Man gaat ervandoor als vrouw ziek is
stel, je hebt een man die je laat barsten als je ziek bent. Hij neemt nog wel de kinderen mee, maar gaat gwoon weg, naar zijn moeder om daar te eten en laat zijn vrouw achter met een flinke griep. Of met andere dingen. Hij zorgt dan nog wel dat e.e.a. in huis is, maar verder lijkt het wel een soort paniekreactie: hij vlucht als het ware, komt terug als het over is en lijkt bijna fobisch voor vrouw zolang zij niet normaal functioneert. Hij vindt het wel erg, duidelijk dat hij zelfs bezorgd is, maar lijkt op een of andere manier niet bij machte er iets aan te doen. Wil er ook niet over praten.
Gekke is: als een van de kinderen ziek is, is er niks aan de hand. Dan pakt hij waar nodig zijn verantwoordelijkheid en hoewel hij dit bij voorkeur ook aan vrouw over laat (met name vieze dingen opruimen) doet ie wat nodig is.
Is hij zelf ziek dan verwacht hij alle aandacht van de wereld en klaagt steen en been dat vrouw niet goed genoeg voor hem zorgt als zij een klein steekje laat vallen.
Dit is niet in mijn directe omgeving maar een vriendin van een vriendin zeg maar. Lijkt me zo lastig. Op zo iemand kun je toch niet bouwen?
Joly
inderdaad wel heftig ook de kinderen merken het zelfs ook. Ik geloof dat ik pissig zou worden als hij ineens zou zeggen dat hij zo geschokken, terwijl je het aan iemand vertelt! Maar ik neem aan dat je kinderen wel vragen stellen na zo'n gebeurtenis. Hoe reageert hij dan?
Heb je deze manier van reageren nog nooit openlijk met hem besproken??
Maar joly
Heb je het daar wel eens met hem over gehad als er niets aan de hand was? Gewoon eens gevraagd hoe hij zich voelt als je ziek bent?
Jawel
Man geeft zelf aan dat hij wel wil, maar niet kan.Het waarom kan hij niet benoemen,hij beseft wel hoe ik me voel,beloofd er een volgende keer wel voor me te zijn.Ik weet ondertussen wel dat dit niet lukt.
Toen hij me liet vallen tijdens een vervelende zwangerschap waarvan ik de laatste weken in het ziekenhuis lag,had ik besloten bij hem weg te gaan.Hij was ook niet aanwezing bij de bevalling.Voor mij mocht de baby ieder moment komen ,hij maakte een domme opmerking dat de baby niet vroeger mocht komen omdat zijn werk nog niet af was.Ik reageerde toen net zo als hem,de weeén kwamen,ik heb een vriendin gebeld,zodat ik hem niet lastig zou vallen met zijn werk.Ik had besloten zodra ik fit zou zijn weg zou gaan.Toen kwam ik thuis,ik was blij met de baby,man was weer de oude en het werd weer leuk.Toen ben ik gebleven.Dat is een keuze die ik gemaakt heb.
Als er niets aan de hand is met me,heb ik een leuke man die alles voor me wil doen.Dan juist wel.
Als ik weg zou gaan zou ik ook alleen zijn als ik ziek was.Dan zou ik ook moeten rekenen op ouders en vrienden.Maar die zijn er nu ook voor me.
Hij kan het gewoon niet,ik weet dat.Ik accepteer dat.Ik heb met hem gepraat,ik heb gehuild ,ik ben boos geweest.En niet alleen ik,maar ook zijn moeder ,vrienden enz.Hij weet het,doet zijn best,probeert,maar blijft 'vluchten' 'ontkennen'
Ik zou ook niet gereageerd hebben op dit draadje,maar ik vond de reaktie's op koentje zo raar.Dat niemand het verschil wil zien tussen laten barsten en met rust laten.Dat begreep ik niet.
Joly
Ik had hem allang aan zijn haren naar een psycholoog getrokken. Is hij nou helemaal betoeterd daar zijn hele leven meer rond te blijven lopen! Ik begrijp ook niet dat hij er zelf nog niks aan gedaan heeft, hij kwetst iedereen die hem na aan het hart liggen. Dat kan toch niet fijn zijn?
Joly
Echt raar zijn de reacties niet op Koentje. Ook ik heb gereageerd met het bericht dat ik het juist heerlijk vind om met rust te worden gelaten als ik ziek ben. Uit de eerste posting bleek voor mij niet echt dat het hier ging om een echtgenoot met een psychisch probleem. Gewoon een echtgenoot die voor de kinderen zorgt als moeder een griepje heeft en weg gaat met de kinderen.
Uit jou postings klinkt een hele andere reactie, logisch als ik de houding van jou man lees. Maar die houding is dan ook wel zeer extreem.
Ik herken deze houding, het afstandelijke, wel bij autisten.
