Hoe hier nou weer uit komen?
Even in het kort: mijn man en ik zijn 13 jaar samen, waarvan 10 jaar getrouwd. 3 kids van 10, 9 en 6 waarvan vooral onze oudste zoon een bewerkelijk kind is wat door zijn vaak negatieve uitbarstingen veel energie en tolerantie van ons beiden opslorpt. Bij mijn man herken ik enigszins dezelfde trekken als bij mijn zoon. Ik ben zelf een communicatief, open persoon met een groot sociaal (moeder- werk- en hobby-)netwerk. Ik heb zelf 'last' van gedrag van mijn zoon (en ook deels van mijn man): hij is vaak bits en kortaf (net als mijn man ook vaak tegen hem is, en in mindere mate tegen mij), hij praat weinig en al helemaal niet over zijn gevoelens en gedachten (ook mijn man niet), hij maakt moeilijk / weinig oogcontact (man idem, of hij kijkt met een holle blik of langs me heen), en het is erg lastig om met zoonlief een gesprek te voeren, hij stelt nooit geïnteresseerde vragen aan ons, reageert vaak niet of niet gelijk, ik moet alles drie keer zeggen of anders controleren op inhoud of ik wel tot hem doorgedrongen ben. Ook bij mijn man heb ik het idee dat ik vaak niet tot hem doordring of bij hem binnen kom. Aan tafel ben ik degene die gesprekken met de kinderen initieer en/of gaande houd en de kinderen vertellen of vragen ook alles aan mij. Hij is dan gehuld in stilte en eet zijn bord leeg. Als ik oogcontact zoek, kijkt hij vaak niet terug, als ik een glimlach zoek, lacht hij niet terug. Ik ga hierdoor ook aan mijzelf twijfelen natuurlijk, 'ben ik nog wel goed genoeg, vertel ik wel interessant genoeg?'. Ik mis dus voor een deel wederkerigheid. Daarnaast is het ook zo dat het met de jaren meer doorweegt bij mij dat ik steeds op alle fronten de kar moet trekken / het initiatief moet nemen. Dat gaat van dingen voor de kinderen regelen, sociaal netwerk onderhouden, administratie, financiën, boodschappen en overig huishouden, klussen in huis, zorgverzekering uitzoeken, vakantie uitzoeken en ga zo maar door (daarnaast werk ik 28 uur per week, hij 40 uur). Het heeft natuurlijk ook voordelen dat ik hierin veel vrijheid en zelfstandigheid krijg want dat ligt me wel. Alleen, de soort van onverschillige houding van hem hierin breekt mij op. Hij neemt werkelijk waar nooit een initiatief voor ons gezin, alles komt wat dat betreft op mij neer. Hij heeft behalve lezen, TV kijken en fietsen/wandelen geen hobby's en geen of nauwelijks vrienden. Contacten van vroeger heeft hij sinds mij en de kids allemaal losgelaten, te lastig en te vermoeiend om te onderhouden. Wel heeft hij natuurlijk collega's en hij heeft wel contact met andere ouders van de voetbal (maar ook hierin verder geen actieve betrokkenheid of mensen waar hij wel eens mee afspreekt). Ikzelf doe ook nog aan vrijwilligerswerk en ik vind het juist erg leuk om mensen te ontmoeten en met mensen af te spreken etc. Een keer per week ga ik 's avonds zingen in een koor. Ik heb de laatste tijd weer vaak het gevoel dat ik met iedereen beter kan praten en kletsen dan met mijn eigen man, ik vind hem zo non-communicatief naar mij toe, vreselijk frustrerend! Daarnaast merk ik de laatste tijd weer weinig genegenheid, en ik krijg never the nooit complimenten, niet als ik me mooi heb aangekleed of opgemaakt en niet als ik me een keer heb uitgesloofd met koken. En al helemaal nooit 'zomaar' , al doe ik voor mijn gevoel een hele hoop voor hem en de kinderen en probeer ik ook gezellig te zijn naar hem en de kids (wat mij niet altijd lukt). Ons seksleven staat op een laag pitje, hij heeft altijd al meer behoefte gehad dan ik, meer dan 1 keer per maand hoeft voor mij eigenlijk niet (sinds de komst van de kids). Als er verder wel genoeg knuffeligheid en emotionele intimiteit is, lijkt me dat niet zo'n probleem. Nu is het (ook door drukte) er al ruim twee maanden niet van gekomen en daar voel ik mezelf wel wat schuldig over, ik kan het gewoon niet opbrengen om in bed het initiatief te nemen of in te gaan op zijn lichamelijke avances, ik ervaar hiervoor te weinig liefdevolle aandacht overdag en dat heeft bij mij direct zijn weerslag in (nog) minder zin hebben in bed. Een en ander bespreekbaar maken is erg lastig, omdat ik de neiging heb snel door te schieten in mijn emotie (boos of verdrietig) en hij hier niks of weinig mee kan. Daarnaast voelt hij zich heel snel persoonlijk aangevallen en zegt hij dat ik altijd alleen maar negatieve kritiek op hem heb. Sowieso vindt hij altijd dat hij nergens ooit een aandeel in heeft, hij is weinig zelfkritisch, altijd heb ik het gedaan en sorry zeggen staat niet in zijn woordenboek.
Nu lijkt het alsof altijd alles kommer en kwel is tussen ons maar dat is niet zo. In tijden van meer rust (bijvoorbeeld vakantie) of als de kinderen een paar dagen ergens logeren, vinden we elkaar altijd wel weer wat terug maar de stugheid in houding blijft altijd wel een beetje. Voor mij zou het zoveel makkelijker zijn als hij wat relaxter op mij en de kinderen zou reageren, me meer genegenheid overdag zou laten blijken en meer met mij zou bespreken in plaats van zich zo non-communicatief op te stellen. Uit elkaar gaan is wat mij betreft geen optie (en wat hem betreft ook niet, dat weet ik zeker) maar ik wil er wel het beste van maken en weer nader tot elkaar proberen te komen. Ik zie alleen even niet in hoe?? Iemand tips of gelijkaardige ervaringen in een relatie?
GS, dat bedoel ik.
Maarlen, het is helemaal mijn bedoeling niet om jou "op brute wijze een trap na te geven" maar het staat me tegen hoe iemand, jou man dus, meteen in de autisme hoek gezet wordt. Er kan zelf niet overwogen worden of er misschien wat anders aan de hand is. Nee: de man heeft asperger, niets mee te beginnen, wegwezen bij die vent, is het advies.
Verder vind ik dat er in dit draadje op een vervelende manier geschreven wordt over mensen met ASS, alsof het psychopaten zijn, mensen die willens en wetens tot doel hebben om hum partner te gronde te richten.
Hoezo bottom Line "Ga maar scheiden"? Lees mijn posting nog eens. Het leven met iemand met Asperger-kenmerken is zwaar, maar ik adviseer haar niet te scheiden en mezelf ook niet.
Het is maar net wat je in reacties Wilt lezen. Ik denk dat Maarlen al blij is als ze wat begrip ontmoet hier.
Overigens, het is een bekend fenomeen dat vrouwen van Aspergermannen vaak niet begrepen worden. En dat mensen vaak denken dat het aan hen ligt, want man oogt voor de buitenwereld sociaal en normaal.
ik ben het overigens met je eens dat veel mensen het in meer of mindere mate in zich hebben. Hier gaat het denk ik om mannen die het in grotere mate in zich hebben
Pardon GS
Ik ken 'autisme' ook van heel dichtbij, en mijn partner is juist erg sociaal en gemakkelijk, in de buitenwereld.
En vroeger ook in ons samenzijn. Maar inderdaad, een gezin met opgroeiende kinderen die het leven binnen ons gezin voor hem steeds onvoorspelbaarder maken, een zich in het leven ontwikkelende vrouw (zoals dat gewoon gaat), zorgt voor stress, en stress zorgt voor een steeds meer rigide opstelling.
De standaardautist bestaat niet. Jij lijkt te suggereren dat dat wel zo is, en je geeft ook nog eens een heel zwartwit voorbeeldplaatje, maar echt, bij iedereen met een vorm van autisme of autistische kenmerken uit het gedrag zich weer anders. Veel hangt ook af van de omgeving, of de omgeving begrijpt wat er speelt en daar goed mee omgaat.
Psychopaten?
Willens en wetens iemand te gronde willen richten?
Zo lees ik het helemaal niet. Ik lees vooral veel uitleg om te verklaren waar een bepaald gedrag vandaan komt.
Ik lees dat vrouwen wanhopig worden of zijn en in eerste instantie denken dat een partner met een bepaald gedrag zich zo gedraagt juist omdat ze hun vrouw willen kwetsen of pesten. Maar in de bijdragen wordt juist uitgelegd dat het dat helemaal niet is, maar dat het gedrag onvermogen is, een afreageren na een hele dag op je tenen lopen in een stresserende werkomgeving of een buitenwereld waar je soms nauwelijks iets van begrijpt. Een onvermogen veroorzaakt door het feit dat je hersenen nou eenmaal anders functioneren als je autisme hebt. De informatie anders filteren of helemaal niet filteren, verbanden niet leggen of juist helemaal anders. Als je dat zelf niet weet, en je partner weet dat ook niet, is het resultaat vaak een enorm groeiend onbegrip tussen beiden.
Het kan dan in ieder geval geen kwaad om het idee dat er autisme zou kunnen spelen eens onder de loep te nemen. En zelfs als de partner met het probleemgedrag (ik noem het maar even zo) geen behoefte heeft aan onderzoeken, of woedend wordt bij het woord alleen al, kan het geen kwaad om met deze partner zo om te gaan alsof hij bewezen autisme heeft. Namelijk heel duidelijk en voorspelbaar, altijd benoemen wat je doet of gaat doen, planningen duidelijk vantevoren doornemen.
Dingen bv. niet vragend stellen, maar duidelijk aangeven. Niet teveel keuzes aanbieden, dat kan ook verwarring scheppen.
autistische kenmerken of trekken
Je kunt autisme zien als een soort schaal, van de ene kant van het spectrum (zo heet het tenslotte ook, Autismespectrum) met geen tot nauwelijks kenmerken, naar de andere kant met extreem autistisch gedrag en autistisch werkende hersenen.
Inderdaad zullen veel mensen iets van autisme in zich hebben. Maar meestal compenseer je dat met andere kenmerken, zodat het niet opvalt of in ieder geval geen probleem vormt. Als gedrag echter wel een probleem gaat vormen, dan is het tijd en zaak om daar iets mee te gaan doen.
Overigens zijn er ook wel degelijk vrouwen die autisme hebben.
eens met gs
Helemaal eens met gs.
En ik lees de hele tijd: ik ben volmaakt communicatief en hij is zo anders.
Wat maakt het uit of hij net zoveel sociale contacten heeft als jij, het gaat om het contact met jou, jij voelt je niet gezien. Kijk hoe je dat kan verbeteren. Je schrijft het al: meer rust inbouwen. En 's avonds die tv uit en elkaar recht in de ogen kijken terwijl je elkaar bijpraat.
Mijntje, elkaar recht in de ogen kijken
Oei, jij hebt duidelijk geen man met autistische kenmerken. Die moet je juist niet recht in de ogen kijken! Vinden ze niet prettig en werkt dus verkeerd uit!
TV uit?! ahhhhh!
Als de beste man een vorm van autisme heeft, heeft hij behoefte aan regelmaat, voorspelbaarheid en een beeldscherm: geen gesprek, geen contact, geen opdrachten. En zeker geen vakantie. Autisme gaat niet over dank zij een weekje weg en bij een vakantie loop je bij allerlei problemen bij autisme (plannen, naar iets onbekends gaan, uit je routine zijn, vertrouwde structuur is weg). Een vakantie plannen, voor de vakantie inpakken, op weg naar je vakantieadres, met vakantie zijn spreek je vaardigheden aan die voor mensen met autisme juist lastig zijn. Maarja, als een vakantie en elkaar eens diep in de ogen kijken, werkte, had je nooit deze problemen gehad, niet? Dat zijn de eerste dingen waar je aan denkt.
anders communiceren
Nee, mijn man zal dat niet hebben 
Maar hoe moet je contact hebben met elkaar met een beeldscherm aan? (dit is in veel huiskamers zo)
En iedereen gaat er maar vanuit dat de man van draadjesstarter een vorm van autisme heeft, terwijl hij misschien tegen burn-out aanloopt of depressief is, dan kan iemand zich ook afsluiten. En als er hyperassertief tegen je wordt gepraat terwijl je op je tenen loopt op je werk werkt dit ook niet communicatief. Het lijkt me zaak voor draadjesstarter om naar zichzelf te kijken, evt. anders gaan communiceren.Niet dat zij hyperassertief praat, dat kan ik niet beoordelen.
Zij schrijft zelf ergens dat het met rust beter gaat, dus het zal ook met spanning te maken hebben.
Is relatietherapie al geopperd, om te leren weer te communiceren?
en oja:
houd je nog wel van hem?
Ik lees dit nergens. Of zoek je redenen om te gaan scheiden? (nl. hopeloos geval)
Mijntje
Precies, dan kan je niet met elkaar communiceren!
Mensen met autisme weten vaak niet hoe ze situaties in moeten schatten. Dat kost hen meer tijd om te puzzelen wat er aan de hand is, meer dan bij mensen die geen autisme hebben. Nieuwe situaties of plekken en omgang met anderen kosten veel puzzeltijd en energie. Ze leveren onbegrijpelijk situaties op die mensen met autisme liever uit de weg gaan. Als ze na die puzzeltijd tot een inschatting zijn gekomen, zijn ze er ook vaak niet meer vanaf te brengen. Dat levert rare en felle discussies en ruzies op als de realiteit en insteek niet overeenkomen. Mensen met autisme zijn vaak burnout en depressief. Ze hebben dan ook veel rust, regelmaat, structuur en voorspelbaarheid nodig. Een beeldscherm is heerlijk om je af te kunnen sluiten van je omgeving. Dan hoef je dus niet te communiceren. Dat wil niet zeggen dat autisme een anti-sociale aandoening is, integendeel. Er zijn genoeg mensen met autisme die contact met anderen nodig hebben. Wel met mate want de hele dag puzzelen is doodvermoeiend.
Als de beste man burnout of depressief is, lijkt het mij sterk dat hij daar al 13 jaar last van heeft.
nou moe
Voor sommigen is het kennelijk al een vaststaand feit dat deze (onbekende!!) man autistisch is ...
Ik lees trouwens nergens dat hij er al 13 jaar 'last van heeft'.
Soms is het een troost om zeker te weten dat de ander 'gek' is, maar het is zelden de weg naar een bevredigende oplossing...
