Ik haat mijn schoonmoeder
Schoonmoeder.
Een paar jaar geleden heb ik mijn man ontmoet en zijn we zo hecht geworden dat we de ene helft bij mijn ouders sliepen en de andere helft bij zijn ouderstot we een huis kregen. In het begin was de band tussen mijn schoonmoeder erg fijn. We hadden het gezellig en luisterde naar elkaars verhalen. Maar al snel kwam er een klink in de kabel. Om jullie een beeld te schetsen een voorbeeld uit velen.
Als iets niet gebeurt zoals zij het wil dan is ze snel verdrietig teleurgesteld of boos. Er is dan ook geen gesprek mee te voeren. Zij heeft gelijk en ik heb ongelijk. Het ging altijd over kleine dingen. Mijn schoonmoeder is vaak s nachts wakker en ruimde toen altijd de vaatwasser leeg. Dit kon om 5 uur zijn maar ook om 3 of 4 uur. Bij de navraag of dit ook anders kon omdat ik hier wakker van wordt en weer slecht in slaap kom kon dit niet. Het is haar huis en zij doet wat wil. Ook met alternatieven gekomen toen mar het is geëindigd op hele erge ruzie. Ik heb haar toen ook even niet meer gezien. Later dit wel uitgepraat zoals velen ruzies. In elke ruzie heeft zij het gevoel 'gestraft' te worden omdat ik dan wat afstand neem.
Toen ik zwanger was is er een erge ruzie geweest. We hadden van haar een buitenslang gekregen voor in de tuin en toen we hem op gingen halen waren we allebei erg enthousiast, we hebben hem uitgebreid bekeken en waren allebij blij. We hebben nog een bak koffie gedronken en gingen toen naar huis. Nog niet thuis gearriveerd te zijn krijgt mijn man een appje met: kan er geen dankjewel van af. Mijn man belde toen zijn moeder op met de vraag wij waren toch erg enthousiast, misschien is het woord niet gezegd maar je kon het wel aflezen van onze gezichten. Zijn moeder reageerde erg kortaf en hing daarna op. Wij hebben toen besloten om terug te rijden om verhaal te halen en het uit te praten. Bij binnenkomst kwamen er heel veel verwijten. Zoals mijn gedrag op bepaalde momenten. Dat zij iets wilde kopen voor de baby en dat ik het zelf al had gekocht (hoe moet ik dat weten?). En zo nog een paar dingen gerelateerd naar mij. De ruzie is schreeuwend geëindigd en een week later uitgepraat. Niet naar mijn zin maar mijn schoonmoeder gaat altijd in de verdediging. En omdat je wil dat alles weer normaal wordt doe je veel water bij de wijn.
Maargoed.. toen was de kleine geboren. Mijn schoonmoeder gaat 1 keer in de week oppassen. Vanaf het begin gaat dit eigenlijk al verkeerd. Ze houdt het voedingschema en slaapschema niet aan. De kleine wilde niet slapen in het campingbedje had hem toen in haar bed gelegd met een dik winterdekbed over hem heen. Ik kwam hier achter omdat ik iets eerder klaar was met werken en mijn zoon ging ophalen. Bij binnenkomst lag de kleine dus op bed en ging ik kijken. Ik liep de kamer in en ik zag hem dus nergens. Mijn schoonmoeder liep achter mij aan en ik zij waar is hij dan. Ik keek ook geschrokken om me heen en toen haalde zij het dekbed van hem af. Mijn zoon was helemaal bezweet, zijn kleren helemaal nat. Ik was zo geschrokken, dat heeft ze ook wel gezien maar zij reageerde alsof er niks aan de hand was. Ik heb toen gezegd dat dit niet kan en het hartstikke gevaarlijk is. Uitgelegd dat ze de slaapzak moet gebruiken dat dat voldoende is etc. Ik ben toen niet boos geworden omdat het de laatste tijd juist wel goed ging en niet weer ruzie wilde.
Daarna heeft ze natuurlijk nog vaker opgepast en was er elke keer wel iets wat ze niet deed. Een klein voorbeeld van de 100.. De fles van 15u was afgebouwd dit ook doorgegeven maar ik kom mijn zoon ophalen en ze is een fles aan het geven op dat tijdstip. Bij de navraag waarom kon ze geen goede reden geven, ze dacht dat dit moest. Goed niet verder op doorgegaan. Ondertussen is zij dan heel kortaf. Ik kan daar gewoon slecht tegen, zeg gewoon wat er aan de hand is. Daarom heb ik ook de stoute schoenen aangedaan en dit gevraagd. Ze had het gevoel alles fout te doen. Hierover in gesprek en daaruit komt eigenlijk dat ik niks mag zeggen en maar alles moet accepteren. Maar ik zit wel weer een paar dagen met een baby die in de war is en een fles in de middag wil. Uiteindelijk de beslissing gemaakt om haar niet meer te laten oppassen. Dat heeft mij erg veel rust gebracht. Maar vergeten wat er allemaal gebeurt is dat lukt niet. Als we op bezoek gaan of zij bij ons eist ze alle aandacht van mijn zoon op. Als hij aan het spelen is wordt hij aangehaald, net of het een hond is. Geen 1 seconde wordt hij met rust gelaten. Het irriteert me zo maar ik zeg er niks van en laat ook niks merken, om de vrede te bewaren.
Ondertussen kwam ik bij een kennis van haar kant van de familie op bezoek en die vindt mijn schoonmoeder ook een pittige tante. Uiteindelijk hebben we het over de rouwkaart van een familielid die 1 jaar geleden is overleden die heb ik gemaakt samen met een familielid die dicht bij die persoon stond. Op die kaart stond een tekst eindigen op een woord wat alles omvattend was. De volgende dag heeft mijn schoonmoeder die tekst veranderd met benamingen etc en is toen het woord zus vergeten. Hier kwamen ze pas achter toen de kaart al verzonden was. Mijn schoonmoeder heeft dus tegen familieleden gezegd dat ik die kaart heb gemaakt en dat het jammer is van die tekst.
Ik heb met mijn man over dit gebeuren gepraat. Hij is het helemaal met mij eens dat dit niet kan en dat zijn moeder echt fout zit. Ik wil haar zo graag spreken hierover maar mijn man wil dit niet. Ook om niet weer ruzie te krijgen maar ook omdat het al lang geleden is dat dit is gebeurt.
Goed.. die zelfde week komen mijn schoonouders op bezoek. Ik kon gewoon niet normaal doen. Er hing een gigantische negatieve sfeer.
Waarom kan ik dit niet loslaten? Ik wil het zo graag maar het lukt niet. Al wetende dat ze komt of wij naar haar gaan krijg ik hartkloppingen.
Persoonlijk denk ik dat er teveel is gebeurt en dat het met elke ruzie erger is geworden. Het liefst zie ik haar niet meer. Maar dit wil ik mijn man en zoon niet aandoen. Ik heb dit wel benoemd naar mijn man maar hij heeft geen antwoorden. Hij ziet wel dat het me heel veel doet maar hij wil die omgang blijven behouden met zijn ouders met mij erbij. Ook zegt hij als ik toch de keuze maak niet meer met zijn moeder om te gaan dat hij het snapt maar hij het wel erg jammer vindt. We zien ze nu 2 keer in de maand soms iets meer. Dat kan ik toch wel opbrengen zegt hij dan.
Ik heb nog nooit echte haat in mijn leven gekend.. maar mijn schoonmoeder haat ik echt. Ik hoop ook elke dag weer opnieuw dat zij en mijn man ruzie krijgen waardoor ik haar niet meer hoef te zien. Ik schaam mij voor mijn gedachtes.
Ik vindt het zo moeilijk.. ik haat mezelf dat ik het niet gewoon kan loslaten. Ik vindt het ook haar probleem. En ontzettend zielig dat je moet liegen over een fout die je zelf maakt.
Ik ben zo benieuwd, als jullie dit lezen wat er dan gedacht wordt. En mogelijk nog advies hebben voor mij.
Poeh meid, niet alleen je schoonmoeder maar ook jij lijkt zaken erg zwaar te maken. laat het toch gaan, het is niet zo erg, niet zo belangrijk.
Blijkbaar zitten jullie nu flink in elkaars allergie. ik zou even flink afstand nemen, zeker een jaar ofzo. Verzin gewoon iedere keer een smoes, als ze komt ofzo. Laat je man samen met je kind lekker genieten van het contact met haar en trek jij je lekker terug in bed met een ‘migraine aanval’ . Winst voor iedereen.
Neem meer afstand. Laat je schoonmoeder niet oppassen, maar breng je kind naar een kinderopvang, met als reden dat het kind nu/straks daar meer kan leren van het spelen met andere kinderen. Laat je partner die boodschap overbrengen.
Trek jezelf terug uit activiteiten die met de familie van je man te maken hebben. en dan bedoel ik niet het deelnemen aan feestjes of zo, maar activiteiten zoals het schrijven van een rouwbrief. In haar familie is blijkbaar wel bekend hoe zij is, dus die kunnen haar acties in een bepaald kader begrijpen. Jij mist dat kader, gelukkig, omdat je er niet mee bent opgegroeid.
Dat geldt ook voor jouw man: hij heeft al een leven lang met haar te maken, weet wat er wel kan en wat niet, waar je wel op in kunt gaan en waar niet. Door jouw boosheid en je behoefte om dat te uiten schep je in feite een nieuw kader en wil je graag dat hij met jouw kader meegaat. Maar daarmee dwing je hem tot moeilijke keuzes, die je dan ook nog persoonlijk maakt. Dat geeft grote conflicten, ook in jezelf (hij kiest niet voor mij, je schrijft het niet maar ik hoor het bijna op de achtergrond klinken). Benader en gebruik hem als iemand die ervaring heeft met de omgang met een moeilijke (schoon)moeder. Mocht er weer iets spelen, vraag hem dan: hoe zou jij daarmee omgaan? En leer dat van hem.
Tsjor
Madewithlove,
Ik herken je situatie, ik heb op een gegeven moment besloten een lange periode niet meer mee te gaan naar hun toe. Geen koffie, geen gezellige babel. Als mijn man ze wilde zien kon hij zelf gaan en kind meenemen.
Sinds een jaartje gaat het iets beter, maar ik ga alleen mee tijdens verplichten feestjes. Het jaar daarvoor ging ik mee maar sprak niet met mijn schoonpa. Ik heb mentaal compleet afstand van hen gedaan. Bij mij gaat het dan met name om mijn schoonvader. Hij heeft mijn hart gebroken en ik krijg de indruk dat jou schoonmoeder bij jou ook mijlen te ver gegaan is.
Wat betreft het oppassen was het na een gebeurtenis ook afgelopen en had ik andere opvang geregeld. Ik heb het oppassen voor die periode ( voor het escaleerde zeg maar) nog wel toegelaten maar zag het als een zakelijke overeenkomst. Ik kwam dus binnen met mijn jas letterlijk aan en ging na 5 minuten weer weg met kind.
Deze afstand heb ik dus wel getraind. Dit heeft jaren gekost en ben hier ook met een therapeut over in gesprek gegaan.
Ze heeft mij eigenlijk geleerd een kapotte grammofoonplaat te zijn. En goede gedachtes op te laten komen, zoals ik ben goed genoeg zoals ik ben, Alles wat je schoonmoeder iers zegt hoor je haar niet meer. Ene oor in en ene oor uit. Lachen en zwaaien. Daag met je gecommandeer.
Het gaat er allemaal om je gedachtes en je hoofd rust te gaan geven. Ik zou daarmee aan de slag gaan. Want je hoeft helemaal niets. Het zijn de ouders van je man. De verantwoordelijkheid ligt bij hem als hij hun wil zien.
Sterkte hoop dat je er wat mee kunt. En laat ik vooropstellen dat ik er voordat ik dit ging toepassen ook jaren lang verdriet, pijn en een onmachtig gevoel van had. Maar door de tijd heen zal het echt beter met je gaan. Neem afstand op alle fronten. Ga voor jezelf na wat je vanaf nu nog wel en niet wil.
Ik pas dit vanaf nu ook op iedereen toe, neem de regie terug van je eigen leven.
Besef goed dat het keus is om je schoonmoeder te haten. Je denkt dat je dat zo voelt, maar dat komt omdat je zelf steeds de aandacht schenkt aan je negatieve gevoelens. Kun je niet wat afstand nemen en bedenken dat zij nu eenmaal niet te veranderen is en dat jij alleen kan veranderen hoe je tegen haar aankijkt? Kun je negatieve patronen niet accepteren en bij haar laten?
Wat mij opvalt is dat je de keus maakt om jouw zoon te brengen bij de vrouw waar jullie al zo veel problemen mee hebben gehad. Dat kan toch niet anders als verkeerd lopen? Je verwacht ook maar dat zij als een marionet alles doet wat jij haar opdraagt over hoe er voor jouw zoon gezorgd moet worden. Het is geen vakkracht. Want hoe erg is zo'n extra flesje nu helemaal? Met een beetje creativiteit pas je toch het schema weer aan.
Ook van een kind wat bezweet wakker wordt maak je een hele heisa. Ik snap dat oma net doet of er niets aan de hand is, zij probeert jouw hysterische reactie te neutraliseren.
Mijn tip: probeer haar wat meer te ontwijken. Zoek een andere oplossing voor het oppassen. Accepteer en besef ook dat het om de moeder van je man gaat. Ik heb het gevoel dat je jezelf zo centraal zet en je eigen gevoelens terwijl je man er maar een beetje bij hangt. Laat hem de beslissingen nemen hoe jullie met zijn moeder om gaan, accepteer dat zij zo is en zorg dat jij je een beetje terugtrekt.
Wauw. Toen ik dit bericht plaatste hoopte ik natuurlijk op mooi advies en wat hebben jullie mij tot nu toe al goed geholpen.
Ik denk ook zeker dat het een leerproces is maar dat ik ook meer bij mezelf moet kijken en mijn man meer moet betrekken en mij moet laten helpen hoe hier mee om te gaan. Wat Tsjor zo mooi benoemd: 'Mocht er weer iets spelen, vraag hem dan: hoe zou jij daarmee omgaan? En leer dat van hem.'
Het stukje over de kapotte grammofoonplaat wat Miss beschrijft vindt ik super! En daar sluit Juf Ank ook goed op aan accepteer hoe zij is, ze is niet te veranderen. Alleen ik kan hier in veranderen.
Het afstand nemen ga ik ook zeker even doen. Ook om weer tot mezelf te komen.
Het is een moeilijk proces. Ik hoop dat ik snel leer en hier mee overweg kan.
Tot nu toe heel erg bedankt iedereen!
Ik ben het eens met gegeven adviezen.Maar nog even over de frequentie. Wie komt er toch op het idee om 2x per maand of zelfs vaker bij de (schoon)ouders langs te gaan? Zo vaak! En als iedereen er gelukkig mee is, is dat natuurlijk prima, maar anders.Wil je jouw ouders, familie of vrienden ook niet af en toe zien? Anyway, goed plan om de komende tijd maar eens even niet mee te gaan of maar heel af en toe. Als je nog ideeën voor smoezen nodig hebt, laat maar weten.
Niet zo eenvoudig
Het is niet zo eenvoudig wanneer werkenden afhankelijk zijn van de oppas door ouders wanneer opvang te veel op de kosten drukt.
Het is ook niet eenvoudig om de ene ouders wel als oppas aan te houden en de anderen hiervoor te bedanken. Het is sowieso pijnlijk voor haar man. Natuurlijk had de situatie in het bedje ook verkeerd had kunnen aflopen. Dus als je man jou steunt in het idee ‘alleen oppassen door jouw ouder’, zal je toch je gevoel hierin moeten volgen omdat je anders op eieren blijft lopen. Steunt hij je niet, dan blijft er niets anders over dan overstappen naar professionele opvang.
Omdat jullie redelijk frequent bij elkaar langs gaan, neem ik aan dat jullie bij elkaar in de buurt wonen. Dan is het idd een stuk gemakkelijker om ouders in te schakelen als oppassers. Één troost; wanneer kinderen naar de voorschool gaan, dus binnen 2à3 jaar, heb je geen oppassers meer nodig! Dus zing het uit, hou het gezellig met je man en neem idd wat afstand wanneer je hoofd er niet naar staat.
ArianneH
Helemaal met je eens. En ook: het kwam wel even voorbij maar ik verbaas me ook altijd over grootouders die structureel op hun kleinkinderen passen. Ik heb zelden gehoord dat dat een goede oplossing is. Grootouders is geen kinderopvang. Ik snap dat het lastig terugdraaien is, maar bespreek het om wat meer afstand te creëren.
Wat mooi ts dat je dit zo constructief oppakt!
Over structureel oppassen door grootouders: hier was het om diverse redenen echt wel een groot succes. Ondanks dat er heus wel wat strijd/spanning was rondom een aantal thema’s. Alles bij elkaar ben ik achteraf erg blij dat we het zo hebben gedaan en gelaten.
Maar TS schrijft toch dat oma allang niet meer oppast, omdat dit niet beviel (5e alinea
Uiteindelijk de beslissing gemaakt om haar niet meer te laten oppassen. Dat heeft mij erg veel rust gebracht.
Mijn schoonmoeder paste wel op, 1 dag en een middag per week en ons beviel het goed. Mijn ouders wilden niet structureel oppassen (snapte ik ook wel) en mijn schoonmoeder (alleenstaand) konden we er geen groter plezier mee doen. Maar goed, zij hield zich wel aan onze regels, voedingsschema, autostoeltjes gebruiken etc. dus daar waren geen problemen. Oma is allang overleden, maar mijn kinderen hebben hierdoor wel veel leuke herinneringen aan haar.
@madewithlove, mijn eerdere reactie was meer van luchtige en praktische aard omdat ik het zo herkende, maar mijn gevoel niet in een advies wilde projecteren.
Nu is er wel iets dat je kan helpen dit los te laten. Dat is het benoemen van de betrokken opstelling van je man. Hij bagatelliseert niet, hij ontkent niet en hij heeft ook oog voor de veiligheid van jullie kind. Die elementen kunnen je helpen bij het realiseren dat wat je voelt ( gebrek aan vertrouwen) , je niet alleen hoeft te dragen. Wanneer oma te ‘druk’ is, is het ook aan hem om daar iets aan te doen wanneer hij het te vindt. Heb meer vertrouwen in zijn werkwijze, zijn kijk op veiligheid. Spring minder snel in de automatische piloot ( les1 mindfulnesstraining).
En ja, moeders kunnen vaak snel opspringen, uit bezorgdheid voor de lange onrustige nachten etc. Ik was vooral bezorgd om de kotspartijen op de terugreis als gevolg van het gesnaai. Dus die rechtopstaande nekharen is zo herkenbaar. Maar de vaders zijn er ook bij. Geef je man de tijd om in te grijpen als hij dat nodig vindt. En als hij dat niet nodig vindt, laat het dan los. Zijn inzicht kan ook best werken.
Verder is het ook belangrijk dat jullie ook gezamenlijk bij hen langs gaan. Dat hoeft niet elke keer, maar ook niet ‘nooit’. Zo hou je de deur open om ook getuige te zijn van warme momenten tussen oma en peuter. Mogelijk dat die momenten het verlies van vertrouwen wat kunnen herstellen.
Jullie kind is nog zo jong. Het wordt lastig als visites in de toekomst koud gaan verlopen. Verlicht je hart door te vertrouwen op je man, als blijk van liefde voor hem. Jullie hebben het goed samen; koester dat.
Je schoonmoeder is beledigd als je haar confronteert en denkt graag dat ze het goed doet. Vat ik het zo goed samen?Ben je je bewust dat die omschrijving ook op jou slaat? Dat jij ook graag wil dat dingen op jouw manier gebeuren? Dat je ook heel verdrietig bent als je blijkbaar iets niet goed hebt gedaan, terwijl je de beste intenties had en echt niets verkeerd heb gedaan? (rouwbrief?)
Nou kan ik heel flauw doen en je wijzen dat je op je schoonmoeder lijkt en ze daarom zo in je allergie zit. Maar ik denk dat je er meer aan hebt door haar te geven wat je zelf wil krijgen. Door haar te behandelen zoals je zelf behandeld wil worden. Jullie willen beiden erkenning van je man en van elkaar. Geef die dán. Je wil afstand? Bied die dan. En kijk inderdaad met een schuin oog naar je man want die kan blijkbaar met jullie beiden goed omgaan. Wie weet heeft hij je wat te leren.
@Biebel, ik snap je niet. De verandering in de rouwkaart was een actie van de schoonmoeder. Na de misser gaf de schoonmoeder aan dat TS de tekst had geschreven. Dat is een ontkenning, eentje die ze TS in de schoenen schoof.
Waaruit maak je dan op dat TS op haar schoonmoeder lijkt? Ja, ze hebben allebei de beste bedoelingen. Maar je kan een misser niet gaan ontkennen. Dat leidt tot aantasting in wederzijds vertrouwen. Ik denk dat juist in dat laatste de allergie zit.
Het gaat m.i. niet zo om erkenning maar om het eerlijk zijn.
Ts voelt zich miskend doordat de rouwbrief als niet goed ervaren wordt. Schoonma voelt zich miskend omdat haar beste bedoelingen met kind en dekbed niet goed voor het kind blijken te zijn.
Natuurlijk is er een verhaal achter, maar beiden voelen zich niet gezien of gewaardeerd door de ander. Hebben hun eigen wijze van reageren (de een ontkend en draait blijkbaar, de ander zoekt een -terechte-verklaring buiten haarzelf) maar de kern is hetzelfde.
Als je dat weet, is het misschien makkelijker om te kijken wat je zelf anders kunt doen. Want die ander kun je toch niet veranderen.
@ Flanagan
Vindt het erg fijn hoe je beschrijft dat mijn man ook in kan grijpen als hij dit nodig vindt. En dat als hij dit niet doet ik het ook los moet laten. Het lijkt mij wel erg moeilijk want mijn man vindt snel alles goed. Ik wou dat ik meer van zijn karakter had dan was dit vast allemaal niet zo erg geworden.
Van persoon ben ik erg koppig en als iemand iets fout in mijn ogen heeft gedaan is dat moeilijk weer te herstellen. Het zwart wit denken .. daar moet ik echt eens van af dat zou het leven een stuk gemakkelijker maken.
@ Biebel
Ik hoop zeker dat mijn man mij meer gaat leren! En sta daar nu ook meer voor open. Je kan ook niet alles zelf op willen lossen en dat moet ik ook eens gaan inzien.Het stukje over de rouwkaart gaat inderdaad zoals Flanagan zegt om eerlijk zijn. Dit voelde echt als een messteek in mijn rug. Maar goed hoe je ook zo mooi beschrijft je kan een ander niet veranderen alleen jezelf.Iedereen nogmaals bedankt voor de reacties. Ik heb echt super veel hieraan. Ben ook tot rust gekomen en het van je afschrijven helpt ook altijd erg goed! <3
