Is mijn moeder een narcist?

Hallo allemaal.

Ik ben nieuw hier op dit forum en hoop hier van gedachten te kunnen wisselen en af en toe eens van mezelf af te kunnen praten/schrijven zodat ik dat mijn eigen kinderen hier niet mee lastig hoef te vallen.

Ik kom uit het jaar 1957. Dus ik ben opgevoed met duidelijke regels en gebruiken. Respect voor je ouders, wat betekende: niet tegen spreken, altijd luisteren, meehelpen in het huishouden, ik ben de oudste dus mee helpen opvoeden van de jongere kinderen. Later, toen ik een vriendje kreeg, beperkt uit gaan. Op zondag verplicht mee naar de kerk. Samen op vakantie mocht niet. “Ga maar met ons mee, dat is gezelliger” , en er tegen in gaan kwam niet in je op. Op jonge leeftijd, 19 jaar, al getrouwd. Dat was de enige manier om het huis uit te gaan. Maar de kerkgang bleef verplicht en daar kwam toen het verplicht koffie drinken achteraan. De ene week bij mijn ouders, de andere week week bij schoonouders. Op zondagavond kwamen mijn ouders altijd, echt altijd, bij ons op visite.

Om een lang verhaal wat korter te maken, mijn moeder die inmiddels alleen is, vindt dat ze nu nog steeds het recht heeft om elke zondag door ons vermaakt te worden. “De zondag duurt zo lang, en je wilt toch niet dat je moeder heel de dag alleen moet zitten?” Ze vindt dat mijn plicht, ze heeft volgens haar, haar hele leven voor mij gezorgd, nu ben ik aan de beurt. Vervolgens zit ze alleen maar te mokken, heeft totaal geen interesse en heeft overal commentaar op. Ik heb sinds een tijdje rugklachten, maar ik moet me niet zo aanstellen. Alles wat zij heeft of mankeert is allemaal véél erger. Nu zegt ze dat ze geen boodschappen meer kan doen, want lopen wordt lastiger. Ik wil dan boodschappen voor haar mee brengen, maar dat is niet wat ze wil. Ze wil er op uit, samen met mij. Boodschappen doen en daarna lekker koffie drinken, als is dat vanwege Corona in de auto. Als ik zeg dat ik geen tijd heb, is er geen begrip, alleen verwijten en een slachtofferrol aannemen. En dan voel ik me weer schuldig, waardoor ik dan toch weer toe geef aan haar wensen. Ik heb nog een zus die 100 km verder woont. Zij komt 1 keer in de maand even langs, gaat een eindje met haar rijden, en dan is het feest. Dan is het zooooo gezellig. Ik ga er 1 a 2 keer in de week naar toe, en kan alleen een grote mond en commentaar krijgen. Pfffffff. Ik word er zo ontzettend moe en verdrietig van. 

Herkenbaar voor iemand? Ik hoor graag hoe anderen dit aanpakken.

Wanhopige ikke