Hoe omgaan met overspel na verzoening
Tijdens ons huwelijk heeft mijn man me 6 jaar lang bedrogen met iemand uit onze vriendenkring. We hebben besloten om het samen weer te proberen en niemand te informeren over deze verhouding. Dat betekent ook dat alle vrienden mij zien als de oorzaak van de huwelijksproblemen, echtgenoot is een gladde prater.
Nu vindt mijn man het heel normaal dat hij op verjaardagsbezoek gaat bij de broer van zijn maitresse (met wie we ook bevriend zijn) en waar zij zonder twijfel ook zal zijn.
Ik kan niet mee, want als ik haar tegenkom sta ik niet voor mezelf in.
Hij weigerde ook het contact met haar te verbreken "want zo zit hij niet in elkaar". Uiteraard trof hem ook geen schuld over de verhouding, want ik maakte hem immers ongelukkig.
Mijn man vindt dat ik me me maar overdreven opstel en verwijt mij dat ik weiger nog mee te gaan naar onze vrienden en dat ik het verschrikkelijk pijnlijk vind dat hij wel gaat. Ook al vindt hij het zelf geen probleem, het feit dat hij mij er pijn mee doet zou toch voldoende voor hem moeten zijn?
Ben ik nou gek of?
Perspectief
In mijn inmiddels lange leven als ´working class hero´ van het vrouwelijke geslacht heb ik tamelijk veel omgang gehad met de ´happy few´. Hoewel zijzelf vrijwel allemaal overtuigd leken te zijn van zo ongeveer het tegenovergestelde; ben ik tot de conclusie gekomen dat hun maatschappelijke positie weinig benijdenswaardig is. Angst regeert in de hoogste kringen. Zelfs in tijden van economische bloei.
Op enkele sympathieke uitzonderingen na, legt men er in de regel een enorme, bijna ziekelijke, niet-aflatende zucht aan de dag naar sociale distinctie. De behoefte te onderstrepen dat zij zich, in tegenstelling tot de rest van de mensheid, bevinden op de hoogste treden van de maatschappelijk ladder is vaak zo groot, dat het domweg niet meer komt van een normaal menselijke omgang op basis van gelijkwaardigheid met zgn. buitenstaanders.
En terwijl zij naar buiten treden als een hechte kliek, staat de onderlinge omgang voortdurend onder druk van concurrentie en rivaliteit. Zo wil het nog wel eens, onder het mom van cultureel verschil, flink botsen tussen het oude en het nieuwe geld.
Er in financieel opzicht warmpjes bij zitten, garandeert helaas ook al geen warme, liefdevolle omgangsvormen binnen de gezinnen. Wegens de geldelijke belangen die in het geding zijn, komen in de hoogste kringen onevenredig veel verstandshuwelijken voor. En vraag me maar liever niet naar wat ik heb aanschouwt ten aanzien van, wat ik maar even netjes noem: de stijl van opvoeden. De bejegening van kinderen laat dikwijls te wensen over; om nog even in eufemistische termen te blijven. Rijkeluiskinderen lopen een hoog risico op te groeien zonder de nodige aandacht te krijgen van hun ouders. Met enige pech ondervinden zij van de kant van hun ouders niet alleen affectieve verwaarlozing, maar ook nog eens een buitenproportionele prestatiedruk.
Sociale strijd troef dus; met isolement en eenzaamheid als voor de hand liggende uitvloeisels.
Het hangt een beetje af van de bronnen van inkomsten en de financiële lasten, maar leven aan de top van de maatschappelijke ladder dreigt nog wel eens het karakter te krijgen van balanceren op de rand van een afgrond. Voor mensen die ´alles´ hebben, roept alleen al de dreiging het te verliezen al snel het beeld op van een vrije val naar beneden en de bijbehorende angst te pletter te zullen vallen. Een stapje terug moeten doen op de maatschappelijke ladder is voor niemand een pretje. Afdalen van de bovenste naar de onderste treden behelst begrijpelijkerwijs een waar schrikbeeld.
Dit schrikbeeld betreft in veel gevallen echter een overdrijving; d.w.z. Een onjuiste inschatting van de werkelijkheid. Juist voor hen die over de nodige middelen beschikken, is het in de praktijk meestal niet: alles of niets.
Een dringend tekort aan liquide middelen kan betrekkelijk eenvoudig worden verholpen door in te teren op het vermogen. Aandelen en goederen kun je verwerven, maar indien nodig ook weer verkopen. Bovendien ligt de verdiencapaciteit via loon door werken voor gesitueerden doorgaans een stuk hoger dan gemiddeld; of zij nu man zijn, of vrouw. Te zware hypotheeklasten kunnen desnoods worden verlicht met het verhuren van woonruimte.
Enfin: daar waar Karl Marx vervreemding signaleerde onder loonafhankelijke arbeiders door hun deelname aan het kapitalistische productieproces; zag en zie ik eenzelfde vervreemding onder de maatschappelijk elite. Zij dreigen zich evenzeer te vervreemden van zichzelf, hun medemens en de werkelijkheid.
Appelboom: word je bewust van je daadwerkelijke positie. Je bent een vermogende vrouw, met diverse mogelijkheden om de schade van je vastgelopen huwelijk te ondervangen.
Jij en je man zitten overduidelijk in hetzelfde schuitje. De inkomsten uit het bedrijf zijn nu even niet meer wat ze zijn geweest. Vanwege de economische recessie is of wordt het misschien nog wel veel erger dan dat. Rot voor jou; rot voor hem.
Vergeet niet dat, dat jullie ooit op huwelijkse voorwaarden zijn getrouwd om financieel gevrijwaard te zijn van schulden in het kader van een eventueel faillissement. Jij ziet het en presenteert het hier als een (narcistische) streek van jouw man om jou buiten spel te zetten. Met het zetten van je handtekening heb je jezelf echter geenszins tekortgedaan, maar juist gehandeld vanuit een welbegrepen eigenbelang. Bedrijven kunnen evenzeer stranden als huwelijken. Dat wist en weet je maar al te goed.
Je schrijft dat het 20.000 euro kostende juridische advies heeft uitgewezen, dat je geen poot hebt om op te staan. Permitteer me de vrijheid vertaal dit te vertalen met de woorden: van een kale kip valt niet te plukken.
Ga vooral scheiden als je in je huwelijk om welke reden dan ook geen perspectief meer ziet. Ik voorspel je dat menigeen hier alle begrip voor zal hebben en dat de gevolgen in de praktijk eerder mee, dan tegen zullen vallen.
Rode krullenbol
Bedankt voor je lange verhaal, waar ik zeker het een en ander uit mee kan nemen.
Vooral dat in de hoogste regionen veel angst heerst om positie en geld te verliezen, waardoor er vaak de gekste capriolen worden uitgehaald.
Je legt ook uit dat veel rijkeluiskinderen aandacht tekort komen, gelukkig mag ik me verheugen in een uitstekende band met mijn zoon, die eerder te veel dan te weinig aandacht gekregen. Dat is ook een van de verwijten van mijn man, dat ik er altijd voor het kind was en nooit voor hem. Dat leg ik maar naast me neer, hij was er immers ook niet voor mij. Terwijl ik dacht dat hij hard aan het werk was, zat hij porno te kijken of bij zijn vriendin.
Dat ik bewust heb getekend voor de huwelijkse voorwaarden, ja dat is zeker waar. Ik had toen gewoon nog een vaste baan, mijn man was al zzp'er. De huwelijkse voorwaarden waren er om ons (mij) te beschermen bij een faillisement. Dat bij een echtscheiding alles zou toevallen aan mijn man, is toen echt niet bij me opgekomen. Er was immers nog geen zaak, waar we jarenlang samen keihard voor werkten. Als je samen geld stort in een spaarregeling voor later die op je mans naam staat, dan verwacht je niet, dat je daar bij een echtscheiding in meedeelt.
Let wel, mijn man is een narcist, die geeft geen openheid van zaken, dat ziet hij als een persoonlijke aanval. Onze beide administratie was geheel gescheiden, tot de bankrekening op ons beider naam tbv de hypotheek, heb ik niet eens toegang.
Je kan wel zeggen neem je verlies, maar ik heb dus niet eens zelf een pensioen opgebouwd, dat deden we immers samen. Maar omdat het een lijfrenteregeling is op alleen zijn naam, valt het buiten de Wet verevening pensioengelden, en heb ik daar geen recht op. En ja, dat vind ik dus wel erg!
Hij is niet uit liefde met mij getrouwd, hij is een verhouding begonnen en heeft die 6 jaar stiekem voortgezet, omdat zij niet wilde scheiden. Hij heeft met voorbedachte rade gehandeld, mij niet de kans gegeven om met iemand anders wel een goed huwelijk op te bouwen. Alle eigendom van wat we tijdens het huwelijk hebben opgebouwd liggen bij hem. Ja, daar heb ik het moeilijk mee.
Hij heeft mij destijds uit de zaak gewerkt, ik kon "beter van huis gaan werken", zodat hij zijn maitresse 3 jaar lang in dienst kon nemen. Kun je je voorstellen hoe pijnlijk dat is?
Maar goed, ik ben uiteindelijk toch degene die aan het kortste eind trekt, dat weet ik wel. Maar ik wil er toch wel alles aan gedaan hebben om de financiele schade zoveel mogelijk te beperken. Dat ben ik mezelf en mijn zoon ook verschuldigd.
Tjonge appelboom
beste A.boom
je begint de vraag met of je er wel verstandig aan doet om je 'man' te vertrouwen richting een verjaardag met zijn ex (blijkt eigenlijk zijn 'vrouw' al jaren).
Nu vind jij eigenlijk dat je aan het kortste eind trekt omdat je man een narcist zou zijn: count your blessings. Je leeft nog.
Vertrek daar vandaan wat nog rest, meer heb je echt niet te verliezen, ga nog en zo door en je belandt in een gekkenhuis. Daar heeft je zoon dan veel aan zeg.
Behoud je eigenwaarde en forget about the money.
Misschien dat jij jullie zoon dan nog wel wat bij kunt brengen. Liefde. En dat kost echt geen geld. Tenzij je misschien gevangen zit. Kom op zeg! Succes en go for it girl! Ook jij bent niet de enige en hebt al vele voorgangers!
Met narcisten is het kwaad kersen eten.
Zes jaar van je leven weggegooid. Nou ja, je hebt er een leuke zoon aan overgehouden. Dus nu niet te veel tijd verliezen met dubben wat te doen. Afbouwplan maken. Want die kans om met iemand anders wél iets moois op te bouwen heb je nog steeds.
Die krullebol....
...die heeft het goed gezien!
Een dierbare vriend van mij zat in dezelfde situatie als appelboom; maar een paar stappen vooruit. Ook getrouwd met iemand met narcistische kenmerken, die al jaren een eigen plan bleek te varen. Echter mijn vriend is opgegroeid in een gezin van 12 kinderen, plus neven en nichten met honger in diepe armoede (overigens niet in Nederland). Deze vriend is zielsgelukkig van de partner af te zijn, al betekent dit terug naar armoede (maar lang niet zo erg als zoals in de kindertijd).
Als ik appelboom haar relaas lees, dan denk ik dat het nog niet zo verkeerd is om vroeg in je leven het vermogen te verwerven om met minimaal materieel bezit een rijk leven te leiden. Die vent met zijn poen houdt appelboom gegijzeld, of erger nog; appelboom houdt zichzelf gegijzeld.
Marieke
(die niet snapt hoe iemand een jaarinkomen aan juridisch advies kan uit geven en om zich vervolgens arm te voelen)
Wat als ...
Appelboom, ik kan mij jouw pijn/verdriet, vertwijfeling, woede en behoefte aan wraak/genoegdoening levendig voorstellen. Je echtgenoot blijkt je zes jaar lang te hebben bedrogen met zijn ex. Bovendien heeft hij maximaal van je geprofiteerd bij het opbouwen van zijn bedrijf, om jou met niets achter te laten in geval van scheiding. Sterker: je hebt zelfs te vrezen voor schulden in verband met jullie gemeenschappelijke hypotheek. Hij heeft in meer dan één opzicht je vertrouwen geschonden: dat in hem, in jezelf en ongetwijfeld ook in je medemens (onder wie niet in de laatste plaats die ex ...). Het is een regelrecht nachtmerriescenario waarin je bent beland!
¨Erger kan het niet meer worden¨; denk je misschien. Toch is dit maar zeer de vraag.
Hou je er wel rekening mee, dat hij ook in meer dan één opzicht een dubbelleven kan hebben geleid? Wat als zijn bedrijf al geruime tijd (zacht gezegd) minder goed loopt en hij tot over zijn oren in de schulden is geraakt? Wat als hij jou uit het bedrijf heeft weggewerkt, teneinde jou het zicht daarop te ontnemen en het zo voor jou geheim te houden? Dat zou je wel een heel vreemde capriool van hem vinden, niet? Hij had immers gewoon bij jou kunnen aankloppen voor hulp?
¨Ja, natuurlijk!¨, zul je denken. Toch is ook dit maar zeer de vraag.
Hou je er wel rekening mee, dat het in de ogen van een DGA een te grote blamage kan zijn om dergelijke problemen, oftewel zijn falen, kenbaar te maken aan zijn (succesvolle) echtgenote? Wat als hij, eenmaal begonnen met het verdoezelen van problemen, daar niet meer mee kon en kan stoppen? Wat als hij op alle mogelijke en onmogelijke manieren zijn bedrijf en zichzelf staande heeft proberen te houden? Dat zou je wel een heel vreemde capriool van hem vinden, niet? Hij had immers gewoon over zijn valse trots heen kunnen stappen en bij jou kunnen aankloppen voor hulp?
¨Ja, natuurlijk¨, zul je denken. Hij had toch immers eigenlijk niemand anders om zich in zijn wanhoop toe te wenden? En, ja (eentonig of niet) : ook dit is maar zeer de vraag.
Hou je er wel rekening mee, dat de ex van je echtgenoot op deze manier in de rol van maîtresse terecht is gekomen? Wat als hij eigenlijk slechts de bedoeling had om bij een vertrouwd persoon om raad en geld te vragen en van het een het ander kwam? Wat als zijn ex niet alleen zijn maîtresse is geworden, maar ook een belangrijke geldschieter, die hem in de gelegenheid heeft gesteld de schone schijn op te houden? Dat zou je wel een heel vreemde capriool van hem vinden, niet? Hij had immers gewoon bij jou kunnen aankloppen?
¨Ja, natuurlijk¨, zul je denken. En, het spijt me, maar ook dit is nog maar zeer de vraag.
Hou je er wel rekening mee, dat je echtgenoot dusdanig grote schulden heeft dat eigenlijk niemand hem meer kan helpen? Wat als hij jouw echtgenoot nu echt is als een kale kip, waarvan niets te plukken valt? En wat als jij dat niet tijdig inziet? Dat zou je (achteraf) wel een heel vreemde capriool van jezelf vinden, niet? Je had immers aangeklopt voor hulp op dit forum en aanbevolen gekregen vooral los van je echtgenoot een nieuw en gelukkig bestaan op te bouwen?
¨Ja, natuurlijk¨, zul je nu hopelijk denken. En gelijk heb je dan. Bedenk dat dit pas echt de ultieme wraak op je echtgenoot zou zijn.
Aanvullende opmerking
Al zou mijn suggestie kant noch wal slaan en beschikt je echtgenoot nog wel degelijk over de nodige middelen; het zou hoe dan ook de ultieme wraak op je echtgenoot zijn om los van hem een nieuw en gelukkig bestaan op te bouwen.
Wwb
voor dit soort gevallen is er de bijstand.....weg bij die lul die hij is, eerste tijd overbruggen met een uitkering, intussen werk zoeken en gaan voor een beter leven.
Sorry maar,
waarom zoek je niet gewoon een baan, neem genoegen met een een simpele flat/huis en verhuis! Waarom bij zo iemand blijven? Afhankelijk? Daar kan je toch iets aan doen? Liever mijn eigenwaarde en zelfrespect dan zo diep zakken...
Aanvulling
geld is makkelijk maar niet zaligmakend. Liefde, humor en tevredenheid zorgen voor heel veel plezier. Zet een stap voor jezelf!!!
Zoek 'even' een baan
Dag appelboom,
Ik zou het ook zeker niet pikken hoor. Maar weggaan als je financieel afhankelijk bent is lang niet zo eenvoudig. Een baan zou heerlijk zijn en veel kansen bieden. Maar waar vind je tegenwoordig 'even een baan' (zeker als je 50 bent)
Ik vind het gewoon even iets te makkelijk gesteld.
Sterkte!
Tja
Als het moet en mijn lichaam het aan zou kunnen, zou ik gaan schoonmaken. Als je echt wil, dan vindt je toch wel iets?
Weg kan echt wel
Als je wilt, kun je echt wel weg. Je wil het kennelijk nog niet erg genoeg. Alleen die financien zou voor mij geen reden zijn om bij zoiemand te blijven. En geloof me, ik weet waar over ik praat. Ik was ook ooit mijn partner, mijn baan en mijn huis in één klap kwijt. Maar weet je, het heeft me sterker gemaakt, ik weet nu dat ik er wel kom en helemaal zelf.
Cirkeltje
Je draait in een cirkeltje en daar moet je uit. Weer bij hem gaan werken maakt je alleen nóg afhankelijker van hem. Zou ik dus nooit doen. Zoek ander werk. Ok, je bent kennelijk wat ouder, maar probeer het! Regel je eigen financiën, zorg voor een eigen bankrekeningnummer, verdeel het spaargeld eerlijk. Als mijn man dat niet zou willen, zou hij geen seconde langer meer mijn echtgenoot zijn!
Je zoon is puber, dus die is ook niet meer zo heel lang afhankelijk van je. Ik heb makkelijk praten, I know. Maar dit is mijn gevoel dat ik krijg van jouw omschrijving van je situatie. Heel veel sterkte.
Cirkeltje ii
Nu pas kom ik er achter dat er veel méér reacties zijn dan op het forum nu wordt weergegeven. Je bent van alle kanten al van goed en menselijk advies voorzien, inclusief een scherp betoog van 'krullebol'. Jouw reactie daarop werpt een interessante blik op jouw visie op je situatie en mijn eerdere reactie op je eerste vraag slaat helemaal nergens meer op!
Als de uitkomst van een juridisch advies luidt: 'je hebt geen poot om op te staan' dan vraag ik me af wat je juridische vraag is geweest. Vervolgens heb je je man -op advies van je advocaat (?) gechanteerd (want je zegt dat je het juridische advies hebt opgevolgd).
Volgens mij vindt je dat je tekort wordt gedaan en dat je aan het kortste eind trekt en dat dat oneerlijk is. Je wilt gerechtigheid. Jammer voor jou, maar dat zul je waarschijnlijk nooit krijgen, in ieder geval niet in die mate die jou voor ogen staat. Dat is een bittere pil, maar dat kun je maar beter zo snel mogelijk accepteren, voordat je je rest van je leven verpest omdat je je teveel laat afleiden door zelfmedelijden.
Je was er destijds zelf bij: je partnerkeuze, de huwelijksevoorwaarden, de hypotheek, het aangaan van een gezamenlijke rekening, maar ook nu met het voortbestaan van jouw situatie. Je wilt dat je situatie verandert. In plaats dat je zelf je eigen verantwoordelijkheid neemt, leg je dat bij een ander: je wilt dat je man verandert, of dat iets van buiten (rechter, mediator) jouw gerechtigheid geeft. Maar dat gaat niet gebeuren, helaas. Nooit. Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee heel verschillende dingen. Je moet je verlies accepteren en zelf verantwoordelijkheid nemen voor het leven dat je leidt, welke keuze je ook maakt: blijven of vertrekken, want aan beide keuzes kleven grote verliezen voor je.
nu?
Hoe is het verder gegaan, appelboom?
Maak K
Het speelt ook tussen vader en zoon! Vader behandelt hem ook op narcistische manier. Dat is bijzonder schadelijk voor kinderen. Uitleggen wat er gebeurt kan de zoon juist helpen. Alleen zo kan je voorkomen dat zoon het gedrag van vader normaal vindt of zelfs overneemt.
Appelboom, je bent bijna 50. Als het goed is, heb je nog zo'n 40 jaar voor de boeg. Bekijk het eens zo: Je kunt nog 40 jaar wel gelukkig zijn. Bang om alleen te zijn? Je kunt nog 40 jaar een relatie met een andere, lieve man hebben. Een scheiding is geen feestje, maar achteraf is de heftige periode maar kort. Daarna ligt de wereld weer voor je open. Ik weet waar ik het over heb, ben ook gescheiden van een rasnarcist. Dat was de beste beslissing van mijn leven, ook voor de kinderen. Ik had het jaren eerder moeten doen.
