Help

Alsjeblieft contact opnemen met je huisarts

Lieve Lieta,

Je hele leven staat op z´n kop. Dat gebeurt na de geboorte van een kind.

Toch heb ik het idee dat er bij jou meer aan de hand is. Angstgevoelens en een sterkte behoefte om te drinken zijn signalen die je echt serieus moeten nemen.

Daarom zou ik je echt dringend willen aanraden om contact op te nemen met je huisarts (of verloskundige als je dat liever doet). Zij kunnen je doorverwijzen naar mensen die je verder kunnen helpen.

Wacht hier alsjeblieft niet te lang mee. Je verdient beter dan dit gevoel en je kindje ook!

Ja..

Zoek hulp, inderdaad!
En schrijf hier van je af zolang en zoveel je wilt!
Succes!

Huisarts

Bij voorkeur naar de huisarts. Onder consultatieverpleegkundigen en anderen zullen heus aardige betrokken mensen zitten maar ook mensen die gepreoccupeerd zijn met zorgmeldingen. Zoek een praktische oplossing want inderdaad lijkt het me voor jou en je kindje niet goed om zoveel alleen te zijn nu je zo angstig bent en je niet goed in je vel zit.
Heb je familie waar je zonodig hulp, visite, oppas, van kunt krijgen of misschien wel tijdelijk in huis kunt? En snel naar de huisarts.

Lieta

Als eerste, van harte gefeliciteerd met je dochter. Wat een kostbaar bezit, zo'n klein mensje. Als je moeder wordt staat je hele leven op de kop, wat hierboven ook al gezegd wordt. Zeker weten. Ik vond het ook een hele verandering. Meer thuis, minder sociale contacten en de enorme verantwoording over dat kleine wezentje. En je wilt het zo graag allemaal goed doen, kan je best onzeker en angstig van worden. Het kan heel fijn zijn om je zorgen uit te spreken aan bijvoorbeeld je huisarts en/of consultatiebureau. Zij kunnen je ook de weg wijzen waar je met je vragen terechtkunt. En hier natuurlijk van je af schrijven.
Je hebt je draadje gestart in relaties, dus je relatie is op het ogenblik je grootste zorg? Een man die erg veranderd is door het vaderschap? Ik ken jou man natuurlijk niet, maar ik weet wel dat er meer mannen zijn die geen aandacht voor hun pasgeboren babytje lijken te hebben. Niet dat ze er niet van houden maar ze vinden het maar eng, zo'n klein mensje. Die erg moeten wennen aan de nieuwe verantwoording die ze moeten dragen. Die daardoor erg veranderen en wat "vreemd" doen.

Paar dingen

1 het eerste jaar van een baby gaat je hele relatie op z'n kop. Ik weet niet wat er allemaal gebeurt, maar misschien weet je partner gewoon niet wat te doen. Vraag hem dingen! Zo niet voor de baby, dan voor jou.

2. Je klinkt depressief/psychotisch en dat kan door de hormonen komen, of door een tekort aan iets. Dus laat je bloed testen en praat met je verloskundige! Loop hier niet mee door. Hoe vermoeiend en ingrijpend een baby ook is, wat je hier schrijft is niet Normaal! En dat is niets om je schuldig over te voelen!! (Mijn 3e baby wilde ik na de geboorte niet eens vasthouden, en dat is helemaal goedgekomen.)

3. Investeer in een goede draagzak, en zoek je vriendinnen op. Een baby van 2 maanden kan overal slapen!

Niet gek, ziek!

Ik heb na mijn 2e een postnatale depressie gehad (door een gebrek aan ijzer). Ik was de hele tijd op mijn man aan het katten! En zo ben ik niet, dat kwam echt door die depressie.

Alleen thuis zitten met een baby (zeker de eerste) is loodzwaar. Ze slapen slecht, je moet nog van alles leren, klooit maar wat aan, bent superonzeker, bent bang dat de baby van alles kan overkomen, en kan geen huiltje aanhoren, want je denkt dat je er iets aan moet doen.

Dus even een tip van mij, je baby kan wel wat hebben, en als ze huilt en je weet zeker dat ze geen honger of vieze luier heeft, leg haar in bed, al krijst ze nog zo hard, en ga een half uur onder de douche staan. Zij valt waarschijnlijk heerlijk in slaap, en jij kunt je even ontspannen. Zij heeft het nodig dat je ook aan jezelf denkt!

Heb je familie of vrienden die naar jou toe kunnen komen?

Niet consultatieburo

Die zijn er vooral voor de baby. Ga naar de dokter voor jou! (En vraag een bloedtest voor je antidepressiva accepteert, want vaak is het echt een tekort aan iets).

Zo bang zijn hoort er niet bij, zijn ze nou helemaal zot!

Joh

Zelfs moeders waar wel alles goed gaat hebben na 2 maanden echt wel behoefte aan een paar uurtjes zonder baby hoor. Dus je hoeft je niet raar te voelen om ja te zeggen voor een paar uur oppas.

Verder zou ik wel 1 persoon in vertrouwen nemen. Iemand die met je mee kan naar de dokter, en je gewoon kan steunen. Je bent echt niet de eerste die vastloopt met een baby hoor! Dat wil ook helemaal niet zeggen dat je niet voor haar kunt zorgen. Maar je moet wel hulp zoeken! Hoe slaap je verder? Slaapt je baby een beetje door? Voel je je overdags uitgerust?

Huisarts

Ga vooral naar de ha. Ik heb zes maanden lopen tobben toen huilend naar de ha en twee weken later een compleet nieuw mens met enkel extra hoge doses vit. B.

Goed!

En laat je even weten hoe het verder gaat?

Je bent echt niet de enige die hiermee rondloopt. Dit komt veel vaker voor. Over dit gevoel zijn hele boeken geschreven.

Vader

Wat rot voor je allemaal. Ik denk dat het goed is om eerst te zorgen dat jij zelf weer op de rit komt. De band tussen vader en dochter komt wel goed, zeker als hij haar nu ook oppakt en kust. Jammer dat hij niks aan de verzorging doet maar dat is voor het opbouwen van een band niet noodzakelijk.

Succes bij de huisarts, laat je niet wegsturen met de opmerking 'het hoort erbij'. Gewoon eerlijk zijn over je gevoelens hoor!

Nee hoor

Als hij haar kusjes geeft enzo, dan komt het echt wel goed. Veel mannen hebben echt gewoon weinig met een kleine baby. En de baby heeft vooral jou nodig. Vaak komt het helemaal goed als er wat meer interactie is, dus je kleintje wat groter wordt.

Mijn man deed bij de eerste nog wel wat (maar hoort niemand ooit huilen als hij slaapt), maar bij de volgende hield hij zich vooral bezig met de oudste. Dat is ook lekker voor mij. En hij is echt een hele leuke vader, die van alles onderneemt met z'n kinderen.

Mijn ervaring

Het is heel anders dan je had verwacht. Je man doet minder met de baby dan gehoopt, en jij hebt geen roze wolk. Je zou eens moeten weten hoeveel jonge moeders rondlopen zoals jij! Een kind krijgen haalt alles overhoop. En je kunt daar in de war van raken, en ongelukkig. Maar het komt goed. Ik kan het weten. Ik heb me ook heel naar gevoeld in die tijd. Mijn grootste fout? Ik schaamde me voor mijn negatieve gevoelens. Ik durfde geen hulp te vragen. Gelukkig kreeg ik ongevraagd hulp van mijn moeder en een buurvrouw. Dus, naar de huisarts, laat je bloed testen, en vraag hulp. Er is een engels spreekwoord: it takes a village to raise a child. Je hoeft het niet alleen te doen. Zorg voor jezelf.

Heb meegelezen

En ben benieuwd - heb je de dokter gebeld? laat je het ons weten? we leven mee!

Huisarts: doen

wat vervelend dat je je zo rot voelt!

heel goed dat je hier een berichtje post, en naar je huisarts gaat.

ik snap dat het lastig is om naar de huisarts te gaan, maar als ik je verhaal zo lees is dat echt nodig.
Voor jouzelf, want je voelt je heel rot, en daar is wat aan te doen.
En dat is ook belangrijk voor je kindje, want als jij je lang zo blijft voelen, dan krijgt zij er uiteindelijk ook nog last van.

veel sterkte!

Dihanne

Die eerste tijd

Ik herken wel van de eerste twee maanden dat je je een soort vervreemd voelt van jezelf. Twijfels ook; was dit nu wat ik wilde? En stiekem de wens om terug naar t oude te gaan (zonder kind) en dan meteen weer t schuldgevoel daarover.. Heel zwaar. Oordeel daarover vooral niet te hard. Het hoort erbij om opnieuw nar jezelf te moeten kijken, te wennen aan wie jij nu bent. Geef dat vooral tijd!!
En ik zou ook naar de huisarts gaan. Misschien kan tijdelijk iets van medicijnen je helpen- maar daar heb ik verder geen verstand van.
Af en toe een avond zonder baby weg , bioscoopje met je man, geeft weer lucht.
En wat betreft je vriend/man; ook hij moet wennen. Veel vaders kunnen pas na een tijdje 'connecten' met hun kind, als het wat groter is en minder fragiel.

Dikke knuffel

Want volgens mij heb je die nodig.
De eerste paar maanden had ik een huilbaby, totdat we er achter waren wat ze had, daarna was het een hele lieve stille tevreden baby die eindelijk ging groeien en ik verwachte van mezelf dat ik blij en vrolijk ging worden en opgelucht was. Ik was ook opgelucht dat het huilen eindelijk over was, maar ik was ook zo moe dat ik alleen maar wilde slapen (nou wilde zij dat ook, dus hebben we allebei ontzettend veel bijgeslapen). Het heeft echt een tijd geduurd voordat ik me mezelf weer voelde, en voordat ik gewend was aan een kind in huis, dat duurde nog weer veel langer.
Ga gewoon naar de dokter, die heeft dit heus meer gezien, want wat jij hebt is niet uniek, zelfs niet zeldzaam, maar kan heel goed komen door ijzergebrek, vitamine B-zoveel gebrek of een schildklier die wat ontregelt is. En anders is het iets anders, maar ga praten en zorg dat je hulp krijgt. Overigens staat het consultatiebureau hier op het forum slecht bekend, de algemene bijnaam is consternatiebureau. Er schijnen goede te zijn, maar mijn persoonlijke ervaring met ons consultatiebureau is niet om over naar huis te schrijven en een collega-moeder hier in de buurt waarvan het kind salaamkrampen leek te hebben, da's een vorm van epilepsie, werd afgescheept met dat het hikjes waren die veroorzaakt werden door het doorkomen van tandjes. Het is dat ik het zag en met haar naar de huisarts ben geweest, het kind is direct naar de kinderarts doorgestuurd en mocht daar dezelfde dag nog blijven.

Ach, dat is ook zo.

Naast al die goedbedoelde woorden hier heb je een knuffel nodig. Bij deze.

Vriend

Ach toch, wat is het zwaar het, die eerste tijd? Goed dta je nu naar de huisarts gaat. En wat vriend betreft: die kan best nog bijdraaien hoor. Die van mij vond het gewoon doodeng de eerste weken, hij liet liever alles aan mij over. En ik was eerlijk gezegd ook nogal perfectionistisch, raakte al in de stress als het rompertje niet bij de rest van de outfit kleurde. Dus dat stimuleerde vriend ook niet echt om onze oudste te verzorgen. Is allemaal helemaal goed gekomen, en hij zal heus niet de beste vader ter wereld zijn maar hij is wel heel goed!

Succes morgen!

Ik hoop dat je morgen je verhaal goed kwijt kunt bij je huisarts. Ik las de hele draad nog eens door en je schreef ook dat je al geprobeerd had om even weg te gaan terwijl je moeder/schoonmoeder op je kindje paste. Je voelde je toen ook wat angstig. Zou het niet prettiger zijn om bijvoorbeeld volgende week nog eens oppas te regelen en dan iets af te spreken met iemand, bijvoorbeeld een vriendin/familielid/kennisje? Al ga je samen maar een kopje koffie drinken of even samen de stad in of naar een tuincentrum. Als je al niet zo lekker in je vel zit voelt alleen op pad misschien ook onveiliger?
Vind je het wel prettig om samen met je kindje naar buiten te gaan? Boodschappen doen of zomaar wandelen?

En nog een tip

Ik voelde me precies zoals jij toen ik net een kindje had: een brok zenuwen, kwam niet meer aan mijzelf toe, ach het was zo'n schat wat moest ze nou met zo'n stresskip als moeder etc. etc.
Als ik je één tip mag geven: dit is allesoverspoelend, dit is zo'n verandering dat je niet te veel moet willen. Als ik terugkijk, had ik echt een (nou twee) dingen anders willen doen: 1. niet te veel willen. Als je kindje eten krijgt en schone kleren en jij ook, dan heb je al heel veel gedaan op een dag. Af en toe nog een lief aaitje over haar wang en je bent een super moeder. 2. wees zacht voor jezelf en stel je oordeel over de situatie (ook over je vriend) een jaar of anderhalf uit.
sterkte ook morgen bij het gesprek

Lieta

Ben je al geweest? Hoe was het?