“Ik ben zo teleurgesteld in je”
ik krijg van mijn schoonvader af en toe te horen dat hij teleurgesteld is in ons, of in mij. Elke keer hakt dat er best wel in, ik ben tenslotte al 51. Ik ben er eigenlijk wel klaar mee maar hij zegt het meestal onverwacht en dan sta ik met een mond vol tanden. Wat kun je nou het beste zeggen na zo’n opmerking?
Een voorbeeld is misschien wel handig.. hij was teleurgesteld in mij toen we gingen verhuizen van de Randstad naar een regio, zeg maar de Achterhoek, en ook toen we hem een keer advies vroegen over de aankoop van een auto; we hadden zelf moeten zien dat die auto zijn tijd niet waard was.. hij was ook teleurgesteld in ons toen we een kinderbedje niet in de goede kast hadden teruggezet in zijn vakantiehuis.
Ook zegt hij af en toe dat hij “zich zorgen maakt om ons”. Dan ga ik direct in de verdediging, uitleggen waarom ik iets doe, maar daar luistert hij dan niet naar verder. Hij biedt ook nooit hulp aan na zo’n opmerking, (niet dat ik hulp nodig heb, maarja, als iemand zich zorgen maakt om je verwacht je toch een vervolgstap) ik denk dat hij eigenlijk bedoelt dat hij het niet met ons eens is en dat we iets anders aan moeten pakken ofzo.
Hoe zouden jullie reageren op dit soort uitspraken? Ik voel me dan op mijn 51e weer een klein kind en daar ben ik nu toch echt te oud voor.
Standaard oneliners gebruiken:
Ik snap je.
Ik hoor je.
Ik begrijp het.
Ik begrijp waar het vandaan komt.
Je hebt vast gelijk.
En dan verder gaan over iets anders.
Je haalt zo de angel er uit en geeft iets ( kadootjes in gesprekken doen het vaak goed!) zonder dat je zelf een nederige of gekwetste toestand inschiet.
En dan jezelf vertellen dat je weet wie het zegt.
Vind je het echt belangrijk te weten wat hij vindt, omdat je zijn oordeel misschien kunt gebruiken? Oftewel: heeft hij ooit wel eens iets gezegd waar van je dacht: het komt er wat rottig uit maar dat is eigenlijk een hele goede observatie?
Nee? Dan hoef je dus niet te vragen naar inhoudelijke toelichting op zijn opmerkingen.
Dan zegt hij iets het omdat hij er iets van vindt, maar jij hoeft er dus niets mee.
Dan blijft de vraag over: hoe reageer je netjes, zonder op de inhoud in te gaan en zonder de rest van het bezoek in een vervelende sfeer te zitten als je er wel op reageert?
De suggesties van Max88 zijn dan een prima manier. Enige probleem is dat je je moet voornemen dat je het gaat doen én dat je 'oefent' en vol blijft houden 
.
Waarom je in de verdediging schiet kun je alleen zelf beantwoorden. Kennelijk is zijn oordeel toch belangrijk voor je, terwijl je dat eigenlijk niet wilt.
Bekijk hem als het lukt me enig 'mededogen' (niet medelijden), en babbel er omheen?
Hij is niet iemand die namens de wereld om je heen bepaalt of jij 'goed' bent. Dat bepaal je zelf.
gr Angela
Hopeloos, het type "ik ben niet boos, maar verdrietig". En vooral oude mannen kunnen in mijn ervaring enorm rigide zijn. Gewoon laten gaan. Echt, het allerlaatste wat je moet doen is in de verdediging schieten. Zeg iets in de trand van : goh, wat vervelend voor u dat u zich zorgen maakt. En bij zaken als in dat bedje en die auto (vermoeiend trouwens) iets als "ja, dat hadden we misschien anders kunnen doen¨
Een andere optie is gewoon je mond houden, en je partner het oplaten knappen met schoonpa.
Erg vermoeiend zulke mensen.
Ik maak me zorgen --> Dat is niet nodig.
Ik ben teleurgesteld (over een kinderbedje) --> als dat de grootste teleurstelling in je leven is, ben je een gezegend mens.
Verder snap ik het ergens ook wel, want ik wil nog steeds bevestiging van mijn ouders dat ik goed genoeg ben, dat ze trots op me zijn.
Daarnaast; maak van zijn verwachting niet jouw verplichting. Als ik een vraag stel en iemand vindt dat zijn tijd niet waard, dan vraag ik niks meer.
Voor jezelf: begin met het te zien voor wat het is: De tekortkoming van je schoonvader. Als je al zaken als teleurgesteld gebruikt voor niet gebruikt advies voor de aankoop van je auto. Dan begrijp je het woord teleurgesteld niet zo en heb je een erg zwaar leven.
Persoonlijk zou ik het gewoon negeren. Of idd aangeven aan je partner dat daar eens een gesprekje mag plaatsvinden.
Ik heb met eigen ogen, bij mijn ouders, gezien wat voor gedoe het kan opleveren als je dit onderling niet duidelijk hebt. Mijn pa was richting zijn vader nog altijd het zwijgzame type. Onder het mom van " Laat maar razen, hij houd vanzelf een keer zijn b*k dicht". Zo was pa altijd met die ouwe om gegaan. Het gezeur aanhoren en er het zijne van denken.
Mijn moeder kon dat niet en zei van bepaalde dingen wat. Opa ging dan de confrontatie aan met mijn moeder en moeder werd vervolgens later boos op mijn vader dat die niet eens ergens wat van zei. Heeft een hoop gedoe opgeleverd.
Ja, hahaha, jullie hebben allemaal gelijk, heel erg bedankt voor de adviezen. Het is lastig me voor te bereiden omdat het voor mij altijd zo uit de lucht komt vallen, maar ik ga de suggesties eens oefenen met mijn man.
Nou hoef ik van mijn schoonvader niet perse bevestiging, maar zijn teleurstelling komt me zo rauw op mijn dak vallen; ik denk dat ik er te veel waarde aan hecht omdat ik dit soort uitspraken zelf nooit zou doen. Maar inderdaad, zijn mening voegt eigenlijk bijna nooit wat toe.
Verder heb ik hier met mijn man gelukkig geen gedoe mee; hij vindt nog dat ik te aardig ben en als het aan hem lag hadden we waarschijnlijk geen contact meer.
Zoals ze dan zeggen: daarom heeft een mens 2 oren, zodat zo'n opmerking het ene oor in, en het andere weer uit kan.
" ik denk dat hij eigenlijk bedoelt dat hij het niet met ons eens is en dat we iets anders aan moeten pakken ofzo". Ja, dat denk ik ook. Daar kan je dan de discussie over aangaan. Maar dat zou ik niet doen, ik zou m lekker laten kletsen. De opmerkingen die Max88 aandraagt vind ik niet allemaal even handig, want voor een deel lijken die de man gelijk te geven ("ik snap je" etc).
Mijn idee zou zijn om op die opmerking helemaal niet te reageren, of alleen te reageren met "O. Jammer." en daarna over het weer/de eredivisie/het avondeten te beginnen.
In schematherapie noemen we dat de 'schuldindicerende ouder'. Kennelijk ben jij daar gevoelig voor door 'blauwe plekken' in jouw verleden. Die kunnen los staan van je schoonvader, komt waarschijnlijk uit jouw eigen jeugd.
Jouw man hoeft zijn vader eigenlijk niet te zien. Jij wel. Waarom?
Of is schoonvader ook opa van jullie kinderen soms?
reageren met, bijzondere opmerking!
Aan iemand die al ruim 33 jaar volwassen is, kan er nog achter
en door…
Eppos schreef op 07-02-2023 om 18:28:
reageren met, bijzondere opmerking!
Aan iemand die al ruim 33 jaar volwassen is, kan er nog achter
en door…
Alsof het wél okay is om zoiets tegen een kind te zeggen. 
nee tegen kind zeg je beetje jammer, ik had echt beter verwacht 
maar dan daarachter volgende x beter
Helaas pindakaas, leermomentje
Ik vind het net als Courage wel vreemd dat je hem wil blijven zien terwijl het voor je man niet hoeft. Doe je dat omdat je denkt dat het zo hoort? En voor de kleinkinderen lijkt het mij geen leuke opa.
Jeetje wat een passief agressieve communicatie. In mijn beleving meer iets voor dames van een bepaalde generatie dan voor mannen. Maar goed uitzonderingen bevestigen de regel.
Ergens voelt deze meneer misschien wel dat zijn opmerkingen bij jouw post vatten: je gaat je verdedigen of kijkt misschien geschrokken. En dat wil hij natuurlijk want het is een manier van proberen jullie te manipuleren en als dat niet lukt je rot te laten voelen. Op de een of andere manier moet je een manier zien te vinden om het langs je koude kleren af te laten glijden. Waarom raakt het je nu? Wil je het goed doen in zijn ogen? Hoe is je partner hier in?
En ja wat hierboven staat: alvast wat zinnetjes klaar hebben helpt misschien ook. Misschien iets van "Goh dat vind ik oprecht jammer want we hebben hier goed over nagedacht en hebben onze eigen redenen om dit ... (vul maar in) te doen. We willen u niet teleurstellen maar als volwassen mens vinden we het ook niet nodig ons te verdedigen of verantwoording af te leggen". Dan volgt er natuurlijk gesputter maar dan moet je gewoon je boodschap herhalen, wellicht in net andere bewoordingen. Zodra hij merkt dat je niet meer te manipuleren bent, zal het wel minder worden.
Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn humeur.
Als het je overvalt als hij het zegt, heeft 't geen zin om te bedenken hoeje op dat moment zou kunnen of moeten reageren. Dan kan je beter bedenken hoe en wanneer je er een keer op terug kan komen. Iets als "oh ja vorige keer zei je dat je teleurgesteld in me was toen ik... Ik vind dat best rot om te horen." en, als je t gesprek aan wil gaan, kan je er nog achteraan zeggen "Wat bedoel je daar eigenlijk mee?".
Of misschien kan je wel oefen in zeggen "poeh dat komt best wel binnen", meer niet. Dan heb je het in iig uitgesproken, en ik denk dat dat al een belangrijke stap is. Om het niet te laten "binnenvetten".
Humor is altijd een goeie om dingen bespreekbaar of duidelijk te maken. Maar daar heb ik zo snel geen suggestie voor nu.
Ik ben meer van het sarcastische:
"U heeft gelijk, dom van mij". Als ik iets "verkeerd" zou doen in zijn ogen.
En als hij zijn zorgen uit maar nooit een helpende hand reikt:
"Nou, het leven is niet altijd een feestje, fijn dat U mij altijd steunt".
Tijdens de opmerking nog wat begripvol geknik zijn kant op en hij krabt zich achter de oren, meent ze dit nou? En als het contact verder best redelijk te doen is voor jou, dan zo door gaan. Er zijn al genoeg eenzame mensen op deze wereld. Want zo klinkt hij, een eenzame, wat verbitterde man.
