Hoe zien jullie dit? (kado huwelijksjubileum)

mijn ouders

wisten pas weer dat ze zoveel jaar getrouwd waren, als hun eigen ouders belden om ze te feliciteren. Zelf ben ik ook mijn huwelijksdatum vergeten. Wel staat hij in mijn trouwring gegraveerd, maar dat kan ik nu niet meer lezen .

Barvaux

Dat kun je toch alleen maar weten als je ouders dat belangrijk vonden en je het dus verteld hebben? Of als ze het al vieren vanaf dat je klein was.

Echt genoeg mensen die er nooit aandacht aan schenken. En hun kinderen dus ook niet.

Ik hoor vrijwel nooit iemand over zijn trouwdag of de trouwdag van ouders. Kwestie van omgeving denk ik.

Ik heb net een klein onderzoekje

naar mijn dochters gestuurd: Weten jullie onze trouwdata? (wij zijn op 2 dagen getrouwd, dus nóg lastiger te onthouden!) Ik heb er maar achteraan gezet dat ze ernaast mogen zitten, anders durven ze vast geen antwoord te geven.

Ik hecht op zich wel waarde aan het weten van bepaalde belangrijke dagen, maar door de jaren heen heb ik mezelf toch regelmatig betrapt op dat ik pas achteráf bedacht dat het een trouwdag was geweest. En om dan nog een beetje verongelijkt te gaan zitten doen omdat mijn man er niet aan gedacht heeft, dat kan natuurlijk niet. Soms hebben mijn man en ik het erover hoe het in het begin allemaal gegaan is. Welke dag we elkaar hebben leren kennen, wanneer het wat is geworden, de dag dat we samen gingen wonen, trouwdatum 1 en trouwdatum 2. Dat is een leuk 'romantisch spelletje' van ons samen. Daar vallen we de kinderen verder niet lastig mee. Toen we 25 jaar getrouwd waren zijn we met de kinderen uit eten geweest. Dat is toch wel een feestje waard vinden wij. Over 14 jaar vieren we weer feest en alle tussenliggende jaren zullen man en ik als we er op tijd aan denken iets extra lekkers eten. Gewoon omdat dat leuk is.

In dat kader vind ik eigenlijk niet dat je moeder verongelijkt moet doen als jij als kind bij de 45ste trouwdag niets bijzonders hebt gedaan. Dat je broer dat wel gedaan heeft is vind ik wel attent, zonder meer, maar het is éxtra en niet omdat het zo hoort. Ik kan me wel voorstellen dat het ongemakkelijk voelt. Je wilt tenslotte niet onattent zijn, maar je kunt het niet meer terugdraaien. Je zou nog iets kunnen zeggen als 'Leuk hoor van broer dat hij dat voor jullie gedaan heeft.' Meer niet.

"Misschien is het duidelijker met een voorbeeld: een paar jaar geleden werd ik 40 en zou ik 's avonds een feetje hebben. Ik haalde 's middags iemand op van het station, belde naar mijn oudste om te zeggen dat we nog even wat gingen drinken op een terrasje. Mijn ouders zouden komen maar er was geen tijd afgesproken. Ze hadden een sleutel, hun kleinkinderen waren thuis... maar kennelijk vond ik de gast die ik van het station ophaalde belangrijker. Ze hebben 20 minuten gewacht om me dat te zeggen en zijn toen met veel drama in bijzijn van kinderen en visite de deur uitgelopen. Daarmee hebben ze best een stempel gedrukt op avond. Ze zijn er nooit meer op teruggekomen. Ik moest hier gelijk aan denken toen ik de e-mail van mijn moeder ontving."

Hier val ik dan weer wel over. Ook al wist je niet precies hoe laat je ouders zouden komen, dan hoor je toch thuis te zijn voor elk moment dat ze kúnnen komen vind ik. Stel dat mij dit later bij mijn dochters zou gebeuren, dan zou ik dit ook een beetje kwetsend vinden denk ik. Ik kan me daarom best voorstellen dat je ouders het niet zo makkelijk opvatten als jij gehoopt had.

Mijn vriendin heeft in het verleden ook fratsen gehad, waardoor ik echt het gevoel kreeg van 'wat doe ik hier eigenlijk?' Haar man nam dan wel de honneurs waar, maar als vriendin pas na een uur of meer aan kwam zetten met "ja, heb even geslapen hoor." Of, ja ik moest nog even daar en daar heen", dan vond ik dat echt raar. Als je je verjaardag viert, dan moet je je aandacht daar ook leggen.

kaaskopje

Ik ben meer benieuwd of jij de trouwdag van je ouders weet in plaats van dat je kinderen jouw trouwdag weten. Ik ga een beetje uit van het principe dat de generatie boven ons meer belang hecht aan dit soort dingen dan wij.

je hebt even ophalen en even ophalen

'Ik haalde 's middags iemand op van het station, belde naar mijn oudste om te zeggen dat we nog even wat gingen drinken op een terrasje. Mijn ouders zouden komen maar er was geen tijd afgesproken. Ze hadden een sleutel, hun kleinkinderen waren thuis... maar kennelijk vond ik de gast die ik van het station ophaalde belangrijker'

Waren je ouders inmiddels gearriveerd toen je op dat terrasje neerstreek? Heeft je oudste dat gemeld?

Kaaskopje: 'Ook al wist je niet precies hoe laat je ouders zouden komen, dan hoor je toch thuis te zijn voor elk moment dat ze kúnnen komen vind ik. Stel dat mij dit later bij mijn dochters zou gebeuren, dan zou ik dit ook een beetje kwetsend vinden denk ik. 'Ben ik mee eens. Even iemand ophalen prima, maar dan nog wat gaan drinken op een terrasje (ze kwam toch mee voor je verjaardag??) vind ik niet logisch.

variatie - ik maak met mijn kinderen-met-gezin weleens mee dat er ineens ander bezoek is terwijl ik verwacht dat we even 'onder elkaar' zullen zijn; dat vind ik niet zo leuk. Alsof ik zomaar toevallige visite ben. Klinkt misschien kinderachtig, maar dit gezin woont niet in de buurt en ik zie hen niet elke maand.

Geen idee hoe vaak jij en je ouders elkaar zien. misschien vul ik teveel in. Maar ik denk dat je pas echt kunt voelen hoe dat is als je eigen kinderen, volwassen geworden, elders wonen en jij gewoon als 'een van de bezoekers' wordt gezien. Dat is wennen.

Barvaux

Ik had al zo'n vermoeden dat mijn dochters het niet precies zouden weten en dat blijkt te kloppen. De maand had de jongste wel goed, maar de dag was ver van de trouwdatum af

Ik weet het van mijn ouders wel, maar mijn man weet dat bijvoorbeeld weer niet.

Mijn ouders deden er eigenlijk ook niets aan op de gewone trouwverjaardagen. Dit jaar waren ze 60 jaar getrouwd. Helaas hebben wij dat niet kunnen vieren met ze omdat we geen contact meer hebben.

Ander bezoek

Wat Cakeje schrijft kan ik ook wel een beetje verwarrend vinden. Je komt ergens en dan raakt het bezoek ondergesneeuwd door ander bezoek. Maar ja, wat moet je kind dán doen. Het andere bezoek wegsturen? Als dat andere bezoek in de buurt woont en spontaan is binnengewipt, moet dat andere bezoek ook een beetje aanvoelen dat het niet te lang moet blijven. Als ik dat andere bezoek goed zou kennen, zou ik er al minder mee zitten denk ik. Wij hebben hier al 17 jaar een meisje over de vloer waarmee mijn dochters beiden bevriend zijn. Ze is wat je noemt een 'huisvriendin'. Ze had verdriet om het verlies van mijn schoonmoeder en is ook bij de crematie geweest. Zo iemand voelt niet als 'indringer' bij een familie-aangelegenheid.

Als mijn schoonouders op bezoek komen

na 2 uur rijden, dan is het geen probleem als de jarige zoon nog niet thuis is. Ze kijken vooral (en alleen ) naar de kleinkinderen. Ik heb wel eens gehad dat ik na een half uur zei: oja, man is nog even weg. De reactie ging niet verder dan : OK!
Als er geen kleinkinderen zijn, dan kan dit vervelend zijn. Maar dat is dan een kwestie van plannen. Ouders kunnen aankondigen hoe laat zij ongeveer komen. Dan kun je daar rekening mee houden. Als ze dat niet willen, dan houdt het op.

Praten met je ouders

Er is al veel gereageerd.

Bij lezen van jouw eerste posting dacht ik: de tekst op de kaart hoeft niet negatief bedoeld te zijn. Dat is jouw interpretatie.

Later schrijf je: "Ik geloof toch echt wel dat het een sneer is. En dat is inderdaad een aanname, maar het is al te vaak gebeurd, dit soort opmerkingen die je dubieus kunt opvatten. Bij mijn kinderen doen mijn ouders het ook. Wil mijn moeder maar foto's maken. "Want dan zie ik jullie ten minste nog eens". Of ze zegt tegen hen dat ze inmiddels ook best zelf met de bus kunnen komen. "Straks zijn we dood en dan hebben jullie spijt!". Dan pikken ze het onderliggende verwijt echt wel op. Kennelijk begrijpen ze niet dat de kinderen met dat claimende gedrag alleen maar van zich af duwen."

Gezien deze tekst zou het goed kunnen dat het toch als een "stil" verwijt bedoeld is.

De vraag is: wat doe je ermee?

Misschien is het een idee een keer met je ouders te praten over wat de diverse opmerkingen met jou doen. Ik zou dan ook dat incident op je verjaardag bespreken. En dan alles niet in verwijtende zin bespreken, maar aangeven wat hun opmerkingen met jou doen en (onderzoekend) vragen hoe zij dingen beleven. En het kan dan goed zijn te erkennen dat zij zich kennelijk gekwetst voelden door dat incident op je verjaardag. Kan goed zijn om aan te geven dat dat niet jouw bedoeling was en dat je het vervelend vindt dat zij zich daardoor gekwetst voelen. Daarmee zeg je niet dat jij fout was (dat is niet eens zo relevant), maar dat je hun gevoel over die situatie erkent.

Toen ik iets van 19 was was er ook iets voorgevallen met mijn ouders waar ik jaren later nog mee zat. Rond mijn 30e heb ik het toen met mijn moeder besproken en toen bleek dat er iets heel anders achter zat dan ik dacht. Voorval was (natuurlijk) niet meer terug te draaien, maar het was fijn om het uitgesproken te hebben en het beter te begrijpen.

Toen ik uit huis was klaagden mijn ouders vaak dat ze me te weinig zagen, in allerlei bewoordingen. Daar baalde ik best van. In de jaren er na heb ik daar (met tussenpozen) een paar keer met ze over gesproken, dat dat klagen van hen niet positief uitwerkt (dan zet je inderdaad eerder je hakken in het zand), maar dat ik snap dat ze die behoefte hebben. En dat ik mijn best zou doen hen regelmatig op te zoeken. Alleen al het bespreken van zoiets zonder harde verwijten was heel goed voor mijn relatie met mijn ouders, die inmiddels prima is.

Ik wens jou een betere relatie met je ouders toe. Hoewel het niet zeker is of het gaat lukken (de vraag is hoe zij reageren), kan je altijd kijken wat JIJ kunt doen om het te verbeteren. In vragen, onderzoekende zin en door erover te spreken wat het met jou doet als zij zo doen. Wie weet raak je ze dan en kunnen jullie nader tot elkaar komen.

Wat de trouwdag betreft: duidelijk is dat iedereen er een andere waarde aan hecht. Dat is niet van belang, het gaat om jouw ouders.
Jij weet uit het verleden vast of zij hun trouwdag een belangrijke dag vinden die aandacht van de kinderen verdient. Als dat nooit zo was, dan zou ik me er nu ook niet druk om maken. Als jij weet dat ze het wel een belangrijke dag vinden, dan is de vraag: wil je je relatie met je ouders verbeteren? Zo ja, dan is het attent om met iets wat ZIJ van belang vinden rekening te houden. Evt. door achteraf een kaart of bloemetje te sturen. Zelfs als jij het zelf onzin vindt, maar dan doe je dat om hen een plezier te doen

Sterkte ermee.

wie het is

Als de ouders in kwestie het andersom hadden, dus zij waren van het station/terrasje en een andere gast kwam thuis aan, zouden zij het dan acceptabel vinden om het zo te doen?
Die mensen bestaan wel denk ik

Niet zwart-wit

Het is dus duidelijk een geval van hoe de verhoudingen liggen in een gezin. Zelf dacht ik, mijn ouders komen samen, de kleinkinderen zijn er... ze waren er nog niet toen ik contact had met mijn oudste om te zeggen dat we nog even op een terrasje gingen zitten, dus lang kon het niet duren dat ze even met z'n vieren waren – wat is het probleem? Ik vind het ook niet vergelijkbaar met een bezoekje waarbij er wellicht wel een tijd is afgesproken... en je alleen komt. Dan is het niet leuk als degene voor wie je komt er niet is of een ander erbij heeft uitgenodigd. Heb ik ook wel eens meegemaakt ja, dat voelt niet prettig. Maar wat me het meest gestoord heeft, is dat mijn ouders er om weg liepen. En dan ook op mijn verjaardag, in het bijzijn van de kinderen en de vriend die ik op had gehaald. Dan gaat het meer om de reactie, dan om de gebeurtenis waaróp werd gereageerd (en waar misschien ook iets voor te zeggen was)... en zo gaat het vaak. Mijn vader voelde het als een afwijzing, zei ook tegen de opgehaalde vriend 'Jij bent kennelijk belangrijker dan wij', stapte de deur uit en mijn moeder koos zijn kant, als altijd.

Inmiddels heb ik mijn moeder gesproken en ze beweert dat het geen sneer was, ook al snapt ze wel dat ik het zo heb opgevat. Dat ze het nooit goed kon doen want als ze niks had gezegd en het kwam uit, dan was dat ook raar geweest. Het liefst hadden ze ons kinderen + aanhang getrakteerd op een weekendje weg voor hun 45-jarig huwelijk, maar dat kon niet, gezien de verhoudingen. Ja, dat is zo en dat is erg.
Het pijnlijke is, met de schoonfamilie is wel goed contact. Dus elk bezoekje wordt afgewogen en vergeleken: 'Zij zien de kinderen vaker dan wij'. Alles waar ze lucht van krijgen zien ze als een persoonlijke afwijzing, ten minste, ik weet niet of het een logische reactie is om je als gezin dan juist terug te trekken. Maar het gebeurt wel. En ik vind het heel moeilijk om uit te gaan van 'wat ik kan doen' (dat verwachten ze inderdaad wel, dat ik iets doe). Het staat me zo tegen!

Keuze

TS, je schrijft: "En ik vind het heel moeilijk om uit te gaan van 'wat ik kan doen' (dat verwachten ze inderdaad wel, dat ik iets doe). Het staat me zo tegen!"

Allereerst, ik kan me jou gevoel van weerstand goed voorstellen, dus geen veroordeling van mij richting jou.

En ik kan me voorstellen dat je het pijnlijk vindt, het verschil tussen jouw familie en je schoonfamilie. Is ook onhandig en moeilijk op die manier.

Maar misschien helpt het dat je je realiseert dat JIJ een keuze hebt. OF je doet (extra) moeite om de band met je ouders te verbeteren (en hoopt dat dat goed uitwerkt) OF je doet geen (extra) moeite.

Dat is JOUW keuze en niemand die jou dat mag verwijten.
Maar als je voor het laatste kiest, accepteer dan ook dat het is (blijft) zoals het is. En laat het dan ook los.

En als je voor het eerste kiest: sterkte ermee, wie weet wordt het een stuk beter en leuker (en echt: dat kan dus, is mijn ervaring). Ik hoop het voor je.