Grrrr, uitbarstingen en 'santies' als ik iets verkeerd doe

Geen hulp

Geen hulp van ze vragen of accepteren, dus zo onafhankelijk mogelijk proberen te worden.
Zal wat tijd kosten en dus soms ook geld maar het maakt de verstandhouding simpeler en jouw kwetsbaarheid kleiner
Gr angela

O.t.

Het duurde even voor ik hem doorhad, maar 'santies' = sancties.
On topic heb ik hetzelfde advies als Angela. Als je niet op ze kunt rekenen zou ik dat ook niet meer doen, of zorgen voor een back-up plan.

Niet, blijkbaar

Ik denk dat je het wel al eens hebt besproken, en er verandert niets. Dan kun je dus alleen maar beïnvloeden hoe jij er mee omgaat en hoeveel last je ervan hebt. Als je verder niet afhankelijk bent van hun nukken qua ondersteuning of hulp, kun je het misschien makkelijker van je af laten glijden. Het blijft vervelend, en je hebt natuurlijk liever behulpzame ouders die niet overal voorwaarden aan stellen.
Die van mij heb ik ook niet zoveel aan, dus ik speel gewoon af en toe het Bluebandgezin mee dat zij zo graag willen hebben en eventuele narrigheden laat ik van me af glijden.

losmaken

Het klinkt vervelend en dat is het ook. Maar dit is een duidelik geval AVA, zoals heel veel situaties. AVA: accepteren, veranderen of afscheid nemen. Veranderen gaat niet lukken, zoveel heb ik al wel van je gelezen. En buiten dat veranderen mensen op die leeftijd maar zelden meer, hooguit een beetje. Accepteren lijkt me ook geen optie, gezien de situatie en de last die jij daarvan hebt. Hoe hard het ook is, dan ligt alleen afscheid nemen er nog.

Wij hebben zelf ook in deze situatie gezeten. Wat wij (na heel wat hartzeer) hebben gedaan, is afscheid nemen van het idee dat ze ouders zijn. Ze zijn kennissen, niet meer. En meer hoef ik er ook niet van te verwachten. Ik hoef niet alle dingen die me bezighouden of dwarszitten met ze te delen. Als ze een bui hebben, ga ik weg, hun probleem, niet het mijne. Ik reken niet op hun hulp en al helemaal niet op oppas. Ze zijn kennissen en ik ben de chauffeur van mijn kinderen als we naar hun toegaan. Ook nemen we altijd spelletjes mee. Als het gesprek een kant opgaat die we niet willen, roep ik: " wie heeft er zin in scrabble/monopoly/mens erger je niet?" Het valt niet mee om die schakelaar om te zetten. Maar voor ons gaat dat beter dan het ooit is gegaan.

hier ook

Met mijn schoonouders was het ook zoiets. Wij hebben uiteindelijk afscheid genomen. Geen contact meer. Heerlijk, wat een rust. Het speelde al heel lang hoor, vanaf de jeugd van mij man al eigenlijk maar zolang hij alleen was ging het wel. Maar het werd steeds erger. Het is nu zo'n 8 jaar geleden. Wat een rust.

Ik zou zeggen

Voordat je echt aan afscheid nemen gaat denken zou ik eens beginnen met een minder zwart-witte: verwachtingen bijstellen. Hoezo een rolluik wat je zelf kunt ophangen? Je kunt t niet zelf want je hebt je vader ervoor nodig. En dat je moeder wil oppassen kun je misschien maar beter zien als extra en niet als gratis kinderopvang. Dus alleen haar laten oppassen als jij niet iets belangrijks hebt.
Ik kan niks zeggen over die uitbarstingen voorkomen want ik heb geen idee waar die over gaan en wat hun triggert. Ik krijg wel het beeld dat je je echt nog opstelt als hun kind en hun in de ouderrol laat zitten ipv t te beschouwen als volwassenen onder elkaar. Je verwacht blijkbaar ook nog dat ze voor je zorgen met klusjes voor je doen. Ik weet niet of dit stukje representatief is voor wat je verstandhouding is maar ik sluit me -daarop gebaseerd- aan bij het advies: onafhankelijk worden, je eigen boontjes doppen en je ouders niet meer beschouwen als dat setje mensen dat er voor jou moet zijn.

afhankelijk

Ja, je zit in een afhankelijke situatie, dat maakt het zo moeilijk.
Als je hierin niet meer zit kan je er rustiger onder blijven en bij een uitbarsting ze de deur wijzen of opstappen. Jij wil gewoon niet zo behandeld worden punt.
Zolang je hun diensten (klusjes,oppas) nodig blijft hebben gedragen ze zich als vadertje en moedertje die jou kunnen commanderen (niet dat dat een goede opvoedmethode is, maar dit terzijde). Dus wordt volwassen en dop je eigen boontjes.

klopt niet

Dat gedrag, eerdere toezeggingen intrekken vanwege vermeende overtredingen, is gewoon slecht gedrag, een vorm van emotionele chantage. Nu je dit weet is het jammer, maar je kunt dus niet op je ouders rekenen.
Dat heb ik met mijn exman. Ik heb dan ook altijd een scenario achter de hand of ik maak geen afspraak. Helaas kun je iemand niet veranderen, dus daar zou ik ook maar niet vanuit gaan.
Ik zou het wel een keertje zeggen dat je dat niet kunt maken, het is niet proportioneel. En ik weet dat ex dan direct mijn 'slechte' gedrag zou benoemen, en daar heb je niet altijd direct weerwoord tegen maar het is in elk geval appels met peren vergelijken.
En ex deed het juist als ik daarin kwetsbaar was.
Voor een belangrijke sollicitatie moest ik met de trein.
Net die dag besloot ex op het laatste moment zoon niet naar de dagopvang te brengen. Dus kwam ik te laat. Om zulke dingen ging het dan. Daar houdt je mee op om dat van iemand te vragen.
Als het een keer gebeurt kun je iemand wel vergeven. Maar als dat in het standaardrepertoire zit van mensen en je krijgt het niet goed uitgelegd zodat ze het begrijpen en niet meer doen, dan kun je daar niets mee.
Ik ben wel met zoon op het moment dit soort dingen aan het bespreken, het is voor mij ook wel tekst zoeken.

Volwassen worden....

...Ik vind het niet onvolwassen om aan je vader te vragen of hij zou willen helpen een rolluik op te hangen of om aan je moeder te vragen of ze die ene keer dat je een betaalde klus hebt wil oppassen.

Het is niet zo dat ze hier het huishouden draaiende houden, zeker niet, dit zijn de enige twee dingen die in de komende zes weken zijn (waren) afgesproken. En dan is het ook nog zo dat wij hen net zo hard helpen als dat nodig is. Niet dat voor wat hoort wat geldt, maar het is zeker niet zo dat ik een kindje ben dat overal bij geholpen moet worden. We helpen elkaar. Wat ik heel vervelend vind is dat de hulp van vader meegegaan in de aankoop van het rolluik. Had hij nee gezegd, dan hadden we het (nog) niet gekocht. Nu heb ik door het afhaken kosten moeten maken en dat vind ik vervelend. Het afhaakgedrag omdat iemand niet doet wat je wilt terwijl je niet eens kunt uitspreken wat het dan is, en het dan iemands verdiende loon vinden dat hij daardoor een probleem heeft (wat als gezegd wel is opgelost) eerder onvolwassen van hen dan van mij. Ik vind het een ongewenste omgangsvorm.

Waar ik het wel mee eens ben is dat dit soort afspraken je kwetsbaar maken en ze je dan 'een probleem kunnen geven' door af te haken. Ik ben het er ook mee eens dat het het patroon van 'wij zijn je ouders en wij zijn de baas' in stand houdt, althans de mogelijkheid daarvoor geeft. Ik vidn het jammer dat het zo loopt. Ik help ze zelf net zo hard. En dat is ook de verhouding die ik zo graag zou willen. Maar blijkbaar kan het niet. Ik ga dit soort afspraken dan ook niet meer maken. Ik vrees alleen dat de uitbarstingen zullen blijven. Iemand nog tips daarover?

Afstand nemen

Bij uitbarstingen horen zijzelf afstand te nemen. Je gaat niet tegen elkaar te keer. Doen zij dat niet dan verwijder je jezelf.
Mijn kinderen hebben nog steeds te maken met 'uitbarstingen' van hun vader, dan verwijderen zij zich. Ook als bij henzelf de emoties ze dreigen te overspoelen doen ze er alles aan om eerst te kalmeren en zich niet af te reageren op anderen. Goed gedrag is belangrijk maar dat dunne laagje vernis vraagt heel wat inzicht en zelfbeheersing. Kun je leren.
Je zegt: kalmeer maar. Ik bel je over een uur dan praten we er over.
Maar ik heb mijn kinderen geleerd om emotionele chantage niet te accepteren en te herkennen voor wat het is.

financieel

Ik moest alleen al scheiden van ex omdat hij door zijn gedrag mij voor onverwachtte kosten zette. Ineens moest ik zelf mijn ticket naar het buitenland betalen anders ging ex alleen met de kinderen.
Ineens moest ik zelf fietsen aanschaffen voor de kinderen omdat ex niet tijdig de fietsen vond die voldeden aan zijn eisen. Maar, na verhuizing, moest er wel per direct naar school gefietst worden.
Ineens moest ik zelf de reis naar mijn ouders betalen en ze bellen dat we te laat zouden komen. Ex bracht ons tegen de afspraken in niet met de auto omdat ik 'niet gekookt' had of dergelijke zaken die hij probeerde af te dwingen.
Ineens moest ik, veel te laat, met openbaar vervoer met de kinderen naar zwemles en niet zoals ex had aangeboden met de auto, want ex wilde afdwingen dat we op die drukke dag ook nog gingen schoonmaken en koken en de werkster opzegden.
Emotionele chantage. Zodra zich dit voordoet is het verstandig om afstand te nemen. Niet voor de lieve vrede of je eigen korte termijn gemak maar meegaan, maar direct een streep trekken.

touwtjes

In jouw geval moet je dit soort dingen gewoon helemaal niet meer vragen. Ik vraag mijn ouders ook niets. en natuurlijk valt dit gedrag niet goed te praten, maar door niets meer van ze te verlangen heb je wel zelf meer de trouwtjes in handen. Je bent dan gewoon onafhankelijk en kan ze makkelijker de deur wijzen, dat weten zij ook want ze hebben geen controle meer.

duidelijk

Je moet heel duidelijk zeggen dat je dit soort gedrag niet tolereert, als het weer gebeurt. Dat je niet wil dat er zo met je wordt om gegaan.
En dit tig keer herhalen ws.
Houd de afspraken ook wat korter en als je merkt dat er weer een bui komt, stap dan eerder op onder het mom voor de bui weer thuis zijn
Als je het moeilijker vindt ze de deur te wijzen in je eigen huis, kom dan daar wat vaker, dan kan je weg wanneer je wil.

Of als het thuis gebeurt

een stuk gaan lopen buiten, na de mededeling dat je het op deze manier niet gezellig vindt.

voor zijn

Probeer die situaties voor te zijn. Neem je voor dat je lang genoeg blijft voor 1 kopje thee en ga daarna weg.

Wil eigenlijk nu al zeggen dat het de laatste keer was...

....want ik merk namelijk dat ik het gewoon niet trek, iedere keer weer.

Hoe kom ik 'volwassen' terug op dit incident? Wetende dat de andere partij zich niet laat aanspreken, de telefoon erop gooit, gaat roepen, schelden....maar ik dit wil uitspreken omdat ik dit niet meer wil/kan.

Verkeerd

Hier komt het doordat kinderen en ex het vanzelfsprekende overzicht en het proportioneel wegen van argumenten niet intuitief beheersen.
Jij belt een afspraak af om te komen eten omdat je onverwacht met een kind moet winkelen omdat de volgende dag er iets speciaals is op school. Je wilt ze niet express met het eten laten zitten, maar je wilt ook dat je kind leuk meekomt op school en gecombineerd met je werkdag en een uur reizen naar opa en oma, dat normaal precies pas had gekund, komt er dan iets tussen dat belangrijker is.
Je ouders vinden zichzelf belangrijker en kunnen er niet tegen dat je je niet aan je afspraken houdt en kunnen niet begrijpen dat een kind op zo'n moment voor gaat want waarom is je kind belangrijker dan je ouder? Nou, dit soort argumenten dan, probeer ik je maar even mee te geven.
Dan denk je misschien, inderdaad heb ik een eetafspraak afgezegd, dat is ook niet goed, zonder te beseffen dat het onmogelijke niet van jou verwacht kan worden en dat grootouders er begrip voor zouden moeten kunnen opbrengen dat hun kleinkind op zo'n korte termijn gewoon even voorgaat.
Daaruit leren dit soort mensen vaak wel dat 'slecht' gedrag normaal is en dan gaan ze dat zelf doen wanneer dat ze uitkomt.
Omdat ze de overwegingen, de wegingen van argumenten en de beschikbare middelen en mogelijkheden, die zich in jou hoofd afspelen niet kunnen zien en omdat je het zelf vaak ook niet zo concreet kan uitleggen aan mensen die die uitleg wel keihard nodig hebben.
Dat gebrek aan voorstellingsvermogen en het evenwichtig wegen van argumenten zorgt dan voor het slechte gedrag.
Het kan zin hebben je in hun motivatie te verdiepen. Niet altijd hoor. Ik denk ook vaak: er zal wel een kromme redenering achter zitten maar omdat ze daar niet eerlijk over zijn, in het verleden niet eerlijk over mochten zijn en daarom sociaal wenselijke antwoorden en 'aanvallen' hebben aangeleerd, kom je daar niet achter. Want dit soort slecht gedrag is vaak aangeleerd omdat ze niet goed begrepen zijn en benaderd en daar dan zelf verkeerde conclusies uit zijn gaan trekken.

Wat fijn trouwens..

...dat jullie allemaal zo constructief meedenken. Dat helpt me echt.

De ander veranderen

Je kunt het gedrag van je ouders niet voorkomen. Daar gaan zij zelf over en een leven lang foute reacties en reflexen zijn niet zomaar verdwenen. Met name omdat het hier om onbegrepen zaken gaat.
Je kunt het wel aan zien komen, herkennen wanneer je jezelf weer in een kwetsbare positie dreigt te manouvreren en dat zien te voorkomen door altijd een alternatief scenario te hebben of te overwegen wat het betekent als ouders afhaken, kun je dat hebben.
En als het zich dan weer voordoet haal je maar eens je wenkbrauw op. Kalm blijven en je aan de situatie onttrekken. Zonder commentaar op dat moment. Soms kun je er later wat van zeggen.
Maar beter nog is het goede voorbeeld geven en dan concreet zeggen wat je aan het doen bent. Niemand vind kritiek fijn vooral niet als je zelf uit onzekerheid en eigenwijsheid slecht gedrag hebt ontwikkeld. Daar hebben mensen vaak zelf ook heel veel last van in de omgang met anderen.

even beetje off topic...

Ik ken inderdaad ook mensen die zo zijn. Die je zo kunnen laten vallen als je ze om hulp hebt gevraagd. Calamiteiten daargelaten, er kan altijd iets dringends tussen komen, maar dat speelde hier niet.

Vervolgens waren er mensen die intens nederige dankbaarheid van mij verlangden. Dat hield bijvoorbeeld in dat ik ze niet mocht tegenspreken. Of van mening verschillen.

Afschuwelijk! Dergelijke mensen degradeerden meteen van vrienden naar verre kennissen.

Maar wat mij zorgen baart is dat je in de nabije toekomst, als je bijvoorbeeld hulp in huis nodig hebt vanwege ziekte, meer beroep moet gaan doen op je naaste. Ik heb helaas wat huishoudelijke ondersteuning nodig wegens een chronische ziekte, en ik moest laatst een lijst invullen met namen van vrienden en vriendinnen die het kunnen overnemen. Nou heb ik in de buurt maar één vriendin en die heeft een heel druk leven. Ik heb haar naam niet opgegeven.
Dan moest ik het maar aan de buren vragen, leerde ik ze meteen wat beter kennen, he, mevrouw?

Maar met die ervaringen van afspraken waar je niet op aan kunt en mensen die je meteen in een dankbare afhankelijkheidssituatie wensen, vervuil ik liever dan dat ik me daar nogmaals aan bloot ga stellen.

Sorry, klein offtopicje, maar het zit me heel erg hoog en baart me zorgen.

Ik snap je Hortensia

Ik snap je punt helemaal Hortensia. En dan is het hier nog maar een rolluik en een paar uur oppassen.

Verplcihte mantelzorg is niet voor degene die het moet gaan doen, maar ook niet voor degene die het moet ontvangen. Het schept verplichting en afhankelijkheid, staat gezonde contacten soms in de weg en dan is het nog maar de vraag of iemand de hulp krijgt die hij nodig heeft.

Schrijven?

Dochter, als je bang bent dat je ouders de hoorn op de haak gooien of wat dan ook, kun je ze dan niet een brief schrijven waarin je alles uitlegt? Dat je dit niet meer wil en de redenen waarom?
Ik weet niet of het werkt hoor (ken je ouders natuurlijk niet), maar in elk geval geeft een brief jou de mogelijkheid om je uit te spreken zonder dat je in de rede gevallen wordt.
Of je ouders de brief lezen en er ook iets mee doen weet ik natuurlijk niet.

combi

Van wat N@nny voorstelt (om je ouders duidelijk te maken hoe jij hiertegen over staat) en vervolgens
Angela67 haar advies….na de brief dus niets meer aan hun vragen. Onafhankelijk zijn en dus niet chanteerbaar meer. Succes!

herkenbaar

Vreselijk die emotionele chantage. Ik herken het wel ja. Ik herken het van mijn vader. Als die iets voor je doet, dat moet je dat na jaren nog horen. Als hij dan na bijv. 5 jaar iets vraagt en het komt niet uit dan krijg je direct voor je voeten gegooid wat hij allemaal voor mij heeft gedaan. Ik vind dat altijd zo ontzettend gemeen. En dan die sancties ja.

Een keer moest ik voor een tentamen echt op tijd zijn. Mijn vader had een eigen zaak en wilde precies op die dag op een voor mij onmogelijke tijd bepaalde papieren hebben. Ik kon echt niet want ik had een tentamen die ik echt niet kon missen. Als ik die papieren zou brengen zou ik te laat komen op dat tentamen.
Toen ik dat zei, werd hij ontzettend boos en gooide voor mijn voeten dat ik nooit iets voor hem wilde doen, dat hij nooit meer iets voor mij zou doen, dat ik hem liet zitten etc..etc….ik moest maar weggaan. Ik heb de hele dag met een rotgevoel gezeten. Achteraf natuurlijk heel gemeen en onredelijk van mijn vader.

Een ander voorbeeld: Ik heb een hond (een jonger zusje van de honden van mijn ouders). Mijn hond is zeer goed opgevoed en luistert perfect. De honden van mijn ouders niet en doen gewoon waar ze zin in hebben. De honden zijn daarmee ook erg moeilijk hanteerbaar. Het zijn grote honden. Mijn moeder kan ze niet uitlaten want de honden sleuren haar gewoon over straat. Vooral de reu is erg sterk. Ik kan de honden ook moeilijk bij me houden want ze sleuren je vooruit, springen tegen iedereen op en de reu valt zelfs andere mannetjeshonden aan. Lastig stel dus. Nu mocht ik altijd mijn hond bij mijn ouders brengen als we met vakantie gingen. Nu willen mijn ouders met vakantie en mijn vader wil dat zijn honden bij mij komen. Dat ik daar niet zo blij mee ben, maakte hem woest. Door mij kon hij niet met vakantie, maar dumpte wel mijn hond bij hun bla.bla,bla. merk je de onredelijkheid? Ik vind het gewoon gemeen om te eisen dat zijn onopgevoede honden maar bij mij moeten.
Na dat aangehoord te hebben, gaat mijn hond naar een kennel als we met vakantie gaan.

Zo kan ik wel even doorgaan…...

Herkenbaar

Ik herken de situatie in grote lijnen wel in hoe het met mijn ouders ging. Om een lang verhaal kort te maken, ben ik terechtgekomen in een briefwisseling die geëindigd is in het verbreken van het contact. Of je daar dus aan moet beginnen vind ik eigenlijk maar de vraag. Geschreven uitspraken, die in een laadje gelegd kunnen worden als bewijs, zijn koren op de molen van iemand die de neiging heeft zich manipulatief te gedragen. Ook zonder briefwisseling was bij ons het contact uiteindelijk wel verbroken denk ik, maar ik zou dat voor een ander nooit aanmoedigen. Probeer te redden wat er te redden valt, maar stel je niet meer afhankelijk op van je ouders.

Mijn 'goede raad':
- als je ouders weer normaal doen, zou ik proberen aan te geven dat je geen zin meer hebt in gekibbel en 'zullen we verder naar de toekomst kijken?'
- bespreek met je ouders niet meer dat bepaalde zaken niet helemaal lekker lopen. Stel je zelfstandig op en vecht het thuis maar uit met de mogelijkheden die er wél zijn. Het gaat je ouders niet langer iets aan of je hulp nodig hebt of niet.
- vraag geen hulp meer aan je ouders. Liever iets niet of later doen, dan met de gebakken peren zitten omdat je ouders het weer op hun heupen krijgen.
- vraag in je omgeving rond voor een betrouwbare oppas.
- ga wel op bezoek, maar hou de onderwerpen luchtig en niet te persoonlijk.

macht

"wij zijn je ouders en wij zijn de baas" dat willen je ouders graag zo houden, schrijf je. Ik zou hier allergisch van worden.
Neem de regie terug over je eigen leven. Natuurlijk is het heel normaal dat ouders en kinderen elkaar helpen bij allerhande zaken. Alleen in jouw geval zou ik geen hulp vragen en ook niet aanbieden. Jouw ouders kunnen daar niet mee omgaan.

Probeer onafhankelijk te worden.

En dan met name onafhankelijk van hun goedkeuring.

Alles eruit gegooid

Ik heb het gedaan. Ik heb alles eruit gegooid wat mij dwars zat. Maar ik heb me daarbij wel als een dame gedragen. Het was wel even doioing voor hun geloof ik. Op een gegeven moment begon moeder te schreeuwen, ik heb toen gezegd hou daar maar mee op want het gaat niet helpen, ik ben aan het woord en ik wil het over bepaalde dingen hebben en als dat niet kan dan doen we een time-out tot 2015. Ze krabbelden in het gesprek meer en meer terug. Wilden nu ook ineens het rolluik weer helpen ophangen en alsnog oppassen. Ik heb het geweigerd. Onder de noemer, het is nu geregeld en zoiets flik je me geen twee keer. Ik heb ook heel duidelijk gemaakt dat het de laatste keer is geweest van zo'n uitbarsting, want dat ik voortaan weg ga of ze weg stuur en een time-out het gevolg zal zijn.

Bedankt allemaal voor jullie meedenken.

Wow, Ik ben trots op je!

Niet dat je daar iets aan hebt
Maar je hebt het geweldig gedaan!
Ga zo door.