Hoe zien jullie dit? (contacten, vriendschappen)
Mijn sociale leven is niet zo levendig. Mijn vrije tijd wordt 'opgeslokt' door kinderen, vriend, ouders en zusje en tijd voor mezelf. Ik heb vroeger wel vriendinnen gehad, maar dat beperkte zich tot een paar keer per jaar uit eten gaan en af en toe mailen. Nu, op eerste kerstdag, zit ik alleen thuis met een to-do lijst van administratieve klusjes en dat vind ik helemaal niet erg (nou ja, die klusjes wel, daarom zijn het er zoveel).
Tijdens een familie-bijeenkomst twee maanden geleden heb ik een vrouw leren kennen (vriendin van neef, relatie is nu uit) die me sindsdien regelmatig heeft gevraagd om eens af te spreken. Zij is zo'n sociaal type dat minstens drie keer per week met vriendinnen eet of uitgaat. Andere levensfase ook, zonder inwonende kinderen. We gaan dus deze week (eindelijk) een keertje samen iets doen.
Maar ik vind het wel apart, haar manier van doen. Om iemand die je helemaal niet kent direct mee uit te vragen. Of ben ik aparter omdat ik 'helemaal geen' sociale contacten buiten mijn eigen kringetje heb? Er heeft ook wel eens een moeder van school gevraagd of ik wekelijks met haar wil gaan wandelen. Het is een hartstikke leuke vrouw, maar ik zie dan allerlei beren op de weg. Zij kan als tbm overdag van alles doen, en ik moet dat altijd proberen in te passen.
Hoe doen jullie dat? En dan vooral als je een lat-relatie hebt, heb je dan ook vriendschappen met andere koppels. Mijn vriend is overigens uit hetzelfde hout gesneden als ik, dus met hem heb ik ook geen enorme vriendenkring erbij gekregen 
Ik vind dat toch lastig
Ik weet niet goed waar het aan ligt, misschien werk ik meer, of ik ben gewoon gehecht aan mijn alleen-tijd, maar ik vind het toch lastig. Ik werk 5 dagen, dus doordeweeks heb ik nagenoeg geen tijd om af te spreken. Op mijn enige vaste kindvrije avond ben ik bij mijn vriend. Zo nu en dan heb ik wel eens een borrel met collega's, maar dat gaat dan ten koste van de tijd die we samen hebben. Een avond per week sport ik, en laat ik de kinderen alleen thuis (19-21 uur). Die wil ik niet nog meer alleen thuis laten. Dan om de week het weekend ga ik meestal ook iets met mijn vriend doen, en soms op familiebezoek. In de weekends dat de kinderen thuis zijn ga ik vaak bij mijn zus op bezoek (onze 8-jarigen zijn beste vriendinnen). Mensen hier thuis uitnodigen vind ik ook lastig, omdat ik de avonden graag rustig houd (met oudste op de bank hangen) en ik in het weekend ook wel even 'dingetjes' wil doen.
Kortom, excuses excuses Ik denk dat de behoefte gewoon niet zo sterk aanwezig is. Hoe zou dat nu toch komen? In de periode dat ik geen relatie had, had ik trouwens wel andere mensen waar ik regelmatig mee om ging. Maar mensen bij wie ik me niet 100% op mijn gemak voel, zoals bijv. mijn zus waar ik gerust de hele middag op de bank mag hangen, kosten me meer energie dan het oplevert.
Vic
Jouw kinderen zijn jonger dan de mijne, maar als ik het even bij mezelf hou, dan constateer ik dat ik zoveel kwijt kan in de communicatie met mijn dochters dat ik uitgekletst ben. Ik hoef niet zo nodig nog bij te praten met een ander. Vroeger was dat anders. Toen had ik duidelijk meer behoefte aan volwassen 'praat'.
Ik denk dus dat jouw praatbehoefte voldoende bevredigd wordt door wat je met je vriend kunt bespreken, aangevuld met de gezelligheid van je kinderen. Ik heb datzelfde als jij, hoe lief iedereen ook is, ik zit het lekkerst en meest ontspannen op onze eigen bank. Dat is niet altijd zo geweest, maar sinds we in ons huidige huis wonen ben ik meer en meer een huismus geworden. Ik moet me voor uithuizige activiteiten soms echt aanzwengelen.
Kaaskopje
Mooi gezegd, zo zit het bij mij eigenlijk ook! Ik heb 2 hele goede vriendinnen, maar die spreek ik hooguit eens in de paar weken. Maar ze blijven mijn vriendinnen, al verhuizen ze naar de ander kant van de wereld (wat eentje ook gedaan heeft). Verder heb ik een paar vriendinnen die vooral de moeders van vrienden van de kinderen zijn, maar wel erg leuk. Soms ben ik bang dat die laatsten wegvallen als de kinderen groot zijn en dat ik dan wel in een gat val. Maar misschien gebeurt dat helemaal niet, tenslotte hebben zij dan ook meer tijd.
