Het gevoel is weg, weinig intimiteit en spanningen

Homeguy schreef op 28-10-2023 om 09:55:

[..]

Tja daar sla je de spijker wel op zijn kop....

Zou het dan toch angst zijn... Het lastige vind ik dat ik vanuit mijn partner wel steeds te horen krijg: 'soms is het wel leuk' of 'misschien komt het gevoel wel terug'. Daarnaast heb ik door het gevoel van onverbondenheid wel heel vaak emotioneel de deur dichtgedaan door niet goed met kritiek om te gaan en boos te worden. Dat is ook mijn twijfel: Ik vind die punten ook echt niet zo leuk aan mezelf en wil daar aan werken. En wat heeft een toekomstige partner aan de vraag: neem jij me wel zoals ik ben (me gedraag)?

Daar komt ook bij dat mijn partner ook zo haar rugzak heeft. Kortom: nu stoppen voelt als opgeven.

Dat neemt niet weg dat ik vaak terugverlang naar gepasseioneerde ongedwongen nachten uit mijn studententijd. En of die op deze leeftijd nog terugkomen. En tegen welke prijs. En is dat dan 'voorleven'?

Natuurlijk voelt stoppen als opgeven. Maar dat voelt het ook na 5 of na nog 15 jaar samen. Daarvoor ben je er niet aan begonnen. Ik kan mijn (zeer lange) relatie intussen zien als een fijne periode in mijn leven. Kijk er positief op terug ondanks de mindere momenten. Ik leef nu een leven dat bij mij past en met mensen en een partner die daarbij past en mij gewoon accepteert zoals ik ben. Het is heerlijk om jezelf te kunnen accepteren ipv iedere keer te moeten veranderen (en dat is heel lastig op latere leeftijd. Jij bent zoals je bent en het is heel heftig dat de persoon die het dichtste bij je staat je daarop afwijst). Ik heb gemerkt dat er ook relaties zijn die niet keihard werken zijn. Die gewoon lekker lopen zonder stress of wantrouwen (bijvoorbeeld na een affaire of uit angst voor een affaire). De band met je ex kan ook gewoon goed zijn. Mensen zien alleen de vechtscheidingen maar dat hoeft niet zo te gaan. 

Tantra kan ik zeker aanraden. Maar doe dat voor jezelf. Niet om aantrekkelijker te worden voor een ander. Pas bij een nieuwe partner zag ik dat ik al die bijzondere dingen niet hoefde te doen. Ik als persoon was genoeg. En reken maar dat gepassioneerde nachten terug kunnen komen (als jij dat wilt). Ook dat staat echt los van leeftijd. Jezelf en je lijf kennen is belangrijk. Maar ook openstaan voor nieuwe ervaringen op dat gebied. En dat is met een bestaande partner die op jou is uitgekeken of die niet voor nieuwe dingen openstaat erg lastig . Jouw partner wil zelfs een ander. Heeft jou op dat gebied afgeschreven. Dat doet wat met je zelfvertrouwen in bed. Nieuwe mensen en ervaringen kunnen daar op een positieve manier aan bijdragen. 

Homeguy schreef op 28-10-2023 om 00:56:

Achja hoe weet je wat het beste is..

Hier worstelen we al een jaar of 7 met 'haar gevoel is weg'. Eerste kind was een ongelukje na een breakup van een maand. Daarvoor wel geprobeerd maar ging niet. Wilden eigenlijk altijd al trouwen maar door 'gevoel is weg" stellen we dat uit. Ben inmiddels 40, kalend en heb een buikje, zie het niet meer gebeuren.
Relatie met ups en downs en weinig intimiteit. Inmiddels 3 kinderen van 6, 3 en 1.5 en 'gevoel is nog steeds weg'. Inmiddels begint ze na het ontzwangeren weer wat intresse in intimiteit en flirten te krijgen. Niet met mij overigens. Kost elke dag bakken met energie maar heb 3 kids en om die nou om dit 'gevoel is weg' of mijn eigenwaarde of simpelweg behoefte aan intimiteit in een scheiding te storten en in 2 nieuwe huizen te gaan wonen vind ik ook zo wat..(2 huizen in de stad kunnen we niet betalen).

We kunnen het goed vinden, genieten samen volop van onze kinderen, voelen elkaar aan als ouders en doen veel leuke dingen met de kinderen. Dus dat zouden we dan ook missen (nee ik ga niet 1x per jaar met mijn oude gezin op vakantie mochten we uit elkaar gaan)

Het risico dat er straks een leuke vent langskomt die nog niks verpest heeft en waarbij ze 'wel wat voelt' wordt met de dag groter, dat besef ik maar daar kies ik zelf voor door er niet preventief uit te stappen maar door deze marathon vol te houden.

Hoor vergelijkbare verhalen dagelijks van andere ouders.
Ik denk niet dat betere wijkteams gaan helpen maar wel meer aandacht op school voor persoonlijke ontwikkeling, relaties en samenleving. Ik zie zoveel mensen (moi incluis) hun partner als spiegel gebruiken waar dat eigenlijk een
psycholoog had moeten zijn voor de relatie begon.
En als de trauma's verwerkt zijn en de ex gedumpt, fris en fruitig doorstarten met een andere alleenstaande partner met ook een paar kids. Het voelt als een trend en het voelt ongezond...

Zeven jaar gevoel weg, maar wel drie kinderen gedurende deze tijd. Zo zie je maar!  Dat gepassioneerde verliefde gevoel tijdens de studententijd, het is de bedoeling dat dat weg trekt. Als je dat blijft najagen, dan moet je om de vier a vijf jaar weer iemand dumpen. Dit is liefde wat je beschrijft, verantwoordelijk zijn voor de kinderen, het goed met elkaar vinden, voor elkaar kiezen. En gedurende de zeven jaar was er intimiteit en kwamen er kinderen. 

Dat de aantrekkingskracht verdwijnt komt omdat je op elkaar lip zit. Dat jullie ook elkaars mindere kanten, neurotische kanten, trauma's en triggers hebben leren kennen, dat hoort ook bij de liefde. Natuurlijk kan je achter iemand anders aanlopen (die nog lekker onbekend is en die je kan idealiseren) maar je komt op hetzelfde punt uit. 

Ik was met jonge kinderen (in de zorgstand) op een gegeven moment ook gestrand, in mijn werk bijvoorbeeld. Dat je soms weer vlot getrokken moet worden, is een feit. Ik ging een opleiding doen, mijn baan opzeggen en voor mezelf beginnen. 

Ga lekker sporten, (train voor een marathon) ga er ook op uit, net zoals je vrouw, ga iets nieuws doen, iets ontdekken, dan stroom je weer en voelt het leven een marathon, die je aankunt. 

Wat je schrijft over die spiegel, mooi. In de torah staat dat God een partner schiep voor de mens, om elkaar tot hulp te zijn en als een 'tegenover'. Als spiegel dus. 

Dat zelfvertrouwen verdwijnt als je in deze spiegel kijkt, zou dat misschien niet de bedoeling zijn? En ook die twijfel aan jezelf, omdat je tegen je eigen tekortkomingen aanloopt. Dat je merkt dat je eigen ideaalplaatje (wat je lang kan volhouden als je lekker alleen leeft) een illusie blijkt. Dat geeft angst, want als ik mijzelf al niet leuk vind...
Is dan de oplossing jezelf leuker te maken? Hard aan jezelf te werken? Je zelfvertrouwen op te pompen? Als dat al zou kunnen? 
Wat ik merk is dat met het ouder worden, niet alleen het zogenaamde zelfvertrouwen verdwijnt, maar ook het zelf. En dat dit niet onzeker maakt. Het 'I, me, myself' waarin je gevangen was lost op. Als je daar niet meer bezig hoeft te zijn, dan ga je je richten op wat je zinnig vindt. 
Wat ik bedoelde met ga lekker dingen doen, is niet een oproep om via deze weg te 'werken' aan het opwekken van gevoel van je vrouw. (Jouw liefde is dat je haar rugzakje ziet). Maar om je weer te openen voor die bredere stroom van het leven. 

Dank voor de reacties Izza, Labyrinth en Ruud1971!

Het komt eigenlijk neer op dat het gebrekkige gevoel van zelfliefde dat ik heb (of beter gezegd niet heb) zorgt voor een hoop gedoe: Boosheid, onzekerheid, rol spelen noem maar op. Dat was in mijn eigen (studenten) wereldje prima vol te houden maar het is best een bittere pil om te merken dat dat onzekere schooljongetje van daarvoor gewoon nog bestaat en zich laat zien als de druk te hoog wordt (en dat is hij regelmatig met werk en 3 jonkies). Mijn partner geeft zelf ook aan dat ze mijn leuke kanten dermate waardeert dat ze me niet zomaar wil laten gaan dus eigenlijk zijn we het daarover wel eens. Er zit ergens een balans tussen aan je zelf willen werken en je compleet gaan aanpassen aan de ander en ik heb het gevoel dat ik steeds dichter bij het goede punt kom (waar ik mezelf ook fijn bij voel). Dat mijn partner dan straks kan zeggen: Leuk dat je nu zo leuk bent maar er is teveel gebeurd, vind ik jammer maar probeer ik bij haar te laten. Tot nu toe heeft ze geduld.

Voelt wel een beetje alsof ik het topic van BjornSh83 kaap nu dus zal een beetje inbinden.

Fijn dat ze zoveel geduld heeft. Maar ik zou jezelf niet volledig afhankelijk opstellen van haar. Jij bent je eigen persoon en mag er gewoon zijn om wie je bent. Nu straal je veel onzekerheid uit en dus ook weinig zelfliefde. Behalve dat dat onaantrekkelijk is voor een ander is het voor jezelf ook niet prettig. Ga kijken of jij aan jezelf kunt werken dmv sporten, therapie en het meer ontwikkelen van je eigen persoon los van je partner (dus plezier uit je werk, eigen vrienden en hobby's). Claim ook binnen het gezin je eigen tijd ipv altijd alles aan de kant te schuiven voor je partner en haar baan. Jullie doen dit samen en jij bent niet minder waard dan zij. Waak ervoor dat jij in een wachtstand komt tot zij een betere optie heeft gevonden en jii straks aan de kant staat. Kijk wie jij zelf bent ipv alleen vader en partner. 

Zoals ik er naar kijk, is dat dit gewoon onderdeel van een relatie en het leven, dat er onzekerheid, boosheid, heftigheid, controledwang en van alles naar boven kan komen. 
Bestaat zelfliefde, is zelfliefde nodig? Waarom jezelf een stempel geven? Of kan je gewoon die kant van je bezien, (zoals je nu al doet) waarvan de scherpe randjes afslijpen door het geduld (liefde) van jezelf en de ander. Wat is er mis met die onzekere kant? Het schuurt met onze narcistische samenleving; maar geef mij mensen (mannen) die twijfelen en zich ook onzeker kunnen voelen. Misschien is meer het probleem, dat we dit niet meer mogen voelen, dat we meteen coaching, therapie krijgen voorgeschoteld. Niets mis mee. En ja, hoe ga je met gevoelens om. 

Mijn stokpaardje; verdiep je in geweldloze communicatie. (lees bijvoorbeeld 'stop met aardig zijn', van Thomas d'Asembourd, of kijk video's van Marshall Rosenberg (die hele lange video, van begin tot het eind). Emoties zijn slechts signalen van behoefte die getriggerd worden. Als je iets meer die signalen leert lezen en bij die behoefte uitkomt en die behoefte van dat eigen persoontje bevestigd(zonder dat die zelfs wordt ingelost) is dat een wereld van verschil. 

Vind het onbegrijpelijk sneu. Het kan natuurlijk maar vraag me toch af wat erachter zit. Je bent/was toch niet voor niets samen...

Homeguy schreef op 03-11-2023 om 21:29:

Vind het onbegrijpelijk sneu. Het kan natuurlijk maar vraag me toch af wat erachter zit. Je bent/was toch niet voor niets samen...

Binnen een relatie kunnen mensen verschillende redenen hebben om samen te komen en om in een relatie te blijven. Veel stellen zien zichzelf als eenheid en vergeten dat ze nog steeds 2 verschillende personen zijn. 

Dat je samen bent zegt trouwens niet dat een relatie niet kan of mag eindigen. 

Izza, zou jij jouw visie op relaties als een nogal economische zien? Niet in de zin dat het om economische/financieel voordeel zou gaan, maar in de zin dat je je keuzes laat bepalen door wat er voor jou in zit. En dat omdat mensen veranderlijk zijn relaties zelf eigenlijk nooit een basis voor keuzes kunnen zijn, maar alleen de 'ik' kan bepalen. Ik denk dat dit sinds de jaren 90 van de vorige eeuw steeds gewoner is geworden, dus het is niet zo raar als dit zo is. Ik vind het zelf wel een verschraling. 

Thera schreef op 05-11-2023 om 00:13:

Izza, zou jij jouw visie op relaties als een nogal economische zien? Niet in de zin dat het om economische/financieel voordeel zou gaan, maar in de zin dat je je keuzes laat bepalen door wat er voor jou in zit. En dat omdat mensen veranderlijk zijn relaties zelf eigenlijk nooit een basis voor keuzes kunnen zijn, maar alleen de 'ik' kan bepalen. Ik denk dat dit sinds de jaren 90 van de vorige eeuw steeds gewoner is geworden, dus het is niet zo raar als dit zo is. Ik vind het zelf wel een verschraling.

Ik zie zelfstandigheid en vrijheid absoluut niet als een verschraling. Ik zou zelf alleen bij iemand willen zijn of blijven vanuit mijn eigen intrinsieke motivatie. Vanuit daadwerkelijke liefde en gevoel voor die persoon. Nooit vanuit een verplichting of omdat het zo hoort. En ik zou andersom ook alleen een partner willen die volledig voor mij gaat als persoon. Mij accepteert zoals ik ben. Het lijkt mij vreselijk om een liefdeloze relatie te moeten uitzitten met iemand die jou niet meer wil. Die zelf is uitgeblust of (nog erger) liever bij een ander zou willen zijn. 

Ik zie mijzelf en de ander als individu. 2 mensen vormen samen de basis van een gelijkwaardige relatie. 

En ik denk dat pas sinds deze generatie mensen echt die keuze kunnen maken. Voorheen waren er zoveel verstandshuwelijken (die er in de generaties boven ons nog steeds zijn). Wat mij betreft geen traditie waar we positief op terug moeten kijken. 

Het gaat er niet om dat ik zelfstandigheid en vrijheid als een verschraling zie. 

Het gaat er om dat een relatie meer is dan twee mensen die kijken wat er voor hen in zit. Op het moment dat er even niks meer voor beiden inzit, is de relatie (niet een verstandshuwelijk daar heb ik het helemaal niet over) meer dan die twee individuen ieder voor zich. Dan kan de relatie zelf ervoor zorgen dat beide individuen zichzelf vrijwillig omwille van de relatie zo gaan ontwikkelen dat het weer werkt. Terwijl als je puur de twee individuen neemt die op dat moment alleen kijken of er nog wat voor hen in zit (en vinden dat dat niet meer zo is als ze op dat moment niet meer iets voor de ander voelen) het logisch is dat het dan stopt. Het gaat niet om vrijheid. Je kunt namelijk uit vrijheid stoppen maar je kunt je ook uit vrijheid ontwikkelen omdat je weet (ook al voel je dat op dat moment niet) dat de relatie zelf die er was, een waarde heeft die uitstijgt boven die twee losse individuen. En nee, daarmee heb ik helemaal niet gezegd dat een individu zijn niet belangrijk is. Het nee, het gaat niet over dwang of verstandhuwelijk. 
En dit geldt ook niet in alle situaties. Niet bij vreemdgaan en niet bij de situatie dat één van de partners nergens aan mee wil werken voor langere tijd. 

Ik denk niet dat er in de generatie boven ons veel verstandhuwelijken zijn. Misschien bedoel je dat ze hun huwelijk in stand houden als de klad er in komt op grond van verstandelijke overwegingen. Dat is wat anders dan een verstandhuwelijk. En ik denk dat er een goede manier is om op grond van verstandelijke overwegingen bij elkaar te blijven en een slechte manier. De slechte is als je niet het belang in ziet van het je ontwikkelen om zo de kans open te houden dat het niet meer alleen het verstand is dat je bij elkaar houdt. En de goede, die zie ik zo, dat je je verstand gebruikt om een tijd te overbruggen waarin de relatie niet als relatie gevoeld wordt, maar waarbij je wel weet dat de relatie waarde had die meer was dan iets bij elkaar halen omdat dat toen goed uitkwam. 

Thera schreef op 06-11-2023 om 14:41:

Het gaat er niet om dat ik zelfstandigheid en vrijheid als een verschraling zie.

Het gaat er om dat een relatie meer is dan twee mensen die kijken wat er voor hen in zit. Op het moment dat er even niks meer voor beiden inzit, is de relatie (niet een verstandshuwelijk daar heb ik het helemaal niet over) meer dan die twee individuen ieder voor zich. Dan kan de relatie zelf ervoor zorgen dat beide individuen zichzelf vrijwillig omwille van de relatie zo gaan ontwikkelen dat het weer werkt. Terwijl als je puur de twee individuen neemt die op dat moment alleen kijken of er nog wat voor hen in zit (en vinden dat dat niet meer zo is als ze op dat moment niet meer iets voor de ander voelen) het logisch is dat het dan stopt. Het gaat niet om vrijheid. Je kunt namelijk uit vrijheid stoppen maar je kunt je ook uit vrijheid ontwikkelen omdat je weet (ook al voel je dat op dat moment niet) dat de relatie zelf die er was, een waarde heeft die uitstijgt boven die twee losse individuen. En nee, daarmee heb ik helemaal niet gezegd dat een individu zijn niet belangrijk is. Het nee, het gaat niet over dwang of verstandhuwelijk.
En dit geldt ook niet in alle situaties. Niet bij vreemdgaan en niet bij de situatie dat één van de partners nergens aan mee wil werken voor langere tijd.

Ja maar doe jij nu niet een aanname over Izza (het gaat je erom dat je persoonlijk voordeel beleeft aan een relatie) die niet recht doet aan haar intentie?

Ik begrijp ook wat jij bedoelt: op het moment dat je een relatie, een verbinding hebt gevormd, is er naast de twee mensen een derde entiteit: namelijk de relatie zelf, die door beiden in interactie gevoed wordt, waar je beiden verantwoordelijk voor bent en waarin je beiden idealiter te commitment hebt door te groeien in die verbinding, ook door moeilijkheden heen.

Dat zou voor mij ook een ideale relatie zijn. Maar ik zie in de praktijk gebeuren dat vaak één partij toch wat meer het verbindingswerk gaat doen, de relatie'last' draagt en dat de ander dat wel prima vindt. 

En dan schuif ik toch  weer naar Izza's standpunt op: voor alles ben je individu en juist door het individu zijn, voedt je de relatie. Als in de dagelijkse praktijk bij herhaling blijkt dat het dragen van de relatie te veel bij één partij ligt, ben je het aan jezelf schatplichtig om voor jezelf te kiezen. Want anders ga je  zelf én je relatie verschralen. En als je dat kiezen voor jezelf op tijd en gewetensvol kan doen, zou dat zo maar juist de verschraling binnen een relatie tegen kunnen gaan. Pikt de ander dat niet, dan is dat alleen maar een teken dat het scheef zat.