Man is niet te genieten na geboorte dochter
Hallo, ik zal proberen kort te zijn. Sinds de geboorte van ons dochtertje (9 weken geleden), heeft mijn man stress en reageert dit af om mij. Door middel van snauwen, en stem verheffen. In de eerste week van de kraamtijd is het al mis gegaan. Hij beschuldigd mij dat ik me raar gedraag maar kan geen concreet voorbeeld noemen. Eerlijk gezegd vind ik zelf dat mijn mam zich raar gedraagt, hij gamed tot diep in de nacht (4 uur) slaapt op de bank, komt vast pas naar bed als wij opstaan, daarna komt hij om 14.00 pas uit bed. Ik moet zeggen dat hij de afgelopen twee dagen bij ons in bed is komen liggen, en gisterochtend was hij "al om 10 uur wakker". Alleen vandaag is hij rond 3 uur naar bed gekomen en ligt er nu nog in. Dit terwijl we een dochtertje van 9 weken hebben. Ik doe altijd de nachtvoeding, dus ik sinds de bevalling zijn mijn nachten elke nacht gebroken.
Mijn man geeft aan dat hij stress heeft en dat hij wel een keer paar weekjes zonder stress wil leven. Maar ondertussen zorgt hij er wel voor dat hij zelf genoeg slaap krijgt. Ik ben sinds de bevalling nog nooit uit mezelf boos op hem geworden, ik laat me wel horen als hij om de meest stomme dingen loopt te snauwen. Paar dagen geleden is hij boos weggestormt,omdat ik om 14.00, met mijn dochter naar buiten wilde voor een wandeling, echt belachelijk. Terwijl we na half uurtje weer terug zijn. Hij kijkt dan echt eng uit zijn ogen, op het moment dat we terugkomen, vraagt hij heel rustig of ons dochtertje slaapt. Echt vreemd. Ander probleem, Als hij a zegt, en ik vind b (verschil van mening kan gebeuren in mijn optiek) ziet hij dit alsof ik mij verzet. En wordt dan boos. Terwijl ik het absoluut niet zo bedoel. Op mij komt het over dat hij geen tegenspraak dult. En op deze manier alles als een teken van verzet ziet.
Een voorbeeld: wij waren op bezoek bij vrienden van ons, en hun dochtertje van 2 weken ligt op de bank op verschoonkussen te slapen. Onze dochter vind het niet fijn om overal in de kinderwagen te slapen. Dus zijn oplossing was om nog een verschoonkussen aan te schaffen zodat ze misschien daar goed op slaapt bij andere mensen. Alleen inmiddels is ons dochtertje 9 weken. Mijn antwoord was, dat dat dan een oplossing was voor paar weken omdat ze rond d 3 maanden elk moment op de zij kan gaan liggen (ze is nu al erg beweeglijk), en dat dat dan niet meer voldoet omdat dat niet meer veilig is dan. Ik heb campingbedje voorgesteld (die hebben wij gewoon), maar het matras is volgends hem te dun. Daarna stel ik voor om onze dochter elke dag na wandeling in reiswiegje te laten slapen zodat ze hopelijk went daraan. Mijn man werd weer boos en zegt (snauwt) naar mij waarom ik mij altijd moet verzetten. Ik begrijp serieus niet waarom hij dat zo opneemt. Plaats van na te denken over waarom ik b zeg en niet a, ziet hij dat meteen als teken van verzet. Hij heeft blijkbaar een heel naar beeld van mij gekregen nu ik moeder ben geworden.
Ik wordt er knettergek van, in mijn optiek is het mijn man die zich raar gedraagt. Wel de lusten maar niet de lasten dragen met ons meisje. En dan raar reageren op mij. Ik heb gisteren ook tegen hem gezegd dat ik zijn gedrag vreselijk vind. En ben gaan slapen en heb niet meer naar hem omgekeken. Ik weet niet meer wat ik moet doen om het tij te keren. Op deze manier kan ik ook echt niet genieten van deze bijzondere tijd. Het lijkt of mijn man juist last van hormonen heeft (dit bedoel ik niet sarcastisch). Ik weet niet goed wat te doen.
Man heeft geen autisme
Ik weet niet waarom de term autisme voorbij komt. Mijn man heeft geen autisme diagnose, anders was dat wel aan het licht gekomen. Hij heeft een paar jaar geleden de diagnose adhd gehad. Maar dat vind ik zelf totaal geen excuus voor zijn gedrag.
diagnose en gedrag
Daarom was ik ook zo voorzichtig met het trekken van de autismekaart. Er kan van alles aan de hand zijn.
En een diagnose kan een verklaring zijn, maar nooit een excuus. Gebrek aan zelfinzicht en de schuld bij anderen leggen is een groter probleem dan een diagnose. Daar is namelijk niet mee te leven, tenzij je het geduld en opofferingsvermogen van een heilige hebt.
Ik hoop dat de psycholoog en de relatietherapie jullie zal helpen!
excuus
Het gaat niet om excuus, het gaat om een verklaring en van daaruit handvaten, ook voor jouzelf, om om te gaan met echt wel een lastige beperking die je wel zo goed mogelijk kunt compenseren, maar die meestal niet verdwijnt.
Overigens kunnen autisme en adhd vlak bij elkaar liggen. En bovendien is adhd ook nog weleens de diagnose die bij autisme gesteld wordt omdat de geestelijke onrust, door onbegrip bij autisme, op de voorgrond ligt.
Maar ik hoor wel dat je er genoeg van hebt en vind dat je partner verantwoordelijkheid dient te nemen voor zijn gedrag. Daar is wat voor te zeggen. Echter daarop hameren gaat je niet helpen.
Dat is nauw verwant C
En weet je, in de praktijk maakt dat ook niet zo gek veel uit.
Het is natuurlijk ook helemaal niet zeker dat zijn ADHD de onderliggende oorzaak is, maar helpen zal het in ieder geval niet.
zorg voor kind
Hij wil duidelijk wel iets betekenen voor het kind, gezien het gedoe met het verschoonkussen, maar hij weet niet hoe. Zou hij er goed op reageren als je hem een suggestie aan de hand deed? Bijvoorbeeld: ik weet niet of je borstvoeding geeft, maar als je dat niet doet, zou je kunnen zeggen: als jij toch al laat gaat slapen, is het dan een idee dat jij de nachtvoeding doet? Dan ben ik lekker uitgerust voor de ochtendvoeding. Of zoiets. Als er idd iets van autisme of ADHD aan de hand is, geven vaste afspraken houvast. Dan ontlast hij jou en raakt hij meer betrokken bij het kind.
adhd
totale ontwrichting, dat is wat een baby brengt. Je kunt je er al niets bij voorstellen bij de impact van een baby, maar voor iemand met ADHD die misschien tenauwernood de zaak draaiend houdt in z'n hoofd kan het killing zijn. Wat overigens ook nog wel een ego-ding kan zijn: het is volgens mij moeilijk om te erkennen dat je adhd hebt en wat dat kan betekenen voor flexibiliteit etc. Dus als hij ontzettend hard werkt in zijn hoofd en daarom die game-ontspanning nodig hebt en hij denkt daarmee weer grip te krijgen en dat alles weer normaal wordt, dan is het natuurlijk ondenkbaar dat hij iets verkeerd aan het doen is, want hij werkt toch zo hard. . . .
gr Angela
ps ik praat het niet goed maar als hij echt niet aan reflectie doet dan wordt het wel ingewikkeld
AnneJ
Waarom voor een verklaring zoeken voor zijn gedrag. Ik ken meer mensen met adhd, ook met kinderen. En die liggen niet de halve dag op bed te slapen. Die willen zoveel mogelijk tijd met hun kindje doorbrengen. Deze opmerking is al eerder voorbijgekomen, maar het gedrag van mijn man voelt erg onnatuurlijk aan. En daar ben ik het helemaal mee eens, ik kan dar echt geen begrip voor opbrengen. Niet meer in ieder geval. Dat begrip is op.
Angela67
Hij mag van mij best gamen om te ontspannen. De baby ligt om 20.00 uur op bed. Dan mag hij gerust een paar uurtjes gamen Geen probleem. Ik vind het ook niet erg als het zo nu en dan tot 4 uur is, bijvoorbeeld een keer in de week in het weekend. Maar niet elke dag, en op deze manier zijn verantwoordelijkheid ontlopen. Dit vind ik gemakkelijk. Als adhd-er kun je best wel manieren vinden om tot 12 uur te gamen, hij kan de wekker zetten ps uitzetten en in bed komen liggen. Heb ik hem gisteren ook gezegd trouwens. Ik heb hem medegedeeld dat hij uiterlijk om 1 uur in bed komt liggen en uiterlijk om 11 uur er uit. Dan ben ik meer dan schappelijk naar hem toe. Hij is een volwassen man (met adhd) en dat moet voor hem gewoon te doen zijn.
Precies C
Ik heb familieleden met adhd en die hebben gewoon zelf hun gezin grootgebracht, gestudeerd, goedlopende bedrijven opgezet, gewerkt, etc. Blijft natuurlijk wel zo dat niet alle adhd'ers hetzelfde zijn, net als 'gewone' mensen 
Wat jouw man doet herken ik niet als een adhd-probleem overigens. Weet je zeker dat hij geen drugs/alcohol gebruikt of andere psychische problemen heeft?
tuurlijk is het te doen maar hij doet het niet.
vraag is of hij niet kan of niet wil.
ik zou het ook zo doen als jij, dus eerst helder krijgen welke problemen jullie allebei zien (stress, balen, niet-afgestemde verwachtingen) en welke jullie afzonderlijk hebben. Dan kijken wat er nodig is om te verbeteren. Als hij geen probleem ziet en/of geen verbeteringen wil of kan zien dan heb je een ander probleem.
gr Angela
Angela67
Hij kan het zeker. Toen hij nog werkte ging hij netjes op tijd naar bed en stond vroeg op. Daar kan hij wel verantwoordelijkheid voor opbrengen maar voor zijn dochter niet. Ook kan hij zich heel goed lief en respectvol gedragen naar mij toe, maar dit doet hij alleen in bijzijn van anderen zoals bezoek. Gelukkig komt zijn ware aard naar boven drijven af en toe zodat anderen het ook zien. Dus hij vertikt het gewoon om normaal met mij om te gaan achter gesloten deuren. Dit is echt een vreselijk slecht voorbeeld voor mijn dochter. Als hij zicg zo blijft gedragen ben ik genoodzaakt om bij hem weg te gaan. Ik wil namelijk niet dat mijn dochter leert dat mannen zo met vrouwen om mogen gaan.
Wat als
En wat als je dit gewoon zo brengt? Dus dat je benoemt dat je overweegt bij hem weg te gaan mocht hij niet wat aan zijn gedrag doen? Omdat een verantwoordelijke ouder niet elke dag tot 4 uur 's nachts zit te gamen terwijl zijn partner alle verzorging op zich neemt? Wat als jij ziek was geweest, en hij dus alles had moeten doen.. Nou daar wil je ook niet aan denken. Hoe verantwoordt hij zijn gedrag als je dit zo benoemt, vindt hij zichzelf normaal?
Jackie
Ik heb net een goed gesprek met hem gehad. Ik heb hem verteld dat ik denk dat hij depressief is. Hij heeft uiteindelijk best wel erkend dat hij zich niet goed voelt. Ook heb ik hem gezegd dat het vreemd gedrag is, en dat als we de rollen zouden omdraaien (dat ik dus tot 4 uur snachts ga geven en dan om 14 uur uit bed kom) dat hij dan toch op zijn minst bedenkingen zou hebben. Als moeder is zoiets ondenkbaar, waarom is het wel acceptabel als een vader dat doet. Daar heb ik geen antwoord op gekregen helaas. Wel hebben we afgesproken dat we moeten proberen niet boos op elkaar te zijn, en op een ontspannen manier met elkaar omgaan, zonder stress en bekvechten. We bewaren het voor de relatie therapie. Het is belangrijk dat ons meisje in een stressloze omgeving is, en niet zo'n start in het leven gaat krijgen.
Mijn man gaat nu voortaan ook om (maximaal)1 uur naar bed en niet enorm uitslapen.
Kan het verkeerd hebben
Maar toen ik je bijdragen snel las, dacht ik dat je het over een (ouder) kind had. Ik vind het gedrag van je partner bijzonder, maar de manier waarop jij daar mee omgaat ook. Hoezo 'mag' hij wel of niet gamen? Je bent zijn moeder niet, toch? En hoezo is het geen goed voorbeeld voor 'jouw' dochter? Het is ook zijn dochter, toch?
Het kan zo maar zijn dat hij jouw dominantie zat is. En zich heel kinderachtig aan het verzetten is.
Misschien kun je inzetten op hoe je samen het ouderschap vorm wilt geven, waarbij hij dan bij voorkeur ook nog wat heeft in te brengen.
En zoek er hulp bij, want volgens mij zijn jullie elkaar echt totaal kwijt.
pff moederziel
Man gedraagt zich als een puber en vrouw die alles op zich neemt qua verzorging van hun kind, krijgt het op haar brood. Dit gebeurt vaak als er mannen zijn die zich egoïstisch opstellen: dat andere vrouwen de vrouw in kwestie verantwoordelijk stellen. Dat heet 'blaming the victim'. Als hij haar zogenaamde dominantie zat is, moet hij zich volwassener gedragen. Klaar.
Markat
Misschien zit het 'm er vooral in denk ik dat ik me niet kan voorstellen dat je zo met z'n tweeën in een relatie zit. Dan is er echt totaal geen wederzijds respect meer. Terwijl je nota bene net samen een kleine hebt gekregen.
En 'blaming the victim' is een principe dat zich voordoet bij bijvoorbeeld narcisme en geweld. Misschien ligt dat hier wel onder de vraag van TS, maar dat kan ik er vooralsnog niet uit halen.
Ik denk dat beide partners hier goed bij zichzelf en vervolgens bij elkaar te rade moeten gaan. De interactie in de relatie is uiteindelijk wat de problemen geeft, niet het individu.
hallo,
Ik hoop dat een van jullie dit nog leest.
ik log in en zie dit topic welke ik toen gestart ben.
Ik wil jullie na al die jaren aangeven hoe het daadwerkelijk was, en af is gelopen.
Ten tijde dat ik het topic plaatste waren er achteraf gezien al jaren problemen.
Wat ik jullie , uit schaamte, niet durfde te vertellen, dat er toen al fysiek, geestelijk en seksueel geweld was.
Welke de jaren later steeds frequenter en heviger en gevaarlijker werd.
In 2019, heb ik dit pas kunnen beëindigen.
Dit was een hele angstige gevaarlijke periode.
Omdat er zelfs sprake was van poging tot verwurging.
Nu weet ik dat aantal van jullie zullen aangeven, waarom ben je niet gewoon vertrokken.
Helaas, zo werkt het niet met eenzijdig partnergeweld.
De jaren ervoor is er natuurlijk al veel 'sluimerend' psychisch geweld geweest. Wat steeds verder ging. Waardoor je in een overleving komt, verwarring... Waarbij je je grenzen niet meer kent. Je normen en waarden niet meer ziet. Langzaam ook heeft hij ervoor gezorgd dat ik amper een netwerk had.
Het is zeer complex , maar je kan het vergelijken met 'het Stockholm syndroom', waar je dus, omdat je geïsoleerd bent een traumaband krijgt met de mishandelaar, omdat je dan afhankelijk wordt. Ook omdat ik toen de rode vlaggen niet herkende.
Nu achteraf, begrijp ik dit wel. Ik lees deze zelfs terug in dit topic welke ik toen gestart ben (ondanks dat ik toen niet verteld heb van de mishandelingen die er al waren).
ik schrijf dit, in de hoop dat een van jullie dit nog leest.
als je dit bij jezelf herkent, probeer nu de relatie te beëindigen als je kan. Verzamel een netwerk om je heen. Als je het herkent bij andere, wees alert, ga voorzichtig het gesprek aan. Geef zonder oordeel aan dat het gedrag niet normaal is. En probeer langzaam het gesprek open te breken.
Het slachtoffer zelf zal dit namelijk niet kunnen zien, omdat deze nog er middenin zit. Want als je er in zit is de mishandelaar degene die grootste invloed heeft.
Dank, dat er een aantal waren, die me bevestigd hebben dat het niet aan mij lag, maar dat het aan hem lag.
Ik kon er toen nog niets mee, maar heeft me wel gesterkt in de verwarring die er toen was.
hopelijk helpt dit bericht om bewustwording, zodat partnergeweld herkend wordt.
groet
Hi, wat goed dat je er uit gekomen bent en het alsnog laat weten. Ik kan lezen dat je je er erg in verdiept hebt en nu door hebt hoe zoiets werkt. Zou je misschien je tekst ook op het zusterforum kunnen plaatsen (Viaforum) in het draadje 'mijn man scheldt me uit'? Of er een apart nieuw onderwerp van maken met dezelfde tekst voor vrouwen die in een zelfde situatie zitten. Traumabonding en de dynamiek van aantrekken/mishandelen die je als partner eigenlijk verslaafd maakt aan hopen op de goede kant van je partner is een gegeven dat nog erg onderbelicht is overal. Ik zie dat ik in 2017 al sprak over 'victimblaming', toen kende haast niemand nog dat begrip. Nu is het toch meer algemeen goed. Dat moet imho ook gebeuren met zoiets als de dynamiek van traumabonding als uitleg waarom mensen niet weg kunnen uit een gewelddadige situatie.
klopt, victim blaming, is echt hetgeen wat mij toen, en soms ,nu nog steeds weerhouden heeft om openlijk te spreken. En ook echt aan te geven hoe het er thuis aan toe ging.
Ik wist uiteraard al wel dat het niet goed was. Ik lees hier bijvoorbeeld dat ik toen zelf schreef, 'ik heb hem flink de waarheid gezegd', dit terwijl ik daar toen in mijn thuissituatie geen ruimte voor had.
sterker nog, ik had zeer grote angst voor die man.
Maar doordat victim blaming, zo inherent is aan slachtofferschap, kàn je niet aangeven hoe het daadwerkelijk is.
ik wist toen al dat je in een normale relatie, zonder angst eigenlijk wel als vrouw je man moet kunnen aanspreken.
Ik schaamde me, dat ik dit niet deed. Dus schreef ik 'ik heb hem flink de waarheid gezegd' maar als ik toen eerlijk was geweest, had ik geschreven... 'ik durf mijn man er niet op aan te spreken'. Maar de angst was er er toen ook al voor de negatieve reacties, wat minstens zo belastend is als deze relatie zelf.
Lexus schreef op 04-11-2024 om 22:05:
Hi, wat goed dat je er uit gekomen bent en het alsnog laat weten. Ik kan lezen dat je je er erg in verdiept hebt en nu door hebt hoe zoiets werkt. Zou je misschien je tekst ook op het zusterforum kunnen plaatsen (Viaforum) in het draadje 'mijn man scheldt me uit'? Of er een apart nieuw onderwerp van maken met dezelfde tekst voor vrouwen die in een zelfde situatie zitten. Traumabonding en de dynamiek van aantrekken/mishandelen die je als partner eigenlijk verslaafd maakt aan hopen op de goede kant van je partner is een gegeven dat nog erg onderbelicht is overal. Ik zie dat ik in 2017 al sprak over 'victimblaming', toen kende haast niemand nog dat begrip. Nu is het toch meer algemeen goed. Dat moet imho ook gebeuren met zoiets als de dynamiek van traumabonding als uitleg waarom mensen niet weg kunnen uit een gewelddadige situatie.
Kan ik op dat via forum met dit account. Uiteraard wil ik mijn bericht daar plaatsen als ik andere daarmee kan helpen.
Dit soort geweld is namelijk een enorm probleem, waarvan ik durf te zeggen dat minstens een derde van de vrouwen ooit een vorm van partnergeweld heeft meegemaakt.
Wat goed dat je even een update geeft én dat je uit deze toxische relatie bent gestapt. Heel moedig. Ik wens je een fantastische toekomst toe, samen met je dochter 
Wauw Carla, wat sterk van je! Ik heb ook in zo'n relatie gezeten en ik weet hoe ontzettend moeilijk het is om je daaruit los te maken. Maar jou is het gelukt! Ik hoop dat je therapie hebt (gehad) om het allemaal te verwerken, want meestal kom je er niet ongeschonden uit. Ik wens je een prachtige toekomst met je dochter!
teveel zitten er in zo'n relatie.
Ik deel dit, omdat ik bewustwording wil creëren.
Omdat ik zie dat 'victim blaming', de rode vlaggen... de complexiteit... Door de meeste niet begrepen worden.
Gedrag slachtoffer al helemaal niet.
Binnen de hulpverlening wordt er standaard uitgegaan, dat het een dynamiek over en weer is. Enkel omdat men niet kan voorstellen hoe een dader kan zijn. En men denkt, 'mij overkomt dit niet', dus moet er ook iets mis zijn met het slachtoffer... Allemaal primaire gedachtengang bij de meeste. Waardoor de basis voor tunnelvisie gelegd is...
Om slachtoffers te helpen moeten deze overtuigingen echt veranderen.
Anders kunnen we nooit het patroon doorbreken
Dit topic had ik even langs me heen laten gaan. De titel was al te herkenbaar.
Toch blij dat ik het door heb gelezen, je verhaal is zo herkenbaar. Een man waar op zich nog wel mee te leven is (vond ik toen dan) maar waar de geboorte van een kind alles op zijn kop zette. Ik heb zelfs nog een tweede met hem, maar daarna gingen mijn ogen echt open.
Fijn dat je er nog op terug komt, er is inderdaad nog heel veel onwetendheid over.
Ben jij echt van hem los? Bij mij is het na 8 jaar nog steeds onrust en, hoewel de hulpverlening het na vele jaren nu wel ziet, merk ik dat er bij rechters nog heel veel onwetendheid is.
Eigenlijk, heel eerlijk, gaat de intieme terreur nog steeds door, ook al zijn we uit elkaar , maar nu via de kinderen. Ook al staat er een heel leger van mensen tussen, toch ziet hij nog zijn kans.
Wat is jouw ervaring?
Ik was ook blij met het artikel over Wim Hof en het artikel van de advocaat van zijn partner. Daar wordt intiem terreur heel goed beschreven.
Door de jaren heen komt er wat meer kennis, maar het is nog steeds veel te weinig.
Evaluna schreef op 05-11-2024 om 10:45:
Dit topic had ik even langs me heen laten gaan. De titel was al te herkenbaar.
Toch blij dat ik het door heb gelezen, je verhaal is zo herkenbaar. Een man waar op zich nog wel mee te leven is (vond ik toen dan) maar waar de geboorte van een kind alles op zijn kop zette. Ik heb zelfs nog een tweede met hem, maar daarna gingen mijn ogen echt open.
Fijn dat je er nog op terug komt, er is inderdaad nog heel veel onwetendheid over.
Ben jij echt van hem los? Bij mij is het na 8 jaar nog steeds onrust en, hoewel de hulpverlening het na vele jaren nu wel ziet, merk ik dat er bij rechters nog heel veel onwetendheid is.Eigenlijk, heel eerlijk, gaat de intieme terreur nog steeds door, ook al zijn we uit elkaar , maar nu via de kinderen. Ook al staat er een heel leger van mensen tussen, toch ziet hij nog zijn kans.
Wat is jouw ervaring?
Ik was ook blij met het artikel over Wim Hof en het artikel van de advocaat van zijn partner. Daar wordt intiem terreur heel goed beschreven.
Door de jaren heen komt er wat meer kennis, maar het is nog steeds veel te weinig.
Helemaal herkenbaar.
Nu 5 jaar later nog steeds.
Ook in familierecht hoe ze hier mee omgaan bizar.
Mijn ex is veroordeeld voor huiselijk geweld, met een pleegperiode van bijna 2 jaar vastgesteld.
Raad van de kinderbescherming en andere instanties hebben onderzocht en gesteld dat de kinderen meermaals ooggetuigen zijn geweest.
Gezag bij hem is ook afgewezen.
Dit zijn de feiten. Wat doet hulpverlening van de kinderen, samenwerking verwachten, omdat dit in belang van de kinderen is.
Waar hij ruimschoots het podium krijgt om de bewezen feiten te ontkennen, sterker nog, letterlijk om te draaien.
Dit terwijl er ook uitgezocht is, en ik officieel erkenning voor gekregen heb dat ik geen aandeel heb gehad in dit geweld.
Inmiddels spreekt men, 'ouders komen er niet uit'... Er is een 'visieverschil'..
De familie Rechtbank maakt het inmiddels helemaal bond, zij spreken enkel: in de beleving van moeder is er huiselijk geweld geweest'. Maar moeder moet wel samenwerken met deze man.
ook gaat het zeker door via de kinderen. Waarbij ik probeer zo goed mogelijk mee om te gaan.
Helaas, ook deze rode vlaggen worden niet gezien, maar gelabeld als 'strijdende' moeder.
inmiddels heb ik veel contacten gehad met moeders met kinderen, waar er huiselijk geweld is geweest.
istanbul convenant wordt door hulpverleners stelselmatig niet nageleefd.
we kunnen ons verhaal als een verhaal vertellen, omdat ik tot nu nog nooit gehoord heb dat het anders gaat.
omgekeerde wereld, belang vader/mishandelaar wordt beschermd. Omdat er nu eenmaal kinderen zijn.
of ik nu eenhoofdig gezag heb of niet.
het is stelselmatig, waardoor we slachtoffer blijven van de mishandelaar, en van het systeem.
t systeem is door en door verknipt. Als feiten er niet mogen zijn, op welke manier kan er dan nog hulp voor mij en de kinderen geboden worden.
juist hier wordt amper over gesproken, gereflecteerd. Zolang dit niet gebeurt zullen toekomstige generaties niet veilig zijn voor dit geweld. En zal het zich als een pandemie verspreiden
Evaluna schreef op 05-11-2024 om 10:45:
Dit topic had ik even langs me heen laten gaan. De titel was al te herkenbaar.
Toch blij dat ik het door heb gelezen, je verhaal is zo herkenbaar. Een man waar op zich nog wel mee te leven is (vond ik toen dan) maar waar de geboorte van een kind alles op zijn kop zette. Ik heb zelfs nog een tweede met hem, maar daarna gingen mijn ogen echt open.
Fijn dat je er nog op terug komt, er is inderdaad nog heel veel onwetendheid over.
Ben jij echt van hem los? Bij mij is het na 8 jaar nog steeds onrust en, hoewel de hulpverlening het na vele jaren nu wel ziet, merk ik dat er bij rechters nog heel veel onwetendheid is.Eigenlijk, heel eerlijk, gaat de intieme terreur nog steeds door, ook al zijn we uit elkaar , maar nu via de kinderen. Ook al staat er een heel leger van mensen tussen, toch ziet hij nog zijn kans.
Wat is jouw ervaring?
Ik was ook blij met het artikel over Wim Hof en het artikel van de advocaat van zijn partner. Daar wordt intiem terreur heel goed beschreven.
Door de jaren heen komt er wat meer kennis, maar het is nog steeds veel te weinig.
Mag hij hier een link plaatsen van dit artikel, of anders waar kan ik dit vinden?
Ik ben momenteel iets aan het opstellen om dit, weliswaar anoniem, in dit bespreekbaar te maken. Bij de mensen die dit kunnen veranderen...
Carla 83 schreef op 05-11-2024 om 11:02:
[..]
Helemaal herkenbaar.
Nu 5 jaar later nog steeds.
Ook in familierecht hoe ze hier mee omgaan bizar.
Mijn ex is veroordeeld voor huiselijk geweld, met een pleegperiode van bijna 2 jaar vastgesteld.
Raad van de kinderbescherming en andere instanties hebben onderzocht en gesteld dat de kinderen meermaals ooggetuigen zijn geweest.
Gezag bij hem is ook afgewezen.
Dit zijn de feiten. Wat doet hulpverlening van de kinderen, samenwerking verwachten, omdat dit in belang van de kinderen is.
Waar hij ruimschoots het podium krijgt om de bewezen feiten te ontkennen, sterker nog, letterlijk om te draaien.
Dit terwijl er ook uitgezocht is, en ik officieel erkenning voor gekregen heb dat ik geen aandeel heb gehad in dit geweld.
Inmiddels spreekt men, 'ouders komen er niet uit'... Er is een 'visieverschil'..
De familie Rechtbank maakt het inmiddels helemaal bond, zij spreken enkel: in de beleving van moeder is er huiselijk geweld geweest'. Maar moeder moet wel samenwerken met deze man.
ook gaat het zeker door via de kinderen. Waarbij ik probeer zo goed mogelijk mee om te gaan.
Helaas, ook deze rode vlaggen worden niet gezien, maar gelabeld als 'strijdende' moeder.
inmiddels heb ik veel contacten gehad met moeders met kinderen, waar er huiselijk geweld is geweest.
istanbul convenant wordt door hulpverleners stelselmatig niet nageleefd.
we kunnen ons verhaal als een verhaal vertellen, omdat ik tot nu nog nooit gehoord heb dat het anders gaat.
omgekeerde wereld, belang vader/mishandelaar wordt beschermd. Omdat er nu eenmaal kinderen zijn.
of ik nu eenhoofdig gezag heb of niet.
het is stelselmatig, waardoor we slachtoffer blijven van de mishandelaar, en van het systeem.
t systeem is door en door verknipt. Als feiten er niet mogen zijn, op welke manier kan er dan nog hulp voor mij en de kinderen geboden worden.
juist hier wordt amper over gesproken, gereflecteerd. Zolang dit niet gebeurt zullen toekomstige generaties niet veilig zijn voor dit geweld. En zal het zich als een pandemie verspreiden
Het is heel, heel kwalijk dat die hulpverleners het verschil tussen feit en mening niet kennen. Want daar komt het dus op neer.
Mijn kinderen zijn nu allebei 18+ dus we hoeven nauwelijks nog te overleggen, laat staan samen te werken. Mijn ex probeert me bij vlagen ook nog steeds te raken. Gelukkig sta ik stevig in mijn schoenen, zien de kinderen ook steeds duidelijker wat er speelt en raakt het me allemaal niet meer zo. Geweld en stalking was er vroeger, maar daar ben ik nu niet bang meer voor.
IMI-x2 schreef op 05-11-2024 om 11:27:
[..]
Het is heel, heel kwalijk dat die hulpverleners het verschil tussen feit en mening niet kennen. Want daar komt het dus op neer.
Mijn kinderen zijn nu allebei 18+ dus we hoeven nauwelijks nog te overleggen, laat staan samen te werken. Mijn ex probeert me bij vlagen ook nog steeds te raken. Gelukkig sta ik stevig in mijn schoenen, zien de kinderen ook steeds duidelijker wat er speelt en raakt het me allemaal niet meer zo. Geweld en stalking was er vroeger, maar daar ben ik nu niet bang meer voor.
Wat ook niet helpt, is dat hulpverlening, na zo'n situatie ouders als gelijkwaardig neerzetten. Terwijl er trauma, angst en ongelijkwaardige verhouding is.
Daarom het woord van de mishandelaar net zoveel, zoals ze zelf stellen, "voor waar 'aannemen". Sta daarom ook eens stil bij het woord 'aannemen' wat hierin ook juist direct de valkuil is...
Dus zwaarwegende beslissingen, adviezen zijn, let op... ALTIJD gebaseerd op aannamens.
Waarbij daarna er voor de dader, zonder trauma, expert op gebied van manipulatie, de basis is gelegd om hier op voort te borduren. Immers de dader kent het slachtoffer goed, en weet daarom ook dat het slachtoffer zich verward, labiel en emotioneel zal opstellen.
Het wenselijke resultaat voor de dader is dan, dat het probleem naar het slachtoffer gaat. Deze is namelijk vervelend, niet te begrijpen voor hulpverlening. Zij weten namelijk niet (en zullen dit ook nooit weten) aan welke soort mishandelingen het slachtoffer is blootgesteld.
Dus gaat het door. Wat er echt moet gebeuren, is om deze dossiers te toetsen aan het de Europese wetgeving, en handelen naar de instanbul conventie.
Dan kan er rust zijn, en kan deze maatschappij pas herstellen. Helaas gebeurt dat niet in de praktijk.
Slachtoffers moeten ook beter op de hoogte zijn van hun rechten, ook hier is geen aandacht voor.
Gedachte die nu direct door mijn hoofd gaat, wat als het omgekeerd was? Dan niet de vrouwen massaal slachtoffer zijn maar juist de man.
Hoe zou er dan ingezet worden in deze patriachale maatschappij?
https://www.volkskrant.nl/kijkverder/v/2024/de-buitenwereld-kent-wim-hof-als-de-excentrieke-iceman-zijn-gezin-ging-gebukt-onder-huiselijk-geweld~v1175483/
Ariane Hendriks was advocaat van de ex-partner van ‘iceman’ Wim Hof
https://www.volkskrant.nl/binnenland/ariane-hendriks-was-advocaat-van-de-ex-partner-van-iceman-wim-hof~bb6ba3c0/
Hier twee links uit de Volkskrant. Als je het nog niet kent is het vast herkenbaar.
