Jarig en onbelangrijk

Niet zo jarig

Geen ervaring of tips, maareh... Gefeliciteerd met je verjaardag!

En natuurlijk raakt het je, het is toch fijn als de mensen waar je van houdt je op zo'n dag wat extra aandacht geven.

meer sturen?

Voor dit jaar te laat, maar gezien het feit dat het pubers eèn jongens zijn, denk (vrees) ik dat er alleen wat gebeurt als je zelf veel directen aangeeft wat de bedoeling is.

Dus, wat ik zou doen de volgende keer is een week van tevoren je verlanglijstje bij ze inleveren en bespreken wanneer en hoe jullie het gaan vieren. Zelf zorg je dan natuurlijk voor taart en lekker eten (of je gaat gezellig uit eten samen). Je kunt je vriend (of bijvoorbeeld je ouders of iemand anders die jou en je kinderen goed kent) vragen om dan in die week nog eens te peilen bij de jongens of ze al cadeautjes hebben gekocht.

Goed, dan is het misschien niet geheel spontaan enzo maar dan heb je wèl een leuke verjaardag waar denk ik iedereen zich beter bij voelt.

Inderdaad

Eens met Jippox. Maar wat Carootje schrijft kun je nu al doen.

Alleen schrijft Jippox: "ede volgende keer is een week van tevoren je verlanglijstje bij ze inleveren".

Misschien zou ik daar nog 2 weken van tevoren van maken. Hangt ervan af hoe druk ze met school/sporten zijn. Iets meer gelegenheid om iets te kopen (en ze er nog eens aan te herinneren, of iemand anders ze eraan te laten herinneren).

En pubers zijn over het algemeen nou eenmaal egoistisch (erg met zichzelf bezig).

Toch goed om het aan te kaarten, zodat ze uiteindelijk leren toch aan anderen te denken en daar moeite voor te doen. Hoort ook bij de opvoeding.

Gefeliciteerd trouwens!

he wat vervelend

Ja, daar zou ik ook moeite mee hebben. Ik zou het nu zeker met ze bespreken.

Mijn jongens wéten dat er in hun zakgeld ook verjaardagsgeld zit. Misschien zou je dus hun zakgeld iets kunnen verhogen en uitleggen dat dat daarvoor is.

Ik zou overigens het overnieuw doen en ze volgende week nog een kans geven en dan ook verwijzen naar hún verjaardag en hun lijstjes, eisen en wensen en hoe leuk ze het vinden dat je iets extra doet op hun verjaardag en ze feliciteert. Zorg dat er dan ook taart is (daar zorg je als jarige voor) en maak er iets gezelligs van. Zeg dat een kinderverjaardag op deze leeftijd niet anders is als de verjaardag van de ouders en dat je daar gewoon iets aan moet doen. Als het van één kant komt is er niets aan.

Oja

En ja, je moet er iets meer voor doen, dus zelf een week of twee vooraf aangeven wat je van ze verwacht. Dat moeten ze namelijk eerst leren voor ze dat automatisch doen (net als met mes en vork eten, gedag zeggen en uitkijken bij het oversteken).

en een gesprekje van 'hoe zou jij het vinden als"....

Ik sluit me aan bij de vorige reacties en zou inderdaad met je zoons bespreken/voorhouden hoe het voor hen zou zijn als ze 's ochtends op hun verjaardag wakker worden en niemand ze feliciteert en ook niemand een kadootje voor ze heeft... Dat moet ze toch wel aan het denken zetten?
Vaak denken pubers (dacht ik vroeger van mijn ouders ook) dat volwassenen andere wezens zijn met andere gevoelens, alsof zij niet meer om bijvoorbeeld verjaardagen zouden geven. Ik zou niet tot volgend jaar wachten maar afspreken dat je volgend weekend (bijvoorbeeld) je verjaardag alsnog viert, net als Barvaux schrijft, mét taart erbij.

en anders...

Stel dat dit allemaal niet aankomt en lukt, zou ik de eerste verjaardag van een van de zoons een koekje van eigen deeg geven. (uiteraard heb je wel kadootjes en taart e.d.) maar even bij het wakker worden niet feliciteren en geen kadootjes pakken...wat zal er dan gebeuren ?? (kan alleen maar goed als er eentje toevallig in het weekend jarig is) want ik zou het na een kwartiertje wel goedmaken en alles alsnog geven en feliciteren.

geen koekje

Nee, een koekje van eigen deeg zou ik niet doen. Je jongens vinden alles gewoon nog vanzelfsprekend en er was niemand die ze erin hielp. Je ex ook niet, dat is jammer. En een sms-sje van je vriend zo kort van tevoren was niet voldoende.
Ik vrees dat je ze zelf op tijd moet herinneren, en ook maar je vriend moet inschakelen en beter instrueren. En voor nu wel kan zeggen dat je wat teleurgesteld bent, maar het niet te erg inwrijven. Ik denk dat ze heus wel van je houden hoor, maar in het attent zijn moeten kinderen (vooral jongens/mannen) wel wat worden opgevoed en of ze het ooit leren..
Ik voed mijn man namelijk nog steeds op eigenlijk Ik koop mijn cadeautjes vaak zelf en pak het in, laat het hem mij geven en ben dan heel blij verrast. Ik vind dat erg grappig dus, we moeten er samen erg om lachen. Het is ook maar hoe je ermee omgaat. Ik weet namelijk dat mijn eega van mij houdt, maar is overbelast. En dit is gewoon niet zijn sterkste kant.

geen kleuters

ik vind het wel kwalijk dat als er twee dagen van tevoren een sms-je is gestuurd over de verjaardag van hun moeder dat ze dan nog niet het besef hebben dat ze dan in ieder geval feliciteren. De moeder is toch niet de enige die in hun omgeving jarig is? Ik bedoel, je weet op die leeftijd toch wel hoe een verjaardag werkt? Er wordt wel veel begrip getoond voor de jongens. Die zijn 12 en 14, geen 2 en 4. Koekje van eigen deeg zou ik niet doen, maar ik zou wel zeker uitspreken dat ik verbaasd ben dat ze zo hebben gehandeld.

taartje

Alleen oudste had een sms'je gekregen. Dus jongste wist het (naar ik begrijp) niet eens.

Heb jij pubers?

Die van mij zouden (zonder of met zo'n sms'je) denk ik alle goede bedoelingen hebben om te feliciteren maar zou zomaar kunnen dat ze het op de dag zelf dan gewoon vergeten.

En dan oprecht "oh sorry", dat wel.

Stuur nu bij hen dus meer aan op "zet het in je telefoon zodat je het niet vergeet".

Uitleggen

Ik zou ze uitleggen dat voor jou je verjaardag ook belangrijk is en dat je er verdrietig van bent dat ze het vergeten zijn. Je mag best je emoties laten zien. En wie weet kan je inderdaad voor dit weekend een herkansing voorstellen.

Koekje van eigen deeg

Een koekje van eigen deeg zou ik alleen doen als ook na een gesprek met ze gehad te hebben ze oprecht niet lijken te begrijpen of geen interesse hebben in waarom dit voor jou pijnlijk is.

Gemiste kans

Dank voor de felicitaties...

Voor dit jaar een gemiste kans, dat moet de volgende keer dus anders. Dat zal ik zeker duidelijk maken! En de tips ook meenemen... Over twee maanden is hun vader aan de beurt, dan zal ik ze ook aan vandaag helpen herinneren. Want ik moet het niet persoonlijk zien, voor hun vader hadden ze ook niks ondernomen, als ik me er niet verantwoordelijk voor had gevoeld (dat is duidelijker omdat hun vader geen vriendin heeft die dat kan doen). Maar tot welke leeftijd is dat normaal?! Misschien had ik meer olie op het vuur moeten gooien, in de trant van: "Goh, ik ben benieuwd wat jullie voor me hebben verzonnen om me te verrassen op mijn verjaardag!", misschien dat dan het kwartje valt.

Maar het is ook een kwestie van instelling. Hadden ze het wel op tijd geweten, dan hadden ze ook niks gedaan. Mijn vriend was juist bang dat ze het weer zouden vergeten, als hij eerder een bericht zou sturen. Wist ook niet goed wat er van hem verwacht wordt... had hij met ze naar een winkel moeten gaan? Tot hoe oud moeten ze aan hun handje meegenomen worden... en ja, niks weten, het kost geld (de knutselwerkjes zijn natuurlijk verleden tijd) en gewoon te balorig zijn om actie te ondernemen. Desnoods vraag je hulp als kind...

Zou ook nog kunnen dat het niet bij ze leeft omdat ik het niet echt vier. Wat dat betreft is het jammer dat hier straks geen kamer vol visite zit, die dan in hun bijzijn vraagt: "En wat heeft je moeder van jullie gekregen?".

inderdaad

Koekje van eigen deeg moet pas als ze nog eens de kans hebben gehad.

Taartje: je hebt er geen idee van blijkbaar maar 's ochtends opeens iemand feliciteren zit gewoon niet altijd in het systeem van pubers. Mijn jongste vergat ook gewoon vorige week zijn broer te feliciteren maar dat komt omdat we geen slingers meer hebben. Op mijn verjaardag wijst er, als ze beneden komen 's ochtends, ook niets op een verjaardag. Ja, ze kunnen een papiertje neerleggen maar dat vind ik nog niet eens het ergste als ze dat vergeten zolang ze maar een kadootje hebben. Vaak bakken ze hier ook een taart of ze zorgen voor het eten.

ja ik heb 2 pubers

en ja, ik ben ook wel eens vergeten iemand te feliciteren (collega's dan he, niet een gezinslid!). Waar het mij om gaat is dat het lijkt alsof de jongens er niets aan kunnen doen want niemand herinnert ze er aan. Nogmaals, ze zijn 12 en 14. Het is niet voor de eerste keer dat hun moeder jarig is. En TS geeft zelf aan dat het een kwestie van instelling is. Daar zou ik dus echt iets van zeggen. Je kunt toch wel iets verwachten op deze leeftijd?
Aan de andere kant moet ik zeggen dat hier thuis al in de weken voor de verjaardag er regelmatig over gesproken wordt, zowel door pubers als door mij. Wat gaan we doen, hoe gaan we het doen enz. Dat is bij TS een stuk minder zo te lezen.
En Barvaux: er moet niet 'opeens iemand' gefeliciteerd worden. Het is hun moeder, die al voor de 14e of 12e keer in hun leven jarig is.

mwoah

Die moeder is maar eens in de 365 dagen jarig en als je 's ochtends uit bed komt en aan je toets Nederlands denkt en je tas inpakt is je moeder dus 'opeens' jarig.

Ik zeg niet dat je er de weken ervoor niet over moet praten en ze hebben ook wel een kadootje hier. Het feliciteren komt alleen niet altijd helemaal goed als het een gewone schooldag is, hun vader al weg is, de kamer niet versierd is, er niets extra's bij het ontbijt is en niemand anders doet dan normaal.

oja

En voor het geval je zegt dat ze toch wéten wat voor datum het is? Mijn jongste niet, ik ben al blij dat hij na een poosje denken weet wat voor dág het is. Data en veel tijden hebben nog teveel geheimen voor hem.

toch instelling

heb de tekst van de TS nog een keer gelezen en het treft me dat er dan ook nog staat dat ze zich niet bezwaard voelen. Niet zo jarig, ik wil jou niet een rotgevoel geven hoor, maar ik begrijp dat jij je vervelend voelt dat het zo gegaan is. Als de pubers je 's morgens niet feliciteren, ok, dat zou kunnen. Inderdaad, toets, tas en gymspullen zijn vermoeiend genoeg 's morgens. Maar als je er dan 's middags of 's avonds achter komt dat je moeder jarig is (vriend geeft een cadeautje, heee er is iets bijzonders aan de hand vandaag!), dan mag je toch wel verwachten dat ze het dan goed proberen te maken?

Hoe het ging

Het ging dus zo: ik maakte de lunchpakketjes beneden in de keuken... ging oudste roepen omdat-ie er toch echt uit moest komen en die begon een ik-voel-me-niet-zo-lekker verhaal. Daar ben ik te vaak ingetrapt (dan is hij tegen de middag opeens weer prima), dus ik dwong hem op te staan. Dan blijkt dat hij zijn huiswerk niet af heeft, wat voor mij het bewijs was dat hij zich de dag ervoor al had bedacht dat hij vandaag niet zou gaan. Ik ben heel erg boos geworden en ik moet bekennen dat de teleurstelling dat hij de dag zo begon i.p.v. me te feliciteren, heeft meegespeeld. Ook al had ik mezelf al ingedekt en geen enkele verwachting, dit was natuurlijk ook zo'n héél ander scenario dan gezellig aan de ontbijttafel wat kadootjes uitpakken.

Toen ze beneden kwamen, feliciteerden ze me wel (omdat mijn vriend ze had ingefluisterd dat ik jarig was). Maar dat niemand een uitpakbaar kadootje had (ook mijn vriend niet), maakte ook dat ze zich niet bezwaard voelden. Dat speelt alleen als één van de twee wel iets heeft en de ander niet... (ook wel meegemaakt, toen jongste nog een moederdagknutsel op school had gemaakt en oudste niet).

wc kalender

Dit was ook een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Ik zou een boze moeder ook niet feliciteren. Pubers zijn nu eenmaal niet altijd even aardig, die hersenen zijn nog niet volgroeid.
Joh, volgend jaar beter! Herinner ze de dag ervoor maar aan En twee weken van te voren. Koop ook maar een wc kalender.

Wat wij doen

De jarige mag pas beneden komen als hij geroepen wordt. De avond er voor is de tafel feestelijk gedekt, er staan bloemen, de achtergehouden post en de cadeaus. Er zijn slingers en ballonnen, ongeacht hoe oud je wordt. We ontbijten met taart omdat dat het enige moment is dat we als gezin tegelijk aan de taart kunnen. Zelfs als er weinig cadeaus zijn, is er nog steeds die feesttafel. Het hele gezin is aan tafel, ook als ze de eerste drie uur vrij zijn.
Een week ervoor roept de niet-jarige-volwassene-in-spé dat ze moeten denken aan de verjaardag en een cadeautje moeten kopen en dat wordt een paar keer herhaald en gecontroleerd.
Ikzelf help man herinneren als ik bijna jarig ben en hint op een lijstje. Ik spreek duidelijk uit wat ik verwacht: de kinderen helpen met cadeaus, wel of juist geen taart regelen. Eten ed regel maar ik noem het wel nog een keer omdat hij het anders wellicht ook gaat regelen.
Omdat we zo'n ochtendritueel hebben, is het eigenlijk niet mogelijk om te vergeten.

gut

Misschien ben ik dan een klein kind maar het zal mijn kinderen toch echt niet ontgaan dat ik jarig ben/ga worden, daar hoeft mijn man mijn kinderen niet aan te herinneren hoor ha ha. Wel helpt hij ze met het creeren van mogelijkheden een cadeautje te organiseren. Het is lastig voor ze er zelf op uit te gaan (12 en 10) en het zelf in te plannen wanneer ze iets kunnen kopen. Ze bedenken het wel helemaal zelf en daarom heb ik nu zo'n hele lelijke koffiemok met liefste mama . Ze mogen van mij zelf weten hoeveel ze besteden. Meestal is het iets van 5 euro p.p (best veel als je maar 1 euro per week krijgt)

waardeloos

Ik zou hier knap sneu van zijn.
12 en 14 jaar!
Bij ons ook ritueel met beschuit en thee op bed wat zingend door de rest van het gezin binnen gebracht wordt.
Dan mag de jarige kiezen; kadootjes verstoppen (jongsten zijn 8 en 11;vinden dat nog heel leuk.) of kadootjes op bed uitpakken.(oudsten van 15 en 13 en wij vinden dat leuker). Daarna met z'n allen ontbijten. Huiskamer is versierd, tafel gedekt en wat extra lekker ontbijt.

Kinderen krijgen zakgeld en vanaf 8 jaar moet je daar ook de kadootjes voor ons gezin van kopen. Het hoeft niet duur te zijn, ook geen minimumbedrag maar wel iets waarvan je echt denkt de ander daar blij mee te maken.

De jongsten help ik wel herinneren als man of broers/zussen jarig zijn. De oudste 2 regelen het zelf. Even oud als die van jou ongeveer.

Ik zou wel met ze hierover praten; hoe zouden zij hert vinden? Als moeder is het toch ook fijn om verwend te worden? Ik geef echt niets om kadootjes maar wel om het gedoe er omheen.
Ik zou ook met ze bespreken hoe de verjaardag tot een 'speciale' dag gemaakt kan worden voor de jarige. Hun verjaardag maar ook die van jullie.

En dat gedoe met wel/ geen huiswerk bewaart hij maar voor een andere dag. Ik vind het egoistisch. En een beetje te makkelijk op het puberbrein te schuiven.
Je vriend had als hij dit zag aankomen ook wel wat meer het voortouw kunnen nemen.

Maar goed; dit is geschreven vanuit onze gezinstraditie. Als ik jou was zou ik daarover denken; welke tradities wil je graag in je gezin vieren? Ik zie dit wewl als bindende elementen.

begeleiding

Waarschijnlijk gaat het beter als je kinderen wat meer worden begeleid bij het kopen van een cadeautje. Misschien kan je vriend ze volgend jaar mee naar de winkel nemen. Of plannen met ze maken. Delen wat hij gaat geven en ze op een idee brengen voor een cadeautje.
Toen ik net gescheiden was was ik best teleurgesteld dat mijn ex mijn kinderen niet heeft begeleid om iets voor mijn verjaardag te doen. Ze waren toen nog wel jonger en hadden echt nog begeleiding nodig. Mijn ouders hebben ze toen meegenomen om wat voor mij uit te zoeken. Was voor de kinderen zelf ook fijn. Want ze vinden het wel belangrijk om wat te geven.
Nu hebben mijn kinderen ook ongeveer de leeftijd als die van jou. Plannen is niet hun sterkste kant. Ik moet ze bijvoorbeeld wel helpen herinneren dat ze uiterlijk op vrijdag naar de winkel moeten als hun vader maandag jarig is omdat ze zaterdag niet kunnen. Op 1 of andere manier kunnen ze dat niet overzien. Toch vinden ze het wel heel belangrijk dat ze het leukste cadeautje hebben.

Jarig?

Ik ben hier elke dag belangrijk en dat laten ze gelukkig merken ook.
Maar als ik inderdaad een cadeau op mijn verjaardag zou wensen, dan zou ik dat hier moeten aansturen. Maar dat doe ik niet. Eenmaal aangeleerd zou ik dan de kans lopen om elk jaar op dezelfde dag, zelfs als het mij niet uitkomt, een zelfde cadeau te krijgen, of wekenlang gestresste kinderen vanwege hun autisme.
Als ik er zin in heb en het komt uit dan vraag ik wel wie mij een ontbijtje op bed of op de bank verzorgt en dat doen ze dan.
Ook wel als ik niet jarig ben.
Ik heb overigens jaren mijn verjaardag niet gevierd omdat al die kinderverjaardagen in diverse episodes dan net voorbij gekomen waren.
Maar als het voor jezelf echt belangrijk is dan zou ik proberen daar inderdaad wat meer in te sturen.
Niet alleen pubers, maar je hoort ook vaak dat vrouwen hun man nog moeten attenderen en sturen over hun verjaardag. Ieder jaar weer.

verwachtingen uitspreken

Ik merk dat ik een wat andere mening heb dan de meesten. Door zelf niets aan je verjaardag te doen (geen visite, geen cadeauwens geuit, geen (ochtend)ritueel) straal je m.i. uit dat je het zelf niet zo belangrijk vindt. Dan kan ik me voorstellen dat een puber ook zo reageert. Oja mama is jarig. Nou, Gefeliciteerd. Einde oefening.

Maar blijkbaar vind je het wel belangrijk. Sterker nog je wil dat ze je verrassen. Tja die boodschap moet je dan maar net oppikken.

Ik zou de verwachting uitspreken:
"Jongens, ik vier mijn verjaardag niet en ik loop niet als een klein kind te roepen wat mijn wensen zijn maar ik vind het wel fijn als jullie op mijn verjaardag iets speciaals voor mij doen of kopen".

Niet iedereen heeft het van nature in zich om spontaan aan te voelen wat iemand wil.

Uiteindelijk

Uiteindelijk werd het toch nog feestelijk toen we met z'n vieren uit eten gingen. Mijn vriend liet later zijn berichtje lezen en dat was best uitgebreid, inclusief kado-suggesties. Mijn oudste had daar op geantwoord: 'Komt goed'. Mijn ex was mijn verjaardag helemaal vergeten (dat scheelt, dat maakt me nu niet meer uit).

Ik heb nagedacht over wat Hanne zegt, dat ik heb uitgestraald dat ik het niet zo belangrijk vind door er weinig aan te doen... Maar ik denk dat dat nou juist het principe is van 'jarig zijn', dat anderen aan jou denken. Hoewel een vriendin van mij eens zei dat ze zich afvroeg hoe het zou gaan als ze haar verjaardag niet zou vieren: door de uitnodiging wordt iedereen eraan herinnerd dat ze jarig is.
En nee, het gaat me niet zozeer om een verrassing. Ik bedoel meer dat het geen (duur) kado hoeft te zijn, een gebaar is ook goed (bijvoorbeeld in de vorm van een verrassing). Het gaat erom dat er aan je gedacht is. En het is toch wel sneu dat je daarvoor alles uit de kast moet trekken (als je zelf zo niet in elkaar zit, is het natuurlijk anders) omdat er anders gedacht wordt dat je het wel prima vindt?

hoe moet iemand het verschil weten

Ik snap de opmerking dat je vindt dat het principe van jarig zijn is dat anderen aan je denken. Het is geweldig on aandacht can anderen te krijfen. En hoe spontaner hoe beter.

Maar de vraag is hoe een ander dat moet weten. Hoe moet je het verschil weten tussen 'ik doe niets aan mijn verjaardag want ik vind het niet belangrijk' en 'ik doe niets aan mijn verjaardag want ik vind dat anderen dan aan je moeten denken'.

Ik val in de eerste categorie. Voor een kinderverjaardag ga ik helemaal los omdat ik zie dat ze genieten. Mijn eigen verjaardag vind ik volkomen onbelangrijk. Ik kan het oprecht zelf vergeten. (Wat overigens de rare situatie op kan leveren dat iemand me feliciteert en ik vervolgens vraag waarom).

Jij valt blijkbaar in de 2e categorie, maar voor de buitenwereld doen we het zelfde.

Geven puberkinderen elkaar kado's?

Mijn zoon en dochter geven elkaar geen cadeautjes voor hun verjaardag. Als ouders willen we nog wel eens iets scoren, maar dan is het in de trant van een tekening, een kaart, of als ze heel erg in de bus blazen, een bloemetje. Maar vooral bij zoon ben ik al heel blij dat hij zijn ochtendhumeur weet in te houden op mijn verjaardag, maar daar moet hij dan van te voren heel voorzichtig worden geinformeerd door z'n vader.