Kiezen tussen 2 mannen
Ik heb 8 jaar een relatie met D. We hebben een mooi huis samen, beiden een goede baan, leuke gezamenlijke vrienden, twee katten, kunnen goed overweg met elkaars familie. Eigenlijk een vrij perfect leven samen, in mijn ogen. We lachen veel samen, hebben dezelfde interesses en willen dezelfde dingen in het leven. We hebben het leuk samen. Er mist alleen wel wat; passie. En dat komt wellicht vaker voor in lange relaties. Ik heb niet het gevoel van aantrekkingskracht, of verliefdheid. Natuurlijk, verliefdheid wordt minder. Maar moet dat gevoel er niet toch nog soms zijn? Ik heb al lange tijd geen behoefte aan seks met D. Het is zelfs zo dat ik er afkeer van heb. Als we zoenen of hij wil me aanraken, dan voel ik een gevoel van afkeer. Ik kan daar wellicht mee leven, al knaagt dat soms wel. Maar we hebben het verder zo leuk samen, zijn echt maatjes, knuffelen wel graag.
Echter heb ik 7 maanden geleden iemand anders leren kennen, T. Al snel klikte het zo goed tussen ons en waren we uren met elkaar aan het chatten. We kregen gevoelens voor elkaar. Kort daarna ben ik een aantal dagen naar mijn ouders gegaan, nadat twijfels vanuit mij zijn uitgesproken naar D toe. Al snel ben ik weer terug naar huis gegaan, omdat ik mijn fijne leventje niet achter wilde laten. T en ik hebben contact geprobeerd te minderen, maar dit faalde al snel. We besloten dat we elkaar moesten ontmoeten om te zien wat dit was tussen ons. T woont niet in Nederland, dus we planden een week samen in een ander land. Ik ben daar verliefd geworden op T. Terug thuis mistte ik T zo erg maar kon ik nog steeds geen beslissing maken tussen D en T. We besloten nog een ontmoeting in te plannen, zodat ik daarna wel een keuze kon maken. Dit keer zijn we 2 weken samen geweest in een ander land en aansluitend is hij 1 week in Nederland geweest. We hadden het geweldig samen, we hebben passie samen, fijne seks, ontzettend veel humor, lachen veel, en op emotioneel vlak liggen we ook op één lijn. Hier zitten echter ook een hoop obstakels in de weg. Hij heeft twee jonge kinderen met zijn ex, dus ik zou naar het buitenland moeten verhuizen (land dichtbij in Europa). Hij is moslim, dus ik zou mijn levensstijl erg moeten aanpassen en eventuele kinderen Islamitisch moeten opvoeden. Hier hebben we een hoop discussies over gehad, en we weten nog steeds niet of we hier samen uit zouden komen. Het is in elk geval niet het leven wat ik voor ogen had.
Het is een groot contrast: enerzijds heb ik mijn perfecte leven met een lieve leuke man, maar waar wel passie en initimiteit op seksueel gebied mist.
Anderzijds een man waar die passie wel aanwezig is, waar ik me tot aangetrokken voel, maar ik zou mijn leven op zijn kop moeten gooien en ik weet niet of dit kans van slagen heeft.
Na de tweede ontmoeting ben ik nog éénmaal naar het land waar T woont gevolgen en heb ik daar 3 dagen doorgebracht. Dit is inmiddels bijna twee maanden geleden.
Ik moet nu echt een knoop doorhakken. D en ik zijn twee keer naar een relatietherapeut/seksuoloog gegaan, maar ik heb niet het gevoel dat mijn verlangen naar D beter kan worden. Dit heb ik uitgesproken, en door alle twijfels zit ik nu weer een aantal dagen bij mijn ouders.
Ik wil niet terug naar D voordat ik zeker weet dat ik T kan afsluiten. Ik kan D niet nog een keer aandoen dat ik terugkom en weer twijfel en wegga. Ik wil mijn leven met D eigenlijk niet opgeven, maar ik weet ook niet of ik T kan vergeten.
Moet ik T ontmoeten en met hem uitzoeken of dit echt wat kan worden? Als ik mijn leven met D dan nog steeds niet achter me kan laten, gaat het alleen maar meer pijn doen om T op te geven, omdat we dan weer een hoop tijd met elkaar hebben doorgebracht.
Of moet ik voor D kiezen en T proberen te vergeten? T proberen te vergeten zou ik dan eerst moeten proberen, voordat ik ook daadwerkelijk terug naar huis ga.
Ik ben ook bang dat wanneer ik voor D kies ik na een aantal maanden toch weer ga verlangen naar T. Omdat we nu op een punt staan waarop we potentieel uit elkaar gaan, ga ik natuurlijk aan alle positieve dingen denken die ik met D heb. Maar wat als ik voor hem kies en de positieve gedachten na een aantal maanden afzwakken?
Ik kom er zelf echt niet uit. Ik loop vast.
Ik wil dolgraag mijn leven met D voortzetten. Maar ik wil ook zo graag tijd met T doorbrengen.
Wellicht heeft iemand wijze raad voor mij of kan mij nieuwe inzichten geven 
Je moet even een (half) jaartje alleen zijn en kijken wat er dan ontstaat. Nu vallen argumenten voor de een weg tegen argumenten voor de ander. Aan de ene kant zekerheid en rust en aan de andere kant spanning en erotiek.
Ga eerst eens alleen verder een tijdje.
Met T gaat het niet lukken, je leven helemaal omgooien gaat je nog zuur opbreken. Hij laat nu al zien dat hij zichzelf belangrijker vindt dan jij, want waarom ben jij degene die de boel zou moeten omgooien? Dat zit nu al zo scheef, dat komt op de lange duur echt niet goed. Die relatie kan nooit gelijkwaardig worden.
Met D kan het nog lukken als jullie elkaar in bed weer vinden. 2 keer naar de seksuoloog is wel heel weinig om te concluderen dat het niet lukt. Maar goed, dat is aan jullie, gaan jullie ervoor of niet? Zo niet, zet er dan ook resoluut een punt achter.
Dan ben ik het eens met MRI. Kap met beiden. Beiden zijn blijkbaar geen match voor je, je verdient een man die op alle vlakken bij je past. Als het niet lukt met D, neem jezelf dan voor om een tijd alleen te blijven en te bedenken wat jij belangrijk vindt in een partner. Alleen seks is een veel te wankele basis. Seks wordt altijd routine na verloop van tijd (maar hopelijk wel een fijne routine). Wat je nodig hebt is overeenkomstige normen en waarden, betrouwbaarheid, zorgzaamheid, steun in zware tijden, samen lachen en plezier kunnen hebben, overlappende hobby's enz.
Ze zijn het beide niet voor je, maar waarom zou je überhaupt moeten kiezen? Zoals MRI ook al zegt, ga eens een poos alleen door het leven en probeer eerst eens gelukkig met jezelf te worden zodat je niet afhankelijk bent van een ander om voor dat geluk te zorgen.
Dank voor jullie reacties zover.
Jullie zeggen: ze zijn het beiden niet voor je. Hoe kijken jullie dan tegen de missende passie aan?
Verdwijnt passie niet altijd in een relatie? Of kan die er volgens jullie ervaring wel nog zijn na al die jaren? Je leest vaak verhalen dat de seks ver te zoeken is tijdens een lange relatie / huwelijk.
Liefde is een werkwoord. Seks ook. Je moet er wel aan blijven werken. Blijven ontdekken en (ook emotioneel) dieper durven gaan. Het spannende gaat er wat af, maar het kan ook zonder dat nog steeds fijn zijn.
Geen passie voelen maar wel genegenheid en van daaruit aanraken en seksueel contact ‘inkleuren’ is één maar een afkeer hebben van seksueel contact met je levenspartner lijkt mij onoverkomelijk. Het probleem is niet wat er niet is, het is wat er wel is: weerzin.
Ik sluit me bij de rest aan. Kies niet vanuit een vergelijking. Bekijk beide relaties los van elkaar en ook mijn eerste gedachte daarbij is: allebei niet.
Ook na ruim 30 jaar samen is er hier nog zin in seks hoor. Niet dagelijks misschien, soms zelfs niet eens 1xpw, maar soms ook wel dagelijks.
En idd, geen zin is nog heel wat anders dan afkeer. Afkeer van je partner lijkt mij de doodssteek voor je relatie. En ook een zeker teken dat de relatie ook verder echt niet zo ideaal is als jij hem in je hoofd maakt. Of hier vertelt. Los van meneer 2 zou ik dus stoppen met meneer 1. Of echt alles op alles zetten met relatietherapeut en seksuoloog. Maar dan moet je echt stoppen (dus niet minderen, dat is sowieso kansloos) met meneer 2.
Stop met meneer T. Absoluut. Je kan een hoop passie voelen maar je weet niet zeker of dat blijft. En dan nog wat... ik heb zelf veel echtparen meegemaakt waarbij er grote cultuurverschillen waren. En dat is niet makkelijk ( ZACHT uitgedrukt) Dat poosje romantiek en passie kan wel eens uitlopen op enorm veel verdriet. Zeker als er ook kinderen komen. Wij mensen zijn helemaal niet goed in staat om onze opvoeding en culturele waarden en normen achter ons te laten, zeker niet in een liefdes relatie, al denk je in het begin dat liefde alles overwint. Dat is niet zo!!! Ik zeg niet dat het niet kan maar vergis je alsjeblieft niet.
Wat betreft meneer D, geen flauw idee of dat nog goed kan komen. Ik denk wel dat passie terug kan komen. Zeker, passie wordt wel eens minder als je kleine kinderen hebt en je bent doodop door het slaapgebrek, of als je beiden erg druk bent. Maar een afkeer hebben van iemand klinkt niet echt goed eerlijk gezegd.
Ik weet niet hoe oud je bent en of je uberhaupt ooit een tijdje alleen hebt gewoond, ik zou je willen adviseren om dat te doen. Kijk of je het alleen kan en wat je graag wilt in het leven. Maar breek met meneer T. Hier klinken allerlei alarmbellen (heel luid!!) Jij moet verhuizen, jij moet meegaan met zijn wens om de kinderen islamitisch op te voeden. Dat kan denk ik alleen maar als je zelf overtuigd bent van het islamitische geloof. Foute boel TO.
Een relatie met T. lijkt me onhaalbaar. Je bent nu verliefd, maar verhuizen naar het buitenland, waar je de taal niet kent en niemand hebt, kinderen die aan jou moeten wennen en jij aan hen, islamitisch worden/leven terwijl dat niet jouw levenshouding is. Het lijken me erg veel concessies met een grote kans dat het misgaat.
Je relatie met D. redden kan, maar dan moet je er wel echt 100% voor gaan en geen contact meer hebben met T. Misschien is eerst een tijdje alleen zijn wel goed voor een stukje bezinning. Wat wil ik nu echt? Wat zijn mijn dromen voor de toekomst?
T wordt één grote ramp. Niet doen.
D: als die afkeer blijft en ook niet wordt ingegeven door de spanning van T. geef ik dat ook weinig kans. Dan zou ook ik zeggen: probeer het eens een tijdje alleen. Wat vindt D. hier allemaal van trouwens? Want voor hem lijkt me dit ook geen feest. Als je bij hem blijft moet je er ook voor gaan. Anders verdienen jullie allebei beter.
Dank voor alle reacties.
Wat kleine nuances: het land zou England zijn, dus de taal is me niet vreemd. T heeft kleine kinderen waardoor hij niet zou kunnen emigreren, dus het is niet dat het naar zijn zin moet, maar vanwege de kinderen kan het niet anders.
Desalniettemin weet ik diep van binnen dat jullie gelijk hebben. Met T gaat het waarschijnlijk niet werken. Die passie wordt ook minder. Etcetera.
Erg moeilijk echter om iets los te laten wat momenteel zo fijn voelt, ik hoop dat dat me lukt. Heb het al een aantal keer geprobeerd zonder succes.
Sz567 schreef op 21-01-2022 om 15:19:
Dank voor alle reacties.
Wat kleine nuances: het land zou England zijn, dus de taal is me niet vreemd. T heeft kleine kinderen waardoor hij niet zou kunnen emigreren, dus het is niet dat het naar zijn zin moet, maar vanwege de kinderen kan het niet anders.
Desalniettemin weet ik diep van binnen dat jullie gelijk hebben. Met T gaat het waarschijnlijk niet werken. Die passie wordt ook minder. Etcetera.
Erg moeilijk echter om iets los te laten wat momenteel zo fijn voelt, ik hoop dat dat me lukt. Heb het al een aantal keer geprobeerd zonder succes.
En wat vind D ervan?
Sz567 schreef op 21-01-2022 om 15:19:
Dank voor alle reacties.
Wat kleine nuances: het land zou England zijn, dus de taal is me niet vreemd. T heeft kleine kinderen waardoor hij niet zou kunnen emigreren, dus het is niet dat het naar zijn zin moet, maar vanwege de kinderen kan het niet anders.
Desalniettemin weet ik diep van binnen dat jullie gelijk hebben. Met T gaat het waarschijnlijk niet werken. Die passie wordt ook minder. Etcetera.
Erg moeilijk echter om iets los te laten wat momenteel zo fijn voelt, ik hoop dat dat me lukt. Heb het al een aantal keer geprobeerd zonder succes.
Als jij enkel op zoek bent naar eeuwige passie, blijf dan gewoon single en zoek een FwB. Je walgt van het idee intimiteit te delen met je partner, maar waarom dan nog bij hem blijven? Vanuit materialisme? Jullie gezamenlijke vrienden? Nogal egoïstisch nietwaar?
Nogmaals, zoek eerst eens het geluk in jezelf ipv het zogenaamde geluk bij een ander te zoeken. Je leeft nogal in een sprookjeswereld en daar waar een ander voor jouw geluk moet zorgen. Zo onrealistisch!
Kersje schreef op 21-01-2022 om 15:52:
[..]
Als jij enkel op zoek bent naar eeuwige passie, blijf dan gewoon single en zoek een FwB. Je walgt van het idee intimiteit te delen met je partner, maar waarom dan nog bij hem blijven? Vanuit materialisme? Jullie gezamenlijke vrienden? Nogal egoïstisch nietwaar?
Nogmaals, zoek eerst eens het geluk in jezelf ipv het zogenaamde geluk bij een ander te zoeken. Je leeft nogal in een sprookjeswereld en daar waar een ander voor jouw geluk moet zorgen. Zo onrealistisch!
Zeker niet. Een ander huis komt wel weer in orde en die vrienden blijven deels. Beetje kort door de bocht. Ik hou hartstikke veel van D en ondanks het gebrek aan intimiteit zou ik dolgraag oud met hem worden, omdat we samen kunnen lachen, praten en hetzelfde willen in het leven inclusief samen activiteiten ondernemen.
Maar ja, eeuwige passie is wellicht een sprookje. Zou graag willen dat dat kon, maar ik ben ook realistisch en zie dat dat er in de meeste gevallen niet eeuwig is.
BlueFawn schreef op 21-01-2022 om 15:23:
[..]
En wat vind D ervan?
D weet van het bestaan van T af, al kent hij geen details. Hij vindt het lastig en zit hierdoor zelf ook in een tweestrijd.
