mijn man gaat binnenkort vreemd.

Toch maar zeggen

Het is voor ons heel normaal om in elkaars mail e.d. te kijken. Vast niet als we een geheim zouden hebben. Bij het eerste signaal dat er een geheim lijkt te zijn zou ik al een "goed gesprek" beginnen. Dus als ik zoiets zou lezen zou ik daar meteen op reageren. Liever uitkomen voor dat ik het weet dan hem daarmee door te laten gaan en dan pas te zeggen dat ik er van wist. Als je bij elkaar wilt blijven voor de kinderen, zou ik energie steken in de vraag hoe jullie dat samen denken te doen in plaats van in een slachtofferpositie te schieten. Zie je het voor je hoe dat zal gaan? Ga de confrontatie aan. Kinderen laten opgroeien in zo'n sfeer is ook niet goed voor ze.

Ik zou

die dag samen met de andere partner een bezoekje brengen op de lokatie. Het overspel is al begonnen, daarvoor heb je niet eens sex of iets in die trant nodig.
En dat is niet om wraak te nemen, maar om te voorkomen dat hij zich nog meer gaat vastbijten in de leugens en alles veel langer gaat duren dan nodig; duidelijker dan betrappen kan niet.

Hij heeft zijn recht van vertrouwen verspeeld, jij mag best in zijn telefoon kijken.

waarom?

Waarom zijn jullie nog samen?
Geeft hij nog wel om jou?
En jij om hem?
Ik zou hierover praten en zeggen dat je wilt dat het stopt en heel hard aan jullie relatie werken. Trekken aan een dood paard heeft geen zin, dus als hij niet wil zou ik daar consequenties aan verbinden.

Haar relatie

Ik vind dat je wel je eigen plan moet bedenken en het bij jou en je man moet houden. Wat wil je eigenlijk? Hem zich rot laten schrikken? Dat hij 'bekent'? Wil je dat hij zich bedenkt? Wil je dat hij de beslissing neemt om bij je weg te gaan? Want jij gooit hem er nu nog niet uit? Het is iets tussen jou en je man. Deze vrouw of in ieder geval haar man erin betrekken geeft geen pas. Dat zijn jouw zaken niet.

al bijna 30 jaar samen

en hoe verliepen deze dertig jaren? In mijn beleving zijn de jaren met pubers/jongvolwassen kinderen niet de meest relaxte, omdat zij op alle momenten van de dag in en uit lopen, laat naar bed gaan; je privetijd als ouders in de knel kan komen.
Op zoek naar liefdes van ooit, zonder gezin, met alle toekomst van de wereld in je hoofd, is een voor de hang liggende vlucht.

Hoe ga je daar zelf mee om? Heb jij weleens zulke fantasieën?

Maak nu (nu!) een afspraak met je man. Hoe wil je samen verder? Welke steken hebben jullie (beide) laten vallen in de gezamenlijke verbondenheid?

Sterkte!!!

Wat wil je?

Denk je dat je door dit niet te bespreken het weer goed komt. Wil je dat eigenlijk wel? Kan je straks net doen alsof het nooit gebeurd is? Als dat zo is dan kan je het negeren en hopen dat hij tot zijn zinnen komt en weer met jou verder gaat.

Zo niet, dan moet je er toch iets mee. En wat een zielepiet zeg. Hoe kom je erbij om contact te gaan leggen met je exen? Alleen dat zou voor mij al een reden zijn voor een goed gesprek. Dat doe je toch niet en wat dacht hij dan dan mee te bereiken?

En nu is het zover. Hij gaat zijn ex ontmoeten. Ik zou niet haar man waarschuwen maar ik zou het wel je eigen man voor zijn voeten gooien. En begint hij erover dat jij stiekem in zijn telefoon hebt gekeken dan kan je daarop zeggen dat je je vermoedens had omdat hij zo raar deed de laatste tijd. Had je niets gezien dan had je zijn telefoon natuurlijk direct teruggelegd. Hij heeft dit veroorzaakt en niet jij.

Wat denkt je man te bereiken met een bezoek aan ex? Wat denkt hij dat de gevolgen voor zijn huwelijk en de kinderen zijn? Heeft hij überhaupt aan consequenties gedacht? Hoe wil hij verder met zijn huwelijk? Hoe wil hij verder met zijn kinderen?

Niek

"Het is iets tussen jou en je man. Deze vrouw of in ieder geval haar man erin betrekken geeft geen pas. Dat zijn jouw zaken niet."

Die twee die vreemdgaan hebben het een zaak van de ander gemaakt. Het is al één pakketje met 2 daders en 2 slachtoffers. Ik zou dit soort dingen graag willen weten, niet in de laatste plaats ivm SOA's.

Jeweetniet

Los van dat ik vind dat de andere relatie niet de verantwoordelijkheid van muis is, vind ik ook dat het de aandacht en energie afleidt van waar het om gaat. Het inlichten van de partner van ex lijkt veel meer op wraak dan op een gedegen stap om er zelf met man goed uit te komen.
Als je al kiest voor een confrontatie met een ander dan man, dan vind ik dat ze ex moet confronteren. Zij weet dat man getrouwd is.

Anno

Dat ging niet helemaal goed. Nu lijkt het alsof Anno op zichzelf reageert. Mijn fout.

Niek

Daar kan ik inkomen, dat je dat zegt. Misschien reageer ik vanuit de optie dat na vreemdgaan mijn/relatie over zou zijn. In dat geval valt er voor mij niets meer te redden, zeker omdat het niet zijn eerste keer is dat hij contact heeft met vrouwen/exen. Als wraak zou ik het zelf niet zien. Meer dat iemand verdient te weten dat zijn relatie anders is dan hij denkt. En ik reageer dan weer vanuit mijzelf: ik zou dat absoluut willen weten, alleen dán kan ik actie ondernemen.

tja...

Deze meneer zoekt het willens en wetens op. Eerlijk gezegd voor mijn gevoel een verloren zaak. Ik zou hem zsm confronteren met zijn voornemen en hem voorspiegelen wat dat met jou doet. Dit zou het meeste effect kunnen hebben als je dit op een rustige manier weet te doen.
Afhankelijk van zijn reactie verdere stappen. Want er moet hoe dan ook iets actiefs gebeuren aan de relatie.

En ja, misschien ook de anders partner op de hoogte brengen. Gewoon omdat je het zelf ook zou willen weten. Met ,jouw zaken niet, heeft dat niet zoveel van doen vind ik.
Sterkte

Niek

"Als je al kiest voor een confrontatie met een ander dan man, dan vind ik dat ze ex moet confronteren. Zij weet dat man getrouwd is."

Nee, daar ben ik het niet mee eens. Als ex ben je natuurlijk ook wel verantwoordelijk voor wat je doet, maar de man van Muis is hier willens en wetens aan begonnen. Hij weet wat hij kapot maakt, die ander kan alleen maar denken dat het al kapot is. Ik heb misschien een rare opvatting over wat ordinair is, maar ik vind het dus aan de ordinaire kant om een scène te trappen bij de ex. Doe dat lekker bij je man, die heeft een relatie met je en die moet zich verantwoorden.

ach ja wat is gepast?

Je man gaat binnenkort vreemd... schrijf je.
Ik zie dat hij nu vreemd gaat. Voor mij zou het verraad van vreemdgaan niet liggen in die ene geplande nacht.
Je man gaat vreemd. Al veel langer begrijp ik uit je postings. Je noemt het 'rommelen' daarmee lijkt het of dat nog binnen de marge is voor jou. Maar nu er werkelijk seks gepland staat gaat hij te ver.

Dat zou ik hem laten weten. Je hebt hem veel vrijheid gegeven (door het gerommel maar te laten duren binnen jullie relatie.) Nu gaat hij te ver. Aan jou om de grens aan te geven.Wie weet zoekt hij deze grens wel.

Wat schiet je ermee op om ze op heterdaad te betrappen? Als je bewijs nodig hebt kun je ook z'n berichtjes kopiëren of evt. foto van maken.
Dat betrappen gaat een emotioneel drama worden. Waar ben je op uit?

"Het is iets tussen jou en je man. Deze vrouw of in ieder geval haar man erin betrekken geeft geen pas. Dat zijn jouw zaken niet".
Ik begrijp je wraakgevoelens volkomen. En wat kan jou het schelen of het gepast is of niet. Deze vrouw gedraagt zich al helemaal niet gepast. En het is zeker wel jouw zaak want het gaat om jouw huwelijk. Grrrrrrrr.

Dat ik deze gevoelens herken moge duidelijk zijn. In emotie kun je allerlei stappen zetten die het drama vergroten. Als je diep van binnen eerlijk bent is deze mevrouw niet het probleem. Ze is er op ingegaan en ja daarom heb je wat mij betreft alle reden om haar vanuit de grond van je hart te verwensen.

Maar....je man legt contact met verschillende exen. Hij is duidelijk op zoek naar weet ik veel wat. Daar ligt het probleem. Je man heeft behoefte aan aandacht, spanning, seks, nostalgie noem maar op. Dat ligt bij hem.
En als je durft door te denken ligt het misschien ook aan jullie relatie.Hij zoekt iets wat hij bij jullie samen mogelijk mist. Nog een stap verder; wat is zijn en wat is jouw rol? Wie mist wat en hoe zoeken jullie daar een weg in?
Wat wil je man? En wat wil jij?

Misschien is het nu teveel gevraagd. Ik kan me nog herinneren dat die andere vrouw mij totaal obsedeerde. Ik was alleen maar bezig met haar en hem. Kon allerlei wraakacties bedenken. Maar het leidde mij af van het werkelijke probleem wat ik onder ogen moest komen: Hoe stond onze relatie ervoor? (die afleiding was ook nodig; puur zelfbehoud om er niet aan onder door te gaan). Heel langzaam kon ik die afleiding wat los laten en mij gaan richten op wat echt nodig was.

Mijn advies; maak het nu, Vandaag, bespreekbaar. Hij belazert je nu. Niet pas op die datum. Diep inademen en de strijd maar aangaan. Verrekte moeilijk maar onontkoombaar. Als het jou goed doet die partner van vrouw in te lichten moet je dat doen. Kan jou het schelen. Het is pure wraak. Wat mij betreft niet ongepast. Maar of het je wat brengt is maar de vraag. Ik heb het destijds niet gedaan. Heb wel contact gehad met die vrouw. Leek mij logischer.
Maar het is niet van belang, die vrouw kan jouw relatie niet redden of stukmaken. Dat kan alleen je man. En jij!

Alvast dank voor jullie reacties.

Bedankt voor jullie reacties en meedenken, pffft.
Ik weet nog niet of ik die man wil inlichten. Heb er over gedacht na jullie reacties. Het is niet eens uit wraakgevoelens, maar meer over dat ik het zo geniepig en laag vind om achter iemands rug te whatsappen en ook nog een geheime nachtelijke ontmoeting te plannen. Het is meer uit een soort van rechtvaardigheidsgevoel. ik ken die man niet, maar toch zou ik het hem graag willen vertellen, snap je?

Wij zijn jaren terug in relatietherapie geweest en daaruit kwam dat hij toen ook al heel veel met zijn exvriendinnen aan het mailen was en dagjes uit ging. Dat dagjes uit vertelde hij me wel.
Er kwam uit dat hij niet tevreden is met zijn huidige leven vol met verantwoordelijkheden. Hij is blijven steken in zijn studententijd en wil zich graag weer 18/20 jaar voelen. De verantwoordelijkheid van een gezin kan hij kennelijk heel moeilijk aan en daarom verlangt hij terug naar die tijd. Dat is ook de reden dat hij steeds weer die vrouwen opzoekt. Het is ook makkelijk, want daar heb je geen echte relatie mee met de ook minder leuke dingen van de dagelijkse gang van zaken. Omdat we elkaar al heel lang kennen en omdat we samen kinderen hebben, hebben we toen gekozen, na de relatiegesprekken om toch bij elkaar te blijven voor de kinderen, en ook voor het gemak, wonen in één huis is makkelijker, het is allemaal goedkoper en overzichtelijker. En we zijn natuurlijk ouders. Er woont nog één kind thuis. We laten elkaar best vrij en ook als hij had gezegd dat hij een oude vriendin wilde ontmoeten had hij dat gewoon kunnen zeggen. Een koffieafspraakje had ik wel okee gevonden, maar een nacht of dat stiekeme gedoe achter mijn rug, dát is wat mij erg kwaad maakt. Ze verkneukelen zich erover dat ze het allemaal lekker stiekem doen en hij gaat ook in op haar verzoek om samen ergens stiekem af te spreken.
Hij wil graag door haar verleid worden en alles met haar doen, zo appte hij. Best heftig om dat te lezen, en dan al die kusjes en ik mis je. En ze hebben elkaar nog niet eens gezien in het echt! Heel lang geleden dus.

Waarschijnlijk barst hij van het schuldgevoel en dat is te merken, want plotseling doet hij alles voor me. Hij moet nu gaan liegen over waar hij naar toe is en dat, zo appte hij aan haar, vindt hij heel moeilijk, maar hij zou zijn best doen. Hij gaat nu een tweedaags congres verzinnen.
Ik kan ook zeggen dat ik alles al lang weet en dat hij maar lekker moet afspreken met haar. Dan is de lol er snel af, want het is niet spannend meer, want ik weet alles. Ik ga eerst alles goed regelen over onze huidige situatie. Ik sta juridisch zwak, omdat we al 25 jaar in een huis wonen en het huis is niet van mij. Ik wil dat via de notaris regelen en het ook op mijn naam laten zetten in ons samenlevingscontract. We zijn niet getrouwd. Ik ga daar rustig met hem over praten. Ik heb al die jaren het huis goed onderhouden, deed veel schilder- en kluswerk, heb het schoongehouden en vind het rechtvaardig dat het ook op mijn naam komt. Nu, hij zo vol schuldgevoel zit, is hij denk ik wel heel toegankelijk hiervoor. Als dat geregeld is confronteer ik hem ermee dat ik alles al lang weet en dat hij dan maar naar die vrouw moet gaan, maar dat hij daarna niet meer hoeft terug te komen. Als ik hem er nu mee confronteer, zou ik wel eens aan het kortste eind kunnen trekken. Stel dat hij met die vrouw hier wil wonen, dan zou hij mij en thuiswonend kind er dus gewoon uit kunnen zetten.
Het is best ingewikkeld. Ik zou hem er graag uit willen gooien, maar zo gemakkelijk is dat niet.

Stip & Muis

Mooie reactie, Stip.

Ik lees nergens dat de man van Muis van haar af wil. Ik zou voorzichtig zijn met die conclusie. Voorlopig ziet het er uit als spanning zoeken naast het huwelijk die hij in het huwelijk tekort komt. Dat hoeft niet te betekenen dat hij niet (het meeste) van jou houdt.

Muis, je kunt wel doen alsof je hier maar op een manier op kunt reageren, maar dat is niet waar. Ik zou mijn man confronteren en dan met de billen bloot. Allebei. Wat hij mist, wat jij mist, wat hij wil, wat jij wilt. Niets ontziende eerlijkheid lijkt mij de enige optie. Kies voor elkaar of ga uit elkaar, maar realiseer je verdomd goed waar je voor kiest en waarom en wat de consequenties zijn. In beide gevallen. Het is jullie keus. Er is geen forum ter wereld dat die keus voor je kan maken. En zet dat huis uit je hoofd.

Dat huis

had al 25 jaar geleden geregeld moeten zijn. Waarom is dat toen niet gebeurd? Nu zal het hem wel achterdochtig maken, denk ik. Hoewel dat natuurlijk ook wel een mooi breekijzer kan zijn.

Overigens gaat hij nog van een koude kermis thuiskomen als hij weer 18 wil zijn. Dat is hij namelijk niet meer, en de mensen om hem heen ook niet. En ook die ex niet. We slepen allemaal onze bagage met ons mee en daar komt hij nog wel achter.

confrontatie aangaan

Nou, ik zou gewoon een afspraak maken met de man van die vriendin van hem. Zaak uitleggen en samen hun confronteren als ze denken dat ze met z'n tweeën zijn. Dan schrikken ze zich maar rot. Jij en die man schrikken je toch ook rot als je dat allemaal leest op hun mobieltjes? Zou er geen traan om laten en ze keihard confronteren.

Humor

Ik zou het met humor doen. Het is toch een lachwekkende situatie? (Je vroeg om het perspectief van een buitenstaander ). Ik zou hem achteloos eens vragen naar z'n eerste liefde, hem uithoren over haar, en zeggen: wat een lol zou dat zijn he, als je elkaar na zoveel tijd weer zou gaan zien. Spannend! Het kan zo makkelijk. Ik zou vertellen dat ik ook wel eens contact heb gehad via Fb met iemand van vroeger. Iemand die mijn hart nog steeds sneller doet kloppen als je terugdenkt aan de heftige seks. Maar dat dat gezoek naar vroeger wel getuigt van dat je ouder wordt, dat je samen een nieuwe fase ingaat, afscheid aan het nemen bent van je jeugd, de kinderen groot, en dat dan krampachtig vasthouden aan wat je koppelt aan die jeugd, daarbij hoort. En dat je hoopt dat jullie niet zoals je zo vaak hoort, gaan leiden aan zulke onnozele illusies.

Ik zou hem verleiden tot een gezellige avond uit, op de dag dat hij met haar weg zou gaan. Iets wat hij fijn vindt om te doen samen met jou. Ik zou erbij zeggen: je mag alleen maar nee zeggen als je met je eerste lief een afspraakje hebt, haha! Want dat kun je maar een keer doen natuurlijk, en ik wil geen spelbreker zijn, en dat je dan wilt dat hij al dat gewroet in het verleden en spijt over wat nooit geweest is, achter zich laat voordat jij met hem de volgende stap zet: samen plannen maken voor de komende tien jaar. Ik zou geheimzinnig, maar liefdevol lachen, heel veel van hem houden, hem in verwarring brengen en daarvan genieten, en hem duidelijk laten merken dat hij veel op het spel zet, dat je veel begrijpt, maar ook geen onnozele hals bent.

Als je bij hem wilt blijven dan, he, dan zou ik al die moeite doen. Maar als je allang niet meer meer van hem houdt, zou ik het gewoon laten gaan. Niets over zeggen, doen alsof je neus bloedt, lief blijven, geduld hebben tot de kinderen groot genoeg zijn en wegwezen. Elkaar zeker niet het leven zuur gaan maken tot het zover is, want wat schiet je daar nou meer op? Daar gaat iedereen aan kapot, jij, jij en vooral je kinderen.

geen liefde

Ik word er naar van. Ik denk te lezen dat er in elk geval van jouw kant geen liefde meer is. Jullie hebben therapie gehad en zoals jij het beschrijft was wederzijds respect en liefde geen reden om jullie huwelijk voort te zetten. Wel andere- ongetwijfeld goede redenen(dat meen ik, ik heb bewondering voor knokken voor je relatie vanwege de kinderen)- om samen verder te gaan. Alhoewel niet echt samen. Het komt op mij over dat jullie emotioneel al een heel gescheiden leven leefden. Man gaat nu over de schreef met stiekem doen. Dat is tegen jullie ongeschreven (?) regels in. Dat maakt jou boos. Jij vindt het achterbaks.
Misschien zie ik het verkeerd maar in mijn ogen doe jij hetzelfde nu. Jij gaat -achter zijn rug om- je zaakjes financieel regelen zodat je hem straks voor een voldongen feit kunt stellen.
Ik begrijp het wel maar het komt zo koud en berekenend over. Ik denk te lezen dat jij niet meer van hem houdt (en dat recht heb je!). Jij bent nu zover dat het 'ieder voor zich' wordt. Je vertelt niet of je man van jou houdt. Zoals je het beschrijft lijkt het wel zo. Ook al zijn zijn daden zo anders. Wat ingewikkeld is dit. Nog 1 kind thuis. Al die jaren hebben jullie het samen kunnen redden voor jullie kinderen en uit gemak. Misschien is dit voor jou de druppel.
Het zou ook kunnen zijn dat je je zo gekwetst voelt dat je hem toch ook gewoon een hak wilt zetten. (in je posting doe je alsof daar geen sprake van is, net als naar haar man. Ik vraag mij af of je echt zo nobel bent of dat je graag zo wil zijn en je verschuilt achter 'rechtvaardigheidsgevoel')

Net als Hombre wil ik je zeggen; ga goed bij jezelf te rade wat je drijfveren zijn. In wiens belang je de dingen gaat doen zoals je ze doet.En misschien als je de boel open gooit dat er heel andere dingen spelen bij man dan je nu denkt. Het zal je kwetsbaar maken en misschien is dat nu een brug te ver. Maar misschien ook de moeite waard. Jullie hebben 30 jaar achter de rug. Dit gaat een keerpunt worden. Of jullie relatie eindigt of jullie kunnen samen nog een modus vinden die wel werkt. (en ik hoop daar dan bij dat het liefdevol mag zijn). Maar welke kant het ook op gaat; blijf trouw aan jezelf. Gooi jezelf niet ten grabbel uit emotie. Maak het drama niet groter dan het al is. Je gaat jezelf erin verliezen.En dat is mijns inziens nog erger dan wat er allemaal al mis is. En realiseer je hoe dit uitpakt voor jullie kinderen. Het is hun vader. Een vader die heel domme dingen doet. Hoe zal het voor hen zijn als er scenes komen? Als de zwarte kanten van hun vader op straat komen te liggen? Ook voor volwassen kinderen is dit moeilijk. Hoe hen dit ter ore komt ligt grotendeels bij jou. Het welzijn van je kinderen ligt deels ook bij jou. (ook al vind je misschien dat het zijn 'schuld' is)

Ik vind het verdrietig voor jou. En ook voor je man. Dit had ik jaren terug niet begrepen maar ik heb meegemaakt hoe dit kan werken in een persoonlijkheid en in een relatie. Ik heb ook gezien hoe moeilijk dit gedrag en gevoel voor beide partijen is. En ik heb ervaren dat er een andere weg mogelijk is.
Geen idee of dat voor jullie geldt; eerlijk gezegd lijkt het dat het van jouw kant over is.
Ik wens je rust. En nog veel meer wijsheid om goed te handelen.

Stip

Wat een wijze woorden!

stappenplan

Ik wil nog wel even rechtzetten dat ik de financiele situatie echt niet achter zijn rug om regel. Dat kan ook niet, want als je een samenleefcontract wil bijwerken moet je daar allebei toestemming voor geven.
Ik heb rustig met hem besproken dat ik het heel rechtvaardig zou vinden als het huis ook op mijn naam komt en omdat we nog meer dingen in het samenleefcontract willen regelen, die toen niet geregeld zijn, zoals allimentatie. Toevallig laatst nog een brief van de notaris gehad om naar testament en samenleefcontract te kijken. Ik ben ook nog op dit moment het hele huis aan het witten en het voelt als mijn huis en zo ben ik het gesprek begonnen. Hij vond het goed en we gaan binnenkort een afspraak bij de notaris maken. ik wil het samenleefcontract niet verbreken, ik wil niet de dupe worden van zijn gedrag. Al jaren heeft hij geen aandacht meer voor zijn gezin.
In tussentijd doet hij maar fijn vanalles met die vrouw. Dan ga ik hem er toch mee confronteren, en dan mag hij een oplossing bedenken. Ik wil niet meer samen met hem onder één dak wonen. We hebben al jaren toch geen echte relatie meer en dit is echt de druppel. En ik wil ook niet met zoon het huis uit omdat hij vreemd gaat.

Muis

"We hebben al jaren toch geen echte relatie meer en dit is echt de druppel. En ik wil ook niet met zoon het huis uit omdat hij vreemd gaat."

Als je al jaren geen echte relatie meer hebt verbaast het me dat je man niet eerder vreemd is gegaan. Had ik ook gedaan. Ik zou daar de echte oorzaak leggen. Dat maakt het helaas ook minder redelijk dat jij het huis 'claimt', want voor een relatie ben je beiden verantwoordelijk.

jaren geleden

deden jullie relatietherapie.

'Er kwam uit dat hij niet tevreden is met zijn huidige leven vol met verantwoordelijkheden. Hij is blijven steken in zijn studententijd en wil zich graag weer 18/20 jaar voelen. De verantwoordelijkheid van een gezin kan hij kennelijk heel moeilijk aan en daarom verlangt hij terug naar die tijd.'

En wat deed jij met die informatie?
Afwachten of hij ooit volwassen zou worden?

Hoe kijken je (deels al uitgevlogen) kinderen naar hun vader?

Eigenlijk snap ik niet zo goed dat dit al die jaren heeft kunnen voortduren.

jaren geleden

Hebben jullie besloten om verder te gaan met een liefdeloos huwelijk, omdat dat praktischer was (goedkoper en overzichtelijker) en beter voor de kinderen. Blijkbaar hebben jullie toen verzuimd de regels goed af te spreken. Het lijkt mij hoog tijd om dat alsnog te doen.

Muis

Waarom meen jij recht te hebben op een huis dat niet van jou is?
Als je dat had gewild had je in gemeenschap van goederen moeten trouwen.

Je kunt nu niet opeens het recht claimen op dat huis en daar willen blijven wonen omdat hij vreemd gaat. Die twee zaken hebben niks met elkaar van doen. Waarom vind je dat je recht op alimentatie zou moeten hebben? Nogmaals, zuke dingen regel je als je trouwt, niet vlak voor je iemand wilt verlaten.

Je probeert gewoon nog even snel je man financieel te naaien voor je van hem gaat scheiden. Je huwelijk is al vele jaren slecht, je amn gaat nu (bijna) vreemd en dat siert hem niet, maar jij hebt er blijkbaar ook weinig aan gedaan.

Ik mag hopen dat je man niet die volkomen idioot is die je nu doet voorkomen en vlak voor een scheiding het samenlevingscontract in zijn nadeel gaat veranderen.

Nou Mark

Op het moment dat je samen aan kinderen begint heb je in mijn ogen ook een zorgplicht over en weer. Het klopt dat het slimmer was geweest om dit in het begin van de relatie al vast te leggen, maar dat neemt niet weg dat moreel gezien Muis misschien toch wel recht heeft op het een en ander.

Het siert de man van Muis namelijk ook niet om vrolijk verder te gaan en zijn vrouw met kind berooid achter te laten.

Nou Ginny

Muis wil man het huis uit schoppen en niet omgekeerd als ik het tenminste goed begrepen heb.

Wat betreft (kinder)alimentatie heb je natuurlijk gelijk.

Muis

Je stelt dat jij en je vriend al jaren niet echt meer een relatie hebben. Maar als dat zo is gaat hij dan wel echt vreemd. Is het niet meer dat jullie bij elkaar blijven uit economisch gemak en voor jullie thuiswonende kind. En verder niet goed met elkaar hebben gecommuniceerd wat de voorwaarden zijn van dit samen zijn?
Misschien vergis ik me, maar het komt op me over dat jij hem niet meer wil, maar dat je het ook niet goed vind als hij elders iemand vind die hem wel wil.
Nu vraag ik me af. Wat is de reden dat je boos bent dat hij die ex vriendin opzoekt? Zie je het als bedreiging voor de verstandhouding die jullie nu hebben. Of zou je willen dat er meer was tussen jullie en dat jij en je vriend weer een volwaardige relatie zouden hebben. Of is er een andere reden?
In het eerste het geval dan is het inderdaad goed om je voor te bereiden op een scheiding. Misschien is het inderdaad terecht als zaken beter verdeeld worden dan in de afgelopen 30 jaar is gedaan. Daar mag je best naar kijken. Maar het huis kan wel van jou voelen. Het is niet van jou. Dus hem het huis uit zetten lijkt me niet haalbaar en ook niet terecht.
In het tweede geval kan ik je alleen maar adviseren om er voor te vechten die relatie weer terug te krijgen. Confronteer je vriend voor hij de stappen zet die hij wil zetten en stel je kwetsbaar op. Het is onzeker of het gaat lukken. Maar zonder jou inzet gaat het zeker niet lukken. Lukt het niet kunnen jullie altijd nog uit elkaar gaan.

vrij?

Je zegt dat het stiekeme je vooral boos maakt.
Ok, dus als je man gewoon had gezegd dat hij met die-en-die dan-en-dan een afspraak zou hebben mèt overnachting, dan was het wel goed geweest?
Of ook niet? Wat waren jullie afspraken tav jullie vrije relatie na jullie therapie? Toen is hij open geweest over zijn behoeften en is duidelijk geworden dat die niet bij elkaar lagen en hebben jullie samen besloten toch door te gaan om de kinderen en het (financiële) gemak. (of waren het alleen jouw motieven om door te gaan?) Zijn die motieven nu weg nu hij echt vreemd zal gaan? Wat maakt nu eigenlijk het verschil? Is dat niet het feit dat je nu echt geen deelgenoot meer bent en buitengesloten wordt? Weet je wel zeker dat je hem kwijt wilt? Is je reactie niet eerder een teken van het tegendeel?