Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Veel om over na te denken
Dank voor al deze reacties. Ze zetten me op scherp en leggen ook het dubbele bloot waar we in terecht zijn gekomen. Ik wil op een paar dingen reageren.
Ik wil graag de indruk wegnemen dat ik het einde van de relatie niet zou willen inzien. Die zie ik heel goed, ik heb daarin ook een duidelijke grens getrokken. Het doet me heel veel pijn, maar ik zie het zoals het is. Hard maar waar. Mijn wiebeligheid betreft de dubbele signalen van man, die een nieuw leven wil opbouwen, niet formeel wil scheiden, wil behouden wat we hadden maar weer wil leren leven. En mij daar regelmatig in opzoekt. Ik houd het af, maar ben niet van staal. Natuurlijk doet dat veel met me. Zijn vertrek is zo zinloos.
Hierboven wordt gesteld dat man mij heeft verlaten, maar niet de kinderen. Helaas, als dat zo was, zouden de kinderen niet zo worstelen. Man koos voor zichzelf, dat was de boodschap aan het gezin. Letterlijk. Begrijp me goed, ik vertel de kinderen bijna dagelijks dat het niet om hen gaat. Maar zo ervaren zij het niet. En ik kan het pakket huwelijk/gezin ook niet los zien in mans handelen.
Mijn Posts lijken misschien tegenstrijdig, maar dat zit missvhienin het gegeven dat de achterliggende redenen zo ongrijpbaar zijn. Begreep ik maar meer wat er bij man speelt. Hij is zo ongelooflijk gesloten. Nog steeds.
RoosjeRaas, dankjewel weer. Je beschrijft het zo scherp. In het huis ben ik al langzaamaan wat aan het veranderen. Dat helpt 
Gesloten man
Dat geslotene herken ik ook wel bij mezelf. Emotioneel kun je jezelf niet meer blootgeven. Dit met als gevolg dat je steeds verder wegzakt in de malaise.
Dat alles hetzelfde houden dat beeld heb ik zelf ook gehad. Bij mij was dat ook meer het kunnen terugkomen in een omgeving waarin alles als 'vanouds' leek.
Het was een kleine opleving in de malaise waarin je dan zit.
Zelf vond ik het fijn dat mijn vrouw die ruimte ook bleef geven. Soms verwonderde ik me erom dat ze me zoveel ruimte gaf. Aan de andere kant waren dat de momenten waarop ik wel even tot bezinning kwam.
Ik kan me voorstellen dat de man van moederziel ook zoiets ervaart. Dit neemt niet weg dat het voor moederziel en kinderen wel emotioneel zwaar belastend is.
Mijn vrouw heeft aangeven dat zij in mijn doen en laten zag dat ik niet achter de keuze stond van het leven wat ik dacht te kunnen gaan leiden.
Daarom heeft zij mij zoveel ruimte gegeven, hopend dat ik tot inkeer kwam of een keuze kon maken waar ik dan wel achter stond.
Maar in ons geval waren er geen kinderen dus is de situatie in dat opzicht niet vergelijkbaar.
Zoals het vroeger was
Natuurlijk zijn jij en je kinderen blij met een normale dag als gezin waar vader deel uit maakt. Het geeft stilaan hoop als dat mogelijk is en hun vader in de toekomst kan terugkeren als wanneer hj alsnog tot inkeer komt. ( wensgedachte).
Opmerkingen dat de knoop reeds is doorgehakt, betekent nog niet dat je in je hart dit ook hebt geaccepteerd.
De vraag van de therapeut maakt duidelijk dat je de toekomst vreest. En je weet dat de vrees voorbij is als hij op een dag tot inkeer komt. De tijd dat hij op zich zelf gaat wonen en de kinderen gaat missen, is pas het daadwerkelijke leerproces voor hem om te voelen wat hij nu echt wilt. Ik denk ergens dat jij jullie gezin die kans niet wilt ontnemen en hem daarom tolereert. Zo van : zolang hij thuis gezelligheid ervaart is er een kans dat hij verandert want als hij zich bij jullie uitgesloten voelt, is die kans voorbij en gaat de angst voor de toekomst werkelijkheid worden.
Juist door zijn bezoeken aan jullie, is het voor jou moeilijk om je eigen weg te gaan. Je wordt geadviseerd hem de scheiding te laten starten. Misschien toch beter om toch die touwtjes in handen te nemen, al is het maar om je eigen weg te kunnen bepalen. Best wel tegenstrijdig: de toekomst vrezen maar tegelijkertijd de scheiding starten.
Maar de afhankelijkheid van je mans daadkracht staat jouw toekomst in de weg. Het is aan jou hoeveel ruimte/tijd/liefde je hem kan geven voor je voor jezelf kan kiezen.
Misschien komt het wat onbegrijpelijk over. Maar ik bedoel te zeggen dat jouw liefde voor hem en jullie gezin jou tegenhoudt je toekomst op te pakken, iets waar je toch zo tegenop kijkt. Je geeft aan dat zijn aanwezigheid rust oplevert voor de kinderen. Maar het geeft jou ook rust en ademruimte. Je hoeft nog niet in actie te komen: er is nog hoop. Heel menselijk. Je wenst het nog niet te accepteren.
twijfel
Ik twijfel al weken of ik dit zal schrijven of niet. En ik doe het nu toch maar.
Mijn man is ruim 20 jaar geleden ook op een enigszins vergelijkbare wijze 'vertrokken' uit zijn vorige huwelijk. Hij heeft dat zo onhandig aangepakt dat alle betrokkenen er tot de dag van vandaag nadelige gevolgen van ondervinden.
Zijn ex vrouw was er van overtuigd dat hij 'in de war was', niet zichzelf, een verkeerde beslissing nam enz. En dat zij hem beter kende dan wie ook. Man was inderdaad in de war: namelijk van het feit dat hij nu pas ontdekte hoe het was om echt van iemand te houden (en dat was NIET van zijn vrouw), en van het feit dat hij dus blijkbaar iemand was die ging scheiden, die weg ging bij zijn vrouw en kind om met iemand anders verder te gaan. Zo iemand wilde hij eigenlijk niet zijn, maar tegelijkertijd was het 'nieuwe' gevoel zo sterk dat hij er ook niet omheen kon. Blijven was geen optie.
Uit schuldgevoel, uit onhandigheid en met de bedoeling het juist makkelijker te maken voor zijn vrouw, deed hij precies zoals jouw man nu doet: alles achterlaten in het gezamenlijke huis, opdraven om samen dingen te doen, niets doordrukken (scheiding, verdeling spullen, financiën... maar alles af laten hangen van wanneer zijn vrouw daaraan toe zou zijn) enz.
Ondertussen was hij gevoelsmatig allang vertrokken en bezig iets anders op te bouwen. Het was geen liefde of 'heimwee' naar hoe het was wat zijn handelen bepaalde, alleen maar schuldgevoel en een grote sociale onhandigheid.
Natuurlijk had hij het allemaal heel anders aan moeten pakken. Door deze handelswijze heeft hij het voor zijn vrouw (en kind) alleen maar moeilijker gemaakt. Omdat hij ook niet met vrienden en familie praatte (hij vindt praten sowieso moeilijk en hij wilde zijn vrouw de kans geven steun te zoeken en vinden bij alle mensen die zij gezamenlijk kenden) begrepen die ook allemaal niets van zijn keuze en gingen ze mee in de mening van zijn vrouw: hij was in de war, zou wel gemanipuleerd worden door de nieuwe vriendin, enz.
Een puinhoop die jaren geduurd heeft en waar niemand beter van geworden is.
Inmiddels zijn we ruim 20 jaar verder. Mijn man en ik zijn nog steeds samen, hebben een gezin en zijn gelukkig met elkaar. Wel heeft hij moeizaam contact met zijn inmiddels volwassen kind uit zijn eerste huwelijk, hij heeft geen contact meer met zijn familie en hebben we een hele nieuwe vriendenkring opgebouwd.
Ik vind het steeds weer zo akelig herkenbaar, wat je beschrijft. Alleen vanuit een andere optiek. Vandaar dat ik je op de mogelijkheid wil wijzen dat je man misschien wel erg is en handelt zoals de mijne... En in dat geval doe je jezelf en je kinderen denk ik vooral een 'plezier' door al die knopen die hij nu ontwijkt dan toch maar zelf door te hakken.
Anno, tsja....
Dat zou natuurlijk best allemaal kunnen. Ware het niet dat man niet een nieuw leven wil opbouwen met truus (althans hij zegt tegen mij dat hij dat niet wil, en ik zie hem ook geen aanstalten maken) en aan mij laat hij weten dat hij niet kwijt wilde wat we hadden. Hij is teleurgesteld geraakt en moet daar zijn weg in vinden. Hij heeft alleen een ontzettend domme, onnadenkende weg gekozen met truua.
Dus ja, ik snap je post, maar hoor/zie toch in ons geval andere dingen. Niet omdat ik die zo graag WIL zien, maar omdat ik ze zie, meemaak, te horen krijg, ervaar, zie.
Je schrijft: 'Ondertussen was hij gevoelsmatig allang vertrokken en bezig iets anders op te bouwen. Het was geen liefde of 'heimwee' naar hoe het was wat zijn handelen bepaalde, alleen maar schuldgevoel en een grote sociale onhandigheid'.
Ik zie man niet 'iets anders' opbouwen. Ik zie wel heimwee naar het gezin. Liefde... geen idee, volgens mij voelt hij op dit moment niet zoveel. Onze liefdesrelatie is echt het laatste waar hij nu mee bezig is - voor mij geldt dat overigens ook. Schuldgevoel: ja. Grote sociale onhandigheid: mwah.
Je schrijft ook: 'Man was inderdaad in de war: namelijk van het feit dat hij nu pas ontdekte hoe het was om echt van iemand te houden (en dat was NIET van zijn vrouw)'
Zo te lezen heeft jouw man in zijn eerste huwelijk geen echte, diepe liefde ervaren. Ik ben eigenwijs genoeg om te durven stellen dat dit bij mijn man niet opgaat. Klinkt misschien gevaarlijk arrogant, maar ik heb echt geen reden om aan onze diepe liefde te twijfelen.
Ik snap dat jij dit stelt vanuit jouw ervaring, maar na 22 jaar en 4 kinderen, plus heel veel dingen die we met hart en ziel samen hebben doorgemaakt, durf ik te stellen dat het wel degelijk echte liefde was. Zoals eerder gezegd: het is niet zwart of wit. Truus en ik zijn niet inwisselbaar. Dat is ook niet waar man op uit is.
Ik word een beetje moe van de druk die hier wordt opgevoerd om maar knopen door te hakken. Ik heb de belangrijkste knoop al doorgehakt, namelijk man laten weten dat ik niet meer met hem onder 1 dak wil leven. Er is straks de facto een scheiding van huishoudens. Hopelijk brengt dat rust en een vaste structuur.
Ik vrees de toekomst niet, ik weet niet zo goed waar die opvatting vandaan komt. Ik sta behoorlijk sterk op m'n benen op dit moment en dat moet ook, want er leunen nog 4 (en soms dus zelfs 5 
wezens op mij.
@Mannetje: wat goed dat je er weer even bent! Hoe is het nu met je?
Moederziel
Ik lees de gehele tijd nog mee. Hou me soms even op de achtergrond 
Inmiddels coachingtraject in gegaan om zaken vanuit verleden op een rij te zetten en te kijken wat ik nu wil. Waar mijn gevoel ligt. Kortom wat wil ik nu.
Ik merk wel dat het een lang traject wordt waarvan de uitkomst allerminst zeker is.
Vrees
#302: ' Mijn psycholoog deze week stelde goede vragen: waar ben je bang voor? Moeilijk te zeggen. Ik voel een oerangst om alleen te staan, bang voor verlies van liefde. Verlatingsangst die zo verlammend is. Gaat ver terug en is in volle hevigheid geactiveerd. Het voelt als een afgrond diep vanbinnen die trekt en lokt. Ik sta regelmatig aan de rand, vorige week nog, maar deins steeds terug. Man heeft jaaaaren een hele mooie brug over die afgrond gelegd, maar nu moet ik het zelf doen. En ik twijfel of ik daar sterk genoeg voor ben. Ik verlang zo naar bescherming, steun, geborgenheid. Een kinderlijk verlangen. Inhalen wat er niet was.
Je moet niets behalve je eigen keuzes maken.
en ook nog, Mannetje
Je schrijft: 'Mijn vrouw heeft aangeven dat zij in mijn doen en laten zag dat ik niet achter de keuze stond van het leven wat ik dacht te kunnen gaan leiden. Daarom heeft zij mij zoveel ruimte gegeven, hopend dat ik tot inkeer kwam of een keuze kon maken waar ik dan wel achter stond.'
Dat herken ik. Ik zie in mans ratio de keuze die hij heeft gemaakt, maar in zijn handelen vaak iets heel anders. Mixed signals, inderdaad.
Kort geleden zei hij tegen mij dat de afgelopen maanden de donkerste periode van zijn leven zijn geweest. Dat verwonderde mij. Hij zou toch kracht moeten halen uit de keuze die hij heeft gemaakt?
Tegen kind heeft hij ook gezegd dat truus op z'n nieuwe woonplek niet bij hem zal zijn als de kinderen er zijn. Daar is geen sprake van. Misschien als het serieuzer wordt, zei hij.
Ik zie vooral een man die op z'n tandvlees vasthoudt aan een illusie van een nieuw leven zonder teleurstellingen. Ik laat 'm lekker, maar ik weet dat het niet vol te houden is. Het leven van alleenstaande vader met 4 kinderen is niet zo sprankelend, hoe fijn het ook is om de kinderen om je heen te hebben. Hij snakt naar vrijheid, weer leren leven, rust, plezier, geen teleurstellingen meer. Allemaal dingen die een grote uitdaging zullen vormen voor een gescheiden vader met torenhoge schulden, grote ontevredenheid met zichzelf en enorm schuldgevoel naar vrouw en kinderen - en die niemand meer wil teleurstellen. Ik prijs mezelf soms gelukkig met het gegeven dat ik niets heb gedaan waar ik niet achter kan staan. Ik voel me nergens schuldig over. Godzijdank.
knopen doorhakken
volgens mij hoef je geen knopen door te hakken maar je te realiseren dat je het ook allemaal andersom kunt duiden. Dus misschien heb je ongelijk met de huidige stappen omdat het juist slechter is voor je kinderen. Dat is wat hier gesteld wordt.
En is zelf weggaan als man komt "een knoop doorhakken?" Laat hem maar met de kinderen zijn dan zijn ze in ieder geval het verwarrende kwijt dat jullie gezinnetje aan het spelen zijn. En als je vindt dat hij de kinderen niet goed behandeld dan moet je hem gewoon effe niet laten komen. Maar als gezin aan tafel, nee, ik kan er nog steeds niet bij dat dit momenten zijn waar iedereen positief van oplaadt.
gr Angela
Angst, Flanagan
Het mooie is dat ik deze angst onder ogen zie, en er steeds minder bang voor word. Het hoort bij mij en is deel van mij. Ik begin ook steeds beter te voelen dat de angst niet door iemand anders kan worden weggenomen. Ook niet door man, al heb ik dat lang gedacht. De symbiose is wat dat betreft aan het losraken. En dat is goed.
Waarom niet?
'Maar als gezin aan tafel, nee, ik kan er nog steeds niet bij dat dit momenten zijn waar iedereen positief van oplaadt.'
Dat snap ik dan weer niet. Waarom niet? Waarom zou dit juist de pijn niet verzachten? We zijn geen vijanden, we zijn nog steeds een gezin - maar dan anders.
Mannetje, hoe doe jij het?
Hoe breng je orde aan, hoe werkt jouw traject voor jou? Kun je me een inkijkje geven?
Kracht halen uit de keuze
Mijn ervaring is dat de kracht uit de keuze maar zeer tijdelijk is. Ik viel weer vrij snel terug in datgene wat ik wilde ontvluchten.
Die kracht die dan wordt weggeslagen heeft tot gevolg dat je heel diep wegzakt en tegen een depressie aan komt te zitten / of er in komt.
Ik denk dat jou man probeert om in zijn 'veilige thuishaven' waar alles nog bij het oude is, de kracht te hervinden. Been there, done that.
Uiteindelijk helpt dat allemaal niet en besef je dat er bij jezelf iets fundamenteels verkeerd zit. Pas toen ik daar tot inzicht kwam en de eerste gespreken aanging voelde ik een vorm van opluchting en blijdschap. Hoewel kort, maar het was er wel.
Wat anno schrijft heb ik mezelf ook wel eens afgevraagd en is ook iets wat in mijn gesprekken met de coach wel wordt meegenomen.
Hoe ik orde aanbreng ....
sja dat is lastig. Een groot voordeel was dat ik al voor ik het coaching traject inging wist waar bij mij de pijnpunten vanuit mijn jeugd lagen. Door daar over te praten en hernieuwd inzichten (want je blijft zelf in een kring ronddraaien en wellicht was het toch niet zo beroerd als ik het me voorstelde) kun je zaken voor jezelf een plek geven.
Daarna ga ik kijken wat ik nu eigenlijk wil. Ik merk dat ik in mijn huwelijk mezelf heb ingehouden en zelfontplooiing niet goed van de grond is gekomen.
Daar moet ik iets mee. Wat wil ik nu en kan dat nog binnen mijn huwelijk.
Bijkomend probleem is dat het communiceren binnen het huwelijk op dit moment ook nog niet goed loopt. Vrouw is daarvoor ook af en toe aanwezig bij de coaching.
Het zijn kleine stapjes en het is een traject wat niet zomaar is afgerond.
Kinderen
"Dat snap ik dan weer niet. Waarom niet? Waarom zou dit juist de pijn niet verzachten? We zijn geen vijanden, we zijn nog steeds een gezin - maar dan anders."
Moederziel, ik snap dat jíj dat zo ervaart, dat je nog steeds een gezin bent, maar dan anders. Maar voor je kinderen vraagt ik me dat heel ernstig af. Uit ervaring als kind van gescheiden ouders weet ik dat je als kind dat onderscheid niet zo gemakkelijk kunt maken. Dat dit 'anders' betekent dat je ouders voorgoed uit elkaar zijn. Dat de veiligheid van het gezin zoals je die kende nooit meer terugkomt. Hun fundament is weggeslagen en ze staan in de overleefstand.
Maar als kind hoop je altijd ergens dat je ouders toch weer bij elkaar komen. Je put hoop uit elk klein signaal. Papa en mama die gezellig tegen elkaar doen aan de eettafel wordt tegen beter weten in vertaald in 'zie je wel, het gaat toch goed, ze zijn toch lief voor elkaar, hoezo scheiding?'
Ik denk dat je je kinderen daar wel degelijk tegen in bescherming mag en moet nemen. Het is zo niet duidelijk voor ze, ook al zeg je honderd keer in woorden dat je echt gaat scheiden.
Maar goed, ik begrijp dat deze situatie nog een week kan duren zo, dat is gelukkig te overzien.
Eigen ervaring
Die heb ik ook, maar dan het andere uiterste: een vechtscheiding en ouders die al meer dsan 30 jaar niet meer met elkaar praten. Geen woord.
Misschien is dat wel mijn angstbeeld. Alles liever dan dat.
Ik hoop idd ook dat er straks meer duidelijkheid komt. En ik zie in het verlengde daarvan ook licht gloren voor man, gevoed door wat Mannetje beschrijft. Als er rust en duidelijkheid is, kan iedereen eindelijk tot zichzelf komen. En dat is nu het eerst belangrijke.
ik ken je kinderen natuurlijk niet
maar kan me ook voorstellen dat ze moeilijk weg kunnen met hun emoties zoals boosheid, gekwetsheid.
Omdat ze het niet zien bij jou, in je gedrag naar ex toe.
Daarbij denk ik dat er een hoop is dat ze moeten opknappen, doorwerken en nieuw evenwicht vinden in contact met ex, en dat ze dat moeten vinden zonder jou erbij, zo snel mogelijk.
Vecht scheiding
Ik denk dat je slechte ervaring van vroeger misschien nu doorschiet naar je huidige oplossing voor je kinderen. Juist om ze te beschermen tegen de pijn van een vechtscheiding wil je heel graag dat de pijn zo zacht mogelijk landt bij je kinderen. En ik denk dat het vele commentaar dat je erop krijgt juist aangeeft dat dat ook niet verstandig is. Misschien iets met zachte heelmeesters en stinkende wonden, zoiets...?
Als je duidelijkheid schept naar je kinderen toe, door jullie werelden te scheiden is dat toch niet onmiddellijk een vechtscheiding? De signalen die je kinderen afgeven, maakt toch duidelijk dat het niet goed met ze gaat? Maar je blijft zo koppig roepen dat het zo goed voelt bij jullie. Jij voelt je er misschien goed bij, juist omdat jij DENKT dat het voor je kinderen zo goed voelt. Maar dat laatste betwijfel ik echt. En je kinderen zullen je dat niet direct vertellen, deels omdat ze niet meer weten wat normaal is om te voelen en wat niet, maar ook omdat ze jou onder de huidige omstandigheden niet willen afvallen. Dus als dit erbij hoort ("gezinnetje spelen"), dan zullen ze dat ook doen.
En ik denk ook dat Floor gelijk heeft, het is ook van belang dat je kinderen een band opbouwen met je man, zonder je aanwezigheid. En daar mogen ze natuurlijk best hun woede en teleurstelling aan vader uitten. Ze begeven zich nu in een situatie dat dat niet kan, want je bent er altijd bij.
Floor, ze zien het wel
Onze kinderen zijn al iets ouder, 3 in de puberleeftijd, eentje op de basisschool. Ze zien bij mij alle emoties langskomen, ik ben daar heel open over, en er is ruimte voor alle gevoelens aan de keukentafel. Er is ook boosheid naar mij, begrijpelijk.
Dat ze gekwetst zijn, wordt niet minder erg als man en ik de verstandhouding bekoelen. Ik zie daar geen heil in. Boosheid kan er nu steeds meer zijn omdat er meer rust is. Ze moeten zeker een nieuw evenwicht vinden in het contact met man (sorry, maar het is niet mijn ex of ex-man, we zijn immers nog getrouwd , maar hoe gewoner de situatie is, hoe toegankelijker man ook voor ze is. Binnen de geborgenheid van het gezin kan er gepraat worden.
Mijn gedrag naar man is echt niet alsof er niks aan de hand is. Ze zien ook de gesprekken, de tranen, de onhandigheid bij ons alletwee.
Ik ben met je eens dat ook zonder mij erbij er hersteld zal moeten worden. man lijkt daar op dit moment nog nauwelijks toe in staat. Maar dat zal komen als hij z'n eigen plek heeft. Hij zal dan ook al die eigen boontjes moeten gaan doppen...
Koppig?
Maar je blijft zo koppig roepen dat het zo goed voelt bij jullie.
Pfffff..... Het is kiezen uit 2 kwaden. Maar nogmaals: de werelden zijn al gescheiden. Moeten we dan nu de verjaardagen apart gaan vieren, terwijl de kinderen aangeven dit graag als gezin te willen doen? Man komt dan om x uur en gaat weer om x uur. Is dat dan niet duidelijk? Voor mij wel hoor.
Jongste is binnenkort jarig en wil dan graag bij papa slapen. In de nieuwe woonplek. Prima toch? Het is voor jongste echt wel duidelijk dat ik daar dan niet bij ben.
Sorry, maar dat bij jullie het idee leeft van 'gezinnetje spelen' komt op mij niet goed over. We spelen het niet, we zijn het. Ook al mag dat dan niet van de zwart-witdenkers?
Het zal wellicht aan mij liggen, maar ik zie daar nuances in.
Irritatie?
Excuus als ik wat geirriteerd overkom, dat is niet zo bedoeld. Ik ben ongelooflijk blij met de adviezen en visies die hier worden gedeeld.
Maar ik merk dat ik aansla op de beschuldigende toon, althans zo voel ik het. Dat ik een zachte heelmeester zou zijn (#349) vind ik echt een beetje omkering van zaken. Ik heb te dealen met een man die alles wil toedekken om maar niet te voelen wat er gevoeld moet worden. Strikt genomen moet ik nu de realo zijn in een situatie die voor mij de hel op aarde is. je kunt je niet voorstellen hoe weird dat is.
Ik vind het rot om te lezen dat ik word gezien als de rem op verwerking bij de kinderen. De boosheid en het verdriet van de kinderen komt bij mij tot uitdrukking, (nog) niet bij hun vader. Ik probeer er 100% voor ze te zijn en ze laten me weten dat ze op me vertrouwen en kunnen leunen. So far, so good. Ik sla de bruggetjes met man om ervoor te zorgen dat er wordt gepraat met de oudsten. Man doet dat niet uit zichzelf. Dáár gaat juist het eea mis, zijn afwezigheid, letterlijk en figuurlijk. De momenten dat hij er wel is, doen dan dus goed. Is dat dan toneelspelen? Nee, want het samenzijn is op die momenten wel degelijk gewenst. Als ik er niet bij wil zijn, ga ik weg. Als een van de kinderen er niet bij wil zijn idem. Als man het niet wil, komt hij niet langs.
Misschien krijg ik het niet goed uitgelegd, maar ik denk juist dat het de scherpe kantjes er vanaf haalt. Zijn we dan hypocriet? Of jusit realistisch omdat dit er nog gewoon mag zijn?
Rem
Het is een proces waar je samen door heen gaat. En waarin je je eigen keuzes maakt. Niemand kan jou leven overzien. Onze situatie was anders. Ik ben uit huis gegaan omdat de situatie thuis onleefbaar werd. Iedere situatie is anders. Kinderen zijn ook heel gevoelig voor jou stemming. Het is belangrijk om zelf stevig te staan en een toekomstperspectief te bieden waar mogelijk. En vooral aan te geven dat het niet de verantwoordelijkheid van de kinderen is maar ze kunnen wel meewerken om het allemaal zo leefbaar mogelijk te maken. Er kunnen moeilijke zaken zijn in het leven maar je kunt er altijd zelf ook iets mee, je bent nooit machteloos al ga je niet over een ander, je gaat over je eigen leven. Er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Er komen altijd weer mooie dagen en hun vader verdwijnt niet uit hun leven hoe gebrekkig hij zich nu ook verhoudt tot de kinderen.
Zelf ben ik er ook veel bij geweest, met name toen de kinderen voor het eerst een weekend naar hun vader moesten vanwege de omgangsregeling. Ik bleef een sturende rol in het gezin houden. En die heb ik nog steeds.
Moederziel
Ik heb er nog eens over nagedacht, over wat je vertelde over je kinderen, dat ze onderling ruzie maken enz. uit verdriet en woede over de in een klap afwezige (fysiek en emotioneel) vader.
Wat ik zei, denk ik nog steeds: voor je man is het veilig om alles bij jullie bij het oude te laten, veel minder confronterend voor hem. Voor jullie des te verwarrender, omdat wat was niet meer zo is, terwijl het soms wel nog zo lijkt. En wat mannetje zegt, om te kunnen bijtanken binnen zijn huidige verwarrende leven.
Maar aan de andere kant: ook verdriet hoort bij het leven. Je kinderen reageren zich af op elkaar, net zoals kinderen zich ook wel op hun ouders af reageren. Het hoort erbij. Daar leer je van. Ook tijdens een scheidingsproces.
Ik vind het ook knap en prijzenswaardig dat jij de nuance probeert aan te geven. In alle verwarring kun en moet je toch respect voor de ander als persoon (niet persé voor zijn gedrag) blijven opbrengen. Ik vind dat mooi, prijzenswaardig en ook heel belangrijk. Ik denk dat het een heel mooi voorbeeld is voor je kinderen. Ja, nu is het verwarrend, maar dat zou het toch wel zijn, een vader die van het ene moment op het andere een totaal ander persoon is.
Ik ben zelf stiefmoeder, en mijn stiefdochter is kind van ouders die in eerste instantie een vechtscheiding hadden, met het kind als inzet. Gelukkig is dat met veel geduld en normaal gedrag van onze kant afgezwakt en kunnen we nu normaal met elkaar omgaan.
Als je bedenkt dat wij echt van heel ver zijn gekomen, is dat een klein wonder. Het zou mij inderdaad heel wat waard zijn om tijdens een scheiding niet af te glijden naar een vechtscheiding. Dat is zo enorm destructief...
Toch ook: je zegt dat zijn gedrag zo zinloos is. Maar blijkbaar niet, anders deed hij niet zo. Voor hem is het blijkbaar nodig, en om dit te kunnen, om zichzelf te onthechten (want dat zit er natuurlijk ook) moet hij misschien wel af en toe bij jullie kunnen zien dat het allemaal voor jullie wel meevalt. Zodat het schuldgevoel wat minder is.
Lieve Moederziel: deze ene week voordat hij zijn sleutel heeft, die week redden jullie ook nog wel. Ik hoop voor jullie allemaal dat er dan iets meer rust in de tent komt, qua emotionele pieken en dalen...
Lieve Mirreke
Ik ben geraakt door je zorgzame en zachte post. Ik weet niet waarom, maar je lijkt zo goed te zien hoe het voor mij werkt. Dankjewel voor je support.
Je schrijft: 'Wat ik zei, denk ik nog steeds: voor je man is het veilig om alles bij jullie bij het oude te laten, veel minder confronterend voor hem. Voor jullie des te verwarrender, omdat wat was niet meer zo is, terwijl het soms wel nog zo lijkt. En wat mannetje zegt, om te kunnen bijtanken binnen zijn huidige verwarrende leven.'
Precies dit is wat ik ook denk te zien. En intussen haalt het ook voor mij soms de scherpre kantjes er vanaf. Ook voor de kinderen, is mijn indruk. Ik denk namelijk niet dat die minder verdriet zouden hebben als we pats-boem een harde scheiding hadden ingezet. Een-na-oudste heeft een verleden van zelfbeschadiging, oudste heeft ook de leeftijd om agressie-issues te hebben. daarmee bagatelliseer ik niet - integendeel - maar precies zoals jij schrijft: verdriet hoort bij het leven.
Vanavond gaan we om de tafel met de 2 oudsten. Met z'n vieren. Dat voelt goed om te doen, samen op te trekken. Man wil ook graag weer 'iets lekkers' koken voor iedereen. Prima. So be it. We gaan dus weer even gezinnetje spelen Nee, zonder gekheid: het is voor iedereen op dit moment ook belangrijk om gezien en gehoord te worden. Samen zijn maakt dat mogelijk, hoe hard de werkelijkheid daaronder ook is. En ja, man houdt zichzelf natuurlijk verschrikkelijk voor de gek. Dat is wat mij betreft het hele punt.
Ik heb de laatste dagen gelezen op de website www.infidelityhelpgroup.com. Geschikt voor iedereen die zich geconfronteerd ziet met een bedriegende, vreemdgaande partner, die vervolgens twijfelt aan zichzelf, zich 6 slagen in de rondte werkt om te lijmen en die wel een virtuele schop onder z'n kont kan gebruiken 
Heel erg ontnuchterend, deze website. heerlijk.
En ook...
Mirreke schrijft: 'Toch ook: je zegt dat zijn gedrag zo zinloos is. Maar blijkbaar niet, anders deed hij niet zo. Voor hem is het blijkbaar nodig, en om dit te kunnen, om zichzelf te onthechten (want dat zit er natuurlijk ook) moet hij misschien wel af en toe bij jullie kunnen zien dat het allemaal voor jullie wel meevalt. Zodat het schuldgevoel wat minder is.'
Het is wonderlijk om te zien hoe man als hij bij truus is geweest (op vaste avonden) veel meer afstand tot mij/ons heeft dan op andere dagen. Alsof hij dan weer meer landt in het gezin. Dat begint me echt op te vallen.
Ik denk zelf niet dat het schuldgevoel minder is of wordt, ik merk ook niet dat hij meer aan het onthechten is. Maar dat zijn gedrag voor hem wel zin heeft, ja, dat lijkt mij ook. Ik geloof namelijk niet dat man een hartenloze kl#$tzak is die zijn gezin in het ongeluk stort en zelf vrolijk verder gaat. Maar waaróm dit op deze manier voor hem moet?
Misschien heeft Mannetje daar nog wat zinnig op te zeggen...
Zinnigs
Tja ....
Als ik kijk hoe het bij mij ging. Ook ik had de periode bij Truus waarbij ik me goed / beter voelde en thuis meer afstand had.
Voor mij had het ook te maken met schuldgevoel en (misplaatst) gevoel van waardering.
Bij Truus kreeg ik waardering en dat gaf een (tijdelijke) boost aan je zelfvertrouwen. Weet niet hoe met zelfvertrouwen van man van moederziel is, maar die van mij was/is laag. Dus zoek je de waardering ergens anders.
Als je dan weer thuis komt in een andere wereld dan voelt het ook als een andere wereld, je gevoel schakelt om, je ziet wat je achterlaat, je merkt ook dat je dat ook mist. Dat geeft afstand.
Andersom zal man dat ook ervaren. De eerste stappen bij Truus binnen zullen ook enigszins afhankelijk voelen.
Bij mij was het duidelijk het leven in twee werelden wat de afstand creerde.
2 werelden
Dat herken ik bij man. Daarom weet ik/wij ook niets over truus. Hij wil er niets over kwijt. Ook niet over wat de status nou eigenlijk is.
Maar 2 werelden krijg je toch niet in overeenstemming met elkaar? Hoe ging dat dan?
2 werelden
komen ook niet in overeenstemming met elkaar.
Mijn ervaring is dat ik tot inzicht ben gekomen dat het 'positieve' uit de Truus wereld maar zeer tijdelijk is en ook niet datgene brengt (waardering) waar naar gezocht wordt. Met andere woorden ... het wordt weer net zoals het was.
Dat is het punt waarop ik tot inzicht kwam dat ik met mezelf aan de slag moet en een nieuwe wereld geen oplossing was voor mijn probleem.
Pas daarna ga je inzien waar je gevoel echt ligt. Thuis of ergens anders. Echter zo ver ben ik nog niet.
Ik denk dat ook jou man steeds bezig is met pappen en nathouden van zijn deprimerende gevoel. Tot de tijd dat het pappen en nathouden ook niet meer werkt zal hij wakker schrikken (of niet). Op dat moment is het de vraag wie dan naast hem staat om hem op te vangen, of niet.
Dank Mannetje
Het is voor mij verhelderend om jouw berichten te lezen.
Ik ben ook wel benieuwd hoe jij nu achteraf kijkt naar jouw vreemndgaan. Hoe werkt dat, hoe zette jij de knop om, hoe kon je dit aan jezelf 'verkopen'? Kun je naar jezelf in de spiegel kijken? Je schuldig voelen en het tóch doen? Hoe werkt dat??
Sorry, maar die vragen facsineren me mateloos
Moederziel
Achteraf heb ik dubbele gevoelens over het vreemdgaan. Ten eerste heeft het een hoop pijn en verdriet bij mijn vrouw teweeg gebracht. Schaduwzijde daarvan is dat het haar wel sterker en zelfstandiger gemaakt heeft.
Aan de andere kant was het vreemdgaan voor mij een wakeup call om mijn uit mijn bestaande leven te trekken waarin ik al jaren niet fijn voelde. Mede door jeugd heb ik me in een rol gedrukt waarin ik altijd de sterke schouders had en ik mezelf en mijn emoties wegcijferde. Het vreemdgaan heeft mij een andere kant van mezelf laten zien die ik in mijn jeugd heb weg moeten stoppen.
Pas toen ik me realiseerde (mede door jou postings en die van anderen) dat ik het probleem was en ik dus mijzelf moest veranderen om eruit te komen. Daarbij hoorde dus ook de acceptatie dat ik in een huwelijk zit waar ik mezelf niet kon zijn. Achteraf hadden dingen anders gemoeten door praten etc. Maar heb het weggestopt omdat ik emotioneel ook niet open genoeg of volwassen genoeg was/ben.
Voor mij was het nooit een echte knop die om ging.
Tijdens de aanwezigheid bij Truus voelde ik mezelf aan de ene kant schuldig omdat het niet kon wat ik deed. Aan de andere kant kwam de eerder geschetste andere kant van mij naar boven die een goed gevoel gaf. Het schuldgevoel nam af als ik weer naar huis ging. Vermoed net zoals jou man weer naar huis komt om weer in 'gezinsverband' iets te doen.
Truus heeft bij jou man ook iets wakker gemaakt wat hij wil/gaat ontdekken. Iets wat hij thuis niet heeft gekund of waarvan hij het gevoel heeft dat niet te kunnen.
Je kunt jezel ook niet meer goed in de spiegel kijken. Ik merk nu dat door het liegen en ontwijken je een zware aanslag pleegt op je gestel. Je krijgt lichamelijke klachen en heel langzaam ebt alle energie uit je weg.
Een dagje Truus levert steeds minder energie op.
Het gevolg van dit alles is wel dat omdat ik van mezelf een heel andere kant heb ontdekt, ik niet meer in mijn oude gedrag wil vervallen. Kan dat ook niet meer. Dus daar moet ik ook nog iets mee.
Of uiteindelijk mijn huwelijk op de rit blijft zal de toekomst uitwijzen.
We zijn er voorlopig nog niet.
