huishoudelijke problemen

advies 1 > positieve energie opdoen

Ik heb veel vragen, maar in elk geval nu al 1 advies: ga meer leuke dingen doen en zorg dat je meer positieve energie krijgt!

Ga vaker met een vriendin op stap, sporten en andere dingen doen die jij leuk vindt, en laat dat soort dingen ZEKER niet achterwege omdat je moet opruimen of in de gaten wilt houden dat er niet meer rotzooi ontstaat.

Je hebt positieve dingen in je leven nodig. Het huishouden zuigt je leeg, dus laat dat juist af en toe (of aldoor) los.

advies 2 > huishouden positief benaderen

Mijn 2e advies, nu al (Nb uit eigen ervaring opgedaan, herken je problematiek wel een beetje): ALS je met het huishouden/opruimen/schoonmaken bezig bent, stop dan met je negatieve gedachten dat je "weer aan het sloven bent". Stop daarmee!

Vanaf nu denk je als je iets opruimt/schoonmaakt: ha, dit is een goede bezigheid, het is net als sporten. (oftewel: je hoeft niet/minder te sporten omdat je al zo hard in het huishouden werkt, dat is mooi meegenomen).
Of: lekker dat ik aan het opruimen/schoonmaken ben, dan is het straks weer fijn opgeruimd/schoon. Dat vind IK wel een fijn idee!

En als je klaar bent denk je nogmaals: Fijn, dat het nu weer opgeruimd/schoon is.

En dan niet weer er achteraan allemaal van die negatieve/slachtofferige gedachten door je hoofd laten gaan. Daar word je alleen maar ongelukkig van.

Je geest is een heel krachtig instrument. Maak daar gebruik van.

En stop met je slachtoffer te voelen. Daar krijg je een negatieve spiraal van.

Dit advies even los van evt. andere adviezen om de problematiek aan te pakken.

Linda en ontopic

Je leest iets te letterlijk vermoed ik.
Schermen is volgens mij beeldschermen, computeren; daar maak je geen rommel mee.

Wakker schudden en de wekker niet vinden is je man proberen duidelijk te maken wat er aan de hand is. (oid)Ze kan alleen de juiste manier (wekker) niet vinden.
Ach en wie weet slaapt ie ook wel gewoon heel diep ;-P

Ik denk nog steeds dat je moet beginnen als de kinderen er niet zijn en dan met de onzichtbare niet gemiste rommel. Het is tenminste een begin.
Probeer het kleine verzamelaartje duidelijk te maken dat het evt. ook verkocht kan worden waardoor er meer geld is om iets anders te kopen en laat het de dingen houden die het wil houden, alleen dan overzichtelijk en onzichtbaar opgeborgen in kratten of kasten. Daar schrijf je op wat er inzit en dat geef je meteen mee als ze het huis uit gaan. Je moet oplossingen gaan verzinnen, want nu kom je er niet, met praten kom je er niet, met toegeven kom je er niet. De enige manier is doen, te beginnen als de scholen weer starten.

En kinderen meehelpen in het huishouden valt niet mee hoor, daar is je gezin geen uitzondering op. Koppel dan in elk geval, zoals al genoemd het zakgeld aan tenminste 1 klusje.

Is het voor jou niet mogelijk om een regelmatiger-onder-schooltijd-baan te vinden zodat je in de avonden thuis bent, er meer ritme zit in je belasting en je daardoor meer met het leven mee kunt deinen?

Minder spullen

Hoe minder spullen je in huis hebt hoe minder rommel je kan maken. Is het niet een idee met de hoarder zoon af te spreken dat hij een plek krijgt op de zolder waar hij zijn spullen kwijt kan?
Verder met de hoarder zoon misschien toch afspraken maken: zijn spullen mag hij bewaren mits hij dat netjes doet (in dozen bijvoorbeeld) maar over de rest van de spullen heeft hij niks te zeggen.
En dan samen met de rommel makende zoon elke avond zijn zooi opruimen? En als hij moeilijk doet kan je ook alle rommel van de rommel makende zoon in dozen buiten zetten. Ruimt hij niet op voordat de vuilnis langs komt dan heeft hij pech. Hoewel uit jouw berichtjes blijkt dat hij welwillend is en dus zal hij samen opruimen vast ok vinden.

Verder zou je kunnen afspraken met je man dat jullie als gezin 1x in de week samen opruimen/schoonmaken (bijvoorbeeld zaterdag ochtend). Een tidstip waarop iedereen thuis is.

En dan daarnaast misschien vaste taken voor doordeweeks? Duidelijk afbakenen wat jij doet, wat je man doet en wat de kinderen doen? En dan de kinderen duidelijk maken dat taken niet af = geen zakgeld en taken wel af = extra beloning. Misschien helpt dat. Dan moet je man natuurlijk ook echt doen wat op de lijst staat. Uiteindelijk zal je man inderdaad dit serieus moeten gaan nemen want anders dan komt er nog steeds niks van.

In een drukke periode kan je ook nog als noodoplossing weggooi borden en bestek gebruiken. Niet erg milieuvriendelijk maar scheelt weer rotzooi.

Ik snap het trouwens heel goed dat je er wat aan wilt doen. Ik kan ook niet tegen een rommelig huis.

Hier ook een paar hoaders

Of eigenlijk allemaal eigenlijk, de een wat extremer dan de ander.

En wat ik bij mijn dochter doe is: irritant rondslingernde spullen in dozen stoppen en die dozen zet ik weg. Ik gooi de spullen niet weg, maar zorg wel dat ze uit het zicht staan. De spullen van mijn man gooi ik niet weg, die zet ik in zijn hobbyhok. En daar zoekt ie het maar uit.

Begrijp ik het goed dat je oudste de hoarder is en je jongste de rommelkont? Ik denk toch dat de sleutel bij jezelf zit. Beide kinderen hebben een aandachtsgebied en daar moet je iets mee. Ik zou in ieder geval de hoarder een grens geven. Verzamelen mag, maar vol is vol. Het kan niet zo zijn dat een heel gezin gebukt moet gaan onder de verzamelwoede van een gezinslid. Dat zou je niet moeten accepteren.
Voor de rommelkont zou ik sloten op de kasten en een grote bak voor alle rondslingerende zooi aanleggen.

En voor de rest accepteren dat jij blijkbaar de enige bent die orde in de chaos kan scheppen. Je verwacht volgens mij meer van je man dan hij kan.

En eigenlijk eerlijk gezegd klint het voor mij alsof het grootste probleem vooral is dat jij overbelast bent en er geen gat meer in ziet. Meer opruimen is dan niet de oplossing. Uitrusten en je verwachtingen bijstellen lijkt me dan eerder oplossing.
En wat minder compassie hebben met de rommel van je huisgenoten. Ik ken mensen die alles wat rondslingerd in de Kliko gooien. Tot aan Ipads aan toe....

En Miekemieke

Jouw post print ik uit en hang ik boven mijn bed. Zo is het maar net.
Ik had ooit een redelijk net huis en ooit komt dat ook wel weer. Voor nu zijn er eigenlijk belangrijker dingen in het leven!

Lastig probleem

Met het risico dat ik de plank volkomen missla - vergeet dit stukje dan maar

Maar ik heb steeds meer het idee dat er meer aan de hand is dan alleen dat huishouden, maar dat alles er door het huishouden wel uit komt.

Even op een rijtje zetten:
- drukke onregelmatige baan (en geen geld voor een hulp)
- ziek (steeds vaker) en overbelast (wat voor ziekte, als ik vragen mag? Hoe komt het eruit? Migraïne, astma, iets psychisch in de vorm van instorten en huilen, iets fysieks zoals rugpijn, verkoudheid, maagproblemen? En zie je een relatie met de troep? Ik word zelf letterlijk ziek van troep, krijg migraine, psychisch crash ik dan ook helaas - dat moet ik dus zien te voorkomen).
- blijkbaar ben je onmisbaar want als je het druk hebt loopt het uit de hand
- kind dat extra begeleiding nodig heeft met e.e.a. (tot in detail herkenbaar voor mij overigens )

Of een huishouden in puin dan gevolg of oorzaak is weet ik niet, maar ik weet helaas zelf heel goed dat zo'n puinhuishouden een extra ruis produceert waar je totaal niet op zit te wachten als je gezondheid muit, je kind extra begeleiding nodig heeft (dat kun je belachelijk noemen maar het feit ligt er, en blijkbaar heeft die dat nodig) en je werk zeer onregelmatig is.

Vanzelfsprekendheid in huis bestaat niet, tenzij je modelkinderen hebt. Laat dat los. Probeer met lijsten te werken en belangrijk, hang die ook op!

Ik heb ook geleerd in dit mannenhuishouden (zonen in dit geval) dat wij vrouwen dingen nou eenmaal urgenter vinden dan mannen Als wij willen dat de vloer gestofzuigd moet worden, dan moet dat NU, terwijl zo'n mannenbrein vindt dat dat vanavond ook nog wel kan
En tja, waarom zou het niet nog even kunnen wachten tot vanavond? Als het maar gebeurt op dezelfde dag

Probeer "het moet NU en het moet ZO" los te laten. Maar maak ook heel goed duidelijk dat er een grens wordt overschreden als je hard hebt gewerkt en in een zwijnenstal thuiskomt. Dreig met een staking of weggooien en belangrijk: voer dit eventueel ook uit!
Dan zal op zijn zachtst gezegd de pleurig uitbreken, maar je hebt dan wel een punt gemaakt, mocht het ooit zover moeten komen. Mijn ene kind (ook type "nietsmagweg", ik herken veel in wat je schrijft bij hem) is lang boos op me geweest omdat ik ooit een tijdschriftenverzameling heb weggegooid, maar die verzameling lag altijd (echt altijd) over de hele vloer en nooit (echt nooit) op stapeltjes. Ik heb gewaarschuwd, geholpen met opruimen, nog een keer gewaarschuwd, nog een keer geholpen, kratjes en kistjes gekocht die niet gebruikt werden en toen was de maat vol voor me. Exit tijdschriften. Jammer voor zijn verzameling en ik zal wel een heel slechte moeder zijn die haar kind een groot trauma heeft bezorgd, maar ik sta er alleen voor, ik werk ook hard, heb zelf al veel moeite met de boel in orde houden en ik kon die extra ruis er niet meer bij hebben. In die tijd woonden we ook nog eens verschrikkelijk klein, dus het kon gewoon niet anders. Niemand kan me verwijten dat ik niet genoeg heb gewaarschuwd en oplossingen heb aangedragen!
De sfeer was een tijdje niet leuk (ja, ook dit kind heeft "omstandigheden" en een ijzersterk geheugen) maar heeft nu wel geleerd dat ik niet blijf waarschuwen en dat ik grenzen heb.

Helaas ben ik zelf dus ook een meesterchaoot, dus ik heb echt alle energie nodig om mezelf al op het rechte spoor te houden, huishoudtechnisch. Als dat nog eens doorkruisd wordt door de chaos van mijn net zo chaotische kinderen ben ik in staat een lucifer erbij te houden en vervolgens vér weg te gaan wonen, bij wijze van spreken. Troep en de onmacht hiermee te dealen kan letterlijk ziekmakend zijn, helaas. Gelukkig heb ik het tegenwoordig redelijk in de hand, al zal het hier nooit een Miep Kraak-huishouden worden.

Ook hier dus veel complicerende factoren, gelukkig géén partner Mijn behoorlijk dominante ex had de gewoonte apparatuur uit elkaar te halen om weer beter te maken. Ik heb dat veel te lang toegestaan. Stonden er maandenlang computers, magnetrons, videorecorders ontmanteld op de eettafel (en we hadden een grote eettafel), op een steeds smoezeliger tafellaken, en oh wee als ik er aan kwam, dat was niet leuk, dat ging verder dan een boze bui. Maar goed, ik ben niet voor niets van die man gescheiden en bij die beslissing speelde zijn troep niet eens mee Achteraf denk ik: ook dát had ik in een doos moeten mieteren en in het schuurtje en op zolder moeten neerzetten. Maar ja, ik was een beetje een sukkeltje in die tijd En ik heb geleerd wat er kan gebeuren als je geen grenzen stelt en de confrontatie vermijdt.

Wat nog wel eens werkt bij rondslingerende spullen waar men mee bezig is en niet opgeruimd kunnen worden is in één grote mand kieperen. Wie wat kwijt is moet maar in de mand kijken. En na verloop van tijd ruim ik de mand leeg. Wie dan nog spullen mist, jammer dan, het geeft er lang genoeg in gelegen en blijkbaar heb je het al die tijd niet gemist. "Had je het maar op moeten ruimen" is dan ook altijd mijn slotzin.

Dat klinkt hard, misschien wel grimmig, maar in de praktijk zijn er niet zo vaak conflicten meer. Troep beperkt zich tot de slaapkamer (en dan ergert het al snel zo veel dat er vanzelf opgeruimd gaat worden) en wie spullen in de rest van het huis laat slingeren wéét dat die spullen vogelvrij zijn en opeens wég kunnen zijn.
Vind ik viezigheid, dan bedenk ik hoeveel prioriteit het heeft. Een klevend of vol aanrecht wil ik snel schoon hebben als ik moet koken, maar ik ben zelfs zo'n kreng dat ik als het moet de kinderen uit bed roep (ze zijn al ouder) om alsnog de boel schoon te maken. Idem dito voor remsporen in de WC, zand- en moddervoeten e.d.

Maar goed, in een gezin ontstaat nu eenmaal troep. Ik baal er ook wel eens van dat ik altijd die kar moet trekken, voel me soms, hoewel het de laatste tijd wel redelijk gaat, echt zo'n zeikende boevrouw, maar het is nou eenmaal zo en niet anders en juist omdat ik zelf zo'n chaoot ben en letterlijk ziek kan worden als het uit de hand loopt, is dit helaas nodig. Voor mijn kinderen maar ook voor mijzelf.

Ik denk ook dat je moet accepteren dat je misschien meer verwacht van je partner dan hij kan waarmaken en dat je het anders moet gaan doen. Dat dit duidelijk een zaak is van "als ik deze kar niet trek doet niemand het". En het is niet leuk, maar dan zijn de korte metten vaak toch de beste methode.
De rol van je partner vind ik wel wat vaag. Doet hij gewoon niks, doet hij wel wat maar op zijn eigen manier en wat mankeert eraan? Misschien is hij gewoon geen huishoudwonder, maar heeft hij andere talenten? Dan doet hij dát en richt jij je op het huishouden. Mits hij zijn eigen troep maar opruimt, zo niet, dan loopt hij het risico dat het wég is
Je vindt het niet goed dat je partner opruimt voor je kind, ik begrijp het wel, want "anders leert hij het nooit". Maar je zit nu in zo'n neerwaardse spiraal (steeds vaker ziek, overbelast) dat ik je aanraad dat toch maar te laten gebeuren. Dan is de troep opgeruimd. Scheelt weer ruis.
Heb je met andere dingen wel wat aan hem? Regelzaken bijvoorbeeld, zoals de belastingaangifte op tijd de deur uit, samen vakantie regelen, uitjes, verjaardagen en zo. Of is hij in feite het derde kind in huis, niet alleen met opruimen? Bedenk dat je hem niet kunt veranderen, maar wel de manier waarop jij er mee omgaat

Je schrijft over tablets, boekjes en kleding op de wc. Dat zou echt héél ver mijn grens voorbij zijn. Tablet en boekje ging dan achter slot en grendel en kon weer terugverdiend worden na gewenst opruimgedrag.

Ik weet niet in welke mate de hond bijdraagt aan de ellende. Ik heb ook een hond, die heeft van verharen een dagtaak gemaakt. Als het chaotisch is in huis wegen die haren ontzettend zwaar en struikel ik er bijna over. Als het (redelijk) opgeruimd is pak ik de swiffer, veeg ze drie maal daags en verder naar behoefte in een hoek bij elkaar en haal daar aan het eind van de dag de stofzuiger even over, klaar, geen probleem.

Dus waarschuwen, nogmaals waarschuwen en dan weggooien of zelf opruimen, en jammer dan als er dan iets moois verdwijnt of de klus nog niet klaar is. "Had je het maar moeten opruimen." En verder de discussie niet meer aangaan, ook al komen ze het jaren later nog nadragen dat je iets met dierbare herinneringen gedumpt hebt. Jammer joh, volgende keer maar opruimen! Hoarden mág tot op zekere hoogte, mits het keurig opgeruimd is (kasten, kratten, whatever). En dat was dus niet het geval met de tijdschriften van zoonlief, die eeuwig zwierven en zware ruis veroorzaakten.

Leuk is het niet. Maar steeds vaker ziek worden omdat je je machteloos voelt in een steeds verder versmerend huis is ook niet prettig. Ik denk dat jij toch echt de enige bent die het heft in handen kan nemen. It's a helluva job but someone's got to do it, en de rest van het gezin mag best merken dat het nu menes is voor je.

Hortensia

Mooie posting.

Hier niet zo'n puinhoop als bij TO, maar ook voor mij nuttig m.b.t. het "niet doorgaan met grenzen overschrijden".

En ook ik vind de rol van man nog erg vaag. Vraag me ook af of er niet meer ergernis is die zich via de huishouden-problematiek uit.

sloven

Nog even een aanvulling op mijn opmerking beter positief naar je huisboudactiviteien te kijken.

Iemand zei eens tegen mij: of je doet het WEL of je doet het NIET, maar als je het doet, doe het dan zonder zuchten en klagen.

Vond ik wel een goede. Misschien heb je er wat aan .

En doe het bewust

Dus niet stofzuigen en ondertussen in gedachten de troep op zolder zien, maar bewust ervaren dat de vloer NU bij elke zuig/haal/veeg schoner wordt. Hoe die vloer er over een uur uitziet, doet er niet toe. Hij wordt nu (eventjes) mooi. Dan bouw je ook voldoening op.

duizelt

Het duizelt me alle reacties, moet het echt goed op een rijtje gaan zetten. (Tussen alle klussen door)
Voorlopig denk ik dat mijn vraag wellicht niet helemaal duidelijk gesteld is. Ik heb niet zozeer praktische vragen, hoewel tips uiteraard altijd fijn zijn. Maar gegeven de omstandigheden waarvan een hoop nu niet veranderbaar is zoals mijn werk dat gewoon erg onregelmatig is waardoor vaste afspraken zoo moeilijk zijn, enz enz loopt het huishouden hier niet extreem slecht. Wel slecht dus maar ik denk niet dat het veel beter kan.
Waar mijn probleem vooral in zit is de verdeling tussen partner en mij en dan vooral mijn beleving hierbij. Ik ben gewoon belachelijk veel tijd kwijt eraan. Partner trouwens net zo goed maar dat komt omdat hij zooo langsaam werkt, doet gerust een half uur over de vaatwasser inruimen en dan is ook écht alleen maar de vaatwasser ingeruimd. Jaja, hoor jullie al denken jee wat een zeur en controlebehoeftige. En dat is dus ook zo! En daar ligt denk ik vooral mijn probleem, dat ik zo'n miep ben geworden die ik nooit heb willen worden. Weet niet goed hoe anders; we hebben maar heel weinig tijd, wil die zo effectief mogelijk besteden en ergert me dan als er zo weinig gebeurt en voor mij blijft liggen. Tuurlijk niet echt voor mij maar ik wil het nu eenmaal in orde hebben.
Kinderen zijn geen probleem. Maar probeer maar eens een totaal chaotisch kind op te voeden zonder consequent te zijn. Kost zoveel meer. Kind mag (bijwijzevanspreke) de ene keer (als papa er is) ales laten rondslingeren en de andere keer (bij mij )niet. Werkt wel maar brengt geen echte ontwikkeling op gang hetgeen me frustreert.
Het verzamelen van oudste noemde ik alleen als reactie op de zeer aanlokkelijke suggestie van grote opruiming. Oh wat heerlijk een leeg huis, overal! Het verzamelen is verder wel onder controle, netjes opgeborgen etc alleen blijft voor mij een extra taak die niet gering is omdat ik niet zomaar weg kan gooien maar moet overleggen. Geen probleem verder (soms wel een probleem maar loopt zeg maar prima nu. Tuurlijk stel ik grenzen maar in verleden vaak zaken weggedaan zonder overleg zoals te kleine kleren. Wist ik veel dat mijn kind zoo raar is.)
Overigens kan ik op dat punt nog zeker winst halen door het voor mezelf makkelijker te structureren.(overlegspullen van kind op minder storende plek)
Vraag is vooral denk ik hoe leg ik me neer bij situatie dat zoveel bij mij neerkomt, en dan vooral organisatorisch? Hoe weersta ik de steeds vaker opkomende drang er vandoor te gaan? (Gewoon zwerven ofzo, als er maar niet gepoetst of gestructureerd of hoeft te worden) Hebben jullie dat nu niet? Als ik de berichten goed lees zijn er wel meer vrouwen die de kar trekken en alles regelen. Nogmaals geen probleem als dat oke is van beide kanten uit. Maar wat als het niet is? Wat als je eigenlijk getrouwd had moeten zijn met een dwangneurotische poetser die zorgzaam en zorgvuldig organiseert en je dat per ongeluk niet hebt gedaan?
Hortensia dank voor je zeer uitgebreide reactie (iedereen dank tuurlijk, ben serieus erg blij met iedere reactie)
Ik weet niet of er niet toch stiekem nog steeds een groot huishoudelijk probleem bij mezelf ligt want ik word al moe als ik lees wat je met de haren vd hond doet. 3 keer per dag swifferen en dan nog zuigen. Ik probeer 1 keer per dag te zuigen en vind dat een hele uitdaging. Ik weet, swifferen is maar 2 minuten. Als de swiffer op de goede plek staat natuurlijk en vloer vrij is en dan nog; er zijn zo heel veel klussen die maar 2 minuten duren. Klopt wel dat het allemaal prima te doen is als je huishouden al op orde is. En dat is het dus waar ik steeds tegenaan loop. Dan heb ik veel gewerkt (werk ook nachtdienst bijv en dan ben ik een zombie die niets doet) of ben ziek geweest en dan ligt mijn zorgvuldig opgebouwde structuur en netheid volledig in puin.
Ziek is gewoon vanalles maar de laatste jaren gewoon veel en vaak. Psychisch ook wel maar dan poets ik wel door. Vooral lichamelijke dingetjes (forse oogontsteking, wortelkiesontsteking, longontsteking, door rug, veel migraine en gatver nog vanalles maar word moedeloos vh opschrijven ervan) Wat ik wil is dat partner op zo'n moment een aantal dingetjes combineert. Dat hij (uit zichzelf) denkt oh, leuke kans eens iets aan ons gezinsgevoel te doen, opvoeding (zorggevoel) v kinderen, laat ik de kinderen eens goed voor moeders laten zorgen. Dat hij even uit zijn relaxte huid stapt en met de kinderen plan maakt hoe eea over te nemen van mij.
In de praktijk komt het erop neer dat ik (bijv forse longontsteking) niet zie hoe erg de zooi zich razendsnel vermenigvuldigt omdat ik 3 dagen in bed lig en de vierde dag schrik ik iedere keer weer vh resultaat en ga dan veel te fors aan de slag omdat ik helemaal gek word vd zooi. Ziek dan niet genoeg uit waardoor weer eerder ziek of irritatie.
Of ik ziek word vd zooi, belasting of gewoon pech weet ik niet, zal combi wel zijn.

Laat dat los

Cleo:'Op het moment dat ze bijv 3 avonden met vader hebben doorgebracht omdat ik werk moet ik de vierde avond weer enorm aan ze trekken."
Misschien kan ik die ergernis voor je opruimen.

Kinderen zijn geen honden. Zeker als ze inmiddels 11 en 13 zijn en over een normaal functionerende intelligentie beschikken, dan hebben ze het niet nodig om elke dat op dezelfde manier benaderd te worden. Je hoeft het gedrag niet te conditioneren. Dat kunnen ze zelf.

Stop dus met je ergeren aan de opruimopvoedkwaliteiten van je partner. Die zijn betekenisloos.

Spreek je kinderen direct en zonder omwegen aan op wat jij van ze verwacht. Geef ze geen excuus wegens het gedrag van paps. Hou het bij jezelf. Jij wil het. "Ik wil dat jij dat doet. Doe het voor mij. Ik voel me naar in de troep. Ik kan het niet alleen. Ik heb je hulp nodig. Ik word verdrietig als je het niet doet."

juist

Het maakt voor het kind niet uit dat pappa andere regels heeft dan mamma. Hoe doen anders gescheiden ouders het? De juf op school, oom Agent, de Winkelier?
Kinderen kunnen dat wel aan.

Ik vind het wel gigantisch storend overigens dat pappa in zijn relaxte huid blijft zitten. Wat is het toch dat wanneer mannen zeggen: kan niet, doe niet, wil niet, zie niet, hoor niet, dat het dan ook gewoon niet gebeurt, zelfs niet als het moet. Waarom vinden ze het "leren zien", het doen erger dan een overspannen/zieke/kwade vrouw? Is het iets in de opvoeding van jongens of in de aanleg dat ze daar zo vaak mee wegkomen?

ik proef enige dwangmatigheid

Het is in veel huishoudens een zooi en vader de man doet geen fluit die zit lekker te gamen of sport te kijken, dat soort dingen. Allebei een baan en kinderen dan zijn tropenjaren (zelfs zonder 2 banen), je kunt het jezelf zo veel makkelijker maken om dit door te komen door het los te laten. Laat het maar een zooi zijn. Toen de kinderen nog thuis woonden kwam de schone was nooit in de kast, alles moest uit de schone wasmand gevist worden en wat er in de kast kwam dat lag helemaal opgepropt, tegenwoordig ligt alles op mooie stapeltjes. De kinderkamers stofzuigde ik 1 keer in de zoveel maanden, dan lag er een berg troep tot aan je knieen, ik kondigde het wel van te voren aan want alles wat op de grond lag dat kieperde ik weg. Als ze niet meewerkte mochten er geen huisdieren meer op de kamers komen, dat hielp. Wat een bende hadden we en wat hebben we lekker geleefd! En wat geniet ik nu van een schoon en opgeruimd huis! Alles op z'n tijd!