Mezelf terugvinden in relatie
Door allerlei omstandigheden gaat mijn huwelijk niet zo goed. Mijn man ergerde zich de laatste tijd vaak aan mij en deed negatief. Ik heb hem daar een tijdje geleden op aangesproken en gezegd dat ik samen wil blijven, maar niet op deze manier. Ik heb hem wel de tijd gegeven om na te denken wat hij wil. We zijn al lang samen, namelijk, en geven echt wel om elkaar.
Ik heb me in de tussentijd een beetje aangepast zodat we conflicten konden vermijden. Gedrag dat bij hem irritatie oproept heb ik ingehouden. Vooral ook voor de kinderen. Inmiddels, maanden later, merk ik dat ik mezelf niet meer kan zijn in de relatie. Dat ik teveel heb ingeschikt. Tegelijk merk ik dat hij geen stappen heeft gezet om uit te zoeken wat hij wil. Hij vindt het zo wel weer goed gaan. Ja, fijn voor hem, maar ik kan mezelf niet meer zijn.
Liefst wil ik de relatie behouden, maar ik wil ook mezelf kunnen zijn. Dat vond ik juist altijd zo waardevol aan onze relatie. Hoe kan ik in deze situatie mezelf weer terugvinden zonder de boel op scherp te zetten?
Inmiddels zijn we een dik half jaar verder en hebben we een aantal gesprekken gehad met een relatietherapeut. Het waren hele zware maar ook goede gesprekken. De communicatie tussen mijn man en mij verbeterde en ik kon weer mezelf zijn. We hebben bewust veel tijd voor elkaar gemaakt, dagen en nachten weg en zo. Het was weer gezellig, met zijn tweeën en met het gezin. Net nog een hele leuke vakantie gehad met zijn allen.
Maar de laatste twee maanden waren we allebei heel druk. Hebben we weinig tijd met z'n tweeën gehad en ik voelde de afstand weer groeien. Ook tijdens de vakantie, die dus heel leuk was, zijn we vrijwel niet met z'n tweeën geweest.
En nu heeft mijn man aangegeven te willen scheiden. Zijn gevoel is weg. Ik vind dat lastig, want hoewel ik het zwaar heb gehad en zeker ook niet spetterend verliefd ben, houd ik nog wel van hem en eerlijk gezegd vooral van ons gezin zoals we samen zijn. Bovendien ben ik enorm slecht in loslaten. Ik denk dat we allebei helemaal niet gelukkiger worden van het opbreken van ons gezin, familie, vrienden, en alles wat erbij komt kijken. We zijn al heel lang bij elkaar en ik had mijn zinnen gezet op samen oud worden. Beetje reizen, samen leuke dingen doen met (klein) kinderen.
Ik lees dit topic terug en zie dan de negatieve dingen. Maar toch kan ik de wens niet loslaten dat we samen weer gelukkig worden. Ik zit al naar tantra te kijken en zo terwijl dat volgens mij helemaal niks voor mij is. Ik zoek altijd oplossingen, schiet in de actie. Maar heeft dat nog zin en zo niet, hoe laat ik het los?
Wat erg voor je (jullie) Foetsie ! Zeker na alle stappen die zijn gezet. Het klinkt inderdaad als typisch midlife/overgang. Is je man er misschien nog van te overtuigen dat scheiden, zeker op jullie leeftijd, echt niet zaligmakend is ? Dat het de hormonen zijn/ de leeftijd is, een vlucht, de angst om oud te worden, dingen te missen voordat je echt te oud bent ? En dat als jullie door deze storm heen komen jullie relatie alleen maar mooier kan worden ?
Hoe komt het dat je naar Tantra kijkt, ook al past dat niet bij je ? Heeft hij klachten over de seks ?
En los laten … tja, je kunt alleen los laten als je daar zelf aan toe bent.
Inderdaad Zonne2017, het lijkt heel erg op midlifecrisis en fomo. Hij wil passie. Dat zou ik ook geweldig vinden, maar ja. We zijn samen sinds we tieners waren, elkaars eerste liefde. En zijn nu de vijftig gepasseerd.
Ik dacht aan tantra juist omdat het iets nieuws voor ons is, buiten onze comfortzone. En omdat het ook heel erg gaat om verbinding op lichamelijk gebied. Op geestelijk gebied hebben we die verbinding weer gevonden met relatietherapie.
Maar ja, het is ook mijn valkuil om steeds maar door te blijven gaan. Niet op te geven. Terwijl het voor mij ook niet fijn is geweest de laatste jaren. Misschien kan ik gewoon niet loslaten terwijl ik dat wel zou moeten doen? Kon ik het maar uitproberen, maar er staat zoveel op het spel.
Nou, hij wil scheiden toch? Is het dan niet voor de hand liggend dat jullie een break nemen en dat hij een poosje ergens anders gaat wonen?
Zonne2017 schreef op 06-08-2022 om 20:38:
Wat erg voor je (jullie) Foetsie ! Zeker na alle stappen die zijn gezet. Het klinkt inderdaad als typisch midlife/overgang. Is je man er misschien nog van te overtuigen dat scheiden, zeker op jullie leeftijd, echt niet zaligmakend is ? Dat het de hormonen zijn/ de leeftijd is, een vlucht, de angst om oud te worden, dingen te missen voordat je echt te oud bent ? En dat als jullie door deze storm heen komen jullie relatie alleen maar mooier kan worden ?
Hoe komt het dat je naar Tantra kijkt, ook al past dat niet bij je ? Heeft hij klachten over de seks ?
En los laten … tja, je kunt alleen los laten als je daar zelf aan toe bent.
Scheiden is op geen enkele leeftijd zaligmakend, maar waarom zou dat op hun leeftijd extra minder zaligmakend zijn? Een goeie vriend van mij is op zijn 55e gescheiden na jaren aanmodderen binnen zijn huwelijk en hij is eindelijk weer opgebloeid en de gezellige energieke man die ik 35 jaar geleden heb leren kennen! En zijn ex vrouw zegt nu ook dat ze dit eigenlijk veel eerder hadden moeten doen, want na het 1e verdriet kan ook zij pas zien in hoeverre hun huwelijk was ingekakt.
Soms is de koek gewoon echt echt op en dan is het beter er een punt achter te zetten, hoe moeilijk ook! Eigenlijk beetje vergelijkbaar met de situatie van Foetsie, want wie Foetsie nu nog? Ze zoekt steeds naar laatste strohalmen om maar dat huwelijk te kunnen behouden, zelfs tantra lees ik nu, terwijl dit niets voor haar is? Voor mij zijn dit steeds uitstellen van executie, sorry!
Ik gun beiden hun geluk en dan maakt het niet uit of je 30, 45, 58 of 70 bent, maar als je dat geluk niet meer bij elkaar kunt vinden, dan maar los van elkaar. Dit schiet ook niet op, toch? Hoeveel moet Foetsie nog van zichzelf verliezen als persoonlijkheid? Ik vind het namelijk erg pijnlijk om te lezen soms.
RoodVruchtje schreef op 07-08-2022 om 14:15:
[..]
Scheiden is op geen enkele leeftijd zaligmakend, maar waarom zou dat op hun leeftijd extra minder zaligmakend zijn? Een goeie vriend van mij is op zijn 55e gescheiden na jaren aanmodderen binnen zijn huwelijk en hij is eindelijk weer opgebloeid en de gezellige energieke man die ik 35 jaar geleden heb leren kennen! En zijn ex vrouw zegt nu ook dat ze dit eigenlijk veel eerder hadden moeten doen, want na het 1e verdriet kan ook zij pas zien in hoeverre hun huwelijk was ingekakt.
Soms is de koek gewoon echt echt op en dan is het beter er een punt achter te zetten, hoe moeilijk ook! Eigenlijk beetje vergelijkbaar met de situatie van Foetsie, want wie Foetsie nu nog? Ze zoekt steeds naar laatste strohalmen om maar dat huwelijk te kunnen behouden, zelfs tantra lees ik nu, terwijl dit niets voor haar is? Voor mij zijn dit steeds uitstellen van executie, sorry!
Ik gun beiden hun geluk en dan maakt het niet uit of je 30, 45, 58 of 70 bent, maar als je dat geluk niet meer bij elkaar kunt vinden, dan maar los van elkaar. Dit schiet ook niet op, toch? Hoeveel moet Foetsie nog van zichzelf verliezen als persoonlijkheid? Ik vind het namelijk erg pijnlijk om te lezen soms.
Dit denk ik ook als ik er verstandelijk over nadenk. Maar mijn gevoel zegt dat er nog zoveel is tussen ons en ook nog zoveel te winnen is. We hebben lol samen, lichamelijk klikt het, we delen een gezin, onze kinderen zijn alles voor ons en zij hebben al wat rugzakken mee te dragen. We hadden alles en zijn dit de laatste jaren deels kwijtgeraakt. En ik vraag me ook af: hoeveel energie wil ik niet nog instoppen? Wanneer stop ik daarmee?
We zagen een toekomst voor ons van samen oud worden, samen reizen, samen van huis en tuin genieten. Gezelligheid met familie. Dat zijn voor mij heel belangrijke en basale zaken. Voor hem ook. Nu is het zover dat de kinderen eindelijk bijna op eigen benen staan en we samen kunnen gaan genieten. Wanneer laat je dat los? Als je zo lang bij elkaar brengt verlies je eigenlijk alles in een scheiding. Dan heb ik het niet over materiële dingen, maar vooral immaterieel. Daar blijft niks van over.
‘Dan heb ik het niet over materiële dingen, maar vooral immaterieel. Daar blijft niks van over.’
Wat ik bedoel met dat een scheiding niet zaligmakend is, is bovenstaande quote van TO. Wat veel mensen zich pas veel later realiseren is het verlies van een solide basis na een scheiding. Een complete levensgeschiedenis met je partner, vol met belangrijke mijlpalen en gebeurtenissen. Een verwevenheid met elkaar, de kinderen en aanhang, met elkaars familie’s. De geschiedenis die je in jaren (en op latere leeftijd in decennia) hebt opgebouwd kun je nooit meer overdoen. Je eerste huis, je eerste, tweede, derde kind enz enz. Het is eenmalig en het is echt een ingrijpend verlies, juist omdat je het met een ander nooit meer over kunt doen. Het is niet dat die geschiedenis is verdwenen, maar je kunt het nooit meer onbevangen delen met die ene unieke persoon die het samen met jou heeft meegemaakt omdat het te pijnlijk is geworden door de scheiding.
Ook ik vind dat TO van haar kant erg haar best doet om het allemaal recht te trekken, maar dat kun je niet alleen. Er moet ook voldoende motivatie zijn bij de partner en als die er niet meer achter staat is er niets meer aan te doen. Ook al is het misschien een tijdelijke verstandsverbijstering. Hij zal de eerste niet zijn die op die leeftijd alle schepen achter zich verbrand en enorme spijt krijgt als het stof is gedaald.
TO, je bent een doener schrijf je, een aanpakker. Ook het ‘loslaten’ lijkt een nieuw project waarvan je vindt dat je het aan moet pakken/moet leren. Ik zou je als tip willen meegeven om een mindfulness cursus te gaan doen. Daarmee train je jezelf om te focussen (je bent concreet iets aan het doen) en terwijl je dat doet leer je loslaten.
Misschien is het voor jezelf én de situatie goed om te stoppen met er energie in te steken en te blijven werken en trekken. Omdat jij werkt hoeft je partner niet te bewegen, want dat doe jij al voortdurend. Hij zegt alleen maar dat hij wil scheiden. Soms is het heel helpend om eens iets volkomen anders te doen dan je altijd al deed, ook al kan dat heel eng zijn. Je partner zal dan ook in beweging moeten komen en moeten reageren.
Zonne, wat zeg je nuttige dingen in je bericht! Ik heb het even gelaten. Niet losgelaten, maar gewoon gelaten. Mijn man een beetje ontlopen, mijn eigen ding gedaan. En wat jij zegt, zo voel ik het ook: dat je zoveel opgeeft en waarvoor? Wij kunnen goed met elkaar opschieten en ik geloof ook dat we weer die oude klik kunnen vinden. Maar: dat moet hij dan ook wel willen en ook voor gaan werken. In relatietherapie heeft hij wel hard gewerkt, maar ik merkte toen ook dat er een blokkade zat. Ook als we intiem waren merkte ik dat. Het goed kunnen praten dat is gelukt, maar die diepere laag, die is afgesloten bij hem.
Door het even een paar dagen te laten, zie ik heel duidelijk dat het nu niet aan mij is. Ik heb keihard gewerkt de laatste jaren en daar ben ik nu mee gestopt. Ik moet veel loslaten, dat gaat pijn doen. Maar ik kan dit niet in mijn eentje, dat is duidelijk. Dus dat ga ik ook niet meer doen. Ik weet ook niet of ik er zelf nog wel veel moeite voor zou willen doen, ook als hij ineens bij zou draaien. Ik zou niet meteen staan te juichen. Ik zie ineens helder hoe lastig ik het heb gehad met hem. Dat wil ik niet meer.
Ik denk ook niet dat hij bijdraait. Hij is altijd vrij passief, maar nu zijn de eerste afspraken al gemaakt.
Mindfullness is een goed idee. Daar ga ik achteraan.
Ik wil hem deze week vragen hoe hij het voor zich ziet, zijn toekomst. Welk beeld hij ervan heeft. Hij laat het huis aan mij en de kinderen blijven hier wonen. Het lijkt mij zo leeg. Hij moet wel heel graag bij mij weg willen als hij een nieuw leeg huis verkiest boven ons gezin. Hij is stapelgek op onze kinderen.
En zo word ik wakker en ben in verdrietig door al mijn toekomstdromen met hem die ik moet opgeven. Voor alle momenten die lastig zullen worden voor de kinderen. En ben ik bang dat ik het huis niet kan betalen en dat we hier weg moeten.
Hoi Foetsie, gisteren zo slagvaardig en vandaag zo verdrietig. Het klinkt door in je berichten. Het zal de komende tijd een behoorlijke achtbaan worden. Het is niet niks allemaal en ik voel met je mee. Je klinkt als een sterke, optimistische, reflectieve en liefdevolle vrouw. Dat zal je helpen om jezelf en de kinderen door deze moeilijke periode heen te loodsen. Dat wil niet zeggen dat je altijd sterk moet zijn. Neem elke dag zoals hij komt en sta jezelf toe om ook het verdriet en de angst te voelen. Het is er toch al, dus laat het maar toe, wegstoppen werkt averechts.
Het klinkt alsof je man niet zozeer heel graag van jou weg wil, maar van zijn huidige leven. De vlucht vooruit, zeg maar. Blijkbaar is het idee van een nieuwe start hem op dit moment alles waard. Goed van je dat je niet langer degene wilt zijn die alle moeite doet om het tij te keren.
Voor de praktische zaken zoals de financiën en het huis kan het helpen om zo snel mogelijk een berekening te (laten) maken zodat je bij benadering weet waar je aan toe bent. Dat neemt je onrust en onzekerheid op dat gebied weg.
Heel veel sterkte !
Ach wat een nare situatie. Ik ben ook slecht in loslaten en heb tijdens mijn huwelijk zo hard gewerkt om het te laten slagen, ook met de hoop op de toekomst van samen oud worden en kinderen die nog gezellig thuis komen. Mijn ex was ook erg passief, hij heeft niet eens gezegd dat ie wilde scheiden, hij heeft gewoon net zo lang zitten duwen (dat kon ie dan wel) totdat ik uit de boot gestapt ben. Simpelweg omdat ik de afwijzing niet meer trok. Nu ja, mijn huwelijk was anders dan het jouwe, maar je verlangen en moeite om het gezin los te laten herken ik heel erg. Het aller ergste is dat waar ik zo bang voor was is uitgekomen, na de scheiding zie ik mijn kinderen veel minder. Ze zijn vaker bij ex, die direct een nwe vriendin had waar hij nu mee samen woont. Ik wil je niet ontmoedigen, maar dit scenario kan bij jou ook op de loer liggen. Er zijn hier op 't forum ook mensen die wel hun huwelijk hebben kunnen redden, ik hoop voor jou dat jullie daar bij zullen horen.
Dank! Heb hem gevraagd hoe hij zijn 'nieuwe leven' voor zich ziet. Hij heeft geen idee. Hij wil iemand die zijn hobby deelt. En hij wil passie. En heeft geen idee of hij dat zal vinden. Hij vindt dat wij te weinig delen. Dat zie ik anders, al zijn we wel verschillend. Ik heb gezegd dat ik vind dat we heel goed op weg waren om elkaar weer te vinden. Dat ik het gevoel heb dat dat nu wordt afgekapt. En dat ik er nog wel groei in zie, maar alleen als hij dat ook wil. Dat ik zo ook niet verder wil. En dat ik echt wel weer gelukkig word zonder hem, want dat zit in mijn aard. Maar dat ik ook wil dat hij en de kinderen gelukkig zijn.
Ik maak me zorgen om hem. Ik was toch wel de motor achter veel dingen, ook sociaal en met de kinderen. Hoe zal dat gaan? Ik weet dat ik moet focussen op mezelf en de kinderen, maar ik ben heel bang dat we hier allemaal enorm onder gaan lijden en dat hij er spijt van krijgt. En dan is het te laat, geen weg meer terug.
Praktisch gezien heb ik gevraagd of hij een paar dagen per week elders wil bivakkeren. En hebben we een afspraak voor het financiële plaatje. Ik wil per se hier kunnen blijven wonen voor de kinderen. Een van de kinderen is niet zo stabiel en heeft net weer de weg omhoog gevonden. Hij is het daarmee eens. Maar het wordt wel een hele kluif om dat in mijn eentje te financieren.
Elledoris, wat ontzettend naar! Ik vind dat loslaten enorm moeilijker, misschien vooral omdat ik zo hard heb gevochten om vast te houden. Wat betreft de omgang met de kinderen ben ik eerder bang dat het hem zo zal vergaan als jou. En dat is iets wat ik niet wil, voor de kinderen niet en voor hem niet. Dus ik zal er ook alles aan doen om die band te stimuleren, ook als we uit elkaar zijn.
Kan je niet tijdelijk uit elkaar gaan? Laat hem het uitproberen, soms merk je pas wat je mist aan iemand als die persoon er niet meer is. (ik bedoel dus voor hem, dat hij dan pas doorheeft wat hij aan je had in jullie huwelijk)
Mijn ex vertrok (hij had een ander, dus voor mij was er niets meer aan te redden) maar op een of andere gekke manier kwam er ook heel veel rust over me. Nu hij écht weg was (en niet alleen figuurlijk, met zijn hoofd ergens anders maar wel thuis zijn) merkte ik dat ik hem eigenlijk helemaal niet miste, en eigenlijk wel genoot van het alleen zijn. De kar trok ik toch al jaren zelf.
We zijn nooit meer bij elkaar gekomen, ik heb een hele leuke nieuwe man leren kennen en hij is na een jaar of 4 ellende bij zijn nieuwe vriendin, die toch niet zo leuk bleek te zijn, ook weer goed op zijn benen terecht gekomen. Achteraf kan ik zien dat het echt zo beter is geweest. Maar in de eerste maanden wilde ik hem alleen maar terug, alles terug naar zoals het was.
Foetsie schreef op 09-08-2022 om 09:54:
[...] Hij vindt dat wij te weinig delen. Dat zie ik anders, al zijn we wel verschillend.[...]
Ik maak me zorgen om hem. Ik was toch wel de motor achter veel dingen, ook sociaal en met de kinderen. Hoe zal dat gaan? Ik weet dat ik moet focussen op mezelf en de kinderen, maar ik ben heel bang dat we hier allemaal enorm onder gaan lijden en dat hij er spijt van krijgt. En dan is het te laat, geen weg meer terug.
Hier gaan bij mij helaas alarmbellen rinkelen. Mijn ex zag ook alleen maar onze verschillen terwijl echt ook veel overeenkomsten hadden. En ik maakte me ook zorgen want ik was ook de motor voor heel veel dingen. Ex had daar een eenvoudige oplossing voor, heel snel een andere vrouw die die rol naadloos heeft overgenomen 🤷
