hard ben, maar er zijn meerdere tinten grijs. En de ene dag ben ik wat minder grijs dan de andere, net hoe het uit komt.

Geen oplossingen, wel herkenbaar! Ik heb ook een verder heel lieve, goede man die uit zichzelf weinig empathisch en emotioneel vlak is. Hij is heel goed voor mij en de kinderen, precies wat jij zegt op het praktische vlak heel zorgzaam. Maar met emoties lijkt hij niet goed overweg te kunnen en als ik bijvoorbeeld eens verdrietig ben komt het hier ook voor dat ik zelf om die arm om mij heen moet vragen. Op zulke momenten voel ik me ook eenzaam. Hij lijkt zelf niet veel nodig te hebben en gaat er vanuit dat dat bij anderen ook zo is, heb ik wel eens gedacht. Of dat hij zich niet meer zo goed kan binden omdat zijn vader al op jonge leeftijd is overleden en hij door zijn emoties te blokkeren zichzelf beschermt. Het maffe is dat er in zijn familie nog zakelijkere (echt afstandelijke) types zijn, maar ook bijvoorbeeld een heel emotionele zus. Mijn man zou ik niet afstandelijk willen noemen, die van jou wel? 

Toch denk ik: je kent hem al zo lang, je weet dat hij hierin niet zal veranderen. Als iemand op deze leeftijd geen empathie in zich heeft, kan je dat als naaste niet veranderen. Zeker niet als dat niet uit hem zelf ontstaat.
Dus de keuze is: of kijken naar de wel goede dingen, dat je gezelschap hebt en een gezin en je empathie ergens anders halen, bij vrienden en familie of: stoppen met hem, een tijd alleen zijn en kijken of er misschien een man op je pad komt die wel empathisch is. Aangezien mannen hoger scoren op autisme en narcisme en cultureel gezien empathie niet als kernkwaliteit van die gender wordt aangeleerd is de kans daarop misschien minder dan je denkt. 

--- schreef op 18-10-2021 om 15:45:

Toch lees ik dat hij wellicht echt wel wat doet als je het hem vraagt. Dat kan voor jou onacceptabel zijn maar je probeert het ook niet. Dus nu ga je eens tijdens een boswandeling in gesprek (kondig dat aan vantevoren, ik wil met je praten tijdens de boswandeling) en geef aan wat je dwars zit. Geef ook aan dat je accepteert dat hij niet zelf verzint wat hij moet doen (dan had je een andere vent moeten kiezen) maar dat jij wil aangeven waar jij behoefte aan hebt en dat je dan wil dat hij dat geeft en dat je het hem dan niet kwalijk neemt dat hij geen initiatief toont.

Wees dan ook voor jezelf vanaf het begin duidelijk: dit wil ik dat hij doet en dat niet. Zo geef je hem ook de kans om het te leren.

Wij hebben het bos plat gelopen en daarbij eindeloze en soms heftige gesprekken gevoerd waarbij ik duidelijk heb aangegeven wat ik van zijn gedrag vind en hoe ik het graag anders zou zien. Dat was in de periode dat ik nog niet doorhad dat het geen onwil is maar onvermogen. Sindsdien vind ik het niet onacceptabel dat ik soms duidelijk om iets moet vragen. Hij doet in elk geval altijd enorm zijn best om mij tegemoet te komen. Dat is ook heel wat waard. 

Mijn vraag op dit forum draait ook niet om : hoe kan ik mijn man veranderen, zodat hij beter bij mijn ideaalbeeld past (ik heb niet eens een ideaalbeeld) maar : hoe kan ik leren omgaan met dit gemis.
diverse reacties hebben mij doen inzien dat ik niet de enige ben die hier mee te maken heeft, dat geeft toch wel wat steun, maar ook dat accepteren de enige optie is. Ook steun elders (blijven) zoeken. Je kunt nu eenmaal niet álles wat je verlangt in 1 persoon verenigd vinden. 

Dank voor alle reacties, het heeft me wel geholpen. 

je zegt dat je geen autisme ziet bij je partner, maar je bericht wel dat je denkt dat hij in het gewone leven goed acteert nav verwachtingen die er zijn. 
Dat klinkt toch aardig autistisch. 
Het kan natuurlijk ook gaan over bijv een persoonlijkheidsstoornis maar dat matcht weer niet zo met dat rustige, kabbelende leven dat jullie verder hebben. 
Ik vraag me af waarom je hem niet helpt met zijn kind te helpen? Hij zegt niet te weten hoe. Dat is al best knap, veel mensen menen precies te weten hoe het moet en slaan behoorlijk de plank mis. 
Partner hier stond altijd open voor suggesties hoe de kinderen te steunen, sommige dingen zag hij echt niet zelf. 
Verder: hoewel best herkenbaar is er hier toch heus wel ontwikkeling in deze zaken. 
Waar ik me vroeger echt geregeld in de steek gelaten voelde doet partner nu echt zijn best er voor me te zijn als dat nodig is en dat lukt heel aardig meestal. 

spijtig dat je dit nog tegkomt 

Ha, wat een herkenbaar verhaal. Ik zou graag in contact met je komen. Ik begrijp je gevoelens ook zo goed. Houd je goed. Veel liefs 💗