Ik (eind 30) maak me zorgen om mijn ouders (begin 70)
Hi all,
Ik ben net nieuw op het forum, ik zoek advies en mensen die in dezelfde situatie zitten/hebben gezeten! Eigenlijk zoek ik ook gewoon wat geruststelling 
Dit is er aan de hand:
Ik heb een hele hechte band met mijn ouders, heel fijn! Samen hebben ze voor zo ver ik weet een goed huwelijk. Sinds vorig jaar heeft mijn moeder echter problemen. Ze kreeg door het wegvallen v haar dagelijkse leven (door de corona-tijd) last van stress, extreme slapeloosheid en allerlei kwalen. Het ging écht niet goed. Dit was van grote invloed op mijn vader. Hij wil alleen nog maar slapen als mijn moeder slaapt (soort obsessie, vind ik) en werd gek van de negativiteit van mijn moeder. Hij is daardoor overspannen geraakt. Hij heeft sindsdien extreme woede-aanvallen en ik vermoed dat hij de meest vreselijke dingen zegt dan. Ik vermoed dat mijn moeder hier bang van raakt, wat ik mij kan voorstellen. Mijn vader wil niet in therapie o.i.d.
Voor mij proberen ze dit te verbloemen, maar natuurlijk merk ik het wel. Mijn moeder heeft al een paar keer in paniek opgebeld, ik heb mijn vader boos gehoord toen ik daar was, ik zie het verdriet bij beiden. Ook tussen de regels door hoor ik dat het zwaar is.
Dit doet mij zó veel pijn. Soms denk ik dat ik het zelf niet meer aankan, en daar zit ook meteen mijn probleem. Ik ben er de hele tijd mee bezig en voel mijn continu gestressed, omdat ik bang ben dat het niet goed gaat en uit de hand loopt. Ik zie allerlei beelden voor me van hoe het eraan toe zou kunnen gaan daar. Mijn gedachtes gaan van kwaad tot erger en elke keer als mijn telefoon gaat of ik een app krijg, krijg ik een schok. Niet normaal toch?! Ik ben wel bezig met therapie light (praktijkondersteuner) om te zorgen dat ik er zelf niet aan onderdoor ga.
Ergens voel ik wel dat het niet goed gaat daar, maar ik heb er geen invloed op. Dus wat heb ik eraan om me zó druk te maken? Ik wil ze gewoon graag gelukkig, of in elk geval ontspannen, zien. Maar daar kan ik niet aan bijdragen. Ik ga soms gewoon langs of zij komen hier, maar meer kan ik niet doen. Hierdoor voel ik me machteloos én ik vind het doodeng die extreme woede-aanvallen.
Ik geef zo veel om ze, dat maakt het extra lastig!
@Zuiderling, ben je toevallig hun enige kind? Wanneer iemand nog een broer of zus heeft, is er sneller een mindere mate van bezorgdheid omdat je dan met elkaar je bezorgdheid kan delen of meerdere kinderen hun ouders gaan bezoeken. Zo ligt het gewicht niet bij één kind.
Als je enig kind bent, mis je dat. Ligt daar je pijnpunt?
(Slag om arm: niet iedere brus is even bezorgd.)
Wel fijn dat je goed met ze kan praten.
Jonagold schreef op 15-03-2022 om 15:22:
Zuiderling, ik merk dat ik vooral gefocust heb op je ouders, maar jouw probleem is geloof ik meer dat jij je zo verantwoordelijk voelt. Ik begrijp dat je al hulp krijgt van de praktijkondersteuner. Dat lijkt me heel zinnig. Die kan ook aangeven als hij/zij denkt dat je meer begeleiding nodig zou hebben. Intussen kun je natuurlijk zelf ook praktisch aan de slag. Zorgen dat je zelf voldoende andere dingen te doen hebt, afleiding zoeken. Je schrijft niet veel over jezelf, maar werk en een eigen gezin zouden je eerste prioriteit moeten zijn. Daarnaast hobby's en vrienden. Heb je die niet (voldoende), zet daar dan op in.
Natuurlijk is het prima om met ze mee te leven, een beetje zorgen hebben over je ouder wordende ouders is ook niks mis mee. Maar een uitspraak als Soms denk ik dat ik het allemaal niet meer aankan, sjonge, dat vind ik echt wel buitenproportioneel. Dus goed dat je aan de bel trekt bij de huisarts, want dit is inderdaad niet erg gezond.
Ik schrijf even mee als jullie het niet erg vinden, omdat ik me herken in het verhaal van zuiderling. Niet dat ik het niet aankan, maar wel dat ik me wel (ongewild) verantwoordelijk voel als enig kind. Het gaat niet lekker met je ouders, ze hebben zelf niet het inzicht hoe slecht het gaat, wie gaat er dan voor ze zorgen? Ik heb er zelf absoluut geen zin in, omdat het echt niet leuk is om bij ze op bezoek te gaan, te moeten zien hoe ze aftakelen, laat staan voor ze te moeten zorgen of ze op sleeptouw te nemen. Maar tegelijkertijd voel ik me ook schuldig omdat ik ver weg woon en geen zin in ze heb.
Ik vind dat daar best iets mist in de samenleving. Ook heel raar dat zuiderling (en ik ook) het advies krijgt je maar minder met je ouders te bemoeien, eigenlijk. Kinderen, daar moet je voor zorgen maar ouders niet, als die lastig en onaangenaam zijn. Ik weet niet hoe het anders zou moeten hoor, maar toch. Nouja, het zou fijn zijn als er een soort van loket zou zijn met milde bemoeizorg ofzo, van waaruit er makkelijker actie is te ondernemen. Net als dat je een loket hebt voor opvoedingsproblemen.
@Troelahoep, zo’n loket bestaat en heet sociale wijkteam. Ze doen de consult bij mensen die hulpbehoevend zijn. Denk aan inschakelen thuiszorg of beoordelen goedkeuring WMO dagbesteding. Zo belandde mijn vader in verpleeghuis en bleef mijn moeder alleen thuis achter. Mijn moeder was niet dement maar wel vergeetachtig en rond de 80. We waren niet in staat elke dag even langs te komen en hebben via wijkpost dagelijks visite opgestart zodat even gekeken werd of ze uit de veren was en de deur kon openen. Mijn moeder was toen al slechthorend, dus dagelijks bellen was geen optie. Die dagelijkse visites hielden aan tot ze in een bejaardencentrum plek voor haar hadden.
Het vraagt wel enige actie van de kinderen als ouderen het niet zelf meer kunnen regelen; de kinderen dienen de medewerkers van een wijkpost te benaderen.
troelahoep schreef op 16-03-2022 om 13:46:
[..]
Ik schrijf even mee als jullie het niet erg vinden, omdat ik me herken in het verhaal van zuiderling. Niet dat ik het niet aankan, maar wel dat ik me wel (ongewild) verantwoordelijk voel als enig kind. Het gaat niet lekker met je ouders, ze hebben zelf niet het inzicht hoe slecht het gaat, wie gaat er dan voor ze zorgen? Ik heb er zelf absoluut geen zin in, omdat het echt niet leuk is om bij ze op bezoek te gaan, te moeten zien hoe ze aftakelen, laat staan voor ze te moeten zorgen of ze op sleeptouw te nemen. Maar tegelijkertijd voel ik me ook schuldig omdat ik ver weg woon en geen zin in ze heb.
Ik vind dat daar best iets mist in de samenleving. Ook heel raar dat zuiderling (en ik ook) het advies krijgt je maar minder met je ouders te bemoeien, eigenlijk. Kinderen, daar moet je voor zorgen maar ouders niet, als die lastig en onaangenaam zijn. Ik weet niet hoe het anders zou moeten hoor, maar toch. Nouja, het zou fijn zijn als er een soort van loket zou zijn met milde bemoeizorg ofzo, van waaruit er makkelijker actie is te ondernemen. Net als dat je een loket hebt voor opvoedingsproblemen.
Troelahoep, ik snap niet zo goed waarom je mij hier quote. Ik bedoel helemaal niet dat Zuiderling niet voor haar ouders moet zorgen, dat zeg ik ook niet. Maar ze moet wel goed voor zichzelf zorgen. En eraan onderdoor gaan, omdat je ouders na 2 zware coronajaren moeite hebben de draad van hun leven samen weer op te pakken, dat vind ik zorgwekkend. Ja, ik vind dat je dan als kind er teveel mee bezig bent, terwijl je een eigen leven hebt (of zou moeten hebben). Het gaat er hier volgens mij niet om dat ze fysiek iets mankeren, of dat ze niet meer voor zichzelf kunnen zorgen, maar het zit meer op het relatievlak. Daar kun je als kind van alles van vinden, maar hun relatie is echt hun eigen verantwoordelijkheid. Meer dan laten merken dat je ziet dat het niet helemaal lekker loopt, en vragen of je ze kunt helpen, kun je niet doen.
Het is wat anders als je ouders hulp nodig hebben, omdat geestelijk of lichamelijk achteruit gaan. Zo'n wijkpost als Flanagan beschrijft is er overal wel, alleen heten ze niet overal zo. De huisarts van je ouders en het WMO-loket van de gemeente waar ze wonen kunnen je ook helpen.
Nou, ik heb voor mijn ouders anders al verschillende partijen benaderd maar het geval van mijn ouders werd niet ernstig genoeg bevonden. Als ze zelf niet willen komt er geen hulp, en doet ook niemand zijn best om ze te overtuigen. Dat bedoel ik. Mijn vader kan goed mooi weer spelen nl, maar hun relatie is ronduit slecht en neigt heel erg naar psychische mishandeling. Mijn moeder is een zorgmijder en verwaarloost zichzelf behoorlijk (door een enorm negatief zelfbeeld, geen vertrouwen in anderen), die kan/durft zich bijna niet meer op straat te vertonen zoals ze eruit ziet, voor zover dat al niet onmogelijk is door een lichamelijke kwaal waarvoor ze niet naar de dokter gaat.
Jonagold schreef op 16-03-2022 om 16:45:
[..]
Troelahoep, ik snap niet zo goed waarom je mij hier quote. Ik bedoel helemaal niet dat Zuiderling niet voor haar ouders moet zorgen, dat zeg ik ook niet. Maar ze moet wel goed voor zichzelf zorgen. En eraan onderdoor gaan, omdat je ouders na 2 zware coronajaren moeite hebben de draad van hun leven samen weer op te pakken, dat vind ik zorgwekkend. Ja, ik vind dat je dan als kind er teveel mee bezig bent, terwijl je een eigen leven hebt (of zou moeten hebben). Het gaat er hier volgens mij niet om dat ze fysiek iets mankeren, of dat ze niet meer voor zichzelf kunnen zorgen, maar het zit meer op het relatievlak. Daar kun je als kind van alles van vinden, maar hun relatie is echt hun eigen verantwoordelijkheid. Meer dan laten merken dat je ziet dat het niet helemaal lekker loopt, en vragen of je ze kunt helpen, kun je niet doen.
Het is wat anders als je ouders hulp nodig hebben, omdat geestelijk of lichamelijk achteruit gaan. Zo'n wijkpost als Flanagan beschrijft is er overal wel, alleen heten ze niet overal zo. De huisarts van je ouders en het WMO-loket van de gemeente waar ze wonen kunnen je ook helpen.
Je moet er niet onderdoor gaan nee, maar de zorg voor ouderen/mensen met psychische klachten is echt niet zo goed geregeld hoor. Zeker niet als ze nog niet zo oud zijn (in het geval van mijn ouders), maar ik ken ik mijn omgeving ook mensen die kampen met een demente ouder waar te weinig ondersteuning voor is, bijvoorbeeld. De andere ouder kan nog mantelzorgen (trekt het mentaal helemaal niet meer) dus dan is het niet urgent. En iemand met een autistisch familielid op leeftijd die eigenlijk niet op zichzelf zou moeten wonen maar geen urgent geval is. En dan heb je het nog over mensen die wel openstaan voor hulp. Ik weet niet hoe het is bij Zuiderling, misschien is die ook enig kind en is er geen andere familie die zich er enigszins om bekommert.
