Het gevoel is weg, weinig intimiteit en spanningen

Izza schreef op 23-10-2023 om 19:54:

Natuurlijk kan je gevoel wel verdwijnen voor iemand. Om tal van redenen trouwens. Ook voor mensen waar je veel om geeft of hebt gegeven. Hoeveel goede vrienden zijn er in de loop van een mensenleven wel niet gekomen en gegaan? Sommige mensen blijven heel lang bij je anderen niet. Dat kan helaas soms ook voor familie gelden.

Een kind is een deel van jou en zal altijd onderdeel van je leven blijven. Een kind is ook afhankelijk van je zorg en steun. Je partner is een zelfstandig individu. Een volwassen mens die hopelijk zichzelf kan redden ipv afhankelijk te zijn zoals een kind. Vreselijk als mensen volledig opgaan in een ander en vergeten dat ze zelf ook nog een eigen persoon zijn. Relaties kunnen nu eenmaal eindigen. Hoe verdrietig dat ook is.

Het is trouwens niet omdat je hechte relaties aangaat met een ander dat je jezelf vergeet of niet zelfstandig kunt functioneren. De mens is trouwens een sociaal wezen, leeft in gemeenschap en heeft de ander gewoon nodig. Voor jezelf opkomen of voor jezelf zorgen is niet in tegenstelling met het aangaan van verbinding. Het ene sluit het andere niet uit. 

Het aangaan van hechte relaties hoeft niet te betekenen dat het voor altijd en eeuwig is. Mensen en situaties veranderen nu eenmaal. En het kan gebeuren dat een contact stopt. 

Blijven hangen in ongezonde relaties (met wie dan ook) omdat je het niet alleen kunt, wilt of omdat die persoon al zolang in je leven is is wat mij betreft voor niemand wenselijk. Voor mij zegt de duur van een relatie ook niet automatisch iets over de waarde van een band of de diepgang van zo'n relatie. Ik heb mensen die ik bijna levenslang ken waar ik zeer intense diepgaande banden mee heb. Maar ook waar het contact veel minder goed op diep is. En ook vriendschappen die veel "jonger" zijn maar heel intens en fijn. 

Izza schreef op 23-10-2023 om 19:54:

Natuurlijk kan je gevoel wel verdwijnen voor iemand. Om tal van redenen trouwens. Ook voor mensen waar je veel om geeft of hebt gegeven. Hoeveel goede vrienden zijn er in de loop van een mensenleven wel niet gekomen en gegaan? Sommige mensen blijven heel lang bij je anderen niet. Dat kan helaas soms ook voor familie gelden.

Een kind is een deel van jou en zal altijd onderdeel van je leven blijven. Een kind is ook afhankelijk van je zorg en steun. Je partner is een zelfstandig individu. Een volwassen mens die hopelijk zichzelf kan redden ipv afhankelijk te zijn zoals een kind. Vreselijk als mensen volledig opgaan in een ander en vergeten dat ze zelf ook nog een eigen persoon zijn. Relaties kunnen nu eenmaal eindigen. Hoe verdrietig dat ook is.

Helemaal mee eens en goed omschreven!

Carole schreef op 24-10-2023 om 07:52:

Even kort nav Theekannetjes ongeloof dat gevoel voor iemand niet ineens weg kan zijn: misschien werkt het zo dat je gevoel voor iemand beetje bij beetje verdwijnt terwijl je druk bezig bent met leven. En dan als het laatste beetje verdwijnt schrik je pas wakker en merk je het op.

Dat wil eigenlijk zeggen dat je elkaar gewoon uit het oog verloren bent gaandeweg. Het befaamde “we zijn uit elkaar gegroeid “. Ook dikwijls een dooddoener wat mij betreft. 

Izza schreef op 23-10-2023 om 19:54:

Natuurlijk kan je gevoel wel verdwijnen voor iemand. Om tal van redenen trouwens. Ook voor mensen waar je veel om geeft of hebt gegeven. Hoeveel goede vrienden zijn er in de loop van een mensenleven wel niet gekomen en gegaan? Sommige mensen blijven heel lang bij je anderen niet. Dat kan helaas soms ook voor familie gelden.

Een kind is een deel van jou en zal altijd onderdeel van je leven blijven. Een kind is ook afhankelijk van je zorg en steun. Je partner is een zelfstandig individu. Een volwassen mens die hopelijk zichzelf kan redden ipv afhankelijk te zijn zoals een kind. Vreselijk als mensen volledig opgaan in een ander en vergeten dat ze zelf ook nog een eigen persoon zijn. Relaties kunnen nu eenmaal eindigen. Hoe verdrietig dat ook is.

Relaties kunnen natuurlijk eindigen en natuurlijk moet je je eigen grenzen stellen. Maar “er is geen gevoel meer” of “we zijn uit elkaar gegroeid” zijn algemeenheden die het kernprobleem verhullen. Want als er “geen gevoel” meer is heeft dat een reden. Je kan dat natuurlijk als reden opgeven en als je partner dat doet, kun je niet anders dan dat aanvaarden, maar je blijft wel met vragen achter. Ik vind het geen nette manier om een relatie te verbreken. 

Maar Izza, altijd dat neerbuigend doen naar mensen toe door hen te omschrijven als zwakkelingen, afhankelijke kinderen die niet voor zichzelf kunnen zorgen? Ten eerste klopt dat niet. En ten tweede: Mensen zitten in een proces en proberen hun relatie te redden of tenminste wat inzicht te krijgen in het proces van de ander, die echt een voorsprong heeft, dat is toch geen teken van zwakke afhankelijkheid? Wat uitleg vragen? Je meet altijd alles en iedereen af aan jouw kijk op het leven. Mensen maken zich los als ze daar klaar voor zijn. Soms gaat het mij allemaal te gemakkelijk…. Mensen dumpen als oud vuil omdat ze niet altijd 100% beantwoorden aan wat jijzelf wil?  Dat is dan het andere uiterste van eindeloos blijven hangen in een ongezonde relatie, want dat gebeurt natuurlijk ook, daar heb je gelijk in. Alleen heb je je oplossing altijd nogal vlug klaar. Dat is dikwijls niet wat mensen vragen, je loopt vooruit op de feiten. Als we alle feiten hier zelfs maar kunnen kennen. 

Ik zie relaties in een veel bredere zin. Met je familie en vrienden heb je bijvoorbeeld ook een relatie. Net als je partner. Maar voor mij blijf je in iedere volwassen relatie altijd nog een individu. Ik zie heel veel volwassen die volledig opgaan in een ander of een bepaalde mate van afhankelijkheid opbouwen waardoor loskomen van een ander gewoon niet mogelijk is. Mensen vergeten wie ze zelf ooit waren en accepteren zelfs zaken als vreemdgaan, huiselijk geweld of een relatie die eigenlijk dat woord niet meer waard is. Zolang mensen dat willen moeten ze dat zelf weten. Zij worden wellicht ongelukkig (of nog veel erger) ik niet hoor. 

En ik dump zeker niet zomaar een ander. Voor waardevolle relaties ga ik best ver. En als een ander zegt dat zijn gevoel is verdwenen of we uit elkaar zijn gegroeid wie ben ik dan om voor een ander te moeten bepalen dat het niet zo is? Of nog erger hem of haar te moeten overtuigen om op zijn of haar verhaal terug te komen. Dat komt op mij zo wanhopig over. Ieder heeft zijn redenen en omschrijvingen. En het is niet aan mij daar iets van te vinden. 

"Mijn gevoel is weg" dat kan niet! "Om reden X en Y" dat zijn geen goede redenen etc. Heeft ook met eigenwaarde te maken denk ik. Als iemand (om welke reden dan ook) echt niet meer wil dan is dat zo. Ik kan mijzelf prima redden en er zijn voldoende andere fijne mensen in mijn omgeving. Een partner is een aanvulling geen invulling!!

Izza schreef op 24-10-2023 om 14:57:

Ik zie relaties in een veel bredere zin. Met je familie en vrienden heb je bijvoorbeeld ook een relatie. Net als je partner. Maar voor mij blijf je in iedere volwassen relatie altijd nog een individu. Ik zie heel veel volwassen die volledig opgaan in een ander of een bepaalde mate van afhankelijkheid opbouwen waardoor loskomen van een ander gewoon niet mogelijk is. Mensen vergeten wie ze zelf ooit waren en accepteren zelfs zaken als vreemdgaan, huiselijk geweld of een relatie die eigenlijk dat woord niet meer waard is. Zolang mensen dat willen moeten ze dat zelf weten. Zij worden wellicht ongelukkig (of nog veel erger) ik niet hoor.

En ik dump zeker niet zomaar een ander. Voor waardevolle relaties ga ik best ver. En als een ander zegt dat zijn gevoel is verdwenen of we uit elkaar zijn gegroeid wie ben ik dan om voor een ander te moeten bepalen dat het niet zo is? Of nog erger hem of haar te moeten overtuigen om op zijn of haar verhaal terug te komen. Dat komt op mij zo wanhopig over. Ieder heeft zijn redenen en omschrijvingen. En het is niet aan mij daar iets van te vinden.

"Mijn gevoel is weg" dat kan niet! "Om reden X en Y" dat zijn geen goede redenen etc. Heeft ook met eigenwaarde te maken denk ik. Als iemand (om welke reden dan ook) echt niet meer wil dan is dat zo. Ik kan mijzelf prima redden en er zijn voldoende andere fijne mensen in mijn omgeving. Een partner is een aanvulling geen invulling!!

Ik weet het, ik ben zeker niet de maat der dingen, maar dat ben jij ook niet.

Mijn man was ook ‘zijn gevoel kwijt’. Sterker nog, hij had nooit van me gehouden. Ik was geen goede moeder en een grijze muis geworden. Dus hij wilde scheiden. Wilde wel graag als vrienden uit elkaar, want ik was wel zijn maatje. Ik vond dat een raar verhaal, na 27 jaar samen en zonder echte signalen in de jaren daarvoor. Ik ging dus niet akkoord met zijn scheiding, ik wilde voor onze relatie vechten. En ik héb gevochten. Ruim 1,5 jaar. Waarin hij nogal wispelturig was. Toch steeds toenadering zocht. Tot hij (wist ik op dat moment niet) een relatie kreeg. Logisch dat dat gebeurde, had ik hem ook al voorspeld. Voor hem was het de bevestiging dat het tussen ons nooit meer goed zou komen. Dus werd alsnog de scheiding ingezet.

Door omstandigheden konden we op het moment dat alles rond was de scheiding niet doorzetten. Ik heb toen gevraagd om alsnog in relatietherapie te gaan. Toen hoorde ik pas van hem dat hij een relatie had. Toch heeft hij ervoor gekozen die relatie te verbreken en het nog een keer met mij te proberen. 

Uiteindelijk bleek het probleem niet zozeer in mij of onze relatie te zitten, maar in hem en zijn verleden dat hij altijd heeft weggestopt.

Nu zijn we gelukkig samen, gelukkiger zelfs dan voorheen. Omdat we onszelf en elkaar nu zoveel beter kennen. En elkaar niet meer vanzelfsprekend vinden.

Waarmee ik maar wil zeggen dat in mijn ervaring ‘het gevoel is weg’ staat voor ‘ik zit met mezelf in de knoop maar ik kan dat (nog) niet aangaan’.

Zal ongetwijfeld niet voor iedereen gelden, maar ik zie dit patroon te vaak om die woorden ‘het gevoel is weg’ zomaar voor waar aan te nemen. En ik raad mensen die het overkomt aan er niet zomaar naar te handelen. Of zomaar een scheiding te accepteren. 

BjornSh83 schreef op 24-10-2023 om 16:11:

Vanochtend hadden we nog een gesprek bij de therapeut en daar is uitgekomen waar ik al die tijd al bang voor was. Ze wil / kan niet meer verder met de liefdes relatie.

Hoewel ik dit onbewust al best een tijdje aanvoelde, komt het toch erg hard binnen. We zijn er beide erg verdrietig onder en ik ben er echt wel kapot van.

We gaan gelukkig nog normaal met elkaar om en willen ook echt het beste voor de kinderen. Het moet denk ik ook nog allemaal een beetje landen, de aankomende tijd zal wel een lastige periode gaan worden denk ik al heb ik daar nog helemaal geen idee over. Het is gewoon klote en erg verdrietig...

Wat verschrikkelijk naar om dat te horen terwijl jij nog wil vechten ervoor. Blijft die relatietherapeut jullie wel begeleiden tot jullie wat gesetteld zijn apart van elkaar... Lijkt mij vreselijk verdrietig om onder een dak te wonen als het dan "uit" is.. en of je dan op de logeerkamer of bank moet... en confronterend de hele dag met betrekking tot gezinssituaties zoals sinterklaas wat eraan komt of zondagochtend met zijn alle in bed bijvoorbeeld..  je scheid ook van je gezinsleven en een stuk van je kinderen.

Jammer dat jullie geen proefscheiding doen zoals ik mijn eerdere reactie schreef (mij gaf dat stof tot nadenken) maar meteen zo definitief. Het is zo een grote verandering..

Sterkte ermee. 

Sorry maar je hebt echt andermans toestemming niet nodig om te mogen scheiden hoor! Het is geen gunst maar gewoon een wettelijk recht. Zou wat zijn dat een ander voor jou mag bepalen of je mag gaan scheiden. Daar heb je gelukkig niemands toestemming voor nodig. Het enige wat je (zeer onvolwassen en schadelijk voor de kinderen) kunt gaan doen is tegenwerken. Maar waar zit je eigenwaarde als je aan iemand vast blijft plakken die jou gewoon niet meer wil. Tegenwerken is ook een enorm recept voor een vechtscheiding. Uiteindelijk worden daar alleen advocaten beter van. 

To wat vreselijk verdriet voor jullie beiden. 

BjornSh83 schreef op 24-10-2023 om 16:11:

Vanochtend hadden we nog een gesprek bij de therapeut en daar is uitgekomen waar ik al die tijd al bang voor was. Ze wil / kan niet meer verder met de liefdes relatie.

Hoewel ik dit onbewust al best een tijdje aanvoelde, komt het toch erg hard binnen. We zijn er beide erg verdrietig onder en ik ben er echt wel kapot van.

We gaan gelukkig nog normaal met elkaar om en willen ook echt het beste voor de kinderen. Het moet denk ik ook nog allemaal een beetje landen, de aankomende tijd zal wel een lastige periode gaan worden denk ik al heb ik daar nog helemaal geen idee over. Het is gewoon klote en erg verdrietig...

Getver Bjorn wat ontzettend rot! Het lijkt me heel moeilijk maar ik hoop dat het je lukt om kalm te blijven. Blijf bij jezelf! Sterkte!

Moederkareltje schreef op 24-10-2023 om 22:06:

[..]

.

Jammer dat jullie geen proefscheiding doen zoals ik mijn eerdere reactie schreef (mij gaf dat stof tot nadenken) maar meteen zo definitief. 

Dat vind ik ook zo jammer. Was er maar iemand die je vrouw de waarheid eens zei. Waarschijnlijk is ze omringd met ja-knikkers ipv iemand die haar "wakker" maakt en de realiteit voor ogen laat zien. Het gevoel is weg is gewoon echt een dooddoener. Jullie moeten je patroon veranderen dan is er zeker nog kans. Het zit er wss echt nog. Weg is nu jullie veiligheid zeker voor de kinderen. Ze verkloot alles. Dan kan Izza wel zeggen geen ruzie maken voor de kinderen anders schade. Puff die schade hebben ze dan al. Zorg nu goed voor jezelf en zorg dat jij in het huis kan blijven enz enz. Wees nu hard naar haar toe en laat je niet beïnvloeden. Krijgt ze echt meer respect voor je.

Ps lees je openingsverhaal net nog eens en denk dat ze door jullie trauma geblokkeerd is in haar gevoel. Ze heeft hulp nodig maar dat moet ze wel inzien. Laat iemand uit jouw "kamp" die ze ook kent praten met haar. Je zus bijvoorbeeld. Desnoods gaat ze 2 maanden ergens anders wonen om echt na te denken. Geef het nog niet op zou ik zeggen.

Lees dit eens.

Kan mijn gevoel terugkomen? - Marike de Valk Relatietherapie Nijmegen (mv-gestalttherapie.nl)

Wat Ruud1971! adviseert om nu meteen eens een paar maanden elkaar niet te zien, is wel een goeie. Het gaat hier om een gebrek aan aantrekkingskracht. (die  in bepaalde periode in een relatie weg kan zijn of minder, maar ja, dat wordt ons niet geleerd, dus zijn we in de war als die aantrekkingskracht verdwijnt). Er is onderzoek gedaan naar aantrekkingskracht door Esther Perel (belgisch-amerikaanse psychotherapeut). Volgens mij is zij ook een keer bij Zomergasten geweest. Zij zegt dat wij tegenwoordig teveel verwachten van een relatie: veiligheid en tegelijkertijd ook lust en gepassioneerde sex, die twee staan beweert zij op gespannen voet met elkaar. Daarbij willen we nog veel meer, gezamenlijke hobby's en interesses. Kortom zij zegt dat deze onrealistische verwachtingen op zich gezonde relaties om zeep helpen. En dat is erg zuur voor de partner die wat realistischer is. 
Aantrekkingskracht heeft zij ook onderzocht. De uitkomst van  dat onderzoek was als je veel tijd met elkaar spendeert (kleine kinderen, huilbaby) dat je die ander onbewust voor lief gaat nemen. Aantrekkingskracht verdwijnt. (wat ook een heel natuurlijk proces is dat verliefdheid wegtrekt en je ook de minder leuke kanten gaat zien van de ander) Aantrekkingskracht ontstaat als je die ander gaat missen. Op moment van terugkomst is de aantrekkingskracht het grootst, zo bleek uit haar onderzoek. Dus ja, dat advies neem eens afstand zo een goede kunnen zijn. 
Een goede therapeut die deze waarheid vertelt, voorkomt dat je dit in pas in opeenvolgende relatie gaat inzien. 
Tot slot wat Esther Perel adviseert aan stellen die aan een duurzame relatie willen bouwen is, de behoeftes van jezelf leren kennen en die van die ander, verlangens uitspreken en dus tijd nemen voor jezelf. 
Heel veel sterkte, ik voel de steen in jouw maag; 
Ik heb dit zelf nog niet bekeken, TED talk van haar: https://www.ted.com/talks/esther_perel_the_secret_to_desire_in_a_long_term_relationship?utm_campaign=tedspread&utm_medium=referral&utm_source=tedcomshare

Izza schreef op 24-10-2023 om 22:59:

Sorry maar je hebt echt andermans toestemming niet nodig om te mogen scheiden hoor! Het is geen gunst maar gewoon een wettelijk recht. Zou wat zijn dat een ander voor jou mag bepalen of je mag gaan scheiden. Daar heb je gelukkig niemands toestemming voor nodig. Het enige wat je (zeer onvolwassen en schadelijk voor de kinderen) kunt gaan doen is tegenwerken. Maar waar zit je eigenwaarde als je aan iemand vast blijft plakken die jou gewoon niet meer wil. Tegenwerken is ook een enorm recept voor een vechtscheiding. Uiteindelijk worden daar alleen advocaten beter van.

To wat vreselijk verdriet voor jullie beiden.

Ik neem aan dat je op mij reageert hier? Nee, je hebt geen toestemming nodig om te scheiden. Maar het verhaal van Bjorn doet mij echt heel sterk vermoeden dat zijn vrouw zichzelf niet erg goed doorziet, dat ze heel veel dingen te verwerken heeft en dat die emoties haar gevoel voor Bjorn in de weg zitten. Dat ze dus de verkeerde oplossing voor het verkeerde probleem gevonden heeft.

Ik vind de suggestie om eerst tijdelijk uit elkaar te gaan een hele goede. Ik vermoed echt dat ze dat alleen zijn verheerlijkt, en dat kan ze dan mooi in de praktijk uitvinden. Verder ben ik ook fan van Esther Perel. Maar ja, als de vrouw van Bjorn al vindt dat er niks meer aan te doen is zal ze niet snel geneigd zijn zich in deze materie te verdiepen. Ik lees hier echt mijn man terug. Die nog steeds dagelijks blij is dat ik niet meteen met hem naar de mediator ben gerend. Een scheiding niet meteen accepteren is natuurlijk ook niet per definitie hetzelfde als tegenwerken. En het is echt niet gezegd dat een beetje tijdrekken meteen een vechtscheiding oplevert. Dat vind ik sowieso een beetje gedegradeerde uitdrukking. Niet elke scheiding die niet heel soepel verloopt is meteen een vechtscheiding. Ik vind het ook nogal een uitspraak om te stellen dat tegenwerken van een scheiding schadelijk is voor de kinderen. Een scheiding die voorkomen had kunnen worden is dat in ieder geval.

En wat ik ook belangrijk vindt: naar mijn idee zitten er bij de vrouw van Bjorn flink wat trauma’s. Hoe stabiel kun je dan zijn als je in je eentje je kinderen op moet voeden? Man en ik zijn als ouders er ook enorm op vooruit gegaan toen we flink met onszelf aan de slag zijn gegaan. Het heeft voorkomen dat ik (ongewild) de fouten van mijn ouders herhaalde en aan de andere kant niet overcompenseerde. Ook ben ik veel stabieler geworden, veel rustiger in mijn reacties, zekerder van mezelf, liet mezelf niet zo snel meer uit het lood slaan. Als je zelf met psychische problemen kampt, kun dat in mijn ervaring allemaal veel minder goed.