Mijn man heeft geen empathie
Tien jaar heb ik nu een relatie met mijn tweede man. We zijn beiden rond de 50 en hebben ieder 2 jongvolwassen kinderen. Mijn man is op het materiële en praktische vlak een zorgzame man. Hij is goed voor mijn kinderen en voor mij. Onze relatie kabbelt gemoedelijk en gezellig voort. Toch is er iets wat mij ongerust maakt. Mijn man bezit geen empathisch vermogen. Daar zijn in het verleden hevige ruzies over geweest omdat ik het niet begreep en ik mij in de steek gelaten voelde. Inmiddels heb ik in de dagelijkse gang van zaken geaccepteerd dat ik van mijn man geen meegevoel hoef te verwachten. Het is geen kwade wil, hij heeft het gewoon niet.
Ondertussen steekt bij mij steeds de onrust op als er iets vervelends gebeurd en ik daar weer alleen mee moet omgaan. Het is al zover gekomen dat ik eventuele problemen niet eens meer met hem deel, het heeft toch geen zin. Onze relatie is daardoor behoorlijk oppervlakkig gebleven en het lukt mij daardoor niet om een diepere liefde voor hem te gaan voelen.
Enkele voorbeelden : Ik heb eens een vervelend ongeluk gehad, waar ik lang van heb moeten herstellen. Hij reageerde daar heel onverschillig op, zelfs geïrriteerd. Zijn broer en ouder zijn overleden. Hij toont geen enkel verdriet of gemis, behalve dan een uurtje op de begrafenis. Zijn oudste kind zit psychisch diep in de problemen, hij steekt geen hand uit om te helpen. Het lijkt hem allemaal niet te raken. Het leven gaat door alsof er niets gebeurd is. Voor mij onbegrijpelijk.
Ik maak me zorgen over de toekomst. Ik ben heel zelfstandig en lijd mijn eigen leven met een uitgebreide fijne vriendenkring, maar wat gebeurd er als ik mijn man, degene die het dichtst bij me zou moeten staan, een keer écht emotioneel nodig heb (zoals bij dat ongeluk het geval was) of bijvoorbeeld bij een overlijden van een dierbare ? Dan sta ik er dus ook echt alleen voor. Soms denk ik dat ik teveel wil. Het perfecte plaatje bestaat niet. De perfecte partner ook niet. Onze relatie is verder goed. Kalm, stabiel. Ik kan om deze reden de relatie niet verbreken, maar ik vindt het af en toe toch moeilijk te verdragen. Is er iemand die dit herkent en mij wat tips kan geven over hoe ik hiermee om kan gaan ?
Kan het zijn dat je man in plaats van geen empathie, juist zoveel empathie voelt, dat hij er niet mee om kan gaan? En dan in een soort freeze modus terechtkomt?
Er zijn mensen die denken dat dat bij bijvoorbeeld mensen op het autismespectrum speelt. Daarvan wordt ook vaak gezegd dat ze geen empathie voelen, terwijl men nu gelooft dat ze een overmaat van empathie voelen en zich daarom afsluiten. Waarmee ik dus niet zeg dat je man autistische trekken heeft, maar wel dat dit een inmiddels herkend mechanisme is. Misschien helpt dat besef je om er anders tegenaan te kijken en je wat minder in de steek gelaten te voelen. En misschien zijn er inmiddels ook technieken ontwikkeld om daarmee om te gaan.
Hoi poekipoek, ik weet ervan, ik heb beroepshalve veel met autisme te maken en ik heb over deze nieuwe inzichten gelezen.
Ik heb in het verleden allerlei verklaringen gezocht. Ik zie bij mijn man geen trekken van autisme. Wat ik wel zie is dat de rest van zijn familie ook zo koud en zakelijk is. Ik ben tot de conclusie gekomen dat verklaringen voor dit gedrag me niet verder helpen omdat het daarmee niet verdwijnt. Er veranderd niets, ik moet ermee om zien te gaan. Vaak lukt dat, maar steeds steekt het gevoel van gemis de kop op wanneer er iets echt vervelends gebeurt.
In geval van psychische problemen bij een ander is het juist goed om daar niet in mee te gaan. Het is al erg genoeg zonder dat je meehuilt. Veel mannen zijn niet zo heel emotioneel of empathisch, dat wordt ze van jongs af aan bijgebracht.
Als ik van mijn man medeleven wil, moet ik dat expliciet aangeven. Anders denkt hij ‘hé probleem, ik ga praktische oplossingen roepen.’
Goh ja dat lijkt me moeilijk voor je. Ik heb zelf ook te maken gehad met zo'n partner. Hij had een emotionele disregulatie stoornis, valt onder cluster B in de DSMV, in zijn geval narcisme dus geen autisme.
Zonder je te willen veroordelen vraag ik me af waarom je nu tot deze zorgen komt. Je gaat immers al heel lang met hem. Ik had ook zo'n partner maar ben binnen een paar jaar afgehaakt omdat ik merkte dat met iemand zonder empathie geen relatie mogelijk is.
Je zegt wel "Mijn man is op het materiële en praktische vlak een zorgzame man. Hij is goed voor mijn kinderen en voor mij. Onze relatie kabbelt gemoedelijk en gezellig voort."
Dat klinkt toch wel alsof er toch wel positieve kanten zijn. Dat was in mijn geval niet. Misschien moet je inderdaad je zegeningen tellen en empathie bij vriendinnen en familie halen.
En wat zegt hij als je aangeeft wat jij van hem wil als bijv jouw moeder komt te overlijden? Serieuze vraag.
MMcGonagall schreef op 17-10-2021 om 23:24:
In geval van psychische problemen bij een ander is het juist goed om daar niet in mee te gaan. Het is al erg genoeg zonder dat je meehuilt. Veel mannen zijn niet zo heel emotioneel of empathisch, dat wordt ze van jongs af aan bijgebracht.
Als ik van mijn man medeleven wil, moet ik dat expliciet aangeven. Anders denkt hij ‘hé probleem, ik ga praktische oplossingen roepen.’
Wie heeft het over meehuilen ? Natuurlijk is dat de oplossing niet. Compleet negeren is het andere uiterste en dat is wat mijn man doet. Ik maak me zorgen over dit volwassen kind en niet zonder reden. Ik vind het frustrerend dat hij het er maar bij laat zitten. Straks gebeurd er iets onherroepelijks, en dan ? Nu is hij ook extreem conflict vermijdend. Zijn hele familie is dat trouwens. Iedereen draait maar om de hete brij heen als er iets is. Alles wordt doodgezwegen of voor elkaar verborgen gehouden. Zelfs als er iets (leuks) georganiseerd moet worden laat iedereen het aan een ander en dus aan het toeval over. Misschien is het ook een kwestie van karakter verschil tussen ons twee. Ik ben anders grootgebracht. Aanpakken en indien nodig rustig het gesprek aangaan, je lost het samen op.
Misschien is het inderdaad een goed idee om aan mijn man uit te spellen wat ik nodig heb op bepaalde momenten. Ik heb daar al eens aan gedacht, maar op zo’n moment voel ik me kwetsbaar en niet in de juiste stemming om man ook nog eens instructies te moeten geven. Zo van : wil je een arm om me heen slaan ? Wil je tegen me zeggen dat het wel goed komt ?
Dat moet toch logisch zijn denk ik dan, maar blijkbaar is dat niet zo.
Lexus schreef op 18-10-2021 om 00:26:
Goh ja dat lijkt me moeilijk voor je. Ik heb zelf ook te maken gehad met zo'n partner. Hij had een emotionele disregulatie stoornis, valt onder cluster B in de DSMV, in zijn geval narcisme dus geen autisme.
Zonder je te willen veroordelen vraag ik me af waarom je nu tot deze zorgen komt. Je gaat immers al heel lang met hem. Ik had ook zo'n partner maar ben binnen een paar jaar afgehaakt omdat ik merkte dat met iemand zonder empathie geen relatie mogelijk is.
Je zegt wel "Mijn man is op het materiële en praktische vlak een zorgzame man. Hij is goed voor mijn kinderen en voor mij. Onze relatie kabbelt gemoedelijk en gezellig voort."
Dat klinkt toch wel alsof er toch wel positieve kanten zijn. Dat was in mijn geval niet. Misschien moet je inderdaad je zegeningen tellen en empathie bij vriendinnen en familie halen.
Er zijn absoluut positieve kanten. Dit probleem komt alleen naar boven bij nare gebeurtenissen of complexe problemen. Die heb je gelukkig niet elke dag. Over het algemeen gaat het dus heel goed. Dat is de reden dat wij al zo lang bij elkaar zijn. Dan gebeurd er iets (zoals bij dat ongeluk) en dan trekt hij zich dus compleet terug, wordt afwerend en afstandelijk. Dat is een rare gewaarwording maar niet iets om de relatie meteen om te verbreken. Je wordt boos, verdrietig, praat het uit en je denkt dat het opgelost is. Het gewone leven gaat weer verder, totdat de volgende nare gebeurtenis en datzelfde gedrag weer opduikt. Het sluipt erin. Het lijkt erop dat mijn man heel goed heeft geleerd wat ervan je verwacht wordt in de dagelijkse gang van zaken. Hij acteert dat als het ware heel goed. Bij uitzonderlijke situaties lukt dat acteren niet meer en is hij zichzelf. Tenminste, zo komt het op mij over.
--- schreef op 18-10-2021 om 06:35:
En wat zegt hij als je aangeeft wat jij van hem wil als bijv jouw moeder komt te overlijden? Serieuze vraag.
Dan zal hij dat ‘opslaan’ er zoveel mogelijk naar proberen te handelen als het zover is. Hij zal dan ook dagelijks vragen wat hij voor mij kan doen. Praktische steun is het probleem niet. Misschien is het inderdaad goed om hier nu al over te praten. We hebben het al vaker over zijn gebrek aan empathie gehad en hij is het wel met me eens. Een gesprek hierover is dus geen probleem.
Nu ik zo op jullie berichten reageer wordt het me ineens duidelijk waar de schoen nu echt wringt: Ik denk dat ik de relatie emotioneel te oppervlakkig vind. Ik mis het gevoel van emotionele verbondenheid en wederkerigheid, die ik bijvoorbeeld met mijn ouder, kinderen en vrienden wel heb. Ik kan niet voluit van hem houden, zoals ik dat wel kan van mijn ouder, kinderen en vrienden.Ik ben op mijn leeftijd en na alles wat ik heb meegemaakt natuurlijk ook niet meer zo onbevangen als vroeger en ik dacht dat we door de jaren heen wel naar elkaar toe zouden groeien op dat vlak. Ik begin me door allerlei gebeurtenissen te realiseren dat het er gewoon niet inzit en dat vind ik zo jammer en verdrietig. Mijn ouder gaat eens dood, mijn kinderen vliegen uit, mijn vrienden hebben hun eigen leven en sores en over sommige dingen praat je niet zo snel met anderen, daar heb je toch je partner voor nodig. En die is dan niet ‘thuis’.
Esther Pearl zei eens wat je in je man bewonderde, kan later een valkuil worden. Ik vond de zelfverzekerdheid in mijn man zo sterk dat ik hem aantrekkelijk vond. We durfden avonturen aan, zonder en later met kinderen. Maar sinds een paar jaar zie ik ook hier familietrekjes aan mans kant waar ik mij over verbaas; egocentrisch, proberen er financieel zo gunstig mogelijk uit te komen en vooral zwart maken om zo zelf uit spotlight te komen. Maar ook het negeren.
Juist omdat ik dat bij de familie in geheel terug zie, weet ik dat dat de manier is van opvoeding en dat ik het niet kan veranderen. Dus ook geen tips.
Wel heb ik geleerd niet te veel vooruit te kijken. Ik wilde graag dingen regelen om zo problemen voor te zijn. Dan ging ik al snel die kar trekken. Daar ben ik mee gestopt. Het maakt een relatie wel oppervlakkiger. Dat vind ik ook pijnlijk. Maar uit zelfbehoud en in belang van elk gezinslid, leg ik mij daarbij neer.
Man van TO geeft aan zichzelf ook minder empatisch te vinden. Mij man heeft ook gezegd niet perfect te zijn, om even later toch weer blijk te geven van een kort geheugen.
TO maakt zich zorgen om een toekomst wanneer de kinderen de deur uit zijn. Die vragen komen hier ook wel eens voorbij. En dan vermaan ik mij want ik weet niet wat morgen brengt. Zo leef ik meer op de dag dan vroeger. Vroeger speelde ik in op bouw aan zekerheid. Nu ben ik meer van mijzelf gaan houden door minder stil te staan bij wat niet aan mij is. Dur eigenlijk ben ik ook minder empatisch in het leven gaan staan omdat ik te empatisch was, denkende dat ik het leven kon maken.
Als je minder empatisch in het leven staat, kan je zaken ook oplossen zoals je dat zelf voor ogen hebt zonder bemoeienissen. Dat is tenminste mijn ervaring.
Dit is heel lastig, ook lastig aan te leren als het vermogen er niet is.
Maar onverschilligheid zou ik heel erg vinden, zeker als het om zijn kind gaat. Een kind dat naar vader gaat en zegt dat het absoluut niet goed gaat, dan kun je als ouder niet je schouders ophalen en doen alsof er niks aan de hand is. Een kind voelt zich dan ontzettend niet gezien, niet gehoord en niet begrepen.
En dat geldt ook voor jou na je ongeluk. Meehuilen hoeft inderdaad niet, maar een luisterend oor en een schouder om op te huilen, praktisch meehelpen en dat ook uit jezelf doen, zou ik wel belangrijk vinden.
Maar geen emoties tonen als man, als dat er in de opvoeding al in gehamerd is, dan is dat heel moeilijk er uit te krijgen.
Anders er in staan
Eens lag de zus van man in scheiding. Ik vroeg hem haar te bellen of hij iets kon doen in haar nieuwe woning. Hij vroeg :’Waarom; als ze mij nodig heeft, kan ze mij toch bellen? Na mijn uitleg, heeft hij haar gebeld.
Net als TO, als je erom vraagt, doen ze het wel, maar niet uit zichzelf.
Het ‘zelf je broek ophouden’ is er met de paplepel ingegoten. Een groot contrast met de basis van je eigen opvoeding. Niet meteen fout, wel anders.
Eens had ik een knieoperatie, de eerste twee weken deden man en kinderen de h boodschappen of wasgoed. Daarna moest ik er steeds om vragen. Dat vragen ging mij tegen staan en ik deed het nog liever zelf, verbaasd over het feit dat mijn man niet opstond en hulp aanbood.
En dan valt het kwartje; je kan heel zelfverzekerd in het leven staan en je eigen boontjes doppen maar tegelijk ongemerkt geremd wordt in het ontwikkelen van een empatie voor je medemens, want dat pas niet bij je denkwijze.
Een mindfulnesstraining heeft mij geholpen dit verschil te accepteren.
Flanagan, dankjewel voor je verhaal. Heel herkenbaar voor mij. Fijn om te lezen. Ook ik ben minder empatisch geworden naar mijn man, ook uit zelfbehoud. Positief effect daarvan is dat ik me in ieder geval niet meer onnodig schuldig voel als ik iets voor mezelf wil doen of een keer niet mee wil naar zijn familie. Dat vind hij niet leuk, maar hij doet het er maar mee. Ik trek mijn eigen plan. Het zorgt wel voor een soort hardheid waar ik mijn best voor moet blijven doen en die niet zo bij me past.
ik probeer ook bij de dag te leven, zolang het nog overwegend leuk is blijf ik, zeg ik tegen mezelf. Ik moet dat mezelf wel steeds voor houden, telkens als ik merk dat ik het toch graag anders had gewild en weer merk dat het er niet in zit.
MamaE, dat is ook wat ik moeilijk vind. Zijn kind zit eigenlijk met hetzelfde probleem als ik. Dit kind is anders dan de rest van de familie en in emotionele problemen gekomen en zit daar nog steeds in. Lang GGZ traject gehad, maar niets heeft echt geholpen omdat dit kind alleen maar echt GEZIEN wil worden door vader en van vader verwacht dat hij veranderd. Mijn man heeft aangegeven dat hij niet kan veranderen en is van mening
dat het kind volwassen is en zelf zijn/haar leven op de rit moet krijgen. Hij maakt zich wel zorgen zegt hij, maar er komt geen actie van zijn kant, op zo nu en dan een kort berichtje na. Ik vind dat onbegrijpelijk dat je je kind zo in de kou laat staan. Aan de andere kant zie ik ook echt onvermogen bij mijn man. Hij weet echt niet wat hij moet doen of laten.
Tja, denk ik dan : zo gaat het dus ook straks als ik hem écht nodig heb.
Wat verdrietig. Ik vind het wel erg makkelijk gezegd van je man 'dat hij nu eenmaal zo is en niet kan veranderen'. Je kunt op zijn minst je best doen. Dat je kind volwassen is wil niet zeggen dat het alles zelf kan en nergens meer hulp bij kan gebruiken.
En als hij niet weet hoe, kan hij daar zelf misschien ook hulp bij gebruiken. Psychische problemen zijn heel complex. Het is ook moeilijk om iemand daarmee te helpen. Maar om dan te zeggen 'ik weet niet hoe dus ik doe maar niks' is niet de oplossing.
Ik heb zelf ook wel een beetje de neiging om dingen niet te doen als ik niet weet hoe of het overzicht mis. Maar ik weet dat van mezelf en train mezelf daar ook in. En als het om mijn kind gaat, is dat gewoon geen optie.
