Is mijn moeder een narcist?
Hallo allemaal.
Ik ben nieuw hier op dit forum en hoop hier van gedachten te kunnen wisselen en af en toe eens van mezelf af te kunnen praten/schrijven zodat ik dat mijn eigen kinderen hier niet mee lastig hoef te vallen.
Ik kom uit het jaar 1957. Dus ik ben opgevoed met duidelijke regels en gebruiken. Respect voor je ouders, wat betekende: niet tegen spreken, altijd luisteren, meehelpen in het huishouden, ik ben de oudste dus mee helpen opvoeden van de jongere kinderen. Later, toen ik een vriendje kreeg, beperkt uit gaan. Op zondag verplicht mee naar de kerk. Samen op vakantie mocht niet. “Ga maar met ons mee, dat is gezelliger” , en er tegen in gaan kwam niet in je op. Op jonge leeftijd, 19 jaar, al getrouwd. Dat was de enige manier om het huis uit te gaan. Maar de kerkgang bleef verplicht en daar kwam toen het verplicht koffie drinken achteraan. De ene week bij mijn ouders, de andere week week bij schoonouders. Op zondagavond kwamen mijn ouders altijd, echt altijd, bij ons op visite.
Om een lang verhaal wat korter te maken, mijn moeder die inmiddels alleen is, vindt dat ze nu nog steeds het recht heeft om elke zondag door ons vermaakt te worden. “De zondag duurt zo lang, en je wilt toch niet dat je moeder heel de dag alleen moet zitten?” Ze vindt dat mijn plicht, ze heeft volgens haar, haar hele leven voor mij gezorgd, nu ben ik aan de beurt. Vervolgens zit ze alleen maar te mokken, heeft totaal geen interesse en heeft overal commentaar op. Ik heb sinds een tijdje rugklachten, maar ik moet me niet zo aanstellen. Alles wat zij heeft of mankeert is allemaal véél erger. Nu zegt ze dat ze geen boodschappen meer kan doen, want lopen wordt lastiger. Ik wil dan boodschappen voor haar mee brengen, maar dat is niet wat ze wil. Ze wil er op uit, samen met mij. Boodschappen doen en daarna lekker koffie drinken, als is dat vanwege Corona in de auto. Als ik zeg dat ik geen tijd heb, is er geen begrip, alleen verwijten en een slachtofferrol aannemen. En dan voel ik me weer schuldig, waardoor ik dan toch weer toe geef aan haar wensen. Ik heb nog een zus die 100 km verder woont. Zij komt 1 keer in de maand even langs, gaat een eindje met haar rijden, en dan is het feest. Dan is het zooooo gezellig. Ik ga er 1 a 2 keer in de week naar toe, en kan alleen een grote mond en commentaar krijgen. Pfffffff. Ik word er zo ontzettend moe en verdrietig van.
Herkenbaar voor iemand? Ik hoor graag hoe anderen dit aanpakken.
Wanhopige ikke
Op basis van wat je hier schrijft, kan niemand een diagnose narcisme geven maar in feite doet dat er ook niet toe. Het gaat er om dat ze gedrag vertoont wat jou hindert. Het komt kinderlijk en egocentrisch over, dat wel.
Mijn moeder was een narcist met diagnose en vertoonde ook dit gedrag en meer. Veel meer. wat ik kan zeggen is:
- onderzoek je eigen schuldgevoel, dat is jouw achilleshiel. Kijk vervolgens wat jij kunt opbrengen en doe dát. Dus wel boodschappen meebrengen en even gezellig in de tuin zitten, dat is het ma. Stel je grenzen en houd je daar aan. Ze zal veel uit de kast trekken maar blijf bij je redelijke grenzen
- betrek je zus er veel meer bij. Het is ook haar moeder. Niet nodig dat jij alles oplost. Ik stond er alleen voor en het begon veel veel eerder dan bij jou (ik ben uit 1958, ze heeft me jaren lang gestalkt en geclaimd en werd toen ik 45 was dementerend dus nog meer zorg behoevend) en ik weet hoe zwaar het is.
- ja het is verdrietig, oneerlijk en onrechtvaardig en daarin mag je best gezien worden. Bij deze, door mij: het is zwaar shit, je kunt het nooit goed doen, krijgt alleen maar gezeur etc. Wat mij geholpen zou hebben is haar veel meer als een kind van vier zien, of als oma van iemand anders.
heel veel sterkte
Oudere mensen worden soms wat egocentrisch ook omdat ze wat geisoleerd en eenzaam kunnen worden door afnemende fysieke mogelijkheden of het afnemen van geestelijke lenigheid. Alleen heeft een ouder geen 'recht' op een kind, het is vrijwillig.
En als je daar geen zin in hebt overleg dan met haar waar ze wel gezelschap kan vinden?
Stel grenzen. Je moeder claimt jou en ze heeft geen 'recht' op jouw gezelschap. Het is vaak wel zo dat mensen het vaak mopperen op de mensen die het meest voor hen doen en die ze het vaakst zien. Als jij op zondagmiddag met je gezin ergens heen wil, kan ze niet op de koffie komen. Dat moet ze dan maar accepteren, ook al komt ze al jaren elke zondag op bezoek. Dat is nog altijd geen recht. Samen boodschappen doen is in coronatijd ook helemaal niet aanbevolen/wenselijk. Je mag haar rustig een keer flink de waarheid vertellen. Dat je alles voor haar doet, dat het nooit goed genoeg is en dat je daar klaar mee bent. Dat je best iets voor haar wil doen, maar dat je daar wel graag de waardering voor wil krijgen die het verdient en dat je ook een eigen leven hebt. Waarschijnlijk weet ze heel goed dat ze jou een schuldgevoel kan aanpraten door zielig te gaan doen en dan dingen gedaan krijgt.
Misschien is het na corona ook wel goed voor haar om af en toe naar een soort ouderenclubje te gaan om te kienen of te kaarten of zo. Dan is ze onder de mensen, heeft ze wat aanspraak en iets te doen.
Dank je MRI voor je reactie.
Ik probeer ook steeds aan te geven wat ik kán doen (ivm rugklachten) maar háár klachten zijn altijd erger, dus ik moet me niet aanstellen en kan m’n arme, oude en invalide moeder niet laten stikken. Volgens haar dan hè.
Ik probeer ook om m’n zus er bij te betrekken, maar zij woont 100 km verderop. Zij neemt ook veel meer afstand en zegt dat ik dat ook moet doen. Volgens haar kan m’n moeder veel meer zelfstandig, dus is het volgens haar ook niet nodig om m’n moeder, op wat voor manier dan ook, te helpen. Zij heeft dan ook geen last van schuldgevoel. Ik wel. Als er bij m’n moeder een lampje vervangen moet worden, belt ze mij. En dat snap ik ook wel. Voor mij is het maar 25 km, voor m’n zus 100.
Soms probeer ik haar ook als niet-moeder te zien. Maar ik heb nog steeds geen manier gevonden om hier op een relaxte manier mee om te gaan. Ik ga elke vrijdag boodschappen doen en op dinsdag begint het dan al te knagen dat ik bijna weer “moet”
En dan ben ik verdorie al 63. Ik wil me gewoon niet meer zo voelen. Ik baal hier zo ontzettend van.
Hallo AnneJ.
Dank voor je berichtje.
M’n moeder gaat al 1 keer in de week naar een soort opvang, meerdere keren is helaas niet mogelijk.
Maar mijn moeder vindt dus dat ze wel “recht” heeft op aandacht van mij. “Ik heb heel m’n leven voor jou gezorgd, nu ga je maar eens wat voor mij doen”. Ze is ook jaloers op de aandacht die ik aan m’n eigen kinderen en kleinkinderen geef. Ik pas regelmatig op, en vind dat hartstikke leuk. “Laat ze lekker dr eigen boontjes doppen, ze kunnen die kinderen toch naar de crèche sturen”. Ze heeft overal een antwoord en commentaar op.
Doodvermoeiend en niet leuk
Het is ook een beetje de tijdgeest denk ik. 'Toen' was dat normaal, zo is je moeder zelf ook opgevoed. Ze weet niet beter.
MamaE, bedankt voor je reactie.
Een keer flink de waarheid vertellen. Gedaan. Gevolg, ik ben brutaal, ondankbaar, respectloos enz. Ik werd voor van alles uitgemaakt, met als gevolg 3 maanden genegeerd worden.
Waardering ergens voor krijgen. Waarom? “Waardeer jij wat ik m’n hele leven allemaal voor jou heb gedaan. Heel m’n leven heb ik voor je klaar gestaan, dus vraag nou niet om waardering”. En dan ben ik weer uitgepraat. En andere mensen uit de buurt krijgen bijna dagelijks bezoek van hun kinderen, volgens m’n moeder dan hè. Die hebben zulke lieve, betrokken kinderen. Nee, díe mensen hebben het pas getroffen.
Dat ik ook een eigen leven heb. Je hebt toch een agenda? Daar kun je dan gewoon tijden in zetten om aan je moeder te besteden. Een klein beetje rekening met je moeder houden is tegenwoordig ook al weer te veel gevraagd.
Het is net een sluwe vos, een havik, een heks. Ze heeft overal een weerwoord op. Als ik voorstel om eens naar een clubje te gaan :” ja, dat zou jij wel makkelijk vinden hè, dan ben je weer even van me af”
zoooooo verdrietig word ik er van
Toch doe je het nu zelf, volg het advies van je zus op. Neem wat meer afstand. Haal de boodschappen (zonder haar) en ga daarna koffie drinken bij het brengen. Dat doe je 1x per week en verder ga je niet meer langs. Mocht ze eens bellen om hulp, dan kan je besluiten om meteen langs te gaan, of het uit te stellen tot de vrijdag dat je boodschappen komt brengen. (ligt aan wat er is)
Verder je eigen leven leiden en haar klaagzang proberen te negeren. Want uiteindelijk: wat je ook doet, je doet het toch niet goed.
Wat zou ze doen als je het zo aanpakt? Gaat ze je dan dagelijks bellen ? (je hoeft niet iedere keer op te nemen of terug te bellen)
Het klinkt niet aardig, maar een tip van een ervaringsdeskundige: je kunt er over zeuren maar dat lost niets op. Handelen moet je, om er voor te zorgen dat je er zelf zo weinig mogelijk last en verdriet van hebt. Je zoekt nog steeds haar goedkeuring. Maar die zul je zo te horen niet krijgen. En dat heeft ongetwijfeld met haar eigen pijn en verdriet te maken.
Grenzen stellen en nee leren zeggen. Zeg haar duidelijk dat je wil dat ze vriendelijk tegen je praat en zo niet verbind je daar een consequentie aan (anders ga ik nu weg). Communiceer duidelijk wanneer ze wel kan komen (als elke zondag je teveel is zeg haar dan hoe vaak ze wel welkom is).
Probeer het jezelf niet zo aan te trekken. Dat is in het begin heel moeilijk, maar geloof me, het gaat gaandeweg echt steeds beter. Kwestie van oefenen en tijd!
Heb je het etiket nodig om jezelf toestemming te geven? Want dat hoeft niet he. Je bent 63, tijd om van je zus te leren dat zowel moeders als jij blij Mogen zijn met wat je wél doet ipv met wat je niet doet.
Dat schuldgevoel? Zij voedt het, maar jìj staat ervoor open. Het is onterecht en onnodig dat je je zo voelt, dus probeer (misschien met hulp van een poh ggZ) voor jezelf tevreden te zijn met wat je nu doet.
En als ze dan drie maanden boos is, als jij je grenzen aangeeft? Dan kan ze in elk geval drie maanden voor zichzelf zorgen. Maar of ze nu een narcist, een zeurbejaarde of gewoon een naar mens is; het begint met dat jij heel helder zegt wat je wel doet en het daarbij houdt en daar voor jezelf ook content mee bent.
Zo te zien heb je alles wel n beetje geprobeerd om haar te laten inzien dat je doet wat je kan en je zelf ook nog een leven hebt, blijkbaar helpt het niet en komt dat niet bij haar binnen en heeft ze altijd een antwoord terug zoals je zegt.
weetje wat ik zou aanraden? (Aangezien de rest niet helpt) ik weet dat het zwaar is maar ik zou gewoon blijven doen wat je kan doen en als ze dingen van je vraagt wat gewoon even niet kan.. ja sorry dan is ze maar boos tis niet anders kzou het gewoon zo laten.
nogmaals blijven doen wat je kan doen wanneer je vaker kan langskomen en wil langskomen dan doe je dat, kan het niet dan doe je het niet, en wat ze dan allemaal na je roept is maar oor in oor uit.
je hebt al een paar keer jezelf duidelijk proberen te maken, hier wou ze niks van weten, dan houdt het op he.
gewoon doen wat je kan doen en nogmaals als het niet kan of eve wat minder dan is dat maar zo en dan is ze maar boos je doet wat binnen je bereik ligt en kzou niet meer proberen haar te overtuigen in wat je probeerd te zeggen tegen haar.
hopelijk ziet ze vanzelf eens in wat je allemaal voor haar doet maar dat je daarnaast ook je eigen leven nog hebt.
en ziet ze dat niet in (sorry dat ik het zo zeg) dan is dat maar zo, blijf jij je ding doen hoe je het doet en laat der dan maar gewoon mopperen.
trek het je niet persoonlijk aan want ook je moeder kan zichzelf in de slachtofferrol gooien om haar doel te bereiken en je schuldig te laten voelen.
laat dit niet tot je komen, oor in oor uit en je doet gewoon wat je kan.🧡
Ps. Het zuigtabletten een enorme energie van je om bezig te zijn met de gemene dingen die ze roept.
ik denk door dat gedeelte al los te laten en het langs je heen te laten gaan dat dat al voor een hele verlichting voor je gaat zorgen, want onbewust als ze zulke dingen zegt blijf je daarover nadenken en neemt het zo je hele dag en mood in beslag.
dat gedeelte niet toestaan in de zin oor in oor uit, laat die negativiteit niet je dag en mood beoordelen, ik weet het is makkelijker gezegd dan gedaan maar train jezelf die negativiteit niet tot je te laten komen en het los te laten, zo sta je ook een stuk stabieler in je schoenen wanneer je dan naar je moeder gaat en al bij voorbaat weet dat ze zulke dingen kan zeggen.
nogmaals: train jezelf de negativiteit niet tot je te laten komen en dat zorgt al voor een stuk verlichting.
Het lijkt mij best moeilijk om op je 63ste nog te leren om voor jezelf op te komen maar niet onmogelijk. Kun je hier voor geen hulp zoeken?
Het is gewoon hartstikke lastig om na zoveel jaren afstand te nemen. Maar het móet, want het wordt alleen maar erger bij het toenemen van beperkingen, fysiek en mentaal (lekker bemoedigend he).
Ik heb ervaring, mijn moeder werd bijna 96. Gelukkig sprak ze me niet gemeen toe zoals jij moet verstouwen (geef een duidelijke ik-boodschap terug, beledigingen mag je niet incasseren!!), maar ik zat wel aan haar 'vast'.
Ik schreef in haar agenda wanneer ik zou komen en belde haar tussendoor niet op. Dat deed ik wel toen ze nog zelfstandig woonde, maar vanaf het moment dat ze in een zorginstelling kon verblijven niet meer: er was daar immers toezicht. Helaas wonen hoogbejaarden tegenwoordig zo lang mogelijk ( nou ja, wat is mogelijk) thuis en wordt er veel van mantelzorgers verwacht. Dat kan zwaar zijn, want anders dan bij kinderen grootbrengen weet je niet hoeveel jaren deze situatie blijft duren.
Als m'n moeder te zeurderig en veeleisend (voor mijn begrip) was, probeerde ik te doen alsof ze een oma was (mijn oma's waren niet meer in leven toen ik werd geboren, mijn moeder kreeg laat een gezin). Die afstand hielp. En ik deed mijn best bewust vriendelijk en invoelend te zijn zodra ik bij haar binnen stapte (en als ik op de fiets stapte, raasde ik even uit). Ik nam die rol aan, want veel vragen en verzoeken hingen me de keel uit. Maar ja, het is niet eenvoudig als je heel oud bent geworden, alle mensen om je heen haast hebben (op de Zonnebloembezoekster en de dominee na) en als al je vriendinnen en naaste familieleden uit de eigen generatie zijn overleden. Ga er maar aan staan.
Je zus op al die kilometers afstand heeft makkelijk praten. Degene die vlakbij woont is de klos. Gaan je kinderen of je man weleens voor een klusje naar oma? Je moet dit niet alleen willen doen! Sterkte!
Wij merken ook dat naarmate mijn schoonmoeder ouder wordt ze lastiger en veeleisender wordt. Zo verwacht ze dat haar kinderen alles uit hun handen laten vallen om bijvoorbeeld een lamp op te hangen. Dat heeft geen haast maar het moet nu. En dat wij daarvoor 1,5 uur moeten rijden dat probleem ziet ze niet meer. Werken? Kinderen? Ja maar, zij heeft iets nu, nu, nu nodig.
Mijn man heeft haar vorige week laten weten dat ze echt teveeleisend is maar ze ziet het niet dus weigert mijn man om zaterdag te komen dan gaat ze drammen bij haar schoonzoon. Want het moet nu. Wat zullen de buren wel niet denken etc.
ik heb het idee dat hij de leeftijd hoort. Fatsoensnormen worden minder. Ze kan zo bot zijn. Ze wordt veeleisender en drammeriger. Inlevingsvermogen naar ons toe is er steeds minder. Ze is nu 82 jaar.
vanmiddag gaat mijn man lampen kopen en vrijdag gaat hij ze ophangen. Zondag was hij er ook al voor een kleinklusje.
En mijn schoonmoeder is trouwens echt niet onaardig. Dat is ze ook nooit geweest. Zo vind ze mijn foto's zo mooi dat ze een collectie in haar huis wil ophangen. Ze is attent, netjes en best vriendelijk maar ze wordt steeds ouder en het lijkt erop dat ze daardoor ook veeleisender gaat worden.
