hoe vertel je dat je papa niet je papa is
omdat ik niet zo goed weet hoe ik moet beginnen zal ik proberen het zo goed mogelijk uit te leggen,
mijn gezin bestaat uit men vriend men dochter van 7 en men zoontje van 3,5 jaar,
mijn dochter heeft biologisch gezien een andere vader alleen weet zij dat zelf niet, mijn vriend heeft vanaf de zwangerschap al de rol als vader op zich genomen en doet dat tot de dag van vandaag nog steeds,
inmiddels is mijn dochtertje 7 en vraag ik me af wat nou het juiste nou ja juiste meer het moment is dat je gaat vertellen dat haar vader eigenlijk niet haar vader is en hoe geef je het beste antwoord op de vragen die dan misschien zullen komen en hoe verwerkt of snapt een kind van 7 dit eigenlijk, en als je het hebt verteld hoe dan verder ?
ik ben op zoek naar tips en adviezen of misschien eigen ervaringen van moeders, die mij misschien een beetje kunnen helpen,
Voor Klepke
Als je een paar keer Spoorloos hebt gezien dan weet je het wel. Altijd vertellen. Leeft de biologische vader van deze man van 55 jaar nog? Dan heeft hij de kans om nog met hem in contact te komen. Leeft zijn echte vader nog, de vader die hem heeft opgevoed en met wie hij een gezinsband heeft? Dan zou ik die in elk geval ook er in betrekken.
Dit soort familiegeheimen kan echt niet meer in deze tijd.
Steeds meer mensen laten hun DNA testen en vinden een connectie met hun 'andere' familie, soms zelfs met een onverwachte vader. Dat is toch niet de manier waarop je wil dat een kind dat te weten komt.
Wees er duidelijk over. Bespreek het. En wacht niet te lang. Vaders op die leeftijd hebben niet heel veel tijd meer als ze nog in leven zijn.
MeikeT schreef op 10-03-2021 om 10:14:[..]
Je bent dus vastbesloten om het vertellen? Heel kwalijk.
Jij zou dus van plan zijn deze essentiële informatie te verzwijgen voor je neef? Heel kwalijk.
Serieus nu: wat heb je nou aan dit soort kwalificaties? Ik vind zus, jij vindt zo. We vinden elkaar kwalijk. En dan?
En Flanagan, het zou mijn eerste keuze ook niet zijn, zo’n brief. Maar als ik niet de moed had om iets anders te doen (wat ik me best zou kunnen voorstellen, het is ook niet niks om de relatie met je zus echt op het spel te zetten) dan zou dat een laatste optie kunnen zijn. Je noemt het een blijk van wantrouwen aan de zoon. Maar daar gaat het niet over. Het gaat erom dat het onthullen van dit geheim grensoverschrijdend is naar de zus/moeder en dat zij dit als ernstig verraad en kwalijke bemoeienis kan ervaren, zie ook dergelijke reacties in deze draad. Dat is ook alleszins voorstelbaar, dat zus dat zo ervaart. Tegelijkertijd is er bij de zoon een zwaarwegend belang. Dat maakt dit ook zo moeilijk. Na het overlijden bekendmaken zou dus zoiets zijn als de kool en de geit sparen. Al is er in deze situatie van ‘sparen’ natuurlijk in geen geval sprake.
Succes Klepke! Ik hoop dat je er een weg uit vindt die zo weinig mogelijk schade toebrengt aan alle betrokkenen. Al is de moeilijkheid natuurlijk dat je dat nauwelijks vooraf kunt inschatten.
Omnik schreef op 10-03-2021 om 11:40:[..]
Jij zou dus van plan zijn deze essentiële informatie te verzwijgen voor je neef? Heel kwalijk.
Serieus nu: wat heb je nou aan dit soort kwalificaties? Ik vind zus, jij vindt zo. We vinden elkaar kwalijk. En dan?
En Flanagan, het zou mijn eerste keuze ook niet zijn, zo’n brief. Maar als ik niet de moed had om iets anders te doen (wat ik me best zou kunnen voorstellen, het is ook niet niks om de relatie met je zus echt op het spel te zetten) dan zou dat een laatste optie kunnen zijn. Je noemt het een blijk van wantrouwen aan de zoon. Maar daar gaat het niet over. Het gaat erom dat het onthullen van dit geheim grensoverschrijdend is naar de zus/moeder en dat zij dit als ernstig verraad en kwalijke bemoeienis kan ervaren, zie ook dergelijke reacties in deze draad. Dat is ook alleszins voorstelbaar, dat zus dat zo ervaart. Tegelijkertijd is er bij de zoon een zwaarwegend belang. Dat maakt dit ook zo moeilijk. Na het overlijden bekendmaken zou dus zoiets zijn als de kool en de geit sparen. Al is er in deze situatie van ‘sparen’ natuurlijk in geen geval sprake.
Succes Klepke! Ik hoop dat je er een weg uit vindt die zo weinig mogelijk schade toebrengt aan alle betrokkenen. Al is de moeilijkheid natuurlijk dat je dat nauwelijks vooraf kunt inschatten.
Die neef leeft al 55 jaar zonder die 'essentiele' informatie. Dus hoezo moet dat nu ineens? Bovendien is Klepke géén partij in dit geval. Ze heeft zich er niet mee te bemoeien.
MeikeT schreef op 10-03-2021 om 11:54:[..]
Die neef leeft al 55 jaar zonder die 'essentiele' informatie. Dus hoezo moet dat nu ineens? Bovendien is Klepke géén partij in dit geval. Ze heeft zich er niet mee te bemoeien.
Daar kijken wij dus anders tegenaan. Zoals AnneJ zegt: kijk een paar keer naar Spoorloos om te zien als hoe essentieel dit door veel mensen ervaren wordt. En Klepke is partij doordat ze nou eenmaal met dat familiegeheim is opgezadeld. Daardoor ben je ongewild partij geworden.
Maar waarom nu pas?
Nee Meike, het gaat hier niet over weten dat je buurman vreemdgaat en dat je je daar niet mee moet bemoeien ofzo. Dit is een existentiële kwestie en zwijgen kan echt niet meer. Lees dit artikel, het gaat over donorkinderen die ver na hun 50e van hun hoogbejaarde moeder horen dat ze van een donor zijn. Ook zo' geheim.
https://www.groene.nl/artikel/kinderen-van-een-andere-wereld
@Omnik, ik schreef over gebrek aan vertrouwen. Dat is in mijn ogen iets anders dan wantrouwen. Ik wilde met mijn post juist een ander licht op het geheel schijnen. Ja, de moeder heeft het jaren voor zich gehouden. Maar dat betekent niet dat haar zoon haar dat bij voorbaat kwalijk zal nemen. Ik sta er wat positiever in; Klepke kan haar zus uitleggen dat delen ook kan leiden tot iets waardevols; eerlijkheid. Maar alles hangt ook van de verstandhouding van moeder en zoon af.
Flanagan schreef op 10-03-2021 om 13:16:@Omnik, ik schreef over gebrek aan vertrouwen. Dat is in mijn ogen iets anders dan wantrouwen. Ik wilde met mijn post juist een ander licht op het geheel schijnen. Ja, de moeder heeft het jaren voor zich gehouden. Maar dat betekent niet dat haar zoon haar dat bij voorbaat kwalijk zal nemen. Ik sta er wat positiever in; Klepke kan haar zus uitleggen dat delen ook kan leiden tot iets waardevols; eerlijkheid. Maar alles hangt ook van de verstandhouding van moeder en zoon af.
Zeker, helemaal eens. Misinterpretatie van mij dan.
Mooi verhaal in de Groene. Alleen denk ik ook wel eens: “En dat we allebei eigenlijk tekort schoten in wat wij konden bieden. Ik voelde dat er meer vraag bij ze zat, in hun karakters en in hun ontwikkeling, dan waar wij met z’n tweeën een antwoord op hadden.” Kinderen zijn in zekere zin naast vertrouwd en eigen altijd ook in zekere zin ‘vreemden’, dat je ze niet helemaal kan ‘omvatten’. Zo voel ik het in ieder geval ook met mijn kinderen bij wie geen afstammingsvragen spelen
"Kinderen zijn in zekere zin naast vertrouwd en eigen altijd ook in zekere zin ‘vreemden’, dat je ze niet helemaal kan ‘omvatten’. Zo voel ik het in ieder geval ook met mijn kinderen bij wie geen afstammingsvragen spelen"
Dat is mooi gezegd Ommink. Ook biologische kinderen kunnen bijzonder eigen-aardig zijn. Het verschil is alleen dat je in dat geval die "andere wereld" paraat hebt en in dit geval blijft het gissen en vragen.
Shaka-rone, Hoe weet je dat hij het niet weet?
