Mantelzorg; zie tegen de toekomst op

ik leef en lees mee

Gelukkig zijn mijn ouders nog redelijk fit, maar ze krijgen wel kwaaltjes en 'zeurtjes'. Ik heb een eigen zaak en ben dus in hun ogen altijd beschikbaar en vrij. Mijn zus werkt fulltime, die 'mag je niet storen', aldus mijn moeder. Zus is ook altijd favoriet geweest, slimmer/slanker/interessanter/geen alleenstaande moeder enz. En natuurlijk die vaste baan, niet dat gebeun met zo'n eigen zaak
Mijn moeder werd laatst geopereerd aan haar rug. Het was een geplande operatie. Ik heb haar aangeraden om alvast wat hulp te regelen, de revalidatie duurde minimaal zes weken. Maar ze vond: 'daar heb ik toch dochters voor?' Daar bedoelde ze overigens niet mijn zus mee, want die moet natuurlijk werken. Ik heb haar het nummer van de thuiszorgorganisatie gegeven.
In noodgevallen spring ik natuurlijk in, maar met een eigen zaak en een kind dat ik alleen opvoed, lukt het me echt niet om op regelmatige basis te gaan schoonmaken daar. En mijn ouders hebben geld zat om iemand in te huren. Maar ook ik zie op tegen de toekomst op dit gebied.

Soms

ben ik zo blij dat ik niet om de hoek woon, al denken zorg organisaties dat je in een half uur van zuid Nederland naar noord Nederland kunt rijden. Voor een gesprek van 10 minuten!

Ik heb de arts van mijn moeder mijn schema eens laten tekenen en toen gevraagd waar ik de maatschappelijk benodigde dingen moest doen: 3x per week sporten, een nieuwe vent zoeken en dus ook mantelzorgen.
Dit is op dit moment de enige arts die uit zichzelf zegt: zullen we je gewoon in bellen?

Ik heb nauwelijks een band met mijn moeder en heb ook geen zus of broer waar ik het op kan afwentelen. Daarbij zijn mijn ouders ook nog gescheiden dus krijg ik het straks dubbel op mijn dak. Dat gaat dus niet lukken want mijn belastbaarheid is niet zo groot.

Een mindfulness training heeft wel geholpen om mijn Eigen grenzen te kunnen bewaken en gewoon 'Nee' te zeggen. (van het bijbehorende schuldgevoel ben ik nog niet helemaal af, maar ik zeg tenminste 'Nee')

Zelf ook in die fase

En ik kan er echt met mijn pet niet bij hoe er bezuinigd wordt op thuiszorg en dergelijke. 'We' moeten langer thuisblijven, maar het mag vooral niets kosten.

meeleven

van de week werd ik gebeld dat mijn moeder was ingestuurd naar de SEH. Vanuit het verzorgingshuis, door de huisarts. Voor de derde keer in een jaar tijd.

Ik fietste naar huis en zei tegen mijn man die op dat moment thuis was: ik heb er nu toch zo enorm genoeg van! Al die ritjes ziekenhuis, tandarts, oogarts, begrafenissen van haar familieleden, en nu weer een hele middag op de SEH tot de coassistent, de basisarts en de echte dokter zijn geweest. Een SEH in het echt is heus heel wat anders dan een SEH in een televisieserie

Wachten, wachten, En tussendoor geduldig en vriendelijk reageren als (o)ma op een onhandig moment moet plassen, het koud heeft, wil drinken en weet ik wat allemaal. Ik heb er gewoon geen zin meer in! Ik ben er klaar mee. Maar er zit niks anders op, ik heb een vrouw zonder carrière met een heeel klein baantje.

Mijn man maakte een boterhammetje voor me, gaf me een knuffel. En ik ging.

Twee dagen later mag ze weer naar huis. Kost me weer een hele middag, eerst het gesprek met de arts die nauwelijks iets kan doen aan haar klachten, dan haar ophalen, weer thuis installeren, en tussendoor geduldig blijven. Volgens de huisarts kan ze wel 100 worden, er is niks kwaadaardigs maar ze heeft wel pijnklachten -al sinds 18 jaar terug of zo- die nauwelijks op te lossen zijn (ondanks alle kretologie) en ze zit in de put omdat haar hele generatie is uitgestorven.

Ik bof dat zij de enige nog levende hoogbejaarde in onze familiekring is. Maar oh, ik heb er zo genoeg van, al klinkt het liefdeloos!

Ik snap het

En vind het afschuwelijk en ondoenlijk hoe de overheid met ouderen omgaat. Ikzelf heb ook een moeder van 81, woont in de buurt, en is nog goed e n zelfstandig voor haar leeftijd. Maar eens houdt dat op natuurlijk. Ik zie daar ook als een berg tegenop. Maar............. Als ik jullie reacties lees, hoe begrijpelijk ook, wil ik helemaal niet meer oud worden...... Last voor de kinderen en dieptriest voor de ouderen. ( ze zouden deze post eens moeten lezen.....je zou direct dood willen als oudje) . Wat gaan we doen? Oplossingen? Tijd voor actie en een plan! Zoals het nu gaat is slecht en verdrietig. Wat kunnen we.doen? Volgens mij moeten we massaal in actie komen MET een plan!
Bibi

kinderen

Wat ik me altijd af afvraag is hoe dat nou werkt bij mensen zonder kinderen of andere familie? Springt de staat daar dan wel in?

Evanlyn

Die mensen komen steeds vaker zwaar verwaarloosd en vervuild terecht op een noodbed in een verpleeghuis, CEH, of een crisisopname in de psychiatrie. Voorafgaand aan die opname hebben er soms al situaties voorgedaan als; midden in de nacht op straat zwerven, dagen in de badkamer liggen na een val, brandgevaarlijke situaties met vergeten pannetjes op het gas, vaak zijn het buren die dan aan de bel trekken.

geen kinderen

dan moeten de buren het doen toch? Dat viel toch ook onder mantelzorg, is ooit door een politicus (welke?) gezegd.
We hebben het er hier ook al eens eerder over gehad: er komen (straks) steeds meer vrouwen bij voor wie dat mantelzorgen bijna onmogelijk is. Want nog vollop in carrière/werk en met kinderen die nog zorg behoeven (zelfs als ze al op de middelbare school zitten). Al twijfelden sommigen daaraan, dat dit een trend zou kunnen zijn, qua leeftijd en generatie. Maar voor mij gold het wel, en voor meer hier lees ik. Artsen, thuiszorg, WMO loket en maatschappelijk werk denken er vaak nogal ergerlijk makkelijk over inderdaad.
Trouwens, stoepkrijt, mijn fulltime werken telde volgens mijn vader ook niet mee, wel dat van mijn broer natuurlijk….

Ieks...klinkt niet leuk.

Stenna, mijn ervaring: iedereen probeert inderdaad alles op jouw bordje te schuiven, artsen, maatschappelijk werk, thuiszorg, want je bent toch de dochter? "Het gaat niet goed met uw vader hoor." Inderdaad, dat was mij ook al opgevallen. En nu? Iemand een idee? Eh nee, maar dan heb ik het tenminste gezegd. Tja, daar hebben we wat aan.

Niet leuk

Nee, dat is wel een understatement...

Gelukkig

Zijn de meeste bejaarden tot op hoge leeftijd min of meer zelfstandig. En overlijden ineens of na een kort ziekbed.
Voor de behendigsten en de financieel draagkrachtigen onder ons is er dan nog veel mogelijk als je in staat bent je door de jungle aan mogelijke voorzieningen en de drempels daarvoor heen te worstelen.
Voor de rest is het een onmogelijke opgave geworden en snap ik heel goed dat Duitse kinderen hun ouders naar een voormalig oostblokland brengen om daar verzorgd te worden.
Tja, hoe je die maatschappelijke ontwikkeling kunt keren is mij een raadsel. Dat is nu de participatiesamenleving.

Zusje

Maar al met al, jij zit er mee. Ik denk dat het verstandig is (maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan) dat je duidelijk moet maken dat jij niet alles gaat doen. Dus op tijd thuishulp inschakelen, gesprek met de huisarts aangaan wat er geregeld kan worden. Als ze naar het ziekenhuis/dokter moeten kan het ook met een taxi (zo'n lokale taxi, hoe heet dat ook al weer, die zijn niet duur). Maak duidelijk dat je niet meer dan 1 keer per week/per twee weken kan langskomen. En als je zus daar moeite mee heeft dan verhuisd ze maar tijdelijk terug naar Nederland. Lekker makkelijk voor haar. En trouwens hoe prettig is het voor je ouders als jij het met tegenzin doet. Lijkt me voor hen ook niet prettig.

De band met je ouders

Ook hier een hoog bejaarde moeder (90) die nog zelfstandig woont maar helaas na een ziekenhuisopname nu ook aan het dementeren is. Ze krijgt veel hulp van de thuiszorg en verder doe ik alles voor haar. Boodschappen, bezoek artsen, opticien, gehoorwinkel, nou ja, noem maar op. En dat is niet iets van de laatste tijd maar al jaren gaande.

Maar als ik hier het gemopper lees (sorry, misschien interpreteer ik het verkeerd) dan komt de vraag bij me naar boven of de aard van de relatie met je ouders verschil maakt in het gevoel van verplichting van het verlenen van de zorg. Als ik bedenk wat mijn ouders (en dan met name mijn moeder omdat mijn vader al jaren geleden overleden is) voor ons gedaan hebben dan lijkt het me niet meer dan vanzelfsprekend om nu ook zorg aan hun te verlenen. Hoe zou ik anders kunnen? Ondanks dat ik de toekomst ook met zorg tegemoet zie en ik de opkomende dementie echt afschuwelijk vind.
Ik sta er verder ook alleen voor, mijn oudste broer is helaas overleden en mijn andere (oudere) broer is verstandelijk gehandicapt en voor hem zal ik op korte termijn ook meer zorg moeten gaan verlenen...

De band met mijn moeder is altijd bijzonder sterk geweest en we zijn gek op elkaar en ze is me bijzonder dankbaar dat ik haar help in het nog steeds zelfstandig wonen. Ik denk dus dat dat het wel makkelijker maakt. Zijn jullie het met mij eens?

Mijn ouders denken erg makkelijk

Dat besef ik.
En het stomme is, eigenlijk is het nog niet eens zover! Ze zijn wel ongezond (reuma, COPD, hartklachten, chronische ontstekingen) Maar op zich kunnen ze nog wel alles zelf.
Maar ze proberen me als het ware alvast te reserveren. Willen ook dat ik mee ga naar de specialist, omdat ze die mensen niet begrijpen. En dan proberen ze me een schuldgevoel aan te praten als ik niet meega, wat nog lukt ook.
Mijn moeder heeft al een paar keer uitgeroepen "Ik ben toch maar een oud wijf, dus wie kijkt er naar mij om! Ik kan mezelf maar beter van kant maken, dat is een stuk goedkoper!"

Daar word ik heel verdrietig van.

En ik heb ook geprobeerd ze te vertellen dat het een goed idee is om misschien wat geld opzij te zetten voor hun zorg. Maar dat maakt ze alleen maar boos. Ze hebben &*% immers meer dan 40 jaar keihard gewerkt! En dit is hun dank?!
Ze hebben het namelijk best breed naar mijn idee. Maar sparen is niet erg hun ding.

En ja mijn zus heeft heel makkelijk praten. Ze zegt dat ze teleurgesteld is in me dat ik mijn eigen ouders zo laat stikken. Zij zorgt in Spanje regelmatig voor haar schoonmoeder die erg slecht begint te worden, dus nou ja ze doet ook niet niks zeg maar.

En Stoepkrijt enige herkenning hier. Ik heb ook een eigen bedrijf, maar dat stelt volgens mijn vader niks voor. Maar met mijn gezondheid werk ik ook niet veel uur. En mijn vader vindt dat een eigen bedrijf pas een eigen bedrijf is met een kantoor en personeel en 80 uur per week werken.
Dus doe ik niks in zijn ogen. En dus kan ik best even...

Voor een goede oude dag

Kan het heel belangrijk zijn dat je een goede band hebt met je kinderen en met anderen. Sociale vaardigheden zijn altijd belangrijk maar vooral als je afhankelijk wordt. Het kan betekenen dat je wel of niet hulp krijgt.

AnneJ helemaal mee eens

Maar de sociale vaardigheden van mijn ouders zijn niet zo goed. Ooit hadden ze een hechte vriendschap met hun buren, maar nu spreken ze elkaar niet meer. Geen idee wat daar is gebeurd (maar het is de schuld van de buren )
Ook hebben mijn ouders nog best veel jongere broers en zussen, maar ook dat botert matig. Die zie ik ook niet inspringen.

En tja met mij klikt het ook al voor geen meter. Al vanaf dat ik een kind was. Maar ik voel me dus wel een beetje verplicht om ze te helpen.

Ik word er heel verdrietig van als ik de krant weer eens opensla en het gaat over de participatie samenleving.
Ik voel me zoo schuldig

En Chrissy, jouw verhaal raakt me. Zo zou ik het ook graag willen. Gewoon dat ik graag voor mijn ouders klaar zou staan. Omdat ik veel om ze geef...
Maar als ik diep in mijn hart kijk, weet ik dat ik helemaal niet zo veel om ze geef, ze geven ook niet veel om mij namelijk.
Ik zit daar enorm mee.

Chrissy

Zo is het. Als je relatie goed is dan doe je het met liefde. Mijn moeder heeft Alzheimer en gelukkig zit ze nu in een verpleeghuis. En daar gaat het goed. Maar daar voor reed ik ook vaak heen en weer en ze woonde niet naast de deur. (50 min met de auto). Nu woont ze gelukkig dichtbij en kan ik op de fiets langsgaan. Veel beter, en ik hoef veel minder te regelen. Heerlijk toch.

en wie ...

... kan zusje verplichten tot helpen, tot klaarstaan.
Alleen haar eigen schuldgevoel en dat is iets wat ze zelf moet aanpakken.
Vervang het woord 'moeder' en 'vader' eens door buurvrouw of buurman twee deuren verderop, voel je je dan nog steeds schuldig dat je die niet helpt ..
Je helpt iemand omdat je van die persoon houdt en idd als je een goede band hebt/had is het gemakkelijker om nog wat meer te doen

Tja

Als je alleen komt te staan met een kind van anderhalf en het eerste dat je moeder zegt is 'als je maar niet denkt dat ik ga oppassen', dan vergaat de lust tot mantelzorgen je bij voorbaat al. Dus ik denk dat Chrissie wel gelijk heeft.
Verder doe je het bij mijn moeder niet snel goed. Al kook je heerlijk, als het op een verkeerd bord wordt opgediend, krijg je de wind van voren. Ik heb wel eens een hele dag staan sloven toen mijn ouders 50 jaar getrouwd waren. Letterlijk niks was goed. Toen ik eindelijk even met een tante stond te praten vond mijn moeder dat ik me 'totaal asociaal' gedroeg, want al die borden die ik had uitgedeeld met al dat eten wat ik had gemaakt, waren nu leeg en moesten ogenblikkelijk opgehaald. Daar was mijn dochter overigens al mee bezig, die ook stank voor dank kreeg voor haar geploeter, want er viel een vork op de vloerbedekking. We hebben onze jas aangetrokken en zijn weggegaan. Zoek het lekker uit.
Mijn vader is verder wel lief, maar geeft mijn moeder in alles gelijk. Daar wordt hij een kleurloze sneue oude man van en mijn moeder een tiran.
Als ze echt hulpbehoevend worden, zal ik echt wel om de tafel gaan zitten om te kijken hoe ze zo goed mogelijk kunnen worden geholpen. Maar dat onbaatzuchtige gevoel, dat ken ik helaas niet.

Gelukkig

heb ik wel een goede band met mijn vader, maar ik moet echt oppassen niet geïrriteerd te raken omdat hij niks wil. Wat ik doe is goed, dat scheelt. Maar wat anderen doen kraakt hij af. Hij wil niet naar een verzorgingshuis, want hij wil niet in een flat. Enzovoorts.

Zusje, zelfs met een lieve vader valt het mij zwaar, ik denk dat ik me in jouw situatie niets zou laten aanpraten! Die mensen die zeggen "ja maar het zijn toch je ouders", die mogen het zelf gaan doen.

Zusje

Hier nog iemand met een slechte band en geen zin.
Toen ik depressief was in mijn studentenflat en bang was dat ik uit het raam zou springen, zei mijn moeder dat ik bij haar ook niet zou kunnen komen, want de meubels van mijn broer stonden er. Dus mocht die ooit hulp nodig hebben, dan sta ik niet vooraan.
Mijn vader heb ik al jaren niet meer gezien. Zouden ze dan zijn kinderen gaan traceren als hij hulpbehoevend wordt? Ik hoop het toch niet.
Iedereen woont ook zo ver weg dat het enorme tijdsinvesteringen worden om überhaupt iets te doen. Ik denk dat als je ouders om de hoek wonen en je hebt een slechte band, je eerder even snel iets doet omdat het minder inbreuk maakt op je tijd en je eigen leven.
En bijvoorbeeld mijn schoonvader laat mijn schoonmoeder alles doen. Leuk allemaal, maar als zij wegvalt, komt ik het niet doen. Hij kan het nu nog allemaal leren. Eigenlijk zouden zij ook binnen nu en vijf jaar kleiner moeten gaan wonen, nu ze zelf nog hun huis kunnen legen. (Ze lijden aan hoarding, dus dat duurt ook wel 5 jaar voor het leeg is.)

Zusje

Ik ken jou en je ouders natuurlijk niet. Maar misschien helpt het inzicht, dat ik je ouders zeer theatraal over vind komen. (vanaf een forum dan he?) Het lijken mij 'moeilijke mensen'. http://www.moeilijkemensen.nl/index.php?option=com_easyfaq&Itemid=154

Bij theatrale mensen, is het heel erg lastig om het goed te doen. Omdat ze alles altijd uit vergroten en zichzelf in het middelpunt stellen. Ze laten zich veel meeslepen door hun emoties van het moment en beleven hun emoties, van dat moment, als de absolute waarheid.

Maar dat is een illusie van hun kant. Op dit soort mensen werkt het averechts, als je met emotie reageert op hun emoties. Dan wordt het allemaal alleen maar nog extremer. Onderkoeld en zakelijk blijven, werkt dan beter.

Met dat inzicht, kun jij misschien wat meer afstand krijgen? Een denkbeeldige regenjas aandoen en alle beschuldigingen en schuldgevoelens van je af laten glijden?
Jij bent niet verantwoordelijk voor de manier waarop anderen hun leven leiden. Ook niet als die anderen je ouders zijn. Zij maken hun eigen keuzes, jij maakt je eigen keuzes. Je doet wat kan. En daarbij is het heel belangrijk om je eigen grenzen te bepalen.

Nou ja, tot zo ver mijn amateur psychologie van de koude grond.

ja Chrissie, dat klopt

Met mijn moeder heb ik niet zo'n zonnige relatie. Ooit, toen ik kind en tiener was, was ik dol op haar, maar dat is langzaamaan verflauwd toen ik zelf een gezin kreeg en zij best kritisch bleek hoe (anders) ik dingen deed.
Nu is die kritische houding weggeëbd, en mijn kinderen zeggen me geregeld dat ze erg blij met me is, maar het gevoel zit kennelijk diep. Daarnaast is ze niet zo'n blij persoon qua karakter, nogal zorgelijk, altijd moeilijke kanten van (leuke) dingen zien, dat maakt het allemaal moeizaam te dragen merk ik.

Het blijft moeilijk hoor

Ook ik ken wel het schuldgevoel, de tegenzin en de angst voor wat komen gaat. Ik merk wel dat ik daar de tijd voor moet nemen en aan het idee moet wennen van weer extra zorg bijvoorbeeld. Maar op een gegeven moment is het zover en merk ik dat het alweer gewoon is geworden.

Natuurlijk spelen ook de andere omstandigheden een rol. Ik woon dichtbij, heb op dit moment geen werk (helaas), er is hulp vanuit een zorginstelling en een thuishulp. En er is nog een ander familielid die voor haar (financieel) zal zorgen mocht dat nodig zijn. Ook dat komt voort uit de goede relatie met mijn moeder. Zelf heeft ze een bijzonder beroerde jeugd gehad maar daar hebben wij kinderen nooit iets van gemerkt. Of misschien eigenlijk toch wel, het lijkt erop dat zij haar slechte ervaringen zo heeft kunnen omzetten dat wij alle drie een fijne jeugd en goede opvoeding hebben gehad. Ik vind het daarom zo triest om jullie verhalen te lezen...

Hier iemand zonder schuldgevoel

..ik heb geen contact meer met mijn ouders, wil ook nooit meer contact en als ze dood zijn lees ik het wel in de krant. Of niet, ook goed.

Je raadt het al, hier zit een heel verhaal achter waarmee ik je draad niet ga vervuilen.

Ik reageer omdat ik je toch echt wil zeggen dat je echt niet hoeft te doen wat er voor jou in tijden van gezondheid ook niet was. Er is niemand die jou verplichten kan. En je schuldgevoel is echt maar aangepraat, door degene die er belang bij heeft het jou aan te praten. En dat mag je ze ook gerust zeggen.

Waar ben jij zo bang voor als je geen hulp geeft? Of niet genoeg?
Als ik je verhaal zo lees, ga jij never nooit de waardering krijgen die je verdient. Zoek er dan ook niet naar! Steek je energie in je eigen gezin.

Daarnaast kan ik je vertellen dat zolang jij er staat, er ook geen andere oplossing zal komen. De tijd dat jij er bent, gaat af van de indicatie voor andere zorg.

Tegen je ouders zou ik heel duidelijk zijn dat je het niet gaat doen, dat je komt voor de gezelligheid en dat dat het maximaal haalbare is en als ook dt niet gewaardeerd wordt, dan zeg je dus op zo'n moment 'ik kwam voor gezelligheid, gaat dat lukken of kan ik beter gaan?' En gaat het gezeur door, dan ga je.

Hoewel ik veel verdriet heb gehad om het niet hebben van ouders, ben ik overigens wel blij dat ik niet met dit soort dingen zit.

Ook ik

maak me zorgen om wat komen gaat. Ouders zijn nu nog gezond, maar kan over een paar jaar zo veranderen. Hopelijk pas als de kinderen het huis uit zijn, maar als het eerder is, zie ik er ook tegenop.

En ik hou van ze en zou het graag willen doen, maar met 35 min reistijd enkele reis (zonder file/vertraging), 4 dg werken, verplicht 2x pw sporten ivm gezondheid, veel te doen ivm man die weinig doet, lijkt het me,heel heftig.

Gelukkig is onze band,goed, dus ik vertrouw erop dat ze alle wat ik dan doe wel waarderen en meedenken over aanvullende hulp. En gelukkig hebben ze daar vast ook wel financiële middelen voor.

Door het lezen van dit draadje realiseer ik me extra hoe blij ik met mijn ouders ben en onze goede band!

kon het maar...

Mijn moeder is tegen de tachtig en fitter dan ik. Ik moet zelf beroep doen op WMO en AWBZ. Ook woont ze op een uur rijden en omdat ik mezelf op korte termijn geen beter baan zie krijgen zal ik de reiskosten niet op regelmatige basis op kunnen hoesten. Ik heb wel de zorg over een meerderjarig en bijna meerderjarig autistisch kind.

Het doet me telkens weer pijn als ik mensen hoor roepen dat mensen zich meer moeten bekommeren om hun bejaarde ouders. Er wordt flink bezuinigd en het is elke keer maar weer afwachten of mijn indicatie verlengd wordt en wat er volgend jaar gebeurt als alles naar de gemeente gaat. Ik heb wel kinderen maar zij kunnen mij niet helpen, hebben zelf teveel hulp nodig.

Ik ben nog niet oud, maar maak me regelmatig zorgen. Wie zorgt er straks voor mijn ouders, maar ook, wie zorgt er voor mij en mijn (volwassen) kinderen, die steeds meer tussen wal en schip vallen omdat ze te slecht zijn voor het één en te goed voor het ander? En ja, er is al contact met MEE en zo.

Ik vind het begrijpelijk dat er bij (mantel)zorg meteen aan ouderen wordt gedacht. Maar helaas zijn het niet alleen ouderen die zorg nodig hebben en zich zorgen maken over de nabije toekomst omdat er geen mantelzorg is.

Al van de moestuin gehoord?

Jette Klijnsma oppert dat we een huis moeten kopen, want met de opbrengst heb je een aardige oude dagsvoorziening, en een moestuin moeten beginnen. Dan valt het allemaal wel mee met onze AOW... Ze raakt steeds verder van het padje lijkt wel.

Juist de mensen met een laag inkomen, kopen niet zomaar even een huis en juist de mensen die door hun gezondheid veel kosten hebben, kunnen niet bepaald soepeltjes door een moestuin heen spitten. Als ze al een moestuin kunnen krijgen, want dat is ook niet voor iedereen weggelegd. Dus juist de mensen die het uiteindelijk echt alleen met de aow moeten doen, kunnen niet zomaar eventjes door de aanschaf van een huis of een moestuintje een royalere oude dag creëren.

Het is misschien een zijstraatje van waar we het in dit draadje over hebben, maar al dit gedoe zorgt er niet voor dat ik met een opgeruimd gevoel richting pensioen hobbel. De tijd dat wij (onze generatie) afhankelijk gaan worden van de steun van de regering en de zorg van anderen.

kaaskopje

Het zegt precies iets over de wereld waarin de mensen die de regels maken leven. Ver van de realiteit.