Man is niet te genieten na geboorte dochter
Hallo, ik zal proberen kort te zijn. Sinds de geboorte van ons dochtertje (9 weken geleden), heeft mijn man stress en reageert dit af om mij. Door middel van snauwen, en stem verheffen. In de eerste week van de kraamtijd is het al mis gegaan. Hij beschuldigd mij dat ik me raar gedraag maar kan geen concreet voorbeeld noemen. Eerlijk gezegd vind ik zelf dat mijn mam zich raar gedraagt, hij gamed tot diep in de nacht (4 uur) slaapt op de bank, komt vast pas naar bed als wij opstaan, daarna komt hij om 14.00 pas uit bed. Ik moet zeggen dat hij de afgelopen twee dagen bij ons in bed is komen liggen, en gisterochtend was hij "al om 10 uur wakker". Alleen vandaag is hij rond 3 uur naar bed gekomen en ligt er nu nog in. Dit terwijl we een dochtertje van 9 weken hebben. Ik doe altijd de nachtvoeding, dus ik sinds de bevalling zijn mijn nachten elke nacht gebroken.
Mijn man geeft aan dat hij stress heeft en dat hij wel een keer paar weekjes zonder stress wil leven. Maar ondertussen zorgt hij er wel voor dat hij zelf genoeg slaap krijgt. Ik ben sinds de bevalling nog nooit uit mezelf boos op hem geworden, ik laat me wel horen als hij om de meest stomme dingen loopt te snauwen. Paar dagen geleden is hij boos weggestormt,omdat ik om 14.00, met mijn dochter naar buiten wilde voor een wandeling, echt belachelijk. Terwijl we na half uurtje weer terug zijn. Hij kijkt dan echt eng uit zijn ogen, op het moment dat we terugkomen, vraagt hij heel rustig of ons dochtertje slaapt. Echt vreemd. Ander probleem, Als hij a zegt, en ik vind b (verschil van mening kan gebeuren in mijn optiek) ziet hij dit alsof ik mij verzet. En wordt dan boos. Terwijl ik het absoluut niet zo bedoel. Op mij komt het over dat hij geen tegenspraak dult. En op deze manier alles als een teken van verzet ziet.
Een voorbeeld: wij waren op bezoek bij vrienden van ons, en hun dochtertje van 2 weken ligt op de bank op verschoonkussen te slapen. Onze dochter vind het niet fijn om overal in de kinderwagen te slapen. Dus zijn oplossing was om nog een verschoonkussen aan te schaffen zodat ze misschien daar goed op slaapt bij andere mensen. Alleen inmiddels is ons dochtertje 9 weken. Mijn antwoord was, dat dat dan een oplossing was voor paar weken omdat ze rond d 3 maanden elk moment op de zij kan gaan liggen (ze is nu al erg beweeglijk), en dat dat dan niet meer voldoet omdat dat niet meer veilig is dan. Ik heb campingbedje voorgesteld (die hebben wij gewoon), maar het matras is volgends hem te dun. Daarna stel ik voor om onze dochter elke dag na wandeling in reiswiegje te laten slapen zodat ze hopelijk went daraan. Mijn man werd weer boos en zegt (snauwt) naar mij waarom ik mij altijd moet verzetten. Ik begrijp serieus niet waarom hij dat zo opneemt. Plaats van na te denken over waarom ik b zeg en niet a, ziet hij dat meteen als teken van verzet. Hij heeft blijkbaar een heel naar beeld van mij gekregen nu ik moeder ben geworden.
Ik wordt er knettergek van, in mijn optiek is het mijn man die zich raar gedraagt. Wel de lusten maar niet de lasten dragen met ons meisje. En dan raar reageren op mij. Ik heb gisteren ook tegen hem gezegd dat ik zijn gedrag vreselijk vind. En ben gaan slapen en heb niet meer naar hem omgekeken. Ik weet niet meer wat ik moet doen om het tij te keren. Op deze manier kan ik ook echt niet genieten van deze bijzondere tijd. Het lijkt of mijn man juist last van hormonen heeft (dit bedoel ik niet sarcastisch). Ik weet niet goed wat te doen.
Huisarts
Mannen kunnen ook een postnatale depressie krijgen. Grote verantwoordelijkheden, diepe angsten, het is nogal wat, wat je als nieuwe ouders overkomt. Misschien moet je het gedrag van je man eens voorleggen aan de huisarts.
Huisarts
Ja, ik heb ook echt gedacht dat dat met hem aan de hand kan zijn. Alleen hij heeft weinig zelfreflectie, en ziet niet in dat niet ik maar hij juist een probleem heeft. Hij heeft een ontzettend negatieve kijk op de wereld om hem heen, en die ziet hij als waarheid. Hij vind dat ik naar de huisarts moet, niet hij.
Huisarts
Hij is trouwens zelf al naar de huisarts geweest om te vragen of mijn 'gedrag' normaal is. Ik was er niet bij, hij heeft alleen zijn visie verteld, de conclusie van de huisarts was dat mijn gedrag volkomen normaal was. Dat heeft mijn man zelf gezegd tegen mij. Dus ja.
Lijkt me duidelijk
Dan ga jij nu naar de huisarts voor advies over je man.
Dat lijkt me een logische stap.
zorgelijk
Jouw laatste bericht vind ik zorgelijk. Heeft hij dit altijd al gehad of is dat pas sinds jullie kindje er is?
Wat was zijn dagbesteding voor hij tot diep in de nacht ging gamen? Werkt hij?
Waarom werd hij boos omdat jij naar buiten wilde met je dochtertje? Het lijkt mij heel normaal om een stukje te wandelen met je baby.
Heeft hij altijd al boos gereageerd als je het ergens niet mee eens bent of konden jullie voor de geboorte wel normaal meningsverschillen uitpraten?
Als dit gedrag pas na de geboorte is ontstaan zou ik zeker een afspraak met de huisarts maken. Samen. Onder het mom van "het ligt aan mij". Laat de huisarts het maar verder uitzoeken.
Als dit gedrag altijd al aanwezig was en sinds de geboorte sterker is, zou ik alleen naar de huisarts gaan en daar de situatie bespreken.
Met iemand die vindt dat het nooit aan zichzelf en altijd aan een ander ligt (en dit gedrag structureel al langere tijd vertoont) is heel moeilijk samen te leven en vaak versterkt dit na een ingrijpende verandering. En een baby is een ingrijpende verandering.
Daarbij heb ik vraagtekens bij zijn gamegedrag en dagindeling. Ik begrijp dat iemand werkloos of afgekeurd kan zijn, maar dan nog, nee, juist dán zorg je voor een gezond dag-nachtritme, ook zonder pasgeboren baby!
Tenslotte moet ik nog denken aan een (op zich grappige) quote uit de laatste Bridget Jones, over een man die de bevalling ervaarde als "het afbranden van zijn favoriete kroeg". Helaas is dat voor sommige relaties wel bittere werkelijkheid en gaat de man na de ervaring van zwangerschap en/of bevalling zijn vrouw met andere ogen bekijken. De mijne zei nog eerlijk dat hij het gelijk vond staan aan vreemdgaan omdat een ander met zijn/haar handen tussen mijn benen kwam, een ander uit het misschien met een grote bek en vluchten in gamen.
aanvulling
"Hij is trouwens zelf al naar de huisarts geweest om te vragen of mijn 'gedrag' normaal is. Ik was er niet bij, hij heeft alleen zijn visie verteld, de conclusie van de huisarts was dat mijn gedrag volkomen normaal was. Dat heeft mijn man zelf gezegd tegen mij. Dus ja."
En wat doet hij daar vervolgens mee? Of is de huisarts nu ook gek?
Postnatale depressie?
Naar mijn weten krijgen vrouwen dat door het heen en weer schommelen van hormonen. De verantwoordelijkheid kan een man wel aanvliegen natuurlijk, maar dat noem ik geen postnatale depressie. Ik ben niet snel ongerust, maar ik krijg een naar gevoel van het gedrag van je man. Hij kan er blijkbaar niet tegen dat hij niet meer op de eerste plek staat en neemt geen verantwoordelijkheid. Heel onnatuurlijk vind ik het. Ik zou inderdaad de huisarts vragen om mee te denken.
Het zekere voor het onzekere
Zou je niet beter meteen het zekere voor het onzekere nemen en vertrekken naar een veilig toevluchtsoord voor jou en je kind?
Eenrichtingsverkeer
Hallo sally,hij is altijd al zo geweest. Voor mijn gevoel krijg ik altijd de "schuld". Zo erg, dat hij vaak een monoloog/tirade van een dik uur houd met een opsomming van mijn tekortkomingen. Als hij dan uitgeblazen is, dan mag ik. Dat eindigt 9 van de 10 keer zo dat hij weg loopt als het over hem gaat.
Eerlijk gezegd ben ik ook veranderd na de geboorte van mijn dochter. Ik heb voortaan schijt aan die tirades, het is toch maar eenrichtingsverkeer. Ik laat hem gewoon praten en daarna bekijkt hij het maar. Laatst heeft hij tot diep in de nacht twee uur (in niet overdreven) gepraat over mijn gedrag. Ik heb hem gezegd dat als ik zoveel tekortkom dat hij vrij is om te gaan omdat ik geen zin meer heb daarin. Omdat ik nu andere prioriteiten heb. Ook dat ik niet ga veranderen voor hem. Zeker niet voor iemand die zich als een lamlendig iemand gedraagt. Hij gaat eerst maar es bij zichzelf te rade.
wegwezen dus
Wat een verschrikkelijk nare man!
En dan nu een hele nare vraag: waarom heb je eigenlijk een kind met hem gekregen? Of had je het toen nog niet door?
In ieder geval goed dat je nu beseft dat het niet aan jou ligt!
Succes!
Dit zal helaas niet veranderen als het altijd al zo is geweest. Integendeel...
Vraagje: wat voor voorbeeld zal dit voor je kind zijn, een ouder die tot in de nacht zit te gamen, tot in de middag op zijn nest ligt te meuren, de andere ouder regelmatig de les leest en dat, zo maak ik tussen de regels door op, niet bepaald op vriendelijke, opbouwende toon?
Nog een vraagje: wil je met zo'n iemand oud worden?
euh
is het niet gewoon egoïsme?
Raffie
"En dan nu een hele nare vraag: waarom heb je eigenlijk een kind met hem gekregen? Of had je het toen nog niet door?"
Wat is de achterliggende gedachte bij zo'n achteraf-vraag? Dat kind kun je niet meer terugproppen, het was achteraf gezien waarschijnlijk dom om een kind met zo'n man te krijgen, maar wat schiet je er nu mee op met zo'n vraag? Waarmee ik je overigens niet wil aanvallen, maar ik heb zo'n vraag altijd erg niet-behulpzaam gevonden met een (wellicht onbedoelde) "ja, maar jij..." achtergrondklank.
niet boos
Ik denk niet dat je boos moet zijn op je man, eerder ongerust. Het lijkt me dat er psychische/psychiatrische problematiek achter zit. Of gebruikt hij iets? (bv wiet) Ik zou er zeker bij de huisarts over praten.
En als hij al zo was gaat hij zeker niet veranderen. Jammer dat je hem hebt uitgekozen om een kind van te krijgen. Je kan beter je biezen pakken als het niet leefbaar is.
ai ai
Ik herken het feilloos. T gedrag, de gameverslaving, alles. Ik wil je niet ongerust maken, maar bij is het nooit meer goedgekomen. De gameverslaving verdween wel, maar er kwam telkens iets anders vervelends voor terug, tot het eindigde met geweld. Ga naar je huisarts, de mijne snapte het niet en het lag natuurlijk niet aan hem maar aan mij.....
Sterkte.
Autisme?
http://wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=295475&p=6813962
Lijkt mijn exman wel! Niet bij de geboorte van de eerste maar bij de geboorte van dochter raakte hij helemaal de weg kwijt. Tirades wat ik allemaal fout zou doen kwamen bij ons toen ineens aan de orde. Blijkbaar zoekt hij dan meer voorspelbaarheid en vastigheid en routine. In jou.
Ik snapte er niets van en ben zelf naar de huisarts geweest om te vragen wat dit nou zou kunnen zijn. Jaren later, toen onze zoon zijn diagnose kreeg begon ik er pas wat meer van te snappen.
Het kan een enorme uitdaging zijn als je niet goed tegen verandering kunt. Het kan jou helpen door dat te accepteren en je kalm te houden en niet terug te gaan beschuldigen.
Mijn exman keek ook heel goed wat ik deed om dat na te doen. Ex had ook zomaar zo'n tijdelijke oplossing als een aankleedkussen op de bank van iemand over kunnen nemen.
Wat je kunt doen is verwachtingen die je hebt in de zorg en bijdrage van je partner terugschroeven en even rustig observeren wat wel goed gaat.
Niet deelnemen aan uitputtende discussies, die leiden tot niets. Je kunt het even aanhoren en dan afleiden. Teveel informatie. Er is nu rust nodig.
Spanningen die normaal tussen ouders kunnen ontstaan, moeder is vaak net even handiger dan vader en eist dezelfde handigheid en dan voelt vader zich in zijn eer aangetast, kun je uitvergroot tegenkomen.
Niet te precies zijn, het goede voorbeeld geven, benoemen wat je ziet dat goed gaat, niet te openlijk overnemen, kan helpen.
Ik wilde dat ik het bij ex eerder had geweten, dan had ik me minder praterig en emotioneel en meer emotioneel kalm en onder het inbouwen van meer rust voor iedereen opgesteld.
Beide kinderen bleken later autistisch. Het is namelijk erfelijk.
Ik kan me uiteraard sterk vergissen. Diagnoses op afstand gelden niet. Maar de situatie komt me nogal bekend over.
Ex raakte zo de weg kwijt dat hij in staat was om een hele tirade in de derde persoon over mij tegen mij te houden. Ik screende op een krijtbord hoeveel negatieve opmerkingen hij over mij maakte, waar hij bij was. Ik moedigde hem aan om dat verder uit te leggen. Terwijl hij niet in de gaten had hoe vreemd dat was.
Sally, klopt
Daar heb je helemaal gelijk in, heeft helemaal geen zin, niet goed doordacht.
(maar ik ben wel oprecht geïnteresseerd in hoe dat dan werkt, of je dan denkt: "als hij een kind heeft komt het vast goed" of zoiets?)
Nou ja, laat maar, ik meen het ook oprecht dat ik blij ben dat TS nu tot ander inzicht is gekomen.
En mijn 'succes' had eigenlijk 'sterkte' moeten zijn natuurlijk.
AnneJ
Hoewel het wel degelijk mogelijk is, kunnen er 1001 andere oorzaken zijn. Hij kan gewoon ook een geboren hork zijn.
En stel dat er een diagnose als autisme op te plakken is, moet je dat gedrag dan blijven pikken? Want gebrek aan zelfinzicht zal er echt niet door verbeteren. Sterker nog: die eventuele diagnose zal er in zo'n geval ook echt niet komen.
Raffie
Misschien als ik eens wat meer tijd heb dat ik (liefst in een apart topic) op die vraag in zal gaan.
Ik kan me de vraag namelijk heel goed voorstellen als je zelf niet in zo'n situatie zat/zit. Maar je hebt er zo weinig aan 
Zonder diagnose Sally
Het gaat er om dat je zelf een handvat kunt krijgen om beter met je partner om te gaan. Met of zonder diagnose.
Die tirades zijn vaak een vorm van egobescherming. Jij kan het zelf niet oplossen en als de omgeving dan maar veranderd. Extreem wat menselijk is, de verantwoordelijkheid bij de ander leggen. In plaats van in te gaan op de inhoud kun je het als een signaal van stress en verwarring leren zien.
Kritiek komt vaak heel hard binnen, maar je kunt leren om zaken feitelijk en neutraal te bespreken of vragen te stellen waardoor iemand tot een beter inzicht komt.
En dan nog kan het teveel worden, maar ik zie achteraf heel scherp waar ik zelf heb bijgedragen aan de ontregeling van ex.
Schoonouders
Hierover spreken met je schoonouders kan een eyeopener zijn. Ex bleek in zijn thuisland al de nodige zorgen te hebben opgeroepen en zijn ouders hebben hun uiterste best gedaan om hem daar de benodigde hulp bij te laten krijgen, hoewel het woord 'autisme' nooit gevallen is.
Relatietherapie
Ik ben net echt ontzettend boos geworden op hem. Hij kwam weer om half een uit zijn nest, ik heb heel cynisch gevraagd of hij lekker had geslapen. Nou, dat viel niet goed natuurlijk. Ik heb hem flink de waarheid gezegd, en uiteindelijk poogde hij ook nog om mij als oorzaak neer te zetten van zijn gedrag. Toen ben ik naar buiten gelopen, want dat is echt te triest voor woorden, maar geheel volgens verwachting. Deze week nog heeft hij een afspraak met een psycholoog, dan ga ik mee en over een paar weken gaan we starten met relatietherapie. Want ik heb echt super veel stress, en de baby daardoor ook.
Wat wil je?
Wil je gelijk hebben, of moet het leefbaar zijn?
als je gelijk wil hebben, ga dan door met het gooien van olie op het vuur.
Wil je een werkbare leefbare "oplossing" bijt dan nog iets langer op je tong, en wacht af wat de psycholoog zegt en hoe e.e.a gaat lopen tijdens relatie therapie.
Jouw keuze.
sinbadsvrouw
ik snap 'm niet. ze zegt toch wat jij vindt dat ze moet doen: " Deze week nog heeft hij een afspraak met een psycholoog, dan ga ik mee en over een paar weken gaan we starten met relatietherapie."?
welke olie gooit zij nu ?
gr Angela
sinbads vrouw
Hallo sinbad, ik ga niet voor niks mee naar zijn psycholoog. Dat is toch geen olie op het vuur gooien. De rede dat ik vanmiddag zo boos ben geworden is een uiting van wekenlang op mijn tandvlees lopen. Ik kan simpelweg niet langer op mijn tong bijten want dan bijt ik hem er denk ik af. Ik kan niet langer zo door gaan. Vandaar de afspraak met een relatietherapeut.
In eerste instantie zijn veel mensen denk ik geneigd met de eerste gereageerders mee te gaan. Zo'n man moet je niet willen... Maar als je de berichten van bijv AnneJ leest, zie je dat er ook wat anders achter kan zitten dan gewoon horkerigheid. Ik denk zelf ook dat er iets aan de hand is met je man, ik kan me niet voorstellen dat een 'normaal' iemand zo zou reageren op de geboorte van zijn eerste kind.
Ik snap helemaal dat jij op je tandvlees loopt, en dat het nu gewoon teveel gevraagd is om ook nog begrip op te brengen voor je man, en geduld te hebben. Je hebt hem gewoon nodig om je te helpen bij de verzorging van je dochter! Maar op dit moment kan (of wil) hij je niet helpen. Dus ik zou nu inzetten op het organiseren van andere hulp. Je ouders, schoonouders, broers, zussen, buren, vrienden, er is vast iemand die bij kan springen. En je man zou ik proberen zover te krijgen dat hij tijdelijk ergens anders verblijft. Zodat hij ook tot rust kan komen.
Heel goed dat hij naar een psycholoog gaat. Je schrijft hierboven trouwens 'zijn psycholoog', betekent dat dat hij er al een heeft? Ik weet niet hoeveel zin tegelijkertijd relatietherapie heeft als er echt iets als een psychische stoornis speelt, maar dat kun je vast met die psycholoog bespreken. Ik vind het overigens wel vreemd dat je meegaat, heb ik nog nooit van gehoord, dat dat kan. Ja, bij relatietherapie natuurlijk wel, maar bij een gesprek tussen patiënt en psycholoog? Dat lijkt me uitermate privé, ook al ben je getrouwd en heb je samen een kind.
Sterkte, het is even helemaal niet makkelijk allemaal. Kleine troost: er zijn maar heel weinig mensen met een roze wolk na de geboorte van een kind hoor. Alleen zegt bijna niemand dat hardop en heb jij nu toevallig ook nog eens een man die niet meewerkt.
goede stap
Ik vind het positief dat hij al bereid is mee te gaan naar de psycholoog en relatietherapie! Dan is er toch hoop!
Wat wel/geen diagnose betreft: ik schreef mijn reactie toen nog niet geschreven was dat hij naar de psycholoog wilde gaan. Iemand die echt nergens voor open staat en het zijn/haar partner heel lastig maakt, niet alleen door donderbuien maar ook door in bed blijven liggen, teveel gamen en zo, kan dan wel een diagnose hebben, en daar kun je rekening mee houden, maar waar ligt de grens?
Nota bene: ik weet zelf heel goed wat autisme is, meer dan me lief is. Een autist die naar zichzelf wil kijken, daar valt een stuk beter mee te leven dan iemand met vermoedelijk autisme die ervoor zorgt dat je leven op een mijnenveld lijkt, tenzij je jezelf volledig wegcijfert, hem altijd zijn zin geeft en meegaat in het idee dat het aan iedereen behalve die persoon ligt.
Maar zoals ik al schreef: er is nog hoop
Paperclip
Klopt hij heeft deze psycholoog al langer. Maar is al een tijd niet geweest. Ik ben ooit eerder mee geweest naar zijn psycholoog (als man daar mee instemt) mag dat gewoon.
Paperclip
Waarom zou je geen partner kunnen meenemen naar een psycholoog? Er zijn ook genoeg mensen die iemand meenemen naar een arts. Als de client/patient dat graag wil, kan dat gewoon. Ook naar een psycholoog. (ja, ervaring)
Verwarring
https://wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=268350&sid=0b8a8c0f5b27c24cdc08aeef9ec9d8ad
Als er sprake is van autisme dan kan relatietherapie of elke therapie soms juist verwarring in de hand werken. Zaken als hoe je je voelt, of psychologische duidingen kunnen onlogisch en verwarrend overkomen. Het is goed om daar op bedacht te zijn.
Niet elke therapeut kan dit aan. Mijn huidige therapeut heeft mij doorverwezen. Ze denkt zelf meer in een vorm van transactionele analyse en systeemtherapie. En dan krijg je weer van die rare kip ei verhalen waar je niet uitkomt. Is mijn dochter zo lang onzelfstandig gebleven omdat ik haar teveel pamperde of had ze die betrokkenheid uit praktische overwegingen gewoon nodig. Nou ja, zo'n idee dus.
