Mezelf terugvinden in relatie
Door allerlei omstandigheden gaat mijn huwelijk niet zo goed. Mijn man ergerde zich de laatste tijd vaak aan mij en deed negatief. Ik heb hem daar een tijdje geleden op aangesproken en gezegd dat ik samen wil blijven, maar niet op deze manier. Ik heb hem wel de tijd gegeven om na te denken wat hij wil. We zijn al lang samen, namelijk, en geven echt wel om elkaar.
Ik heb me in de tussentijd een beetje aangepast zodat we conflicten konden vermijden. Gedrag dat bij hem irritatie oproept heb ik ingehouden. Vooral ook voor de kinderen. Inmiddels, maanden later, merk ik dat ik mezelf niet meer kan zijn in de relatie. Dat ik teveel heb ingeschikt. Tegelijk merk ik dat hij geen stappen heeft gezet om uit te zoeken wat hij wil. Hij vindt het zo wel weer goed gaan. Ja, fijn voor hem, maar ik kan mezelf niet meer zijn.
Liefst wil ik de relatie behouden, maar ik wil ook mezelf kunnen zijn. Dat vond ik juist altijd zo waardevol aan onze relatie. Hoe kan ik in deze situatie mezelf weer terugvinden zonder de boel op scherp te zetten?
duidelijk: stop met aanpassen
Stop met bliksem afleider zijn
Verander zelf
Accepteer nul meer, hij stopte ook naar de kinderen. Dus hij kan stoppen.
Pleasen is niet de juiste weg lijkt mij
Anna Cara schreef op 06-10-2021 om 19:15:
duidelijk: stop met aanpassen
Stop met bliksem afleider zijn
Verander zelf
Accepteer nul meer, hij stopte ook naar de kinderen. Dus hij kan stoppen.
Pleasen is niet de juiste weg lijkt mij
precies, je bent bang van zijn kwaadheid. Dat is niet goed.
Ach lieve Foetsie. Hierbij allereerst een virtuele 
Eens met bovenstaande postings. Stop alsjeblieft met aanpassen en bliksemafleider zijn.
Een brief schrijven waarin je probeert te verwoorden wat je voelt en ook de positieve kanten verwoord. Zoals dat jullie een gezellig gezin hebben en dat zo wil houden? Ik kan het niet goed inschatten. Ik heb dat wel eens gedaan toen man en ik ergens helemaal niet uitkwamen en alleen maar allebei emotioneel werden. Bij ons hielp het maar in kan dat natuurlijk niet inschatten. Dan kan hij er over nadenken. Relatie therapie? Staat hij daar open voor? Als het van zijn kant helemaal op slot zit zou je ook nog zelf hulp kunnen zoeken. Maar stop alsjeblieft met je zelf aanpassen. Daar word je relatie niet beter van, je legitimeert alleen maar zijn gedrag daarmee. Ik heb hoop heel erg voor jou en je gezin dat jullie er uit gaan komen. Het kan echt, zeker als jullie eerder een goede basis hadden. Hopelijk accepteert je man hulp
Dankjewel allemaal voor deze helpende woorden. Jullie hebben gelijk. Ik ga nu niet meer mezelf aanpassen, ik zal dat ook tegen hem zeggen. Dat stukje weet ik al heel zeker, na jullie woorden. Mijn gevoel zegt dat ook. Het is ook zeer tegen mijn natuur om ontwijkend gedrag te vertonen. Ik ga van nature de confrontatie juist niet uit de weg.
Ik ga verder nog even een paar dagen op jullie woorden kauwen. Kijken hoe ik het gesprek op gang kan krijgen. Want dat wil ik ook.
Weet je, iedereen ergert zich in een lange relatie wel aan Iets van zijn partner. Jij, ik. Maar pas bij stress schiet dat door. Jouw man zijn gedrag verandert. Er is echt iets aan de hand. Besef dat goed. Beseft hij dat ook? Nog paar tips die ik ontdekte in mijn relatie waarbij man dit ook deed.
1. Er is echt iets aan de hand met hem, ga er echt voor zitten. Zeg hem we moeten serieus praten. Wanneer komt het uit? Niet bam je zegje doen.
2. Lees je in op verschil communicatie man en vrouw. Bijv op site Mannengeheimen. Of boek Mars en Venus. Goede tips vond ik daar met name over: maak dingen concreet. We denken duidelijk te zijn. Zijn het niet.
3. Praat vanuit jezelf. Ik zie, ik voel. Jouw gedrag doet dat en dat met mij. Jij kan hem niet veranderen. Wel vertellen wat dingen met jouw doen.
4. Vraag door. Met open vragen. Hoe zie jij onze toekomst samen, wat maakt dat je xxx, hoe lossen we dit op, wanneer zijn we tevreden. Pas op met waarom vragen: voelt aanvallend.
5 open deur maar corona en saaiheid, sleur, midlife crisis, is dit het nou ... Gras lijkt groener gevaar.
Foetsie schreef op 06-10-2021 om 17:55:
[..]
Ja, dat denk ik ook. Maar op mijn vraag of hij er hulp bij wil zoeken (om uit te zoeken wat hij wil) reageerde hij al heel boos. Dat ik alles altijd omdraai zodat hij gek lijkt. Zoiets.
Lees ook eens over gaslighting.
Oh Foetsie, wat herken ik veel in wat je schrijft. Behalve dan dat bij mij het grootste deel van mijn bijna 30 jarige relatie zo is gegaan. En ik maar aanpassen en tegemoet komen. Dat is dus funest want ondertussen werd ik er ook niet aardiger op door al die afwijzing. Wat Ana Cara schrijft is zeker waar. Het is een vicieuze cirkel die je niet in je eentje kan doorbreken. Als hij niet wil, dan lukt het niet. Mijn ex wou niet, die bleef net zolang duwen totdat ik uit de boot ben gestapt (en hij meteen iemand anders naar binnen kon heisen, maar dat terzijde).
Gedrag beïnvloedt elkaar. Ik had ook dingen anders kunnen doen. Ik sprak op gegeven ook geen waardering naar ex meer uit. En dus was hij waarschijnlijk weer nog afwijzende naar mij. Kan zoiets spelen misschien?
Heb mijn best gedaan om met jullie tips het gesprek op gang te brengen hierover. Het beginnetje is er. Hij wil niet dat ik me aanpas, dus daar schrok hij wel van. Er is ook geen ander. Hij weet niet of wij nog dezelfde dingen willen.
Dat weet ik ook niet, dat moeten we uitvogelen de komende tijd. Over gevoel heb ik het niet gehad. Dat komt de volgende keer wel.
Jullie hebben het over een spiraal, een vicieuze cirkel. Dat klopt denk ik wel. Toen er lastige omstandigheden waren heb ik ook niet altijd even leuk gedaan. Hij zit daar nog mee, ook al is dat al meer dan een jaar geleden. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik me niet meer aanpas en dat hij niet negatief mag doen waar de kinderen bij zijn. Hij reageerde daarop wat defensief, maar de boodschap is denk ik wel aangekomen. Nu kijken of we in gesprek kunnen blijven.
De links over narcisme, tja ik herken een paar punten van mijn man, maar ook wel een paar van mezelf, eerlijk gezegd. Ik denk niet dat dit een rol speelt. We zijn echt al heel lang samen, jaar of dertig, en dit gedrag is iets van stressperiodes. Misschien wat midlifecrisis erbij bij hem en overgangsklachten bij mij en dan heb je een mooie cocktail.
Sterkte foetsie. Ik hoop echt dat jullie de relatie weer op de rit krijgen. Wat ik begrijp uit je verhaal is dat jullie ook hele goede tijden hebben gehad. Midlife crisis en overgangsproblemen helpen ook niet.
Ik zou als het een goede relatie is geweest tot nu toe volhouden. Je hoort echt vaak dat de relatie weer verbeterd als de ergste klachten van overgang en midlife problematiek over zijn en de kinderen allemaal weer een beetje op eigen benen staan.
Ik zeg tegen mijn man wel eens, "als je het niet meer zit zitten, laten we dan samen weglopen" Gewoon weer nieuwe uitdagingen en iets nieuws doen met zijn tweeën.
We hebben toch kunnen praten en zijn gestart met de relatietherapie die hier werd aangeraden. De eerste sessie is achter de rug. Ik merkte dat ook de therapeut moeite had om ergens te komen met mijn man. Lastig om de diepte in te gaan. Ik vond het fijn dat ik nu eens niet degene hoefde te zijn die aan het trekken en sleuren was.
Maar snachts kwam het ineens keihard binnen hoe ontzettend hard ik al twee jaar heb gevochten om de connectie weer te vinden. Om man te bereiken. En hoe weinig ik daarvoor terug heb gekregen. Alleen maar negativiteit. Alsof ik door een moeras van negativiteit worstel, telkens kopje onder ga en toch weer boven kom om met frisse moed weer tegen de muur aan te botsten. Heel confronterend om te zien hoe hij erbij zat tijdens de sessie. Misschien omdat de therapeut erbij was, zag ik ineens heel helder: dit gaat zo niet werken. Ik ga hieraan onderdoor. Niks dat ik doe kan dit veranderen. Dit ligt bij mijn man. En sindsdien kan ik alleen maar huilen. Niet in gezelschap, maar zodra ik alleen ben, in de auto, op de wc, in bed, op de fiets, aan de wandel, stromen de tranen.
Ik laat dat maar gewoon gebeuren. Heb al te lang mezelf telkens weer opgepept. Nu even niet. Ik ga dit ook vertellen tijdens de volgende sessie.
Hi, helemaal goed. Je stopt nu met anders zijn, met pleasen. Je gevoel komt los en dat mag. Misschien ook bij jouw man. Geef je er lekker aan over. Laat de boel de boel. Je man kijkt nu ook in de spiegel. Zoekt misschien ook naar waarom doe ik zoals ik doe.
Goed dat jullie zijn gegaan!
Foetsie schreef op 28-11-2021 om 00:28:
Heel confronterend om te zien hoe hij erbij zat tijdens de sessie. Misschien omdat de therapeut erbij was, zag ik ineens heel helder: dit gaat zo niet werken. Ik ga hieraan onderdoor. Niks dat ik doe kan dit veranderen. Dit ligt bij mijn man. En sindsdien kan ik alleen maar huilen. Niet in gezelschap, maar zodra ik alleen ben, in de auto, op de wc, in bed, op de fiets, aan de wandel, stromen de tranen.
Wat rot voor je en toch ook weer: wat goed dat het binnen in je in beweging komt. Vind je die relatietherapie dan nog wel zin hebben? Je hebt nu een duidelijk beeld gekregen van hoe weinig je man zich aan anderen gelegen laat liggen, hij doet zelfs geen moeite bij een therapeut. Ja het ligt bij hem dus. Valt er nog wat aan te 'sleutelen' bij zo'n therapeut, anders dan het aanleren van wat preferent gedrag want hij weer zal laten vallen zodra hij denkt dat dat weer kan (vermoed ik hoor, meestal zit deze houding diep in een persoon verankerd)?
Voor nu: veel sterkte
Anna Cara schreef op 28-11-2021 om 05:47:
Hi, helemaal goed. Je stopt nu met anders zijn, met pleasen. Je gevoel komt los en dat mag. Misschien ook bij jouw man. Geef je er lekker aan over. Laat de boel de boel. Je man kijkt nu ook in de spiegel. Zoekt misschien ook naar waarom doe ik zoals ik doe.
Goed dat jullie zijn gegaan!
Dankjewel! Ik heb normaal de neiging om snel tot handelen over te gaan. Maar nu heb ik dit even laten bestaan. Bewust niet de knop omzetten en ook geen beslissing nemen. Dat is niet gebruikelijk voor mij, maar ik voel inderdaad dat het goed is voor mij.
Dat laatste, dat vraag ik mij af. Hij zit toch wel behoorlijk op het mij de schuld geven. De vragen van de therapeut vond hij heel lastig.
MRI schreef op 28-11-2021 om 10:48:
[..]
Wat rot voor je en toch ook weer: wat goed dat het binnen in je in beweging komt. Dat Je hebt nu een duidelijk beeld gekregen van hoe weinig je man zich aan anderen gelegen laat liggen, hij doet zelfs geen moeite bij een therapeut. Ja het ligt bij hem dus. Valt er nog wat aan te 'sleutelen' bij zo'n therapeut, anders dan het aanleren van wat preferent gedrag want hij weer zal laten vallen zodra hij denkt dat dat weer kan (vermoed ik hoor, meestal zit deze houding diep in een persoon verankerd)?
Voor nu: veel sterkte
Ik denk daar nu bewust even niet over na. Ik vond het een fijne sessie, al was het ook heel moeilijk en verdrietig, en het helpt mij. Verder denk ik nog even bewust niet. Ik ga deze gevoelens delen tijdens de volgende sessie. Dat heb ik al wel heel vaak gedaan, maar het besef was er toen nog niet zo duidelijk en er was geen begeleiding bij. Dus hopelijk levert het mij nu wat meer op. Sowieso word ik er wijzer van.
