Man is vreemdgegaan maar zegt bij mij te willen blijven maar heb steeds achterdocht
Beste ouders,
Ik heb lang getwijfeld of ik dit zou schrijven maar voor mijn eigen mentale gezondheid schrijf ik het toch van mij af. Mijn man en ik zijn al lang bij elkaar en hebben 2 puberdochter. Sinds 2 weken weet ik dat mijn man een vriendschap en een paar keer sex heeft gehad met een collega waar hij nauw samen mee werkt. Hij vertelde dat het gestart is als vriendschap en dat ze elkaar zien als de beste vrienden die ze ooit hebben gehad. Van die vriendschap heeft hij niets verteld omdat hij dacht dat ik het er niet mee eens zou zijn. Per toeval heb ik dit digitaal ontdekt. Afgelopen maanden heeft die vriendschap zich verdiept omdat zij haar relatie had verbroken. (Ze is jonger en heeft geen kinderen) en dingen werden al snel intens en ze zijnr met elkaar naar bed geweest. Dit kwam aan als een mokerslag. We hebben veel gepraat, hij heeft alle vragen die ik had beantwoord. En we hebben het ook gehad over onze relatie en wat daar blijkbaar mist om zoiets te kunnen laten gebeuren. Mijn man heeft aangegeven bij zijn gezin te willen blijven. Ik ben daar volgens hem een onderdeel van. Hij heeft wel duidelijk gezegd dat hij geen verliefde gevoelens meer voor mij heeft sinds enkele jaren maar wel dat hij mij als zijn levenspartner ziet. We werken dus aan onze relatie door veel te praten, samen op pad te gaan en veel fysiek contact hebben. Het lastige is dat de andere dame niet uit zijn leven is. Zij werkt nauw met hem en ook zij hebben nog steeds gesprekken. Hij heeft ook aangegeven dat dit onvermijdelijk is. In eerste instantie vroeg ik steeds wat ze hadden besproken maar ik merkte dat ik die informatie helemaal iet kon handelen. Wel heb ik gevraagd of ze geen digitaal meer berichten willen sturen. (Maar wat ze wel altijd doet is gelijk een post op Insta van hem liken, wat ik natuurlijk respectloos naar mij vind). Mijn man zegt dit niet meer te doen maar kan niet voorkomen dat zij zijn foto's liked. Maar hoe kan een verliefdheid weggaan als je steeds met elkaar werkt?
Ik wil graag door met de relatie want ik hou van hem en we hebben iets moois opgebouwd. Ik zie nu ook mijn eigen fouten, daar werk ik hard aan. Op zich lijkt het allemaal een verhaal met mogelijk een happy end. Maar waar ik nu mee worstel is de ontzettende vertrouwensbreuk en de voor mij alles overheersende jaloezie. Ik denk de hele dag aan hem, en dan vooral wat hij aan het doen is met wie. Ik bel hem zodra ik denk dat hij klaar is met werken. Ik zou het liefst alles digitaal checken maar ben bang weer ergens op te stuiten of de hele dag bezig te zijn met de controleren (wat ten kost gaat van mijn eigen gezondheid). Ik kan mij een leven zonder hem niet voorstellen. Ik raak in paniek van ieder klein ding waar ik dan allerlei conclusies aan hang en ben dan letterlijk aan het hyperventileren. De gedachte dat hij liever bij haar is op zijn werk dan thuis bij mij (dat vul ik dus zelf in) doet mij fysiek pijn. Ik heb het gevoel dat ik de hele dag moet strijden voor mijn relatie. Ik kan dit tot op zeker hoogte bespreken met mijn man maar hij vindt het wel lastig dat ik mij nu zo gedraag want normaal gesproken ben ik absoluut niet zo.
Ik zie nu ook dat ik verlatingsangst heb. Dat komt uit het verleden en is nu door deze bijna traumatische gebeurtenis volledig terug. Mijn controlerende gedrag maakt mij kapot maar ook onze relatie komt onder spanning omdat hij natuurlijk ziet wat ik doe, en ik heb in zijn vrijheid beperk. Op zich doet hij zijn best, belt hij zelf zodra hij weggaat van zijn werk. Stuurt soms een appje met 'bewijs' waar hij is maar de realiteit is dat het nooit genoeg is omdat de onrust in mij zit. Voor de verlatingsangst heb ik binnenkort hypnotherapie. Mijn vraag aan jullie is, zijn er mensen die ook zo waren en hoe ben je er uiteindelijk doorheen gekomen? De onzekerheid is gewoon gekmakend want ik ben nog steeds op mijn hoede dat mijn man toch ineens van gedachten verandert (hij zal de eerste niet zijn) en mij verlaat. Hoe kan ik hier mee omgaan? Hoe moet ik omgaan met iemand die zegt te willen blijven maar met zijn hoofd bij een ander is.
Allereerst, heel naar dat je dit mee maakt. Dikke knuffel van een vrouw wiens man ook is vreemdgegaan. Wij zijn verder gegaan. Met de wijsheid van nu heb ik een paar tips voor je. En vragen. Je bent terecht jaloers en wantrouwig. En dat mag. Je gaat een rouw proces in én een vertrouwensbreuk speelt nog nu er contact blijft. Accepteer dat. Dat mag.
Ik begrijp dat hij verliefd is op haar? Nu nog steeds? Maar van jou houdt en met jou verder wil? Wil hij het contact met de ander wel stopzetten? Hoe denkt hij het op te lossen (geen woorden maar daden)? Laat hem vooral komen met oplossingen.
En, is de ander verliefd en wil zij hem als partner? Dit bleek bij ons echt een groot probleem. Mannen ontkennen dit snel of zien het niet. Blijven deur daardoor op kier zetten. Tenminste zo voelde de vrouw in ons geval het.
Als jouw man contact blijft houden met deze vrouw gaat jouw verwerking niet van start. En zijn verliefdheid niet weg.
Jouw man moet echt werken aan alleen zakelijk contact. Nee zeggen en nee blijven zeggen. Zij kunnen geen beste vrienden blijven. Zeker niet als er nog gevoelens zijn. Ik mis wat meer wat je man kan doen om jou te helpen.
Hij kan haar o.a. gewoon blokkeren op social media. En op de prive telefoon. Geen enkel gesprek is meer nodig prive. Ook niet gelinkt zijn. Of appen. Of andere manieren. Nul is must. MAAR: jouw man moet dit willen. Doen. En nakomen. Puur zakelijk en minimaal communiceren. Echt de verliefdheid neersabelen. Hij kiest voor jou, dan moet hij daar ook alles voor gaan doen.
Wat heb jij nodig daarvoor?
Er zijn goede boeken over vg. En podcasts. Ik had daar veel aan. Ook aan blogs van psychologen. Stuur maar een bericht als je daar meer van wil horen.
Het zal lang duren deze rollercoaster. Kan zomaar meer dan twee jaar worden. Maar het kan als jullie beiden er voor gaan én hij vooral zijn afspraken na gaat komen.
Sterkte!
ps: zie ook het topic Verder gaan na ontrouw. Velen gingen je voor. Er zijn daar goede tips en luisterend oor te vinden.
Xxx
Anna Cara schreef op 05-04-2023 om 09:25:
Allereerst, heel naar dat je dit mee maakt. Dikke knuffel van een vrouw wiens man ook is vreemdgegaan. Wij zijn verder gegaan. Met de wijsheid van nu heb ik een paar tips voor je. En vragen. Je bent terecht jaloers en wantrouwig. En dat mag. Je gaat een rouw proces in én een vertrouwensbreuk speelt nog nu er contact blijft. Accepteer dat. Dat mag.
Ik begrijp dat hij verliefd is op haar? Nu nog steeds? Maar van jou houdt en met jou verder wil? Wil hij het contact met de ander wel stopzetten? Hoe denkt hij het op te lossen (geen woorden maar daden)? Laat hem vooral komen met oplossingen.
En, is de ander verliefd en wil zij hem als partner? Dit bleek bij ons echt een groot probleem. Mannen ontkennen dit snel of zien het niet. Blijven deur daardoor op kier zetten. Tenminste zo voelde de vrouw in ons geval het.
Als jouw man contact blijft houden met deze vrouw gaat jouw verwerking niet van start. En zijn verliefdheid niet weg.
Jouw man moet echt werken aan alleen zakelijk contact. Nee zeggen en nee blijven zeggen. Zij kunnen geen beste vrienden blijven. Zeker niet als er nog gevoelens zijn. Ik mis wat meer wat je man kan doen om jou te helpen.
Hij kan haar o.a. gewoon blokkeren op social media. En op de prive telefoon. Geen enkel gesprek is meer nodig prive. Ook niet gelinkt zijn. Of appen. Of andere manieren. Nul is must. MAAR: jouw man moet dit willen. Doen. En nakomen. Puur zakelijk en minimaal communiceren. Echt de verliefdheid neersabelen. Hij kiest voor jou, dan moet hij daar ook alles voor gaan doen.
Wat heb jij nodig daarvoor?
Er zijn goede boeken over vg. En podcasts. Ik had daar veel aan. Ook aan blogs van psychologen. Stuur maar een bericht als je daar meer van wil horen.
Het zal lang duren deze rollercoaster. Kan zomaar meer dan twee jaar worden. Maar het kan als jullie beiden er voor gaan én hij vooral zijn afspraken na gaat komen.
Sterkte!
Dankjewel Anna Cara voor je lieve woorden. Het blokkeren van haar vindt hij niet nodig en vindt hij ook te veel opvallen naar zijn collega's. Niemand weet het op zijn werk en dat wil hij ook zo houden. Als hij haar blokkeer dan valt dat op. Ze reageren ook niet bij elkaar op de foto's maar zij liked bij hem altijd gelijk als eerste. Dat kan ik op zich wel volgen. Hij heeft (zegt hij) geen contact meer buiten het werk. En dat geloof ik ook want waar hij eerst zijn telefoon en laptop zowat aan zijn lichaam had geplakt, nu ligt deze wel gewoon waar ik hem kan pakken.
Ik denk dat hij nog verliefd is (als dat 2 weken geleden zo was dan neem ik aan dat het nu niet weg is) maar waar hij aangeeft de meeste moeite mee te hebben is het verbreken van de vriendschap. In zijn beleving is die echt en diepgaand en hij geeft eerlijk toe dat hij daar moeite mee heeft. Het liefst zou hij die aan willen blijven houden maar ik heb gezegd dat dat een no-go is voor mij en dat heeft hij gerespecteerd (zegt hij). En dat is het hele punt. Hij zegt van alles maar wat kan ik nog vertrouwen? Mijn angst is dat ik hem nu vertrouw en niet meer controleer en dat hij over een half jaar zegt dat hij toch niet over haar heen komt. Ze gaat overigens in juli voor een half jaar in het buitenland werken en dat zal hopelijk rust brengen. Dan hoef ik niet op mijn hoede te zijn voor mijn gevoel. Maar dat is nog 3 maanden en iedere dag voelt als een hel voor mij. Ik heb 2 mensen die het weten en waar ik mee kan praten maar die zie ik maar 1 keer per week. Dus het voelt alsof ik ontplof van binnen.
Hij zegt dat zij hem niet als partner wilt maar ze heeft wel haar eigen relatie verbroken en zegt wel gevoelens te hebben. Dus vanuit haar staat de deur wel op een kier.
Zodra mijn man thuis is dan zie ik in zijn ogen dat hij het meent dat hij voor het gezin gaat. Dan kan hij mijn gedachten sussen. Maar zodra hij naar het werk gaat en zij haar invloed weer kan uitoefenen dan wordt ik dus helemaal gek van jaloezie en gaan er allerlei scenarios door mijn hoofd.
Ik wil dus kiezen voor hem en er 100 procent voor gaan maar mijn eigen gedrag (het controleren) zorgt eigenlijk voor alleen maar meer wantrouwen. Want er is altijd wel iets verdachts. Zo wilde hij van het weekend pinnen om contant geld op zak te hebben. Mijn gedachte is dan gelijk, hij wil contant geld zodat ik niet kan zien wat hij er van koopt...bijvoorbeeld condooms. Terwijl het natuurlijk heel goed kan dat het een onschuldig iets is.
Ik voel mij zo zwak op dit moment dat ik alleen al de gedachte nog iets te moeten ontdekken niet aan kan. Daarom durf ik ook niets meer te controleren. Heb het gevoel dat er heel de tijd iets dreigends staat te gebeuren. Misschien is dat wel het traumatische aan dit alles. Ik hoop met hypnotherapie hier stappen meer te zetten. Maar de jaloezie (voortkomend uit verlatingsangst) is gewoon killing.
blokkeren niet nodig vinden is voor mij een rode vlag, want als het voor jou in deze situatie belangrijk/ fijn is, dan is het dus wel nodig... hij moet jou en jouw gevoelens nu de hoogste prioriteit geven.
Bovendien ziet niemand het als je iemand geblokkeerd hebt, ook de persoon in kwestie krijgt geen melding. Dus dat is lulkoek.
Daarnaast, als z'n collega's het te weten komen is het z'n eigen schuld. Dan had ie hier maar niet aan moeten beginnen, dan komen ze ook niets te weten komen. Jammer voor hem, dan moet ie maar op z'n blaren zitten.
Pas op dat hij niet in de slachtofferrol kruipt, en jij met hem rekening moet gaan houden! Ik lees al heel veel signalen daarvan in je laatste bericht. Jij lijkt je over allemaal dingen schuldig te voelen, terwijl hij dat zou moeten doen!
En waarom kun jij er maar met 2 mensen over praten, terwijl je het volgens mij nodig hebt om er met meer mensen over te kunnen praten?
Hij moet haar blokkeren en/of een andere baan zoeken als ze elkaar niet kunnen ontlopen op de werkvloer. Er is werkelijk geen andere manier. Dit van hem vragen is echt het minimale wat hij kan doen, en als hij dat al niet kan doen heeft het weinig kans van slagen.
Ik zou je uitnodigen op het "talk about marriage" forum waar je veel goede inzichten en tips zult krijgen van veteranen die al 1000 van deze verhalen hebben gehoord.
Ik verwacht dat je man je niet de volledige waarheid heeft verteld, alleen het "nodige" wat door gevonden bewijs niet meer te ontkennen viel.
Allereerst van deze kant ook een knuffel voor je van een man wiens vrouw vreemdgegaan is. Dit raakt je tot in het diepst van je ziel en we begrijpen allemaal hoe je je voelt. Ook wij zijn verder gegaan, maar dat gaat vanuit mijn kan absoluut nog wel eens met horten en stoten.
Dat gezegd hebbende, afgaande op wat je verteld, is het wel noodzakelijk dat man het contact met deze vrouw stopt. Ik zou blokkeren het absolute minimum vinden, eigenlijk is ander werk zoeken ook aan te raden. En dan zul jij zeggen, maar dat kan toch niet? Dan had man maar moeten nadenken voordat die hem in een collega stopte, om het maar zo te zeggen.
Er was voor mij echt geen vezel in mijn lijf geweest die partner een kans gegeven had, als die eikel nog constant in haar omgeving zou zijn geweest. Omdat dat 1. teveel pijn/frustratie/wantrouwen opwekt en 2. zoals al aangegeven, hij zal zo nooit zijn sluikende verliefdheid kunnen verwerken. Want hoe gek dat ook klinkt, ook hij heeft iets te verwerken. Die verliefdheid zal er altijd blijven, als hij de affaire blijft zien.
Dat je nu een bepaalde jaloezie ontwikkelt heb, is niet gek. Hij heeft je bedonderd. Hij heeft je iets aangedaan, waar je de rest van je leven aan vast zit. Ik meen zelfs dat ik ergens ( Volgens mij was het een ander topic hier) gelezen heb dat een vreemdgaande partner een vergelijkbare pijnlijke ervaring is als een verkrachting, aldus mensen die beide meegemaakt hebben. Dat zegt wel iets.
Neem het daarom ook zoals het is: HIJ heeft je dit aangedaan. En het is aan HEM om te bewijzen dat hij er alles, maar dan ook alles, aan wil doen om je niet kwijt te raken. En daarin, binnen het redelijke, trek jij de grenzen en regels. Als jij niet wil dat hij die truus nog langer tegen komt, dan mag je dat eisen. Als jij wil dat hij ander werk zoekt, dan mag jij dit eisen. JIJ bepaald wat je nodig hebt om op een plek te komen waarbij je je goed voelt en waarbij je bepaald dat je hier mee verder gaat. Daar kan die in mee gaan, of niet. Doet die dit niet, dan weet je genoeg.
Je man moet er van overtuigd zijn dat jij voor hem de ware bent en dan zou niks hem te veel moeten zijn. Is dit het wel, dan weet je dat deze collega meer betekent dan hij zegt.
je man zou ander werk kunnen zoeken, een nieuw prive instagramaccount kunnen maken zonder haar, haar kunnen blokkeren. Dus als hij het allemaal niet denkt te kunnen voorkomen: laat hem maar meelezen, wat een onzin.
Niemand kijkt toch naar volgers, wat een non-redenen allemaal.
En dat hij de vriendschap zo mist, sorry wat ontactisch... ik vind zijn argumenten niet echt sterk en resoluut klinken. Mijn partner zou op die manier nooit mijn respect terug kunnen verdienen.
Je mag voor jezelf opkomen en voorwaarden stellen, zeker nu. Sterkte
De deskundigen noemen het niet voor niets traumatisch. Je hebt een trauma te pakken. Met effect op je hart en hoofd. Been there.
Mij hielp het forum. En nog.
Mijn man zei en beloofde ook van alles. Ook hij vond het moeilijk om vriendschap te moeten verbreken. Zij was verliefd, hij niet. Zei hij. Zij wilde hem, hij wilde mij. Hij zag niet, in bleek later, dat zijn contact willen houden met haar, haar hoop gaf. En niet wat het met mij deed. Ik werd jaloers, onzeker, verdrietig en boos. Snapte hem niet. Woorden waren anders dan daden. Ja maar .... Zei hij. Onzin weet ik nu.
De meningen zijn verdeeld. Door controle (schijnveiligheid!) blijf je in patronen hangen. Maar ik heb mijn man dus wel weer betrapt op fout contact daardoor. Dus ik ben pro af en toe controle doen. Maar besef dat iemand alles kan verbergen. Details moet je echt niet willen weten. Kreeg ik ook last van later. Wel wat het hem doet contact met haar. Op kantoor. Geen contact meer hebben daarbuiten. Lukt hem dat. Waarom wel of niet. Wat mist hij. Wat brachten die gesprekken hem? Helper? Waardering? Zich gewild voelen?
Beseft hij wel heel goed dat hij jou kwijtraakt? En al beetje kwijt is geraakt.
Dat jouw no go en gevoelens nu een hele serieuze is.
Ik vind dat jouw man zich te veel verschuilt achter dingen. Niemand weet het als hij iemand blokkeert op telefoon en Instagram etc. Verder maakt hij haar gevoel dus kleiner. Een relatie verbreken. Gevoelens hebben. De deur staat dus naar hem wagenwijd open. Geen kier. En je man kiest eigenlijk niet echt. Best naïef van je man.
Superfijn dat zij vertrekt voor lange tijd. Als je man tot dan minimaal alleen zakelijk en daarin nul contact kan gaan nakomen, geeft het jou vast ruimte voor verwerking.
Xxx
Voel ook de pijn wat je neerzet. Mijn vrouw was (of nog) verliefd maar zegt er niks te mee willen doen. Of dit de waarheid is weet ik niet. Ze komen ook elkaar elke dag tegen. Zij heeft me wel al 2x verlaten en wil weer terug komen. Dit na 30 jaar samen, 9 maanden loopt dit al. Advies van mij. Uithuilen en zelf echt sterk worden. Je bent uniek en mag er zijn. Zeg dat tegen jezelf elke dag voor de spiegel. Meen ik. Echt iedereen maakt fouten maar dat is geen reden van je man om vreemd te gaan. Hij is gewoon een klootzak die met volle verstand dit vreemdgaan is aangegaan. Wat hij aan het doen is handen wassen zodat het niet aan hem ligt.
Ga het proces aan, controleer hem niet meer. Heb je alleen jezelf mee. Laat het los want je hebt geen invloed op hem. Wordt zelf echt sterk dan eens nuchter bekijken of je relatie het nog wel is. Het wordt nooit meer hetzelfde en het oude is weg.
Je kan echt wel zonder hem. Ieder mens is een eigen individu. Meid ga aan jezelf werken.
Uit eigen ervaring sprekend: mijn verliefdheid op een collega ging pas over nadat ik van werkplek was veranderd. Had ik dat maar veel eerder gedaan. Nadat ik/we in de fout waren gegaan heb ik gedacht dat we wel collega's konden blijven. Maar door hem te blijven zien gingen gevoelens niet weg van beide kanten en door het 'verbodene' van die gevoelens, en het geheim van mujn fout waar ik niet over durfde praten met mijn mab, werden die gevoelens juist sterker. (mijn lessen achteraf).
Toen het uitkwam,ben ik meteen van werkplek veranderd. Ook al wist ik toen nog niet of mijn echte relatie dit zou overleven. Geen enkel contact was voor mij de enige manier om los te komen van mijn verliefde gevoelens en mijn verwardheid over het feit dat ik helemaal niet wilde scheiden maar wel verstrikt was geraakt in gevoelens en daden die ik nooit van mezelf voor mogelijk had gehouden.
Dankjulliewel voor al jullie feedback. Wat ik graag toch wil weten van diegene die er doorheen zijn gegaan. Hoe heb je dat precies gedaan....dat doorgaan? Afleiding gezocht, of juist depri op de bank gaan liggen. Er over praten of juist anoniem surfen. En hoe krijg je weer een stuk zelfwaarde - zelfliefde na zulke harde klappen. Ja ik weet het, mijn man is een klootzak en kiest voor mij maar emotioneel voor haar maar wat ik wil weten; hoe kan ik mijzelf helpen hier weer bovenop te komen. Ongeacht wat de uitkomst van onze relatie over een jaar zal zijn?
Gebrokenhartje schreef op 05-04-2023 om 12:03:
Dankjulliewel voor al jullie feedback. Wat ik graag toch wil weten van diegene die er doorheen zijn gegaan. Hoe heb je dat precies gedaan....dat doorgaan? Afleiding gezocht, of juist depri op de bank gaan liggen. Er over praten of juist anoniem surfen. En hoe krijg je weer een stuk zelfwaarde - zelfliefde na zulke harde klappen. Ja ik weet het, mijn man is een klootzak en kiest voor mij maar emotioneel voor haar maar wat ik wil weten; hoe kan ik mijzelf helpen hier weer bovenop te komen. Ongeacht wat de uitkomst van onze relatie over een jaar zal zijn?
Dat zal voor iedereen anders werken en daarom is het lastig advies te geven. Niet elke situatie verloopt hetzelfde en niet iedereen voelt daarom de pijn hetzelfde.
Hier was de uiteindelijke boodschap dat er was vreemdgegaan een gigantische opluchting na een periode van 6 maand waarin ik vrijwel zeker wist dat het gebeurd was en de ene na de andere pijnlijke situatie zich voor deed. Dat zorgde ervoor dat er bij mij een vreemd gevoel van euforie opkwam en ik was op dat moment op een plek waar ik moest zijn om alles te kunnen afsluiten.
We hebben dat weekend ( het kwam uit op een vrijdagavond) het hele weekend gepraat. Ellenlang. Open en eerlijk. Dat was een begin. Een begin voor mij om te beginnen aan de verwerking en de realisatie dat er nu geen lijken uit de kast meer zouden komen (Hoop je dan maar) en voor haar het begin van haar realisatie om dit te kunnen verwerken. Zij was oprecht verliefd geraakt op haar ex, ergens halverwege ingezien dat het niet kon, maar toen was ze al vreemd gegaan. Zij liep daar in vast.
Ik ben meer mijn eigen ding gaan doen, maar ben wel emotioneel beschikbaar gebleven. Als zij praten wou of als ik praten wou, gingen de plannen even de koelkast in en gingen we praten. Dat doen we eigenlijk op de dag van vandaag nog steeds. Heel rustig aan komen de wat normalere dingen in het leven weer. Ik ben weer een avond met vrienden op stap geweest ( Daar vertrouwde ik mezelf echt niet mee) en zij gaat met een week of 2 met de vrouwen van diezelfde groep ook op pad. Langzaamaan komen we nu terug in de reguliere dingen, zonder daar te vergeten waar we van gekomen zijn en waar we willen komen. Dat gaat met kleine stapjes.
Maar die kleine stapjes worden gewaardeerd door mijn partner. Ik ben destijds heel duidelijk geweest: Voordat ik überhaupt na ga denken of ik nog verder wil, vertel ik je nu al dat dit op mijn voorwaardes gebeurd. En ik twijfel heel erg of jij die voorwaardes ziet zitten. En ze heeft me 1000 keer benadrukt dat er geen enkele voorwaarde was die ze niet zou volgen.
Dat houd dus in dat ze bijvoorbeeld van mij echt niet weg komt een weekend met vriendinnen ( daar ben ik nog niet aan toe) en dat ik die vriendin van der die haar hier in aangemoedigd heb nooit meer wil zien o.a.. Langzaam aan zakt de boosheid wat en komen bepaalde dingen terug. Maar dat gebeurd op mijn tempo, niet die van haar. Zij heeft alle recht op inspraak daarin verschoten. Zij heeft mij dit aan gedaan en daarom zal zij, als ze dat wil, moeten leven met de consequenties die daar voor mij aan zitten.
Alles binnen het redelijke overigens he. Ik moedig hier niet aan om nu als een tiran je te gedragen tegen je partner. Dat doe ik ook absoluut niet. Maar ik twijfel ook niet 1 keer om te zeggen dat ik me ergens niet lekker bij voel en dat ze rekening te houden heeft met hoe ik me ergens bij voel, dankzij haar eigen acties. Dat moet duidelijk zijn.
Ieder mens is anders. Ik luisterde veel muziek. Ging elke dag wandelen, fietsen. Was boos, verdrietig, zielig enz enz. Je mag het allemaal zijn als je er maar niet in blijft hangen. Had gelukkig familie die een luisterend oor had maar sommige volgen therapie. Op een gegeven moment heb ik ook uitjes gedaan met onbekende mensen (geen dating). Super leuk en ook veel scheidingsverhalen gehoord. Geef het tijd je proces. De 1 doet er 2 maanden over en een ander een jaar. Wat zijn je grenzen waar JIJ je prettig bij voelt. Wat wilde je altijd nog eens doen. Ga het doen. Moet zeggen dit forum was ook heel behulpzaam en opende ook je ogen. Veel forumleden die het zelfde hebben meegemaakt. Je mag best weten ik heb het denk ik 50 mensen verteld en allemaal eindigde ze het verhaal maar wat vindt JIJ.
Kom op je gaat er niet dood aan. Zon schijnt, je bent niet ziek/invalide en lieve kinderen.
Er zijn veel ernstige dingen in het leven.
Wat mij hielp was praten met praktijkondersteuner. Later psycholoog. Mijn man. Relatietherapie. Boeken lezen over vg en relatie verder zetten. Ik ging affirmaties doen en dat werkt dus echt. Geef je af en toe over aan je boosheid of verdriet. Je bent nu misschien wat lam geslagen maar je gaat vast nog heel boos worden.
Verder los daarvan : zoek afleiding, bouw als je het niet al hebt zelf kring van vriendschappen om jou heen. Los van je man. Ga alleen of met anderen echt op pad. Doe een opleiding of cursus. Zie dat je leuk en aantrekkelijk bent zoals je bent. Je bent goed zoals je bent. Maak jezelf sterker en onafhankelijker.
En, een relatie is een keuze. Jij kan ook beslissen dat je hem niet meer wil. Of geen genoegen neemt met hoe hij het nu aanvliegt.
Beste gebroken hartje,
ik ben door dezelfde situatie gegaan. Jullie kunnen niet verder als hij niet volledig breekt met haar. Ik heb mijn man direct duidelijk gemaakt: blokkeren op alle sociale media, geen privé-gesprekken, en ook niet meer samenwerken. Wat zijn collega’s daar van dachten kon me werkelijk gestolen worden. Ik heb hen wel tijd gegeven om ander werk te zoeken, hij of zij. Dat mochten ze zelf uitvechten. Zo lang ze de tijd nog samen moesten uitdoen, heb ik hem ook heel strikt gecontroleerd. Ik was en ben nog steeds kwaad omdat zijn daden mij veranderd hebben in een wantrouwige vrouw. Ik vertrouwde hem daarvoor 100%, controleerde nooit. Maar godverdomme, dat ik dat nu kwijt ben is een keuze van hem geweest en niet van mij. Ik omarm die verandering in mezelf niet. Ik wil zo niet zijn, maar daar heeft hij voor gezorgd. We zijn nu 4 jaar verder en dat slijt natuurlijk. Gelukkig maar, want je wordt doodongelukkig van controle en achterdocht. Maar wat ik feitelijk wou zeggen: al je gevoelens zijn normaal. Als je man jullie relatie wil redden zal hij afscheid moeten nemen van zijn verliefdheid. En dat kan niet zoals hij nu bezig is. Hij moet bewust voor jou kiezen en haar afstoten, en dat zal pijn doen bij hem, maar is noodzakelijk. Hij heeft nog de illusie dat hij vriendjes kan blijven met haar, maar geloof me, dat is onmogelijk. En ook onmenselijk voor jou. Je moet dat niet pikken. Liefs ❤️
