Jarig en onbelangrijk
Ik ben een gescheiden moeder van twee zonen van 12 en 14. En ik heb een vriend (zelf zonder kinderen). Ik vraag me af: wat mag je van twee jongens van die leeftijd verwachten als hun moeder jarig is? Is het normaal dat ze zelf initiatief nemen om een kadootje te kopen of op een andere manier 'iets' te doen? Ik schrik ervan hoe egoïstisch mijn kinderen eigenlijk zijn. Als ze zelf jarig zijn, hebben ze uiteraard wel de grootste wensen! Als mijn ex jarig is, moet ik ze er echt op uit sturen en dan kopen ze met tegenzin een rommeltje... tja, of dat nou fijner is, ik vraag het me eigenlijk af. Mijn ex (bij wie ze afgelopen weekend waren, dus die had op zich alle tijd) ziet dat kennelijk anders. Ik kan me voorstellen dat hij vindt dat mijn vriend die taak maar over moet nemen. Mijn vriend had mijn oudste zoon nog wel een sms gestuurd met 'Denk eraan dat je moeder overmorgen jarig is?', ervan uitgaande dat hij dat dan ook aan zijn broertje zou doorgeven. Maar nee, die wist van niets. Dus er was ook niks, van niemand niet. Het was zelfs zo erg, dat ze me nog vergaten te feliciteren. Mijn vriend gaf een weekendje weg, een mooi kado natuurlijk, maar doordat er niks uit te pakken was, voelden die jongens zich verder ook niet bezwaard.
Ik probeer mezelf voor te houden dat ik niks om verjaardagen geef. Eigenlijk is dat ook zo. Maar ik merk dat dit me toch wel raakt. Hoe maak ik dat ik toe doe, of moet ik zo niet denken?
Hier wel
Hier geven de kinderen elkaar ook cadeautjes. Gek genoeg hechten mijn kinderen meer waarde aan verjaardagen dan ik dat doe. Ik vind mijn eigen verjaardag helemaal niet interessant en ik ben ook niet iemand die andermans verjaardag heel uitgebreid met allerlei rituelen gaat vieren. Natuurlijk doe ik dat bij de kinderen wel omdat ik weet dat zij dat heel leuk vinden Maar in zijn algemeenheid zijn mijn kinderen veek meer geinteresseerd in het vieren van verjaardagen. Dat komt waarschijnlijk omdat mijn ene zoon dol is op feesten en rituelen en de rest daar wat in meesleept. Hij is altijd degene die plannen maakt en dergelijke. Een verjaardag hier vergeten is vrij moeilijk omdat hij iedereen er wel aan herinnert. Onze oudste kinderen kopen cadeautjes voor elkaar en ik zorg er voor dat de jongste kinderen ook cadeautjes hebben voor de andere kinderen.
Ik zou het prima vinden als mijn verjaardag zonder enige fanfare voorbij zou gaan. Ik vind het namelijk helemaal niet zo fijn om jarig te zijn. Ik wil er het liefst zelfs helemaal niet aan denken. Ik word er juist altijd wat morbide van. Het contrast tussen de gezellige gedekte ontbijttafel en mijn innerlijke gevoelens maken het een beetje grotesk eigenlijk. Maar ik besef me dat dit mijn eigenaardigheden zijn en dat ik de rest van het gezin wel wat tegemoet mag komen als zij dit nou leuk vinden.
sms-je
Helamaal eens met Hanne. En ik kan er ook niet mee zitten hoe het hier gaat omdat ik mijn eigen verjaardag niet zie als De Dag dat mijn gezin zijn liefde moet tonen. Ik heb liever dat ze dit vaker tonen en niet door mij spullen te geven 
maar die communicatiemethode: dat sms-sje was niet handig. Dat is te vrijblijvend en zo weer vergeten. Zeg het je kinderen gewoon, zelf.
in telefoon?
Hebben ze een smartphone? Dan kunnen ze ook bij jouw contact de verjaardag invoeren. Krijgen ze vanzelf een "reminder" dat er die dag iemand jarig is (vind ik zelf heel handig).
Ja kom nou toch
Ze zijn 12 en 14. Dan moeten ze dat principe normaalgesproken toch begrijpen. Zeker als ze vrij duidelijke herinneringssms krijgen.
Ik zou mijn teleurstelling zeker uitspreken en gaan voor de herkansing. En als dat niet helpt wordt het inderdaad het koekje van eigen deeg. Dit is ook een investering in de toekomst, dat ze de vejaardag van hun toekomstige partner op de juiste wijze weten in te schatten
Wat ik wel eens gedaan heb
Is oudste nog even gauw naar de winkel sturen om iets te regelen voor zijn moeder. Hij zou zoiets namelijk ook wel eens kunnen vergeten, maar voelt zich daar dan vervelender onder dan ik. Dat maakt alle verschil van de wereld.
facultatief
Het doet mij toch ook een beetje denken aan een soort 'recht' dat je vanzelfsprekend toe zou vallen. Zo van, ik wordt het hele jaar toch al genegeerd maar dan tenminste als ik jarig ben, dan ga ik ook eens voor? En dan teleurgesteld als dat niet vanzelf blijkt te kloppen voor mensen.
Ik zie het meer facultatief. Als ik mijn verjaardag vier zijn er altijd genoeg mensen die mij heerlijk verwennen, en ook mijn kinderen dragen op hun manier bij, al is het maar met helpen winkelen en klaarmaken.
En als ik het niet vier ben ik blij verrast door die paar mailtjes en sms-jes van mensen die toch aan mij gedacht hebben. Maar ik verwijt de rest niets, zelfs niet mijn kinderen.
Ik was van de week dus blij verrast dat ex, waarvan ik al 10 jaar gescheiden ben, op onze 20-jarige trouwdag aankwam met een zelfgebakken cake. Nou neemt hij wel vaker voedsel mee voor ons, maar nu bracht hij het even anders. Hij was toevallig in de stad geweest en ook even in 'onze' oude trouwzaal wezen kijken. Vreemde wereld nietwaar. En ik ga zeker niet meer met hem trouwen, maar het roerde me wel.
Maar ook tijdens je huwelijk verplicht aan je trouwdag denken, daar zou ik helemaal niet goed in zijn. Als iemand dat per se zou wensen, dan zou ik dat opmerkelijk vinden. En er wel mee proberen rekening te houden, zonder waarschuwing spontaan na een jaar weer op de dag zelf een cadeautje regelen of zoiets, maar apart is het wel.
Verplicht
Ze krijgen van mij zakgeld onder voorwaarde dat ze een verjaardagscadeautje voor me kopen. Ook voor elkaar, want dat zouden ze anders (ook) niet doen. Weinig spontaan dus, maar ik ga er vanuit dat de liefde er niet minder om is.
belangrijk
Mij valt op hoe belangrijker ik het vind en hoe meer ik er ruchtbaarheid aan geef, hoe meer de kans dat er iets mee gedaan wordt. Stel ik mij bescheiden en afwachtend op, dan doen ze er niets of niet veel aan want mama vindt haar eigen verjaardag zelf toch niet belangrijk.
Als je denkt: ze moeten het nu toch weten en het moet uit hun komen, dan moeten je kinderen van zeer goeie huize komen, willen ze het uit zichzelf vieren.
Oei, die vriend
Uit het boek puberbrein blijkt wel dat jouw pubers eigenlijk volstrekt normaal zijn.
Ze zijn bezig met zichzelf en vandaag. Overzien niets en denken niet vooruit. Wees gerust: het komt omdat de hersenen het nog niet kunnen. Het is dus niet omdat ze niet van je houden. En dat blijft tot een jaar of 18 en als je geluk hebt.. tot 20.
Rest alleen nog de vraag; hoe oud is de vriend?
Die kun je wellicht opvoeden met de gedachte dat het voor jou wel heel leuk zou zijn als hij iets regelt met de kinderen. Desnoods een paar dagen voor je verjaardag een jaarlijkse herinnering in zijn telefoon zetten.
Het komt weer goed als ze 20+ zijn. Steek er verder geen energie in, want het kost je veel en ik weet zeker dat ze het volgend jaar gewoon weer vergeten!
Stel je telefoon vast in voor Moederdag... Haha
Annej (o.t.)
Ik lees het nu pas. Grappig, ik zou dit jaar ook 20 jaar getrouwd zijn geweest als ik niet al na 7 jaar gescheiden was. Ik denk niet dat mijn ex met gebak komt
Ja Katniss
Zo halen we misschien toch nog de 50 jaar wel/niet getrouwd.
