huishoudelijke problemen

nou, je hebt even van je af geblazen

Mooi stuk tekst

Punt 1: ga met zijn allen (!) stevig opruimen, hoe minder spullen over de vloer, hoe minder kans op overbodige troep. Wat kan weg, wat kan naar zolder, wat kan verkocht - maak er werk van.

De hond geeft veel extra werk. Tja ik kan niet zeggen 'zoek een ander thuis voor de hond' maar feit is wel dat huisdieren veel werk geven wat je anders niet zou hebben en wat je er nu niet bij kunt hebben. Misschien kan-ie op een wat beperkter leefoppervlak verblijven?

Kinderen doen hun taken niet. Ach ja dat is overall zo denk ik. Kinderen gaan pas echt opruimen als ze op een dag hun eigen huis hebben waarvoor ze geheel zelfstandig verantwoordelijk zijn - en dan zul je verrast staan

Zet een mand onderaan de trap waarin altijd alles wordt gemikt wat mee naar boven moet. Daar bestaan zelfs special manden voor, met opschrift, zag ik laatst.

Bedenk samen (!) wat de vaste plaats voor spullen is en houd je daar allemaal (!) aan. De gedeelde verantwoordelijkheid is belangrijk, vaak zeggen moeders 'we hebben toch dit-of-dat afgesproken' terwijl het een eenzijdig dictaat is en daar zijn vooral pubers allergisch voor, zeker als het in hun ogen een onzinnig taakje is.

Nou, success, dit is mijn beginnetje.

Hij ziet het anders

Ik heb het idee dat jouw partner jouw opvoedmethode niet ondersteunt.
Jij vind het belangrijk dat de kinderen helpen in het huishouden, en hij blijkbaar niet of minder.
Dan kun je daar wel tegen blijven vechten, maar dat is echt zonde van je energie.

Persoonlijk zou ik de strijd staken.

Alles wat je tegenkomt in 1 grote bak, behalve de dingen die jij belangrijk vindt. En/of 1 ruimte in huis rommelvrij houden en je daar in terugtrekken.
Overigens is het geloof ik niet zo dat je partner niks doet in huis? Hij doet het alleen anders. En dat is zijn goed recht.

in

In een grote chaos moet je eerst grote klappen maken om vooruit te komen. Details als helpen koken komen later wel weer aan de orde.

Je gaat er samen een project van maken, legt het belang van "schoon" uit en dat als er niet is opgeruimd, je nooit tot het begrip schoon komt.

Daarna een plan maken dat te overzien is, dat een eerste stap is en goed te doen is.
Bv: je begint daar waar het minst mensen komen. Je hebt de grootste kans dat als je daar start met weggooien en ordenen, dat het daar ook het langst netjes blijft.
Zo werk je ruimte voor ruimte af.
Opgeruimd houdt daarna in dat je het ook goed schoonmaakt.
Voor dit klussen werk je samen als team, ieder met een eigen inbreng en verantwoording.

Pas als je ziet wat je hebt ga je investeren in opbergsystemen en evt. kasten om die weer uit het zich te werken.

Gooi vooral veel weg, het gaf mij een heerlijk gevoel om een soort controle te hebben over de ruimte in huis. (ben veel verhuisd dus moest nogal eens puinruimen vandaar)

Wat je echt nodig hebt dat bewaar je en ruim het dus vooral uit het zicht op.

Daarna maak je een systeem met overgebleven klussen die evt. afgestreept kunnen worden. Planborden zijn ideaal, maar alleen als ze in het zicht hangen en iedereen elkaar helpt wijzen dat een bepaalde taak nog niet is gedaan.
Maak vaste regels dat er best rommel mag zijn, maar dat de vloeren leeg blijven. Dat een schoonmaakklus echt niet a la minute hoeft, maar wel voor 7 uur in de avond gedaan moet zijn.
Dat iedereen na het eten 5 minuten meehelpt om woonkamer en keuken ordelijk te krijgen.
En als je veel weg bent, gebruik dan een familieappje om ze nog even te helpen herinneren. Zie jezelf als de manager van een bedrijf, soms is het gewoon niet anders.

En als je dat allemaal niet ziet zitten, dan zou ik zeggen dat je geld dát je evt. overhoudt zoveel mogelijk oppot, zodat je bijvoorbeeld eens in de 3 maanden voor 3 uur een schoonmaakster inhuurt. Blijf jij ook een vrolijker moeder van.

Leeftijd

Welke leeftijd hebben de kinderen?

Bep

Haha, het klinkt alsof jij een kordaat type bent die goed kan opruimen, de teugels strak in handen heeft en een partner heeft die meewerkt/naar jou luistert.

Ik vrees dat TO moe wordt als ze jouw posting leest, omdat ze 1) niet de tijd en energie heeft om het aan te pakken zoals jij het beschrijft en 2) ALS ze dat al zou willen (zelf aan zou durven) ze nu al op haar klompen aanvoelt dat haar partner niet meewerkt en dus de kinderen ook niet.

Ik denk dat bijv "Maak vaste regels dat er best rommel mag zijn, maar dat de vloeren leeg blijven." al niet gaat werken.

TO wil wel, maar het lukt niet met haar partner en (dus) kinderen.

acceptatie en man

Ik herken wel wat van je verhaal, en ik begrijp daardoor je frustratie.

Ik denk in navolging van een paar anderen dat je
1) moet accepteren dat dingen niet altijd gaan zoals je wilt
2) moet accepteren dat je man anders in het leven staat (in elk geval op dit punt) dan jij en dat dat ook mag.
3) je moet loslaten.

Volgens mij weet je zelf wel, dat ALS je iets wilt veranderen aan deze situatie dat het vooral in de communicatie en afspraken met je man moet zitten.

Maar je geeft zelf al aan dat je dat als er al afspraken zijn, je man het vergeet of uitstelt. Dus OF hij vergeet het (wel goede bedoelingen, maar lukt hem kennelijk het niet uit te voeren: onmacht) OF hij vindt het niet belangrijk.

De vragen zij, die jij kan beantwoorden:
- hoe vindt je man het nu gaan? Ergert hij zich of vindt hij het wel prima zoals het gaat?
- wil je man wel afspraken maken (om dingen te doen die jij belangrijk vindt)?
- staat hij dan echt achter die afspraken?
- als hij ze vergeet, kan jij geloven dat hij ze echt vergeet (onmacht, geen onwil)?
- mag/wil je hem aan dingen herinneren (en accepteert hij dat, dus doet hij het dan alsnog meteen)?

Als je wat wilt bereiken, praat dan met je man, zonder beschuldiging, maar vragend en probeer er een samengevoel uit te halen. Dus deel je zorg "vies is niet gezond" en "wij moeten de kinderen toch opvoeden dingen zelf te gaan doen" en hoop dat hij na een gesprek daarover het met je eens is. Dan kan je vandaaruit verder: "hoe gaan WE het doen, dat onze gezamenlijke doelen ook behaald worden".

Sterkte.

Linda

Há nee, was het maar zo, mijn partner en ik zijn niet meer samen sinds een tijdje. Niet voor de rommel overigens, maar daar was hij precies zo in als bovenstaand verhaal. Ook ik ben niet gezond, geen geld voor een hulp en moet nu elke dag voor mijzelf klaarstaan.

Ik heb zelf altijd moeten doorpakken om het enigzins leefbaar te houden en daarin nooit willen opgeven voor mezelf. Ik was het meest thuis, ik zat het meest in de rommel door anderen achtergelaten in de leeftijd dat ze het best zelf konden oppakken.

Maar als je van je man houdt en er verder niet zoveel mis is, zul je met een plan de campagne moeten komen en je daar doorheen worstelen.
Daarna is het bijhouden. En je moet ergens beginnen, zelfs al moet je het alleen doen.

TS zegt dat er geen geld is voor een schoonmaakster, maar kan misschien wel sparen naar iemand die het met haar aanpakt, tijdelijk, en haar vervolgens misschien eens in de 3 maanden kan bijstaan.
Alleen die eerste stap moet gezet worden, hoe rot je je ook voelt. Want als ze niets doet, gaat haar gezondheid op zeker achteruit en kan ze hier over een aantal maanden posten dat het allemaal nog veel erger is geworden.

klinkt als uit de roulatie, net als ik

Zo'n situatie als jij beschrijft, herken ik: jarenlang chronisch ziek geweest en het was een chaos (overal dozen en allerlei spullen door elkaar in elke kamer). De chaos is niet van de ene dag op de andere ontstaan en kan ook niet zomaar verdwijnen. Eenmaal aan de beterende hand ben ik ruimte voor ruimte gaan heroveren en ik ben begonnen met de ruimtes waar alles zo snel opgestapeld raakt en dat een 'file'effect heeft op de rest van je huishouden: keuken en washok/bijkeuken. Daar komt wekelijks of dagelijks veel binnen dat weer een plekje moet krijgen en verwerkt moet worden. Daaraan merk je het snelst het effect van je strategie.

Die twee ruimtes eerst een voor een opgeruimen en dan schoon (in die volgorde dus ook ) en minimaal een week kunnen bijhouden. Heb je familie of vrienden die je bij 't schoonmaken kunnen helpen? Stel jezelf ook een limiet anders ebt je motivatie weg. Stel jezelf tot doel dat je het extra werk dat je doet, in de periodes dat je niet teveel werkt, 2 uur, een aantal dagen per week. Dat is dus inclusief je werk weer opruimen. Wat daaraan belangrijk is, is dat het een taak is die dan ook af is en er niets onaf in het zicht blijft liggen (vanwege de motivatie). Is een taak te groot voor 2 uur, hak 'm in stukjes. Is de taak je die dag te zwaar, maak af wat je kan en hou ermee op. Doodmoe een taak doen is zo demotiverend. Daarvan krijg je uitstelgedrag.

Die vanzelfsprekendheid die je noemt komt (oa) ook met een opgeruimd huis maar ook met elke dag of om de dag (gezamenlijk) opruimen.

Wat ongemerkt enorm veel zoden aan de dijk zet is met z'n allen, elk met een (was)mand in 1 ruimte, 5 minuten lang alles wat niet in die ruimte hoort, in de wasmand zetten en daarna de spullen uit de wasmand opruimen. Misschien wil je in het begin daar 1 minuut van maken en dat langzaam opvoeren. Bij ons is het dus een sort wedstrijdje geworden met muziek aan en erna een lekker toetje of een smoothie oid. En nu leg ik veel nadruk op de beloning maar het is vooral het gezamenlijke van de belonging (samen toetje eten, samen smoothie maken). Dat is zo gegroeid want in het begin had ik daar dus geen energie voor maar die kwam samen met het meer en meer opgeruimde huis. Laat je kinderen de muziek uitkiezen, zet de eierkoker op 1 minuut. Later uit te breiden naar 'de duur van dat lekkere liedje'. Voordeel is ook dat zoiets een gezamenlijke actie is waar je kinderen ook weer van leren. Wij doen dit 3x per week, soms voor het eten, meestal erna maar niet net voor het naar bed gaan. En als de namiddag een onmogelijke tijd is, doe het dan na het ontbijt oid. Kies geen onmogelijk moment en als het een keer niet kan, dan niet want anders gaat de motivatie eraan (en die ben je net, ook voor jezelf, aan het opbouwen). Als opruimen niet je sterkste kant is, kan je er beter niet mee wachten tot het eind van de dag.

Kinderen kunnen niet uit zichzelf opruimen, dat moeten ze leren en daar hebben ze overzicht voor nodig. En ook een limit, juist vanwege de chaos. Anders heb je het gevoel dat er geen einde aan komt. Je zou ze hun eigen kamers kunnen laten opruimen door elke dag of week expliciete doelen te benoemen en een tijd waarin dat af kan zijn. Zelf heb ik (nog) geen goede ervaringen met het zetten van de tijd bij het zelf opruimen van hun eigen kamer maar wel met het stellen van een doel (je lego opruimen en daarna heb ik wat lekkers). Je kan je kind ook 50 of 100 dingen laten opruimen, als je denkt dat ze daarin eerlijk zijn, of een (deel van een) kast, bijvoorbeeld. Is het nog niet klaar, is er ook nog geen lekkers. Stem een taak en de omvang er van af op je kind en dat groeit mee met de vaardigheden van je kind. Zet het desnoods op papier of help de eerste keren mee. Zie het niet als een strikte opdracht naar je kinderen maar meer als een -ik wil graag dat jij iets lekkers kan verdienen maar wat je doet moet dan wel goed gedaan zijn. Ik wil je helpen waar ik (motivatie, advies en meer) maar ik doe het werk niet voor jou-. Het klinkt namelijk alsof jouw kinderen, net als de mijne in 't begin, hun pijlen richtten op de tijd ipv het doel en zich er zo makkelijk van af maken. Het gaat om het (kleine) doel en dat doel moet behaald worden. Aan jou de taak om in 't begin kleine, kort durende doelen te bepalen. En hier leerde de jongens pas wat dat inhield toen de een wel complimenten en wat lekkers kreeg en de andere niet (die dus snel wel zijn werk ging afmaken en toen wel wat lekkers kreeg).

Wat voor kinderen werkt zijn foto's (met je telefoon bijv) van voor en na. En ook foto's hoe je het er uit ziet als het opgeruimd is. Wij hebben foto's gemaakt van de boekenkast. Als een de taak heeft de boekenkast op te ruimen, laten wij de foto zien van de opgeruimde boekenkast: zo moet het er dus uitzien.

En met je partner, daar moet je dus ook doelen en taken mee af gaan spreken. Maak een plan en leg het voor. En misschien heb je alleen een plan voor die (mid)dag of voor de komende week. Dat is een prima begin. En vergeet niet jezelf te belonen! Elke dag.

Is je papierwerk en administratie bij?

een hulp om de veertien dagen of zo...

... dat helpt alleen als er opgeruimd is. Anders is die hulp daar veel te veel (kostbare) tijd mee kwijt.

Bromvlieg

Weet niet of je op mij doelde, maar hier even de uitleg:
Ik schreef:maar kan misschien wel sparen naar iemand die het met haar aanpakt, tijdelijk, en haar vervolgens misschien eens in de 3 maanden kan bijstaan.

Daarmee bedoel ik: je spaart tot je een bedrag hebt waarmee je voor mijn part 9 uur een hulp kunt inhuren. Tijdelijk, voor de grootste puinruimklus.
Zij helpt in die 9 uur met puin ruimen: weggooien, wat orde scheppen in de chaos. Samen de schouders er onder per ruimte. In 9 uur kun je heel veel bereiken vwb weggooien en orde scheppen is mijn eigen ervaring aan hulp bieden en voor mijzelf aan de slag gaan.

Daarna bv elke 3 maanden, als de kosten dat toelaten, een hulp huren voor 3 uur die bv je ramen en vloeren doet, of eens je hele keuken ondersteboven haalt. Er zijn best hulpen die bv parttime schoonmaken die er af en toe een paar uur bij kunnen hebben, zeker als dat niet wekelijks/maandelijks is.

Zo hoeft TS niet aan dode paarden te trekken, is de belasting voor zichzelf gedeeld en wie weet waar die orde in het gezin weer toe leiden zal. Bijhouden is immers makkelijker dan moeten beginnen. Eerst moet ze uit die zooi, op wat voor manier ook.

Bep

dan zoek je meer een organizer of zo? Je hebt gelijk, in een dag lekker doorstomen kun je veel doen. Vraagstelster zou ook een vriendin of familielid kunnen vragen.

Bromvlieg offtopic

klopt, maar die zijn niet te betalen als die een klus aannemen en die tot het einde willen volbrengen. Dat is voor TS niet te betalen denk ik. Vandaar dat ik het zocht in een tussenoplossing, een hulp die eens een extraatje wil en zo'n klus aanneemt. Denk dat dat laagdrempeliger en meer mee te onderhandelen is.

dankjulliewel!

Geweldig jullie reacties.
Het doet me idd al goed alles van me af te schrijven.
Punt is dat er veel complicerende factoren zijn. (jahoor, hier komen al de jamaars..)
Eigenlijk ben ik zelf al, vind ik, ondanks absoluut geen aanleg hiervoor of oefening als kind, heel bedreven geraakt in structureren etc door omstandigheden. (Jarenlang in zooi door heel veel klussen, vaak verhuizen, lang heel klein gewoond, nu groot genoeg trouwens)
Door omstandigheden gewoon een erg druk leven en daarom erg op elkaar aangewezen, partner en ik. Om goed samen te kunnen werken ondanks zijn chaos ook veel structuur aangebracht. En één kind dus dat dat nodig heeft op praktisch gebied. Datzelfde kind is ook nog een nietsmagwegkind, maakt alles arbeidsintensief. Door omstandigheden (jee al die omstandigheden) van belang dat noden van kind redelijk nagevolgd worden. Kost me in de praktijk al veel; structureren, begrenzen, onderhandelen etcetc. 'Eventjes' lekker opruimen zit er helaas niet snel in, zou ik zo graag willen, heb de vuilniszakken al klaar staan!
Kan spullen van partner vaak ook niet opruimen; er wordt nog steeds geklust (in theorie dan..) en ik weet nooit wat wel en niet weg kan, partner heeft nauwelijks samenwerkmodus.
En dat is gewoon het probleem. De kinderen zijn echt geen probleem integendeel.
Maar het lijkt wel alsof ik steeds op het gas duw en partner tegelijkertijd op de rem. Dan loopt het natuurlijk niet, verlies ik weer de moed enz. Vervolgens verzin ik weer een nieuw systeem enthousiast en begint het circus weer opnieuw. Ik kan zo het hele huis redelijk op orde hebben na hard werken en dan werk ik weer een paar dagen veel en kan ik weer opnieuw beginnen.
Met partner valt hierover niet te praten. Hij zegt áltijd dat ik helemaal gelijk heb, dat de rotzooi hem ook stoort en dat het nu echt echt anders gaat. Ik weet niet wat het is. Deels vast onmacht, maar vaak denk ik jee, dit of dat lukt je vast wel waarom doe je het dan niet?
Ook zegt hij altijd het helemaal met me eens te zijn de kinderen meer mee te laten doen. Weet het gewoon niet, het is ook iemand die echt niet van conflicten houdt en misschien wel gewoon met me meepraat. Hoewel ik erg mijn best doe juist zijn mening naar boven te krijgen.
En dat is het vast vooral; ik doe zo enorm mijn best steeds, en daar heb ik geen zin meer in!!
Als ik het éven loslaat, en bijv wel een avond naar een vriendin ga, doe ik echt zelden , belachelijk weinig vrije tijd, dan voel ik me altijd gestraft want daarna weer een onbeheersbaar huishouden. Ik heb partner gewoon nodig de continuiteit erin te houden en dat ontbreekt.
En poeh hee, worstel hier nu al zo lang mee. Relatie is verder niet echt slecht maar dit heeft toch wel enorme impact erop inmiddels.
En ja, de hond hakt er flink in maar die kan natuurlijk niet meer weg.

Maar

Maar het ligt natuurlijk ook helemaal niet aan de hond, behalve dat die haar verliest, maakt hij geen rommel in het huishouden (de rommel die er toe doet dan), dat doen de mensen die er in wonen.

Ik stel me zo voor dat je ook onzichtbare rommel hebt.
Dan bedoel ik: veel te veel kerstspullen, extra servies, puzzels, spelletjes, oud speelgoed, kleding die niet meer wordt gedragen enz.

Als je daar nu eens mee zou kunnen beginnen?
Daar heb je niemands toestemming voor nodig. Wat ze niet zien kan niet worden gemist anders had het niet op zolder gelegen. Natuurlijk sluit je dan dingen met een emotionele waarde uit.

Wanneer daar ruimte voor vrij komt, kunnen de andere spullen daarover verdeeld worden.

Ik vraag me trouwens af hoe in 1 avond weggaan een huishouden onbeheersbaar wordt.
Ook vraag ik me af of je misschien zelf onderdeel bent van waar de rest last van heeft. Dat is geen beschuldiging hoor, maar als ik lees dat je al zoveel systemen geprobeerd heeft en niets tot nu toe hielp, dan is het misschien beter je vast te houden aan 1 systeem en dan dát systeem dat voor JOU het beste werkt.
Ik bleef, hoeveel rommel er ook was, steevast mijn dingen doen om het redelijk opgeruimd te houden. Altijd dezelfde klussen, dan had ik daar namelijk controle over.
Ik had bv ook een lijst uitgeprint aan de kast hangen met de klussen die dagelijks/wekelijks/maandelijks/half jaarlijks/jaarlijks moesten.
En ik zorgde zelf dat die werden gedaan.
Voor de hulpdingen heb ik heel wat heen en weer geappt om te zorgen dat die werden gedaan.
Het kost je hoe dan ook energie, maar dan is de simpele vraag: moet het gedaan zijn of niet; hoe belangrijk is het voor je.
Het is heel moeilijk om in andermans rommel te moeten leven in hetzelfde huis en als maar weinig truukjes helpen. Het is dan wel belangrijk dat je jezelf niet verliest en toch die eigen koers blijft varen tegen de stroom in.

kinderen

Hoe oud zijn de kinderen?

kinderen

zijn 11 en 13. Oud genoeg dus om flink mee te helpen. Op het moment dat ze bijv 3 avonden met vader hebben doorgebracht omdat ik werk moet ik de vierde avond weer enorm aan ze trekken. (Nog meer dan normaal) We maken gewoon duidelijke afspraken steeds met z'n vieren, vader houdt zich hier niet aan dus de kinderen logischerwijs ook niet. Dat ze gebruik maken van situaties vind ik logisch. Diepe zucht. Partner geeft altijd aan achter de afspraken te staan, die ik verzin, ik beken, maar hij neemt geen initiatieven. Maar heeft vervolgens tig smoezen om het niet te doen. En ik voel me dan zo'n enorm vervelende hysterische huishoudmiep die overal over zeurt. En dan zeur ik weer even minder en gebeurt er zo goed als niets. En ja, in één avond kan het hier behoorlijk uit de hand lopen. (Omdat het al druk is en alles maar net net is enz)
En ik vind het niet zo erg aan de kinderen te moeten trekken, maar wel om aan partner te trekken. En als ik hard aan partner trek dan doet hij wat klusjes maar niet dat je zegt we delen het huishouden samen.
Wat betreft de kinderen zit ik ook vaker in dubio omdat ik eigenlijk vind dat we het niet kunnen maken zo onduidelijk en inconsequent te zijn. Partner vindt het ook moeilijk ze aan te sturen en behandelt ze dan een beetje als kleuters, zoveel verwacht hij van ze. En van zichzelf verwacht hij puberwerk,zoiets. En ik blijf een volwassen partner verwachten die met me samenwerkt, en daar gaat het mis. Ik heb steeds te hoge verwachtingen en het lukt me niet me neer te leggen bij de realiteit. Realiteit is gewoon dat ik de kar trek en dat wil ik gewoon niet.

Afgelopen dagen kwam eea ter sprake met de kinderen. (met partner helaas niet. Ik spuw hij luistert grrr) Ik gaf maar weer eens aan dat ik opruimen ook niet zo leuk vind en wrs bijna niemand heel erg. Wat kind toen zei vond ik schokkend; jawel, oma vindt het leuk. Mijn schoonmoeder, die altijd mijn schrikbeeld is geweest.(net als mijn moeder) Is idd altijd bezig met dat soort leuke klussen maar klaagt hier wel vaker over. Zelfs ik twijfel er weleens over of ze het niet stiekum toch leuk vindt. Waarom zou ze anders zoveel doen en opa zo weinig? Bij mijn ouders is de verdeling hetzelfde. Mijn vader doet nauwelijks iets en vindt dat hij veel doet. Ik heb altijd gedacht; dat nooit!! En zie me nu; ik doe evenveel als de moeders maar zeur daar steeds over. Misschien zijn zij wel veel slimmer bezig. Maar het idee dat de kinderen ook zo'n beeld van mij krijgen, dat ik het zelfs leuk vind om voor iedereen te sloven, gatver, vond ik wel een akelige gedachte. (Niet dat sloven per definitie fout is, als iemand het fijn vindt om te doen fijn dan, maar ik niet)
En ja, begin zo vaak de boel om te gooien. En bewaak dan als een leeuwin het veroverde gebied. Lukt me uiteindelijk nooit om vast te houden, dan zijn zelfs die schone opgeruimde plekjes weer snel ingenomen door de chaos. En ik heb de tijd niet hele huis ineens aan te pakken, daar is altijd maar weer te veel achterstand voor. Blijf achter de feiten aanrennen. Frustrerend want zonder partner had ik het zo voor elkaar denk ik. (En merk ik, als ik bijv paar dagen zonder hem ben. Ik ga gewoon niet zitten eer ik vind dat het klaar is, hij stapt doodleuk over de rotzooi heen.

Klinkt bekend

Als het een budgettaire afweging was zou ik geen moment aarzelen: Hond eruit, hulp er in. Geen minuut zou ik aarzelen om een ruiende Fikkie in te zetten om onwillige huisgenoten tot actie te bewegen. Ik begrijp al nooit waarom drukbezette mensen er aan beginnen.Trek het je niet persoonljk aan, want hier speelt een stuk persoonlijke frustratie mee. Ik woon tegenover het hondenuitlaatservice Walhalla, en word regelmatig belaagd door kuddes poepfabrieken als ik door het bos ren, op de tevergeefse jacht naar mijn verloren maatje 38. Dit klinkt misschien wel erg harteloos, maar uiteindelijk zijn de kinderen beter af bij hond naar een fijn nieuw plekje bij alleenstaande vitale oudere met veel vrije tijd dan met man eruit.

Na elke schoolvakantie overbodige zooi van het hoarderkind in een doos stoppen. Mist hij binnen een maand iets , dan doe je of je neus bloedt, en duikt het wonder boven wonder de volgende dag op onder zijn - "daar had je nog niet gekeken he" - fatboy. Mist hij het niet, dan gaat de boel hoppa de kliko in. Deze aanpak werkt trouwens ook goed bij de het eindexamenpak en de Atari spelcomputer van je man.Dit was een ritueel waarnaar ik vooral aan het eind van een regenachtige zomervakantie erg naar uit kon kijken

Wat hier enigszins werkte was het koppelen van de uitgifte van het zakgeld aan zaterdag-opruimdag. Bij dit kind leidde dit in elk geval tot het nemen van een folderwijk. Dat ik hem vervolgens drie jaar achter de vodden moest zitten hebben we het niet over.Dit kind bleek trouwens een enorme zelfstandigheid aan de dag te leggen toen hij na zijn eindexamen op kamers ging wonen.

Als laatste: ik zweer bij de gratis app Clean House. In een half uurtje ben ik in gedachten mijn hele huis doorgewandeld, en heb alle klussen + streeffrequentie in de app gezet. Dat gaat van 1x per jaar de zolder uitmesten tot dagelijkse feestjes als de vaatwasser uitruimen. Elke ochtend gaat er om 9.15 een pingeltje: how about some cleaning en komen de klussen van de dag naar boven.Op werkdagen negeer ik het, op thuisdagen ga ik flux aan de slag. Niet dat mijn huis nu een toonzaal is, maar je ziet tenminste dat je iets gedaan hebt, al is het maar op een app. Even de plantjes water geven,dat kan zelfs voor je werk, en je mag alweer een klusje afstrepen.

Maar echt het allerbelangrijkste: zolang je kinderen thuis wonen zal het vechten tegen de bierkaai blijven.Stel voor jezelf een aanvaardbaar minimum, spiegel je niet aan de opgeruimde huizen van anderen En gun jezelf dus vooral ontsnapping/ontspanning gunnen in de vorm van avondjes/weekendjes weg. Of een ontspannen lange wandeling met de hond.

misschien

als jouw partner zichzelf op pubernivo vind staan dat je hem ook zo moet gaan behandelen.
Dus... afspraken maken over het huishouden en als hij zijn ding niet doet,en/of de kinderen, dan ga je dus in staking. Dan kook je niet voor hen , doe je de was niet voor hen die geen taken doen.
Maar je moet wel iets doen om ze wakker te schudden. je zit in een ellenlang patroontje waar je niet zo maar uitkomt.

Oef

Ik lees nu net het laatste stukje.Fixeer je niet zodanig op de rommel dat je de leuke kanten van je man en je kinderen nog wel ziet?Het klinkt alsof jullie gezin in twee kampen is verdeeld: je man en je kinderen aan de ene, en jij alleen die alleen in het andere op een berg rommel staat te tieren. Fixeer je niet zodanig op de rommel dat je de leuke kanten van je man en je kinderen nog wel ziet?

Spiegel je je onbewust aan het huishouden van je traditionele moeder en schoonmoeder? Onhaalbaar voor een hardwerkende moderne vrouw met slordige huisgenoten. Als ze nog vitaal zijn, is het misschien een idee hen in te schakelen bij een paar pittige opruimsessies. Grote kans dat ze gevleid zijn als hun expertise gewaardeerd wordt.

Pffffff........

Tja, de emancipatie is nog niet voltooid. Vrouwen blijken nog steeds veel actiever in het sleurhuishouden dan mannen. Het heeft zin om daar actief mee aan de gang te gaan. Het wordt wel iets beter.
Maar eerlijk gezegd heb ik het bijltje erbij neergelegd. Ik doe wat ik kan en de rest tolereer ik maar wat. Stel het eens aan de orde op een goed moment en zie wel wat er van komt. Zucht maar eens en pak toch weer de dweil en ga samen met de kinderen even vegen, de kattebak doen, hun kamer opruimen.
Bij mijn 2e partner heb ik direct een werkster genomen. Die man kon heerlijk koken maar dan zat de keuken tot het plafond onder de spetters. Ik had ook vriendinnen die de man de werkster liet betalen bij gebrek aan persoonlijke inzet.
Ik had gelukkig een werkster toen de zaak bij mij gierend uit de hand liep. Dat heeft echt wel een hoop gescheeld maar het kost ook wat. Maar dan wordt je zelf al verplicht om toch wat op te ruimen voor ze komt en dan wordt het tenminste structureel wat schoner.
Nu moet ik nodig de ramen doen, is alweer een jaar geleden minstens. En er staan ook weer tig dozen in de kamer die uitgezocht moeten worden maar ik kom er steeds net niet aan toe.
Het aanrecht is niet alle dagen glad, soms weleens 3 dagen niet.
En dan mijn werk.
Ik werd een beetje moedeloos van die urenlang volgehouden vergaderingen over huishoudelijke zaken in de instellingen waar ik heb gewerkt. En de discussie die je daar ook had over dat werk. Niet nodig vinden, niet zien, er was wat anders, afspraken waar men zich weer niet aan hield, dan maar naar de nachtdienst. Wie zich er wel en niet aan hield en waarom. Pffffff.....
Nu met twee pubers is het een proces waarin ze zelf steeds meer initiatief nemen en daar geniet ik dan wel weer van. En ik denk dan maar dat die schatten ooit de deur uitgaan hopelijk en dan zal het allemaal wel netjes blijven.

Nou

Ik vind je nogal veeleisend overkomen. Dwingend ook. Een kind van 10 dat flink (!) moet meehelpen? Dat was in de middeleeuwen zo, toen iedereen meehielp op de boerderij en niemand naar school ging. Ik zou ook afhaken als ik de hele dag te horen kreeg dat ik meer moet doen.

jouw tijd komt nog

Als de kinderen het huis uit zijn dan wordt alles weer spik en span en zelfs je man gaat dan weer helpen. Ik heb een keurig huis maar toen de kinderen nog jonger waren was het een ontploft stof en rommelnest. Ik deed er weinig aan want had de puf niet en vond het ook leuker om gezellige dingen met de kinderen te doen. Ik zou er niet te veel belang aan hechten dat is met een jong gezin en twee banen namelijk een onhaalbare kaart.

Dit is het

Eens met Amare. Bovendien vind ik dat pubers het al best zwaar hebben met zichzelf en de wereld. En die man? Denk je nu serieus dat hij na zoveel jaar nog gaat veranderen? Nee hoor, dit is je lot dus berust er maar in. Heb je niet een kamer over die je, voor jezelf, helemaal netjes en fris kunt houden? Verboden toegang voor huisgenoten.

Amare haha

Ik ben niet zo (heel erg) zeurend naar de kinderen hoor. Ik denk wel dat de kinderen inmiddels veel meer (vanzelf) mee hadden gedaan als het hier gelopen had en er een ander voorbeeld was geweest. Hoe weet je als kind dat het opgeruimd *moet* zijn als het nooit opgeruimd is? De standaard ontbreekt zeg maar.
Vind niet dat ik zoveel verwacht maar het is wel zo dat de 10 jarige extreem veel rotzooi maakt, echt enorme sporen door het hele huis (wil niet dat er teveel geschermd wordt maar dat is wel lekker schoon, enige waar geen spoor van komt
Dus ja beetje gezeur wel want er is absoluut nog geen automatisme dingen op te ruimen. En dan heb ik het echt over hele aanrecht vol om een bammetje te smeren, wc waar je niet kunt lopen door boekjes, tablets, kleren.
Maar de kinderen zijn echt het probleem niet, heb er ook geen moeite mee ze te begeleiden. Heb zelfs geen moeite met het vasthoudende kind hoewel het lastig en energievretend is, maar dat is nu eenmaal zo bij dit (natuurlijk prachtige) kind.
Nee Kenfan dank voor de tips maar we hebben het hier niet over een gewoon vasthoudend kind. Die illusie had ik vroeger waardoor ik het deed zoals je beschreef. Helaas heeft dit kind ook een ijzeren geheugen en komt jaren later nog met een gemis aankakken. En werkelijk overal zitten 'zeer dierbare herinneringen aan'. (weet het te brengen momenteel) Kind heeft ook nogal tijd nodig zaken plaats te geven dus dat zijn lange onderhandelsessies steeds. Hoe minder ik kind hierin serieus neem hoe vasthoudender het wordt, ingewikkeld probleem. Zie al echt een toekomstige hoarder voor me. Er worden dus heus wel dingen weggedaan maar niets zonder uitvoerig overleg -zelfs kleren niet.
Dus voor dit kind helaas ook niet mogelijk hond weg te doen, we gaan strakjes een week weg zonder hond en ik weet niet of het zo gezellig wordt. Hond ook min of meer aangeschaft voor dit kind (kan nogal wat gebruiken) en ondanks alles toch geen spijt ervan, want doel wat dat betreft bereikt. Het is ook geen makkelijke hond (hoe krijg ik het voor elkaar) en geen hond die gelukkig wordt van herplaatsen. (De meeste honden wel maar dit is bijzonder exemplaar en toont zoals wel vaker veel overeenkomsten met de echte baas; moeilijk kind dus.)

Nee, het zeuren doe ik alleen maar echt naar partner. Ik ben echt een enorm zeurende vrouw geworden, gatverdamme. Ben echt niet meer blij met mezelf en voel me een karikatuur.
Juist omdat ik steeds bezig ben met de missie die je noemt Stunnue Bun; ze wakker schudden. Bij de kinderen heb ik daar steeds 2 minuten voor nodig. Maar partner slaapt en slaapt maar en ik vind de wekker niet. Geloof me, bij hem heb ik elke wekker geprobeerd die er maar bestaat.
Ik spiegel me enorm aan mijn moeder en weet ook dat dat een groot probleem is. Hoe kan het toch dat ik in een situatie zit waarvan ik altijd zei dat nooit? Als kind al had ik er veel moeite mee dat mijn moeder sloofde en mijn vader niet. Ik begin die moeite ook bij mijn kinderen te zien en dat wil ik niet. Mijn moeder heb ik er trouwens nog NOOIT een woord over gehoord.

Miekemieke

Dat is juist mijn spookbeeld, straks, als de kinderen
kinderen weg zijn. Voor de kinderen pak ik nu steeds die dweil maar weer. Met man alleen was ik zo klaar geweest, die liet ik lekker in de zooi zitten. (Maar ik geloof niet dat hij dat erg vindt) Ik zie me niet poetsen straks voor een man die niet echt meedoet. En ik zie me de laatste tijd steeds vaker als slovende bejaarde voor bejaarde man. Dat wil ik niet!!

ziek

Je schreef in je eerste posting: "Ook een beetje een circel; ben erdoor overbelast en krijg daardoor vaker kwalen en kwaaltjes waadoor ik weer niets of minder kan."

Ik begrijp dus dat je door het opruimen ziek(er) wordt?

Komt het door de fysieke inspanning?

Ben je al een ziekelijk figuur (klinkt een beetje onaardig, maar ik bedoeld dus: heb je al een zwak gestel) of ben je zo lang, zwaar en intensief met het huishouden bezig dat zelfs een gezond persoon er ziek van zou worden of kwalen van zou krijgen?

Of wordt je (ook) ziek door al je ergernis aan je man m.n. als ik het zo lees en alle negatieve gevoelens die je bij het opruimen hebt?

kwijt

Ik las ook dat je door de zooi steeds dingen kwijt bent en veel moet zoeken.

Dat herken ik wel (een beetje), en ik snap in elk geval je ergernis. Zonde van de tijd en weer een hoop ergernis.

De vraag is wel: ben je dingen van jezelf kwijt of van de kinderen? (ik ga ervan uit dat je niet dingen van je man gaat zoeken)

begrijp je niet

Af en toe begrijp ik je niet, maar misschien ligt dat aan mij.

Je schrijft "wil niet dat er teveel geschermd wordt maar dat is wel lekker schoon, enige waar geen spoor van komt"
Bedoel je dat de jongste (11 of 10 jaar?) op schermen zit (als sport)?

Zit daar nou ook weer ergernis van jou?
Hoewel het geen rotzooi maakt?

"Juist omdat ik steeds bezig ben met de missie die je noemt Stunnue Bun; ze wakker schudden. Bij de kinderen heb ik daar steeds 2 minuten voor nodig. Maar partner slaapt en slaapt maar en ik vind de wekker niet."

Bedoel je dit overdrachtelijk (bij wijze van spreken)?
Ik snap niet wat je er precies mee bedoelt richting je man?
Eerder schreef je dat hij het met je eens is, dus je wel snapt. Maar dat hij de afspraken die jullie maken niet nakomt. Dat lijkt me iets anders dan "de wekker niet vinden". Of begrijp ik je verkeerd?

extreme hoarder en rotzooi maken

Ik krijg steeds meer het beeld dat je ene kind (jongste?) een echt extreme hoarder is (nu al). Hij is dus degene die niets weg kan/wil gooien. Is hij ook degene die de meeste rotzooi maakt?

En maakt het andere kind ook veel rotzooi of valt dat wel mee?

En maakt je man ook veel rotzooi in huis of valt dat wel mee?

Ik ga ervan uit dat jij zelf geen rotzooi in huis maakt .