Ik zit er zo door heen!

Maria r

Wat een verhaal. Heel veel sterkte. Ik zou bijna zeggen: gebruik OO als klankbord om emotionele steun te krijgen. Als het bij mij wel eens niet lekker loopt is het heerlijk om gewoon je verhaal te kunnen doen. De berichten die ik waardeer koester ik.
En anders misschien met de ouders waarmee je koffie drinkt. Is daar iets te bespreken? In het verpleegtehuis of het transgender traject is ook veelal psychologische hulp in welke vorm dan ook. Vraag daar eens naar. Al kun je het maar een keer tegen een wildvreemde vertellen. Alles lucht op.

Sterkte met alles!

Hoog tijd

om twee of drie van die koffiedrinkmoeders te betrekken bij deze zware taak. Je moeder gaat dit verhuizen nooit begrijpen, zo hard is het, en ze zal nog vaak 'naar huis' willen. Dat is enorm moeilijk en daarom is het belangrijk een paar maatjes te zoeken die je helpen. Bijvoorbeeld via Stichting welzijn ouderenwerk, via het alzheimer cafe of iets dergelijks.
Maak zelf je beslissingen wat er mee moet. Als ze de stickertjes eraf haalt, zet dan een kruisje op de onderkant/achterkant of zo. Vraag andere mensen die spullen in te pakken/te verhuizen en neem op die dag voordat het allemaal begint je moeder mee naar je eigen huis. Breng het als 'logeren', dat helpt soms.

Veel sterkte, het valt niet mee!

Annej

Nee dat is het m nou juist er is geen buurvrouw of vriendin die het samen wil doen. Daar zit mijn stress. Ik probeer mijn moeder in zo weinig mogelijk dingen te betrekken, had tegen de casemanager gezegd dat ik juist hulp moest in inpakken en dat dan iemand anders erbij is. Maar ze komen niet over de brug.
Het minder zwaar maken? Ja daardoor heb ik het de afgelopen vijf jaar gered, maar nu ervaar ik het juist als loodzwaar in weerwil van mijn positieve insteek de laatste tijd. Ja het is even te veel gevraagd dat breng ik nu juist even niet op.

Bromvlieg

Ja die koffiemoeders: zeggen idd heel lief: zeg het als ik iets kan doen he? Maar dan willen ze een uurtje komen inpakken (en daar zal ik ze ook voor vragen) maar ze gaan niet naast me staan om mee te kijken wat er moet gebeuren, ik kan ze niet bellen als ik er, zoals nu, doorheen zit. Ik vraag aan de een of ze achter een GPS aangaat, moet nog gebeuren terwijl het over een kleine week al operationeel moet zijn, de ander is gestopt met roken en daardoor niet aanspreekbaar de derde viert haar verjaardag en is daar te druk mee.
Ach het gaan niet eens alleen om die verhuizing, het gaat gewoon om de afgelopen vijf jaar dat ik zoveel alleen moet dragen.
En nu wil ik uithuilen tegen een paar vochtabsorberende revers en er is gewoon niemand. En dat is gewoon wrang. Bedankt voor de tips, ik neem ze mee.

Urslau

Ja idd, ik dacht ik gooi het maar op het forum. Ik heb ook al vaker hulp (dementiecoach) gezocht. Alsook hulpdienst van andere ouders met trans kinderen. Dan komen we altijd weer tot de conclusie dat ik het verder prima doe maar dat het gewoonweg fysiek en praktisch te zwaar is, deze twee zaken bij elkaar die ik alleen moet doen. Ik heb ook nog een chronische ziekte erbij. En emotioneel kan ik idd wel wat bij de koffiedames kwijt maar ik heb gewoon helemaal geen inner circle: een man of broer of zus waar je tegen aan kan praten, een ex waarmee je kan overleggen. En ik wil gewoon ook simpelweg tijd voor mezelf. Nou dat.

Hulp inhuren?

Ik herken het gevoel MariaR. Stond er ook alleen voor toen mijn dementerende vader naar het verpleeghuis moest. Emotioneel zo zwaar, bijna niet op te brengen. Je voelt je schuldig, omdat ze zo van streek zijn en niet willen. Maar er is geen keus.
Het fysieke zware deel heb ik lichter gemaakt door af en toe iemand betaald in te huren (vriendinnen wilde ik er liever niet mee belasten). Voor het inpakken en het huis schoonmaken mijn eigen hulp in de huishouding. Daar heb ik ook een heel goede band mee, dus dat was erg fijn, ook als ik moest huilen zelf tijdens het inpakken. En voor allerlei andere ondersteuning (zoals mijn vader af en toe mee op pad nemen zodat ik verder kon in huis, of zodat ik even tijd voor mezelf had) huurde in iemand in van een commerciele organisatie: ouderensteunpunt. Was een zeer lieve dame van middelbare leeftijd die goed met hem om kon gaan, op afroep beschikbaar. Ik weet natuurlijk niet of je hier financieel de mogelijkheden voor hebt, als je alleenstaand bent. Maar het scheelt wel heel veel, iets meer "handen" erbij

Kerk

Misschien een rare gedachte, maar zoek contact met een kerk in je wijk, via de diakonie kun je vast wel mensen bereiken die je in deze nare periode kunnen helpen.

De schouder om op uit te huilen, die je zo mist, ja... dat is een ander verhaal.
Wij hier kunnen dat een beetje zijn, maar misschien zijn er OO-mensen in je woonplaats die 'live' kunnen helpen?

Anders hip

als dat bij jou in de stad zit. Is bedoeld voor mensen met klein netwerk, en kleine http://www.stichtinghip.nl/beurs. Diaconie is ook een goed idee alhoewel dat erg van de personen afhangt hoe dat uitpakt. (sommige diaconieen vinden het helaas veel comfortabeler om iets voor blinde kinderen in afrika te doen dan praktische hulp te bieden.....

Mijk

Mantelzorgorganisatie

Bijna overal heb je een mantelzorgorganisatie in één of andere vorm, kijk eens bij vrijwilligerscentrales of vraag informatie bij het WMO-loket van de gemeente. Zelf zit ik daar nu ook bij, omdat ik als alleenstaande moeder vast ben gelopen vanwege de zorg voor mijn autistische kinderen. Even je verhaal kwijt kunnen, begrip tonen en tips uit de praktijk krijgen waar ik zelf nog helemaal niet aan heb gedacht. En vooral niets hoeven uitleggen want ze wéten het, ze weten ook dat een vriendin of buurvrouw niet altijd beschikbaar is omdat die ook een eigen leven hebben en ze weten ook dat vooral alleenstaanden en "enigst kind" gillend gek worden van al die ballen die in de lucht moeten blijven en dat het nog erger is als je ook nog eens zelf niet gezond bent.

Heel veel sterkte met alles!

Buddy?

Wat een rotsituatie zeg... Als je in de buurt van Tilburg woont wil ik ook best een keer komen helpen met de praktische zaken, maar als ik je verhaal zo lees is dat niet wat je het hardste nodig hebt.

Je hebt hier een organisatie die vrijwilligers zoekt voor mensen die hulp of een luisterend oor nodig hebben. Ik kan me voorstellen dat zulke organisaties ook in andere delen van het land te vinden zijn.
http://www.contourtilburg.nl/index.php?style=3&page=vacaturebank
En je huisarts? Misschien dat die ook wel wat kanalen kent?

Sterkte!

Dacht ook aan kerk

Is je moeder niet bij een kerk aangesloten? Kerken zie ik (vanuit verzorgingshuis) wel eens 'helpen' met praktische zaken. Gewoon opzoeken wie daar voorzitter,contactpersoon of weet ik wat is en bellen! Desnoods voor alleen sjouwen.
Verder moet je het niet te ingewikkeld willen maken. Je moeder is dement, kan niet meer zelf beslissen en het wordt allemaal veel te verwarrend zo voor haar.
Beslis zelf wat écht mee moét. Punt, einde verhaal. En dan blijven er nog een paar zaken over die ze zelf kan invullen. Je laat alles in oude huis toch nog wat dagen zo, niet dan? En dan zet je de noodzakelijke spullen er neer en die paar dingen waar je van overtuigd bent dat die mee 'moeten' voor de gezelligheid en omdat je moeder eraan gehecht is. En eventuele rest kan je altijd nog ophalen. Ik denk dat je moeder nu dagenlang druk is met die stickertjes en alles iedere keer weer gaat wijzigen. Dit gaat niet werken. Het is enorm moeilijk om te beslissen wat weg gaat. Breng het zowiezo andersom. Dit gaat méé (niks dus weg) en de rest blijft staan, voorlopig eventjes en kunnen we altijd nog ophalen. Voor iemand die dementerend is is het nóg moeilijker om zoiets te bedenken en redeneren en beslissen.
Die 'vergeet' b.v. dat er geen ruimte is en wil het logeerbed ook nog meenemen omdat dat pas nieuw is en anders zo zonde...
Denk vooral praktisch. Kledingkast, bed, stoel nog een stoel of klein bankje, eettafeltje, stoelen daarbij wat lampen, keukengerei, beddegoed, kleding etc. Kapstok, bijzettafeltjes, t.v. meubel+tv...Nou zo dus.
Kom op meid! Je kan het! Nog eventjes doorpakken. En dan zit je moeder daar hoog en droog en krijg je misschien wat rust in je leven.
groeten albana

Even weg van je werk

kun je geen vrij vragen van je werk? Meestal kun je zorgverlof aanvragen voor dit soort dingen, lijkt me dat je wat meer vrije tijd nodig heb om het bol te werken. Tijdens mijn scheiding (ook moeilijk proces) heb ik minder uren gedraaid op mijn werk, ik kon het niet bol werken.
En voor de luisterende oor inderdaad is pastoraal werk zo gek nog niet,
sterkte
Sini

Sinilind

Bij een kerk

Hoef je niet te horen om hulp te krijgen! gewoon bellen. OH Dat zeg ik wel heel makkelijk. Ik wil het best voor je doen dat bellen........

Mijk

Bij een kerk

Hoef je niet te horen om hulp te krijgen! gewoon bellen. OH Dat zeg ik wel heel makkelijk. Ik wil het best voor je doen dat bellen........

Mijk

Kerk andere ervaring

Ik heb geen goede ervaring met de kerk. Mijn vader was zeer gelovig en zeer trouw kerklid. Toen het erop aankwam echter, lieten ze het geheel afweten. Nooit iemand langs geweest toen het slecht met hem ging, nooit in het verpleeghuis ook. Ze gaven steeds niet thuis, terwijl hij zo ontzettend verlangde naar geestelijke ondersteuning vanuit het geloof. Nee, als ik niet allang uit de kerk gestapt was had ik het toen alsnog gedaan.
Vrijwilligersorganisaties en mantelzorgverenigingen: die wel ja, daar kun je heel goed terecht. En ik blijf erbij: ook hulp gewoon inhuren als je het kunt betalen. Klinkt hard en onpersoonlijk maar dat was het helemaal niet bij mij. Bovendien gaat het om je eigen welzijn, niemand heeft er wat aan als jij instort.

Jammer-o.t.

Dat je die ervaring hebt opgedaan. Wat verdrietig...
Hier is alleen sprake van geen bezoek, geen hulp als je niet laat weten dat iemand in het ziekenhuis/verpleeghuis verblijft. Zodra het bekend is, komt er bezoek. En als er langdurig ondersteuning nodig is, wordt er een team bijeen gebracht.
En wat Mijk al zegt, je hoeft geen lid van een kerk te zijn om aan te kloppen voor hulp.

Reactie

Alles staat een beetje op de rit. Af en toe krijg ik het erg benauwd en later gaat het wel weer goed. Ik lees alles hier en heb er veel aan maar ik heb nu even geen tijd om te reageren. De tips zijn ook prima.

Veel dingen tegelijk

Maria, je geeft het zelf ook al aan, maar ik denk dat er op dit moment gewoon teveel dingen op je pad zijn die aandacht vragen. Stuk voor stuk zijn ze misschien goed te hanteren. Maar het probleem is dat ze nu allemaal tegelijk spelen.
Ik kan weinig doen om je zorg te verlichten. Maar misschien helpt het een beetje om je te realiseren dat het gewoon héél veel is op dit moment. Je moeder, je kind, je eigen ziekte. Het is al heel wat als het je lukt om alle ballen in de lucht te houden. Probeer los te laten wat even kan wachten en probeer niet ten onder te gaan. Overleven is al heel wat in deze situatie. En praat van je af, dat lucht op.
Heel veel sterkte

Ken je deze?

http://www.alzheimer-nederland.nl/hulp-en-advies/alzheimer-cafeacutes.aspx

Voor steun en ervaring. En voor jezelf zou ik proberen je sociale kring wat uit te breiden. Het is inderdaad zuur als je niemand hebt die je bij kan staan, geen vriendin om bij uit te huilen. Hoe is dat zo gekomen, dat je zo alleen bent (geen man, ok, dat snap ik, maar ook geen vriendin(nen)) en wat zou je eraan kunnen doen om dat te veranderen? Het zal niet de eerste en niet de laatste keer zijn dat je in een situatie zit dat je maar wat graag bij iemand steun wil zoeken of je verhaal kwijt wil.

Zus

Ja ik ken het. Maar naast mijn moeder, mijn kind en mijn werk moet ik gewoon rusten anders word ik geheid ziek. Ik heb dus geen tijd en energie om naar zo'n avond te gaan. Ik heb ook contact me ze gezocht maar er ik leek meer de vrijwilliger op te moeten vangen dan andersom.
Mijn gebrek aan tijd/ energie is ook een van de redenen waarom ik alleen sta (naast het feit dat er vier vriendinnen zijn overleden benevens mijn man). Ik heb gewoon niet de energie om nieuwe contacten op te bouwen. Er zijn ook contacten verloren gegaan omdat ik steeds ziek was en af moest zeggen... Mensen trekken dat vaak toch niet. Begrijpelijk natuurlijk

Contact met vriendinnen

Maria, ik heb geen concrete tips in aanvulling op andere reacties, maar kan me voorstellen dat het zwaar voor je is.

Je schreef "Er zijn ook contacten verloren gegaan omdat ik steeds ziek was en af moest zeggen... Mensen trekken dat vaak toch niet. Begrijpelijk natuurlijk."

Ik weet niet of je met afzeggen bedoelt "afspraken om iets te gaan doen" afzeggen, of zelfs geen tijd hebben om telefonisch even bij te praten.

Want mijn beste vriendin en ik zien elkaar misschien maar 1x per jaar (zij heeft weinig tijd en veel "gedoe"), maar spreken elkaar telefonisch wel 1 of 2x per week. Daarmee kan je een (goede) vriendschap toch wel in stand houden? Of lukt ook dat niet voor jou in (gezondheidtechnisch) slechtere tijden? Dan nog, van een goede vriendin mag je meer begrip verwachten als je het wel uitlegt en andere momenten wel contact zoekt/je best doet.

Een vriendschap telefonisch opbouwen lijkt me wel weer moeilijker...

Het is zover (en albana?)

Mijn moeder is gisteren overgegaan. De verhuizing zelf ging vrij soepel, heel veel voorbereid, mensen ingehuurd en er kwamen ook wat mensen helpen.
Mijn moeder begrijpt het allemaal niet, vindt de kamer leuk maar wil dan naar huis. Begrijpelijk, maar ik zit er wel doorheen met het haar uitleggen (ik denk nu zo'n vijftig keer gedaan).
Vannacht had ze wel een beetje lopen spoken zei de verzorgende. Ze wilde weg en ze moesten haar toch kalmeren. Albana, jij hebt er bijna dagelijks mee te maken: zou ze nog kunnen 'wennen' in de loop der tijd?
Het is een verzorgingshuis, he? Geen verpleeghuis. Ze heeft ook groepsverzorging en dat vindt ze wel leuk. Ze is dus puur vergeetachtig maar niet paranoia of met wanen. Ze zei toch ook al weer praktische dingen als: waar is mijn telefoonboekje en ik wil hier kleine wasjes kunnen doen.

Mariar

ik kan niets nuttigs toevoegen in jouw draadje, maar wilde je sterkte wensen. Dit moet behoorlijk slopend zijn!

Knuffel,
Jons

Ga niet teveel compenseren

MariaR,

Mijn vader is vijf jaar geleden met dementie opgenomen in verpleegtehuis en mijn moeder bezoekt hem heel vaak (niet lang, wel vaak). Wij als dochters gaan ook, maar anders/minder vaak.

Zij heeft lang gevonden dat ze haar schuldgevoel moest compenseren door veel en vaak te gaan en daar ook te helpen als het zo uit kwam. Ze heeft daar haar eigen weg in moeten vinden (wij konden wel praktische hulp bieden, maar de effecten van wat je vindt dat je 'moet' kan je niet wegnemen voor iemand) en heeft de komende week zichzelf voor het eerst een week 'vrij' gegeven.
En ze denkt er echt goed over na, probeert zich stap voor stap af te vragen waar zij en mijn vader het beste door blijven functioneren. Hij is helemaal van de wereld, dus er valt heel weinig te 'halen' als je bij hem op bezoek gaat, dat zal bij je moeder anders zijn als ik het zo lees.

Tuurlijk zal ze wennen in de loop vd tijd, maar zelfs als dat niet zo is realiseer je: dat er geen weg terug is. Op een gegeven moment zou het kunnen dat ze lichamelijk ook niet meer kan spoken - toen mijn vader eenmaal in een rolstoel zat en niet meer kon lopen waren sommige zorgen ook weer voorbij en brak de tijd aan dat we met hem naar buiten konden gaan (wandelen met rolstoel ging natuurlijk beter dan wandelen in de tijd dat hij eigenlijk niet goed meer kon lopen).

Heel veel sterkte en realiseer je dat je elke keer wat loslaat wat dan misschien verdrietig stemt maar jou ruimte geeft.
Groet,
Angela

Ja angela

Daar spreek je een waar woord: ik heb op het ogenblik ontzettend de neiging om de achteruitgang door de deze verhuizing te compenseren. Ja en dat komt door schuldgevoel. Want ze is duidelijk veel slechter dan vorige week dus dat brengt me aan het twijfelen: had ik haar toch niet moeten laten zitten? Daar ga ik me heel slecht van voelen en wil dan door bijvoorbeeld twee keer per dag bij haar langs te gaan haar achteruitgang en mijn schuldgevoel compenseren. Heel goed dat je dat opmerkt want niemand zegt dat tegen me maar het is wel zo. Ik voel me een slecht mens omdat het slechter gaat met haar.

Jons en anderen

fijn dat jullie me steunen!

Overgegaan

Hierboven schrijf ik "mijn moeder is gisteren overgegaan". Ik bedoel natuurlijk: verhuisd maar het staat er een beetje , nou ja, ongelukkig zullen we maar zeggen.

Wat wilde je moeder vroeger?

Bij mijn ouders speelt helaas ook een belangrijke rol dat ze al heel lang voor euthanasie- en niet-behandelverklaringen hadden gekozen en ook met het idee dat ze daar baat bij zouden hebben als je in een dementie-alzheimer situatie komt.
Dat is niet zo, en dat vindt mijn moeder zo erg voor mijn vader, dat zij dus toch heeft moeten doen wat hij niet wilde, maar ze snapt ook dat ze niet voor hem kon blijven zorgen thuis. Dit hele proces heeft bij haar veel tijd gekost en voor jou zal het wellicht anders liggen omdat het je moeder is, maar je kunt alleen jezelf 'helpen' door een goede balans te zoeken tussen schuldgevoel, opluchting, realisme.
Sterkte,
Angela

Wennen

Ik heb niet alles gelezen, maar wel je vraag of het went.

Ik werk op een gesloten afdeling voor dementerende ouderen met ernstige gedragsproblemen. Net even anders dus, maar wel vergelijkbaar. Wat ik vaak zie gebeuren is dat mensen heel onwennig zijn, als ze nog kunnen lopen angstvallig de hele afdelign aflopen, zich vastklampen aan de zorg met hun vragen......en gaandeweg vertrouwen krijgen en op hun plekje vallen.

Zelf vind ik dat ik in een heel goed tehuis werk, waar 'we' veel voor de mensen doen. Ik denk dat wij een prettig verblijf bieden. En dat scheelt natuurlijk veel. Als jullie tehuis een prettige omgeving is, dan denk ik dat het wel goed komt.