Hoe om te gaan met een pleaser?

Ginny

"Als de een kop soep met brood prima wil en de ander per se een warme maaltijd wil, wil dat nog niet zeggen dat de een dat dan weer moet gaan compenseren.
Je kunt niet van een ander verwachten dat hij dingen op jouw manier doet. Als je het zelf heel belangrijk vindt, moet je het zelf doen. Maar het is niet fair om daar dan de ander op aan te kijken."

Je reageerde op "Pleaser", maar je bedoelde denk ik mij?

In elk geval: ik ben het met jou eens wat je hierboven schrijft. Ik veronderstel dat jij bedoelt: als de ene "moeilijk" wil doen, moet de andere niet gedwongen worden ook "moeilijk" te gaan doen. Klopt.

Wat ik bedoelde te zeggen is: als de ene eten gaat koken (voor beiden) dan vind ik het logisch dat de andere dan afruimt/opruimt en de vaatwasser vult, bijv. Of het nou soep met stokbrood is, of een uitgebreide warme maaltijd. Maar in elk geval: dat je het niet allemaal door een persoon (de pleaser) laat opknappen, omdat je weet dat als jij na de maaltijd niets doet, die andere het wel opruimt.

En dat afruimen/opruimen kan ook door iets anders vervangen worden, hoor, hoeft niet precies dat te zijn.

Het hoeft allemaal sowieso niet precies 50-50 verdeeld te worden, dat gaat niet, maar ik denk dat iedereen in een relatie het fijn vindt als beiden bijdragen en dat niet helemaal scheef gaat omdat er eentje steeds lekker lui gaat relaxen terwijl er van alles echt gedaan moet worden. En dan heb ik het er niet over dat het scheef gaat omdat de pleaser elke keer allemaal dingen doet die de ander allemaal onnodig vindt. Nee, ik heb het dan gewoon over noodzakelijke dingen in huishouden, eten koken, tuin, onderhoud huis, verzorging kinderen etc.

ja maar

het gaat toch eigenlijk niet om de klusjes en het lui zijn? Het gaat om het onrustige gevoel dat hij iets anders zegt dan hij denkt (of dan jij denkt dat hij denkt). De voortdurend knagende twijfel of hij het nu eerlijk meent of niet. Lijkt me vreselijk! Ik ken het niet van man maar wel van een van mijn medewerkers. Altijd vriendelijk en doet alles wat ik opdraag. Maar wat wil hij zelf? Ik kan er geen hoogte van krijgen. Had ook liever dat hij af en toe eens sputterde als hij een idee van mij niet zo goed vind (dat zal toch heus wel eens zo zijn?!), net als anderen. Heb toch het idee (door sommige nonverbale aanwijzingen) dat hij niet zo lekker op zijn plaats zit, maar krijg het er niet uit getrokken. Dat steeds moeten raden wat iemand echt vind, stressvol vind ik dat.

Opgejut worden

En opgejut worden omdat je je anders schuldig voelt omdat je niet onmiddellijk en meteen een klusje doet omdat je partner het wel meteen doet, lijkt me niet fijn. Zeker als het een klusje is dat best even uitgesteld kan worden. De vakantiespullen kunnen best na een kopje koffie worden opgeruimd, wat is daar nou lui aan om het niet meteen te doen maar even bij te komen van de reis?

herkenbaar hoor

ik ben ook van een luier soort dan mijn man, die bijna nooit uitslaapt in het weekend en net iets sneller is in het oppakken van huishoudelijke taakjes dan ik. Daar voel ik me ook regelmatig schuldig over. Hij vindt het serieus niet erg, want volgens hem wordt dat weer ruimschoots gecompenseerd met dat ik altijd thuis ben voor de kinderen buiten schooltijd etc; misschien voelt hij zich wel schuldig omdat ik momenteel minder carriere maak vanwege het gezin dan hij? Heel veel dingen mag ik uitkiezen (vakantie, nieuwe auto) en daarvan krijg ik ook wel eens het gevoel dat het allemaal om mij draait; daarnaast is het ook nog eens zo dat manlief van zichzelf vrij sober is en nooit wat voor zichzelf koopt (gewoon geen behoefte aan). Niet dat ik nou een gat in de hand heb, maar ik koop regelmatig iets voor mezelf. Dat soort dingen komen er ook nog bij.

Aan de andere kant: dat ik op zaterdag tot half 10 in bed wil blijven liggen en hij intussen vanaf 8 uur 's ochtends al aan het stofzuigen is, daar heb ik inmiddels geen gewetensbezwaren meer over Dan poets ik later wel de koelkast, dat doet hij dan weer nooit. En dat hij helemaal nooit wat voor zichzelf koopt behalve het strikt noodzakelijke, wil natuurlijk niet zeggen dat ik nooit wat zou mogen kopen.

Blijf praten, zou ik zeggen. Dat doe ik hier ook wel (want hier zegt de man ook niet veel uit zichzelf) en dan is eigenlijk altijd de conclusie dat man volmaakt gelukkig is en ik de enige ben die er last van heeft. Nouja, soms vindt hij wel dat bepaalde klusjes iets sneller gedaan zouden kunnen worden door mij, maar dat is het dan ook.

creabea

Klinkt alsof hij het leuk vindt. Niet schuldig over voelen, want als hij het doet zodat jij je schuldig gaat voelen heb je wel een probleem!

kijk nou eens goed naar jezelf

"Mijn man zegt bij hoog en bij laag dat hij het prima vindt zoals het nu gaat. Ook als ik hem er nadrukkelijk naar vraag." schrijf je.
Ik denk dat je niet hem moet vragen of hij het prima vindt maar of jij het prima vindt. Blijkbaar vind je dat niet, maar leg je toch de schuld van je gevoel bij hem. Ik denk dat je zelf de reden bent dat je je zo voelt. Als je je ongemakkelijk voelt omdat hij harder werkt dan jij, zorg dan dat dat niet zo is. Als je alles voor hem invult en dat is een probleem, stop dan dat te doen. Je zegt dat je hem niet duidelijk vindt: ik weet niet hoe lang jullie al samen zijn maar ik ga er toch van uit wel even om elkaar goed te kennen- heb je hem altijd onduidelijk gevonden of nu pas? En tenslotte- accepteer hem zoals hij is- mensen proberen te veranderen is niet leuk en gedoemd te mislukken. Waar je wel wat kan veranderen is jezelf.

Er is een verschil tussen iets voor een ander doen omdat dit uit je hart komt. Iets doen voor een ander omdat je wilt dat de ander je bevestiging geeft, dat is iets anders. Dan gaat het niet om liefdevol iets doen voor iemand maar dan gaat het om jezelf. Dat kan niet helemaal zuiver voelen, mensen die gevoelig zijn zullen het verschil in intentie ook merken. Je hart verwarmt bij een oprechte intentie, het voelt fijn dat iemand iets voor je doet, je bent ontroerd. Bij pleasen voelt het als trekken, want bij pleasen hoort ook bevestigen van de ontvanger. Zonder bevestiging geeft het de pleaser geen voldoening. Het is vermoeiend voor de ontvanger en voelt ook minder fijn en minder echt. Het verbindt minder. Stop met pleasen, maak contact met je zelf, hou van jezelf om wie jij bent en wat jij wilt en start met verbinden. 

@natuurzwemmer, nadat ik een paar oude nicknames voorbij zag komen, keek ik naar de datum. ( mei 2015).
Zelf zou ik denken dat de eega graag kookt en daarom de potten en pannen pakt. Maar daar dit draadje al zo oud is, heeft reageren m.i. niet zo veel zin meer.

Natuurzwemmer schreef op 13-09-2021 om 14:38:

Er is een verschil tussen iets voor een ander doen omdat dit uit je hart komt. Iets doen voor een ander omdat je wilt dat de ander je bevestiging geeft, dat is iets anders. Dan gaat het niet om liefdevol iets doen voor iemand maar dan gaat het om jezelf. Dat kan niet helemaal zuiver voelen, mensen die gevoelig zijn zullen het verschil in intentie ook merken. Je hart verwarmt bij een oprechte intentie, het voelt fijn dat iemand iets voor je doet, je bent ontroerd. Bij pleasen voelt het als trekken, want bij pleasen hoort ook bevestigen van de ontvanger. Zonder bevestiging geeft het de pleaser geen voldoening. Het is vermoeiend voor de ontvanger en voelt ook minder fijn en minder echt. Het verbindt minder. Stop met pleasen, maak contact met je zelf, hou van jezelf om wie jij bent en wat jij wilt en start met verbinden.

Ja pleasen kan een manier van manipuleren zijn. Of je nek niet uit durven steken: de ander laten bepalen wat er gebeurt. Maar het is niet voor iedereen zo makkelijk dit van zichzelf te doorzien. Het pleasen kan een overlevingsmechanisme zijn wat er al vanaf heel jong in zit. Met name kinderen van narcistische, autistische of emotioneel onvolwassen ouders hebben hiertoe over moeten gaan om zich staande te houden. En inderdaad, als je contact met je zelf maakt en je vandaar uit verbindt, is het veel 'echter'. Maar je weet niet wat en hoe iemand tot dit gedrag is gekomen. Dus ik vind een oordeel hierover niet altijd op zijn plaats