Het is moeilijk om gevoelige onderwerpen te bespreken met mijn partner. Op zoek naar de juiste aanpak.
Ik zit in een lat-relatie sinds 2 jaar.
Mijn partner is een lieve en behulpzame man. Maar net als iedereen heeft hij zijn kleine kantjes. Meestal neem ik die er gewoon bij, maar af en toe zijn er dingen die me echt dwars zitten, en die probeer ik dan met hem te bespreken.
Zo vind ik bijvoorbeeld dat hij te veel alcohol drinkt. Dat onderwerp heb ik al enkele keren op een heel voorzichtige manier aangebracht, maar telkens eindigt het met ruzie. En voor wie denkt dat ik het me inbeeld: hij drinkt bij elke sociale gelegenheid bier, ook vaak thuis, minstens 4 dagen per week gebruikt hij alcohol, en als we met vrienden weggaan zijn dat al snel 6 à 10 glazen tijdens een uitje. Ik vind dat veel.
Het lastige punt is, dat wanneer ik met hem wil praten over iets waar ik het moeilijk mee heb, hij heel snel op zijn paard zit. Hij kan totaal niet omgaan met kritiek. Dat geeft hij ook zelf toe. Elke keer zegt hij 'dan gaat het nog moeilijk worden tussen ons, als gij daar een probleem van maakt', of, 'ik doe toch niks verkeerd', of 'ik probeer altijd goed te doen en nu dit weer'... hij wordt dan lastig en doet alsof ik hem ik weet niet hoe hard geschoffeerd heb, en dat is helemaal niet zo.
Dit drinken is maar 1 voorbeeld. Het is elke keer zo, als het gaat over iets waar we het niet eens over zijn. Ik let er heel erg op om het voorzichtig aan te pakken, maar hij gaat meteen in de tegenaanval en verheft dan ook zijn stem.
Deze manier van doen, maakt dat ik onze relatie in vraag ga stellen. Ooit dacht ik dat hij het deksel op mijn potje was, maar ik ga erover twijfelen. Het is moeilijk om te weten waar de grens ligt van dingen die je accepteert en niet accepteert. Daar worstel ik mee...
Erg vervelend allemaal.
Reageert hij altijd op die manier als je hem ergens op aanspreekt of alleen als hij veel gedronken heeft? Gelukkig wonen jullie niet samen en het lijkt me verstandig dit ook zo te houden.
Hij reageert altijd zo als ik iets zeg dat over hem gaat, en dat hem niet aanstaat. Tijdens momenten dat alles in harmonie is, hebben we het heel fijn samen. Maar bij onenigheden wordt het echt lastig. Hij ontkent in dit geval ook dat hij een probleem heeft.
Als dit al jaren zijn manier van omgaan met drank is, en wellicht ook van zijn sociale omgeving, en hij is daar dik tevreden mee, dan is het begrijpelijk dat hij dat niet als een probleem ziet. Jij bent dan in zijn ogen misschien de enige die daar anders tegenaan kijkt. Misschien heeft hij het gevoel dat je hem iets af wil nemen wat hij leuk vindt om te doen en uit hij dat op een bedekte manier. Daar zou ik eens naar vragen. Waarom vind je trouwens zijn alcoholgebruik een probleem ? Gewoon, omdat het jouw ding niet is en je liever niet samen bent met iemand die van een glaasje houdt of wordt hij er lastig, sentimenteel of anderszins vervelend van ?
Wat mij meer zorgen zou baren dan zijn alcoholgebruik is de manier hoe hij met jouw kritiek omgaat: dat hij de slachtofferrol kiest en dat hij manipuleert. Ik vind het een teken aan de wand.
ik zou dat niet pikken en het ook meteen benoemen iedere keer als hij dat probeert.
er niet over in discussie gaan. Wanneer hij in de slachtofferrol kruipt en gaat manipuleren dan kan het daarover gaan (hoe komt het dat je dat doet?) als hij daarvoor open staat. Zo niet dan is het gesprek afgelopen. Je wilt een normaal, open en volwassen gesprek en niets anders. Mijn man kon af en toe ook zo zijn, hij heeft geleerd om het anders aan te pakken. Dat kostte tijd, maar het kan dus wel.
Zonne, wat was ervoor nodig om die verandering bij je man voor elkaar te krijgen?
Zonne2017 schreef op 05-01-2022 om 20:48:
Als dit al jaren zijn manier van omgaan met drank is, en wellicht ook van zijn sociale omgeving, en hij is daar dik tevreden mee, dan is het begrijpelijk dat hij dat niet als een probleem ziet. Jij bent dan in zijn ogen misschien de enige die daar anders tegenaan kijkt. Misschien heeft hij het gevoel dat je hem iets af wil nemen wat hij leuk vindt om te doen en uit hij dat op een bedekte manier. Daar zou ik eens naar vragen. Waarom vind je trouwens zijn alcoholgebruik een probleem ? Gewoon, omdat het jouw ding niet is en je liever niet samen bent met iemand die van een glaasje houdt of wordt hij er lastig, sentimenteel of anderszins vervelend van ?
Wat mij meer zorgen zou baren dan zijn alcoholgebruik is de manier hoe hij met jouw kritiek omgaat: dat hij de slachtofferrol kiest en dat hij manipuleert. Ik vind het een teken aan de wand.
ik zou dat niet pikken en het ook meteen benoemen iedere keer als hij dat probeert.
er niet over in discussie gaan. Wanneer hij in de slachtofferrol kruipt en gaat manipuleren dan kan het daarover gaan (hoe komt het dat je dat doet?) als hij daarvoor open staat. Zo niet dan is het gesprek afgelopen. Je wilt een normaal, open en volwassen gesprek en niets anders. Mijn man kon af en toe ook zo zijn, hij heeft geleerd om het anders aan te pakken. Dat kostte tijd, maar het kan dus wel.
Blijkbaar wordt hij er lastig van en dat maakt het vervelend. Bovendien is zoveel drinken echt niet gezond. Ik kan me goed voorstellen dat Lilyli het graag anders ziet, zeker gezien zijn manier van reageren.
Zo veel en zo vaak alcohol is ongezond en problematisch. Dan ben je volgens de normen echt wel alcoholist. Ik kan me voorstellen dat je daar problemen mee hebt. Ik vind zijn gebrek aan zelfreflectie ook wel problematisch. Als iemand meteen boos wordt bij het minste of geringste aan commentaar zou ik er niet mee samen kunnen leven. En ik denk dat dit punt dan in alle relaties een probleem gaat zijn. Tenzij er iemand komt die hem als een koning behandelt, hem op handen draagt en nooit ergens commentaar op levert.
Dit is een houding die hem niet echt verder gaat brengen in het leven. Ook in relaties met vrienden en op werk gaat dit een keer tegen hem werken.
Eens met MamaE. Zoveel alcohol is niet gezond en klinkt als een verslaving. Maar hoe erg dat is hangt voor mij nogal af van hoe hij zich gedraagt met zoveel alcohol op. Heeft hij geen nare dronk dan zou ik me er minder zorgen over maken. Hij is tenslotte een volwassen man. Je kunt wel je zorgen bespreken, maar niet voor hem bepalen waar de grens ligt.
Maar zijn reacties zijn wel echt reden tot zorg. Ik zou denk ik (relatie)therapie voorstellen, want dit lijkt me een coping-mechanisme dat hij vanuit zijn jonge jaren mee heeft genomen, maar wat hem nu echt niet meer helpt. Integendeel. Dit is een tikkende tijdbom onder jullie relatie. Dus dit is waar ik (eerst) op in zou zetten, en dan die alcohol wellicht later nog eens aankaarten, als jullie nieuwe manieren hebben gevonden om te communiceren.
Je kunt als aanloopje het boek Houd me vast van Sue Johnson eens lezen. Dit gaat over de vaste, negatieve/destructieve patronen in relaties en hoe die te doorbreken.
Temet schreef op 06-01-2022 om 08:42:
Zonne, wat was ervoor nodig om die verandering bij je man voor elkaar te krijgen?
Telkens het gesprek stopzetten op het moment dat hij het slachtoffer ging uithangen en/of zaken probeerde te manipuleren en dat ook meteen benoemen en helder en kort uitleggen. Je manipuleert nu want …. Vervolgens verder praten over hoe het komt dat hij dat nodig had als er sprake was van kritiek op zijn gedrag. Na aanvankelijke protesten begon hij het patroon te zien bij zichzelf, dat vond hij het zelf ook niet prettig en daarom is hij eraan gaan werken. Met goed resultaat want we hebben nu hele fijne gelijkwaardige en open gesprekken.
Ik moet er wel bijzeggen dat ik door een eerdere nare relatie een goed afgestelde radar heb ontwikkeld voor dit soort gedrag en er ook allergisch voor ben geworden. Als hij in ontkenning was blijven hangen dan was ik niet met de relatie doorgegaan.
Andersom heeft hij mij ook op dingen gewezen die ik anders moest aanpakken. Zo hebben we samen een ontwikkeling doorgemaakt. Geen eenrichtingsverkeer dus.
Klinkt heel erg bekend. Mijn vriend reageert ook nukkig of arrogant als ik wat zeg over zijn drinkgedrag of andere persoonlijke zaken die hij niet wil horen. We zijn nu 5 jaar bij elkaar en ik heb geleerd ermee om te gaan. Dat hij zich aangevallen voelt, is voor mij een teken dat hij donders goed weet dat het niet goed zit wat hij doet. Ik heb in de loop der jaren geleerd dat ik het beste gewoon kan zeggen wat ik er van vind en verder niet in discussie gaan. Het is een mededeling, waarna ik dan over ga op de orde van de dag. Als hij begint te pruttelen, zeg ik "Dat is gewoon wat ik ervan vind. Wat zullen we eten vanavond?" Zo neem ik de lading van het onderwerp weg en ik weet dat hij er echt wel over nadenkt.
Op die manier is hij stukje bij beetje begonnen te veranderen. Niet alleen het drinkgedrag is normaal te noemen (nu alleen bij speciale gelegenheden en af en toe een biertje 's avonds), maar ook zijn offensieve reacties zijn een stuk minder. Het is geen thema meer wie gelijk heeft of niet. En als ik even genoeg heb van zijn gemok of verbale arrogantie, ga ik wat anders doen in een andere ruimte. Soms zegt hij zelfs uit het niets, dat hij aan zichzelf werkt en weet dat hij beter anders zou moeten reageren. Dan geef ik hem een kus en ga er niet verder op in. En ik ben gestopt met me af te vragen waarom hij dit of dat doet.
Dus het is een soort combinatie van accepteren en toch grenzen stellen. Voor ons werkt dat goed.
Fély schreef op 06-01-2022 om 15:53:
Klinkt heel erg bekend. Mijn vriend reageert ook nukkig of arrogant als ik wat zeg over zijn drinkgedrag of andere persoonlijke zaken die hij niet wil horen. We zijn nu 5 jaar bij elkaar en ik heb geleerd ermee om te gaan. Dat hij zich aangevallen voelt, is voor mij een teken dat hij donders goed weet dat het niet goed zit wat hij doet. Ik heb in de loop der jaren geleerd dat ik het beste gewoon kan zeggen wat ik er van vind en verder niet in discussie gaan. Het is een mededeling, waarna ik dan over ga op de orde van de dag. Als hij begint te pruttelen, zeg ik "Dat is gewoon wat ik ervan vind. Wat zullen we eten vanavond?" Zo neem ik de lading van het onderwerp weg en ik weet dat hij er echt wel over nadenkt.
Op die manier is hij stukje bij beetje begonnen te veranderen. Niet alleen het drinkgedrag is normaal te noemen (nu alleen bij speciale gelegenheden en af en toe een biertje 's avonds), maar ook zijn offensieve reacties zijn een stuk minder. Het is geen thema meer wie gelijk heeft of niet. En als ik even genoeg heb van zijn gemok of verbale arrogantie, ga ik wat anders doen in een andere ruimte. Soms zegt hij zelfs uit het niets, dat hij aan zichzelf werkt en weet dat hij beter anders zou moeten reageren. Dan geef ik hem een kus en ga er niet verder op in. En ik ben gestopt met me af te vragen waarom hij dit of dat doet.
Dus het is een soort combinatie van accepteren en toch grenzen stellen. Voor ons werkt dat goed.
Hier ook hetzelfde, gelukkig is het hier niet dagelijks (of dan in elk geval kleinere hoeveelheden, niet dronken) dus dat scheelt nog iets. Maar het is wel vervelend en als het echt de spuigaten uitloopt, dan zeg ik er wat van en dan niet altijd op rustige toon. Ik kan best een kreng zijn namelijk.
Poezekat schreef op 06-01-2022 om 16:06:
[..]
Hier ook hetzelfde, gelukkig is het hier niet dagelijks (of dan in elk geval kleinere hoeveelheden, niet dronken) dus dat scheelt nog iets. Maar het is wel vervelend en als het echt de spuigaten uitloopt, dan zeg ik er wat van en dan niet altijd op rustige toon. Ik kan best een kreng zijn namelijk.
Hihi, ik ook hoor. Alleen weet ik dat ik bij mijn vriend meer bereik met "subtiele manipulatie" 
. Mijn zwijgende blikken kunnen heel venijnig zijn, maar dan heeft hij niets om tegen te argumenteren.
Interessante en heel nuttige reacties, dank jullie wel.
Gisteren verliep het gesprek dus heel moeizaam. Vandaag heeft hij wel initiatief genomen het uit te praten. Dat is voor morgenavond gepland (wij wonen niet samen).
Ik hoop dat het goed verloopt... Want zoals iemand hier zei: zijn manier van reageren legt een serieuze druk op onze relatie, ook al houden we van elkaar. Hij zegt trouwens altijd zelf dat hij geen ruzie kan maken, en het vreselijk vindt als er ruzie ontstaat.
Ik heb vandaag met iemand gesproken die me wat bijbracht over verbindend communiceren. Dat ga ik toepassen.
Om nog te antwoorden de vraag waarom ik me zo stoor aan zijn alcoholgebruik. Ik vind een gezonde levensstijl erg belangrijk. Ik ben geen freak, maar let er wel op. En dat drinken gaat er lijnrecht tegenin. Ik gun het hem echt wel om te genieten van een of meer biertjes, ik kan dat zelf ook met een lekkere wijn of een cocktail. Maar als drinken zuipen wordt, daar kan ik echt noet tegen omdat ik dat gewoon ongepast en onfatsoenlijk vindt. En dan bedoel ik nog meer het drinken op zich. Want van hetc
effect dat het op zijn gedrag heeft, heb ik weinig last. Het is helemaal niet dat hij altijd stomdronken rondloopt.
Wist je dat hij zoveel dronk toen je hem leerde kennen ? Ik weet het niet, het lijkt me heel moeilijk en ook niet helemaal eerlijk om een ander jouw levensstijl op te leggen alleen omdat jij vindt dat dat beter voor hem (en voor jou) is. Wat de een ongezond noemt noemt de ander bourgondisch. (Even afgezien van het feit dat veel drinken uiteraard objectief gezien niet gezond is)
Als je roken vreselijk vindt ga je toch ook geen relatie aan met een roker en zeg je na verloop van tijd dat je vindt dat hij moet stoppen omdat het tegen jouw levensstijl ingaat (en als stok om de hond te slaan dat het ongezond is)
Om het gesprek niet meteen al te laten ontsporen zou ik niet meteen over dat verschil in visie over drankgebruik beginnen.
Veel succes in ieder geval
Ik lees een paar interessante dingen. Om het even grof samen te vatten: Jij hebt een overtuiging (een mens moet gezond leven) die je vriend niet heeft. Je spreekt je vriend erop aan dat hij niet voldoet aan jouw overtuiging.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je vriend zich aangevallen voelt in die situatie. Los van het feit of hij inderdaad teveel drinkt. Hoe breng je die boodschap? In de jij-vorm? Dan gaat het gegarandeerd mis. Wat doet het met jou als hij teveel drinkt? Heb je er daadwerkelijk last van? Of maak je je oprecht zorgen over zijn gezondheid? Dat is heel iets anders dan dat je het gewoon ongezond vindt. Misschien vindt je vriend dat ook wel, maar kiest hij liever voor plezier en vermaak dan voor gezondheid. Ik denk dat het sowieso niet goed is om je vriend 'aan te spreken' op iets, behalve als het gedrag is dat echt schade aan iets toebrengt. Het gaat erom wat het met jou doet. En dan is de kunst om hem te dat te vertellen zonder hem te beschuldigen en zonder jouw normen als de enige echte te zien.
En hoe oud zijn jullie? Hebben jullie al andere relaties gehad? Welke patronen speelden daarin? Worden die getriggerd? Bij jou én bij hem? Ik denk dat het allemaal veel te maken heeft met je eigen overtuiging en hoe je het brengt. Ik denk dat je er heel veel aan kan hebben om inderdaad verbindend te communiceren. Als je dat niet gewend bent, moet je niet verwachten dat dat gelijk lukt natuurlijk want het vergt oefening om dat in de vingers te krijgen. Misschien kan je aan je vriend vertellen dat je dat graag samen zou willen oefenen? Dan maak je er een gezamenlijke ontdekkingstocht van. Waarin je ook leert wanneer je van elkaar kan verwachten welke normen je elkaar mag 'opleggen'.
Veel succes iig, goed en respectvol communiceren kan retemoeilijk zijn. Ik ben zelf door schade en schande wijs geworden🤷.
En is het misschien ook zo dat vriend als hij in zijn 'lieve' zelf zit, eigenlijk een beetje op zijn tenen loopt, ergens aan wil voldoen en dat zijn gebrekkig met feedback omgaan daar een tegenhanger van is?
