Jaar verder
Vorig jaar schreef ik hier over mijn ontrouw aan mijn man. De reacties waren heel confronterend en jullie advies was om mijn eigen aandeel in de relatie te onderzoeken.
Dat hebben we gedaan. We zijn in relatietherapie gegaan. Dat heeft veel duidelijk gemaakt en ons nader tot elkaar gebracht, de discussies zijn helderder en minder geladen. Er is ook duidelijk welke problemen we hebben.
Mijn man gaat onderzoek doen naar zichzelf, waarom hij zo gesloten is en geen behoefte heeft aan werkelijk contact. Ondertussen heb ik de opdracht om te onderzoeken wat een relatie zonder die emotionele verbondenheid met me doet.
Samen zoeken we naar een vorm om bij elkaar te blijven. Zonder minnaars. Het is beslist geen fijne zoektocht en een erg eenzame. Ik ben er heel verdrietig van. Mijn man doet zijn stinkende best, hij heeft het niet makkelijk. En ondanks dat me dat raakt, voel ik het grote gemis van verbondenheid. Hoe laat zich dat invullen? De pijn die het doet is wel weg te drukken (Kop in het zand strategie). Hoeveel waarde moet je hechten aan verbondenheid? Waarom is het niet genoeg om verbonden te zijn, door kinderen, door tijd, door voor elkaar te zorgen. Of is deze vraag toch weer een excuus om geen beslissing te hoeven nemen?
Mijn andere geluid
Okay, het helpt om niet meer aan uit elkaar te gaan te denken. En ook om in te zien dat zijn ontkennende defensieve houding niet beter wordt als ik blijf trekken. Misschien heeft het getrek het alleen maar erger gemaakt, door al die jaren heen.
En ja, ik ben wraakzuchtig. Want vroeger deed ie nog zijn best, en nu al heel lang niet meer. En het compenseren voelt als omkoperij, dus ben ik er niet blij mee. Dat zou ik best wel eens los mogen laten. En hij ook, het geeft ook veel onrust. Want hij doet dan wel van alles "voor mij", hij doet dat wel op zijn manier, zonder rekening te houden met kinderen en gezin.
Dat hele loslaten boezemt me vreselijk veel angst in, en misschien draait het daar ook wel om. Vast wel.
Wie weet kan ik het inderdaad niet accepteren zoals hij is. Net als hij, en doen we samen al heel lang alsof er niks aan de hand is, om het dragelijk te maken. En dan heb ik een soort "voorsprong" op het therapeutische vlak, waar hij net mee moet beginnen. Oneerlijk ben ik dus ook., lekker dan.
Stel nou eens dat hij geen autistische aandoening heeft, dan is het gewoon een hork. Dat is dan een vorm van accepteren, ik geloof niet dat ie een hork is. Maar hij doet echt wel heel lullig (ja, ik ook). En hij accepteert niet dat er iets is, niet autistisch en geen hork. Dus....ligt het allemaal aan mij en de kinderen.
Zijn we vrienden? Met vrienden praat je, onderneem je iets. Toch meer collega's dan, we helpen elkaar, draaien samen een huishouden en we gunnen elkaar van alles (nou ja, momenteel wel wat minder ja).
Als ik denk aan de toekomst denk ik aan een leven zonder hem, niet aan een andere man, dat staat laag op de lijst van dingen waar ik naar uitkijk als ik weg zou gaan. En dan nog meer beschreven als kans op een andere liefde. Kan ik het alleen? Tja, ik doe het al alleen. Kan ik alleen zijn? Mwoah.
Maar nu eerst maar eens leren loslaten, afscheid nemen van een relatie zoals die nooit geweest is, en beginnen met accepteren van wat er wel is. Ook al is dat iets anders. Wellicht worden we er samen gelukkiger van. En zo zijn er soms betere dagen die worden afgewisseld met rottige momenten. Momenteel voelen de betere dagen wel heel eenzaam, dus zo goed zijn ze nou ook weer niet. Ik doe m'n best om hem niet verantwoordelijk te maken voor mijn eenzaamheid. Dat alleen al is een dagtaak.
Vrienden
Vind je aardig... Vind je hem nog wel aardig? In al zijn onmacht...
Herkenbaarheid
Pokemom, ik herken veel, heel veel, uit jouw verhaal in onze situatie.
Ik wil ook niet scheiden, maar vind het moeilijk en zwaar geen echt "samen"gevoel te hebben. Man is kritisch (ziet en benoemt elke fout bij mij, hoe onbenullig ook en kan er ook snel ruzie over maken als ik niet reageer zoals hij wil dat ik reageer) waardoor ik steeds minder deel/vertel (krijg toch weer de kous op mijn kop) en toont geen inlevingsgevoel. Is regelmatig echt een hork. Maar kan juist ook weer heel sociaal doen en enthousiast praten als het over iets gaat waarin hij geinteresseerd is. Doet soms wel zijn best, maar kan dan ook geforceerd overkomen. Ik verdenk hem ook van een autistische stoornis.
Mijn sociale contacten (praten over dingen die me bezighouden, aanpak m.b.t. de kinderen) zoek ik dus bij anderen. Soms bespreek ik daarna dingen nog wel met hem (moet soms wel). Mijn energie haal ik uit het genieten van de kinderen en andere leuke dingen. Ben selectief in wat ik met hem deel en probeer het vol te houden tot de kinderen oud genoeg zijn (nu begin middelbare school). Ik probeer ook echt blij te zijn met alle positieve dingen die ik bij hem zie en benoem die maar zoveel mogelijk. Maar het blijft zwaar.
Ik denk wel: als je alleen bent ben je ook eenzaam (of moet je het ook bij vrienden/familie zoeken), dus scheiden lost wat dat betreft niets op, krijg ik er alleen maar problemen bij omdat man vast niet blij is als ik wil scheiden. Het is accepteren dat je het alleen moet doen (in elk geval voor je gevoel).
Sterkte ermee.
Tip: verleg je focus
Ook ik heb je verhaal en jouw reacties met veel herkenning gelezen. Hoewel mijn situatie (als man, maar ook qua diagnose) anders is, valt me op dat er in een relatie oneindig veel mogelijke aanleidingen zijn die soortgelijke 'behoefteverschillen' creëeren.
Mijn ervaring is dat praten niet altijd oplossing of verbetering biedt, maar dat dit een behoefteverschil ook meer pijnlijk en beladen kan maken. Belangrijke valkuil hierin is dat je de ander niet kunt veranderen, hoe graag je dat ook zou willen. Je kunt een echtgenoot evenmin dwingen in therapie te gaan als hij/zij daar (nog) niet de noodzaak van ziet. Dit is heel vaak een lange weg. Je helpt jezelf en de ander het meeste door dit los te laten.
Wat mij uiteindelijk (na jarenlang praten en touwtrekken) het meest geholpen heeft is het zoeken van nieuwe raakvlakken waarin je samen positieve ervaring en energie op doet. Wij zijn bewust samen meer gaan wandelen / fietsen en zijn samen op dansles gegaan. Geen tovermiddelen, maar wel een welkome aanvulling die onze relatie verbreding en ook een zekere 'fysieke dimensie' gaf.
Daarnaast zou ik je aanraden om ook een individuele fysieke 'uitlaatklep' te creëeren waarin je actief met je lichaam aan de slag gaat. Het heeft mij in de afgelopen periode veel geholpen om dagelijks te gaan sporten/hardlopen. Ook hiervoor geldt: geen tovermiddel, maar wel behulpzaam om je hoofd leeg te maken en minder gefocust te zijn op jouw gemis.
Ik weet het: het komt over als dooddoeners en probleemvermijdendgedrag, maar bij gebrek aan directe oplossingen kan het helpen om de tijd door te komen en je denken en relatie uit de 'donkere tunnel' te halen. Het heeft mij geholpen; doe er je voordeel mee.
fijn
ja, vaak vind ik hem nog heel aardig, het is ook echt wel een leuke man. Met brede interesses, een basis vertrouwen voor de toekomst.
Ik hoop zo dat er van zijn kant iets van begrip zal ontstaan. Wat jullie vanuit de herkenning schrijven raakt me enorm, en ik merk dat ik al veel van jullie tips toepas. Sporten ben ik weer mee begonnen (intensief), dat geeft de kracht die ik nodig heb. Het gezamelijke hebben we echter nog niet gevonden. Hij vindt het fijn om samen een serie te kijken, ik zou het fijn vinden om samen de hond uit te laten. Hij wil dat niet. Klussen in huis, organiseren van feestjes, begeleiding van de kinderen. Het zijn dingen de we samen proberen te doen, maar het komt te veel op mij neer, er zal toch iets zijn waar we gelijk in kunnen opgaan?
Anne, zoals jij het omschrijft doe ik het ook al heel lang. Met het verschil dat we nu pas leren inzien dat het er gewoon niet inzit, en dat we nu pas beginnen los te laten. Dus al die tijd voelde ik me afgewezen, te kort gedaan, en handelde vanuit een negatieve emotie. En nu pas begint hij in te zien dat ik niet altijd een oude zeur ben, maar ook wel eens een valide punt heb.
Het is al met al ook wel een mooie leerweg.
