Jaar verder

Vraag

Getroffen door jouw bericht, omdat het herkenbaar is maar dan andersom. Zou jij me kunnen uitleggen wat verbondenheid is? Wat precies mis je dan?

Vraag

Verbondenheid ontstaat tijdens momenten dat je werkelijke aandacht voor elkaar hebt. Dat je meeleeft met een ander, de ander zich verplaatst n jou. De dag samen afsluiten, tegen elkaar aankruipen, een gevoel delen. Dat je inspeelt op wat de ander fijn vindt, of juist verdrietig maakt. Dat de ander ziet en ervaart dat je er voor elkaar bent. Er zit wederkerigheid in de verbondenheid. Mijn man vraagt wel hoe het gaat, omdat hij weet dat dat belangrijk is. Met het antwoord op de vraag doet hij niks. Hij heeft het gevraagd, zo hoort dat. En zonder te overdrijven, dat is momenteel het niveau van ons contact. Vorig jaar noemde ik het saai, misschien is het eerder leeg en eenzaam.

Katniss

Het was een antwoord op de vraag wat verbondenheid is. Ik geloof niet dat het mijn intentie was om hem er mee af te kraken. Hij doet zijn stinkende best.

Ah so

Dus je vraagt je voor jezelf af of jij kunt leven met deze vorm van verbondenheid? Ik dacht te lezen dat jij/jullie vinden dat er iets 'mis' is met hem omdat hij moet onderzoeken waar zijn geslotenheid vandaan komt. Met mijn antwoord wilde ik aangeven dat sommige mensen nu eenmaal zo in elkaar zitten. Wat dat betreft ligt de oplossing dus bij jou. Jij hebt het idee dat je iets mist. Ik denk dat dat wat jij zoekt er nooit is geweest, maar dat het je nooit is opgevallen omdat jullie het druk hadden met van alles. Nu het gezinsleven rustiger werd (noem het sleur) werd het voor jou ineens een probleem.

Pokemam,

Je omschrijft die verbondenheid heel mooi. Ik krijg daardoor het idee dat je het kent. Was het er vroeger wel tussen jullie? Wat gaf jouw vroeger het 'samen' gevoel? Hadden jullie bepaalde humor of activiteiten samen?

Katniss

Ik vind je reactie wel erg kort door de bocht. Ja Pokemams man doet haar best, dat geeft ze zelf al aan. Maar ik kan me haar gevoel goed voorstellen. Als ik thuiskomt en mijn man vraagt bv hoe mijn dag was en ik zeg dat ik een rotdag heb gehad en hij zegt alleen "Oke" of zoiets en gaat weer verder met wat hij deed, zou ik me ook erg alleen voelen. En natuurlijk is het fijn als hij het vraagt, vooral als hij daar al moeite voor doet omdat dat bij hem niet spontaan opkomt, maar toch...
Dit doet mij denken aan een tv-uitzending lang geleden over echtparen waarbij de man autistisch was. En de eenzaamheid die dat gaf bij de vrouwen ondanks dat de mannen echt hun best deden.
Zo was er een vrouw die een miskraam had gehad en daar erg verdrietig over was. Voor haar man was het echte een afgedane zaak: je was zwanger en nu niet meer: klaar. Overigens heeft hij in de loop van de tijd daarna wel geleerd dat als zijn vrouw ergens verdrietig over was, dat ze het dan fijn vond als hij haar vasthield, en ze waardeerde het ook echt dat hij daar zijn best voor deed, maar het kwam niet vanzelf, ze moest er echt om vragen.

Doet mij ook denken aan...

Het hele verhaal doet mij ook denken aan een autistische stoornis. Het gebrek aan wederkerigheid is iets wat veel voorkomt dan. En daar is erg moeilijk mee om te gaan. Je voelt je eenzaam, er wordt niet of nauwelijks gevraagd hoe jij de voelt, wat je gedaan hebt, er is niemand die eens voor jou zorgt, er zijn geen dingen die je echt samen deelt.
Het is vaak geen onwil, maar het komt gewoon niet in zijn hoofd op om aan een ander te denken, laat staan iets te vragen, of om iets te bedenken om samen te doen.
Ik wil je niet ontmoedigen, maar helaas werkt gewone relatietherapie meestal niet. Je moet dan echt bij een gespecialiseerd iemand zijn die echt kijk heeft op autisme.
Daar heb ik helaas ook ervaring mee. Je wordt inderdaad al snel als een zeur of een ontevreden vrouw gezien.Het is ook ontzettend moeilijk uit te leggen aan je omgeving. Ik zou er toch proberen achter te komen of er niet iets van een autistische stoornis is.

herkenbaar

het missen van verbondenheid. Ze zeiden me altijd als ik het goede maar voorleefde, dan nam hij het wel over. Dat ging hij na zijn 40e ook doen. Alleen niet thuis, maar naar de buitenwereld; aangeleerd, gewenst gedrag vertonen, oneliners uitspreken waarbij je ziet dat hij totaal geen notie heeft dat hij ervaart waar hij het over heeft. En dat stelde mij in een kwaad daglicht, zoals Iris ook aangeeft.(zeurende vrouw, ontevreden)
Thuis deed hij dat niet. Ik kreeg vaak niet eens een keelgeluid of hij me gehoord had en oogcontact kan hij helemaal niet opbrengen. Na een hele lange relatie heb ik de stekker er uitgetrokken en hij protesteerde niet eens, op geen enkele manier. Emotie over de scheiding vertoont hij ook niet, praten erover doet hij niet. Ook ik vermoed (ook gezien zijn kant van de familie, waarbij men allemaal relatieproblemen heeft)een stoornis op autistisch vlak. En wat er niet is kun je niet afdwingen of krijgen. Dan is het aan jou of je daarmee kunt leven en of je samen tot een acceptabele vorm van een relatie komt. Maar je zult waarschijnlijk altijd de kartrekker blijven. En dat moet je kunnen.

lief en verder

Tijdens de sessies werd ons duidelijk wat ik mis. En ook hoe het kan zijn dat ik dat niet eerder zo heb gezien. Omdat ik altijd heb geloofd dat het aan mij lag heb ik altijd heel erg mijn best gedaan om de verbondenheid tot uiting te laten komen. Ik werkte voor twee zeg maar. Met een soort van afwijzing als gevolg. Waar ik eigenlijk ook naar op zoek was, want dan kon ik weer mijn best doen. En voor je het weet ben je 20 jaar en 2 kinderen verder.
De therapeut heeft geadviseerd om hem te onderzoeken op autisme. Dat is voor hem een heel moeilijke stap, zo moeilijk dat nu al het andere stil ligt. Het is voor hem wachten op de intake, verder niks. Hij wacht al sinds de zomer. Wij functioneren nu als gezin, dat doen we best goed. Onze kinderen vragen aandacht en speciale zorg, mijn verdriet staat geparkeerd. Wat mij op mijn beurt een moeilijk mens maakt, hard, verbeten en narrig. Wat hem natuurlijk weer afschrikt.
Daarom zijn jullie berichtjes zo welkom. En kom ik wellicht op sommige mensen over als een naar verwend mens, die het niet kan hebben dat haar man niet altijd alle aandacht heeft voor haar. Maar dat ben ik niet, het komt alleen een beetje rottig op papier. Dank jullie wel.

Herkenning

Ik herken veel in je verhaal, ik loop een paar jaar op je voor. Behalve dan dat bij er bij ons geen ontrouw aan de relatietherapie vooraf ging.
Je schrijft dat jouw verdriet nu geparkeerd is, dat jullie wachten op onderzoek van je partner. Maar jij hoeft niet in de wachtstand. Parkeer je verdriet niet, na het onderzoek wordt het niet makkelijker het uit de stalling te halen. Misschien kun je nu al proberen er mee aan de slag te gaan. Het is een rouwproces. Alles waar jij de afgelopen 20 jaar op hoopte en voor vocht ga je niet krijgen. Dat is hard. Rouw daarover, doorleef het. Stop met je best doen voor een relatie die niet is zoals je zou willen. Probeer die ontspanning te voelen van niet je best meer doen. Red jezelf in plaats van je relatie.
Toen ik daarmee kon stoppen, niet meer altijd mijn best deed voor onze relatie, maar mijn eigen leven ging leiden kwam er ontspanning. Niet alleen bij mij maar ook bij mijn man. Want als je niet kunt is het echt naar als er altijd zo aan je getrokken wordt door je partner. Door de ontspanning kwam er ruimte om in elkaar de mooie dingen weer te zien. Wij zijn nog steeds bij elkaar en gelukkiger dan ooit. Omdat we allebei onszelf mogen zijn.
Je zit nu op een heel moeilijk punt, maar bedenk dat als je nu niet wacht maar verdergaat je jezelf weer terug zal vinden. Dat is een moeilijk proces dat tijd en energie kost. Maar het zal de moeite waard zijn, veel mooier dan jezelf in de wachtstand zetten.
Ik wens je heel veel moed

Antje

Lieve Antje, dank je wel voor je lieve woorden en wijze raad. Het toestaan van het verdriet vind ik heel moeilijk, het wordt dan realiteit. Eem realiteit die ik eigenlijk helemaal niet wil. Ook het zoeken naar alternatieven, als in mijn eigen leven durven te leiden, mezelf te redden, is acceptatie van een situatie die ik niet wil. En bedoel ik niet dat ik het niet zou willen wat jij omschrijft. En ook bedoel ik niet de pijn die het doet en de kracht die het kost van het rouwproces. Ik wil vooral de pijn van de eenzaamheid niet voelen. En van de afwijzing. Ook al bedoelt hij dat niet zo, toch gebeurt het.
En toch gaan we door. En ik ga proberen mijn verdriet te laten stromen, naar waar het hoort, naar buiten. Dus, nogmaals, dank je wel. En misschien wil ik je nog wel een en ander vragen, over hoe jij dat gedaan hebt, wat je bij elkaar heeft gehouden.

Wat mij hielp

Wat mij enorm geholpen heeft was een gesprekspartner waar ik mijn verhaal aan kwijt kon. Ik ben nadat man was afgehaakt bij de therapie, zelf doorgegaan met gesprekken daar. Voor mijzelf. En later nog bij iemand anders. Ik hoop dat jij daar ook een mogelijkheid voor hebt. Met familie of vrienden lukte dat niet omdat zij te dichtbij staan en of het willen opnemen voor de partner of ze willen je troosten of meemopperen, en daar gaat het niet om. Ik moest mijn verhaal kwijt, ik zocht herkenning en erkenning. Verder zijn er wel een paar boeken waar ik erg veel aan gehad heb.
Hoe ziet jou leven er verder uit, Naast je rol als partner? Hoe oud zijn je kinderen, watl merken zij van de situatie zoals die nu is? Zijn er aktiviteiten of mensen waar jij energie van krijgt?

ja graag

Goed idee, ik zou dolgraag met iemand willen praten die erkent hoe het voelt. Ook zou dat de therapeut kunnen zijn waar we samen geweest zijn.
Waar ik tegen aan loop (in grote lijnen). Het loslaten en accepteren brengt me eigenlijk niks. Behalve nog meer eenzaamheid. En dan kan het leven best lekker lopen, elk dingetje staat in dat licht. Hij wil nergens over praten. Ik kan niet meer praten.
Qua leven? Allebei werk, kinderen in groep 8 en brugklas. Beide IADH-kinderen. Ik heb vriendinnen, en een huisdier voor mezelf, dat scheelt al. Iemand zei laatst tegen me, maar Pokemam, wees niet bang, je doet nu ook alles al alleen. Toen brak ik, mijn hart brak.
Hij draagt voldoende steentjes bij aan het huishouden, misschien wel meer dan menig andere man. Ik leg momenteel op alle slakken zout, misschien. Of zijn er gewoon heel veel slakken, dat kan ook.
Hebben de kinderen er last van? Ik ben bang van wel, vooral van mij. Omdat ik er geen leuker mens van word. Sinds ik loslaat is er steeds minder liefde, is er steeds minder van van alles. Ik doe ook steeds meer alleen, of samen met de kinderen. Dat is heel leuk, ook voor hen.
Ik schat zo in dat we nu de vorm hebben waarin het nog lang goed zou kunnen gaan. Als ik deze vorm van eenzaamheid wil accepteren. Hij geeft aan dat het zo allemaal prima gaat. Pffff.
Je had het over boeken, ja graag!

Boeken

Twee boeken waar ik veel aan had.verslaafd aan liefde, jan geurtz. Een boek dat over jou gaat, over je gevoel van afwijzing en eenzaamheid. Waar het vandaan komt en hoe het prettiger kan. Een boek dat ik meer dan eens heb gelezen , het levert denkwerk op en het is fijn als je er met een ander over praten kunt. Ik heb er heel veel aan gehad. En een boek over je relatie met een man die een autische stoornis heeft ( of kenmerken daarvan): als je partner aspergersyndroom heeft, maxine Aston. Het is een makkelijk leesbaar boekje dat veel herkenning opleverde. Die herkenning vond ik trouwens niet makkelijk, het was heel confronterend om het te lezen, alsof het er ok definitiever van werd. Maar wel goed voor de bewustwoording. Jij bent de enige die jouw leven mooier kan maken. Dat pad is niet makkelijk misschien maar wel heel erg waardevol, en het levert sneller wat op dan je je nu kunt voorstellen. Op pad gaan is moeilijker dan onderweg zijn.

hoe gaat het nu?

Pokémam, hoe gaat het nu?

hoe het gaat?

Dat is lief, dat je het vraagt. Het gaat met ups en downs. Er zijn momenten dat ik alleen maar kan denken dat ik verder wil, zonder hem. En er zijn momenten dat ik met hem te doen heb en geen overhaaste beslissing wil nemen.
Hij is volledig geblokkeerd, volgende week staat de eerste sessie met de therapeut. Mijn verdriet is er wel uitgekomen, fijn om te merken dat je dan pas verder kan denken. Dat ik toen pas kon denken, ik hoef niet verder met hem, niet perse, niet koste wat het kost. En samenleven hoeft ook niet te betekenen om samen te zijn. En dan toch gelukkig kunnen zijn, hoe dat is probeer ik nu te voelen.

hier komt een dooddoener

Oké, je kunt nu weer wat helderder denken, maar wat wil je nu echt? Wat geeft je gevoel je in? (lees dit met een zware grafstem ).
Kortom, een dooddoener, die vraag die ik nu stel, hij zal je al wel tientallen keren gesteld zijn.
En ik weet het, ik kan en mag niet oordelen over iemand die ik niet ken, maar ik heb moeite met de manier waarop je man zich nu gedraagt. Ik heb met je te doen en hoop dat jíj hier goed uitkomt, want ik heb de indruk dat jij nu al het werk doet, al jaren lang.
Sterkte!

Wat ik wil

(Met een grafstem) ik wil weg. Zonder hem verder. Is dat mijn gevoel? Waar ik niet op durf te vertrouwen? Mijn verstand zegt dat een gezin belangrijker is dan mijn gevoel. Verstand is sterker dan gevoel. Overschat ik misschien de rol die we als vader en moeder hebben? Waar gaat het eigenlijk om? Waarom doe ik dit?

joehoe

Joehoe, is daar iemand? Waar is Pokemam? Wie heeft haar verteld dat een huwelijk en een gezin het hoogste zijn waar je naar kunt streven?
Zonder gekheid: ik ga je natuurlijk niet vertellen dat je bij je man weg moet, of juist moet blijven. Het is alleen wel duidelijk dat je op dit moment eenzaam bent en waarschijnlijk weinig tot geen steun bij je man vindt.

Misschien is dat wel zo

Zou het kunnen zijn dat de scheiding van mijn ouders zo verschrikkelijk veel impact heeft gehad dat ik inderdaad denk dat het voor mijn kinderen het allergrootste goed is om op te groeien in een biologisch gezin?
Nou hebben mijn ouders het ook wel heel heel heel erg verknald, wat heeft gezorgd voor een scheiding in mezelf. Maar dat is dus wel mijn referentie.
Zal ik dan toch maar eens de voors, tegens en alternatieven overdenken, met hulp van een professionele buitenstaander?
Gut gut, als ik aan hem trek moet ik hem met rust laten, doe ik dat dan voelt ie zich genegeerd. Of ik even normaal tegen hem zou willen doen. Alsof er niks aan de hand is, dat zou hem helpen. Pfffff.

Lieve ...

Lieve Pokemam, het is of ik mijn verhaal lees, maar dan mbt de stiefvader!! Ik voel me op dit moment precies eender als jouw, schuif beslissingen voor mij uit! Nooit het juiste moment! Dan weer zijn ontslag, dan weer te druk met eigen werk, dan weer iemand in het ziekenhuis, dan weer de feestdagen, noem maar op!! Maar ik voel me net als jouw, al meer dan een jaar VERY VERY LONESOME. Wat kan ik je vertellen... Ik weet het niet, maar ik weet wat je door maakt en hoop dan ook voor deze Feestdagen dat je een licht puntje in de duisternis vind om er een mooi en gezellig december eind aan te breien... Sterkte en een dikke knuffel van mij ...

Even anders

Even een ander geluid. Naar aanleiding van de opmerking van Poeh he: 'Het is alleen wel duidelijk dat je op dit moment eenzaam bent en waarschijnlijk weinig tot geen steun bij je man vindt.

Over dat 'weinig tot geen steun', daarmee ben ik het niet eens.

Het verhaal begon met ontrouw. Ondertussen is duidelijk dat de man gekozen heeft voor Pokemam. en daar ook consequenties aan verbonden heeft. Relatietherapie, zichzelf laten onderzoeken op autisme, gesprekken met een therapeut, niet allemaal favoriete bezigheden van een man. En dat voor een vrouw, die blijft klagen over gebrek aan verbondenheid.

Ik kan me voorstellen dat de impact van mogelijk autisme een zware wissel trekt op de zelfbeleving van de man. Het is nogal wat, als je jezelf met zulke ogen zou moeten bezien. Hoe kan Pokemam haar man ondersteunen in dit moeilijke proces? Daar hoor ik weinig over.

In dat verband vraag ik me ook af, waarom zo snel het advies gegeven wordt aan Pokemam om weg te gaan bij deze man: als je alle labeltjes moet geloven die op de basisscholen worden uitgedeeld zijn er heel veel mensen met een beperking die in het autistische spectrum ligt. Ik kan me niet voorstellen dat alle ouders van een kind met een autistische stoornis zich ervan bewust zijn of zouden moeten zijn, dat dit kind niet geschikt is voor een relatie.

Pokemam zucht: 'Gut gut, als ik aan hem trek moet ik hem met rust laten, doe ik dat dan voelt ie zich genegeerd. Of ik even normaal tegen hem zou willen doen. Alsof er niks aan de hand is, dat zou hem helpen. Pfffff.' Jullie zitten duidelijk nog niet op een golflengte. Je kunt dat je man verwijten. Je kunt ook kijken of je je eigen golflengte beter kunt afstemmen.

Heb je je golflengte al afgestemd op het feit, dat hij voor jou gekozen heeft, kan het zijn dat daar liefde in zit voor jou, terwijl jij het hem niet gemakkelijk hebt gemaakt. Heb je je golflengte al afgestemd op zijn proces rondom dat vermoedde autisme, wat dat met hem doet. Vang je onuitgesproken signalen van hem wel goed op, want niet alles hoeft verbaal verwoord te worden, toch? Straal jij uit, dat je waardering hebt voor alles wat hij tot nu toe gedaan heeft voor jullie relatie, want ik vind het nogal wat.

als jij in je eigen hoofd rondloopt met 'ik wil weg bij hem', dan staat je antenne niet op hem gericht, maar op buiten, of het huis zonder hem. Dan kom je geen stap verder, wat hij ook doet. Jij zult nu de keuze moeten maken en de stap moeten zetten die hij al gezet heeft, en dat is dat je kiest vóór hem. Stel je antenne bij. Blijf niet hangen in de gedachte aan een theoretisch mogelijk gevoel van verbondenheid, wat waarschijnlijk ergens onder het einde van de regenboog ligt als een verborgen schat, maar kijk wat je nu hebt: iemand, waarmee je een gezin vormt, die van jou houdt (ik kan me anders niet voorstellen dat hij dit allemaal voor je doet), die voor jou en de kinderen wil zorgen en zijn stinkende best doet om aan al je wensen tegemoet te komen.

Het doet mij denken aan het verhaal van iemand die het grote geluk zoekt en ondertussen al drie keer aan geluk voorbij is gelopen, omdat hij denkt dat het grote geluk ergens anders ligt. Om aan het einde van de reis zonder geluk achter te blijven: drie keer heb je het laten liggen, nu is het er niet meer. Het verhaal is een sprookje, maar er zit wel een kern van waarheid in.

Ter ondersteuning van jezelf zou je misschien kunnen gaan zoeken naar verhalen van partners die leven met iemand die een stoornis heeft in het autistisch spectrum. Ongeacht de resultaten van het onderzoek van je man kun je bij hen wellicht goede tips vinden. Er zullen vast verhalen zijn van ervaringsdeskundigen, die in staat zijn om vorm te geven aan een liefdevolle relatie met iemand die wat beperkt is in de verbale communicatie. Het moet haast wel mogelijk zijn, anders hebben we voor de toekomst een groot probleem, met al die gelabelde kinderen.

Tsjor

Nog een punt

Het mogelijk gemiste gevoel van verbondenheid wordt nu vooral op je man geprojecteerd. Als je man weg is (na de scheiding), dan is het object waarop je het geprojecteerd hebt weg, maar je bent dan in elk geval, zeker weten, nóg meer alleen, dus helemaal zonder enige vorm van verbondenheid.

Wellicht kun je jezelf trainen met het ontwikkelen van een gevoel van verbondenheid dat voldoening geeft (want daar gaat het om), dat niet gericht is op je man, maar op andere dingen om je heen, de kinderen, de natuur, de mensen in Syrië, daklozen, muziek, de sportclub etc. etc.. Jij bent op zoek naar iets, jij verwacht dat je man (en hij alleen) die behoefte vervult, maar beschouw het als iets van jezelf, wat je zelf moet leren ontwikkelen. En ga dat dan oefenen vanaf nu.

Tsjor

Uit het hart

Allemaal goeie bruikbare tips. Waarvoor hartelijk dank. Ben het ook helemaal met jullie eens, ben er ook allemaal al geruime tijd mee bezig. Wat betreft de ontrouw, dat is beperkt gebleven, en hij weet van niks. Niks geen offers van zijn kant. Het offer komt van mij. Tenminste, als het gaat om mijn verlangen.
Maar mijn verlangen hangt als een zwaard van Damocles boven ons hoofd. Het idee om er van af te zien maakt me leeg en hopeloos. Maar ook boos en opstandig, natuurlijk, ik ben als een klein kind dat zijn zin niet krijgt.
Het maakt dat hij blokkeert, dat is wellicht al een stap vooruit, voorheen lag het allemaal aan mij. Nu is de pijn wel duidelijk, en voor het eerst ook dat hij het ziet.
Weet je, ik leef al jaren met hem samen, dat autistische heb ik al lang geaccepteerd. Alleen hij zelf niet. En nu de kinderen puberen, steeds meer mens worden, is het zaak dat we dingen bij ons zelf gaan zoeken. We kunnen niet meer alles op hen afschuiven. Dat is niet eerlijk. Hij wil dat niet zien, dus bescherm ik de oudste puber.
En als we het gaan hebben dat ik alles van hem alleen verwacht....ik wil best even toetsen of mijn verlangen naar verbondenheid te veel gevraagd is. Wat is het verschil tussen niks en een klein beetje? Als er een klein beetje gevraagd wordt (niet te veel, want stel je voor), en daar wordt geen gehoor aan gegeven, wat doe je dan. Behalve radeloos eenzaam zijn en denken dat je alleen nog beter af bent. Of tel je dan je zegeningen, negeer je het verlangen naar dat kleine beetje. Ook al is dat komt dat uit je tenen en lijkt het een primaire voorwaarde voor een relatie te zijn. Hoe noem je dat dan?
Ik heb het geprobeerd, de verbondenheid te voelen, zonder iets terug te verwachten. Dat lukte laatst, hij sliep. Dus zo zou dat kunnen zijn, mooi. Fijn. Knap als je dat kunt. Ik kan het. Wat ik niet meer kan is de tegenwerking incasseren. De blijvende ontkenningen. Weet je, het gaat eigenlijk heel goed met me. Ik voel, huil, lach, heb een hond genomen, maak muziek, heb de kinderen lief en draag mijn bagage met liefde. Ik hoop op inzicht van zijn kant, en op een paar minuutjes fysiek contact per dag. Liever vandaag dan morgen.

Oeps

Dan schrik ik toch weer van mijn eigen wrok en narrigheid, als reactie op mensen die me echt waardevolle tips geven, Het proces van acceptatie gaat niet zonder slag of stoot, dat is wel duidelijk. En in rouwverwerking ben ik ook niet al te goed. En er is wel meer dan dat. En daarom is het ook zo'n geworstel. We hebben zo veel dat ons bindt, dit is toch ook maar een fase.

Houd het simpel

'Weet je, ik leef al jaren met hem samen, dat autistische heb ik al lang geaccepteerd. Alleen hij zelf niet.'
Twee dingen: allereerst: het is gemakkelijker om zoiets over een ander te denken, dan dat het toe te laten tot je zelfbeeld.
En op de tweede plaats: ik weet niet goed wat je bedoelt met 'geaccepteerd', want de klachten die je hebt over de relatie lijken wel daarmee verbonden.
Je vraagt bijvoorbeeld om 'inzicht', dat betekent inzicht in menselijke relaties, emoties, in jouw gevoelsleven en alle reacties en veranderingen die daarbinnen plaatsvinden; en dat ook nog eens voor zichzelf.

Misschien is het volgende eenvoudiger: 'en op een paar minuutjes fysiek contact per dag.' Vraag dat dan, zo konkreet en zo duidelijk als je het hier opschrijft. Zonder dat er allemaal verborgen wensenlijstjes onder zitten, zoals bijvoorbeeld dat het wel spontaan moet zijn en echt en zelf bedacht en.... Het geeft hem in elk geval een handreiking over wat jij nu echt van hem verlangt. Heel simpel: een paar minuutjes per dag fysiek kontakt, omdat jij dat nodig hebt.

Tsjor

Ja, daar wringt de schoen (ook)

Dat heb ik dus gedaan, een jaar geleden. Heel concreet gevraagd, heel duidelijk benoemd, zonder alle ballast. "Ik wil graag twee keer per week 5 minuten lang fysiek contact, bij voorkeur einde van de dag. Ook al vindt je dat vervelend, ook al voelt dat opgelegd".
Het lukt hem niet, het wordt groter en groter en hij compenseert steeds meer, hij doet alles voor me, alles waar ik niet om vraag.

Ik wil niet zeggen wat ik allemaal al gedaan heb, dat voelt als borstklopperij. Het is gewoon heel verdrietig.

Ik hoop dat hij inzicht krijgt in zichzelf en het niet meer hoeft te zoeken in anderen. En natuurlijk ondersteun ik hem, altijd al gedaan, maar in zijn beleving is er met hem niks aan de hand. Pas recent begint hij te twijfelen. En nu zijn mijn reserves op. Die worden wel aangevuld, door alle mooie dingen in het leven. Je hebt helemaal gelijk dat daar nog wat werk is te verrichten, dat is nog steeds moeilijk, en een beetje afscheid nemen.

Geen gebrek aan inzet.

'hij compenseert steeds meer, hij doet alles voor me, alles waar ik niet om vraag.' In elk geval is er dan geen gebrek aan inzet van zijn kant. Alleen kun jij niet waarderen wat hij doet en hij kan niet doen wat jij waardeert. Toch meer een kwestie van afstemming.

Tsjor

En als je hem ziet als 'slachtoffer'?

Misschien een rare vraag, maar stel dat je man inderdaad een autistische aandoening heeft en dus een onvermogen tot goed en 'normaal' sociaal gedrag, dan is hij gewoon niet in staat om aan jouw verwachtingen te voldoen. Dan kun je willen wat je wilt, maar helaas. Dan is hij dus zelf ook slachtoffer van zijn aandoening.

Dan zijn er twee mogelijkheden: je accepteert het en accepteert daarmee dat jullie een meer collegiale band hebben (collega's knuffelen ook niet om de haverklap en reageren vaak ook wat oppervlakkiger op elkaar), dan een liefdesrelatie met alles wat daarbij hoort. Daarbij past de vraag: zijn jullie wel vrienden? Zo nee, dan wordt het allemaal wel erg magertjes, maar goed je hebt gezelschap, dat wel.
De tweede mogelijkheid: je accepteert dat hij mogelijk autistisch is, maar kiest ervoor een nieuwe weg in te slaan, omdat je hier niet mee om kunt gaan. Dat hoef je jezelf dan niet te verwijten. Denk je dat je gelukkig kunt zijn zonder man, welke man dan ook? Is dat beter dan het zo goed als platonische karakter van je relatie met je man? Dromen over een betere relatie met een idealere man zou ik bij deze tweede mogelijkheid nog even niet doen. Je hebt tenslotte geen glazen bol.