Het houdt niet op, niet vandaag.. en dan?

Bezorgde oma (lang)

Wat een vreselijke situatie. Voor mij klinkt dit echt als borderline. Heel herkenbaar voor mij, ik ben hiermee als jongvolwassene gediagnosticeerd. Mijn situatie was veel minder ernstig, ik had toen ook geen kinderen. Maar toch kan ik bijna voelen wat jouw kind waarschijnlijk voelt als hij/zij echt borderline heeft. Voor borderliners is de angst om verlaten te worden groot. Ouders die emigreren is alleen nog maar te zien en te voelen als in de steek gelaten worden. En dus sla je keihard terug, omdat dat de enige manier is die je kent om jezelf te beschermen tegen dat diepgewortelde gevoel van onwaardig zijn. De schuld voor escalaties ligt altijd bij de ander, zelfreflectie is niet (sterk) ontwikkeld. Daarbij is ook nog eens alles zwart-wit, dus als je iets doet wat je kind aanstaat, ben je meteen helemaal slecht. En in dat negatieve gevoel kan elke schijnbaar onschuldige opmerking een borderliner ontzettend kwetsen. Waarna zelfbescherming in de vorm van een woede-uitbarsting volgt.

Ik vind het moeilijk je advies te geven. Ik denk dat je het in de ogen van je kind toch nooit goed kunt doen. Dat was niet anders geweest als je in NL was blijven wonen. Vergeet niet dat veel borderliners erg goed zijn in manipuleren, en je kind zal waarschijnlijk precies weten hoe op jouw gevoel in te werken. Blijf liefde geven, hoe moeilijk dat ook is. Laat op alle mogelijke manieren zien dat je er voor je kind bent, maar ga daarbij niet over je eigen grenzen.

Ik wens je heel veel sterkte. Ik leef met je mee, en ook met je kind eigenlijk. Ik hoop intens dat je een manier weet te vinden om tot je kind door te dringen.

De lichamelijke kant

http://www.biologicalunhappiness.com/dutch.htm

Derden?

Ik weet het ook niet hoor, maar kun je als oma niet bezorgd bellen naar de school van de kinderen, hun leerkracht spreken?
Sterkte!

Woede = pijn

Het gevoel van 'naderend onheil' is erg herkenbaar. Voor mij behoort dat (op dit moment) tot het verleden omdat de persoon met borderline op enige afstand tot mij leeft en de borderline-kenmerken pas extreem naar boven komen in periodes van grote stress. Het is dus al een aantal jaren rustig hier en daar ben ik zeer dankbaar voor. Het ontwrichtte mijn hele leven om zo bang te zijn dat er iets vreselijks zou (kunnen) gebeuren. Ik realiseer me achteraf dat ik daar (logisch ook) niet erg helder van ging denken. Het is ontzettend moeilijk om de realiteit te accepteren dat iets als een familiedrama kan gebeuren en dat je niet werkelijk iets 'beslissends' kunt doen om dat tegen te houden. Ik bedoel: je kunt altijd van alles doen maar of het ook het gewenste resultaat gaat hebben is de vraag. Dat is natuurlijk altijd zo, maar in zo'n situatie is het belang van ingrijpen en het bereiken van een bepaald resultaat zo groot (letterlijk op leven en dood) dat de machteloosheid gekmakend is. Ook in mijn situatie waren er kinderen bij betrokken. Het is bijna niet te harden om met die angst en pijn te leven. Ik heb daar echt hulp bij nodig gehad om weer helder te worden, om me niet te laten meeslepen door mijn eigen gevoelens (wat meestal betekende dat ik die ander de huid volschold, verwijten maakte). Het heeft me een jaar gekost om daar een beetje een weg in te vinden, om in ieder geval de heftigste escalaties te vermijden. Voor mij waren een aantal dingen belangrijk:
Realiteitszin: je kunt vinden dat die anders iets niet zou moeten doen maar de realiteit is dat ze het wél doet. Je kunt niet uit blijven gaan van het normale, van wat die ander eigenlijk zou moeten doen. Je moet gaan denken en handelen vanuit wat die ander werkelijk doet. Simpel voorbeeld: in een gesprek over een gevoelig onderwerp kun je de spanning bij die ander voelen oplopen. Je kunt dan vinden dat het echt nodig is dat het onderwerp op dat moment besproken wordt en ook vinden dat je in je recht staat, gelijk hebt of weet ik veel wat. Maar de realiteit die je bij die ander ziet is dat de situatie escaleert als je dat gesprek doorzet. Je kunt dan 100% gelijk hebben maar als de simpele realiteit is dat je het gewenste resultaat niet bereikt en dat er een escalatie plaatsvindt, die heel veel schade toebrengt aan de toch al slechte/broze relatie is het toch echt beter om het gesprek op dat moment te stoppen en het eventueel later nog eens te proberen.
Zorg voor jezelf: Om zo nuchter te kunnen handelen, is het belangrijk om voor je eigen pijn te zorgen. Die ander gaat jouw pijn niet oplossen. De 'borderliner' kan je daar zelfs niet bij helpen. Je kunt niet uitgaan van het normale. En dat is geen moreel ding. Zij is (op zo'n moment) niet in staat tot het nemen van enige gezonde verantwoordelijkheid voor háár gevoel. Het is voor weinig mensen gemakkelijk om op een heldere manier om te gaan met moeilijke emoties als verdriet, woede en angst. Maar in het land der blinden is eenoog koning. Jij zult 'de wijste' moeten zijn. Nogmaals, niet omdat dat een morele verplichting is maar omdat de reële situatie je daartoe dwingt. In mijn ervaring is het het meest effectief om 'emotieloos' te communiceren met een 'borderliner'. Je kan wel zeggen dat je een emotie voelt maar je kan hem beter niet laten zien. En als het contact (bijna onontkoombaar) enorm sterke gevoelens bij je losmaakt, moet je een andere manier zien te vinden om die te uiten en los te laten.
Woede = pijn: Ik denk dat je er vanuit kunt gaan dat jouw dochter onvoorstelbare emotionele pijn lijdt. Als jij denkt dat jij pijn hebt, en dat is onmiskenbaar zo, ga er dan maar vanuit dat haar pijn een veelvoud daarvan is. De verhalen die zij eruit kraamt over waar die pijn vandaan komt zijn waarschijnlijk grotesk uit proportie. De verwijten die ze jou maakt, zijn een uitdrukking van haar gevoel en ervaring, geen weerspiegeling van reële gebeurtenissen. Je kunt ervan uitgaan dat haar omgang met gevoelens niet reëel is. Dat betekent dat je de verhalen die ze vertelt, langs je neer kunt leggen maar dat het, om iets van een relatie te kunnen hebben, wel belangrijk is om iets van erkenning te geven en begrip te hebben voor dat ze voelt wat ze voelt.
Grenzen stellen: begrip hebben wil niet zeggen grenzeloos zijn. Grenzen stellen is ontzettend belangrijk in de omgang met een iemand met borderline. Het feit dat je begrip hebt voor haar gevoel, wil niet zeggen dat je het grensoverschrijdende gedrag dat hoort bij de gestoorde omgang daarmee moet accepteren. Zij doet steeds een beroep op jou om het in orde te maken voor haar, haar pijn op te lossen, en ze suggereert dat je dat zou kunnen als je dat maar zou willen. Dat is dus niet zo. Het enige wat erop zit, is dit zeer standvastig uit te dragen. Daar zal ze zich in eerste instantie heftig tegen verzetten. Het werpt haar nog verder terug op zichzelf en dat is natuurlijk erg pijnlijk. Maar de schemerzone, van hoop hebben en daarin steeds teleurgesteld worden, is ook gruwelijk. En daar komt nooit een einde aan. Als zij consequent teruggespiegeld krijgt dat jij haar probleem niet kan oplossen, zal ze linksom of rechtsom op een andere manier met haar lijden moeten omgaan. Als het haar echt niet lukt, zal ze intens boos blijven op jou en op de hele wereld. Met het risico dat ze er een eind aan maakt. Maar dat risico is er nu ook. Als er nog wat gezondheid aan te boren is, zal ze iets van grond in zichzelf vinden. Nu vindt ze die niet omdat ze dwangmatig naar de buitenwereld gaat. Als die buitenwereld minder sjoege geeft, moet ze wel in zichzelf iets vinden. Grenzen stellen is dus niet alleen voor jou maar ook voor haar belangrijk. Met ook grote risico's, dat wel. Maar je hebt geen reëel alternatief.
Het is een lang, niet al te vrolijk verhaal geworden. Het is niet de bedoeling je in de put te praten. Ik hoop echt dat je erin herkent dat ik probeer je te laten zien dat ik aangrijpingspunten heb gevonden voor het omgaan met zeer reëel lijden. Zowel bij mezelf als bij die ander. Ik heb geen mogelijkheid gevonden om het lijden helemaal te beëindigen en ik heb ook niemand ontmoet die dat bij deze stoornis wel kan of belooft.
Ik wil je in ieder geval heel veel kracht en liefde wensen om jezelf staande te houden in deze situatie en om de pijn die erdoor veroorzaakt wordt te dragen en te delen met mensen.
Groet, Jo Hanna

Jo hanna

Wat heb je dat ontzettend goed verwoord zeg!
Ik hoop dat je er iets aan hebt, bezorgde oma, hierin wat handvatten ziet. Want dat is je heel erg gegund.

Xxxx

Wat een wijze raad van jullie allemaal! En onvoorstelbaar lief dat jullie je zo verdiepen in onze ellendige situatie. BPS, em Jo Hanna, jullie postings heb ik wel tien keer gelezen. Ik herken alles zo enorm over wat jullie schrijven! Hier heb ik veel aan. Jullie moeten eens weten hoe jullie me helpen. Er vormen zich bij mij na wanhoop weer concrete plannen. Ik koester dit forum en jullie allemaal. Ik ben niet meer alleen met mijn zorgen.

Dat ontroert mij dan weer

Ik weet zelf nog heel goed hoe belangrijk het voor mij was her- en erkenning te vinden en deze pijn en angst te delen. Er zijn mensen die dat voor mij hebben gedaan en ik ben blij dat ik dat voor jou kan doen.
Groet, Jo Hanna

Geen schuldgevoel

Jo Hanna en ik kennen elkaar van hier; ik had ook zo'n 'naaste'. Dus bezorgde oma, jouw verhalen herken ik ook.. kan me ook herinneren dat ik eerder van je heb gelezen.
Er is al veel geschreven hier en goede tips gegeven. Kan daar weinig meer aan toevoegen, behalve dat die Stichting Labyrinth-in-perspectief een hele goeie is. Ook om je aan tips te helpen hoe hier mee om te gaan.
Wat me verder opvalt aan je verhaal is radeloosheid en schuldgevoel, het 'wat heb ik toch verkeerd gedaan dat mijn kind zo is'. En daar moet je echt absoluut van af! Ik herken dat goed; mijn 'naaste' verweet zijn geestelijk onwelzijn altijd aan zijn omgeving, zijn ouders en uiteindelijk aan mij, want er moet en zal een zondebok c.q. verklaring zijn als je je zo voelt en je begrijpt zelf niet hoe het komt. Alle relaties werden dan ook afgekapt. Ons huwelijk is inmiddels kapot en zijn ouders zijn net zo radeloos als jij; hij wil absoluut geen contact meer met ze. Ik heb dat contact overigens wel.
Onze situatie was wat dat betreft net iets anders; zijn ouders wilde niet inzien hoe ziek hij was, ook niet toen ik het niet meer aan kon en het tot scheiding kwam. Pas later zijn ze tot inkeer gekomen en nu heb ik weer een goed contact met ze. Zodat ze hun kleinkinderen ook weer zien.
Brengt me op de partner van jouw kind. Je schrijft dat hij (?) maar blijft volhouden. Dat zal waarschijnlijk ook met de moed der wanhoop zijn, als ik jouw verhalen zo hoor. Petje af voor die partner, die er dan hopelijk voor zorgt dat de kinderen toch nog een enigszins stabiel thuis hebben. Alle kans dat partner op het punt van knappen staat. Ik zou hem/haar althans laten weten, al is het maar via facebook of zo als jullie verder geen contact hebben, dat jullie 'het weten' (want oh het is zo'n taboe) en hij/zij altijd op jullie terug mag vallen. Dat kan al een grote troost zijn!
Heel veel sterkte!

Brief/mail

Kun je je kind geen brief/mail sturen? Waarin je duidelijk aangeeft wat je zorgen zijn en dat je graag wil helpen. Weet je kind dat er mogelijk sprake is van borderline? Ik weet nog dat die wetenschap mij veel rust gaf, het gaf een verklaring voor mijn gedrag. Toen pas was ik bereid om hulp te gaan zoeken, voor die tijd dacht ik 'gewoon' dat ik een slecht persoon was en dat niks dat kon veranderen. Wellicht helpt het om de partner van je kind hierover in te lichten.

Arawen en bps

Ik huiver om partner te schrijven. Misschien komt mijn kind dit aan de weet en voelt zich door ons beiden verraden. Terwijl partner denk ik de enige is die kind nog kan vertrouwen. Maar misschien moet ik het er toch op wagen. Ik zou denk ik heel blij zijn met deze steun. Als ik in de schoenen van de partner stond.
Mijn kind heeft al een paar jaar begeleiding van een psychiater. Als ik mijn kind moet geloven vindt hij dat er helemaal niks aan de hand is met mijn kind, alleen een beetje gestressed en zijn er alleen afspraken wanneer kind dit nuttig vindt, op initiatief van kind. Ik heb mijn kind voorgesteld om samen met deze psychiater te gaan praten, enerzijds om met procesbewaking van hem de problemen te kunnen bepraten die mijn kind met ons heeft. Anderzijds zou ik wel eens uit de mond van deze therapeut zelf willen horen hoe hij er tegenover staat. Maar daar wil kind niets van weten. Ik kan haast niet geloven dat deze psychiater vindt dat er ‘niets aan de hand’ is. Ik heb gezocht wat zijn specialisatie is en dat is oa agressief gedrag bij ambulante psychiatrische patienten. Ik kan me ook nauwelijks voorstellen dat de kinderbescherming een onderzoek naar het gezin heeft gedaan, zonder tegen te komen dat mijn kind onder behandeling is (geweest). Er zou dan toch contact moeten zijn geweest. Ik vind het echt onmogelijk om te geloven dat de psych en de kinderbescherming dit beiden zouden missen.
Ik heb tot nu toe niet geopperd aan kind dat ik denk dat er wellicht sprake is van borderline. Ik sta er huiverig tegenover. Ze zal ongetwijfeld exploderen. Maar ik twijfel wel. De deur is toch al weer dichtgesmeten. Denken jullie dat het beter zou zijn? Ik kan me ook voorstellen dat het rust zou kunnen geven. Ik denk dat mijn kind zich inderdaad verschrikkelijk slecht voelt over haar gedrag en heel haar leven.
Arawen, het is lastig om me niet schuldig te voelen, ik heb een enorme lading verwijten over me heen gekregen en vraag me voortdurend af of, hoe en wat ik anders had moeten doen. Al heeft dat geen inderdaad zin. Daarmee verander ik niets, en daarbij, ik weet dat ik een zo goed mogelijke moeder ben geweest en ben. Natuurlijk niet perfect. En dat spijt me oprecht.
De herkenning die ik hier vind en het hart onder de riem doen me zo goed. Het is zo’n troost en steun die ik van jullie krijg. Ik zou willen dat mijn kind en het gezin van kind ook een beetje van deze troost zou kunnen ervaren. Er zijn hier alleen maar slachtoffers. Het is zo ellendig.

Niets aan de hand aldus de psychiater

Als de dochter werkelijk een Borderline persoonlijkheidsstoornis heeft of iets dat daar dicht bij ligt, dan is (in nederland) onderdeel van de behandelattitude om te de-escaleren en te relativeren. Kort door de bocht gezegd: deze mensen maken overal een drama van en als je niet oppast zijn alleen nog maar gericht op het krijgen van meer aandacht en gaan heel ver om dit te krijgen. Dit gedrag is onderdeel van hun stoornis en een behandelaar zal nooit tegen een patiënt in deze categorie zeggen dat het in zijn ogen heel ernstig is, want onmiddellijk zal de patiënt zich ernaar gedragen.
Het kan dus heel goed dat de psychiater sussende en relativerende houding heeft, maar dat hij tegelijk weet dat zij ernstig gestoord is. Ik heb niet alle berichten doorgelezen en weet niet in welk l;and de dochter woont. In Nederland zijn er ondersteunende cursussen voor kinderen van psychiatrische patiënten en horen gezinsgesprekken bij de meeste behandelingen. Ik denk dat het goed is te proberen om de behandelaar te spreken te krijgen en uit te zoeken hoe de kinderen (en partner) ondersteunt kunnen worden.

Lastig

Ik, via die 'naaste', genoeg ervaring met de GGZ en van daaruit weet ik dat je als familie geen poot aan de grond krijgt. De privacy-regeling binnen de GGZ is bijzonder streng. Partner of familie krijgt alleen contact met de behandelaar met patient zelf erbij en dan mag behandelaar alleen vertellen waar patient toestemming voor geeft. Staat patient niet open voor de diagnose die de behandelaar eigenlijk heeft gesteld, dan zal de familie die dus ook niet horen.
Ik zelf ook wel eens in wanhoop met mijn (toen nog) man bij zijn behandelaar gezeten, die echter met een stalen gezicht bleef beweren dat 'ze niets konden vaststellen'. Zelfs niet nadat man een zelfmoordpoging had gedaan. Ook toen ik via de kliniek die hem behandelde hulp voor onze kinderen probeerde te krijgen (de zogenaamde KOPP groep) kreeg ik nul op het rekest. Want de patient moest het er mee eens zijn, en die was dat niet. Er was immers niets aan de hand?? Alles valt of staat dus met de mate waarin de patient bereid is (of kan) ziekte-inzicht te tonen. Ik kan niet inschatten in hoeverre dit bij jouw dochter het geval is.
Overigens heb ik toen wel ondersteuning gekregen via de familie-vertrouwenspersoon van de kliniek. Die is voor me gaan informeren bij de behandelaars (ivm die KOPP groep voor de kinderen) en toen bleek dat de behandelaars wel degelijk mijn wens begrepen en ondersteunden, maar dat hun relatie met de patient belangrijker was en niet verstoord mocht raken. Want dan zou de patient zich niet meer laten helpen en waren ze nog verder van huis. Dat idee gaf mij rust; de behandelaars erkenden dus wel degelijk dat de situatie met man serieus was, maar ze konden hier even niets doen. Ik heb toen zelf een andere oplossing voor de kinderen gezocht, buiten de kliniek.
Mijn ervaring met die familie-vertrouwenspersoon is dus erg positief. Ik heb haar later ook nog wel eens aan de telefoon gehad, toen ik even niet wist hoe ik iets moest regelen v.w.b. de kinderen. Zij kon mijn 'ingang' zijn naar de behandelaars, waar ikzelf geen contact mee kreeg. Als er in het geval van jouw dochter een GGZ betrokken is, dan zou daar ook een vertrouwenspersoon moeten zijn, waar je je zorgen zou kunnen neerleggen. Overigens; jouw bijna terloopse opmerking dat je dochter's biologische vader ook bekend was met psychiatrische problemen en zichzelf heeft omgebracht is een heel sterk argument om jouw zorgen serieus te nemen, ook voor zo'n vertrouwenspersoon. Dergelijke problematiek heeft immers zeker een genetisch component.

Misschien is dat ook voor jou een ingang, of anders weet die persoon misschien beter wat je wel zou kunnen doen.
Overigens denk ik dat jouw dochter vreselijk blij moet zijn met jou als moeder, die ondanks alles vol liefde de deur voor haar open blijft houden. Je kunt ook niet meer doen dan liefhebben, wat je ook haar hele kindertijd en jeugd hebt gedaan. Als je werkelijk zo'n verantwoorde en meelevende moeder bent als je hier over komt, en dat denk ik wel, dan valt je echt, ECHT niets te verwijten.

Loslaten

Ik zou partner niet schrijven en dochter niet vertellen dat ik aan borderline denk. Ik heb een paar dagen af en toe aan je verhaal gedacht en vind het een moeilijke. Ik ken de situatie natuurlijk niet goed maar uit wat ik hier lees, krijg ik de indruk dat jij op een voor jou ongezonde en belastende manier met het leven van je dochter verwikkeld bent. Ik snap heel goed hoe dat zo gekomen is: jij ziet dat ze niet haar volwassen verantwoordelijkheid draagt. Maar hoe je het wendt of keert, ze ís wel volwassen en je kunt niet in het leven van een volwassen kind betrokken zijn en verantwoordelijkheid dragen zoals je dat in het leven van een thuiswonend, jong kind wel kan. En juist door deze stoornis staat dat de moeder-dochter-relatie tussen jou en je kind extreem onder druk en is hij bezaaid met emotionele valkuilen. 'Gewoon helpen' is er dus absoluut niet bij.
Ik weet natuurlijk niet wat ik zelf zou doen. Mijn naaste met borderline is niet mijn kind en dus makkelijker los te laten. Maar mijn naaste heeft wel een moeder en die ken ik heel goed. Wat ik hieronder ga schrijven is vooral door haar geinspireerd.
Ik neig ertoe te vinden dat je je dochter zou moeten loslaten. Daarmee bedoel ik helemaal niet dat je het contact met haar moet verbreken. Maar wel dat je je niet meer met haar problemen en conflicten moet bemoeien, tenzij de situatie zo extreem is (bijv. levensgevaar, een kind dat rechtstreeks om hulp vraagt) dat je handelend moet optreden. Zij moet haar eigen verantwoordelijkheid nemen. Haar partner moet zijn eigen verantwoordelijkheid nemen. Jij kunt die niet van ze overnemen. Hoe graag je ook wat voor haar en haar kinderen zou willen doen, het is niet jouw rol. En 'het is nou eenmaal zo' dat er dingen in mensenlevens mis gaan, soms heel erg mis. Hoe vreselijk het misschien ook is, jij kunt dat niet voorkomen. Daarmee suggereer ik dus niet dat het wel meevalt, of dat het gemakkelijk is om het te accepteren, of dat het geen pijn zal doen of andere oppervlakkigheden. Ik bedoel dat de werkelijkheid zich geregeld onttrekt aan de idealen die we voor ogen hebben, ook voor onze kinderen, en dat de machteloosheid die we dan ervaren reëel is en geen persoonlijke zwakte. Het is een vorm van zelfoverschatting om te denken dat jij dat zou kunnen en moeten oplossen. Al begrijp ik je verlangen heel goed!
Jouw schuldgevoel komt voor uit die zelfoverschatting. Alsof jij degene bent die dit kwetsbare mensenleven heeft beschadigd en onherstelbaar kapot heeft gemaakt. Er zullen heus in jullie gezin dingen zijn gebeurd die haar pijn hebben gedaan. Zij heeft waarschijnlijk bepaalde dingen niet geleerd. Maar dat gebeurt ons allemaal. We hebben als ouders dingen wél en dingen níet in de aanbieding. Daar mag je als kind vervolgens om rouwen en kwaad om zijn. Maar de stap daarna is dat je jezelf met je kwaliteiten en tekortkomingen accepteert en dat je daar als volwassen mens verantwoordelijkheid voor neemt en indien nodig bijleert. Doe je dat niet, dan kom je nooit uit die kind-rol. Ook iemand met Borderline kan dat doen, zichzelf mét die kwetsbaarheid accepteren en daarvoor verantwoordelijkheid nemen. Dat laat BPS in dit draadje zien!
Ik denk dat het enige wat jij nú nog kan doen om je kind te helpen is de moeder-rol die bij haar kind-rol hoort te verlaten. Wel laten zien dat je het vervelend voor haar vindt hoe haar leven verloopt en dat er zoveel chaos en pijn in haar leven is maar geen oplossingen meer aandragen. Wel laten zien dat je ziet dat ze het moeilijk heeft maar geen kritiek meer uiten. Laat haar zien en voelen dat je van haar houdt maar laat je niet meer in confliten betrekken. Dóe het gewoon niet meer! Denk niet meer met haar mee. En volgens mij kun je ook gewoon zeggen dat je die intensieve moederrol niet meer voor haar kunt vervullen en dat ze haar eigen leven moet vormgeven. Geef álle verantwoordelijkheid voor haar leven aan haar en zet haar op die manier in haar rol als volwassen vrouw. Dat gaat ze waarschijnlijk niet alleen maar leuk vinden. Ze zal je waarschijnlijk beschuldigen dat je haar in de steek laat. Dan kun je ook je kwetsbare kant laten zien, laten zien dat het je gewoon niet wéét hoe je haar kunt helpen, dat je haar echt het allerbeste toewenst en dat je haar graag wil steunnen maar dat je duidelijk ziet dat het jou niet lukt om dat zinvol vorm te geven. Als zij dan met allerlei dingen komt die je zou moeten doen, kun je aangeven dat je snapt dat zij daar behoefte aan heeft maar dat je in jezelf geen ruimte ziet om die rol voor haar te vervullen. En dat de intensieve bemoeienis voor jou hier stopt.
Ik denk eigenlijk dat het voor jou tijd is om te rouwen om al het verdriet, de pijn en de angst om je dochter die er in jouw leven is. Nog meer inspanning, gaat daar waarschijnlijk niets aan veranderen. Helaas. Ik hoop dat ik je geen (extra) pijn doe met deze reactie en geheel vanzelfsprekend zeg ik toch maar even hardop dat het uiteraard jóuw inschatting is die jouw handelen leidt en niet de mijne.
Groet, Jo Hanna

Johanna

Wat een práchtige, waardevolle postings schrijf je hier in dit draadje.
Ik heb zelf ook een naaste op afstand die naar onze inschatting borderline heeft, de moeder van mijn stiefkind. Inmiddels is stiefkind al volwassen, zodat we veel minder te maken hebben met het leed en leven van de moeder. Wat je schrijft is volkomen, voor de volle 100%, herkenbaar, en heel troostend ook. Ik heb jaren geleden alles bij elkaar moeten zoeken, en we zijn vaak tegen dikke muren opgelopen. Jij schrijft het nu heel helder en duidelijk, en invoelend op, het doet mij veel deugd. Dankjewel!

Bezorgde oma

Wat jij schrijft is zo schrijnend, en tegelijkertijd ook heel herkenbaar. Inmiddels wordt ons leven er niet meer door beheersd, maar ik herken veel van toen mijn stiefkind nog klein was. HEt geweld, het geschreeuw, de woedeuitbarstingen, de zorg om een (klein) kind.
Inmiddels is het betreffende kind volwassen. Twee dingen: mijn stiefkind is ondanks een zware jeugd een prachtige volwassene geworden. Ze heeft zeker haar mindere punten, net als iedereen van ons, maar werkelijk, ik ben zo ontzettend trots op haar om wie ze is. In die tijd waren wij wel altijd deeltijdouders, kind wisselde week om week, dus wij boden wel altijd tegenwicht. Het fijne is nu dat jouw kind een partner heeft die blijkbaar behoorlijk vasthoudend is. Dat is wellicht genoeg om ook jouw kleinkinderen een goede basis te geven.
Ten tweede: ik merk dat met de jaren ook de excessen van de problematiek afnemen. Minder extreem, minder gewelddadig, milder. Wellicht een troost.

Jo hanna

"Ook iemand met Borderline kan dat doen, zichzelf mét die kwetsbaarheid accepteren en daarvoor verantwoordelijkheid nemen. Dat laat BPS in dit draadje zien!"

Dankjewel voor deze woorden, je weet niet half hoeveel dat me doet. Daar wil ik echter wel aan toevoegen dat ik die verantwoordelijkheid pas heb kunnen en willen nemen na het krijgen van die diagnose. En hoezeer ik het ook eens ben met jouw bijdrage, ik zou bezorgde oma toch willen adviseren wel aan kind en/of partner over borderline te vertellen. Zodat zij zelf kunnen beslissen of en wat ze daarmee willen.
Bezorgde oma, heb je alles al wat duidelijker voor jezelf?

Jo hanna en bps

Ja, BPS, ik wordt enorm door jullie geholpen. Je moest eens weten hoe blij ik hiermee ben.

Wat een waardevolle raad geef je me Jo Hanna. Ik vind het natuurlijk heel moeilijk om mijn kind los te laten nu het zo in nood is. Ik denk dat het helemaal waar is wat je schrijft. De relatie die wij hebben is alles behalve gezond. Maar ik geloof dat ik dit inzicht al een flinke tijd heb en hoewel ik heel erg ongerust ben en heel graag mijn kind zou willen helpen, realiseer ik me dat ik juist help door afstand te nemen. Zowel wanneer mijn kind steun zoekt bij mij als de relatie met partner weer eens aan duigen ligt, als wanneer mijn kind mij bestookt met verwijten over alles wat ik verkeerd heb gedaan en doe. Overigens is het belangrijkste verwijt aan mij dat ik kind altijd en vooral de laatste jaren in de steek gelaten heb.
Aanvankelijk was ik , hoewel het heel verdrietig was natuurlijk, toch in zekere zin nog een soort van warm van binnen dat kind mijn steun en goede raad vroeg in hun huwelijksproblemen. Maar op een gegeven moment werd mij heel duidelijk dat om beurten partner en dan weer ik in en uit de gratie waren en aangehaald en afgemaakt werden en worden. Het gaat door en door. Juist toen ik dit ooit aangaf aan mijn kind, sloeg de vlam zo in de pan dat ik flink ben geslagen.
Ik verlang ontzettend al jaren naar het moment om gewoon gezellig moeder van mijn volwassen kind te kunnen zijn en oma van mijn kleinkinderen. ik denk dat ik me er inderdaad niet meer schuldig om moet voelen als ik duidelijk weiger om zowel de rol van hulpverlener en probleem-oplossende moeder in mijn kind’s problemathiek, als de rol van boevrouw die alles verpest heeft in het leven van kind te willen dragen. Het is goed om dit standvastig te blijven weigeren in de toekomst.
Ik denk dat het criterium: “alleen ingrijpen als er direct levensgevaar is voor kind, partner of kleinkinderen” een heldere grens aan geeft. Tot dat moment moet ik vooral ook moet vertrouwen op de hulpverleners die waarschijnlijk vast nog wel om hen heen staan, en per slot van rekening professioneel zijn. Maar misschien is het geen gek idee om een vertrouwenspersoon te zoeken en aangeven dat ik persoonlijk ongerust ben over mijn kind en hun gezin, en geen verbetering zie in het gedrag van mijn kind.
En het is denk ik ook best een goed idee om ook een pied a terre op 1-2 uur rijden van mijn kind vandaan te zoeken. Voor als de nood inderdaad aan de man zou komen. Maar ook om te laten zien dat ik mijn kind niet verlaat. Zonder letterlijk de hand vast te houden.
Misschien komt het overigens een beetje raar over dat ik steeds ‘mijn kind’ zeg. Ik doe dit omdat ik zo min mogelijk herkenbare informatie wil schrijven. Niet omdat ik mijn kind als onvolwassen beschouw. Ik zou niet weten hoe ik het anders zou kunnen doen zonder een geslacht aan te geven.

Bewondering

Bewondering, bezorgde opma, hoe jij alles op een rijtje hebt staan voor jezelf. Wat een moeilijke situatie is het toch! liefs

Hoe is het

Hoe is het met je?

Borderline en familie

Het probleem met loslaten en afstand nemen/grenzen bewaken naar het kind toe, is voor oma in dit geval toch de aanwezigheid van kleinkinderen die er de dupe van worden. Zo gemakkelijk gaat dus niet in dit geval. Wat een afschuwelijk probleem. Geweld gaat wel heel ver hoor, zelfs bij een borderline.
Ik begrijp dat het kind (en andere mogelijke borderliners die hier beschreven zijn) niet voor rede vatbaar is en geen zelfinzicht hebben. Dan is het bijna hopeloos voor familie en partners, je kunt het nooit goed doen, het ligt altijd aan jou. Toen ik dit draadje las herkende ik opeens ook een naast familielid van me. Met al langdurende psychische problemen, al heb ik nooit gehoord dat dit borderline is. Wel inclusief ontslagen, depressies, periodes van drank-en drugsmisbruik, steeds terugkerende relatieproblemen, jaloezie, woedeaanvallen en uitspattingen, en in elk geval is alles altijd de schuld van anderen. Gelukkig geen geweldadigheid in dit geval, daar ben ik wel blij om als ik oma’s verhaal lees (want hier zijn ook kinderen bij). Het viel me extra op omdat ik onlangs een verhaal van deze naaste tegenkwam op dit forum, waarin zo’n apart, beperkt beeld van diens situatie geschetst werd dat ik het ook weer bijna niet herkende (al weet ik zeker dat het deze naaste was). Eyeopener, hoe iemand een heel eigen werkelijkheid kan creeren en de problemen zo kan verleggen. Een beetje alsof oma’s kind hier raad zou vragen omdat hij/zij een ideale, zorgzame partner en ouder is, maar last heeft van een bemoeizieke zeurderige moeder. En ook hier probeer ik zelf wel afstand te bewaren, maar is dat lastig omdat ik me zorgen maak over de partner en de kinderen. Ook al is er geen geweld dus, ze lijden wel erg onder de problemen. De partner lucht in dit geval ook af en toe het hart bij mij, als de wanhoop toeslaat, en die escape wil ik blijven bieden. Die partner staat nl al zo overal alleen voor. Heel veel sterkte oma, wat moet dit moeilijk zijn om te zien gebeuren met je eigen kind.

Lief dat jullie aan ons denken

Het is erg stil op het moment. Dat is heel dubbel. Aan de ene kant ben ik erg ongerust hoe het gaat met het gezin van mijn kind. Aan de andere kant is het rustgevend. De korte periode die we nu contact hadden was zeer enerverend. Ik probeer me te focussen op de rust die deze luwte in ons contact brengt en ben ondertussen op zoek naar een pied a terre in Nederland.

Stenna, ik dacht ook al mijn kind hier tegen te komen. Het is vast dezelfde posting die ons is opgevallen. Het is inderdaad waar, ik kan echt geen goed doen. Wat ik ook probeer. Ik hoop ergens dat die persoon die hier postte inderdaad mijn kind is. Dat die persoon ook hier meeleest. maar hoe graag ik het ook anders zou willen zien, vooral voor mijn kleinkindjes, ik kan erg weinig doen.

Steeds heb ik het liedje van Madonna ‘frozen’ in mijn hoofd. Die tekst is zo toepasselijk:

You only see what your eyes want to see, How can life be what you want it to be
You're frozen, When your heart's not open

You're so consumed with how much you get, You waste your time with hate and regret
You're broken, When your heart's not open

if I could melt your heart, we'd never be apart
give yourself to me, you hold the key

Now there's no point in placing the blame, And you should know I suffer the same
If I lose you, My heart will be broken

Love is a bird, she needs to fly, Let all the hurt inside of you die
You're frozen, When your heart's not open

Mijn kind zal helemaal zelf moeten gaan leren: ‘I hold the key’.