Ik (eind 30) maak me zorgen om mijn ouders (begin 70)
Hi all,
Ik ben net nieuw op het forum, ik zoek advies en mensen die in dezelfde situatie zitten/hebben gezeten! Eigenlijk zoek ik ook gewoon wat geruststelling 
Dit is er aan de hand:
Ik heb een hele hechte band met mijn ouders, heel fijn! Samen hebben ze voor zo ver ik weet een goed huwelijk. Sinds vorig jaar heeft mijn moeder echter problemen. Ze kreeg door het wegvallen v haar dagelijkse leven (door de corona-tijd) last van stress, extreme slapeloosheid en allerlei kwalen. Het ging écht niet goed. Dit was van grote invloed op mijn vader. Hij wil alleen nog maar slapen als mijn moeder slaapt (soort obsessie, vind ik) en werd gek van de negativiteit van mijn moeder. Hij is daardoor overspannen geraakt. Hij heeft sindsdien extreme woede-aanvallen en ik vermoed dat hij de meest vreselijke dingen zegt dan. Ik vermoed dat mijn moeder hier bang van raakt, wat ik mij kan voorstellen. Mijn vader wil niet in therapie o.i.d.
Voor mij proberen ze dit te verbloemen, maar natuurlijk merk ik het wel. Mijn moeder heeft al een paar keer in paniek opgebeld, ik heb mijn vader boos gehoord toen ik daar was, ik zie het verdriet bij beiden. Ook tussen de regels door hoor ik dat het zwaar is.
Dit doet mij zó veel pijn. Soms denk ik dat ik het zelf niet meer aankan, en daar zit ook meteen mijn probleem. Ik ben er de hele tijd mee bezig en voel mijn continu gestressed, omdat ik bang ben dat het niet goed gaat en uit de hand loopt. Ik zie allerlei beelden voor me van hoe het eraan toe zou kunnen gaan daar. Mijn gedachtes gaan van kwaad tot erger en elke keer als mijn telefoon gaat of ik een app krijg, krijg ik een schok. Niet normaal toch?! Ik ben wel bezig met therapie light (praktijkondersteuner) om te zorgen dat ik er zelf niet aan onderdoor ga.
Ergens voel ik wel dat het niet goed gaat daar, maar ik heb er geen invloed op. Dus wat heb ik eraan om me zó druk te maken? Ik wil ze gewoon graag gelukkig, of in elk geval ontspannen, zien. Maar daar kan ik niet aan bijdragen. Ik ga soms gewoon langs of zij komen hier, maar meer kan ik niet doen. Hierdoor voel ik me machteloos én ik vind het doodeng die extreme woede-aanvallen.
Ik geef zo veel om ze, dat maakt het extra lastig!
Ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt. Het is goed dat je al naar de praktijkondersteuner gaat voor jezelf. Kun je van daaruit geen handvaten krijgen hoe je het best kunt handelen als je bij je ouders bent of je moeder van streek aan de telefoon hebt?
Het zijn volwassen mensen. Als zij ervoor kiezen om zo te leven dan doen ze dat en zul jij dat moeten accepteren. Je kunt als dochter zijnde je zorgen uiten en hopen dat ze er iets mee doen. Verder moet je het los laten.
Je vader is overspannen geweest; hij zal in die tijd wrs contact hebben gehad met de huisarts. Misschien dat je contact kan opnemen met hun huisarts en de situatie uitleg omdat je je om hen zorgen maakt.
Maar je hebt zelf hulp van een praktijkondersteuner. Kan deze je niet aangeven welke route je kan nemen? Denk aan contact met wijkondersteuner. Dat is geen therapie, eerder een soort doktersassistent die luistert naar de bezorgdheid van ‘oudere’ mensen.
Ik ben het wel eens met Pippeltje tenzij er sprake is van dementie bij een van de twee.
Bij het bereiken van de hogere leeftijd neemt de irritatie over de partner ook vaak toe, er is ook vaak sprake van oud zeer wat nooit uitgesproken is geweest en wat vroeger minder belangrijk leek maar nu met het ouder worden toch een hoop wrok kan geven.
Er wordt steeds meer gescheiden in die leeftijdscategorie.
https://eenvandaag.avrotros.nl/item/na-40-jaar-uit-elkaar-ineens-is-scheiden-een-optie/
Je kunt ook van je ouders houden onafhankelijk van elkaar en niet als stel. Ze moeten het zelf oplossen, je kunt een luisterend oor zijn maar meer niet.
Dank voor jullie reacties! Ja, ik weet dat het hun leven is en ik het daar moet laten. Maar juist dat vind ik zo lastig..
Praktijkondersteuner heeft zeker tips ja!
Pippeltje schreef op 13-03-2022 om 19:15:
Het zijn volwassen mensen. Als zij ervoor kiezen om zo te leven dan doen ze dat en zul jij dat moeten accepteren. Je kunt als dochter zijnde je zorgen uiten en hopen dat ze er iets mee doen. Verder moet je het los laten.
....en toch vind ik dat een beetje een dooddoener. Er moet toch íets gedaan kunnen worden als je je serieuze zorgen maakt over je ouders, die zelf kennelijk niet in staat zijn om goed voor zichzelf te zorgen. Of andere meerderjarigen in het algemeen trouwens, stel je hebt een buurman, vriendin o.i.d. die dringend hulp nodig heeft.
Ik zit in een vergelijkbare situatie met twee ouders (zestigers) waarmee het helemaal niet goed gaat, zowel geestelijk als lichamelijk. Geen contact meer met familie, geen vrienden of kennissen, gaan niet naar de dokter terwijl ze serieuze lichamelijke klachten hebben zoals een hernia en waarschijnlijk hartklachten, en de persoonlijke verzorging wordt verwaarloosd (haren die niet meer gekamd kunnen worden, heftig eczeem). Ik heb al eens hun huisarts gebeld (op aanraden van mijn eigen huisarts die ik had geraadpleegd) en ik kreeg hetzelfde antwoord wat jij schrijft: zij kiezen zelf voor dit leven, dat is - strikt genomen - hun goed recht.
Mocht iemand een gouden tip hebben hoe hiermee om te gaan, ik lees graag mee.
Eigenlijk zitten je ouders te veel op elkaars lip. Toen mijn vader te maken kreeg met beginnende alzheimer en mijn moeder moeite kreeg met die druk die bij haar kwam te liggen, regelde wijkverpleegster dat mijn vader een paar dagen naar een dagbesteding ging. Zo kon mijn moeder even ontspannen.
Mijn vader vond de dagbesteding fijn want daar waren vriendelijke mensen. Eerst ging hij twee ochtenden, toen twee dagen.
De reactie van je vader lijkt een reactie uit machteloosheid omdat hij ziet dat ze achteruit gaat. Een paar dagen of ochtenden naar dagbesteding en andere mensen spreken, zou hen beiden wrs goed doen.
Ik snap je zorgen. Het is geen gezonde situatie. Ziekte/aftakeling van een geliefde kan heel zwaar zijn en lang duren. Maar dat is geen excuus om je vrouw als voetveeg te behandelen zodat ze bang van je wordt. Dat is namelijk nooit oké, gewoon nooit.
En dat mag best gezegd worden. Ik denk dat het goed is dat je voor jezelf hulp hebt gezocht. Misschien is iets van dagbesteding voor je ouders ook wel een goed idee, dan komen ze onder de mensen en zitten ze niet alleen maar op elkaars lip.
Dank voor de reacties, fijn! Ik heb aan beide gevraagd of ik iets kan doen, en antwoord is nee
Zowel mijn vader als mijn moeder geven aan dat het met mijn moeder wel wat beter gaat. Ik dacht dat zelf ook al te merken. Maar ik hoef maar een ding te horen waarvan ik denk Is dit wel goed?, en ik ben weer van de leg. Ik heb ook bij mijn vader aangegeven dat ik het eng vind als hij zo boos wordt, dat ik bang ben dat ze uit elkaar gaan. Is totaal niet aan de orde, zeggen ze allebei. Want ze willen niet zonder elkaar. Mijn vader is op dit moment overgevoelig voor negativiteit zegt hij en daarom reageert hij zo.
Toch blijf ik er continu mee bezig. Voel me gejaagd en gestressed, leg ieder woordje van hun op een weegschaal. Om gek van te worden. Zelf zeggen ze dat ik me gewoon moet concentreren op mijn eigen dingen. Ik voel mij ook veel te betrokken bij ze, dat maakt het lastig.
De gesprekken met de praktijkondersteuner helpen wel iets ja.
Nare tijden dit!
De coronatijd was voor iedereen moeilijk, en ieder gaat daar op zijn of haar eigen manier mee om. Hebben ze hun oude leven wel al weer een beetje op kunnen pakken? Zijn er weer (regelmatige) activiteiten die ze ondernemen? Zo nee, dan je zou je daarbij kunnen helpen. Online opzoeken of er een gezellig koor in de buurt is en wanneer die repeteren. Of kijken naar bejaardengym in de buurt. Een petanqueclub? Ik noem maar wat. Belangrijk is dat ze weer in beweging en onder de mensen komen.
Je ouders willen geen hulp zeg je. En dat herken ik heel erg. Mijn ouders zijn nog weer een decennium ouder, 'praten' met iemand is raar. Ze hebben wel veel vertrouwen in hun huisarts. Misschien kan de huisarts van je ouders een rol spelen? Ik weet dat een huisarts vanwege de AVG ook niet veel kan, maar hij kan wel nav jouw verhaal een aantekening maken in hun dossier. En het misschien bij een consult eens ter sprake brengen. Daar zijn ze wellicht wel gevoelig voor.
Zijn ze kerkelijk? Dan zou je contact kunnen zoeken met hun kerk, kijken of er een vrijwilliger is die het contact wat aan kan halen zodat ze weer in actie komen. Na 2 jaar stilstand is dat voor veel (oudere) mensen moeilijk, om die draad weer op te pakken. Ik schat in (maar kan ernaast zitten natuurlijk) dat als ze weer wat meer om handen hebben en weer meer onder de mensen komen, er al veel ten goede kan veranderen.
Flanagan schreef op 15-03-2022 om 08:51:
Eigenlijk zitten je ouders te veel op elkaars lip. Toen mijn vader te maken kreeg met beginnende alzheimer en mijn moeder moeite kreeg met die druk die bij haar kwam te liggen, regelde wijkverpleegster dat mijn vader een paar dagen naar een dagbesteding ging. Zo kon mijn moeder even ontspannen.
Mijn vader vond de dagbesteding fijn want daar waren vriendelijke mensen. Eerst ging hij twee ochtenden, toen twee dagen.
De reactie van je vader lijkt een reactie uit machteloosheid omdat hij ziet dat ze achteruit gaat. Een paar dagen of ochtenden naar dagbesteding en andere mensen spreken, zou hen beiden wrs goed doen.
Ja, een of beiden een aantal dagen naar de dagbesteding zou inderdaad mooi zijn. De ouders van een collega gingen er tot voor kort beiden heen, nu alleen haar moeder nog want haar vader zit in verpleegtehuis. En mijn vader heeft er ook ruim een jaar gebruik van gemaakt waardoor mijn moeder toch wat ontlast werd.
Poezekat schreef op 15-03-2022 om 12:48:
[..]
Ja, een of beiden een aantal dagen naar de dagbesteding zou inderdaad mooi zijn. De ouders van een collega gingen er tot voor kort beiden heen, nu alleen haar moeder nog want haar vader zit in verpleegtehuis. En mijn vader heeft er ook ruim een jaar gebruik van gemaakt waardoor mijn moeder toch wat ontlast werd.
Dagbesteding is voor mensen met Alzheimer en daar is geen sprake van zo te lezen.
zuiderling schreef op 15-03-2022 om 12:23:
Dank voor de reacties, fijn! Ik heb aan beide gevraagd of ik iets kan doen, en antwoord is nee
Zowel mijn vader als mijn moeder geven aan dat het met mijn moeder wel wat beter gaat. Ik dacht dat zelf ook al te merken. Maar ik hoef maar een ding te horen waarvan ik denk Is dit wel goed?, en ik ben weer van de leg. Ik heb ook bij mijn vader aangegeven dat ik het eng vind als hij zo boos wordt, dat ik bang ben dat ze uit elkaar gaan. Is totaal niet aan de orde, zeggen ze allebei. Want ze willen niet zonder elkaar. Mijn vader is op dit moment overgevoelig voor negativiteit zegt hij en daarom reageert hij zo.
Toch blijf ik er continu mee bezig. Voel me gejaagd en gestressed, leg ieder woordje van hun op een weegschaal. Om gek van te worden. Zelf zeggen ze dat ik me gewoon moet concentreren op mijn eigen dingen. Ik voel mij ook veel te betrokken bij ze, dat maakt het lastig.
De gesprekken met de praktijkondersteuner helpen wel iets ja.
Nare tijden dit!
Ook wel weer een goed teken dat ze jou proberen te helpen, ze zullen zich ook zorgen om jou maken denk ik.
Dagbesteding is niet alleen voor mensen met Alzheimer; ook voor oudere mensen die anders vereenzamen. Een contactpersoon van de wijkzorg kan een indicatie geven zodat het vanuit WMO of pgb verzorgd wordt. Dagbesteding kan ook op een actieve of creatieve manier geboden worden, zodat de ouderen niet voortdurend stil zitten.
Dagbesteding is meer maatwerk.
Dagbesteding is voor als je zelf niet meer in actie kunt komen en/of een aandoening als beginnende dementie hebt en/of vereenzaamt. De ouders van TO hebben voor zover ik begrijp 'alleen maar' last van de beperkingen door de coronapandemie, die zullen nu vanzelf weer verdwijnen. Maar misschien hebben ze een zetje in de goede richting nodig. Suggesties daarvoor heb ik al gegeven. Dagbesteding is daar niet voor bedoeld. Mocht nou over een paar maanden blijken dat de situatie niet verbetert, de moeder van TO toch depressief blijkt oid, dan kunnen ze altijd nog verder kijken. Maar het is echt niet zo dat je als particulier gewoon even kunt bedenken dat je naar de dagbesteding wilt, daar gaat een heel (onderzoeks)traject aan vooraf.
Zuiderling, ik merk dat ik vooral gefocust heb op je ouders, maar jouw probleem is geloof ik meer dat jij je zo verantwoordelijk voelt. Ik begrijp dat je al hulp krijgt van de praktijkondersteuner. Dat lijkt me heel zinnig. Die kan ook aangeven als hij/zij denkt dat je meer begeleiding nodig zou hebben. Intussen kun je natuurlijk zelf ook praktisch aan de slag. Zorgen dat je zelf voldoende andere dingen te doen hebt, afleiding zoeken. Je schrijft niet veel over jezelf, maar werk en een eigen gezin zouden je eerste prioriteit moeten zijn. Daarnaast hobby's en vrienden. Heb je die niet (voldoende), zet daar dan op in.
Natuurlijk is het prima om met ze mee te leven, een beetje zorgen hebben over je ouder wordende ouders is ook niks mis mee. Maar een uitspraak als Soms denk ik dat ik het allemaal niet meer aankan, sjonge, dat vind ik echt wel buitenproportioneel. Dus goed dat je aan de bel trekt bij de huisarts, want dit is inderdaad niet erg gezond.
