Hoe zien jullie dit? (kado huwelijksjubileum)

nee hoor

het is goed dat je je eigen motieven/reacties onderzoekt, maar ik zou niet specifiek hier op ingaan. Misshien wel in je agenda voor volgend jaar zetten . Als je toch iets wil doen, zou ik je moeder mailen of bellen en eerlijk zeggen dat je geen idee had van de datum en dat je het jammer vindt dat je de gelegenheid daardoor niet hebt kunnen nemen om hen te feliciteren. Afhankelijk van hoe goed de band is met je ouders kun je een welgemeende bos bloemen laten bezorgen alsnog? maar alleen als je eigen gevoel dit oprecht vindt...
en wat je broer betreft, misschien is het je schoonzus die zo attent is en wist hij het ook niet echt . . . ?
gr Angela

ik vind

een huwelijks feest iets van de gehuwden, en niet zo zeer iets van de kinderen. Als de gehuwden dit met de kinderen willen vieren is dat natuurlijk prima, maar ik vind niet dat je als kind uit jezelf iets 'moet' met het huwelijksfeest van je ouders.
Ik zou dan ook aanraden de reactie van je moeder op te vatten als gewoon neutraal ( en niet als sneer). Ze was blij met het cadeau. Leuk voor d'r. Verder hoef je er niets mee.

Je moeder vindt het blijkbaar belangrijk

En het is aan jou om te bepalen wat je daarmee doet. Ga je moeite doen voor dit soort jubilea of kies je er voor om je moeder willens en wetens voor het hoofd te stoten? Alleen jij kunt die vraag beantwoorden.

Aan de andere kant is je broer niet verantwoordelijk voor jouw cadeau.

Ik zou mijn moeder bellen en vertellen dat ik er geen notie van had. En een grote kalender kopen. Want ik doe mijn moeder graag dat plezier.

gebeurt hier ook vaak

Meestal reageer ik er niet op.

Mijn moeder heeft me ook wel eens gebeld nadat alle andere kinderen met haar mee waren geweest naar het ziekenhuis voor een belangrijke afspraak. Ze hadden elkaar gebeld om mee te gaan, wat fijn was dat toch, die steun, en er was zelfs een schoondochter bij.
Ik wist uiteraard van niks. Er werd zo de nadruk op gelegd hoe fijn het was geweest, dat ik me afvroeg wat ze nou precies wilde. Even inwrijven dat ik niet gevraagd was? Of dat ik niet mee was geweest? In zo'n geval ga ik er dus ook niet op in. Wil je me iets vertellen, doe dat dan duidelijk.

In de gevallen waar ik er wel op in ben gegaan, bijvoorbeeld neutraal vragen 'o ja? ik wist niet dat ze weg waren geweest', toen moeder trots vertelde dat alle andere kinderen samen een paar dagen weg waren geweest, dan kreeg ik alleen maar opmerkingen dat het aan mij lag.

Dieper dan een neutrale vraag of beleefdheidsgeluid ga ik er nooit op in. Het zit me ook nooit dwars dat ze iets samen doen; ik denk nooit dat ik ook had mee willen doen. Maar de sneaky manier waarop het dan door mijn moeder wordt gebracht, daar kan ik toch niet goed tegen. Op de een of andere manier vind ik het ook raar dat ze blijkbaar nooit vraagt 'goh, hebben jullie je andere zus niet ingelicht?' maar in plaats daarvan gaat ze enige buitengeslotene dan maar zelf naderhand inlichten en vertellen hoe fijn/leuk het geweest was. Beetje straffen voor mijn desinteresse of zo.

Voor het hoofd stoten

Ik merk dat de reactie van Ginny me boos maakt. Dat ik ze willens en wetens voor het hoofd wil stoten door de datum aan me voorbij te laten gaan? In dat geval zou ik bewust de datum langs me heen hebben laten gaan. Misschien wel erger, ik weet niet wanneer hun trouwdatum is. Je kunt inderdaad zeggen: als zij het zo belangrijk vinden, dan zorg je toch dat er wat mee doet? Ik snap de reactie van Ginny wel. Alleen wekt het bij mij heel veel weerstand op.

Misschien is het duidelijker met een voorbeeld: een paar jaar geleden werd ik 40 en zou ik 's avonds een feetje hebben. Ik haalde 's middags iemand op van het station, belde naar mijn oudste om te zeggen dat we nog even wat gingen drinken op een terrasje. Mijn ouders zouden komen maar er was geen tijd afgesproken. Ze hadden een sleutel, hun kleinkinderen waren thuis... maar kennelijk vond ik de gast die ik van het station ophaalde belangrijker. Ze hebben 20 minuten gewacht om me dat te zeggen en zijn toen met veel drama in bijzijn van kinderen en visite de deur uitgelopen. Daarmee hebben ze best een stempel gedrukt op avond. Ze zijn er nooit meer op teruggekomen. Ik moest hier gelijk aan denken toen ik de e-mail van mijn moeder ontving.

Limi, ik herken wel veel in hoe jouw moeder te werk gaat. Het rare is, dat mijn oma precies hetzelfde deed bij mijn moeder. Ik vraag me ook wel af wat je daarmee wil bereiken. Waarom zou je willen dat je kinderen elkaar als concurrentie zien?

moeder - oma - dochter?

' Het rare is, dat mijn oma precies hetzelfde deed bij mijn moeder. Ik vraag me ook wel af wat je daarmee wil bereiken. Waarom zou je willen dat je kinderen elkaar als concurrentie zien?''

Dus let op! Dat je zelf niet in die valkuil trapt als je kinderen (jong)volwassenen zijn. Zulke patronen zijn hardnekkig en je hebt het soms niet eens in de gaten.

Else-Marie v.d. Eerenbeemt, die deskundige over relaties en families, heeft weleens geschreven dat ouders bij hoog en laag vasthouden aan het gegeven dat ze bij al hun kinderen in dezelfde mate betrokken zijn. Maar alle kinderen weten dat de werkelijkheid anders is.

ik hoop

ik hoop dat als mijn kinderen later groot zijn ik het zo kan doen als mijn moeder het kan en dat er nooit zoiets als dit ontstaat. ik denk dat je moeder of echt boos is en je wil laten weten dat ze teleurgesteld is, of ze snapt niet wat het effect is van haar woorden. En either way: bellen dat je hen alsnog feliciteert en het nu op de kalender voor volgend jaar hebt gezet . . . Want veranderen kun je hen toch niet.
gr Angela

Kaartje of bloemetje

Kijk, die reactie van je moeder is natuurlijk een duidelijke sneer naar jou toe: kijk jouw broer eens vreselijk attent zijn geweest!! Ik kan me helemaal voorstellen dat dit allerlei oud zeer naar boven haalt.
Toch zou ik me geloof ik niet laten kennen en gewoon alsnog een kaartje en/of een bloemetje sturen dat je er niet aan gedacht hebt en dat je het fijn vindt dat ze zo'n leuk weekend hebben gehad. Zoals Angela al zegt: veranderen doe je ze toch niet meer.

Oh maar zo bedoel ik het niet

Wat ik bedoel: je kunt nu twee dingen doen. Of je besluit dat het je moeders ding is en niet van jou of je besluit in je agenda te zetten dat je over een jaar of over 5 jaar of whatever vooraan staat. In het eerste geval neem je doelbewust de keuze om niet te zwichten voor de druk van je moeder met het risico dat je haar kwetst.
Meer zat er niet achter.

Het was niet mijn bedoeling om je boos te maken en er zat geen waarde oordeel aan.

sneer

Ja, Limi en Liever even anoniem: ik denk ook dat het een duidelijke sneer is van jullie moeder. Even onder de neus wrijven en je een rotgevoel meegeven.

Je kunt droogjes opmerken: "Goh, want jammer nou, dat had ik nou ook leuk/fijn gevonden gevonden. Jammer dat ik niet gebeld ben".

Zoiets. Je houd gewoon de eer aan jezelf. Verder hou je het kort. Ik weet natuurlijk niet hoe de verhoudingen liggen bij jullie ouders, maar als ik dit zo lees zou ik echt geen bloemetje/kaart geven.
Doen ze dat andersom wel dan?! Ik denk het niet. Dan ben je toch klaar?

tja

Natuurlijk zal het wel een sneer zijn maar ben ik de enige die het vreemd vindt dat je trouwdatum van je ouders niet weet? Als je het wél had geweten had je dan een kaartje gestuurd of helemaal niets gedaan?

Kijk, ik doe niets aan trouwdata van broers en zussen etc maar ik weet wel wanneer het is maar de trouwdatum van mijn ouders (mijn moeder is al 10 jaar overleden) zou ik toch wel weten en toch wel minstens een kaartje sturen.

Ik vind het ook vreemd dat je broer niet gevraagd heeft om iets samen te doen overigens.

Of het een sneer is, dat kunnen wij helemaal niet beoordelen. Wij lezen alleen de kale woorden. Je kunt die echt op verschillende manieren interpreteren. Namelijk ook positief! Je moeder deelt de foto's met jou, heeft het erg leuk gehad, en geeft aan dat ze het zo leuk vond dat ze dit als kado had gekregen. Had ze het geheim moeten houden? Had ze niet mogen zeggen dat ze het leuk vond? Had ze niet mogen benoemen dat ze dit van jouw broer heeft gekregen? Echt, het kan gewoon een enthousiast en goed bedoeld bericht zijn.

Je komt er maar op 1 manier achter of het toch een sneer was, en dat is het aan je moeder zelf vragen.

Ik vind het trouwens onzin dat broer dit had moeten overleggen, zeker omdat er weinig contact is. Hij is een volwassen mensen en hij bepaalt zelf wie hij een kado geven, op welk moment en wat dat dan is. Hij is geen enkele verantwoording verschuldigd aan een ander gezinslid. Als jullie veel contact zouden hebben en een traditie van gezamenlijke kado's zouden hebben, dan zou het het wat anders zijn, maar dat lees ik niet in het bericht. En je ouders hebben het volste recht om hier blij mee te zijn en hun foto's rond te sturen en aan te geven dat het zo'n fijn kado was.

En het is jouw volste recht om niets te doen. Of om een kaart te sturen, of bloemen, wat je wilt. Maar waarom zou je niet blij zijn voor je ouders met het leuke uitje dat ze hebben gehad? Het wás toch ook gewoon een leuk idee van je broer?

hmm

Ik zou als het mijn moeder was niks meer doen. Een kaart haalt het immers toch niet bij een weekendje weg, en zowel niks doen als een te late kaart zou me nog jaren nagedragen worden waarschijnlijk.
Wat gebeurde er trouwens bij 40 jaar? En hoe had je nou moeten weten dat 45 jaar belangrijk was? Als iemand iets belangrijk vindt, moet die dat laten weten anders weet ik het niet.

maar dat is toch een aanname?

"En hoe had je nou moeten weten dat 45 jaar belangrijk was?"

Ik lees dat nergens. Het enige dat ik lees dat de moeder heeft gemaild dat ze een leuk uitje heeft gekregen en daar foto's van heeft gestuurd.
Ik lees niet dat de moeder heeft gezegd dat 45 jaar huwelijk heel erg belangrijk is.
Ik lees nergens dat de moeder heeft gezegd dat ze boos is dat ze niets van haar dochter heeft gekregen.

Ik lees alleen dat moeder een leuk uitje heeft gehad en dat aan haar dochter laat weten. De rest is eigen interpretatie.

Ik weet de trouwdag van mijn ouders niet hoor

Mijn kinderen weten die van mij ook niet. Mijn man die van zijn ouders ook niet.
Als er jubilea zijn, beginnen ze er zelf over en denken we mee. En natuurlijk regelen we dan ook een cadeau of wat er ook te regelen valt.

Als ik zou merken dat mijn (schoon)ouders het belangrijk vinden dat wij stilstaan bij hun trouwdag, wil ik best een kaartje of een telefoontje doen.

nee klopt, ijsvogeltje

Maar je wil als moeder toch ook niet dat je dochter het verkeerde idee krijgt, dus dan zou ik als moeder er toch iets bijzetten als 'denk nou niet dat je iets had moeten doen hoor, maar je broer...' of 'van mij had het niet gehoeven, maar je broer...' - Het is natuurlijk mogelijk dat moeder dat vanzelfsprekend vond en aannam dat dochter dat ook wel snapte, maar dochter vat het in ieder geval niet zo op.

Aannames

Ginny, ook al had je het wel zo bedoeld, dan snap ik dat ook! Ik kan me goed voorstellen dat mensen vinden dat ik geen aardige dochter ben. Het lastige is dat het natuurlijk niet om dit op zichzelf staande voorval gaat, maar veel dieper zit. Dat kun je mensen ook niet zomaar uitleggen. Ik heb mezelf aangeleerd om me terug te trekken als dit soort dingen gebeuren. Maar tegelijkertijd kan ik me nu al zorgen maken om hoe het moet als ze ooit hulp nodig hebben en de situatie dan gebruiken om in te werken op mijn schuldgevoelens. Want dan kan ik me dus niet terugtrekken.

Ik geloof toch echt wel dat het een sneer is. En dat is inderdaad een aanname, maar het is al te vaak gebeurd, dit soort opmerkingen die je dubieus kunt opvatten. Bij mijn kinderen doen mijn ouders het ook. Wil mijn moeder maar foto's maken. "Want dan zie ik jullie ten minste nog eens". Of ze zegt tegen hen dat ze inmiddels ook best zelf met de bus kunnen komen. "Straks zijn we dood en dan hebben jullie spijt!". Dan pikken ze het onderliggende verwijt echt wel op. Kennelijk begrijpen ze niet dat de kinderen met dat claimende gedrag alleen maar van zich af duwen.

Reacties als: ze veranderen toch niet meer snap ik ook. Dat schijnt bij ouder worden te horen, dat sommige karaktertrekken nog meer versterkt worden. Zij de oudsten, jij dan maar de wijste. Dat kan ik bij vlagen opbrengen. Maar dan gebeurt er weer wat en trek ik me terug.

Esmee, ik ben gescheiden... dus nee, bij mij hoeven ze geen datum te onthouden. Ik ben ooit getrouwd zonder poespas, omdat er een kind op komst was maar verder niks te betekenen had. Volgens mij moesten ze míj er nog aan herinneren toen ik getrouwd was, dat het mijn trouwdatum was.
Barvaux, ik weet de datum als je het me zou vragen, maar eraan denken is een stap te ver. En ook het jaartal heb ik niet onthouden. Ja, misschien is het wel heel ongebruikelijk om daar geen waarde aan te hechten?

Limi, met 40 jaar zijn ze samen weggeweest. Dat was geen kado overigens, ze wilden in eerste instantie een feest voor de familie geven maar besloten uiteindelijk om het geld voor zo'n feest lekker samen te verbrassen met een vakantie.

ik weet het ook niet

En verbaas me nogal over veel reacties, wist niet dat het zo gebruikelijk is met dit soort dingen bezig te zijn. Nu ben ik sowieso niet erg attent, maar zo'n huwelijksdag vind ik echt iets voor het echtpaar zelf, tenzij ze anderen vragen mee te vieren.

Nu doe je het zelf

Nu geef je met je woordkeus zelf ook een sneer: Maar besloten om het geld te verbrassen aan een vakantie.

Had jij dan liever een feest gezien? Ik vind verbrassen heel veroordelend klinken, maar misschien bedoel je dat helemaal niet zo.

Uh...

'... besloten uiteindelijk om het geld voor zo'n feest lekker samen te verbrassen met een vakantie.'

Huh nee, ik bedoel het idd niet veroordelend... zo makkelijk gaat dat dus. Nee, ik was eigenlijk wel blij dat ze geen (familie)feest gaven en vind het ook hun goed recht om het geld voor het feest samen te verbrassen. Sterker, volkomen normaal, ze zijn toch ook samen getrouwd...

niet veroordelend

maar ik kan me er niets bij voorstellen dat je de trouwdag van je ouders als 'hun ding' beschouwt. Dat is bij ons thuis echt anders. En aangezien ik er van jongs af aan mee opgevoed ben, ging ik er zo maar van uit dat het overal zo was. Maar het tegendeel blijkt dus.

speciale data

die vind ik niet puur prive. Het maakt het leven kleurrijk om bijzondere momenten te delen. Dat kan op allerlei manieren, van een appje/sms of kaart tot veel meer vertoon, maar minstens laten merken dát je weet hoe belangrijk een datum/moment voor iemand anders is, is van waarde.

Ik weet zeker dat zoon de datum niet eens weet

Wij hechten helemaal niet zo n waarde aan onze trouwdag . Ik was dertien jaar getrouwd en bedacht toen ineens dat 12,5 geruisloos voorbij was gegaan...

verschil

Er zijn blijkbaar grote verschillen in hoe zulke zaken ervaren worden.

Ik hecht er niet aan, en verwacht van nietmand ook maar iets op mijn trouwdag (zal ook de eerste zijn die het vergeet).

Maar als je ouders het belangrijk vinden is dat niet voor het eerst (ze zijn al 45 jaar getrouwd). Dan moet het niet als een verrassing komen.

wij vieren graag (ot)

en grijpen iedere gelegenheid aan om een gebakje te eten . Dus trouwdagen, de dag dat we elkaar ontmoet hebben, de dag dat ik ten huwelijk ben gevraagd... allemaal vierdagen! Misschien houden we wel gewoon te veel van gebak.

Echt?

De dag dat we elkaar hebben ontmoet en de dag dat ik ten huwelijk ben gevraagd... Ik weet het jaar en globaal welke tijd seizoen het was, maar de datum? Echt geen flauw idee.
En mijn man moet zelfs nadenken over de geboortedata van onze kinderen, dus nou ja...
Maar lekker een taart bakken voor het weekend, daar hebben we dan weer helemaal geen aanleiding voor nodig

jippox toegegeven

Gebak op de dag dat ik ten huwelijk ben gevraagd is misschien wat overdreven, al benoemen we het die dag in ieder geval wel. En als ik er aan denk dan hebben we een extra lekker toetje ofzo.
Precies een jaar nadat we elkaar hadden ontmoet, zijn we in ondertrouw gegaan. En om dat te vieren, 's avonds uit eten. En dat deden we het jaar daarna weer. En het jaar daarna weer. Dus ja, die dag is wel een dag die in ons geheugen gegrift staat. Ehm, wij vieren wel veel dingen door te eten besef ik nu. Nou ja, deze week hebben we iedere avond een heerlijke bonbon bij de thee omdat het afgelopen maandag onze trouwdag was en ik een doosje bonbons kreeg. En de kinderen (10 en 12) vieren uiteraard lekker mee!

Is een beetje hetzelfde als...

... vader- en moederdag. Wie bepaalt of daar waarde aan gehecht wordt? De ouders, want om als kind te zeggen dat je er niets aan doet is natuurlijk makkelijk gezegd. Misschien dat ik daarom een hekel heb aan dat soort dagen, het is zo opgelegd. Zullen m'n kinderen me vast dankbaar om zijn. Maar ik vind het typisch iets waar zij iets mee mogen doen als ze dat willen. En anders niet.

Ik vind dat over zo'n zoveel jaar getrouwd zijn ook. Dat vinden je ouders belangrijk en dus hoor jij daar wat mee te doen? Mwah, niet iedereen heeft zo'n band met z'n ouders waardoor dat vanzelfsprekend is. Je moeder bepaalt nu (als je het goed hebt geïnterpreteerd) voor je dat je het wel belangrijk moet vinden. Je broer is er in mee gegaan en jij mag in alle vrijheid bepalen of je dat ook wilt lijkt mij.

generatieverschil

Willen dat je zoon in de puberleeftijd weet wanneer je getrouwd bent als je er zelf ook weinig waarde aan hecht is niet te vergelijken met een stel wat 45 jaar getrouwd is. Dat is twee generaties hoger

Ja, ik had niet verwacht dat volwassen mensen geen idee hebben van de trouwdatum van hun ouders als het dus om 45 gaat. Toch deelbaar door vijf. Ik zeg niet dat je verplicht bent er iets aan te doen maar helemaal niet weten wanneer dat is verbaast mij echt. Hoeveel ouders heb je