Ik zit in een gouden kooi
Ik voel me als in een gouden kooi. Ik woon in een heerlijk huis, leuke buurt, heb twee geweldige kinderen, heb veel vrienden, hobbies en heb een eigen bedrijf en werk onregelmatig. Heb dus een klein inkomen. Mijn vriend, de vader van de kinderen is kostwinner en het huis is ook van hem. Maar...we hebben eigenlijk al jaren niets meer met elkaar. Ik, hij niet, heb alles er aan geprobeerd, relatietherapie, gesprekken, om er nog iets van te maken samen, maar het kan hem allemaal niet veel schelen en hij vindt het prima zo. Ik zorg voor het huishouden, de was, het eten, de kinderen, alles eigenlijk en dat vindt hij prima. meer hoeft een relatie niet te zijn voor hem. We doen ook nooit meer iets samen.
Als hij niet thuis is, voel ik me prima, maar als hij er is, dan daalt er een soort zwarte wolk neer. Hij communiceert ook niet meer. Er is ook tijdens de gesprekken naar voren gekomen dat hij een vorm van autisme heeft, maar daar wil hij niets van weten.
Al jaren voel ik me erg eenzaam in deze relatie en voor de kinderen blijf ik maar bij elkaar, maar nu is het moment gekomen dat ik het echt niet langer uithoud en wil graag scheiden. Maar ik heb dus geen regelmatig inkomen, geen huis, want het huis is van hem en we zijn nooit getrouwd. Wel hebben we een testament en hij heeft de kinderen erkend. Het is natuurlijk superstom allemaal, maar dat is achteraf. Juridisch heb ik nergens recht op, en zal ik in de bijstand of zo komen. En waar moet ik gaan wonen?
Ben nu wel aan het proberen om meer te verdienen, maar een echte baan, bijv.in het onderwijs, is echt moeilijk te vinden als je boven de 50 bent.
Ik ben minder gaan werken toen de kinderen kwamen, want hij wilde niet minder werken. Ergens vind ik het zo oneerlijk dat als we uit elkaar zouden gaan, dat ik dan de pineut ben terwijl ik toch heel veel heb geinvesteerd.
Nu hoorde ik laatst van mijn psycholoog dat er wel kans is dat een rechter zou kunnen uitspreken dat ik misschien wel in het huis kan blijven wonen met de kinderen omdat ik ze voor bijna 100% heb opgevoed en verzorgd.Wie kan mij daar meer over vertellen? Waar kan ik daarover ergens advies vinden of met wie moet ik praten?
Els
Wat ik bedoelde is dat de bal nu dus bij jou ligt. Je kunt hem niet veranderen en hij heeft zelf ook niet de intentie om te veranderen. Dan moet je kiezen, ga ik het uitzitten (tot de kinderen groot genoeg zijn, of tot je oud en grijs bent) of neem ik stappen om alleen verder te gaan. Je kunt in therapie gaan tot je een ons weegt, maar als je er nu niet in kunt berusten heb je een knappe therapeut nodig om die omslag te kunnen maken.
Tsjor, heb jij hiermee ervaring?
Ja, wat Tsjor zegt, dat is natuurlijk ook al door mijn hoofd gegaan. En ik denk dat ik daar eigenlijk al mee bezig ben. het afscheid nemen van de relatie. Ik zal de wederkerigheid altijd blijven missen, het is dus niet een relatie zoals een relatie zou moeten zijn. Er zijn echter wel heel veel, puur praktische voordelen om samen te blijven. Dus ik vroeg me af of jij hierin ervaring hebt?
Zelf
ben ik gescheiden. Maar ik zie het gebeuren bij mijn zonen die op een bepaalde leeftijd tot de conclusie moesten komen dat hun vader niet de vader was zoals zij zouden willen dat hij vader was. Na een periode van opstandigheid, boosheid, verdriet drong dat besef door en dat besef maakte dat ze op een andere manier opnieuw een relatie met hem konden opbouwen. Nu niet gebouwd op basis van hun dromen en wensen, maar op basis van de realiteit. Dus geen ideale relatie, maar een realistische. Het heeft in elk geval meer rust gebracht. Jongste dochter zit nu nog midden in dat proces en is daar nog niet doorheen.
Tsjor
Man
Beste Els,
Helaas, maar Irma heeft gelijk. Net als zij kijk ik ook jaloers naar stellen die het goed met elkaar hebben. Bij ons is het vooral de eerste zeven jaren heel slecht en moeizaam gegaan en nu gaat het steeds beter. Desondanks is dit nog steeds niet het huwelijk als ik dat zou willen; wij gaan ook nooit samen uit, bijvoorbeeld. De 'goede gesprekken' die wij hebben gehad met een flesje wijn erbij, tv uit en muziek op, kan ik op de vingers van mijn handen tellen, in de afgelopen 13 jaar.En als hij een week op cursus is en in een hotel logeert, geniet ik enorm van de rust en vrijheid om vrienden te ontvangen, alle schermen lekker uit, mijn eigen muziek op, de kinderen elke dag vriendjes over de vloer, heerlijk!
Ik herken wel een en ander van jouw situatie. "Hij had ook wel ouderschapsverlof, maar dat heeft hij nooit gebruikt om iets met of voor de kinderen te doen, alleen maar voor zijn eigen plezier." Oei, ja, zo sliep die-van-mij 3 keer per week uit en ging die dagen zijn eigen gang. Enfin, de ergste tijd is voor ons voorbij.
Over dat huis: ik zou zelf niet het huis willen delen; als er een schuld is, moet je die dus ook gaan afbetalen van je magere inkomen, en als die er niet is, heb je eigen vermogen en kun je wel eens géén bijstand krijgen.
Wat je vertelt over autistisch gedrag is schrikbarend herkenbaar. Die-van-mij is beroepsmatig computernerd 
, maar dat hij er zin in heeft dat thuis ook nog te doen...
Ik heb trouwens eens een heel goed boek gelezen, ik dacht van Mira Kirschenbaum, over scheiden of blijven. Daarin worden allerlei vragen gesteld waar je zelf over na kunt denken en die je helpen te beslissen.
Ik ging bij de eerste vraag al voor de bijl: of ik hem nog aantrekkelijk vind. En ja, ik blijf het een heerlijke man vinden om te zien. Hij ruikt lekker, ons slaapkamerleven is dik in orde, dus dat was een grote 'ja'. en tussen ons gaat het beter het laatste jaar. Maar ik heb wel moeten doorzetten, en mij hielp het ook om veel dingen te doen buiten het gezin om. Het voelt armoedig, want ik zou liever meer samen doen, maar als dat er niet in zit, dan maar meer vriendschappen voor mezelf 
Ik wens je veel sterkte, Els, met je beslissing. Oja, en wat armoede betreft: ik kon vroeger ook goed rondkomen van een uitkering. Maar ik was a) alleen (wat 3 keer brood eten als diner niet zo erg maakt) en b) die uitkeringen 20 jaar terug waren veel vetter dan de tegenwoordige.
