Hoelang gaat het duren? Terugwinnen vertrouwen na vreemdgaan.

Er achter komen of zelf vertellen

Mijn Nick zegt genoeg en bovendien zijn alle situaties anders. Ik kan heel ver meegaan in het betoog van inx, maar voor mij is 1 ding van belang geweest om mijn huwelijk te redden. Mijn man heeft het me zelf verteld. Ik ben er dus zelf niet achter gekomen want ik had totaal geen vermoeden. Het kwam dus koud op mijn dak maar hij vertelde het zelf. Als ik erachter had moeten komen had ik er anders in gestaan. De man van Ikke is betrapt, Ikke kwam erachter. Ja, en dan spijt betuigen is natuurlijk het enige wat ie kon...ik ben benieuwd of er meerderen zijn die er ook zo over denken, voor mij was het is ieder geval doorslaggevend.

Ik snap het niet

Ik vind Ikke vooral erg naïef overkomen. Maar ze zit denk ik nog in een soort ontkenningsfase... Grappig om te lezen dat mensen zo veel goed praten hier, alsof het -bijvoorbeeld- juist in een heel goede relatie voor zal komen. En alsof je -als je je duidelijk negatief uitlaat over vreemdgaan- er vast wel geen ervaring mee zult hebben. Hou toch op! Vreemdgaan is een ander belazeren met als enige doel je eigen lusten of wat dan ook te bevredigen. Het is een ultieme egoïstische daad. Het is niet iets wat iedereen kan 'overkomen', het is een keuze die je maakt, ten koste van anderen en uitsluitend en alleen voor jezelf.

Ik begrijp het niet

Misschien mis ik wel iets, maar ik begrijp niet waarom er zo'n enorm drama gemaakt wordt als je partner sex heeft met een ander. Als je samen 40 of 50 jaar van je leven wilt delen is het dan de ultieme egoïstische daad als je seks hebt met een ander? Dat je partner ook een ander leuk kan vinden is louter en alleen egoïstme en een aanval op de ander? Schiet mij maar lek! En als vervolgens de bedrogene niet acuut in een existentiële crisis raakt zit hij/zij in de ontkenningsfase? Misschien is Ikke wel een sterke persoonlijkheid en heeft zij in haar leven al het één en ander meegemaakt zodat zij zich niet meer zomaar omver laat blazen? Kan net zo goed.
Natuurlijk komt het hard aan als je ontdekt dat je partner een geheim leven erop na heeft gehouden en heeft gelogen en natuurlijk kost het flink tijd om daarvan te bekomen en het vertrouwen te herstellen, maar wees realistisch; we zijn allemaal mensen van vlees en bloed en geen heiligen.

Miep zonder naam

Als je daar afspraken over hebt gemaakt in je relatie is het een heel ander verhaal. Maar zo niet dan belazer je de ander toch gewoon? Je gaat toch niet vreemd met het idee: kom, laat ik mijn partner eens een plezier doen! Welnee, die partner is op zijn best nog iemand die je voor t gemak (=je eigen plezier) maar even vergeet en waarschijnlijker zelfs iemand die jou maar in de weg zit, bij je leuke uitstapjes. Voel je je nog schuldig ook, bah zo'n vervelend gevoel! Kun jij d'r wat aan doen, je bent toch maar van vlees en bloed?
Degenen die dat zeggen (dingen als 'het kan iedereen overkomen' enz) die doen in mijn ogen al die mensen tekort die wèl een andere keuze maken. Daar hoef je trouwens echt geen heilige voor te zijn.

Niet enige doel

Jippox: "Vreemdgaan is een ander belazeren met als enige doel je eigen lusten of wat dan ook te bevredigen"

Wellicht dat dat voor jou zo is Jippox maar ik vind niet dat dit een 'algemene' waarheid is. We kennen Ikke, haar man en haar situatie niet dus kunnen ook niet bepalen wat zijn doel was. Maar dat kan voor iedereen iets anders zijn.

Jammer dat ikke's man het niet weet, zijn aanleiding (of doel) maar misschien komt ie er nog achter.

Ik bedacht naar aanleiding van ook bedrogen' verhaal van wie de bekentenis van haar man koud op haar dak viel, dat ik het dan liever helemaal niet zou willen weten. Daarmee bedoel ik niet dat mijn man maar zijn gang moet gaan. Hij 'mag' wel maar dan ook de consequenties. Als hij het zo kan dat ik er niet achter kan komen, tja... Ik zou het niet willen en niet pikken maar als hij het als verkeerd ziet en ermee gestopt is. Lekker laten gaan.... De pest is denk ik dat vreemdgaan altijd in de omgeving gebeurt en dat er altijd anderen zijn, of de andere dame zelf, die het aan het licht kunnen brengen. Dan zou ik het wel van man zelf willen weten. Ingewikkeld hoor...

Serra

Ik bedoel dat het 'doel' wel iets is voor jezelf, iets puur egoïstisch. Je gaat niet vreemd omdat je dat voor je partner zo leuk/fijn/goed lijkt...

Vreemdgaan

Ik vind er een groot verschil tussen zitten of je eens een keer een slippertje hebt uit lust of dat je er een halve relatie op na houdt naast je partner. Een keer sex, nou ja, ik hoop toch een relatie te hebben waarin dat bespreekbaar is, maar als dat een keer gebeurt vind ik dat niet gelijk onoverkomelijk.
Maar echt maandenlang een relatie ernaast hebben zonder iets te zeggen en dit pas opbiechten als het uitkomt...nee, dat zou min vertrouwen te veel schaden denk ik. Eerlijkheid en vertrouwen vind ik een zeer belangrijke, essentiële waarde in een relatie. En als dat zo heftig en zo lang wordt geschonden dan denk ik niet dat dit nog goed kan komen, hoe graag ik mss ook zou willen.
Daarbij is inderdaad het niet zeggen, het er zelf achter moeten komen misschien wel een van de ergste dingen.

Jippox

Dat is genuanceerder ), eens in dat geval.

Wat me net binnenschiet ook tav zelf bekennen of niet is dat er (iha) ook nog de mogelijkheid is om indirect of onbewust op betrapt worden aan te sturen. Dat bekennen te eng of zo is maar dat de vreemdganger ook niet meer met de leugen wil of zo. Maar ja, zo zijn er natuurlijk legio mogelijkheden.. )

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Bekentenis

Nu er toch krachttermen als "egoïstisch" vallen, wil ik ook wel een duit in het zakje doen. Als je dan zo flink bent om vreemd te gaan, draag dan ook de leugen zelf. Waarom de wereld van je partner, die niets vermoedt en gewoon gelukkig met jou is laten instorten zodat jou geweten weer schoon is. Lekker hoor! Over egoïsme gesproken! Ik zie het nobele van een bekentenis niet echt. Maak je eigen keuzes en draag de gevolgen daarvan in plaats van een ander daarmee op te zadelen.

Miep zonder naam

Wat een fijne relatie heb je dan zeg... Eerst de ander belazeren en dan beslissen dat die ander het niet hoeft te weten omdat dat beter is voor hem of haar. Hoe arrogant kun je zijn. Mag die ander daar misschien zelf ook nog iets van vinden? Of ben je al zo ver heen dat je je partner niet eens meer als volwaardig mens beschouwt?
Ik noem dat niet eens een relatie eerlijk gezegd, althans met liefde heeft dat al helemaal niets meer te maken.

Hè?!

Nou jippox, nu ben ik t niet eens met je. Ik kan wel wat met wat Miep zonder naam zegt. Als t een onbeduidende scharrel is hoef of zelfs WIL ik het juist niet weten. Dat zie ik niet als liefdeloos maar wel als je partner met een probleem opzadelen. Niet als algemene waarheid want scheelt mi per situatie maar wb onbeduidende slippertjes? Nee wil ik niet weten. Blijft overigens voorop staan dat ik het niet wil...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Tja

Jij wilt het niet weten, dat kan. En als je dat hebt besproken met je partner en het komt vervolgens eens voor, dan is het natuurlijk prima als je partner daar dan over zwijgt. Maar als je dat niet besproken hebt, vind ik het nogal wat om voor je partner te beslissen dat die het niet hoeft te weten. Dàt vind ik arrogant.
En dan kun je er achteraf wel iets heel nobels van maken, dat je de 'last' zelf wel draagt en blabla, maar heel eerlijk gezegd geloof ik er geen bal van dat dàt het hoofdmotief om te zwijgen is.
In ieder geval is het van belang om er afspraken over te maken in een relatie. En als de afspraak NIET nadrukkelijk is: "wij vinden het allebei acceptabel" dan is het dat dus niet. En dan moet je er -als het tòch gebeurt- ook eerlijk over zijn zodat de ander zelf kan beslissen hoe die daar mee verder wil. Vind ik, tenminste.

Overigens

Gaat het vertellen uiteraard niet om het weer schoon krijgen van het eigen geweten...
Serra, vraag uit belangstelling: zou jij het nog steeds niet willen weten als mensen in jouw omgeving er wel van zouden weten. Of bijvoorbeeld als een scharrel van je partner bij je over de vloer komt?
En als iemand mij uit kan leggen wat er niet egoïstisch is aan vreemdgaan, dan ben ik daar reuze benieuwd naar.

Pfff

Nou weet ik t ook niet meer.. Ik wil er geen afspraken over maken. Ik vind vrijen met een ander niet acceptabel. Dus ik wil geen afspraken voor het geval dat. Maar als dan toch? In onze relatie...? Nee dan liever kop in t zand. Denk ik. Of niet...? Blegh, ik wil t gewoon niet. En gelukkig denkt mijn partner er hetzelfde over. En is vreemdgaan bij ons geen issue. Althans.... Voor zover ik weet...)

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Niets vertellen

Niets vertellen ook alleen maar als het niet uit kan komen. Dat wil ik ook niet maar stel dat ie met een collega en dat anderen t zouden weten. Of met iemand die over de vloer kont..? Uk wil t biet hebben en als er kans is dat ik er achter zou komen zijn poppen aan het dansen. Dan ben ik weg. Oh nee, dan gooi ik hem eruit. Ik vind het onacceptabel, dat staat vast. Partner ook. Maar stel dat ik een onbeduidend iets zou uitvreten... ( dat vind ik makkelijker merk ik, mezelf als dader) dan weet ik dat t niets afdoet aan mijn liefde voor hem en aan onze relatie. Ik zou een relatie ernaast nooit kunnen maar een eenmalige scharrel (wat ik ook niet wil maar waarvan ik me wel eerder voor kan stellen dat t me (willoos, dronken en geil bwvs) overkomt) zou ik in dat geval niet vertellen denk ik. Kan me niet voorstellen dat t me overkomt maar stel dat, dan zou ik mijn man niet voor niets willen kwetsen door t te vertellen. Maar als het een regelmatig iets wordt/is, tja... Dan zou ik me wel achter mijn oren krabben. Zo sta ik er (denk ik?) ook to mijn partner in. Als t iets echts of structureels is, hebben we een probleem maar ik zou n enorm probleem maken van alles wat zou gebeuren. Ook van iets heel kleins wat voor hem niets zou betekenen. Man, ik zou echt breken sla mijn fijne ideale man... Maar het zou wel t einde zijn.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Fouten

Sorry daarvoor...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Slippertje of relatie

Als mijn man 1 of 2 keer een slippertje zou hebben tijdens ons huwelijk, wil ik dat niet weten. Ook geen bekentenis na 30 jaar:"schat, ik moet je wat vertellen." Slippertjes, puur voor de sex, met een dame waarvan hij de naam al vergeten is. Ik zie daar het nut niet van in. Mijn hele huwelijk lijkt dan een leugen, is het misschien dan ook, maar ik wist het niet, dus laat dat maar zo. Ik heb geen behoefte aan zijn schoongepoetste geweten en excuses.
Als mijn man er maanden, jaren een relatie op na houdt en waarschijnlijk verliefd is op die andere vrouw, wil ik het wel weten. Dan gaat het om meer dan sex en betekenen wij blijkbaar niet genoeg voor elkaar. Dan ben ik blijkbaar 2e keus en bouw ik liever een leven op waarin ik weer 1e keus ben.

Niet zwart wit

Ik zie het iets genuanceerder. Ik kan me heel goed voorstellen dat degene die vreemd gaat het niet wil vertellen omdat hij of zij haar partner echt geen pijn wil doen. Toch een soort van bescherming dus. Misschien ook ergens nog hoopt dat het een fase is die weer verdwijnt, of dat je zelf ook nog niet weet wat je nou precies voelt en wilt, van wie hou je het meest, en waarom, bij wie wil je zijn. En dan kan ik me voorstellen dat in die warboel van gevoelens je een en ander nog niet opbiecht. En dat de ander er dus eerder achter komt. Ja wat is wijsheid? We zijn allemaal mensen en ik gellof niet dat een echtgenoot waar je 20 jaar een fijne relatie mee hebt zo doelbewust iets verzwijgt omdat hij denkt dat -ie ermee wegkomt.
Het betekent denk ik wel, dat je niet tevreden bent met je leven, met je relatie. Als je dan geen uitweg ziet, geen opl;ossing, tsja, dan doe je misschien dingen die niet echt sjiek zijn.

Tsja en een slippertje, dat vind ik minder interessant. Zou het absoluut niet leuk vinden, en ik wil het ook liever niet weten.

Geen mens is hetzelfde

Als humanist beschik ik over een onwankelbaar vertrouwen in de mensheid. Voor diegenen die dit nog niet zo hadden begrepen: mijn standvastige, afkeurende houding ten aanzien van vreemdgaan houdt direct verband met dit vertrouwen.

Nu is geen mens hetzelfde, zullen jullie zeggen. En dat is waar, natuurlijk. Niet iedereen is even goed te vertrouwen. Ook mij is dat zeker niet ontgaan. Net als alle andere verstandige mensen heb ik daarom bij voorkeur omgang met hen, die het bonafide deel van de mensheid vertegenwoordigen.

Dit zeg ik nu niet om te benadrukken hoe slim ik ben, hoor. Blij toe hoef je niet te beschikken over een al te hoog intelligentie quotiënt (IQ) om je gezond verstand te kunnen laten spreken. Eigenlijk is het meer een kwestie van luisteren naar je intuïtie. Die hebben ook wij mensen (dier, of geen dier) meegekregen van de natuur, ter vergroting van onze overlevingskansen.

Jullie vinden het misschien allemaal wat eigenwijs en tegenstrijdig van me. Want hoe valt mijn positieve / optimistische mensbeeld nu in Godsnaam te rijmen met het feit dat mensen zich kunnen misdragen?

Mogelijk vinden jullie wel, dat ik mezelf al evenzeer tegenspreek als Miepzondernaam. Zij presteert het zich af te vragen, waarom van vreemdgaan nu zo´n drama wordt gemaakt door menigeen, terwijl ze erkent dat het hard aankomt als je ontdekt, dat je partner een geheim leven erop na heeft gehouden en heeft gelogen; en dat het flink tijd kost om daarvan te bekomen en het vertrouwen te herstellen … Met excuses voor het knip en plakwerk; maar … kan het nog tegenstrijdiger?!

Toch hou ik er ernstig rekening mee, dat haar woorden misschien wel veel geloofwaardiger overkomen, dan de mijne. Is het immers geen waarheid als een koe, dat wij geen van allen heiligen zijn? Mogelijk roepen jullie nu wel uit het diepste van jullie hart en in koor: ¨amen¨ (d.w.z.: ¨het is zo¨)! Goede kans immers, dat jullie religieus zijn opgevoed, bescheidenheid hoog in het vaandel hebben zitten en heel wat nare ervaringen hebben opgedaan in jullie sociale leven?

Het zij zo; zeg ik dan. Niet zonder toeval is een godsdienstige levenshouding mij maar al te zeer bekend. Van het pessimistische mensbeeld wat er doorgaans mee gepaard gaat, heb ik de gevolgen persoonlijk ondervonden. Geenszins tot mijn genoegen overigens, zoals voor zich mag spreken. Het getuigt tenslotte bepaald niet van respect om iemand te behandelen, als zou deze stelselmatig te kwader trouw handelen.

Al ben je nog zo overtuigd van de slechtheid van de mens; ik vertel je naar alle waarschijnlijkheid niets nieuws, als ik hier aangeef dat valse beschuldigingen een mens tot ergernis, wanhoop en razernij kunnen drijven.

En kom nu ook niet aan met het achterhaalde argument dat ik hoe dan ook geen recht heb van spreken, aangezien ik vanwege mijn vrouwelijke geslacht door ¨onze lieve Heer¨ onvoldoende bedeeld zou zijn met verstand om gelijk te kunnen hebben. Ik vertrouw erop, dat je inmiddels wel beter weet. Lees anders mijn bijdrages aan dit forum (nog) eens aandachtig door. Of raadpleeg een vertrouwenspersoon (m/v), als je het allemaal zelf niet zo goed denkt te kunnen beoordelen!

Valse beschuldigingen! Ze worden per definitie nooit te pas, maar altijd te onpas ingezet in de sociale strijd.

Aan sociale strijd is nooit gebrek. Geen probleem; zolang deze eerlijk wordt uitgevochten.

Godsdienstige mensen maken zich nog wel eens de illusie, dat (kennis van en inzichten in) ethiek voorbehouden is aan hen. Alsof atheïsten geen ethiek kennen en/of er te laat bij waren bij het aanvragen van een patent. Ik zal maar zeggen: je kunt ook te ver gaan in je zucht tot distinctie. Maar helaas: als de wens de vader is van de gedachte, wordt tegenspreken geheid een ´gebed zonder einde´.

Geen schijn van kans ook, dat iemand met een pessimistisch mensbeeld zich zal laten overtuigen van zijn ongelijk. Dat mensbeeld werkt namelijk als een ´self fullfilling prophecie´; het schept (negatieve) verwachtingen die steevast lijken uit te komen. Positieve ervaringen in de sociale omgang met de medemens die het negatieve mensbeeld logenstraffen, worden daarentegen afgedaan als nietszeggend.

Ik zie het als een valkuil; een vicieuze cirkel waaruit men zich slechts met veel moeite kan bevrijden. Ten aanzien van de valselijk beschuldigden behelst het uiteraard een regelrechte ´raw deal´. Zij kunnen het nooit goed doen.

Bij rivaliteit in de liefde kan een pessimistisch mensbeeld uitermate goed van pas komen. Als jij je naasten maar kan overtuigen van de slechtheid van die ander, dan zit je op rozen. Een kwestie van doelgericht kwaadspreken en inspelen op vooroordelen. Menig rivale of vermeend rivale is zo in de rol van ´femme fatale´ (m.a.w. het verdomhoekje) terecht gekomen en heeft de sociale en soms ook economische gevolgen daarvan ondervonden.

Juist vanwege het geheime karakter van vreemdgaan is het uiterst lastig je tegen deze vorm van onrecht te verdedigen. Ofschoon een ieder het belang van hoor en wederhoor in theorie wel zal onderschrijven, zijn in de praktijk maar weinigen zo principieel en moedig om het wederhoor in de praktijk te brengen; d.w.z. eens te vragen naar het verhaal van die ander. Het gebruik maken van stigmatiserende vooroordelen betreft een beproefde methode; die zelfs in deze moderne tijd nog hoogst doeltreffend is. Met enige pech maak je het mee, dat een jaloerse vrouw binnen korte tijd menigeen tegen je in het harnas weet te jagen.

Enfin: de moderne tijd kent vele zegeningen, waaronder zekere vrijheden op zedelijk gebied. Wie seks wil hebben met meer dan één partner, beschikt in principe over ruime mogelijkheden daartoe; waaronder heel integere. Maar zoals elke tijd wel zijn tekortkomingen kent, heeft de onze die natuurlijk ook.

Heden ten dage lijkt het een wijdverbreid misverstand te zijn om te denken dat vrijheid jou ontheft van je verantwoordelijkheden ten aanzien van je medemens. Als vanouds dreigen vrouwen te worden gereduceerd tot lustobject. Faal je daarin, dan is al snel: voor jou zo een ander! Mannen lopen inmiddels hetzelfde gevaar. Als dat geen enkele reis richting existentiële crisissen is.

In dit draadje is een vraag aan de orde gesteld die zich moeilijk, zo niet onmogelijk laat beantwoorden: hoelang duurt het eer je het je partner kunt vergeven je te hebben bedrogen met een ander? De vraag of mensen zich individueel in hun gedrag meer laten leiden door negatieve, of door positieve prikkels is helaas ook al een vraag, die niet één-twee-drie afdoende kan worden beantwoord. Zoals gezegd: geen mens is hetzelfde.

Slechts handelen vanuit een vermeend eigenbelang, je te weinig rekenschap geven van de gevolgen
van je gedrag voor je naasten en afbreuk doen aan de rechten van andere individuele deelnemers aan onze samenleving en het onderling vertrouwen; het komt wat mij betreft neer op veronachtzaming. Niet alleen van (de belangen van) je naaste(n), maar ook (die van) jezelf.

Uiteindelijk is niemand erbij gebaat om te komen leven in een ongezond sociaal klimaat, waarbij het ieder voor zich, God voor ons allen is.

Iedereen maakt wel eens fouten. Maar we zijn toch op de wereld om elkaar te helpen, nietwaar? Tenminste; als we onze Annie M.G. mogen geloven …

@rodekrullenbal: ik zie niet de diepgang van wat dit ter zake doet op de gestelde vraag, komt wat over als psychiatrisch gebrabbel
Positief zijn is juist door alle fasen van het leven, de hoogten en diepten doorzwemmen en er nadien sterk(er) uitkomen
Als je na een relatie van -tig jaren lief en leed delen met je man, en er doet zich iets vreselijks voor, maar je wilt eraan werken, elkaar terug in de ogen kijken en opnieuw de schouders eronder zetten en samen weer gelukkig, terug verliefd kunnen terugkijken op een boeiend rijk leven samen. Dat is in mijn ogen positief en mooi
Jij ziet in mijn ogen juist eerder het negatieve, godsdienst heeft zijn minpunten, maar ook zijn positieve kanten
Sommigen kunnen het niet lang met een partner uithouden owv een bekrompen houding (of om andere terechte reden),
Opstartster zal binnen x-aantal jaren misschien kunnen terugkijken op een liefdevolle langdurige sterke relatie, waarin ze veel hebben kunnen overwinnen, een mooie relatie waarop men gerust jaloers kan zijn, waar met in liefde bij momenten voor gevochten heeft, maar gesterkt

Ik zie geen tegenstrijdigheid

Jij ziet tegenstrijdigheid waar ik het niet zie. Net als veel anderen hier maak ik onderscheid tussen seks met een ander en tussen langdurig liegen en bedriegen. In mijn sociale netwerk zijn is monogamie niet de norm en mensen zijn daar gelukkig mee. Ik stel vooral het dogma "partner vreemd gegaan; de bedrogene raakt in een existentiële crisis en iedereen is nog lang ongelukkig" ter discussie. En pas je niet in dat plaatje dan zit je "dus" in de ontkenning. Ik ben geen humanist en heb geen onwankelbaar geloof in de goedheid van de mens, waar ik wel in geloof is de veerkracht van mensen en het vermogen om te groeien. En zo heeft ieder zijn/haar ding En ik kan overigens goed met de "beschuldiging" van tegenstrijdig zijn leven; want als ik iets niet ben is het een rationalist
Maar waar is Ikke zelf gebleven?

Kwam uiteindelijk niet goed

Het is mij ruim 10 jaar geleden overkomen. Hij moest opbiechten omdat ik erachter kwam, maar ook die biecht was niet eerlijk. hij vertelde in eerste instantie dat het maar één keer was gebeurd en de laatste versie was een complete relatie van een jaar.
Ik heb het heus geprobeerd, vier jaar lang, om ons een kans te geven, er waren immers kinderen in het spel. Het vertrouwen is echter niet meer teruggekomen bij mij. Uiteindelijk heb ik besloten te gaan scheiden en zijn antwoord was dat ik het wel erg snel opgaf... Ach, had hij het niet opgegeven vier jaar eerder? Maar zijn lezing van het gebeurde kwam er uiteindelijk op neer dat het allemaal aan mij gelegen had. Ik had dit en dat en was zus en zo. Ik had hem bij wijze van spreken aan haar cadeau gedaan met een grote strik om zijn geslachtsdeel. Met haar had hij zo goed kunnen praten over ons in zijn ogen niet zo beste huwelijk. Ach had hij dat maar met mij gedaan want verliefd worden gebeurd niet zomaar daar moet men voor openstaan.
Aan mijn verhaal heb je dus eigenlijk niet zo veel. Je wil horen dat het wel goed komt. Dat kan natuurlijk, jij bent mij niet en jij komt hier misschien heel anders in te staan. De tijd zal het leren. Ik wens je sterkte met dit alles, het is ook nog zo vers. Je zult nog veel langer in die emotionele achtbaan zitten.

Weer een heel andere benadering van het probleem

Weer een heel andere benadering van het probleem wordt aangedragen in dit filmpje:

Mee lezen

Hoi,

Ik lees af en toe nog wel jullie berichtjes hoor. Maar reageren heeft weinig zin.
Ik heb weinig aan analyses of het wel of niet erger is wanneer je partner het wel of niet zelf opgebiecht heeft. Dat doet niets af aan het ontrouw zijn. De pijn is er niet meer of minder om.

Ik zie mezelf niet als naief, ik weet precies wat er gebeurd is hier thuis en ik heb hier lang niet alles verteld.
Ik voel me zelfverzekerd, laat me niet uit het veld slaan en weet duidelijk waar mijn grenzen liggen.

Uit alle verhalen en adviezen heb ik gepikt waar ik wat aan denk te hebben. Heel fijn dat er mensen zijn (die ik niet persoonlijk ken) die mij toch het gevoel geven dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Samen met mijn man probeer ik de draad weer op te pakken. Veel praten en vooral luisteren naar elkaar helpt me.

groetjes van ikke

Ikke

Mijn verhaal verdient absoluut geen schoonheidsprijs maar wil hem hier toch wel even delen:
Ik ben 'die andere vrouw' en jouw verhaal had het verhaal kunnen zijn van de vrouw van de man met wie ik jaren geleden een langdurige affaire heb gehad.
Ook zij kwam er zelf achter. Hij zou het nooit en te nimmer zelf hebben opgebiecht. Ook hij heeft toen verteld dat het 'maar' 1 x is gebeurd. Niet dus, plak er maar twee nullen aan vast. Ook hij moest beloven dat het contact met mij direct zou stoppen en haar overtuigen dat hij volledig voor haar zou gaan. Om een lang verhaal kort te maken: dit is toen niet gebeurd. Wij bleven contact houden en elkaar zien en hij bleef een leugen leven. Reden: angst om een punt achter zijn huwelijk te zetten. Relatietherapie, mooie vakanties, het heeft niet kunnen voorkomen dat hij uiteindelijk na een half jaar is gebroken. Kon het niet meer volhouden en heeft toen voor zichzelf gekozen.
Wat bij mij vraagtekens zet in jouw verhaal zijn twee dingen: het feit dat hij 'betrapt' is en het feit dat hij beweerd dat zijn verliefdheid al over is binnen no-time. Dit klinkt voor mij zeer ongeloofwaardig. Mannen die in jouw man's situatie zitten kunnen erg goed liegen, ik heb het uit eerste hand mogen ervaren. Damage control, daar zijn ze mee bezig. Zoals dus beweren dat het maar 1x is gebeurd. Dat zou ik echt nooit geloven. Er was hier sprake van een langdurige verliefdheid! Echter, hij zal dit nooit en te nimmer meer toegeven, altijd aan zijn eerste verhaal blijven vasthouden.
Mocht ik zelf ook in de situatie van de bedrogene komen te zitten dan is voor mij belangrijk om te weten of dit een slippertje was, of een affaire. In het laatste geval kan je de breuk blijven plamuren wat je wil, de barsten zullen er altijd blijven zitten, het vertrouwen zal er nooit meer zijn. Ik zou hier niet mee kunnen leven.

Nooit

Ikke, dat vertrouwen komt niet weer terug. Bij mij tenminste niet. Ik wacht tot de crisis voorbij is, het huis weer verkoopbaar en dan vertrek ik. Tot die tijd doe ik net of er nog sprake is van een huwelijk. Maar hij heeft de stekker er uit getrokken wat mij betreft. Ik heb al lang afscheid genomen van het beeld van samen oud worden. Vast niet wat je wilt horen, maar je vroeg om ervaring. je schreef dat jullie er veel over praten. Neem mijn raad aan en praat er ook vooral met anderen over. Zijn moeder bijvoorbeeld. Dat maakt jullie positie veel helderder en voorkomt dat jij de zwarte piet krijgt toegeschoven.

Goh

Wel dapper hoor van 'andere vrouw' om hier te vertellen hoe het bij haar zat. Haar kant van het verhaal. Toen het bij mij nog speelde zou ik je andere kritieken laten horen en je bij wijze van spreken alle kanten van het forum laten zien. Maar het is nu allemaal in ruste bij mij en kan het nu veel genuanceerder bekijken.
Want wat heeft de andere kant gehoord over een huwelijk? Mijn 'andere vrouw' wist waarschijnlijk niet beter of ik was een kenau, wilde ik nooit seks en viel er met mij absoluut niet te praten en wilde hij wel van me af. Ik heb haar kant van het verhaal niet gehoord.
Wat mij opvalt is dat ook hier sprake was van die 'ene' keer. Dat is toch wel een uitspraak die het allemaal zo relativeert. Wat geeft het dan allemaal, het stelde niets voor, toch? Je zal als 'andere vrouw' maar moeten leven met de gedachte dat wat jij voelde en dacht niets voorstelde. Zegt i.m.h.o meer over de man, die niet zoveel voorstelt als hij wel denkt. Maar nu lijk ik te willen generaliseren en dat is ook niet terecht. Beste Ikke, veel praten is fijn en nu ook goed, blijf er echter niet in hangen. Nu heeft hij spijt en is als was in je handen maar dat gaat een keer over.

@tigress

Je schrijft: ¨Zegt i.m.h.o meer over de man, die niet zoveel voorstelt als hij wel denkt.¨ Naar mijn bescheiden mening vind ik je hierin helemaal gelijk hebt!

Neen, het vertrouwen komt niet meer hetzelfde terug, en toch moet je kunnen achter je laten wat er is voorgevallen en -na verloop van tijd- terug met opgeheven hoofd kunnen vooruitkijken en durven genieten van elkaar.
Hier minimaliseerde mijn man het ook, hij zei dat het hem niets meer deed, maar in zijn houding zag ik dat hij op een bepaalde manier nog voor haar 'zweefde'. Maar ik zag/voelde ook in houdingen en uitspraken dat hij echt wel voor mij koos, Ik moest een gevecht van verwerking aangaan, maar hij ook, hij moest laten zien dat hij écht voor mij koos ondanks zijn eigen pijn over alles wat hij begonnen was.
Ik zal mijzelf niet meer met de gedachte kunnen sussen 'mijn man doet zoiets niet, ik durf voor hem mijn hand in het vuur steken' iets wat ik voor 5 jaar geleden wel deed, ik was 'rotsvastovertuigd' dat hij dat nooit zou doen... wel dus (blijkbaar kan iedereen dat overkomen)
Maar hij liet dus blijken dat hij met mij verder wou: dan kon ik hem alle vuil der aarde toewensen en een andere man zoeken (met ook een rugzak-verleden bij zich, oude liefjes, eveneens wantrouwen, stiefkinderen, enz...) Of vooruit kijken, het mooie zien, je sterken met de lessen welke je eruit geleerd hebt, Je op handen laten dragen door de man welke eerder verliefd is geweest
Mijn man respecteert nu dat ik hem deze kans gegeven heb, we genieten terug van elkaar, We behandelen elkaar liefdevol (dat moet je hem terug kunnen toelaten en dat lukt ikke blijkbaar) We hebben een rijk, boeiend verleden achter ons, veel watertjes doorzwommen, hoogten en laagten gesterkt overwonnen
Geef het een kans, --lees de droevige verhalen eens van vechtscheidingen en nieuwe relaties met 'vorige geschiedenissen' achter zich.... dat kan nooit op tegen gesterkt uit een crisis opklimmen. Het sterkt en maakt je trots. Zie de top van de berg, laat niet alles vallen in het diepe dal
Volgens mij lukt ikke en haar partner dat (dit zeg ik absoluut niet aan de vrouw/koppel welke hieronder rond hetzelfde onderwerp haar vraag stelt... daar lijkt mij geen beginnen aan