Het houdt niet op, niet vandaag.. en dan?
In het gezin van een van mijn volwassen kinderen zijn al jaren grote problemen. Ik wil er hier niet op in gaan vanwege de herkenbaarheid, maar misschien herinneren jullie je de bezorgde oma van een en twee jaar terug. Dat ben ik dus. Laten we zeggen dat er in ieder geval veel verbaal en lichamelijk geweld waar de kinderen bijzijn plaatsvindt, dat ook de kinderen soms klappen krijgen, dat er al vele keren door mijn kind gebroken is met partner, met schoonouders, en met on als ouders.
De laatste jaren lijkt het erger en erger te worden. Ik heb uiteindelijk, toen ik zelf ben geslagen in een driftbui van mijn kind, met de kleinkinderen er bij de hulpverlening ingeschakeld, met als enig (voor mij zichtbaar) resultaat dat ze lang met mij het contact hebben verbroken. Ik weet dat er een onderzoek heeft plaatsgevonden en dat ze in ieder geval een tijdje in de gaten gehouden zijn, verder is mijn kind naar een agressie-controle training geweest. dit had volgens mijn kind niet veel om het lijf en sloeg nergens op. van verder hulp was voor zover ik gehoord heb geen sprake.
Het lijkt alleen erger te worden. Het gedrag van mijn kind is zeer grillig. De laatste maand heb ik een week dagelijks telefoontjes gehad dat ze uit elkaar gingen, deze keer echt,echt echt(toch niet, dus), heb ik gehoord dat de oudste geslagen is, heb ik gehoord hoe een ruzie met de dokter verliep, en ben ik zelf weer verfoeid en uitgescholden, deze keer vanwege de slechte jeugd waar ik volgens mijn kind voor heb gezorgd.
Een vriendin wees me er op dat het lijkt of mijn kind borderline heeft. Toen ik hierover las, was het een 1000stukjes puzzel die in 1 klap op zijn plaats viel. Alles, maar dan ook alles klopt. De leerproblemen vroeger op school, het extreme, grenzeloze gedrag van mijn kind op elk terrein, het steeds nieuwe stressfactoren creeren, impulsie beslissingen, de onredelijke verlatingsangst, de ongeremde woedeaanvallen, de depressies. Ik maak me nu zo’n zorgen. De hulpverlening doet geloof ik nu verder helemaal niets meer.
Wij wonen daarbij 1000km van hun gezin vandaan. De rest van de familie bagatelliseert wat er gaande is en ziet de hulpverlening als de boeman, die er alleen op uit zal zijn om de kinderen weg te halen, dus maar beter er buiten kan blijven. Ik heb ook geprobeerd om via een familievergadering samen als familie hulp te bieden, (hiervoor bestaat een speciaal hulpverleningsprogramma)maar ook dit weigert mijn kind. Dat maakt het nog veel moeilijker.
Ik zie dit richting familiedrama gaan, met mijn kind en kleinkindjes in het centrum. Wat moet ik toch doen??
Ken het eerdere verhaal niet
Maar ik denk dat je er goed aan doet om alle hulp, waar mogelijk, in te schakelen. Ook al geeft je kind aan dat het niks helpt. Geef dan bij de hulpverlening die je voor de zoveelste keer inschakelt aan dat zij verantwoordelijk zijn als het misgaat.
Uit je verhaal lees ik namelijk dat je bang bent voor een familiedrama (begrijp ik het goed dat je bang bent voor sterfgevallen? Dan zit je toch niet rustig meer?)
Geef dat aan als je belt naar de hulpverlening! Bíed aan om je kleinkinderen voorlopig in huis te nemen. Geef aan dat je geen verhalen in de krant wil lezen met zijn gezin als middelpunt!
Ik heb geen idee hoe het in het buitenland werkt, maar het lijkt me dat je door de moeizame geschiedenis lamgeslagen bent. Begrijpelijk hoor - maar ik denk dat je nu toch in moet grijpen.
Steunen
Ik zou in elk geval niet meer de hulpverlening bellen. Mogelijk dat je kind nog steeds een gezinsvoogd heeft. Zo op afstand lijkt me dat ook heel moeilijk te beoordelen.
Geef in elk geval aan je dochter door wat jij denkt dat het is en dat ze daar mogelijk hulp bij zou kunnen zoeken, bijvoorbeeld schematherapie. Verder zou ik benoemen wat je aan gedrag van je dochter anders zou willen en concreet wat ze dan zou kunnen doen. Bij emotionele plofbuien bijvoorbeeld tot tien tellen, alles stoppen, gasstel uit, kinderen veilig, en dan een blokje om lopen om dat te laten zakken. En als zaken haar teveel worden biedt dan aan dat ze per direct, zonder voorwaarden de kinderen kan brengen voor een logeerpartij zonder dat jij dan gaat bepalen hoe lang ze moeten blijven. Ik zou de controle bij haar laten anders wordt het alleen maar halen en trekken en nog meer ruzie.
Hmm
Ik weet het natuurlijk niet precies, maar in dit geval lijkt het stadium van 'reik je kind zelf oplossingen aan' toch allang gepasseerd (in reactie op Annej).
Het klinkt of je dochter gebaat zou kunnen zijn bij crisisopvang voor haarzelf/ behandeling/ diagnose stellen/ er even 'uit' zijn.
Maar voor dat -gedwongen- gebeurt, moet er wel gevaar dreigen. En wanneer dat is, blijft lastig te beoordelen.
Het klinkt ellendig en ik wens je veel sterkte, want het zal zwaar op je hart liggen, oma!
vertigo
Het lijkt me dat crisishulpverlening ook een gepasseerd station is, daar heeft dit gezin door oma al vruchteloos mee te maken gehad.
Tja
Maar oma lijkt verder ook niet te worden gehoord. Wat kun je dan nog doen?
Afwachten dus? De kleinkinderen ontvoeren?!
Ja dat lijkt mij dus ook
Nog een keer proberen en hopen dat je nu wel gehoord wordt. Ik denk dat dat echt het enige is dat je echt kunt doen. En dan maar hopen op het beste...
Ik kan me de eerdere berichten herinneren
Ik weet inderdaad dat je al eens verteld hebt, dat je je ernstig zorgen maakte over de situatie bij je dochter thuis. Ik vind het heel erg voor je dat de situatie er niet beter op lijkt te zijn geworden. Ook dat je niet bij haar langs kunt gaan door de grote afstand, zal je ongerustheidsgevoel alleen maar vergroten.
Je zegt dat de familie het probleem bagatelliseert. Bedoel je met 'familie' ooms en tantes van je dochter, of jouw gezin? Hebben deze familieleden contact met je dochter waardoor het mogelijk is dat zij een realistisch beeld van de situatie hebben?
Ik kan me voorstellen dat de familie een aversie tegen hulpverlening heeft, maar als ik jouw angst voor een drama bekijk, dan weet ik niet of je die angst moet negeren omwille van de goedkeuring van je familie voor jouw keuzes.
Ik weet niet hoe de hulpverlening in het land waar je dochter woont is, maar het lijkt mij niet verkeerd als er mensen zijn die een oogje in het zeil houden. Liever een boze dochter dan het drama waar jij zo bang voor bent. Is het mogelijk dat je er toch weer eens zelf heen gaat? Omdat het ondanks alles misschien toch fijn is om je dochter te zien, maar ook om de échte sfeer te proeven. Als je dan nog het gevoel hebt dat het echt fout zit, zou ik toch weer professionele hulp inroepen.
Annej
1. En als zaken haar teveel worden biedt dan aan dat ze per direct, zonder voorwaarden de kinderen kan brengen voor een logeerpartij zonder dat jij dan gaat bepalen hoe lang ze moeten blijven.
- Hoe wil je dat oma's dochter de kinderen bij oma brengt als het haar teveel wordt? Even 1000 km overbruggen met de kinderen achter in de auto? Of met het openbaar vervoer? Als zo'n moment aanbreekt, moet er direct iemand beschikbaar zijn en niet een lieve oma die 1000 km verderop woont.
2. Het lijkt me dat crisishulpverlening ook een gepasseerd station is, daar heeft dit gezin door oma al vruchteloos mee te maken gehad.
- Misschien reageer ik niet correct op deze zin, omdat je het mogelijk anders bedoelt, maar ik vind het nogal beschuldigend over komen.
Ik heb door vluchtig jouw reacties omtrent hulpverlening gelezen te hebben de indruk dat je die hulpverlening hoe dan ook als mogelijke oplossing aan de kant wilt schuiven. Het is je goed recht om een negatieve mening over hulpverlening te hebben. Maar als je het tot je missie maakt om anderen te ontmoedigen gebruik te maken van hulpverlening, geef dan een betere oplossing. Beter dan: 'zeg dat de kleinkinderen altijd mogen komen logeren' en 'stel therapie voor'. Oma's dochter gaat echt niet uit zichzelf therapie volgen. Daar geloof ik niets van.
Het hoeft helemaal niet uit te draaien op het familiedrama waar oma zo bang voor is, maar stel dat dat wel zou gebeuren, dan moet oma het gevoel hebben dat ze er alles aan gedaan heeft.
Lotgenotencontact
Ik denk niet dat je veel kan doen behalve het nog een keer bij de hulpverlening aankaarten en hopen dat ze dit keer wel doorpakken en dat het niet escaleert. Of dat de meest wijze aanpak is, kunnen wij van een afstand niet beoordelen. Hoe dan ook is het onmogelijk om iemand zonder ziekte-inzicht te helpen. En Borderline is een notoir moeilijke stoornis.
Ik ben een tijdje aangesloten geweest bij een lotgenotengroep van Labyrint in perspectief (www.labyrintinperspectief.nl), een belangenvereniging voor familieleden van psychiatrische patienten. Ik was daar lid van omdat iemand in mijn nabije omgeving borderline heeft. Ik vond het fijn om herkenning te vinden. De meeste mensen gaan (terecht) uit van het normale en kunnen zich het extreme gedrag van een borderliner nauwelijks voorstellen. Ze geloven het soms niet als je het vertelt, laat staan dat ze er iets zinnigs over kunnen adviseren. Ik heb daar ook veel steun gehad bij het leren grenzen te stellen. Ik vond mezelf soms heel hardvochtig maar anderen lieten me zien dat ik geen keuze had, gezien het extreem grensoverschrijdende gedrag van mijn 'naaste', en hielpen me helder en duidelijk te communiceren in plaats van machteloos boos te worden. Hoe dan ook leer je van elkaar om een andere positie in te nemen ten opzichte van degene met het probleem. Ik heb ook veel geleerd van boeken over borderline en omgaan met borderline. Los van een diagnose zijn die boeken nuttig om inzicht te krijgen in borderline-achtig gedrag (grillig, manipulatief, destructief, veel woede) en te leren over hoe je je daar tegenover op kunt stellen. Lees daarover bijv. Randi Kreger - Omgaan met een borderliner of De borderline gids.
Het moeilijkst in jouw situatie lijkt me dat er kinderen bij betrokken zijn die waarschijnlijk enorm beschadigd worden door het gedrag van hun ouders. Dat is enorm triest maar er is niet gemakkelijk om er wat aan te doen. Ik weet niet hoe het contact met de kinderen is en hoe oud ze zijn maar ik zou ze in ieder geval laten weten dat je ziet wat er gebeurt (op hun 'niveau') en ruimte bieden om met hun verhaal te komen. Zij zullen ooit met deze ervaringen moeten leren omgaan en het is goed dat ze weten dat ze er ergens mee terecht kunnen. En het is nu goed voor ze om te weten dat er ook een wereld is buiten hun volstrekt disfunctionele gezin: weten dat zij niet gek als ze eronder lijden.
Heel veel sterkte in ieder geval. Ik lees tussen de regels dat je veel angst en verdriet hebt om deze situatie. Zorg daarom ook goed voor jezelf!
Groet, Jo Hanna
Zorgelijk
Ook voor hulpverleners is het moeilijk om vat te krijgen op iemand die zo'n stoornis heeft. Bovendien weet je niet of dochter die stoornis heeft maar de verschijnselen zijn er naar. Hulpverlening blijven sturen zal alleen maar de neiging van dochter om zich eraan te onttrekken versterken. Ik kan me voorstellen dat het onmogelijk is om mee te maken. Wat je misschien wel kunt doen is inderdaad door lotgenotencontact je informeren over zaken. De herkenning kan je goed doen. En misschien kun je ook al is het op afstand, misschien is dat juist wel goed, door je dochter te steunen, je kleinkinderen steunen.
Hebben jullie mailcontact? Dat zou een optie kunnen zijn.
Verhuizen
Het beste zou zijn: verhuizen (jij daar naar toe, in de buurt). Dan kan jij beter een band opbouwen met je kleinkinderen en hebben zij evt. een veilige plek. Als er iets gebeurt waardoor de kinderen uit huis moeten, dan kunnen ze naar jou en kan het contact met hun ouders blijven. Ook kan jij er zijn voor je kind.
Desnoods tijdelijk, om contact te zoeken met familie/vrienden die een oogje in het zeil kunnen houden. Zo van een grote afstand kan het ook best zijn (hoe serieus ik je ook neem) dat het erger lijkt dan het is. Of dat de mensen daar het bagatelliseren, dat is gewoon moeilijker te beoordelen. Nu met een afstand van 1000 km vreet dit je op, je kan beter polshoogte nemen. Hoe denkt je evt. partner hierover?
heel veel sterkte!
Juist ja kaaskopje
Je verwoort precies wat ik bedoel, maar dan veel veel beter!
Reacties
Bedankt voor al jullie reacties. Nog even voor de duidelijkheid: wij wonen in het buitenland, ons kind in Nederland. Verder is het zo dat ik dolgraag een keer mijn kleinkinderen te logeren zou willen hebben, maar daar is geen sprake van. Mijn kind zou dit nooit toestaan. Als ik bij hun ben, mag ik niet eens een uurtje op ze passen. Bovendien is het contact nu weer volledig verbroken. Dus er is geen sprake van dat ik naar ze toe zou kunnen. Er wordt ook niet geantwoord op mijn mail of telefoon.
Het contact tussen mijn kind en mijn zussen was nooit heel intensief, ik denk dat ze een te rooskleurig beeld hebben van de situatie.
Wat betreft de schoonfamilie: Ik heb geen idee hoe zij hierin staan momenteel. Ik weet dat er een breuk was tussen mijn kind en hen. Ik heb verschillende keren gemaild met hun, maar krijg geen reactie hierop. Er is nooit iets vervelends tussen ons voorgevallen. Misschien willen ze ‘er buiten blijven’, of zien ze mij als moeder mede verantwoordelijk voor het gedrag van mijn kind. Misschien heeft mijn kind verhalen verteld over ons die niet kloppen. Misschien is het contact met het gezin van mijn kind minimaal. Ik weet het niet.
De partner is onvoorstelbaar volhardend, ondanks het feit dat de partner regelmatig (ik denk zeker wekelijks) uitgescholden en geslagen wordt. Elke keer weer worden de scherven bij elkaar geveegd. Ik vind dit enorm lief, trouw en lovenswaardig. Maar het houdt helaas ook de situatie in stand. Alle brokken worden door de partner opgeruimd, en mijn kind blijft zodoende in staat gesteld(ook financieel) om door te leven op deze manier.
Alles wat ik hier schrijf is mijn eigen inschatting van de situatie. De keren dat ze hier waren of wij daar, liepen altijd verkeerd, eindigden in extreme uitbarstingen. Ik heb elke keer kunnen zien hoe heftig en bizar het met mijn kind ineens volledig uit de hand loopt. Dit is aan de gang sinds het 17e, 18e jaar van kind en is steeds erger geworden. Onze emigratie heeft de boel geescaleerd. Mijn kind had net met partner hun eerste huis gekocht en was tot het moment van emigratie luchtig, zelfs onverschillig er over. Toch voelde mijn kind zich later totaal door ons verlaten en is nog steeds zeer gekwetst en woedend hierom. Sinds de emigratie wordt het gedrag van mijn kind erger en erger.
Het ligt voor de hand om er van uit te gaan dat ik een onvolledig, gekleurd, te negatief beeld van de situatie heb. Ik heb dit tegen wil en dank gehoopt uit alle macht en hoop het nog. Maar ik weet zeker dat het zo niet is. Ik ben zelf hulpverlener en heb jaren in een blijf van mijn lijf huis gewerkt. Ik weet wat ik zie en hoor, herken de signalen. Ik ben bang dat het gezin steeds verder in een isolement raakt. Dat het op een dag onherstelbaar fout gaat.
Dat wij terug naar Nederland zouden verhuizen is geen optie. We hebben een eigen bedrijf, en nog 2 nog niet volwassen kinderen.. Ik kan niet zomaar het bedrijf opgeven en de kinderen uit hun omgeving halen om in Nederland van de lucht te leven.
Mijn partner is bij ons sinds het 8e jaar van mijn kind. er is nooit een vader-kind band ontstaan tot mijn grote verdriet. Ook dit is een stuk rauw verdriet van mijn kind. Mijn partner heeft zich nogal gedistancieerd van mijn kind in het verleden, maar spreekt zich nu wel uit. Hij kan het gedrag niet begrijpen en is vooral boos om de voortdurende spanning, verdriet,angst en stress hierdoor.
Bedankt alvast voor de goede tips. Jo Hanna ik ga zeker contact zoeken met Labyrint en deze boeken ga ik meteen lezen. Ik voel me zeer eenzaam in alles wat we meemaken en zit te springen om wat steun hoe hiermee om te gaan.
Niet per mail
Niet meer mailen, maak een afspraak en ga er op bezoek (niet bij je kind, maar bij jouw zussen en bij de familie van de partner van je kind). Trek er een paar dagen voor uit om rond de tafel te zitten, uit nogmaals je zorgen en kijk of jullie samen kunnen werken.
Rafelkap
Lijkt mij een heel goede tip.
Zeker de andere opa en oma zullen hier vast wel beeld bij hebben. Wellicht kunnen ze elkaar helpen.
Bezorgde oma: het lijkt me verschrikkelijk wat je nu meemaakt. Ik hoop dat de situatie gauw verbeterd.
Bedankt
Bedankt, Ginny, het is inderdaad verschrikkelijk. Het doet letterlijk pijn aan mijn hart.
Rafelkap, dat is een heel goede tip. Ik denk dat ik dat ga doen. Ik zat ook nog eens te denken over het idee om te verhuizen. Misschien is het wel een idee om in de buurt een vakantiehuisje te zoeken. Dan zou ik vaker in de buurt kunnen zijn en dan zou dat daarbij ook misschien een veilige plek kunnen zijn voor kind of partner als de boel uit de hand loopt.
Bezorgde oma
Fijn dat je er wat aan hebt. Ik heb hier geen ervaring mee maar dat is het eerste wat me te binnen schiet als 'leek': hop ernaar toe en praten met omstanders die wel wat kunnen betekenen. Eerst bellen en vragen wanneer het schikt om langs te komen. Om iedereen rustig te spreken een paar dagen voor uittrekken. evt. vakantiehuisje huren dacht ik ook al aan.
Nu kan je niks en dat lijkt me meer dan verschrikkelijk frustrerend; het gaat om het welzijn van je kind en je kleinkinderen.
heel veel kracht toegewenst, je bent een lieve moeder en oma!
Bezorgde oma
De situatie wordt duidelijker.
Ik heb nu wel een vraag over jullie emigratie. En ik hoop dat ik nu op mijn beurt niet overkom alsof ik je verantwoordelijk stel voor haar gedrag. Je zegt dat je dochter het eerst wel prima vond dat je ging emigreren. Dat zal dus waarschijnlijk een pose zijn geweest. "Lekker boeie". Daarna is gebleken dat je emigratie toch 'schadelijk' is geweest. Hoe heb je dat opgepakt? Kom je regelmatig naar Nederland, zodat ze zich niet verlaten hoeft te voelen (maar door iets in haar hoofd dat misschien niet zo ziet). Kan het door bepaalde uitspraken komen?
Mijn ouders zijn 16 jaar geleden op vakantie gegaan naar het warme zuiden en hebben tijdens die vakantie besloten dat ze wilden emigreren. Ze hebben in die vakantie nog een makelaar ingeschakeld, hebben al heel snel een nieuwbouw villa gekocht. Ze hebben binnen heel weinig tijd het huis in Nederland voor een mooie prijs verkocht (dat kon toen nog) en zijn met de camper naar hun nieuwe land vertrokken. Echt, er is maar een half jaar overheen gegaan en ze waren weg. Dat is ook de laatste keer dat ik ze gezien heb. Wij, ik en mijn zussen, waren aanvankelijk ook blij voor ze, maar door heel erg foute uitspraken van mijn vader is die blijdschap er helemaal afgegaan en voelen wij ons ook gekwetst. Het contact was al niet goed, maar dit heeft uiteindelijk wel geleid tot een volledige breuk. Vandaar mijn vraag: kun je iets gezegd hebben wat misschien begrijpelijk pijnlijk is geweest voor je dochter? Of je man?
Sterkte!
Ik herinner me je verhaal van een paar jaar geleden nog en vind het heel erg dat er nog niets aan de situatie is veranderd.
Ik heb niet echt aanvullende tips, maar hoop dat je wat kunt met de ideeën die al gegeven zijn. En ik hoop dat je vol kunt houden in je strijd, vooral ook voor je kleinkinderen die hier de dupe van zijn. Fijn om te horen dat je ze niet laat vallen maar alles onderzoekt en probeert om deze situatie te verbeteren.
Heel veel sterkte gewenst! n@nny
B-oma
Misschien is dit al gezegd maar ik vraag het toch: hoe is jouw contact met de partner van je kind? Kan je hem/haar niet via facebook of werk op zoeken en op die manier steun bieden?
Grmff..
Het is zo moeilijk, Kaaskopje, want er is altijd wel iets wat wij verkeerd hebben gedaan of doen. Volgens mijn kind hebben we alles zo'n beetje verkeerd gedaan. Te weinig aandacht en liefde gegeven, te weinig financieel gegeven, alles gebagatelliseerd wat er is gebeurd, ons niet verantwoordelijk genoeg gevoeld. Het maakt niet uit of 1000 herinneringen en foto's van mij het tegendeel bewijzen. Dit is de waarheid van mijn kind. Diepe, diepe ontevredenheid en verongelijktheid.
Het heeft ook weinig zin om hierop in te gaan, want als mijn kind niet boos is op mij, dan is het net zo verbolgen over wat de partner, schoonouders, of anderen allemaal verkeerd hebben gedaan. Er is altijd wel iets of iemand waardoor haar onvrede wordt aangewakkerd.
mijn man en ik hadden al emigratieplannen toen we elkaar net kenden. Mijn kind is met deze wetenschap opgegroeid. Het emigratieplan is dus niet plotseling gekomen. Toen mijn kind 13 was, vonden we het huis waar we nu wonen. Ons kind was er toen heel duidelijk over dat het niet mee wilde, dus besloten we te wachten totdat het een eigen leven had opgebouwd. Dat was 8 jaar later. Inderdaad, op een manier van ‘boeie’. Sinds die tijd is het voortdurend afstoten, aanhalen, afstoten, aanhalen geweest. Leven tussen hoop, vrees en wanhoop. Ik loop voortdurend op eieren. Elk fijn moment kan in een flits veranderen in een slangenkuil.
Mariar
De partner was aanvankelijk óf zelf slachtoffer in het conflict, óf zeer loyaal aan mijn kind wanneer het conflict met mij of een ander was. Partner heeft mij ook enorm kwalijk genomen dat ik hulpverlening heb ingeschakeld, zo als ik begreep vooral omdat dit hun aanzien kan schaden in het dorp waar ze wonen. Partner voelt zich bedreigd. Is bang voor reputatie op het werk. In plaats van elkaar te steunen, zodat we met elkaar mijn kind te helpen, is ons gezin nu volledig verdeeld en horen we niets van partner.
Bezorgde oma
Sorry dat ik dat allemaal op liet rakelen. Het lijkt mij erg verdrietig als je kind zo vol woede zit over wat haar in haar eigen beleving allemaal is aangedaan. Naast je eigen idee om in haar omgeving een tweede huisje te zoeken kom ik nu ook niet verder. Doe wat voor jou goed (althans... het beste..) voelt, ook als je weet dat je kind daar nog bozer door wordt. Het is nu toch al fout. Fouter kan het (hopelijk) niet gaan. Wel beter.
Bezorgde oma
Jouw partner is dus niet de biologische vader van je kind. Maar leeft die nog en heeft die nog contact?
Heel veel sterkte. Als je dochter idd een stoornis heeft had ze die ook gehad als je in NL was gebleven. Aan het verleden kan je niks veranderen, je kan nu wel wat doen door te proberen de mensen om haar heen te mobiliseren om er voor haar te zijn. En dat kan nu eenmaal niet over de mail, als het contact niet goed is. Het lijkt mij in jouw situatie ook fijner om iets te doen dan om af te wachten.
Helaas niet
hij had een ernstige psychiatrische ziekte en heeft suicide gepleegd toen mijn kind nog heel klein was.
Bezorgde oma
Sorry dat ik dit oprakel, wat ontzettend triest. Heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop dat je gauw iets meer vertrouwen kan hebben.
Tjonge oma
Je krijgt het wel voor de kiezen. Misschien speelt dat ook mee bij je angst dat je dochter 'rare' dingen gaat doen? Zo vader, zo dochter?
Al is het gedrag van mijn kind heel anders dan van mijn ex, Ik ben inderdaad wel bang dat mijn kind in wanhoop vreselijke beslissingen (onmetelijk erger nog)zou kunnen maken. Ik durf deze gedachten zelfs niet te dénken.
Direct gevaar
Ik word echt beroerd als ik dit draadje lees. Ik kan mij je berichtjes van andere jaren ook herinneren. Je wanhoop en onvermogen.
Je lijkt te weten waar je het over hebt, je lijkt in staat je eigen rol onder de loep te nemen. Je neemt waar wat je kind doet en aanricht. Ik denk te lezen dat je bang bent dat je kleinkinderen direct gevaar lopen.
Stel dat je kind je kleinkinderen wat aandoet; je vergeeft het jezelf nooit als je het hebt aangekeken. Ik weet niet of het helpt fysiek dichterbij te zijn; of je de kans krijgt om echt dichterbij te komen. Maar blijf aan de bel trekken. Zodat je nooit spijt krijgt om wat je nagelaten hebt.
Wat heb ik met je te doen.
Lieve bezorgde oma
Ik lees het nu allemaal pas en ik vind het heel erg zorgelijk wat je allemaal schrijft. Regel dat vakantiehuisje maar snel. Sterkte met alles, het is verdrietig en moet inderdaad letterlijk pijn in je hart doen.
Liefs ik brand een kaarsje voor het gezin van je kind en voor jou.
