“Ik ben zo teleurgesteld in je”
ik krijg van mijn schoonvader af en toe te horen dat hij teleurgesteld is in ons, of in mij. Elke keer hakt dat er best wel in, ik ben tenslotte al 51. Ik ben er eigenlijk wel klaar mee maar hij zegt het meestal onverwacht en dan sta ik met een mond vol tanden. Wat kun je nou het beste zeggen na zo’n opmerking?
Een voorbeeld is misschien wel handig.. hij was teleurgesteld in mij toen we gingen verhuizen van de Randstad naar een regio, zeg maar de Achterhoek, en ook toen we hem een keer advies vroegen over de aankoop van een auto; we hadden zelf moeten zien dat die auto zijn tijd niet waard was.. hij was ook teleurgesteld in ons toen we een kinderbedje niet in de goede kast hadden teruggezet in zijn vakantiehuis.
Ook zegt hij af en toe dat hij “zich zorgen maakt om ons”. Dan ga ik direct in de verdediging, uitleggen waarom ik iets doe, maar daar luistert hij dan niet naar verder. Hij biedt ook nooit hulp aan na zo’n opmerking, (niet dat ik hulp nodig heb, maarja, als iemand zich zorgen maakt om je verwacht je toch een vervolgstap) ik denk dat hij eigenlijk bedoelt dat hij het niet met ons eens is en dat we iets anders aan moeten pakken ofzo.
Hoe zouden jullie reageren op dit soort uitspraken? Ik voel me dan op mijn 51e weer een klein kind en daar ben ik nu toch echt te oud voor.
Temet schreef op 07-02-2023 om 18:01:
Zoals ze dan zeggen: daarom heeft een mens 2 oren, zodat zo'n opmerking het ene oor in, en het andere weer uit kan.
" ik denk dat hij eigenlijk bedoelt dat hij het niet met ons eens is en dat we iets anders aan moeten pakken ofzo". Ja, dat denk ik ook. Daar kan je dan de discussie over aangaan. Maar dat zou ik niet doen, ik zou m lekker laten kletsen. De opmerkingen die Max88 aandraagt vind ik niet allemaal even handig, want voor een deel lijken die de man gelijk te geven ("ik snap je" etc).
Mijn idee zou zijn om op die opmerking helemaal niet te reageren, of alleen te reageren met "O. Jammer." en daarna over het weer/de eredivisie/het avondeten te beginnen.
Het zorgt ervoor dat er geen discussie komt en daardoor niet escaleert; je zou m bij wijze van om minder een draai om zijn oren geven of een veeg uit de pan maar waarom zou je dat doen als koude kant.
Ik had een hele lieve opa, maar zwartwit in zijn opvattingen die hij graag ongevraagd deelde. Door te zeggen: ik begrijp het, zei ik niets over het onderwerp, maar dat had hij niet door. Ik bedoelde meer: ja joh tuurlijk joh, ik ken je en weet waarom je zo doet en denkt. Hij ging er niet op door omdat ik geen olie op het vuur gooide. Hij was daarmee tevreden ( ik had niet de illusie dat ik hem nog kon veranderen) en ik had er geen last van en dat vond ik in die relatie het belangrijkst.
Tsja schoonvader is een geslaagde zakenman, charmant ook vaak, maar soms valt het masker even af zullen we maar zeggen. Maar niet verbitterd of eenzaam, voor zover ik dat kan inschatten. Hij is een matige opa voor de kinderen, hij heeft vooral een zwak voor onze oudste. Het is eigenlijk voor haar dat we contact zijn blijven houden. Vroeger vond ik dat ik het niet kon maken grootouders hun kleinkinderen te ontzeggen, nu sta ik daar wel wel anders in maar we hebben ondanks alles een modus operandi gevonden. Weinig en kort contact.
Maar met hem praten over waaróm hij deze dingen zegt is echt kansloos; heb ik vroeger wel geprobeerd maar dan zei hij hoe kinderachtig hij mij vond dat ik zelf niet zag hoe verkeerd ik bezig was, dat hem dat echt tegenviel, dat ik zelf natuurlijk echt wel wist wat hij bedoelde, enzovoort.
ik heb nog nooit gehoord van een schuldindicerende ouder trouwens, dat ga ik eens opzoeken!
Oooh, ik heb een beetje zo'n vader. Die zegt niet dat hij teleurgesteld is, maar laat op een andere manier zijn afkeuring of teleurstelling blijken. Bij de aankoop van een nieuwe (tweedehandsauto) zou hij zich laten ontvallen dat we ons op een x aantal punten hebben laten oplichten en hoe jammer dat is. Of hij gaat in een nukkige negeermodus als wij het te druk hebben en te lang niks van ons hebben laten horen (hij belt zelf nooit). Wel wat je noemt passief-agressief.
Hippocampus schreef op 07-02-2023 om 21:36:
Tsja schoonvader is een geslaagde zakenman, charmant ook vaak, maar soms valt het masker even af zullen we maar zeggen. Maar niet verbitterd of eenzaam, voor zover ik dat kan inschatten. Hij is een matige opa voor de kinderen, hij heeft vooral een zwak voor onze oudste. Het is eigenlijk voor haar dat we contact zijn blijven houden. Vroeger vond ik dat ik het niet kon maken grootouders hun kleinkinderen te ontzeggen, nu sta ik daar wel wel anders in maar we hebben ondanks alles een modus operandi gevonden. Weinig en kort contact.
Maar met hem praten over waaróm hij deze dingen zegt is echt kansloos; heb ik vroeger wel geprobeerd maar dan zei hij hoe kinderachtig hij mij vond dat ik zelf niet zag hoe verkeerd ik bezig was, dat hem dat echt tegenviel, dat ik zelf natuurlijk echt wel wist wat hij bedoelde, enzovoort.
ik heb nog nooit gehoord van een schuldindicerende ouder trouwens, dat ga ik eens opzoeken!
Maar brrrr.... zó erg is mijn vader dan weer zeker niet! Wat een enge schoonvader heb jij zeg. Wat mij betreft zou hij in de stront kunnen zakken... En de combinatie van zijn voorkeur voor één van de kleinkinderen doet mij bij wel een narcisme-alarm afgaan eigenlijk. Hoe is het voor je andere kinderen dat hij alleen de oudste ziet staan?
Zoals mijn moeder altijd zegt, je hebt niet voor niets twee oren. Ene oor in, andere uit. Wat hij vindt mag hij houden.
Ik ben heus wel vatbaar voor kritiek, maar dat moet dan wel hout snijden. Dikke teleurstelling omdat je iets in de verkeerde kast zet, hmpf.
Mijn zus heeft trouwens zo’n schoonmoeder. Ik zie het mens vier keer per jaar en elke keer erger ik me. Ze maakt gewoon ook heel lullige opmerkingen tegen een van de kinderen over zijn gewicht. En altijd over de huisdieren (dat het er veel zijn). Niemand luistert meer overigens, maar het is natuurlijk een roteigenschap.
(Ik houd me wel aan mijn eigen advies, ene oor in…, maar een seconde van ergernis is er wel).
Bij mij gaat ook een alarm af dat hij voorkeur heeft voor één van jouw kinderen. Dat het een meisje is, maakt dat niet beter. Daar bedoel ik geen grensoverschrijdend gedrag mee. Maar ik vraag me wel af hoe hij met haar om gaat als hij zijn schoondochter, haar moeder dus, (ook) denigrerend behandelt. Is zijn invloed wel positief op haar...?
Ja, klinkt niet fijn, zo’s schoonvader. En dat je man niet hoeft te gaan, zegt ook wel wat. Heeft hij dat toegelicht?
De grote vraag is, waarom ga je? En is het voor je kinderen, oudste en de andere(n) wel oke? Of worden die ook schuldgevoelens aangepraat?
Voor jou zou ik zeggen: is je zelfbeeld oke, dat het je zo raakt? Heb je alleen last ervan bij hem of ook in andere situaties?
En ook ik zou iets zeggen van “Ik begrijp het” of “Tja, het is allemaal wat”. En verder ene oor in en andere uit en vooral niet verder over nadenken. Doe je dat wel, dan kan je toch meer aan jezelf werken, want de sleutel ligt bij jezelf om er geen last van te hebben.
Misschien helpt het om naar hem en zijn opmerkingen te kijken als naar het weer: oh jee, het regent. Even jammer, maar daar blijf je ook niet langer over nadenken.
Je schoonvader klinkt als een werkelijk bijzonder nare man. Beleefd lachen en zwaaien en weer door, lijkt me, en die houding ook een beetje uitstralen naar je kinderen (want ik vermoed dat die hier tzt ook mee te maken krijgen).
Temet schreef op 08-02-2023 om 08:32:
Je schoonvader klinkt als een werkelijk bijzonder nare man. Beleefd lachen en zwaaien en weer door, lijkt me, en die houding ook een beetje uitstralen naar je kinderen (want ik vermoed dat die hier tzt ook mee te maken krijgen).
Exact. Ik zou op basis van wat je vertelt eigenlijk geneigd zijn om sowieso het contact op een heeeel laag pitje te houden (is ie nou helemaal van de pot gerukt!) maar daar zeker je kinderen niet aan bloot te stellen. Je moet je afvragen wat zijn voorkeur voor één van de kinderen werkelijk waard is - en dan bedoel ik niks op het gebied van misbruik (mocht mijn opmerking over enge man op die manier geïnterpreteerd worden).
Het kan zomaar zijn dat de 'band' met zijn kleinkind zomaar laat vallen als het kind niet meer in zijn straatje past en dan heeft hij nog iemand waarin hij 'erg teleurgesteld' in kan zijn. 
Je zou voor de grap eens tegen hem in moeten gaan en het liefst een beetje assertief. Dat je je echt niet laat zeggen hoe verkeerd je bezig bent. Wedden dat hij in een enorme slachtofferrol kruipt of het contact met jullie verbreekt? (zoiets heb ik met mijn vader aan de hand gehad).
"Ik voel me dan op mijn 51e weer een klein kind en daar ben ik nu toch echt te oud voor.
Daar zou ik echt iets aan doen! Het goede nieuws is dat het daarvoor nooit te laat is. Ik heb op mijn 53e familieopstellingen gedaan en dat heeft mijn leven drastisch veranderd in positieve zin. Ik voelde ook van alles waar ik niets van snapte (kort gezegd), kon het later beter duiden en voelde me een stuk beter.
Gewoon alleen gaan, zeker niet met familie of man.
Ik heb alles gelezen. Oefenen met 'oh, dat is jammer' lijkt mij een goede start. En oefen dat met je man, zodat je het spontaan eruit krijgt als er weer vreemde opmerkingen/oordelen komen. En oefen dan ook de toon waarop je het zegt, met veel zelfvertrouwen.
En dan gelijk van onderwerp veranderen of iets tegen iemand anders zeggen, naar de wc gaan, iets in de keuken...
Kan je je wat minder afhankelijk opstellen; niet in zijn vakantiehuis vertoeven of niet naar zijn mening vragen wat betreft aanschaf auto of eventuele andere voorvallen? Mensen kunnen er een handje van hebben met het velen van anderen te ‘bemoeien’ als je hen benadert. Ze kunnen het zien als een teken van onzekerheid, iets waar ze zelf minzaam op neer kijken. Ze zijn zelf charismatisch en zakelijk, ze verwachten van familie dat ze ook zelf een broek kunnen ophouden anders geen respect. Hier ook zo’n vader gehad. Alleen had ik niet zoveel last van zijn minne opmerkingen want hij wist dat hij de bal kon terug verwachten.
De oneliners van Max88 zullen best werken, ik vind ze nog iets te lief en voorzichtig. Grote kans dat die schoonvader daar ook door heen prikt.
Van de week situatie met schoonvader, (iemand die ik op afstand houd); ik bracht hem boodschappen geld en hij verwachtte dat ik het boven zou komen brengen. Ik heb aangegeven dat hij naar beneden mocht komen. Dat was tegen zere been, maar hij kwam wel. En even gezegd dat als de situatie zo is dat ik over twee weken weer kan komen, hij wederom naar beneden heeft te komen. Streng, maar duidelijk.
Wees niet bang voor discussies; door niet afhankelijk van iemand te zijn, sta je in een discussie gelijk.
Anoniemer schreef op 08-02-2023 om 08:53:
"Ik voel me dan op mijn 51e weer een klein kind en daar ben ik nu toch echt te oud voor.
Daar zou ik echt iets aan doen! Het goede nieuws is dat het daarvoor nooit te laat is. Ik heb op mijn 53e familieopstellingen gedaan en dat heeft mijn leven drastisch veranderd in positieve zin. Ik voelde ook van alles waar ik niets van snapte (kort gezegd), kon het later beter duiden en voelde me een stuk beter.
Gewoon alleen gaan, zeker niet met familie of man.
En ik op mijn 54/55-ste schematherapie. Heel fijn was dat inderdaad.
Het gaat namelijk niet alleen om de juiste oneliners als de situatie zich voor doet, maar hoe je er innerlijk op reageert (of niet meer). Juist daar kan je veel aan hebben.
Waarom pak je de bal aan die hij naar je toe gooit? Leg de bal bij hem terug (zonder dat je geraakt wordt) of doe innerlijk een stapje opzij als de bal jouw kant op komt.
Je kunt natuurlijk ook een beetje 'omdenken': iemand die in mij teleurgesteld is, had kennelijk (te) hoge verwachtingen van me. Welk een streling van mijn eergevoel! Om vervolgens tegen de persoon in kwestie te zeggen, dat hij er goed aan zou doen om zijn verwachtingen bij te stellen.
