Hoe relatie vol ruzies volhouden?
Lang getwijfeld of ik hier mijn verhaal zou zetten maar ben toch erg benieuwd naar nieuwe inzichten en adviezen dat ik het toch maar doe.
Ik ben nu 15 jaar samen met mijn vriend. Voordat we kinderen hadden, hadden we al wel regelmatig ruzie. Na de geboorte van ons tweede kind ging het bergafwaarts. Hij was een huilbaby, had een hele moeilijke start, ik sliep amper en ik liep maandenlang op mijn tandvlees. Ik zat er zo doorheen dat ik regelmatig moest huilen van frustratie. Vriend deed vrij weinig om mij te (onder)steunen. Uiteindelijk op mijn initiatief zijn we in EFT therapie gegaan. Het ging toen iets beter maar daarna hadden we weer dagelijks ruzie. Toen weer naar een andere therapeut gegaan, daar hadden we niet echt een klik dus toen naar een andere gegaan een tijdje. Maar dat heeft voor mijn gevoel meer kwaad gedaan dan goed. We hebben daar afspraken gemaakt bijvoorbeeld maar daar hield hij zich niet aan. Ook regelde ik de sessies, oppas etc en op een gegeven moment heb ik gezegd dat hij maar de volgende sessie moest regelen inclusief oppas. Dat heeft hij nooit gedaan dus hebben we de therapie ook niet afgemaakt. Ik was er helemaal klaar mee.
We hebben nu al jaren elke week zoveel ruzies. Om werkelijk alles maken we ruzie. Ik word er echt moedeloos van en we negeren elkaar maar.
Ik mis al jarenlang waardering. Vriend doet vrij weinig thuis en vrijwel het meeste (huishouden, maar ook alles wat geregeld moet worden voor de kinderen, de vakanties, etc.) doe ik. Nou vind ik dat niet erg maar ik krijg er nooit waardering voor. Ook krijg ik nooit een complimentje, een knuffel of zoen of iets van liefde of aandacht. We kunnen moeilijk met elkaar praten, we denken erg anders over zaken dus dat mondt dan snel uit in ruzie want hij vindt dat hij altijd gelijk heeft. Hij verbetert mij ook continu, corrigeert me, weet het altijd beter, etc. Waardoor ik ook steeds minder zeg en vertel.
Als we ruzie hebben vindt hij ook altijd dat het aan mij ligt en hij zal dan ook nooit de eerste stap zetten om het goed te maken. Hij is echt extreem koppig, hij zegt ook nooit sorry en komt ook nooit naar mij toe om het uit te praten.
Inmiddels heb ik de hoop opgegeven dat we nog een liefdevolle relatie zullen hebben. Daarvoor is al te veel gebeurd en hij laat keer op keer zien geen moeite te willen doen. Ik ben zelf echt niet perfect (leg de lat te hoog, zeur te veel volgens hem) maar ik ben wel altijd degene die weer het gesprek aangaat, sorry zegt en toenadering zoekt. Inmiddels ben ik op een punt aangekomen dat ik dat niet meer wil en kan.
Ook ben ik jarenlang degene geweest die dates plande zodat we tijd met elkaar hadden. Hij sprak nooit zijn waardering daarvoor uit en op een gegeven moment heb ik gezegd dat hij maar een date moest plannen. Dat was drie jaar geleden en dat heeft hij nooit gedaan dus sindsdien zijn we nooit meer samen weggeweest.
Ik wil echter absoluut niet scheiden. Vriend wilt dat ook niet. Ik wil niet dat mijn kinderen in een gebroken gezin opgroeien en door onze ruzies weet ik dat een scheiding een enorme vechtscheiding zal worden. Maar hoe hou ik dit vol? Ik weet echt niet meer hoe ik verder moet. Ergens hoop dat als de kinderen groter zijn dat het beter gaat. Niet zozeer tussen ons maar wel voor mezelf in die zin dat ik meer tijd heb voor mezelf zodat ik meer energie heb etc. Ik heb veel fijne en lieve vriendinnen waarbij ik echt kan opladen maar door de drukte thuis en werk heb ik weinig tijd om ze vaak te zien.
Zijn er mensen in een soortgelijke situatie en hoe houd je het vol als je partner geen moeite doet om de relatie goed te houden?
Je wilt niet scheiden, zeg je. Dat kan ik me goed voorstellen, je wilt wat je denkt dat het beste voor je kinderen is. Maar hoe denk je dat deze situatie voor de kinderen is? Wat voor voorbeeld geven jullie de kinderen?
Het klinkt als een ongezonde situatie en je hebt al zoveel geprobeerd... moeten we nu tips gaan geven hoe je deze ongezonde situatie in stand kan houden? Denk je dat er iets is wat wel werkt na alles wat je al gedaan hebt en zonder medewerking van hem?
Sorry als ik hard klink hoor, maar ik heb gewoon echt te doen met je. Je probeert zo veel en blijkbaar is het paarlen voor de zwijnen. Ik zou niet weten wat ik je aan moet raden.
Denk je zelf niet dat de vele ruzies geen aanslag op de kinderen zijn, evenals of ipv een evt scheiding, plus dat ze nu geen ouder/moeder hebben die op haar best is?
Is een scheiding zoveel erger dan wekelijks meerdere ruzies? En zelfs al voer je die niet waar ze bij zijn, denk je dat ze er niets van meekrijgen?
Wat denk je zelf, als je vóór de kinderen al veel ruzie had, dat dat met of na de kinderen beter zal gaan?
En wat denk je dat er nog voor opties zijn na 3 therapeuten waarbij niets wordt volgehouden? Maak een lijstje, trek je conclusie en neem een beslissing, je hebt nog wel opties, maar het is al bijna voorspelbaar hoe het gaat.
( uitzitten, beschadigd raken, totaal uitgeblust en alsnog vechtend uit elkaar, is het niet over 2, dan wel over 5 of 10 jaar).
Dat klinkt negatief, maar aan een dood paard moet je niet te lang trekken denk ik.
Of je geeft m een ultimatum, een jaar lang wekelijks therapie zonder opgeven en anders klaar.
Schrijf je sowieso in voor een woning, ook als je er nooit iets mee doet.
Stop gewoon met ruzie maken. Hij kan dat echt niet in zijn eentje.
Wat therapie betreft: je weet inmiddels dat hij geen afspraak gaat maken dus doe dat zelf. heb je geen zin? Ga dan scheiden. Je kunt wel niet WILLEN scheiden maar doe dan iets anders. Want dit kun je je kinderen niet aandoen.
Gescheiden ouders hebben is echt vele malen beter dan constant ruzieende en liefdeloze uitgebluste ouders hebben.
Het is echt jouw eigen keus om telkens in discussie te gaan als je weet dat het toch steeds hetzelfde verloopt. Dus maak een keus en zorg dat er iets verandert. Als hij geen verantwoording voor de situatie neemt, doe jij dat dan in Godsnaam. Voor je kinderen.
Dank voor de eerlijke reacties. Goed om te lezen. Ik snap jullie punt maar is een vechtscheiding echt beter voor kinderen? Onze oudste is heel gevoelig, kan zo slecht tegen verandering en vrees voor de impact op haar. Ik ben bereid om mijn eigen geluk op te geven zodat zij niet in een gebroken gezin op hoeven te groeien en dan vertrek ik zodra de jongste 18 is (duurt nog 15 jaar). Maar ik weet niet hoe ik het moet volhouden, voel me zo gevangen in deze situatie.
En eens Pippeltje, waar twee vechten hebben er twee schuld (al zal hij dat dus nooit erkennen). Ik probeer zo min mogelijk in discussie te gaan maar soms moeten er gewoon (praktische) dingen worden overlegd en dat mondt dat meteen uit in een ruzie.
En goed punt van die woning Max88.
In therapie hebben jullie heb vast over de Duivelse Dialogen gehad. Als jullie beiden niet willen scheiden duik daar dan vol in. Volg de adviezen daarover op. Boeken zat over. Ik heb ook tip voor je om eens online bij Miriam Maris een (gratis) workshop te volgen. Zij geeft handvatten om - zonder je partner nodig te hebben - je relatie te veranderen. Laatste tip: overleg minder over praktische zaken, beslis gewoon. Neem de regie. Ook voor weer investeren in de relatie of uitstapjes zonder de kinderen.
Maar als ik je verhaal zo lees lijkt uit elkaar gaan geen verkeerde optie hoor. Zo lang al ruzie. Zo veel patronen. Niet te doorbreken. Zo veel therapie. Kinderen omgeven met ruzie en slechte vibes en vermijdende rolmodellen, beschadigen kinderen meer dan je denkt.
Bij elkaar blijven gaat op de lange termijn de kinderen geen goed doen.
Die zullen vreemde opvattingen en ideeën krijgen bij wat een relatie is en hoort te zijn wanneer ze zien en horen dat de ouders zo vaak en zo hard ruzie maken.
Dit zullen ze mee nemen in hun eigen relaties later en voor henzelf ook weer problemen opleveren. Dit is geen gezonde basis voor jullie eigen relatie en geen gezond voorbeeld voor de kinderen.
Het zal een tijd lastig zijn, maar ik denk dat uit elkaar gaan uiteindelijk de beste optie is. voor jullie zelf maar ook voor de kinderen.
Dit is een dood paard. Trekken heeft geen zin meer. Je hebt tot driemaal toe therapie geprobeerd, en je man wil gewoon niet meewerken want hij ziet de noodzaak niet. Je kan drie dingen doen: doorgaan zoals nu, "stoppen met ruzie maken" , wat in de praktijk neerkomt op een combinatie van langs elkaar heen leven en je frustratie verbijten, en uit elkaar.
Ik begrijp dat je nog tegen 15 jaar zit aan te kijken. Dan zou ik nu de knoop doorhakken en scheiden. Een scheiding komt voor de kinderen nooit uit, ook niet als ze 18 zijn. De scheiding zal niet gezellig worden, maar een "vechtscheiding" als in een jarenlange loopgravenoorlog hoeft het echt niet te worden. Er zijn ook genoeg scheidingen waarin de exen elkaar verafschuwen maar er wel een redelijke omgangsregeling loopt.
En dan ben je alleenstaande moeder en in die tijd dat de kinderen dan bij jou zijn kan je gewoon de moeder zijn die je wilt zijn, zonder voortdurende aanvaringen met ex. Voor je ex geldt dan trouwens hetzelfde.
Je kan de kindertijd maar éen keer doen. Scheiden is niet per se beter dan bij elkaar blijven, maar ook niet per se slechter, en als er voortdurend ruzie is lijden kinderen daar gewoon onder.
Als je kinderen jonge tieners waren geweest zou ik hebben gezegd: wacht tot de jongste 16 is. Maar nu dat nog 13 jaar duurt, denk ik dat het beter is om nu maar uit elkaar te gaan.
Deze kinderen groeien al op in een gebroken gezin!
Lucie1985, je schrijft dat jullie elke dag ruzie hebben, maar waarover dan? Ik snap dat oprecht niet. Is het ook echt ruzie of meer jullie manier van praten geworden?
Kan het wellicht zo zijn dat je de lat te hoog legt?
Uit je openingspost lijkt het dat jouw vriend de boze wolf is in dit verhaal en lees ik niks over jouw rol in het geheel.
"Uit je openingspost lijkt het dat jouw vriend de boze wolf is in dit verhaal en lees ik niks over jouw rol in het geheel."
Misschien doet TS ook wel het nodige verkeerd, maar als ze toch meermalen heeft geprobeerd om de situatie te verbeteren door hulpverlening te betrekken, en haar partner heeft het erbij laten zitten, wat kan zij dan nog doen in haar eentje?
Verder beschrijft ze dat haar partner steeds zijn gelijk/zijn zin wil doordrijven. Wat moet ze dan doen? Niets meer zeggen? Kan natuurlijk, dat is wat ik ook beschrijf: geen ruzie maken door geestelijk uit te checken (en misschien af en toe heel hard te gillen als er niemand bij is).
Maar serieus de vraag: wat kan TS in deze situatie in haar eentje doen om de situatie te verbeteren?
De belangrijkste les die je je kinderen kan geven is hoe mensen met elkaar om horen te gaan en hoe liefde eruit ziet, is door een mooi voorbeeld te laten zien. Niet hoe lief jij voor je kinderen bent, maar hoe een warme liefdevolle partnerrelatie voelt. Je kinderen zullen opgroeien met hun ouders als voorbeeld. Een moeder die alles uiteindelijk accepteert en een vader die niets op prijs stelt.
Is dat werkelijk het voorbeeld dat je ze wil stellen?
Gingergirl, ik ben zeker niet perfect. Dat schrijf ik ook in mijn eerste bericht. Ik leg inderdaad de lat te hoog met alles, zeur te veel, leid te veel mijn eigen leven en betrek hem onvoldoende bij beslissingen etc. En er zullen vast meer dingen zijn die ik niet goed doe. Maar zoals gezegd, ik doe wel telkens een poging om weer toenadering te zoeken, sorry te zeggen etc.
En ja we maken elke dag ruzie. Het kan over hele onbenullige dingen gaan zoals het huishouden maar ook over schoonfamilie, opvoeding van de kinderen, you name it. Het is echt verschrikkelijk maar elke reactie lokt weer een reactie uit…
Is je dochter misschien mede zo gevoelig juist doordat jullie continue een klote sfeer in huis maken? De verandering is naar, maar als ze daarna steeds meer rust ervaart in huis zou dat haar veel meer kunnen helpen.
Want, je had mijn moeder kunnen zijn. Mijn ouders maakten ook elke dag ruzie over alles. Dat leverde mij thuis een heel onveilig gevoel op. Ik was altijd bang dat er weer ellende was en groeide op met een hele grote drang om te pleasen, om maar te anticiperen op wat een ander eventueel nodig zou hebben. Eigenlijk allerlei ongezonde patronen alleen maar om die ruzie te voorkomen.
Wil je dat niet voor je dochter en gun je jezelf ook een beter leven dan weet je wat je te doen hebt. Zorgen dat je op eigen benen kunt staan en een therapeut zoeken waar jij in elk geval wel heen gaat. Wordt het dan toch een vechtscheiding, kun je nog steeds de zin ‘niet mijn discussie, niet mijn gevecht’ hanteren. Voor een vechtscheiding zijn nog steeds twee mensen nodig en als je hem niet meer elke dag ziet zou je zomaar minder behoefte kunnen hebben om over alles te zeuren.
Pas ook op dat de term "vechtscheiding" niet te snel valt. Een echte vechtscheiding, die tegenwoordig trouwens door de hulpverleners volgens mij "complexe echtscheiding" wordt genoemd, is - zoals ik al schreef - een jarenlang loopgravengevecht. Waarbij beide ouders telkens weer iets vinden om de ander op te pakken. Zegt zij hoog, zegt hij laag. Zegt hij zwart, zegt zij wit. Er is ergens gedoe over, het probleem wordt - al dan niet met hulpverlening - opgelost, en het chagrijn verplaatst zich onmiddellijk naar een ander punt waar men dan ruzie over krijgt. Het komt voor dat de vechtscheiding langer duurt dan de relatie ooit geduurd heeft.
Dan heb je ook nog scheidingen waarin er eerst (een hoop) discussie en narigheid is, maar waarbij na een tijdje de boel in rustiger vaarwater belandt, en partijen een vorm vinden om met elkaar om te gaan en zoveel mogelijk hun eigen leven te leven en te zorgen dat de kinderen contact met beide ouders hebben. Ouders kunnen misschien elkaar over en weer niet uitstaan, maar er is geen oorlog. Dat is een scheiding waarin misschien is gevochten, en soms misschien nog wel eens een keertje zal worden gevochten, en dat is dan niet leuk, maar dat is geen vechtscheiding.
Denk niet dat als de scheiding akelig is en er ruzies zijn, dat er dan meteen sprake is van een vechtscheiding. Ook niet als de ruzies maandenlang aanhouden. Dat is rot, maar het is een beetje de prijs van de scheiding. Daarna wordt het rustiger. Nee, een scheiding is niet leuk, maar dat is die over 14 jaar ook niet, en als je het nu doet heb je jezelf wel 14 jaar kniezen bespaard, en de kinderen 13 jaar leven in een huis met ruzie.
En dan nog iets, wat ik laatst in een ander draadje ook al opwierp. Als je man en jij nu steeds ruzie hebben omdat hij altijd gelijk moet hebben, hoe denk je dan dat dat straks gaat als je kinderen wat groter worden? Pubers zijn niet de meest meegaande mensensoort. En zoals ik in dat andere draadje ook zei: daar zit jij dan op een vervelende manier tussen.
Temet schreef op 29-12-2022 om 09:33:
"Uit je openingspost lijkt het dat jouw vriend de boze wolf is in dit verhaal en lees ik niks over jouw rol in het geheel."
Misschien doet TS ook wel het nodige verkeerd, maar als ze toch meermalen heeft geprobeerd om de situatie te verbeteren door hulpverlening te betrekken, en haar partner heeft het erbij laten zitten, wat kan zij dan nog doen in haar eentje?
Verder beschrijft ze dat haar partner steeds zijn gelijk/zijn zin wil doordrijven. Wat moet ze dan doen? Niets meer zeggen? Kan natuurlijk, dat is wat ik ook beschrijf: geen ruzie maken door geestelijk uit te checken (en misschien af en toe heel hard te gillen als er niemand bij is).
Maar serieus de vraag: wat kan TS in deze situatie in haar eentje doen om de situatie te verbeteren?
Klopt ze heeft meerdere malen hulpverlening erbij gehaald; maar wilde man dit ook? Of was dit vooral haar keus? Therapie werkt natuurlijk alleen als beiden dit willen en er achter staan. En wil je de situatie daadwerkelijk verbeteren met therapie of vooral bevestiging krijgen van je eigen gelijk dat het vooral aan man ligt.
Dat man zijn zin wil doordrijven kan ook een wisselwerking zijn; misschien wil TO dat ook wel en zijn het 2 koppige partners.
TO schrijft:
"Ik leg inderdaad de lat te hoog met alles, zeur te veel, leid te veel mijn eigen leven en betrek hem onvoldoende bij beslissingen etc."
Dit zijn punten waar zij ook in haar eentje aan zou kunnen werken en wellicht ten goede kunnen komen in de communicatie met haar man. Mensen zijn zich ook vaak niet bewust van hun eigen gedrag en vooral gefocust op wat de ander ( fout) doet. Dan kom je er nooit uit.
To schrijft;
"Het is echt verschrikkelijk maar elke reactie lokt weer een reactie uit…"
misschien ( vul ik even zo maar in) praten ze heel commandeerderig, verwijtend etc naar elkaar. Dan is het wel zaak daar samen aan te werken.
Als deze problematiek al 15 jaar speelt is de kans ook groot dat je simpelweg niet bij elkaar past....
