Ik haat mijn schoonmoeder
Schoonmoeder.
Een paar jaar geleden heb ik mijn man ontmoet en zijn we zo hecht geworden dat we de ene helft bij mijn ouders sliepen en de andere helft bij zijn ouderstot we een huis kregen. In het begin was de band tussen mijn schoonmoeder erg fijn. We hadden het gezellig en luisterde naar elkaars verhalen. Maar al snel kwam er een klink in de kabel. Om jullie een beeld te schetsen een voorbeeld uit velen.
Als iets niet gebeurt zoals zij het wil dan is ze snel verdrietig teleurgesteld of boos. Er is dan ook geen gesprek mee te voeren. Zij heeft gelijk en ik heb ongelijk. Het ging altijd over kleine dingen. Mijn schoonmoeder is vaak s nachts wakker en ruimde toen altijd de vaatwasser leeg. Dit kon om 5 uur zijn maar ook om 3 of 4 uur. Bij de navraag of dit ook anders kon omdat ik hier wakker van wordt en weer slecht in slaap kom kon dit niet. Het is haar huis en zij doet wat wil. Ook met alternatieven gekomen toen mar het is geëindigd op hele erge ruzie. Ik heb haar toen ook even niet meer gezien. Later dit wel uitgepraat zoals velen ruzies. In elke ruzie heeft zij het gevoel 'gestraft' te worden omdat ik dan wat afstand neem.
Toen ik zwanger was is er een erge ruzie geweest. We hadden van haar een buitenslang gekregen voor in de tuin en toen we hem op gingen halen waren we allebei erg enthousiast, we hebben hem uitgebreid bekeken en waren allebij blij. We hebben nog een bak koffie gedronken en gingen toen naar huis. Nog niet thuis gearriveerd te zijn krijgt mijn man een appje met: kan er geen dankjewel van af. Mijn man belde toen zijn moeder op met de vraag wij waren toch erg enthousiast, misschien is het woord niet gezegd maar je kon het wel aflezen van onze gezichten. Zijn moeder reageerde erg kortaf en hing daarna op. Wij hebben toen besloten om terug te rijden om verhaal te halen en het uit te praten. Bij binnenkomst kwamen er heel veel verwijten. Zoals mijn gedrag op bepaalde momenten. Dat zij iets wilde kopen voor de baby en dat ik het zelf al had gekocht (hoe moet ik dat weten?). En zo nog een paar dingen gerelateerd naar mij. De ruzie is schreeuwend geëindigd en een week later uitgepraat. Niet naar mijn zin maar mijn schoonmoeder gaat altijd in de verdediging. En omdat je wil dat alles weer normaal wordt doe je veel water bij de wijn.
Maargoed.. toen was de kleine geboren. Mijn schoonmoeder gaat 1 keer in de week oppassen. Vanaf het begin gaat dit eigenlijk al verkeerd. Ze houdt het voedingschema en slaapschema niet aan. De kleine wilde niet slapen in het campingbedje had hem toen in haar bed gelegd met een dik winterdekbed over hem heen. Ik kwam hier achter omdat ik iets eerder klaar was met werken en mijn zoon ging ophalen. Bij binnenkomst lag de kleine dus op bed en ging ik kijken. Ik liep de kamer in en ik zag hem dus nergens. Mijn schoonmoeder liep achter mij aan en ik zij waar is hij dan. Ik keek ook geschrokken om me heen en toen haalde zij het dekbed van hem af. Mijn zoon was helemaal bezweet, zijn kleren helemaal nat. Ik was zo geschrokken, dat heeft ze ook wel gezien maar zij reageerde alsof er niks aan de hand was. Ik heb toen gezegd dat dit niet kan en het hartstikke gevaarlijk is. Uitgelegd dat ze de slaapzak moet gebruiken dat dat voldoende is etc. Ik ben toen niet boos geworden omdat het de laatste tijd juist wel goed ging en niet weer ruzie wilde.
Daarna heeft ze natuurlijk nog vaker opgepast en was er elke keer wel iets wat ze niet deed. Een klein voorbeeld van de 100.. De fles van 15u was afgebouwd dit ook doorgegeven maar ik kom mijn zoon ophalen en ze is een fles aan het geven op dat tijdstip. Bij de navraag waarom kon ze geen goede reden geven, ze dacht dat dit moest. Goed niet verder op doorgegaan. Ondertussen is zij dan heel kortaf. Ik kan daar gewoon slecht tegen, zeg gewoon wat er aan de hand is. Daarom heb ik ook de stoute schoenen aangedaan en dit gevraagd. Ze had het gevoel alles fout te doen. Hierover in gesprek en daaruit komt eigenlijk dat ik niks mag zeggen en maar alles moet accepteren. Maar ik zit wel weer een paar dagen met een baby die in de war is en een fles in de middag wil. Uiteindelijk de beslissing gemaakt om haar niet meer te laten oppassen. Dat heeft mij erg veel rust gebracht. Maar vergeten wat er allemaal gebeurt is dat lukt niet. Als we op bezoek gaan of zij bij ons eist ze alle aandacht van mijn zoon op. Als hij aan het spelen is wordt hij aangehaald, net of het een hond is. Geen 1 seconde wordt hij met rust gelaten. Het irriteert me zo maar ik zeg er niks van en laat ook niks merken, om de vrede te bewaren.
Ondertussen kwam ik bij een kennis van haar kant van de familie op bezoek en die vindt mijn schoonmoeder ook een pittige tante. Uiteindelijk hebben we het over de rouwkaart van een familielid die 1 jaar geleden is overleden die heb ik gemaakt samen met een familielid die dicht bij die persoon stond. Op die kaart stond een tekst eindigen op een woord wat alles omvattend was. De volgende dag heeft mijn schoonmoeder die tekst veranderd met benamingen etc en is toen het woord zus vergeten. Hier kwamen ze pas achter toen de kaart al verzonden was. Mijn schoonmoeder heeft dus tegen familieleden gezegd dat ik die kaart heb gemaakt en dat het jammer is van die tekst.
Ik heb met mijn man over dit gebeuren gepraat. Hij is het helemaal met mij eens dat dit niet kan en dat zijn moeder echt fout zit. Ik wil haar zo graag spreken hierover maar mijn man wil dit niet. Ook om niet weer ruzie te krijgen maar ook omdat het al lang geleden is dat dit is gebeurt.
Goed.. die zelfde week komen mijn schoonouders op bezoek. Ik kon gewoon niet normaal doen. Er hing een gigantische negatieve sfeer.
Waarom kan ik dit niet loslaten? Ik wil het zo graag maar het lukt niet. Al wetende dat ze komt of wij naar haar gaan krijg ik hartkloppingen.
Persoonlijk denk ik dat er teveel is gebeurt en dat het met elke ruzie erger is geworden. Het liefst zie ik haar niet meer. Maar dit wil ik mijn man en zoon niet aandoen. Ik heb dit wel benoemd naar mijn man maar hij heeft geen antwoorden. Hij ziet wel dat het me heel veel doet maar hij wil die omgang blijven behouden met zijn ouders met mij erbij. Ook zegt hij als ik toch de keuze maak niet meer met zijn moeder om te gaan dat hij het snapt maar hij het wel erg jammer vindt. We zien ze nu 2 keer in de maand soms iets meer. Dat kan ik toch wel opbrengen zegt hij dan.
Ik heb nog nooit echte haat in mijn leven gekend.. maar mijn schoonmoeder haat ik echt. Ik hoop ook elke dag weer opnieuw dat zij en mijn man ruzie krijgen waardoor ik haar niet meer hoef te zien. Ik schaam mij voor mijn gedachtes.
Ik vindt het zo moeilijk.. ik haat mezelf dat ik het niet gewoon kan loslaten. Ik vindt het ook haar probleem. En ontzettend zielig dat je moet liegen over een fout die je zelf maakt.
Ik ben zo benieuwd, als jullie dit lezen wat er dan gedacht wordt. En mogelijk nog advies hebben voor mij.
Man vindt snel alles goed..
Ik krijg niet de indruk dat hij gemakkelijk is en snel alles goed vindt. Maar als jij minder snel in actie komt, kan jij zien wanneer hij het te vindt. Jouw leermoment.Soms voelt hij dat prima aan, en soms is het te laat. Dus als hij het op zijn beloop laat, kan hij ook ervaren wanneer het verstandiger is er eerder iets aan te doen. Zijn leermoment. Een mens leert veel gedurende het eerste jaar als ouder.
En idd, verwacht geen verandering van je schoonmoeder als het gaat om eerlijkheid. Het ontkennen is veelal een verdedegingsmechanisme, wat jij niet gaat keren.
Sta stil bij wat juist zo belangrijk is; dat jij en je man elkaar niet afvallen. Indien je vind dat je te snel bij je man over haar klaagt, probeer dat dan te minderen, daar je man er ook weinig mee kan.
Ik moet ook echt even mijn verhaal kwijt over mijn schoonmoeder.
Onze relatie was altijd prima. Niet dat we super close waren maar we konden prima met elkaar door een deur. Mijn man heeft zelf altijd een gecompliceerde relatie met zijn moeder gehad. Ze is 2 keer opgenomen en heeft last van bipolaire stoornissen (alhoewel ze nu gezond is verklaard). Ik heb hem altijd gestimuleerd om het contact met zijn moeder te onderhouden, want ja, het is wel je moeder. Tot een jaar geleden. Het was een dag zoals alle andere en er leek geen vuiltje aan de lucht. Tot ik blijkbaar in de familieapp iets plaatste wat zij "slecht getimed" vond. Niemand reageerde verder boos maar mijn schoonmoeder trok alle registers richting mij open en viel zelfs mijn eigen familie aan. Ik heb wijselijk mijn mond gehouden en besloten dat ik hier geen zin in had en ben uit de chat gestapt. Inmiddels zijn we dus een jaar verder en hebben we elkaar niet meer gesproken. Zij weigert excuses te maken en vind juist dat ik haar die verschuldigd ben. Niet alleen heeft ze dus besloten dat ik niet de moeite ben om het gesprek aan te gaan, ze heeft hiermee ook 2 kleinkinderen aan de kant geschoven. Ondertussen legt zij de schuld bij mij en bestookt ze mijn man met appjes dat ik haar heb "geloosd". Nu blijft ze dus heel de tijd vervelende appjes naar mijn man sturen en leugens vertellen. Letterlijk stoken in een goed huwelijk dus. Mijn man reageert hier verder niet op, en het veroorzaakt verder ook geen frictie tussen ons maar mij maakt het WOEST. Ik weet niet wat ik met de situatie aan moet. Ik heb haar niets misdaan dus ik snap niet waarom ze mij het leven zo zuur wilt maken.
Wat zouden jullie doen?
@wethepeople,
1) Haar niet meer beschouwen als je schoonmoeder maar als de moeder van je man ( soort van 2e lijn) om zo je minder aan te trekken aan haar bestaan. Dus minder woest te zijn.
2) Je man aangeven dat je geen appjes van haar hand wilt lezen of horen. Helemaal niet als ze rot zijn.
3) Fijn te horen dat jullie geen frictie in het huwelijk kennen; koester dat.
4) Gedrag gaat niet veranderen; accepteer dat feit en hoop niet dat het minder wordt. Dat helpt bij loslaten.
Ik ging mij meer richten op mensen die mij wel iets positiefs brachten.
Je kunt ook proberen de wijste te zijn en wel een keer het gesprek met haar aangaan. Je hoeft -als je dat niet wilt- natuurlijk niet perse excuses aan te bieden, maar blijkbaar is er iets geweest in jouw bericht wat bij haar iets getriggerd heeft. Dus je kunt ook beginnen met: ik vind het vervelend dat wat ik toen in de chat deelde je zo geraakt heeft en ik vind jammer dat we dit niet meteen uitgepraat hebben. Kunnen we dat alsnog proberen?
Ook ik heb geen enkele band meer met mijn schoonmoeder. De afgelopen twee jaar is er enorm veel gebeurd waardoor mijn ogen goed geopend zijn. Haar wil is wet, zij bepaalt voor alles en iedereen wat er moet gebeuren en zij zet zichzelf boven alles en iedereen op een heel manipulatieve manier. Ik kan er een boek over vol schrijven, mijn man wel twee ben ik bang.
Steeds als we bij haar geweest waren, kwam ik gefrustreerd thuis. Ik heb daarop besloten niet meer mee te gaan als mijn man er op visite gaat. Dat heeft voor mijzelf een hoop rust gebracht. Inmiddels zijn onze kinderen op een leeftijd dat zij zelf naar hun oma toe kunnen, maar ook zij zien en horen wat er niet klopt en gaan daardoor een stuk minder. Mijn man denkt er hetzelfde over, maar gaat voor de goede vrede nog wel langs. Erover praten met haar heeft geen zin, het wordt altijd zo gedraaid dat het aan ons ligt. Prima, dat mag. Dan doen we dat dus ook niet meer. Wanneer ik haar tegenkom is het hoi en dag. Het is jammer, ooit was het anders, maar ze heeft alleen maar zichzelf ermee. Ik weiger mijn gezin nog langer door haar te laten beschadigen, want dat is wat er gebeurde.
Trek het je niet aan en til er niet te zwaar aan. Jij hebt jouw eigen gezin en een man die achter je staat, die het ook ziet en jouw gevoel begrijpt. Dat is heel belangrijk. Je weet in ieder geval hoe je het (later) in ieder geval niet zelf wil doen. Daarin is mijn schoonmoeder nu al ons grote voorbeeld, want ook mijn man wil helemaal niks vanuit zijn opvoeding overdragen op onze kinderen.
Wel enige herkenning maar dan bij mijn eigen ouders (vader), in de zin dat die ook zeer slecht tegen kritiek kan maar ook heel veel kritiek heeft, overal wat achterzoekt, een heel eigen mening heeft over dingen etc. Je doet er vrees ik vrij weinig aan!
Mijn advies: laat je schoonmoeder niet meer op je baby passen, probeer dit type mens zo weinig mogelijk invloed in je leven te laten hebben. Dat scheelt enorm in je levensgeluk.
ik ben bang dat je haar niet veranderd, neem gewoon wat afstand. Man kan toch ook alleen maar zijn moeder.
Juf_Ank schreef op 24-01-2021 om 10:58:
Besef goed dat het keus is om je schoonmoeder te haten. Je denkt dat je dat zo voelt, maar dat komt omdat je zelf steeds de aandacht schenkt aan je negatieve gevoelens. Kun je niet wat afstand nemen en bedenken dat zij nu eenmaal niet te veranderen is en dat jij alleen kan veranderen hoe je tegen haar aankijkt? Kun je negatieve patronen niet accepteren en bij haar laten?
Wat mij opvalt is dat je de keus maakt om jouw zoon te brengen bij de vrouw waar jullie al zo veel problemen mee hebben gehad. Dat kan toch niet anders als verkeerd lopen? Je verwacht ook maar dat zij als een marionet alles doet wat jij haar opdraagt over hoe er voor jouw zoon gezorgd moet worden. Het is geen vakkracht. Want hoe erg is zo'n extra flesje nu helemaal? Met een beetje creativiteit pas je toch het schema weer aan.
Ook van een kind wat bezweet wakker wordt maak je een hele heisa. Ik snap dat oma net doet of er niets aan de hand is, zij probeert jouw hysterische reactie te neutraliseren.
Mijn tip: probeer haar wat meer te ontwijken. Zoek een andere oplossing voor het oppassen. Accepteer en besef ook dat het om de moeder van je man gaat. Ik heb het gevoel dat je jezelf zo centraal zet en je eigen gevoelens terwijl je man er maar een beetje bij hangt. Laat hem de beslissingen nemen hoe jullie met zijn moeder om gaan, accepteer dat zij zo is en zorg dat jij je een beetje terugtrekt.
Ik zie dat dit al een ouder topic is maar op dit bericht moest ik echt even reageren met name het deel over het dekbed.
Helemaal logisch dat TO schrikt als ze haar kind uit bed wil halen en het is niet eens te zien en ligt bedolven en bezweet onder een dekbed terwijl dit verboden is! Jij noemt dit 'heisa' en 'hysterische reactie'. Er sterven kinderen hieraan hoor. Als het kind was overleden hierdoor dan zou je TO's reactie niet zo durven te noemen. Ze reageerde volkomen normaal en terecht.
Zonnebloem7: overdrijf niet zo. Wat mij betreft net zo'n hysterische reactie als TS..
