Met mijn handen in het haar
Sinds 2019 ben ik met mijn man samen, we zijn sinds 2 jaar getrouwd. (Ik ben 29 hij 32)
Het is een gecompliceerde relatie, eigenlijk al vanaf het begin.
Zijn ouders mogen mij niet (Ik ben niet goed genoeg, te laag geschoold (Ik heb MBO 4) dat soort dingen.)
Toen we aan mijn schoonouders vertelden dat we gingen trouwen, en mijn schoonmoeder vroeg wat voor jurk ik wol en ik zei een aangesloten model, zei ze "dan moet je eerst afvallen". Mijn man nam en neemt het nooit voor me op.
Hij heeft een zware jeugd gehad, net als ik. En dat heeft zijn sporen nagelaten.
Hij kan niet goed communiceren, zich uiten of zijn mening geven. Dat is al vanaf het begin een struikelblok. Ok vraag hem al jaren of hij hulp wil gaan zoeken, maar dit doet hij niet.
Hij is daarnaast erg passief en de periodes dat hij zijn best doet om te leren communiceren of meer bij te dragen aan ons huwelijk, is het altijd tijdelijk.
Hij stelde zich vanaf het begin al vrij zwak op, hij laat iedereen over zich heenlopen, waardoor ik al vaker te horen heb gekregen van mensen "jij bent wel de baas he" en "je merkt wel wie de broek aan heeft". Dit vind ik vreselijk, ik wordt gezien als een harde bitch, maar als ik geen knopen doorhak dan gebeurd er niks.
Dit gaat me nu opbreken. Ik voel me daardoor niet meer tot hem aangetrokken, we leven al 3 jaar als broer en zus (ja, al voor ons huwelijk.)
Ik wilde ook nog niet trouwen, maar hij broeg me alsnog ten huwelijk en ik wilde geen nee zeggen, omdat ik bang was dat onze hele relatie dan over zou gaan. Nu weet ik dat het stom is.
Ik denk al langer na over onze toekomst. Ik zie geen toekomst met hem, maar ook niet zonder hem. Want naast dit alles is hij ontzettend lief en begripvol, en merk ik echt aan hem dat hij van me houdt. Ik voel alleen die vonk niet meer. Al jaren niet.
Ik heb het al die tijd laten gaan, ik dacht, misschien is dit hoe de liefde is. Oppervlakkig en veilig. Een sleur bijna.
Ik dacht, misschien kan ik gewoon niet echt hoteldebotel verliefd zijn op iemand.
Je voelt hem al aankomen.
Toen veranderde ik van baan en leerde ik iemand kennen. Nee, ik ben niet vreemdgegaan. Maar ik ben wel smoorverliefd.
Maar nu, een paar weken later, merk ik dat hij mij ook ziet zitten.
Nu zit ik zo in tweestrijd. Ik wil trouw blijven, hoe dan ook, omdat ik mijn man niet wil kwetsen. Dat verdiend hij niet.
Maar ik weet niet wat ik moet.
Moet ik in mijn seksloze huwelijk blijven, omdat hij verder wel lief voor me is, en hopen dat hij op ten duur psychologische hulp gaat zoeken? Of ga ik bij hem weg?
Niet eens perse om die andere man, ookal moet ik toegeven dat ik hem graag beter wil leren kennen, maar überhaupt, voor mezelf. Moet ik blijven of loslaten?
Ik weet het echt niet. Ik voel me ook schuldig omdat mijn man verder echt een lieve vent is die veel om me geeft. Het zou hem zoveel pijn doen.
Ik ben ook bang om iets moois te verliezen, omdat ik echt wel van hem houd.
Maar is dat genoeg?
Hij heeft een moeilijke jeugd gehad met zijn ouders, en dat is natuurlijk heel tragisch. Maar het is toch echt zijn verantwoordelijkheid om eerst voor zichzelf te leren zorgen voordat hij met jou iets verder komt. Wat hierboven staat: het is helemaal geen zorgzame en lieve man. Hij komt niet eens voor zichzelf op, laat staan voor jou. Hij is daarbij ook trots en jaloers, een hele slechte combi.
Hoe komt het dat jij op zo'n man valt/viel? Dat lijkt mij het onderzoeken waard voordat je aan een nieuwe begint.
‘Maar de negatieve dingen hebben in de loop van de tijd de overhand gekregen’.
Tijd om elkaar los te laten dus. Dit komt niet meer goed.
EmmaT schreef op 24-10-2024 om 08:18:
Hij heeft een moeilijke jeugd gehad met zijn ouders, en dat is natuurlijk heel tragisch. Maar het is toch echt zijn verantwoordelijkheid om eerst voor zichzelf te leren zorgen voordat hij met jou iets verder komt. Wat hierboven staat: het is helemaal geen zorgzame en lieve man. Hij komt niet eens voor zichzelf op, laat staan voor jou. Hij is daarbij ook trots en jaloers, een hele slechte combi.
Hoe komt het dat jij op zo'n man valt/viel? Dat lijkt mij het onderzoeken waard voordat je aan een nieuwe begint.
Eens! Hij zal eerst met zijn eigen issues aan de slag moeten voordat hij überhaupt een gelijkwaardige relatie kan aangaan. Hij klinkt als een ‘project’, hoe triest zijn jeugd ook is geweest, jij bent niet zijn hulpverlener.
nogmaals, kies voor jezelf en misschien zit er voor jullie in de toekomst een mooie vriendschap in. Niet daarvan uitgaan natuurlijk, maar jullie hebben sowieso nu geen liefdesrelatie.
JennaM schreef op 23-10-2024 om 18:20:
[..]
Hij is lief en zorgzaam. En ik hou van hem. Maar ik heb de twijfel of dat dat genoeg is.
De twijfel is van, wat als die vonk weer terug kan komen? De aantrekkingskracht. Maar dan heb ik weer twijfel over hoe.. hoe komt dat terug? Als het al mogelijk is.
Is het niet hebben van intimiteit een goede reden om weg te gaan, ookal is iemand zo lief voor je?
Ja dat is het, weet ik nu.
Na 10 jaar heb ik de stap gemaakt om weg te gaan uit zo'n relatie. Ik heb wel kinderen, dat is ook 1 reden geweest om te blijven.
Had ik geen kinderen gehad, was ik geen 10 jaar blijven hangen, zeker niet op mijn 29ste terwijl mijn hele leven nog voor me ligt.
Ik ben nu 3 jaar weg en 50 jaar en blij met mijn keuze.
Zou je niet eerst beginnen bij het begin? En dat is je twijfel, alle gedachtes en gevoelens eerlijk en oprecht met hem bespreken? Ik lees veel van wat jij denkt etc., maar niet dat je met hem in gesprek bent of een poging doet om dit alles te communiceren met je man.
Wat hier gebeurt kan in het echt ook gebeuren: andere mensen die gaan vertellen dat het een vervelende man is (iemand die niet voor jou opkomt etc.), met andere woorden: dat jij gelijk hebt om te gaan scheiden omdat hij niet goed is. Het ligt genuanceerder: hij is goed voor je, zo lees ik in je verhaal, maar je mist passie, een maatje etc. Jij hebt andere wensen voor een relatie. Dat kan. Het kan ook dat je dat pas gaandeweg ontdekt, helaas. Maar het zou wel m ooi zijn als je naar de buitenwereld toe je eventuele scheiding (ik voel wel dat dat eraan komt) niet hoeft te verklaren door je (ex-)man negatief te beschrijven.
Tsjor
Eens met Tsjor, ik lees zelfs dat jullie van elkaar houden en eigenlijk een fijne relatie hebben. Je bent verliefd op iemand anders, dat kan gebeuren en daarover praten met je partner lijkt me eerlijker. Dat je intimiteit mist en dat je dat verliefde gevoel met hem kwijt bent.
De afgelopen jaren heb ik al vaker aan mijn man geprobeerd te vertellen dat ik iets mis in de relatie. Dat ik niet gelukkig ben, dat ik passie mis en dat er iets moet veranderen.
Hij heeft er alleen nooit wat mee gedaan. En eventuele kleine veranderingen (die te maken hebben met zijn hygiëne, omdat dat wat te wensen over laat) waren altijd tijdelijk.
Ik heb dit ook al naar hem geprobeerd te communiceren, maar het lijkt nooit echt tot hem door te dringen. Hij lijkt me niet te horen. En ik heb dit ook al eens gedaan in het bijzijn van een therapeut. Zelfs dat hielp niet.
Ik vraag me ook af of een stel, wanneer de passie echt helemaal verdwenen is, dat nog terug kan krijgen. Vooral omdat het bij ons al zo vroeg in het huewelijk is gebeurd.
Het is niet mijn bedoeling dat men denkt dat ik alleen maar negatief over mijn man kan praten. Want dat is niet zo. Het is dat ik op dit forum om advies vraag om de dingen die me dwars zitten
Ok dus even samenvatten
- hij kan niet communiceren
- hij komt niet voor jou op
- hij is passief
- is een complete dweil in bed
- wordt door iedereen (inclusief zijn eigen vrouw) gezien als zwakkeling en deurmat.
EN het grootste probleem. Het ontbreekt hem volledig aan zelfinzicht en de wil om hier ook maar iets aan te veranderen. Want hij is tevreden met zijn leven.
Geen wonder dat je verliefd bent geworden op een ander. Je bent te jong om te blijven hangen in zo'n troosteloos huwelijk. Gelukkig zijn er nog geen kinderen want dan kom je nooit meer van hem (en zijn vreselijke ouders) los.
Je kunt natuurlijk jaren steken in hem willen veranderen en omvormen naar jouw wensen. Redelijk kansloos want hij ziet het niet. Beter stop je energie in iemand die al wel voldoet aan jouw wensen. Gun jezelf een leuke kerel. Zoals je hebt gemerkt zijn er meer leuke mannen. Die zijn ook leuk en zorgzaam. En houden van kan van meer mensen.
En ook al vind je geen andere leuke kerel, dan is het waarschijnlijk toch een verbetering als je stopt met aan dit dode paard te trekken.
Zo te lezen weet je precies wat je niet wil. Gebruik desnoods de samenvatting van Izza om dat aan je man duidelijk te maken en praat over je plan te willen scheiden! Straks ga je de grens over en ga je vreemd want dan ga je het goed praten voor jezelf en dan verwoest je iemands leven!
Heeft die truus (was mijn vriendin) van mijn man ook gedaan. Tegen hem, zijn ouders, hun eigen kinderen werkelijk tegen iedereen vertelde ze wat een ongelooflijke slappe zak haar man en hun vader was en dat hij niet inzag dat hij hulp nodig had en geen therapie wilde. Dus dat ze voor de kinderen bij hem bleef. Haar man vertelde dan dat hij van alles probeerde maar dat zij niets wilde. Therapie was gestopt idd omdat zij vond dat het aan hem lag. Dat ze een klote huwelijk had vond zij een rechtvaardiging om met haar verliefdheid op mijn man wat te doen! En mijn man was gevleid en vond het spannend toen ze dat uitsprak wat er toe leidde steeds meer toe te laten tot het na een aantal jaar seksafspraakjes werden (een half uurtje ernaar toe om zijn hoogtepunt te halen) wat hij steeds voor zichzelf goed praatte en compartimentaliseerde.
Ze hebben een spoor van vernieling achter gelaten in zichzelf, in onze gezinnen, familie en vriendenkring.
Zij vindt het echter ook achteraf, nog steeds "logisch"
Dus wees eerlijk! Voorkom dat je iemand van wie je zegt te houden, kapot maakt!
Geheimen zijn altijd in duisternis gehuld en leidt uiteindelijk tot vernieling.
JennaM schreef op 26-10-2024 om 19:37:
De afgelopen jaren heb ik al vaker aan mijn man geprobeerd te vertellen dat ik iets mis in de relatie. Dat ik niet gelukkig ben, dat ik passie mis en dat er iets moet veranderen.
Hij heeft er alleen nooit wat mee gedaan. En eventuele kleine veranderingen (die te maken hebben met zijn hygiëne, omdat dat wat te wensen over laat) waren altijd tijdelijk.
Ik heb dit ook al naar hem geprobeerd te communiceren, maar het lijkt nooit echt tot hem door te dringen. Hij lijkt me niet te horen. En ik heb dit ook al eens gedaan in het bijzijn van een therapeut. Zelfs dat hielp niet.
Ik vraag me ook af of een stel, wanneer de passie echt helemaal verdwenen is, dat nog terug kan krijgen. Vooral omdat het bij ons al zo vroeg in het huewelijk is gebeurd.
Het is niet mijn bedoeling dat men denkt dat ik alleen maar negatief over mijn man kan praten. Want dat is niet zo. Het is dat ik op dit forum om advies vraag om de dingen die me dwars zitten
Zo te lezen trek je al heel wat jaren aan een dood paard, want om een relatie te laten slagen heb je 2 mensen nodig!
Een partner willen veranderen leidt zelden tot iets goeds, maar als het gaat om weinig/slechte hygiëne en die ander zelfs dát niet wil aanpassen, dan is dat wel erg triest gesteld (vind ik persoonlijk). En dat hij daarnaast ook lieve en goede eigenschappen heeft, natuurlijk, niemand is alleen maar slecht.
Jullie zijn nog zo ontzettend jong, zijn nog niet eens helemaal gevormd (positief bedoeld), er zijn gelukkig nog geen kinderen, dus nogmaals, gun jezelf en elkaar wat beters dan dit. Het leven is echt veel te kort om in zo’n liefdeloze vriendschappelijke relatie te blijven hangen hopend op beter (wat jullie elkaar waarschijnlijk nooit kunnen bieden).
Heeft dit topic je geholpen, Jenna? Weet je nu wat je wilt?
