Hoe hier nou weer uit komen?

klinkt wel enigszins bekend

http://www.psychologiemagazine.nl/web/Artikelpagina/Wil-heeft-Asperger-Eigenlijk-moet-zij-me-uitleggen-wat-liefde-is.htm
Misschien vind je in dit artikel wat herkenning.
Die situatie aan tafel was bij ons ook aan de orde. Na een lange dag waarin mijn man en kinderen met autisme de hele dag sociaal op hun tenen moeten lopen willen ze 's avonds aan tafel geen onoverzichtelijk chaotisch gesprek in een groep maar soms gewoon stilte.
Toen ik dat nog niet wist ging ik daar door heen toeteren met vragen hoe de dag was geweest en kinderen tafelmanieren leren of net wat er aan de orde was. Dat werkte niet, zeg ik er maar als understatement bij. Bij mij thuis is het nogal een drama geworden.
Sociale contact maken leren mijn kinderen op een verbale manier aan. Als ik een knuffel wil moet ik er om vragen en soms even wachten zodat ze zich er op kunnen instellen. Maar ik krijg er soms ook een omdat ze weten dat ik er zelf wel graag mee overvallen wil worden. Dat kun je verbaal uitwisselen. Toen het met mijn zoon heel slecht ging deed ik dat ook wel per email.
In alle gevallen bleek het handig om emotioneel neutraal, concreet, een onderwerp per communicatiemoment, met genoeg denkpauze, uit te wisselen.
Omdat ze veel zaken niet intuitief en reflexmatig kunnen en vaak de omgeving niet in zijn geheel waarnemen en meenemen, worden zaken veelal lang beredeneerd voor het routine is. Dat kost denkkracht en tijd om na te denken. Dus veel geduld is nodig.
Dat is best lastig als je zelf sociaal een veel luchtiger en makkelijker, lees chaotischer in de communicatie, type bent.

emoties en sensaties

Voor buitenstaanders staat de contactname die niet makkelijk gaat op de voorgrond. Mensen met autisme zelf melden juist de overgevoeligheid voor prikkels. De onmogelijkheid om geluiden, geuren, emoties van anderen in te delen en buiten te sluiten, je niet af te laten leiden of zelf emotioneel te laten maken, waardoor ze door een brij aan zaken tot de ander komen. Of ze sluiten alles af en gaan dan volstrekt logisch communiceren. Het is een enorme kunst om daar balans in aan te brengen en het speelt zich allemaal in hun hoofd af.

oke

Een gewone 'hork' dan.

zelf

Bij het lezen van het verhaal dacht ik meteen aan een vorm van ass. Zo gek is dat dus nog niet.

Toch autisme?

Ik moest ook direct aan een vorm van autisme denken. Hoewel de mensen met Asperger die ik ken, juist enorme kletskousen zijn, heel vrolijk en vriendelijk.

er zijn meer vormen

'Vroeger' had je ook nog klassiek autisme, waarbij vertraagde ontwikkeling op alle fronten, hoewel iemand ook nog een goed IQ kan hebben en ver komen, als HFA.
http://www.autismekenmerken.net/autisme-2/klassiek-autisme/
Maar in de nieuwe DSM heet het allemaal PDD-NOS. Autisme of autistische kenmerken. Iemand hoeft niet alle verschijnselen te hebben en heeft ook een eigen karakter.
Zaak is om uit te zoeken waar het anders is en wat daar de voor- en nadelen van zijn.
Autisme heet ook wel extreem mannelijk denken te zijn (Baron-Cohen). Dan is het verschil tussen beide partners gewoon erg groot.
Autisme is gewoon menselijk maar sommige zaken zijn extreem uitvergroot en als je goed observeert nogal opvallend. Door daar rekening mee te houden kun je zorgen dat het geen beperking wordt.

Maakt verder ook niet uit

Het zo maar kunnen dat wat bij AnneJ thuis gewerkt heeft hier ook kan werken. Autisme of niet, de symptomen zijn hetzelfde, dus de remedie mogelijk ook. Proberen kan altijd toch.

Overigens was dit ook het eerste waar ik aan dacht.

Herkenbaar

Beste Maarlen,

Toen ik je verhaal las dacht ik echt: je hebt 't over mijn man....
Praten is lastig, zelfreflectie (van hem) is ver te zoeken.
En inderdaad, veel wat ik probeer aan te geven wordt meteen ontvangen als kritiek; of ik krijg meteen de bal weer teruggespeeld.

Vroeger dacht ik ook: het ligt aan mij, ik kan slecht praten, onderhandelen etc. Maar ja, als ik eea aangaf en hij zei niets terug, hield gewoon 10 minuten zijn mond dicht en als ik dan doorvroeg dan zei hij: 'ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen' of zoiets. Door de jaren heen lukt het me met kleine stapjes beter om eea toch bespreekbaar te maken, alleen zelfreflectie is echt heel moeilijk voor hem.
Bepaalde dingen die ik belangrijk vind: bv als ik emotioneel word en huil dan wil ik graag een arm van hem om me heen heb ik expliciet gezegd en nu doet hij het omdat hij weet dat ik dat fijn vind.
Veel initiatief voor 't gezin heeft hij niet (tav bedenken uitstapjes, vakantie oid). Wel kan hij voor zichzelf dingen bedenken (weekend weg bv). Deels heeft hij dat nodig omdat hij toch meer behoefte aan rust heeft. Door te praten en HEEL EXPLICIET te zijn weet hij nu dat ik het fijn vind als hij ook wat voor het gezin bedenkt. Al is het maar 1 keer per 2 maanden of zo. Af en toe regelt hij nu de vakantie.
Daarnaast is het zeker niet allemaal kommer en kwel. Hij is trouw, als ik iets vraag dan doet hij dat, neemt spontaan bloemen voor me mee. Als ik iets wil dan probeert hij dat mogelijk te maken.
En wat ook wel handig is tav de kinderen dat hij zonder emotie problemen met de kinderen kan oplossen (puber die bv aan 't huiswerk maken moet). En als ik wil dat hij meedoet met een gesprek aan tafel dan probeer ik hem (en de kinderen) te stimuleren door ze elkaar vragen te laten stellen over de dag bv. Ondertussen nu de kinderen ouder worden vragen ze zelf ook meer aan hem, maar uiteindelijk komen ze met de meeste verhalen, vragen wel bij mij.

Ik zou zeggen: zorg vooral goed voor jezelf en wees heel expliciet in wat je van hem verwacht en wat jij prettig vindt.

K_O

ps: tav autisme/Asperger, ook ik dacht hieraan bij de zoon van Maarlen, komt ook omdat ik gekleurd ben; ook hier 2 met diagnose Asperger; Mijn man wil hier niet aan, voelde zich enorm aangevallen toen dat ooit ter sprake kwam, maar ja de appel valt niet ver van de boom natuurlijk. En tav de kinderen en spontaan vragen stellen: als er weinig stress is bij de kinderen dan vragen ze echt wel hoe het met mij is, hoe mijn dag was bv. Misschien ooit aangeleerd, maar nu echt spontaan. Mijn jongste heeft overigens ook vrij regelmatig conflict met mijn man wat leidt tot frustraties bij beiden.
Dat je zoon niet lijkt te luisteren is misschien eerder gewoon niet snel kunnen schakelen, niet kunnen loslaten waar hij mee bezig is. Wat kan helpen is bv aankondigen van te voren dat je over vijf minuten gaat zeggen dat hij moet stoppen bv met tv kijken/computer spelen omdat je dan gaat eten; ik noem maar een voorbeeld.

negatieve uitbarstingen

Kinderen met autisme kunnen veel last hebben van stress doordat ze niet begrepen worden of zichzelf niet begrijpen. Sommige kinderen klagen dat ze niet genoeg hulp krijgen van hun ouders als ze er om vragen. Ook op school kan het veel stress opleveren. Met name als je kind cognitief slim is maar praktisch of wat betreft organisatie of sociale omgang achter loopt.
Soms is hun dag op school zo stressvol dat ze thuis al flippen als er maar een klein dingetje even niet zo makkelijk gaat.
De kunst is om ze dan meer te helpen waar ze dat nodig hebben en stress zien te voorkomen. En ze te helpen om met negatieve emoties, waarschijnlijk sowieso met emoties, te helpen om te gaan.

Nee, het gaat over mijn man!

Net als effen zo, dacht ik echt: het gaat over mijn man. Kleine verschillen in details, maar oh oh, zo herkenbaar. Nooit complimenten (wel veeel kritiek), niet reageren (dus dingen moeten herhalen en dan ben ik een zeur), geen gesprek kunnen voeren, niet kunnen inleven in mij (dus kan nooit bij hem terecht), alles moeten regelen, overal het initiatief moeten nemen (zucht), zich snel aangevallen voelen (en dan in de tegenaanval gaan).

Te herkenbaar.

En "ik ervaar hiervoor te weinig liefdevolle aandacht overdag en dat heeft bij mij direct zijn weerslag in (nog) minder zin hebben in bed." Lees maar even mijn draadje "wanneer nou sex". Ik vermoed dat je het e.e.a. erin zult herkennen.

Al met al: ik vermoed Asperger bij mijn man (zal nooit vastgesteld worden, want hij houdt niet van peuten en het ligt niet aan hem maar aan mij/aan anderen). En ik vermoed het dus ook bij jouw man.

Het slurpt energie, erg vermoeiend/zwaar. Het advies wat ik kan geven: je moet je eigen grenzen stellen. Nee zeggen als het voor jou teveel is. (ik ben daar erg slecht in, daardoor structureel moe, want teveel te doen).

Daarnaast: zorg goed voor jezelf. Doe vooral (ook als hij het niet wil/leuk vindt!) dingen (met vriendinnen, sporten, relaxen, wat dan ook) waar je energie van krijgt. Echt doen! Anders houd je het helemaal niet vol. En dan maar hopen dat je het volhoudt tot de kinderen het huis uit zijn. Dan wordt het vermoedelijk beter, omdat de drukte van de kinderen en vele prikkels/dingen die er geregeld moeten worden weggaan. Oja, ik bespreek dus heel veel dingen die je normaal met je man zou bespreken met een paar vriendinnen (en vraag ook hier regelmatig advies), want aan mijn man heb ik weinig. Gesprekken tot 3 zinnen (of 3 x heen en weer kort iets zeggen) lukken net, daarna duurt het te lang, heeft hij geen zin meer of wordt boos.

Veel sterkte. Helpt de herkenning je?

Weet je

Het is licht ot en missch komt het onaardiger over dan ik bedoel maar ik lees elke keer dat de man geen zelfreflectie heeft (niet alleen in deze draad trouwens) maar vervolgens lees ik vanuit de schrijfster geen enkel iets in de trant van; dat kan ik slecht of dan reageer ik vaak rottig of wat dan ook wat mij wijst op zelfreflectie..... Is het gewoon niet heel menselijk om dat moeilijk te vinden? We doen toch allemaal wat óns goeddunkt (in de hoop dat een ander dat ook zo herkent)? Ik bedoel niet het obligate sorry (hoor) wat veel vrouwen wel hun strot uit krijgen (maar altijd ook menen?) maar echt inzien dat je gewoon enorm kan zeuren of zelf (ook) nooit spontaan wat leuks zegt of een compliment geeft of soms bitchy uit de hoek kunt komen of je slachtofferig kunt gedragen om futiliteiten of...of...of.., waarom lees ik dat nou niet in dit soort draadjes?
Misschien lees ik niet goed ?

Tegenoverdracht

Als ik zo'n post zie als die van de topicstarter dan is mijn eerste gedachte inderdaad; daar gaan we weer, het hele autistisch spectrum gaat weer langskomen. Inderdaad een gevalletje tegenoverdracht van mij dat vooral veel over mij zegt.
Maar ik denk ook dat als TS precies zo praat als dat ze schrijft dat ik mij ook wel in de man kan inleven. Een hele lap tekst, geen witregels, het komt over als een enorme monoloog waarin je nauwelijks adem lijkt te halen Een lange tekst van teleurstelling, desillusies en falen van je man en zoals Teddy al schrijft de zelfreflectie is ver te zoeken. Het zijn natuurlijk allemaal maar pixels, maar dit is het beeld dat het mij geeft. Het cliché is al vaker genoemd hier: de man autist, de vrouw borderline (over-emotionele aandachtvrager), het zijn beide karikaturen voortkomend uit platte tekst hoop ik.
De vraag die dit soort draadjes (samen met alle reacties van "het lijkt mijn vent wel") bij mij oproept is hoe deze relaties ooit gestart zijn. Waren het toen wel leuke invoelende mannen die je graag diep in de ogen keken? Wat is er veranderd sindsdien?

mindfuck

een kenmerk van autisme is dat het met de leeftijd duidelijker wordt (met name de inflexibiliteit en het inlevingsvermogen). Vergeet niet dat het krijgen van kinderen een enorme aanslag is op het vermogen tot flexibiliteit en inlevingsvermogen. (Met de leeftijd vervaagt de charme ook wat). En dan wordt het duidelijk dat het onvermogen dat eerst wordt geëtaleerd als geen zin hebben of iets onzin vinden, in eerste en laatste instantie te maken heeft met een onvermogen en pas daarna als weerzin. Wat je niet kan, wil je ook niet kunnen maar toegeven dat je het niet kan, kan je niet. Dat vergt ook inzicht en communicatieve vaardigheden (naar je gezinsleden) die mensen met asperger niet in huis hebben.

Positieve dingen: geweldige gesprekken als zijn interesse ook enigszins jouw interesse kan rekenen; out-of-the-box denken (waarvan je denkt dat het origineel en zeer intelligent is), absurde opmerkingen (waarvan je denkt dat het droge humor is, maar vaak zijn het letterlijke opvattingen van taal). Een rustige en stabiele man, denk je dan. En gaande de jaren wordt duidelijk dat hij dat absoluut niet blijkt te zijn, tenzij je je aan zijn stramien in het leven houdt. Met kinderen is dat niet te doen. Zoniet, veel woede, agressie waarbij je je steeds afvraagt waar dat vandaan komt. Hij geeft jou de schuld en daar kan je jarenlang een discussie over voeren maar zijn visie verandert niet. Dus begin je alle basale waarden in het leven te herzien.
Met hetzelfde vuur waarmee hij je de relativiteitstheorie uit legde op die borrel (op die leeftijd kon hij dat nog wel aan) beschuldigt hij jou van hem treiteren omdat je de vloer op woensdagochtend hebt gestofzuigd en niet op donderdag. En echt, dat is voor hem de rigide waarheid en jij blijft vertwijfeld achter.. wat doe ik toch verkeerd. Daar kom je niet achter want jij hebt niets verkeerd gedaan. Hoe kan zo'n slimme vent dat nu vinden, het is toch logischerwijs niet mogelijk dat jij die reactie verdient? Als je zo ver bent, ben je heel wat jaartjes verder.

Dikke kans dat hij jou uitzocht, meer dan jij hem. Manier om mensen met Asperger te omzeilen: felle kleding en felle make-up. Geen garantie

emotie

Fijn dat het langzamerhand 'cliche' is. Want daaruit volgt ook dat je mensen daarbij kunt helpen. Inderdaad helpt het om je te realiseren dat jou emoties niet goed aankomen bij iemand met autisme. Als niemand je dat zegt kan het zomaar zijn dat je tevergeefs en toenemend emotioneel reageert op het kennelijke onbegrip.
Ook heeft het zin om kinderen al bewust te maken van dit soort consequenties. Zoon had afgelopen weekend weer een 'eyeopener'. Hij was duidelijk overprikkeld maar reageerde dit af op zijn vriendin en op mijzelf. Met inderdaad 'stofzuiger op de foute dag' argumenten. Toen ik hem aangaf, gelukkig luistert hij naar mij, dat als hij zelf onder druk staat, dat het niet erg handig is om dan uit te halen naar het liefste wat je hebt in je leven. Je staat zelf gewoon onder druk. Dan heb je die neiging, maar je kunt je beter even realiseren wat het is en rust zoeken. Aangenaam zijn voor jezelf en voor een ander. Die dingen zeg ik nogal vaak, maar ineens reageerde zoon aangenaam verrast dat hij dat snapte.
Ik denk dat mijn zoon een goede partner is voor zijn vriendin en dat je hem niet hoeft te vermijden als mogelijke kandidaat partner.
Mensen met Asperger zijn misschien geneigd tot inflexibiliteit en rigiditeit maar verder zijn ze vaak wel heel intelligent en kunnen alles leren, zelfs goede omgangsvormen en jezelf in een relatie goed hanteren.
Het probleem is juist vaak de onbekendheid daarmee waardoor mensen met Asperger, uit ervaren onbegrip, smoesjes gaan hanteren voor zaken waar ze moeite mee hebben. Dat heet 'doen alsof je normaal bent' en daar kan iemand kampioen in zijn zodat je dat niet door hebt.

@ een moeder

Bedankt voor je heldere uitleg! Ik begin er wat van te snappen

Extreme man en extreme vrouw

Er is een theorie die zegt dat asperger/autisme niet meer is dan een extreme vorm van mannelijkheid.

Hoe je de extreme vrouwelijke tegenhanger dan noemt weet ik niet, maar ik ken ze wel. Je herkent ze aan hun eindeloze gepraat. Als twee exemplaren elkaar tegenkomen en je daar in de buurt staat kun je mooi zien dat ze op een staccato manier tegen elkaar praten, vaak zelfs dwars door elkaar heen (wat ze zelf helemaal niet stoort) en elkaars zinnen en verhalen afmaken en aanvullen op een vloeiende manier. Een stilte valt er zelden. OK, ik overdrijf misschien een beetje, maar toch.

Als je zo'n typische vrouw combineert met een typische man vinden ze elkaar wellicht sexueel aantrekkelijk, maar op langere termijn met elkaar om blijven gaan en communiceren is maar al te vaak een illusie.

Het resultaat. Een zwijgende man die alleen met z'n vrienden wat over auto's en voetbal bromt en een kijvende vrouw die hele litanien tegen haar vriendinnen op gaat hangen. En ik kan eerlijk gezegd geen van de twee soorten lang verdragen.

God zij gedankt dat ik en mijn vriendin allebei niet heel mannelijk en niet heel vrouwelijk zijn...

Mooi geschreven

@een moeder Dank voor dit heldere verhaal.

Als ik dit zo lees

Sorry Maarlen, maar dan krijg ik wel een beetje medelijden met je man. jij; zo open, sociaal, communicatief, leuke hobby's, sociaal netwerk, zo lekker goed gelukt. En dan hij: niet zo goed gelukt, weinig vrienden, weinig hobby's, een vrouw die alles regelt en een gezin waarbij hij een beetje voor spek en bonen meedoet. Ik zou er compleet van dichtklappen. Misschien is je man niet autistisch maar depressief.

Je zou misschien denken depressief, maar gezien de rare reacties moet je het met dergelijke mannen denk ik toch bij asperger/autisme zoeken.

Wel denk ik dat vrouwen bij dat soort mannen inderdaad steeds actiever worden om te compenseren wat die mannen niet doen bij gebrek aan inlevingsvermogen, hun behoefte aan rust en gebrek aan flexibiliteit. Vooral als er kinderen zijn.

Voor mezelf sprekend: man doet niet veel (snapt niet dat ik dat heel fijn vind, dat het gewoon erg veel is wat er moet gebeuren met huishouden, geregel en opvoeding kinderen, onderhoud huis etc.) en omdat veel dingen wel moeten gebeuren en ik bovendien veel dingen wel belangrijk vind, ben ik die dingen allemaal gaan doen. Als ik het niet doe gebeurt het immers niet. Dus veel uit nood geboren. Zo voelt het voor mij tenminste.

En mijn man is toch wel vaak genoeg opgewekt, dus depressief, nee, geloof ik niet. Maar wel veel herkenning bij Maarlens verhaal.

nog even

Ik wil nog even kwijt dat de lange lap tekst een soort overlopend emmertje was, de moeizame communicatie met man en zoon kosten mij gewoon veel energie en ik moest het kennelijk even van mij afschrijven (wat ik hier nog nooit eerder had gedaan, ben een overwegend stille meelezer op dit forum). Teruglezend realiseer ik mij dat eea nogal klagerig overkomt en mogelijk ook wel zwart-wit beschreven is door mij. Natuurlijk heb ook ik mijn fouten en ben ik af en toe de brompot, ik ben ook maar een mens. En mijn man is niet een stereotiepe Asperger, maar qua sociaal leven, communicatieve aspecten en 'kar trekken' liggen we soms wel mijlenver uit elkaar...
Bedankt voor de reacties tot dusver,... al begrijp ik niet zo goed waarom sommige mensen (zoals voorgaande poster) het nodig vinden om op brute wijze mij een trap na te geven ... over zwart-wit denken gesproken. Tja.

@Even zo

@Even zo: sorry, onze postings kruisten elkaar. Met voorgaande poster bedoelde ik uiteraard niet jou maar Ef.

Maarlen

Ik neem aan dat je Ef bedoelt (we waren tegelijk aan het typen denk ik).

Je moet maar zo denken, sommige mensen kunnen zich erg moeilijk inleven in anderen en willen graag een ander (in dit geval jou) de schuld geven (ach, dat ben je wel gewend, toch?!!). Niets van aantrekken, ze kan het zich niet voorstellen.

Overigens: ik denk dat veel mannen niet het stereotype Asperger zijn, dat maakt het nog moeilijker vast te stellen, maar bepaalde kenmerken zijn wel zodanig dat ik denk dat er toch wel veel Asperger in zit (bij jouw man en de mijne).

Hombre

Ik snap wel wat jij bedoelt met die vrouwen met dat eindeloze gepraat. Ik heb die neiging ook en een vriendin met een man met ook Asperger-kenmerken ook.

Soms denk ik dat ook dat aspect bij vrouwen van mannen met Aspergerkenmerken in de loop van de jaren erger wordt. Ik vermoed dat dat ook ermee te maken heeft dat ze ZO ontzettend weinig hun verhaalt thuis kwijt kunnen, zich zo (emotioneel) alleen voelen thuis, en het bovendien erg zwaar hebben (in verband met het alleen de kar trekken en omgaan met de onvoorspelbare "nukken" van hun man) dat ze een versterkte behoefte voelen (en mogelijk steeds erger) om hun verhaal bij anderen kwijt te kunnen. Ik herken dat in elk geval bij mezelf, weet niet of andere vrouwen dat herkennen?

onzin

Ik denk helemaal niet dat de man van topicstartster autistisch islam. Ik lees dat hij sociale contacten heeft gehad (maar nu op een laag pitje staan) en dat hij een baan van 40 uurheeft. Ik neem aan dathij daar ook collega's heeft. Dat de kenmerken van autisme erger worden naarmate men ouder wordt herken ik niet. Ik ken autisme van dichtbij en deze mensen zijn van jongsafaan inflexibel, rigide en moeilijk in deomgang. Er werd al eerder door iemand deperssiviteit gesuggereerd. Het kan ook gewoon zijn dat je man ook onvrede voelt over zijn huwelijk. Ongelukkig is. Samen een weekend weg en toch het gesprek aangaan.

Sorry voor de vreemde typo's. Ik zit op een tablet te priegelen en dan gaan soms dinge niet helemaal goed.

Het is niet zozeer het ouder worden dat het gedrag van mensen met ASS extremer maakt, als wel de druk van het leven in een gezin met kinderen, heb ik net hierboven geleerd

mocht je er asperger in herkennen

Kijk dan ook eens hier: http://forum.libelle.nl/forum/Gezondheid_Psychologie/ASSrelatieproblemen_herkenbaar_2/list_messages/66504/0

Juist omdat je als partner vaak niet wordt begrepen door anderen. En ja, ik weet helaas wat het is. Ik ben geen psycholoog die diagnoses mag geven alsof het snoepjes zijn maar ik herken erg veel. Ik ben inmiddels gescheiden. Het was onhoudbaar. Ik noem het "scheiden in het belang van de kinderen".

Ik wens je sterkte en wijsheid toe.

Jij noemt het lekker kort door de bocht onzin omdat de man van TS sociale contacten heeft/had en een fulltime baan heeft.

Mijn ex had dat ook, al waren die sociale contacten achteraf gezien erg oppervlakkig.

De standaardautist of standaardasperger bestaat niet. Mijn kinderen hebben het van hun vader ge-erft maar uiten het allebei helemaal anders.

lala

Lala: ik snap dat je vanuit jouw ervaring er zo tegenaan kijkt. Het spijt mij voor je dat je deze ervaring hebt opgedaan.

Maar desalniettemin: het valt me op dat op het forum gelijk autisme wordt aangedragen zodra een man als nukkig en weinig communicatief wordt omschreven. Met als bottomline: ga maar scheiden van zo'n vent, want daar is geen land mee te bezeilen. Dat vind ik gewoon te ver gaan. Natuurlijk kán er sprake zijn van autisme (zoals in geval van lala), maar er kunnen evengoed andere dingen aan de hand zijn. Bijv depressiviteit of ongelukkig of apathisch zijn. Verder is er een groot grijs gebied tussen extreem normaal en uitgesproken autistisch: bijna iedereen heeft wel wat autistiform gedrag in zich.