Is monogamie achterhaald of juist niet
Gewoon een topic om meningen te posten, ervaringen en wie weet ook nog resultaten van onderzoeken. Aanleiding is het ontlasten van een ander topic maar het is misschien ook gewoon interessant om het hier eens over te hebben.
Persephone schreef op 14-10-2023 om 10:47:
[..]
Mwah, is op dit onderwerp niet mijn ervaring. Gisteren weer: ik ging met vrienden uit eten en borrelen, en kwam een kennis tegen die ik zo'n 10 jaar niet had gezien. Hij start het gesprek met te vertellen dat hij sinds juli gescheiden is en inmiddels samenwoont met zijn nieuwe vriendin. Ik zeg niks want: zijn leven, zijn keuzes, zijn tempo.
Hij: En jij? verliefd/verloofd, getrouwd?
Ik: Nee, very happy single.
Hij: O, maar op ieder potje past een dekseltje, voor jou loopt die leuke man ook ergens rond.
Ik: Dat zal best, maar zoals ik al zei: very happy single en dat wil ik graag zo houden.
Hij: O, ben je er zo 1? Een mannenhater?
Ik: Verre van, ik haat helemaal niemand.
Hij: O, dus je bent zo'n overkritische vrouw die op George Clooney zit te wachten?
Ik: Nee hoor, ik wil alleen geen man.
Hij: Een vrouw dan?
Ik: Ook niet, ik wil gewoon geen relatie.
Hij: O, maar dat komt wel weer hoor, als je je issues hebt opgelost, sta je er vast weer voor open.
Ik raak inmiddels geirriteerd en zeg iets als dat een relatie niet voor iedereen zaligmakend is en dat ik dit gesprek wel weer welletjes vind. Hij sluit af met me nogmaals te verzekeren dat er ook voor mij iemand rondloopt en dat ik heus wel weer verliefd zal worden want alleen is ook maar alleen.
Zucht. En dit is echt geen uitzondering hoor. Heel veel mensen denken dat een relatie het hoogste goed in het leven is, en vinden het erg moeilijk te geloven dat er ook mensen zijn voor wie dat niet geldt.
Ja heel herkenbaar. Ik vind dat je nog heel lang geduldig bleef...
Vroeger was het trouwens een teken van rijkdom als je apart kon slapen. Ik ben al wat ouder en ken steeds meer stellen die apart gaan slapen. Niet omdat ze niet meer van elkaar houden, maar omdat slapen op leeftijd steeds onrustiger wordt. Mannen gaan meer snurken, vrouwen gaan meer zweten, er moeten meer nachtelijke plasjes gedaan worden, en zo kan je elkaar behoorlijk uit de slaap houden.
MRI schreef op 14-10-2023 om 11:36:
[..]
Ja heel herkenbaar. Ik vind dat je nog heel lang geduldig bleef...
Inderdaad. Ik had er al veel eerder een “Wat is er niet duidelijk aan ik ben liever single” ingegooid.
AlisonH schreef op 14-10-2023 om 12:00:
[..]
Inderdaad. Ik had er al veel eerder een “Wat is er niet duidelijk aan ik ben liever single” ingegooid.
O, dat doe ik ook weleens hoor. Dit keer was ik wat geduldiger vanwege de setting 
.
Zoo herkenbaar dat mensen die in een langdurige relatie zitten dat als het hoogste goed zien. zich geen voorstelling kunnen maken van andere relatievormen of dat mensen gewoon heel bewust en blij zijn als single. Ik heb soms de indruk dat sommige mannen het ook een beetje als een belediging zien (of soms zelfs bedreigend). Dat je geen man nodig hebt.
elledoris schreef op 14-10-2023 om 11:36:
Ik mis een hele praktische reden voor monogamie, soa's. Die zijn tegenwoordig goed te genezen of te voorkomen, maar hebben in de eeuwen hiervoor voor aardig wat narigheid gezorgd. En de culturen waar meerdere partners de norm waren (of zijn) gaan dan wel allemaal uit van 1 man met meerde vrouwen. Ik ken er iig geen waarbij 1 vrouw met meerdere mannen de norm is. En stel dat je in een polyamoreuze relatie zit met andere polyamoreuze partners die ook allemaal polyamoreuze relaties hebben, poeh, dat lijkt me ingewikkeld. 5 mensen met ieder 5 partners, dat zijn in de 1e graad dan al bijna 25 mensen die elkaars agenda bepalen. Maar al die partners van die partners hebben ook weer partners, dun dan worden het er.. 25 x 25?
Ziektes of zwangerschappen hebben mensen nog nooit weerhouden om seks te hebben. Dat zit nu eenmaal in veel mensen.
Er zijn denk ik van oudsher meer mannen die dat doen (ook onderdeel van bepaalde culturen en religies). Maar als vrouw heb je daar in deze tijd ook alle mogelijkheden voor. Ik ken trouwens echt geen mensen die met 5 andere personen in relaties zitten. Laat staan dat die mensen er ook weer 5 hebben. Dat is echt niet hoe zoiets werkt. Mensen hebben gewoon een druk leven he? Met een baan, gezin (soms) en sociaal leven of sport.
De meeste mensen die ik ken hebben een vaste relatie voor ze hieraan beginnen. En dan hebben ze 1 of soms 2 fwb. En je hebt mensen die samen met hun partner swingen. Of mensen die als single poly of open zijn. Maar geen grote aantallen. Zeker als je ook op zoek bent naar een emotionele of vriendschappelijke band is dat qua tijd niet haalbaar of wenselijk. En het is echt een misverstand dat mensen dit doen om maar zoveel mogelijk seks te hebben. Daar gaat het zelden alleen om (kwaliteit over kwantiteit).
Izza schreef op 14-10-2023 om 14:56:
Zoo herkenbaar dat mensen die in een langdurige relatie zitten dat als het hoogste goed zien. zich geen voorstelling kunnen maken van andere relatievormen of dat mensen gewoon heel bewust en blij zijn als single. Ik heb soms de indruk dat sommige mannen het ook een beetje als een belediging zien (of soms zelfs bedreigend). Dat je geen man nodig hebt.
Ook herkenbaar!
Mij is ooit weleens letterlijk gezegd: “ik vind jou echt een geweldige vrouw, jammer dat je zo zelfstandig en onafhankelijk bent”
Gisteren tijdens een diner/feest van het werk zat ik tegenover een onbekende man; we hebben gezellig gekletst over werkgerelateerde zaken. Even later gaf hij aan dat hij mij zo gezellig en sympathiek vond dat hij het jammer vond dat ik getrouwd was.
Ik dacht, ‘ Geen haar op mijn hoofd dat jij mij mag toevoegen aan je groepsapp ’.
RoodVruchtje schreef op 14-10-2023 om 18:31:
[..]
Ook herkenbaar!
Mij is ooit weleens letterlijk gezegd: “ik vind jou echt een geweldige vrouw, jammer dat je zo zelfstandig en onafhankelijk bent”
Jammer?! Djeez.
Wat een flapdrol, die man.
Flanagan schreef op 14-10-2023 om 20:09:
Gisteren tijdens een diner/feest van het werk zat ik tegenover een onbekende man; we hebben gezellig gekletst over werkgerelateerde zaken. Even later gaf hij aan dat hij mij zo gezellig en sympathiek vond dat hij het jammer vond dat ik getrouwd was.
Ik dacht, ‘ Geen haar op mijn hoofd dat jij mij mag toevoegen aan je groepsapp ’.
Prima toch? Sommige mensen hebben genoeg aan een gezellig gesprek, sommigen doen of mogen dat niet eens en anderen krijgen energie van het leren kennen van nieuwe mensen en kijken hoe het gaat verlopen. Ieder zijn ding.
Zeven jaar geleden kwam het boek 'het monogame drama' uit van Simone van Saarloos.
Chrétien Breukers schrijft in een recensie de woorden die velen van ons ook over jou, Izza, denken (wat gewoon alleen maar zegt dat er twee belevingswerelden zijn en dat is goed om te onderkennen):
"Van Saarloos probeert namelijk wel degelijk de zegeningen van de polyamorie te zingen. Daarin is ze een idealiste en idealisten zijn altijd ook een beetje verblind, en hebben de neiging om te zagen. Zij heeft het licht gezien. De rest van Nederland woelt grotendeels rond in het duister, waar vaste afspraken de creativiteit belemmeren en het individu wordt beknot."
En hij beschrijft zelf vind ik monogamie heel mooi:
"Het individu hoeft zich niet zo nodig aan de lopende band vrij te voelen, of zich voortdurend te ontplooien. Het individu wil het een beetje eenvoudig houden en zich, wegzakkend in een verzaligde verliefdheid, richten op een persoon.
Althans, dat is mijn conclusie na ongeveer dertig jaar aan het relatiefront (als monogame man, als polygame man en als polyamoor). Wie me nu zou vragen: Is monogamie een drama? – kreeg een vrij duidelijk, en kort, antwoord: Nee. Integendeel. Monogamie is het fijnste wat er is, en iedereen die daar moeilijk over doet weet nog niet precies hoe je deze staat moet bereiken. Inderdaad, ook ik begin meteen te getuigen, en dat zal ik proberen te beperken – maar ik meen het wel. Ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld als in de monogamie die ik mezelf tegenwoordig niet eens meer hoef op te (laten) leggen.
Het is allemaal een kwestie van kiezen voor exclusiviteit. Twee mensen die elkaar, zonder elkaar te beknotten, lief hebben. Het kan. Het is niet eens eng. Twee mensen die eeuwigdurend nieuwsgierig zijn naar elkaar, en naar elkaars lichaam. Veel meer is er niet voor nodig, voor ondramatische monogamie. Je hoeft alleen maar alles los te laten en te springen. Nou ja, goed, je weet niet waar je terechtkomt, je weet niet of je goed terechtkomt, maar je komt altijd ergens terecht als je tegelijk springt.
Ergens waar je binnen de kortste keren de weg weet en thuis bent. Daar kan geen filosofie tegen op."
Nogmaals, er zijn twee belevings (en denk) werelden over dit onderwerp. Juist daarom is het interessant om van gedachten te wisselen hier. We zullen elkaar toch niet zo snel overtuigen, laten we ook maar niet net doen alsof we dat wel kunnen door steeds dezelfde dingen te herhalen.
Het is ook anders te benaderen dan alleen twee denkwerelden te zien.
Een lezer, die zelf nog twijfelt hoe hij erover moet denken heeft in ieder geval al heel wat geleerd over monogame relaties die ook heel leerzaam zijn om te onderkennen, ook als je niet voor polyamorie gaat. Dat is denk ik hoe ik het ook graag zie, juist gedachtenwisselingen met degenen die een heel ander standpunt dan jij hebben, laten je dingen zien die je anders niet zou zien, ook al ga je niet met de kern van iemands boodschap mee.
Dit was het lijstje:
-je partner mag nooit minder belangrijk zijn dan de status die de relatie oplevert. Een relatie kan nooit het doel op zich zijn.
-de ander kan niet perfect zijn. Punt. Ik kan me niet verschuilen achter het niet perfect-zijn van de ander als reden om onvrede te ervaren. Hoe kan ik überhaupt van een ander verwachten perfect te zijn, als ik zelf fundamenteel imperfect ben? Nou dan.
-in aanvulling daarop: de ander zal en kan niet allesvervullend zijn. De ander is een aanvulling, zoals elke ander een aanvulling is. Het is niet zo dat de partner alles overal altijd iedereen moet zijn.
-fijnste metafoor is natuurlijk 'de roltrap van de traditionele relatie': dat als je verliefd wordt, je automatisch verder moet de relatieroltrap op, richting relatie, samenwonen, trouwen, kinderen, samen doodgaan, alles. Terwijl je ook prima op één punt met iemand kan blijven. Of af kan bouwen. Of wat dan ook. Het is niet conventioneel, maar soms veel prettiger dan die conventioneel-verplichte lineaire stijging.
-allemaal leuk en aardig, zo'n monogame relatie, maar het betekent ook dat je moet accepteren dat de ander invloed op je heeft - zij het door gedrag, zij het door de angst die je hebt voor de gevolgen van je eigen gedrag op de ander.
-niet het voorkomen van, maar kunnen omgaan met onzekerheid is het grootste ideaal. Chaos blijft toch altijd. Je moet niet fragiel zijn (alles raakt je negatief), niet robuust (niets raakt je), maar antifragiel (alles raakt je positief).
Marianne76 schreef op 14-10-2023 om 20:38:
[..]
Jammer?! Djeez.
Wat een flapdrol, die man.
Tegen mij werd wel eens gezegd: 'Jij bent veel te leuk om alleen te zijn'. Dan antwoordde ik maar dat er toch ook heel veel stomme mensen zijn met een relatie.
Veel mensen denken echt dat je voor een (monogame, open, polieamorie, weet ik veel) relatie leuk moet zijn, pfff 🙄
En verder ben ik zelf heel leuk natuurlijk, ook mét monogame relatie 😉
Nog over één van deze punten, die 'roltrap' van de traditionele relatie. Ik voel dat zelf wel als iets wat ik niet puur kan zien als, ach die conventie toch. Het heeft er ook mee te maken dat ik de relatie die ik aanging in mijn leven en liefdesrelaties als ik daarover nadenk, niet kan zien als alleen maar spel. Ja, het liefdesverkeer is spel. En de communicatie in de relatie ook. Maar de keuzes voor elkaar zie ik niet als alleen spel. De relatie als geheel zie ik niet als een spelletje.
Ik merk dat als ik denk aan één aspect van mijn afgebroken relatie (waarvan ik trouwens niet twijfelde dat die afgebroken moest worden) en hoe verdrietig ik me daar over kan voelen. Het is het feit ik er voor hem of hij voor mij kan zijn bij ons overlijden. Klinkt wel heel zwaar sorry. Maar dat merk ik gewoon als ik daar een enkel keertje aan denk. De eerste keer overviel het me toen mijn advocaat bij het regelen van de scheiding de regels over het pension besprak en zei, dat hoort gedeeld te worden want je hebt elkaar beloofd voor elkaar te zorgen tot de dood je scheidt. Ik was meestal heel flink, maar toen raakte me dat heel erg.
Zou dat ook de kern kunnen zijn van deze twee werelden, het alles eigenlijk als spel opvatten of wel heel veel als spel opvatten, maar niet alles.
Thera schreef op 14-10-2023 om 21:55:
Het is ook anders te benaderen dan alleen twee denkwerelden te zien.
Een lezer, die zelf nog twijfelt hoe hij erover moet denken heeft in ieder geval al heel wat geleerd over monogame relaties die ook heel leerzaam zijn om te onderkennen, ook als je niet voor polyamorie gaat. Dat is denk ik hoe ik het ook graag zie, juist gedachtenwisselingen met degenen die een heel ander standpunt dan jij hebben, laten je dingen zien die je anders niet zou zien, ook al ga je niet met de kern van iemands boodschap mee.
Dit was het lijstje:
-je partner mag nooit minder belangrijk zijn dan de status die de relatie oplevert. Een relatie kan nooit het doel op zich zijn.
-de ander kan niet perfect zijn. Punt. Ik kan me niet verschuilen achter het niet perfect-zijn van de ander als reden om onvrede te ervaren. Hoe kan ik überhaupt van een ander verwachten perfect te zijn, als ik zelf fundamenteel imperfect ben? Nou dan.
-in aanvulling daarop: de ander zal en kan niet allesvervullend zijn. De ander is een aanvulling, zoals elke ander een aanvulling is. Het is niet zo dat de partner alles overal altijd iedereen moet zijn.
-fijnste metafoor is natuurlijk 'de roltrap van de traditionele relatie': dat als je verliefd wordt, je automatisch verder moet de relatieroltrap op, richting relatie, samenwonen, trouwen, kinderen, samen doodgaan, alles. Terwijl je ook prima op één punt met iemand kan blijven. Of af kan bouwen. Of wat dan ook. Het is niet conventioneel, maar soms veel prettiger dan die conventioneel-verplichte lineaire stijging.
-allemaal leuk en aardig, zo'n monogame relatie, maar het betekent ook dat je moet accepteren dat de ander invloed op je heeft - zij het door gedrag, zij het door de angst die je hebt voor de gevolgen van je eigen gedrag op de ander.
-niet het voorkomen van, maar kunnen omgaan met onzekerheid is het grootste ideaal. Chaos blijft toch altijd. Je moet niet fragiel zijn (alles raakt je negatief), niet robuust (niets raakt je), maar antifragiel (alles raakt je positief).
Wat een goeie lijst vind ik dit. Zou "verplichte" kost moeten zijn. En raakt ook heel erg aan de wijze waarop Jan den Boer de tantra uitlegt.
