Ik zit er zo door heen!

Wennen?

Toen mijn moeder werd opgenomen in een verpleeghuis wilde ze ook steeds naar haar eigen huis. Ze had haar bekken gebroken en was dementerend. Ze vergat ook steeds dat ze niet kon staan en wilde dan ineens opstaan om haar jas aan te trekken om naar huis te gaan. Na enige tijd raakte ze gewend en had ze het nooit meer over haar eigen huis. Soms dacht ze dat ze in haar eigen huis was ipv in het verpleeghuis en dat was voor ons moeilijker dan voor haar.
Sterkte met alles!

Schoonmoeder

Was al behoorlijk aan het dementeren toen ze in het verpleeghuis kwam. Het heeft een paar weken geduurd en toen vond ze toch goed haar draai. De eerste dagen was ze doodsbang en de eerste nachten heeft ze over de gang gespookt, maar daarna ging het echt beter.

Tijd

Maria, ik wil je op het hart drukken om -als het maar even kan natuurlijk- de tijd te nemen voor al die dingen die je nog moet doen. Een maand extra huur weegt niet op tegen een Maria die zichzelf ten koste van haar eigen gezondheid overzet, dat bedoel ik maar. Ik hoor het zo vaak, dat mensen op een bepaalde dag de huur hebben opgezegd en dan met een deadline boven hun hoofd hangen. Ik zou dus persoonlijk pas de huur van een woning opzeggen als ik echt bijna klaar was. En kijken waar je hulp uit kunt putten. Ik heb gehoord dat mensen hele goede ervaring hebben met opkopers, die alles in een keer voor je meenemen (als je natuurlijk eruit hebt gehaald wat belangrijk voor je is) of als de opkopers vol zitten, dan een advertentie gratis op te halen. Dan krijg je niets, oke, maar dan is het wel weg.

Overigens vind ik je neit gematigd positief maar heel positief overkomen in je laatste mail. Goed zo!

O sorry niet gezien............

Sorry niet gezien dat je dat vroeg. Ja mensen 'wennen' wel...rustig aan....De eerste week, soms wat langer en dan zijn ze wel 'gewend' komen in een ritme, herkennen aan de hand van de meubelen dat dat 'hun' kamer/appartement is. Gaan genieten van de contacten en aktiviteiten. 'T komt allemaal goed. Dat is doodnormaal dat ze eerst onwennig is. Alles duurt gewoon wat langer als je al zo oud bent en ook nog begin dementerend. Jij moet toch ook wennen als je verhuist en kan niks vinden en trekt steeds het verkeerde kastje open? Nou zo heeft zij dat ook en het duurt bij haar ook wat langer dan bij jouw.
Hier ook het advies om vooral rustig aan te doen met dat oude huis leegruimen. Gun jezelf de tijd.
groeten albana

Maria

Maria ik heb bewondering voor je, er komt zoveel op je af en het lijkt goed te gaan. Woon je in mijn buurt, dan wil ik je helpen met van alles (Heemskerk, NH).

Geerke!

Sorry, ik zie je berichtje nu pas. Wij kennen elkaar van de Duplo, dan weet je ook waar ik woon Beetje te ver lijkt me. Dank voor je steun.

En verder gaat het niet zo fijn

Tja, ik zit er eigenlijk nog steeds doorheen moet ik zeggen hoor. Nu bezig het oude huis van mijn moeder leeg te ruimen. Gisteren en vandaag er de hele dag mee bezig geweest Stapels en stapels kranten en reclameblaadjes doornemen maar ze kunnen niet zomaar weg want er zit ook administratie en waardepapieren tussen...
En ik ben zo moe... niet van de verhuizing en het leegruimen op zich (ja ook natuurlijk) maar van het steeds maar uitleggen aan mijn moeder hoe het nu zit.. Vandaag belde ze vijf keer en per keer moest ik vijf keer uitleggen dat ze daar nu woont, dat ze er al tien nachten geslapen heeft, dat de oude buren het weten, dat haar telefoonnummer hetzelfde is gebleven, wat er met de meubels gebeurt, waarom ze daarnaartoe moest enz. enz. Eigenlijk breng ik het niet meer op. Ik moet elke keer heel erg huilen als ik opgehangen heb. Dit gaat zo niet meer, ik ga er aan onderdoor zo.

Niet opnemen

MariaR,
als je het met nummerherkenning kunt regelen dan moet je soms gewoon niet opnemen. of sterker nog, telefoon uitzetten (als het kan, als je bijv niet iets van je kind verwacht oid).
Echt, dit zijn kleine stapjes die je kunt zetten, die geven je het gevoel iets meer grip te hebben op iets waar je eigenlijk niets aan kunt doen. Geef je zelf een beetje afstand, dan kun je opladen en kun je het volgende telefoontje wel weer aan.
sterkte,
Angela

Dat doe ik al vaak en toch...

Gisteren toevallig niet maar vaak laat ik haar maar eerst eens inspreken en dan kijk ik hoe urgent het is. Nu ben ik meer geneigd op te nemen omdat ik weet dat ze belt op een moment dat ze volkomen gedesorienteerd op haar nieuwe kamer zit. Ik vind het dan zo zielig dat ze er niets meer van snapt en dan ook nog met niemand contact kan krijgen. Maar op het moment ben ik zo volgelopen met stress dat ook een zo'n telefoontje met helemaal van streek maakt.
En ik ben ook gewoon boos. Dat ik niet meer aan mijn eigen dingen toekom of aan de vakantie van mijn zoon. Dat ik dit allemaal alleen op moet knappen. Maar ja, er is niemand om boos op te zijn want zo is het nu eenmaal.

Anna

Wat ontzettend zwaar Maria! Mijn moeder is inmiddels overleden maar ik heb ook heel veel voor haar gezorgd. Ik herken erg wat je vertelt over steeds maar weer uitleggen van slecht of onrustgevend nieuws. Op een gegeven moment ben ik ermee gestopt omdat het net als bij jouw moeder niet meer beklijfde en het zowel voor haar als voor mij te pijnlijk werd. Toen ben ik haar gaan voorliegen (voor onze eigen bestwil) en vertelde ik haar steeds wat ik maar kon bedenken dat haar zou geruststellen, dat het maar voor een weekje logeren was, dat ik morgen kwam (ook al duurde het wat langer), dat we natuurlijk al haar spullen nog. hebben etc. Dan werd ze steeds helemaal opgelucht en blij en ikzelf ook. Het voelt eerst verkeerd om te liegen maar op een gegeven moment heeft de waarheid vertellen geen zin meer, het maakt haar alleen maar van streek en ze kan er niks meer mee omdat ze het erna toch weer vergeet en het niet kan verwerken. Het moment van nu is het enige dat telt, vertel haar wat ze fijn vindt om te horen zo verzacht je het voor haar en daardoor ook voor jezelf. Ik wens je heel veel sterkte, Je bent een geweldig lief mens, dat lees ik steeds weer terug in je berichten.

Ja daniëlle

Ik moet het inderdaad anders aan gaan pakken. Ik 'jok' al vaak dat ik gisteren geweest ben, terwijl het dan twee dagen geleden is of zo. Of dat ik morgen kom terwijl ik dat nog niet zeker weet. Maar om nu te gaan zeggen dat het voor een weekje is? Ze heeft wel een soort selectief geheugen hoor, je zal zien dat ze dat juist wel weer onthoudt... Ze vraagt ook heel vaak: en kom ik nu niet meer in mijn oude huis. Nu kan ik nog waarheidsgetrouw mompelen; 'dat zou nog wel kunnen' maar ik ben dat helemaal niet van plan want dat zou haar nog meer van streek maken.
Voor nu zit ik er al zo doorheen dat als ze vraagt 'maar slaap ik hier nu al' ik me al voel of ik acute loodinjecties krijg ingespoten. En dan antwoord ik maar dan hoort ze me niet en als ze me dan hoort is ze verontwaardigd en begint het hele circus opnieuw. En dat dan tien keer op zo'n bezoek. Als ik beter in mijn vel zit kan ik dat nog wel opbrengen. Nu, na de afgelopen stressvolle weken kan ik het niet meer opbrengen. En ik wil gewoon eens een schouder om tegen uit te huilen. pff

Maria

Ik lees met bewondering hoe je dit doet. Petje af. En logisch dat je er af en toe helemaal doorheen zit. Dat kan ik me zo voorstellen.

Ik lees dat je moeder elke keer dezelfde vragen stelt. Dat maak ik op mijn werk (oproepkracht in een verpleeghuis) ook regelmatig mee. In mijn werk zijn er een paar methoden waarop we daar mee om gaan.

Misschien is het een idee om haar vragen met een vraag te beantwoorden? Heb je dat al eens geprobeerd? Dat je dus zegt: 'Lieverd, wat denk je zelf?' Of 'Weet je nog wat ik je net heb verteld?' Dat wil soms wel helpen.

Ook wil het weleens helpen, om een briefje te schrijven, met daarop de antwoorden op de herhalende vragen. Zo ken ik een vrouw, die steeds vraagt waar ze is en of ze daar moet blijven. Op het briefje staat: 'Je woont nu in ... (naam van het huis). Thuis ging het niet meer.'Als ze dan haar vraag stelt, geven we een keer antwoord en laten we het briefje zien. En vervolgens zeggen we dan steeds: 'Het staat op uw briefje, lees maar.' Bij haar helpt dat wel, ik weet natuurlijk niet of het bij je moeder ook helpt.

Een ander ding wat soms (!) helpt, is het compleet negeren van de vragen. En dan over iets anders beginnen, of een taak geven (wilt u voor mij aardappels schillen?) maar dat is ook heel erg afhankelijk van de persoon.

Ook wil het wel eens helpen om over het onderwerp dat onder de vraag ligt te gaan praten. Als iemand dan bijv. vraagt: 'Waar is mijn man?' ga ik vragen stellen over die man. 'Was hij lief, wat voor een werk deed hij dan, en wat deed u? Dat moet ook niet altijd makkelijk zijn geweest, Etc.' Soms kom je dan tot een heel leuk gesprek waarbij de eerste nood/angst op de achtergrond verdwijnt.

Soms helpt het ook om naar de emotie achter de vraag te vragen. 'Voelt u zich verdrietig?' Of 'Moet u nog zo wennen hier?' Sommige mensen hebben er echt behoefte aan om die emotie te uiten en even uit te huilen. Dat kan erg opluchten. (maar het kan mensen ook van streek maken)

Het is echt een kwestie van aftasten en uitproberen. Het ene werkt wel, het andere niet. Soms helpt het om iets te zeggen wat niet waar is, maar inderdaad, er zijn ook mensen die zich juist dat dan herinneren en dan heb je dat weer. Soms zeg je iets, waar je later dan weer zo van baalt, omdat de persoon daar dan wel last van kan hebben. Het is gewoon heel erg moeilijk en erg afhankelijk van de persoon en de band die je met diegene hebt.

Heb je al een gesprek gehad met de psycholoog of maatschappelijk werkster van het huis? Of met de verzorging? Misschien kunnen zij hier ook iets voor je betekenen? In het huis waar ik werk, wordt in dit soort gevallen een benaderingswijze af gesproken met de psychologe. Zodat iedereen niet steeds op nieuw hoeft uit te proberen wat wel en niet werkt.
Ik zou in jouw geval ook willen weten, of ze haar vragen alleen bij jou stelt, of ook bij het personeel. Want misschien is er dan een manier waarop jullie samen af kunnen stemmen dat jij wat ontlast wordt hierin.

Sterkte

Wennen

Net als je moeder moet je zelf ook wennen aan het verblijf van je moeder in een zorginstelling omdat ze het alleen niet meer redt. Dat is verdrietig maar kost ook gewoon tijd. Geef jezelf en je moeder die tijd. Ik vond het vaak verdrietig om te zien dat er zo'n hoop verwerking kan zijn dat in de weg kan staan van acceptatie en het beste er van maken. Ik ben blij dat je tips hebt gehad van voorgangers uit de zorg. Ik hoop dat er iets mee kunt. Het is misschien ook handig om een keer samen met je moeder een levensboek te maken van foto's met tekst zodat ze daar zichzelf in kan herkennen.
En verder heb ik ook ervaring met familieleden die vaak op vaste tijden langskwamen en dan een spelletje kwamen doen en daarin ook andere bewoners meenamen, gewoon om even de tijd prettig door te brengen. Prettig doorgebrachte tijd kan ook lang blijven hangen bij iemand van wie het geheugen slecht is geworden. Dan weten ze niet meer wat ze gedaan hebben maar hebben nog wel het goede gevoel overgehouden.
En ik denk dat ook kan helpen om een wat minder zware toon te vinden met je moeder. Proberen om aan te sluiten bij haar manier van humor en haar interesses. Geruststellen en licht houden. En het verdriet of de boosheid van je moeder proberen te accepteren. Het is ook niet leuk voor haar. Maar er zijn ook wel leuke dingen en daar blijf je voor haar naar zoeken.
Handig is als je op een vaste tijd op vaste dagen langs kunt komen, misschien wel met je kinderen en dan iets samen te doen. Wandelen, spelletjes doen, zingen, kopje koffie drinken, kleding in de kast vouwen en uitzoeken, haren knippen of naar de kapper. Liefst op vaste tijden, dan kan de verzorging er ook aan wennen en je moeder herinneren.

Maria, over die duplo (o.t.)

Oh Maria dat was jij!! Ik heb al eerder hier lopen rondvragen wie ook alweer van de duplo was! Er staan namelijk foto's van de duplo die afgegeven wordt in eht Afrikaanse schooltje in Mozambique op de site van de mensen die bij ons op school de spullen hebben opgehaald. He wat fijn dat ik je heb gevonden! Als ik even met iemand mail vergeet ik de nick en weet ik alleen nog de echte naam
Kijk hier voor de foto's van de door jou gegeven duplo!!
http://www.franksandra.nl/2012/09/05/speelgoed-voor-utumuile/#more-3018