Ik zit in een gouden kooi

Realistisch

Ik kan me goed voorstellen dat het 'oneerlijk' voelt. Echter, daar was je zelf bij en bovendien helpt het niet. Je loopt het risico dat je aanstaande ex-man zijn 'verdiencapaciteit' vermindert in de stress van een scheiding. En dan kun je alsnog, tegen de verwachtingen in, voor jezelf gaan zorgen. Dat moet je denk ik afwegen. Als je kinderen niet meer klein zijn dan geef ik je overigens niet veel kans bij de rechter.

Juridisch loket

Stap in ieder geval met je vragen naar het juridisch loket. Verder zou je je eigen leven ook in deze kooi kunnen verder bouwen: eigen vrienden, uitgaan ed. Want in een eigen optrekje zitten maar op bijstandnivo kent zo zijn eigen beperkingen. Dan is die kooi alleen niet van goud. Hebben jullie ook geen samenlevingscontract?

Niet te snel paniekeren

Ik denk dat je niet te vlug conclusies moet trekken en het allemaal nogal zwart zien.Jij hebt de kinderen groot gebracht,huishouden gedaan en nog zoveel meer...jij hebt dus ook jouw inbreng gehad binnen de relatie en jullie gezin.Wanneer een rechter moet een beslissing gaan nemen,zal die heus hiermee wel rekening houden.Het zou trouwens niet fair zijn,wanneer jij in de kou zou blijven staan,terwijl jij al die jaren ook zoveel energie en werk geleverd hebt.
Maar,eens goed navragen bij een raadsman lijkt me toch verstandig.Die zal je dan wel uitleggen hoe je ervoor staat.

Geen rechter?

Maar als je woont in het huis van een ander, zonder enige vorm van contract, ook geen samenlevingscontract o.i.d., dan ga je toch helemaal niet naar de rechter bij "scheiding"? Er is dan formeel toch geen scheiding? (want niet getrouwd, geen contract.e.d.)

Dat ze beide de kinderen hebben erkend, zegt niets over de band tussen de ouders. Idem als je beide ouderlijke macht hebt. Heeft de man eigenlijk wel de ouderlijke macht? (erkenning en ouderlijke macht zijn twee verschillende dingen)

Ik zit in een zelfde soort situatie, maar met een groot verschil: ik heb altijd mijn eigen (heel kleine) woning aangehouden en ik heb een (klein maar net voldoende) eigen inkomen). En maar één kind, dat scheelt natuurlijk ook veel. En de zorg doen we in principe fifty-fifty. We hebben beide ouderlijk gezag. Maar we hebben zelfs geen testament o.i.d. Daar ben ik wel boos over. Maar wat doe je er aan, als de ander niet samen wil doen? In ieder geval voor je eigen hachje zorgen wat betreft huis en inkomen, zou ik zeggen, want dat is tegelijkertijd het hachje van jezelf-als-moeder-van-je-kinderen en dus ook (deels) van je kinderen.

Ik denk dat TS sowieso moet zorgen voor een eigen minimum-inkomen (liever meer natuurlijk). En serieus moet kijken naar de mogelijkheden van minimale huisvesting (lastig met twee kinderen). En zich er mentaal op moet voorbereiden hoe het is om "met weinig" te leven. En wie weet brengt dat ook een andere dynamiek in de relatie teweeg, wie weet leidt het tot een verbetering. En zo nee, dan ben je voorbereid.

En TS, ik denk dat je vanaf nu niets meer moet doen in het huishouden of voor de kinderen dat meer dan 50 % van de zorg is, voordat er een samenlevingscontract o.i.d is getekend! Stel je "partner" voor het blok: of hij doet de helft van het huishouden en de zorg voor de kinderen, of hij tekent een samenlevings-/partnercontract. Bereid je goed voor, juridisch en praktisch.

Informeer dus ook bij een juridisch loket o.i.d.

Brief van de notaris

Alvast dank voor jullie meedenken.
Een paar dagen geleden kwam er een brief van de notaris met de mededeling dat het tijd werd om ons testament door te nemen en eventueel te wijzigen. Het is 15 jaar geleden opgesteld en er kan natuurlijk vanalles veranderd zijn. Of we binnenkort een afspraak willen maken.
Ik zocht het testament op en vond ook een samenlevingscontract! Wist ik niet eens meer. het is een notarieel contract en dat is verplicht als je ook partnerpensioen wilt krijgen. De brief ligt bij mijn man op de leesstapel, maar hij heeft het er niet over gehad, dat kan hij namelijk niet vanwege zijn autistische stoornis. Ik zal het dus moeten aankaarten. Dit is dus een mooi moment om alles eens goed door te nemen.
Mijn psycholoog heeft me aangeraden om alsnog het huis op ons beider naam te laten zetten, dus dat ik ook mede-eigenaar ben. En voorlopig, zoals de kinderen hier ook nog wonen ben ik nog niet van plan om uit elkaar te gaan, maar als ze het huis uit zijn, zeker wel. Ze zijn nu 16 en 14 jaar. Ik ga ook zeker proberen om meer te gaan werken, maar dat is dus lastig, heb mijn leeftijd tegen. Zodat ik niet meer zo financieel afhankelijk van hem ben.
Het blijft een lastige kwestie. Toen de kinderen kwamen kon en wilde hij niet minder gaan werken en dus ben ik dat gaan doen. Heb ze dus voor 100% opgevoed en verzorgd. Hij had ook wel ouderschapsverlof, maar dat heeft hij nooit gebruikt om iets met of voor de kinderen te doen, alleen maar voor zijn eigen plezier.

Troost?

Els, ik weet niet of het een troost is voor je: maar zoals die man van jou, zijn er meer.... (kom het hier vaker op het forum tegen).
Die van mij is niet zo erg (doet wel meer voor/met de kinderen), maar kan ook nauwelijks een gesprek voeren (voelt zich snel aangevallen en moeilijke dingen zijn dus niet goed te bespreken). Dat "donkere wolk" gevoel herken ik ook wel... Het is zoveel rustiger als hij er niet is. Geen commentaar, geen boze reacties, gewoon rustig. Gelukkig is hij niet altijd zo moeilijk en heeft die van mij ook wel goede/leuke kanten/momenten. Maar als ik wel eens van anderen hoor hoe hun relatie is ben ik best jaloers.

Advies: zorg goed voor je zelf en je zelfvertrouwen. Probeer inderdaad je inkomen de komende tijd te vergroten. Minder (financiële) afhankelijkheid is goed voor je zelfvertrouwen en ook voor als je het echt niet meer met hem volhoudt.
Probeer hem niet te veel te veranderen - lukt vast niet (meer), maar bewaak je eigen grenzen. Doe niet waar je zelf ook geen zin in hebt, alleen omdat hij dat verwacht, en zorg dat je je eigen behoeftes zoveel mogelijk invult (buiten je man om, in dit geval), zodat je zoveel mogelijk positieve energie krijgt via een andere weg.

En zorg dat je e.e.a. uitzoekt, eerst maar zonder hem, kan daarna altijd met hem...
Het zou overigens goed kunnen dat hij enorm schrikt als je aangeeft niet gelukkig te zijn en overweegt weg te gaan bij hem. Vermoedelijk is hij behoorlijk afhankelijk van jou.....

Sterkte.

Els

Dan lees ik weer tussen neus en lippen door dat je man een autistische stoornis heeft en dan vraag ik of jij die diagnose hebt gesteld. Als hij een vorm van autisme heeft dan heeft hij dat als z'n hele leven gehad. Waar ben je eigenlijk verliefd op geworden?
En wat vindt hij ervan dat jij wil scheiden? (of oordeel jij dat hij helemaal geen gevoel heeft??)
Het lijkt trouwens ook dat je nu kwaad bent over het feit hoe jullie de dingen hebben verdeeld (werk/kinderen zorgen), maar daar was je wel zelf bij. En dat je nu pas wil gaan werken (kinderen al lang op school) dat is ook wel je eigen keuze. Prima dat je er nu wat aan doet natuurlijk.

Misschien dat een rechter in de voorlopige voorzieningen nog wel bepaalt dat vrouw en kinderen in de woning mogen blijven, tijdelijk, maar ik kan mij niet voorstellen dat bij een definitieve uitspraak voorbij wordt gegaan aan het eigendom van de woning. Hij moet ook gewoon de wet volgen en volgens de regels is de woning van de man, is er geen huwelijk en dus geen onderhoudsplicht voor expartners. Kinderalimentatie natuurlijk wel, en dat staat los van erkenning en/of gezag (mits het de biologische vader is). Kortom, het was inderdaad niet zo verstandig om op deze basis je hele leven op te bouwen en bij 'scheiding' heb je alleen recht op geld en spullen die op jouw naam staan. Tenzij er andere dingen zijn afgesproken in het samenlevingscontract.
Ik zou het overigens niet zo verschrikkelijk zwart inzien. Als je met je werk een (bescheiden) inkomen vergaart, kinderalimentatie en evt heffingskortingen krijgt, kun je daarvan best rondkomen met je kinderen. Gouden kooi klinkt leuk, maar het is natuurlijk niet zo dat het deurtje niet open kan. Je hebt zelf de sleutel.

Schoenmaker blijf bij uw leest!

Het valt me op dat je erg veel belang hecht aan het juridisch advies van je psycholoog. Ik doe niets af aan de verdere kwaliteiten van deze professional hoor, maar eerlijk gezegd zou ik voor juridisch advies een 'echte' expert raadplegen.
n@nny

De bank

'Nu hoorde ik laatst van mijn psycholoog dat er wel kans is dat een rechter zou kunnen uitspreken dat ik misschien wel in het huis kan blijven wonen met de kinderen omdat ik ze voor bijna 100% heb opgevoed en verzorgd.Wie kan mij daar meer over vertellen? Waar kan ik daarover ergens advies vinden of met wie moet ik praten?'
Een rechter kan bij een voorlopige voorziening bepalen dat moeder en kind(eren) in het huis blijven wonen. Maar bij een scheiding zal de woning op iemand naam moeten staan als het en eigen woning is. en die persoon zal de hypotheek op zijn/haar naam hebben. Of de bank je die hypotheek wil geven is een ander verhaal. Daar kan geen rechter iets aan doen.

Tsjor

Over autisme

Ja, ik snap jullie vragen, waarom ik verliefd op hem ben geworden etc. Dat is al lang geleden en dat was voor we kinderen hadden. Autisme wordt erger naarmate je ouder wordt. En kinderen brengen zo veel onrust en verandering mee en dat is juist waar hij niet tegen kan, maar dat wisten we toen nog niet. Het is echt heel moeilijk voor te stellen om een relatie te hebben met iemand die nooit eens vraagt hoe het met mij is, die 10 woorden per dag spreekt en zich van het gezinsleven terugtrekt en altijd in de krant of achter de computer zit en heel constant moe is van het aanpassen aan de wereld. En daarbij komt dat mensne mij niet geloven , omdat hij bij anderen bijv. wel praat. Hij heeft een officiele diagnose gehad, met veel moeite gedaan, omdat ik heel graag wou weten wat er aan de hand was. Het is Asperger, maar hij zegt dat hij daar geen last van heeft (nee, maar anderen wel) en hij wil er verder ook niks mee te maken hebben.
Ik zelf ben bij een lotgenoten groep voor partners van mannen(meestal komt het bij mannen voor) met autisme en dat is fijn en daar vind ik ook veel troost en begrip. Ik dacht eerst dat het een depressie was, maar dezelfde kenmerken kuin je ook bij autisme hebben. nergens zin in hebben, nergens behoefte aan hebben, alleen maar rust willen en we hebben ook al jaren geen sex neer, ook dat wil hij niet meer.
Het is echt een kwestie van jaren en bij mij is echt het einde al lang in zicht, voor de kinderen blijf ik hier nog wonen. Tot die tijd wil ik alles goed geregeld hebben en uitgezocht hebben en daar ben ik nu dus druk mee bezig.
Mijn psycholoog geeft me ook gewoon maar adviezen.

Zorg

Ik snap het. Dan kan je ook weten dat hij er niets aan kan doen, zijn gedrag niet persoonlijk nemen en vooral; dan is het jouw keuze bij hem te blijven en hem te nemen zoals hij is. Maar hopelijk niet met hangende mondhoeken, maar zorg goed voor jezelf in de tussentijd.

Valentijnskaart

Ik heb het nog niet met hem over uit elkaar gaan gehad, en dat zou best nog wel even kunnen duren. Ik wil dat de kinderen nu niet aandoen. Zolang de kinderen thuis wonen zorg ik voor ze en blijf ik.
Maar de nood wordt hoog. Zo zag ik vandaag op de telefoon van hem dat hij een valentijnskaart heeft verstuurd aan een vrouw die hij van het sporten kent en waar hij thuis computerproblemen voor oplost. Ik heb nog nooit een valentijnskaart van hem gehad. Ik heb ook al vaak rare smsjes gezien naar haar. Met veel kusjes, love, sweatheart etc. Het komt zo te zien wel van één kant. Het maakt mij des te verdrietiger, omdat hij met mij nergens over communiceert en hij met haar wel lange gesprekekn aan de telefoon kan voeren.
Moet ik hem daarmee confronteren?

Ja (confronteren). En ik vind het heel moedig van je om te blijven voor de kinderen, maar je moet er niet aan onderdoor gaan. Dat is ook weer geen goed voorbeeld voor hen. Misschien moet je je stappenplan toch iets eerder doen.

Mijn twee gedachtes

Als ik je zo lees vallen mij wat dingen op. En je kunt natuurlijk onmogelijk alles opschrijven wat er gebeurd dus ...
Hoezo komt het van 1 kant als hij haar Valentijnskaart stuurt en zij hem lieve sms'jes en ze lange gesprekken voeren? Klinkt niet zo 1 kanterig voor mij.
En ik snap je huivering om op te geven wat je hebt maar als buitenstaander vraag ik me af of dat echt het beste is voor de kinderen. Maar goed er zijn veel ervaringsdeskundigen op dit forum, wat ik geregeld lees is dat voor de kinderen goed in hun vel zittende ouders uiteindelijk waardevoller bleek dan materieel betere situatie van voor de scheiding. Niet dat ik hier een pleidooi houdt voor uit elkaar gaan, integendeel. Ik begrijp het bij elkaar blijven voor de kinderen heel goed. Alleen op welke argumenten je je beslissing neemt lijkt me wel belangrijk.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Nog even

De mails en sms'jes met kusjes etc komen alleen van zijn kant, zij anwoordt altijd vrij zakelijk.Maar hij maakt er wel werk van. Ermee confronteren is wel lastig omdat dan uitkomt dat ik in zijn mails en telefoon snuffel en dat is natuurlijk niet zo netjes en dan gooit hij gelijk weer een wachtwoord erop .bij toeval heb ik zijn wachtwoord en hij mailt met nog een vrouw, zijn ex van 25 jaar geleden. Ik werk af en toe als reisleidster en ben dan in het buitenland en dan spreekt hij met haar af Ik weet niet wat ik ervan moet denken,hij investeert niets meer in zijn gezin,maar wel buiten de deur.soms heb ik . ook zin om die vrouwen op te bellen wat de bedoeling allemaal is. Ergens ben ik ook wel bang dat hij me het huis uitzet en ik kan hem dus niet het huis uitzetten want het is zijn huis. Daarom wil ik snel bij de notaris vastleggen dat het huis op ons beider naam komt.

Paar opmerkingen

Even zo wat gedachten:
Zou t door z'n ASS kunnen komen dat hij niet aanvoelt hoe hij met die andere vrouwen moet omgaan en dat je er toch niets moet achterzoeken?
Mijn man ( ik denk ASS) heeft geen echte vrienden, daar heeft hij geen klik mee zegt hij.
Hij heeft wel een aantal " vriendinnen". Dat is veel veiliger, kan hij alleen maar luisteren en hoeft zelf niet veel te zeggen behalve die vrouwen advies te geven. Ik heb niet t idee dat die relaties heel erg wederkerig zijn.
Ik zoe ook mailtjes met xxjes en zo maar ik zoek er niets achter en ik ben echt niet naief. Hij voelt gewoonniet aan waar de goede grens ligt. Hij is goudeerlijk en 100% te vertrouwen.
( is ook ASS eigenschap).
Mijn man bedenkt ook nauwelijks iets voor het gezin, wel voor hemzelf. Hij kan t wel als ik het gewoon rechtstreeks aan hem vraag: ' jij wilt dat of dat voor jezelf, dan wil ik dat je ook iets bedenkt voor ons allen ( of met mij alleen).

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Heb ik ook aan gedacht

Ja, daar heb ik ook al eens aan gedacht. hij heeft ook geen vrienden. En de enige met wie hij nu dus email en telfooncontacten heeft zijn exen. Zij heeft hem nu uitgenodigd voor een etentje, omdat ze jarig is. Ben heel benieuwd of hij dat aan mij verteld dat hij met haar gaat uit eten.
Ik denk inderdaad dat hij ook niet goed weet wat de juiste omgangsvormen zijn. Maar ik houd het wel in de gaten!

Herkenbaar

Ik herken zeker dingen uit je verhaal.
Zeker die sombere wolken als hij ook thuis is. Zoveel relaxter is het als hij er niet is.
Maar wat ik me afvraag; je schrijft dat je probeert om bij elkaar te blijven zolang de kinderen nog thuiswonen. Maar hoe is de relatie tussen je kinderen en hun vader? Ervaren zij het ook dat het fijner is zonder vader in huis? Of is het echt iets tussen jou en je vriend?

Denk dat het goed is om te proberen om wat meer te verdienen zodat je straks misschien toch wel uit elkaar kan gaan als het echt niet meer gaat.

De kinderen

De kinderen hebben natuurlijk een andere relatie met hun vader dan ik heb. Maar kinderen gaan heel anders en open met dit soort dingen om. Ik heb ook met hun besproken dat hij een autistische stoornis heeft en dat hij aan sommige dingen niks kan doen.
Dochter van 16 zegt tegen haar vrienden als ze voor het eerst bij ons komen: let maar niet op mijn vader, hij is een beetje vaag. Als ik dus veel kinderen over de vloer heb, ze blijven logeren en slapen, hartstikke gezellig, dan zit hij zwijgend aan tafel, eet alleen maar en kan absoluut niet meepraten. Zeker die pubers, die praten en reageren snel en dat kan hij niet. Zoon van 13 vindt het fijn als zijn vader er niet is onder het eten. Hij wil rustig eten en als er iemand opstaat om een glaasje water te halen dan stoort hem dat. Maar ik vind dat er onder het eten gewoon gepraat moet worden en anders gaat hij maar op de bank zitten eten.
Zoon wil ook niet een hele zondagmiddag bijv. alleen met hem thuis zijn en vraagt dan een vriend te komen of gaat dan zelf naar vrienden. Ze komen ook altijd bij mij, behalve voor zakgeld of als er iets met de fiets of computer is.
Ik stuur hem vaak naar het voetbalveld om te kijken naar zoon, maar het liefst leest hij de krant en zegt dan dat hij al zo vaak een voetbalwedstrijd heeft gezien. Maar daar gaat het niet om, maar dat snapt hij dus niet.
Ik vind het ook jammer, want ik gun de kinderen een veel leukere, vlottere en sportievere vader. Toen ze kleiner waren ging ik bijna ieder weekdn alleen met de kids op pad, zwemmen, dagjes uit etc. Hij vond het heerlijk om alleen thuis te blijven.
Op vakanties neem ik mijn broer of goede vrienden mee, die nemen dan de vaderfunctie over en doen leuke dingen met de kinderen, en ik heb dan ook aanspraak.
Het kost mij wel steeds meer energie en die wil ik niet meer in hem stoppen. het is gewoon op. ik heb daarbij ook ondersteuning van een psycholoog die heel goed op de hoogte is met partners van autisten. (heeft er zelf ook één gehad, dus ook nog ervaringsdeskundige)
Ik vind het erg zwaar om met hem nog samen te wonen. We delen wel een tweepersoonsbed, maar ik heb nu twee aparte matrassen en dekbedden, want ik kan zijn aanwezigheid al bijna niet meer verdragen. Helaas is ons huis te klein voor een extra kamer.

Verantwoordelijkheid

Beste Els,

Je zit echt wel klem zeg.
En het lijkt me dat jullie in een modus zitten waar je BEIDEN in vast zit.
Uit je berichten lijkt alsof hij nauwelijks op z'n verantwoording wordt aangesproken met het argument: 'hij heeft ASS dus kan het toch niet'. En dan kan ik me voorstellen, temeer hij de diagnose niet accepteert, ook niets meer doet. Het vervelende is dat als je dat wel zou doen, hem op zijn verantwoordelijkheid naar de kinderen (en jou) aanspreken dat het jouw veel energie vergt en die is, zo lees ik dat, gewoon op.
Heeft hij voor jou echt geen positieve eigenschappen meer?
Iemand met ASS heeft toch naast allerlei handicaps ook positieve eigenschappen door z'n ASS?
Mijn oudste (ASS) ontkent momenteel haar diagnose en wil er niets van weten. Als ze dan soms weer heel koppig is of erg inflexibel dan zeg ik expres tegen haar: 'doe eens wat minder koppig, het lijkt wel ... '. Nou opeens gaat ze schakelen, aanpassen.
Manlief (niet gediagnosticeerd, zal als 't aan hem ligt ook nooit gebeuren) heeft de boeken die ik ooit over ASS-relaties had gekocht bij het oudpapier gestopt. Ik denk dat een diagnose hem geen goed zou doen, hij zou er nog onzekerder over worden. En af en toe wil hij gewoon bewijzen dat hij het niet heeft (denk ik dan, niet expliciet) door iets met de kinderen te gaan doen. Ik denk dat 't bij ons in het voordeel werkt dat de diagnose er juist niet is.
Even anders

Positieve dingen

Tja, wat zijn zijn positieve kanten...hij doet wat klussen in huis, maakt vanalles wat kapot is, weet alles van computers en that's it.
Maar overal, echt overal moet ik hem opdrachten voor geven, uit zichzelf komt niets.
Gelukkig heb ik veel vrienden en veel dingen die ik buiten de deur doe, en dat moet ook wel, anders was ik allang gek geworden. Vriendinnen van mij snappen echt niet dat ik het zo lang uithoud, maar ik kan hem moeilijk uit huis zetten, want het is zijn huis en ik kan nu nergens heen en heb te weinig inkomsten.
Dat is dus dat gouden kooi gevoel, ik voel me gevangen in de relatie.

Sleutel

Ik vind het allemaal zo dramatisch klinken: een gouden kooi. Els, je hebt zelf de sleutel. Ga er dan nu wat aan doen om eruit te komen en maak een plan om meer inkomsten te krijgen.

Uhm

'Tja, wat zijn zijn positieve kanten...hij doet wat klussen in huis, maakt vanalles wat kapot is, weet alles van computers en that's it.'

Bijzonder dat je er niet bij vermeld dat hij blijkbaar een dusdanig inkomen genereert dat jij je daar (weinig) om hoeft te bekommeren. Vraag me af of je je wel realiseert wat dat waard is, letterlijk en figuurlijk. Mede ook dat ik geloof ik weinig teruglees over plannen je eigen economische zelfstandigheid te vergroten.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Druk mee bezig

Ik heb momenteel een aantal open sollicitaties de deur uit en ik ben echt wel bezig om wat meer inkomsten te verwerven. Ik werk in de reiswereld en heb een eigen bedrijf en nu probeer ik wat in het onderwijs te doen, maar...ik ben inmiddels boven de 50 en dan valt dat echt niet mee!

Nee, het valt niet mee

Ik geloof gelijk dat het niet meevalt om op je 50e nog nieuw werk te vinden, en ook dat het loodzwaar is om in een huwelijk te zitten waar je niet aan wilt deelnemen, maar je hebt altijd een keuze. Mijn moeder heeft het 'uitgezeten' en is pas weg gegaan toen alle kinderen het huis uit waren. Helaas werd ze ongeveer op dat moment ernstig ziek waardoor ze niet echt heeft kunnen genieten van haar verworven vrijheid. Ik had veel liever gehad dat ze eerder was gescheiden, maar dat zijn gedane zaken. Ze is nu overigens, in haar minihuisje met een uitkering, gelukkiger dan ze was in haar huwelijk.
Naar je man toe vind ik het oneerlijk. Hij is gewoon wie hij is, en je maakt van een autist geen gezellige familieman. Jij bent degene die daar ineens niet meer mee kan leven.

Verdiepen in autisme?

Hier een asperger-man en een paar jaar geleden zat onze relatie op dieptepunt. Toen ben ik gaan lezen over autisme/asperger en ben ik me gaan aanpassen. Dat is heel moeilijk maar als je man echt autistisch is, kan hij dat (bijna) niet. In dat aanpassen sloeg ik door omdat ik mezelf vergat maar nu is er balans en guess what? Het is weer leuk thuis. Want ik ben voor hem gevallen omdat hij voorspelbaar is, betrouwbaar, afspraak is afspraak en toen vond ik dat fijn. Ik had dat toen nodig, na lastige jeugd. Later had ik veel meer zelfvertrouwen en vond ik hem saai worden, veel zijn eigen gang gaan. Maar hij was niet veranderd, maar ik wel. En door zelf te zoeken naar een middenweg, zelf dingen anders met hem te doen, veranderde hij ook wat. Omdat hij zich veilig voelt. Want hij kon het niet benoemen maar toen ik dacht over weg te gaan bij hem, voelde hij dat toch en kroop nog meer in 'zijn eigen ding doen'. En nu is het gewoon weer fijn. En ben ik heel blij dat ik samen met hem ben en dat we door de crisis heen zijn gekomen.
Het is maar een suggestie...
Sterkte en wijsheid!
Gonzo

Dat station is al gepasseerd

Beste mensen, het is heus niet van de een op de andere dag dat ik er niet meer tegen kan. Ik ben nu al meer dan 1o jaar bezig om er iets van proberen te maken samen. Met hem bij relatietherapie geweest, heeft helaas niet geholpen we zijn juist verder verwijderd.
Hij heeft geen probleem en nergens last van zegt hij, en hij vindt onze relatie prima.
Ik ben bij een lotgenotengroep en ik ben naar verschillende workshops over autisme geweest heb er alles over gelezen. helaas wil hij er echt niets van weten. En het heeft mij zo veel energie gekost om er samen nog iets van te maken, en nu is het op. Ben nu zelf bij een psycholoog om af en toe wat ondersteuning te krijgen. Dus bedankt voor de suggestie.

Afscheid nemen

Els, misschien moet je afscheid nemen van je beeld van een goede relatie en dan kijken wat je overhoudt: wat hebben jullie wel samen. Het kan zijn dat het meer een werkrelatie wordt, ieder heeft eigen taken en inbreng en samen rooien jullie het wel. De vraag is dan niet of hij een goede partner is, maar of hij een goede collega is, waar je je 'project' (gezin, kinderen, huisvesting, inkomen etc.) mee kunt uitvoeren. Heb je overleg nodig met die collega en zo ja hoe vaak en waarover? Kunt je dat op een bepaalde manier structureren?

Tsjor