grootouders - ouders in de herkansing?

tonny (ot)

Gaat het wel goed bij jou, je kinderen en kleinkinderen? Vind je het oma-schap lastig? Of zijn dit werkelijk gewoon interessevragen?

Ik begrijp de vraag niet zo goed

Ik begrijp de vraag niet zo goed eigenlijk. Je bedoelt dat opa en oma anders omgaan met hun kleinkinderen dan met hun kinderen? Een andere kijk op opvoeden hebben gekregen?
Leg even uit als je wilt

Mogen mogen mogen?

Grootouder zijn is een andere rol dan ouder zijn. Mijn moeder gaat dus op een andere manier met mijn kinderen om dan dat ze met ons omging. En dat is verder ook prima, mits ze daarbij onze grenzen maar niet uit het oog verliest.

Dus ja, algemeen gezegd mag dat van mij. Maar dat kun je natuurlijk nooit voor alles en iedereen zeggen, dat verschilt per situatie en per gezin.

Nee geen ouders in de herkansing

Als je kinderen kinderen krijgen word je oma en opa, niet opnieuw ouder. Je kinderen gaan je kleinkinderen opvoeden waarbij soms hulp en ondersteuning gevraagd kan worden.
Als ouder blijf je altijd de ouder van je kind en maak je je zorgen als het niet goed gaat, wil je helpen als dat nodig is. Dat hoor en zie ik van mijn ouders. Nu ze wat ouder zijn hebben ze soms ook onze hulp nodig, dat gaat over en weer maar wel altijd na een hulpvraag.
Opa en oma zijn er voor de leuke dingen in het leven van de kleinkinderen, een keer logeren, een dagje dierentuin, een keer koekjes bakken als de grootouders daartoe in staat zijn.
Als ze zulke activiteiten ondernemen en ze hebben dat niet of weinig met hun eigen kinderen gedaan kan je dat zien als "de herkansing" en is er niets mis mee.
Echt proberen de opvoeding over te nemen is "not done" dat is heel irritant voor de kinderen.
Naar mijn idee zouden grootouders tijdens een leuke activiteit met de kleinkinderen wel de regels/normen en waarden van hun kinderen moeten voortzetten. Mijn kind heeft mondmotoriek logopedie gehad en moest een tijdje met open mond kauwen (vreselijk om bij aan tafel te zitten maar goed, om het probleem te verhelpen zetten wij de kiezen op elkaar) dan is het niet aan oma om continue te roepen: mond dicht!. Zelfs niet in haar eigen huis.
Bij mij thuis mochten de kinderen met lego op de hele grote salontafel spelen, dat oma dat op haar tafel niet wil is haar regel en dat mag ze de kleinkinderen wel verbieden.

Ik zie het bij mijn vader

Toen ik jong was werkte hij in twee banen en was daarom niet veel thuis. Nu hebben mijn ouders kleinkinderen en mijn vader geniet met volle teugen. De dingen die hij allemaal heeft gemist bij zijn eigen kinderen, daar geniet hij nu met volop van.

Mijn ouders passen al vanaf het begin 2 dagen in de week op de kinderen van mijn broer.

Mijn vader gaat dus anders met zijn kleinkinderen om, gewoon omdat hij er nu de tijd voor heeft. Mijn moeder is niet veel anders. Vooral naar de kinderen van mijn broer. Daar is zij gewoon één van de opvoeders voor. De kinderen accepteren dat ook, ze weten niet anders. Toch zijn er voldoende zaken waar mijn moeder zich niet mee bemoeit. Zij heeft haar eigen regels, daar moeten de kinderen zich aan houden. Hoe wij ervoor kiezen om onze regels in ons eigen huis te hebben, daar houdt zij zich buiten. Behalve als we zelf om advies vragen.

Wat mijn vader betreft, ik vind het erg fijn voor hem. Ik zie hoe hij geniet. Zijn kleinkinderen genieten er ook van. Ik zeg wel eens tegen beide, jullie zijn in de gelegenheid om elkaar echt te leren kennen.

Ik heb mijn grootouders lief gehad. Helaas heb ik hen nooit echt leren kennen. Er bleef altijd een afstand. Mijn ouders en hun kleinkinderen hebben die afstand niet. Ze zijn vertrouwd met elkaar. Ze leren van elkaar.

hmm

Verplicht met open mond moeten kauwen van de logopedist vind ik toch eerlijk gezegd ook een beetje vreemd. Hoe leer je een kind dat in hemelsnaam weer af? Ik zou dat dus bijv niet laten doen bij de warme maaltijd maar bij een stuk wortel, bij het ontbijt waar verder niemand bij is etc. Dus je kind een moment geven waarop dat moet/mag maar niet de hele dag, er zijn grenzen

gevoel

Ik leg de grens bij gevoel en op gevoel.

Ja: dagje uit of zo, misschien vonden de kinderen vroeger iets niet leuk en de kleinkinderen nu wel. Het soort dingen dat hierboven al beschreven is.

Nee: denken dat de kleinkinderen je kinderen zijn en/of speciaal voor jou op de wereld gezet, of dat kleinkind een vervanging is van je overleden kind. Vooral in het kleinkind een levensinvulling zien waar je geluk van afhangt (ja, hoe omschrijf je dat? de zon was pas weer gaan schijnen toen kleinkind geboren werd, aldus schoonmoeder) en dat je alleen nog maar dingen leest en boodschappen doet met kleinkind in gedachten (hoewel het veel te ver weg woont).

Dit bracht allerlei ongevraagde bemoeienissen met zich mee en ook de biologische moeder van het vervangingskind werd geprobeerd om te ondermijnen danwel omzeilen. Het was hier niet dat ze de zaak over wilde nemen omdat ze vond dat wij tekortschoten of iets dergelijks, maar omdat ze in het begin dacht dat het haar kind was.

Gelukkig wonen we wat te ver weg en ben ik nergens in mee gegaan als het over mijn grenzen ging. Ik denk dat ze nu wel enigszins tot inzicht is gekomen.

We hebben ze overigens nog nooit ingeschakeld om op te passen of te laten logeren. Voor oppassen hadden we een meisje uit de buurt.

Barvaux

Heel moeilijk, is hier inmiddels de ervaring 8 jaar later. Zou het ook niet meer zo doen, maar toen vond ik die toeterende oma over mond dicht en netjes heel irritant. We hadden uitgelegd waarom en dan moet oma dat niet 30 keer in een kwartier verbieden, dat is haar taak niet als oma.

Geen herkansing

Ik zie het kontakt tussen kind en grootouders niet als een vorm van herkansing. Grootouders willen graag iets met hun kleinkinderen ondernemen, wat leren en genieten als ze samen lachen of eendjes voeren.
Ik vind dat kontakt ook fijn voor hen beiden. Wel sta ik er bij stil als er dingen gebeuren dit bij mij onrust geven. Als ik weet dat iemand beroerd rijdt, wil ik niet dat diegene met mijn kind naar een speelpaleis rijdt. Of als een andere grootouder er een handje van heeft om tijdens de visite de kinderen veelvuldig chips en cake en ijs voorschotelt, houd ik dat ook tegen want soms moet je je kind beschermen omdat het zelf nog niet wijs genoeg is.
Dat betekent niet meteen dat andere activiteiten niet meer mogelijk zijn. Waarom zo zwart-wit. Waarom wel of geen herkansing. Gewoon leuk met elkaar omgaan op een normale manier, met het plezier van het kind voorop en gezondheid in het achterhoofd.

Herkansing

Als het om herkansing gaat zou ik graag het volgende goed willen maken met mijn eventuele kleinkinderen: dat zij wel gewoon heel oud worden met een oma/opa in hun leven. Ik heb maar één oma gekend en dat was geen leuke of normale of échte oma en mijn kinderen hebben al vanaf 2 en bijna 5 geen oma en aan de opa's hebben ze ook niet heel erg veel.

Gewoon een leuke logeeroma/opa die verwendingetjes met je doet heb ik gemist en mijn kinderen ook.

Verwendingetjes

Leuk woord en inderdaad dingetjes met je doet, zo'n oma zou je ieder kind wensen, in ieder geval 1. Gelukkig hebben mijn kinderen zo'n opa en oma. Binnenkort ga ik met mijn moeder en zussen een leuk dagje uit en dan verzorgt opa de opvang voor drie kleinkinderen die die dag geen school hebben. (Ongelukkige samenloop van omstandigheden) Hij neemt ze mee nar een museum.

De andere opa en oma denken ook dat ze de kleinkinderen verwennen maar ons gezin denkt daar anders over. We gingen gisteren even langs om onze net opgehaalde nieuwe auto te showen en ik kreeg weer een lafing chocolade mee voor de kleinkinderen. Die waren op school.
Bij thuiskomst zagen ze het nog op het aanrecht liggen, riep de jongste: Mooi kan Zus Weer haar vriendinnen delen op school, want deze candybars lust ik toch niet. (Hij houdt niet van caramel)

Geen herkansing.

Als ik oma word was ik niet van plan mijn kleinkind te gaan opvoeden. Ik zou het leuk vinden om er bij betrokken te zijn, een goede band met ze te hebben.
Maar nu heb ik met een 16 jarige zoon de lusten en de lasten, als oma alleen de lusten, hoop ik

Als ik tig keer in de week oppasoma ben zal dat wat lastiger zijn misschien, dus ik adviseer kinderopvang. Ik word logeer-dagjes uit-verwenoma.

Voorlopig is het voor mij nog koffiedik kijken.

gewoon, geinteresseerde vragen

omdat ik benieuwd ben hoe mensen dat ervaren- mede naar aanleiding van het bemoeizieke schoonouders-draadje.

Zelf heb ik geen grootouders gehad. Drie waren al overleden toen ik werd geboren, eentje leefde nog en deze opa stierf voordat ik vier was.

Onze kinderen hadden ook geen opa's.
Wel twee oma's, eentje heel ver weg - die zagen ze niet vaak, want ze reisde al lange tijd niet meer- en de andere in de buurt; maar zij is, hoewel ze altijd attent en belangstellend was/is, wel een beetje een 'heropvoed-oma' bijvoorbeeld omdat ze vond dat ik te weinig aandacht besteedde aan tafelmanieren (dat deed ze dan als een van hen bij haar kwam eten). Verder was ze altijd heel precies, ook spelen en knutselen gebeurde zeer ordelijk.

Nu is ze hoogbejaard. Gehoor en gezichtsvermogen gaan achteruit. En er gebeurt in haar kleine huishoudinkje van alles wat ze vroeger noooit zou hebben getolereerd. Ik vind het ook wel sneu voor haar dat ze in het verzorgingshuis zulke slordige stapeltjes wasgoed krijgt. Ze was altijd zo keurig op haar wasgoed...

Terug naar de vraag van Barvaux. Ik stoei nog wel wat met mijn rol van oma en de verwachtingspatronen die ik om me heen zie bij generatiegenoten. Die patronen zitten me weleens wat dwars.

Ja herkansing

Ik zou geloof ik het grootouderschap toch wel aanpakken als een soort herkansing. Als ik terugkijk op de opvoeding van mijn kinderen, dan heb ik me (achteraf gezien hè) vaak druk gemaakt om verkeerde dingen. Voor mijn gevoel had ik veel meer kunnen genieten in plaats van zitten letten op details waarvan ik toen vond dat ze bij de opvoeding hoorden. De strijd aangaan over dingen die ik nu beschouw als peanuts.

Dus als ik de kans krijg en oma word, zal ik het proberen 'in te halen'. Natuurlijk in een andere rol. En hopelijk met respect voor en in samenspraak met de ouders. Ik weet uit ervaring en zie ook op dit forum hoe gevoelig dit kan zijn. Dus ik hoop dat de ouders van mijn toekomstige kleinkinderen (ahum!) mijn goede bedoelingen zien. Hoe dat moet en waar dat mis kan lopen weet ik nu nog niet. Ik hoop alleen dat we te allen tijde contact hierover kunnen blijven houden en dat het niet zal leiden tot een breuk.

Nanny

Nou, inderdaad. Je druk maken in plaats van te genieten, meer de grote lijnen zien. Maar ja, zal dat niet altijd zo blijven? Misschien lukt het wel een beetje om volwassen kinderen gerust te stellen als ze dezelfde vergissingen dreigen te maken. Aan de andere kant - ieder heeft het 'recht' om van eigen fouten te leren en perfecte (groot)ouders bestaan niet.
Gelukkig kan het op veel manieren goed gaan! Dat zie je nog niet zo direct als je zelf kinderen krijgt, omdat je zo bezig bent om alles zo goed mogelijk te doen.

Wat zei Sonneveld ook alweer? Een opvoeder is een stakker die in het duister rondtast.
Mwahhh dat valt mee. Wij hebben OO

dat was ik

Dat was ik die dat zei, over tweede kans.

Op alle voorbeelden hier aangehaald kan ik alleen maar zeggen, hartstikke leuk, eendjes voeren, koekjes bakken, genieten van de lusten en niet de lasten. Bij ons ontaardt dat echter in het willen overnemen van ons leven. En natuurlijk gun ik oma en opa van alles, dus ook hun aandeel in de lusten, maar het wordt wel eens vergeten dat wij daar als ouders ook van willen genieten, en dat zij aan de zijlijn staan qua opvoeding. Ik ken zelf mijn kinderen het beste dus dan stel ik een telefoontje echt niet op prijs, over "zou je hem nou wel naar die school laten gaan" of "waarom haal je hem nou van voetbal af als hij aangeeft niet meer te willen, zo leert hij niet doorzetten". Bemoei je met je eigen zaken ! Die afwegingen maak ik samen met mijn man, en daar hebben de grootouders echt nul bemoeienis mee.

Verder denk ik dat oma ook best wel eens een beetje jaloers is op het gezin wat wij samen geschapen hebben, hoe wij met elkaar omgaan, hoe wij als ouders met onze kinderen omgaan, hoe de kinderen zich naar ons toe gedragen. Dat hebben zij zelf nooit gecreeërd: bij hen was er dominantie, strijd, competitie, straf met een pak rammel en als gevolg daarvan dus nu ook geen geweldige contacten met hun vier kinderen. Bij hun thuis was het niet leuk, hoor ik van mijn schoonzussen.

Nu zien ze dat dat anders kan en willen ze daar ook wel de vruchten van plukken. Dat mag, tot op een bepaalde hoogte; ik vind het ook best sneu dat ze dat zelf nooit gehad hebben, maar dat ligt ook echt wel aan henzelf. Ze gooien het zelf op de generatie, maar daar geloof ik niets van. Mijn ouders zijn van dezelfde generatie en ik ben toch echt nooit geslagen, mijn ouders hebben me altijd liefdevol bejegend.

Wij hechten als ouders ook waarde aan het opdoen van ervaringen, delen van gevoelens, de vorming van de kinderen, het vormen van herinneringen, met alleen ons gezin. Opa en oma mogen op onderdelen meedoen, maar niet overal en altijd bij alle zaken die wij in ons gezin meemaken, dat willen ze het liefst, maar ik dus niet. Opa en oma zijn geen ouders. Dat zijn wij.

genieten

Het valt mij op dat in zoveel postings ervan uitgegaan wordt dat opa en oma voornamelijk genieten en de ouders voornamelijk de lasten dragen. Ik ben ook ouder, maar ik geniet met volle teugen en ook heel bewust. Wat is dat toch dat je niet zou genieten tenzij je met pensioen en opa en oma bent? Ik maak me niet druk, ik geniet juist nu, nu die band nog zo close is. Ik realiseer me heel goed dat nu het moment is, nu je ze nog dichtbij je hebt, en niet straks. Dan hoef je straks ook niet in de herkansing.

niet zozeer de lasten

Maar wel de verantwoordelijkheid. Opa en oma hoeven niet te zorgen dat onze pubers hun huiswerk af hebben of op tijd op school zijn. Dat kan soms behoorlijk lastig zijn

Perzik

Ik schreef dat ik nu de lasten en de lusten heb. Dat is toch ook zo? Er moet iedere dag gewerkt worden om meerdere monden te voeden, iedereen te kleden en sparen voor opleidingen.Hier en daar moet er ook nog wat opgevoed worden, puber het bed uit rammen voor school bijvoorbeeld. Ik geniet ook hier en nu, maar zoals Yeti ook schrijft, wij als ouders dragen de verantwoordelijkheid.

Als oma zijnde heb ik die taak er niet bij. Ik draag niet dagelijks bij in het opgroeien van mijn kleinkind. Ik hoef niet meer op te voeden.

Lastenvrij

Opa''s en oms' s zijn in principe lastenvrij omdat je als ouder het zo regelt dat anderen niet opgezadeld worden met jouw lasten. Zo ga je zelf samen met je kind de oefenopdrachten van de logopedist doorwerken. Of naar de beugeltandarts of naar de ggd voor een prik. Als opa bij een voetbalwedstrijd komt kijken, en kind vind dat oke, is dat prima. Maar het is aan de ouders om het team te vervoeren. Sommige zaken moet je zelf doen, dat valt onder opvoeden.

Genieten

Mijn moeder waarschuwde mij bij de geboorte van oudste om vooral niet te vergeten te genieten van je tijd met kinderen, het gaat snel voorbij.
Gelukkig hebben mijn kinderen hun opa en oma, ook de grootouders in herkomstland van ex meegemaakt. Inmiddels zijn ze er niet meer en ze worden gemist.
Mijn moeder mopperde weleens dat mijn vader met zijn kleinkinderen wel tijd had die hij met ons niet had vanwege en werk en andere verantwoordelijkheden. Mijn vader was een leuke opa maar zelf had ze ook weleens wat meer haar handen vrij gehad in de tijd dat haar eigen kinderen klein waren.
Ik liet mijn kinderen met een gerust hart over aan mijn ouders. Er waren weleens wat dingen die ze anders deden maar in algemene zin was dat verwaarloosbaar.
Of komt het dat ze er niet meer zijn, dan blijven de goede herinneringen over.

Meer ontspannend

Wat ik fijn vind van het oma zijn is dat je niet hoeft na te denken over van alles. Mijn kleindochter bijvoorbeeld is nu 2,5 en haar moeder wil graag dat ze zindelijk wordt. Op zo'n moment ben ik gewoon blij dat ik die taak niet heb. Ik hoef niet meer na te denken over of dit een goede leeftijd is of dat we dat eerder hadden moeten doen of juist meer op z'n beloop moeten laten. En dat geldt voor heel veel dingen. Als ouder maak ik me meer zorgen, denk over van alles meer na en ben veel meer aan het plannen en regelen. Bovendien voel ik als ouder een veel grotere verantwoordelijkheid. Als mijn eigen kind brutaal is, niet netjes eet, niet goed kan schrijven of wat dan ook dan moet ik daar iets mee. Ik ben er voor verantwoordelijk. Ik wordt er op aangekeken. En dat houdt voor mij ook in dat ik als ouder altijd eindeloos nadenken over van alles. Kan ik toch niet beter dit of dat? Of doe ik hier wel goed aan of kan ik beter wat anders proberen?

Als grootouder hoef ik dat allemaal niet meer. Mijn kleinkinderen komen, ik speel met ze, ik volg eventueel wat instructies van de ouders maar ik hoef alleen uit te voeren. Ik hoef niet te bedenken en te plannen. Dat is echt heel fijn.

Het zal natuurlijk wat anders zijn als er echt grote zorgen zijn. Dan zou ik me ook veel meer druk maken over de kleinkinderen. Echter over alle gewone opvoedingsdingen hoef ik niet na te denken. Dat vind ik heel bevrijdend. Ik ben toch al vrij opvoedingsmoe.

En verder heb je ook niet al die vervelende klusjes zoals kinderen op tijd op school proberen te krijgen, helpen met huiswerk, eindeloze was doen, brengen en ophalen... Ik vind dat er aan kinderen logistiek gezien ook zeker minder leuke kanten zitten.

Mijn kleindochter komt hier meerdere keren per week over de vloer en blijft ook vaak een nachtje slapen maar het zijn geen vaste afspraken dus als ik moe ben of al een andere afspraak heb staan kan ik gewoon nee zeggen (tenzij de ouders natuurlijk echt iets dringends hebben). Kan je bij je eigen kinderen niet doen. En als ze dan komt logeren is het gewoon heel gezellig, zeker sinds ze 's nachts doorslaapt. Enige minpuntje is als ze vroeg wakker is en we om 6:30 in de woonkamer zitten. Maar dan denk ik maar zo dat ik dan mijn nachtrust de andere dagen extra waardeer.

Verder ervaar ik het niet als een tweede kans maar ik heb ook nog thuiswonende kinderen dus ik was nog bezig met de eerste kans toen het eerste kleinkind kwam.

Herkansen mag

Ik denk dat het wel uitmaakt hoe je dat dan ziet. Als je zelf streng was voor je kinderen, vervolgens als goedmakertje je kleinkinderen tegen de wens van de ouders in op al hun wenken bedienen en verwennen zou doorslaan naar de verkeerde kant, maar als je aan je kinderen laat merken dat je er nu wat milder in staat... prima toch? Als overal maar over te praten valt. Als de kinderen vragen stellen, daar ook op in willen gaan.

Ik denk dat ik mijn eigen ouders zal proberen te herkansen naar mijn eventuele kleinkinderen toe. Mijn dochters zijn opgegroeid met een opa en oma. Hoewel oma zo haar eigenaardigheden had hielden ze wel van haar. Hoeveel ontdekten ze toen oma overleden was. Daarvoor was ze er gewoon, daar werd niet echt over nagedacht.

Mijn oudste dochter was 6 en de jongste 4 toen ze mijn ouders voor het laatst hebben gezien en gesproken. Dat zit ze niet lekker. Voor mijn ouders overlijden, willen ze ze nog een keer zien. Ze hebben vorig jaar daarom een poging gedaan om weer contact te leggen, maar daar kwam geen reactie op. Ik vrees dus dat het hierbij blijft.

Ik heb denk ik heel erg de behoefte om voor mijn kleinkinderen de oma te zijn die hún oma niet was voor mijn kinderen. Gewoon een lief mens waar ze altijd welkom zijn en die graag tijd voor ze maakt.
Mijn vader was nogal een 'betweter'. Hij wist wel hoe het allemaal in elkaar stak, ook van zaken waar hij echt geen idee van had. Zo kreeg mijn neefje allerlei adviezen over welke opleiding hij moest doen en was mijn vader nog boos ook omdat die raad volslagen genegeerd werd. Hij wist immers hoe het er in de wereld aan toeging...
Ik zal echt mijn uiterste best doen om niet in die rol te schieten. Tong afbijten, op mijn handen zitten... zolang het maar leuk blijft.

het ligt eraan

hoe de bemoeienis gebracht wordt, natuurlijk.
Maar ik had best wat meer bemoeienis willen hebben bij de opvoeding.
Ik vond het best zwaar soms alleen. (met partner dan wel, dat liep niet altijd vanzelf, scheelt wellicht ook)
Juist alleen dat 'als het maar leuk is', dat hadden mijn (schoon)ouders ook, dat vond ik soms wel wat eenzaam.
Vooral bij zorgenkind, bij ander kind liep alles meer vanzelf, daarin voelde ik me minder onzeker.

Mijn moeder en schoonmoeder legden de verantwoordelijkheid altijd heel expliciet bij mij. Vast heel lief bedoeld. Maar ik wilde juist graag sparren met iemand, iemand die soms eens met me meekeek, meedacht, meeleefde. Als oudste als baby huilde, werd onmiddelijk mij de vraag gesteld waarom. Dan dacht ik jee, weet ik veel, moet ik net zo goed onderzoeken, ken dit kind nog maar net! Juist die 'superrol' als moeder, snapte ik niet altijd en wilde ik ook niet altijd.
Ik vond het een beetje zonde ook, zoveel volwassenen om zo'n kind en dan eentje exclusief aanstellen om 'op te voeden', beetje arm.

Goed omschreven flanagan

Lastenvrij, dat zouden grootouders moeten zijn in de relatie met hun kleinkinderen, inderdaad doe je zelf de oefeningen van de logopedie, als ouder vervoer je het voetbalteam, daar val je opa of oma niet mee lastig.
Helaas heb ik het zelf 4 keer meegemaakt dat een van mijn kinderen met spoed opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Toen was het maar wat fijn dat 1 telefoontje naar opa en oma voldoende was om in te springen voor het andere kind. Ouders hebben dat ook niet als last ervaren, waren blij dat ze nog in staat waren ons te helpen.
Opa probeert trouwens soms wel dingen goed te maken met de kleinkinderen waar hij met ons steken heeft laten vallen.(vindt hij zelf) Met slecht weer zoals de afgelopen week biedt hij zijn kleinkinderen aan om ze naar school te brengen, gelukkig voor hem willen kleinkinderen dat helemaal niet (stel je voor dat klasgenoten dat zien) met een auto om half negen kleinkinderen afleveren in twee verschillende ons dorp omringende dorpen gaat echt niet lukken.

Veerle

Dat 'zolang het maar leuk is' hoef je natuurlijk niet al te oppervlakkig te maken. Mijn dochters en kleinkinderen (eventuele) mogen in principe voor alles wat in mijn mogelijkheden ligt bij mij aankloppen. Daarnaast wil ik gewoon een leuke oma zijn.

Veerle

Natuurlijk is hulp bieden ook belangrijk. Zeker als de kinderen klein zijn is het fijn als je als grootouders ook hulp kan bieden. Daar begrijp ik alles van. Ik weet nog hoe blij ik was dat mijn moeder kwam logeren toen ik net mijn oudste twee had gekregen (tweeling) en dat zij wist hoe je een baby in bad moest doen. Ik had geen idee. Of dat ik even een nachtje door kon slapen omdat mijn moeder er was. Die hulp wil ik mijn kinderen zeker niet ontzeggen. Het hoeft niet alleen maar leuk te zijn.

Toen mijn dochter beviel van haar oudste knd is ze bewust hier een paar maanden komen logeren. Waar ze wonen hebben ze geen familie dus het leek hun handig/praktisch om de eerste maanden wel familie in de buurt te hebben. Ze wist veel meer van baby's dan ik toen ik mijn eerste kreeg maar ze was natuurlijk enorm onzeker. En natuurlijk heb ik haar in die tijd geholpen, haar (en haar man) de de gelegenheid gegeven bij te slapen door ook een nachtje de zorg op me te nemen en dergelijke. Geen probleem om dat te doen.Juist heel bijzonder.Ook al is het soms vermoeiend en slaap ik liever 's nachts. Ze krijgen nu hun tweede kind en ze hebben nu een appartement hier in de buurt gehuurd zodat ze toch de steun van familie hebben in die eerste maanden.

Mijn zoon en zijn vrouw hebben hier zelfs 2 jaar bij ons in huis gewoond omdat ze nog geen huis hadden. En hoewel de primaire zorg bij hun lag had ik erg geen enkel probleem mee om op te passen als ze de stad wilden en zo. Juist omdat ze nog zo jong waren toen ze hun kind kregen hebben ze veel behoefte aan vrijheid. Dat snap ik prima. Dus ik pas echt zonder enkel probleem op. Ik wil alleen de vrijheid hebben om ook gewoon nee te kunnen zeggen.

Dus het is echt niet zo dat ik geen enkele verantwoordelijkheid wil nemen. Ik ben ook altijd bereid om te luisteren en advies te geven of om gewoon mee te denken. Ik wil alleen niet een soort moeder 2.0 zijn. Wel van mijn kinderen maar niet van de kleinkinderen. Ik vind de vrijheid die ik heb om ook gewoon nee te kunnen zeggen en mijn eigen planning te maken voor mijn vrije tijd en niet meer eindeloos taxi hoef te spelen ook erg waardevol.Wat absoluut niet inhoudt dat ik nooit voor taxi zal spelen. Mijn eigen moeder bracht bijvoorbeeld altijd mijn middelste dochter naar ballet les. Was heel lief van haar. Dus ik wil dat soort dingen ook best doen maar ik heb liever geen al te vaste en strakke afspraken.

nou ja

Het is niet zo dat ik geen enkele praktische hulp heb gehad. Vooral schoonouders, die in de buurt wonen, konden we bij terecht in noodgevallen. En schoonouders hebben ook regelmatig opgepast.
Het is ook zeker niet zo dat ik van (schoon) ouders verwacht dat ze hun leven opzij zetten oid. Juist de praktische zorg zie ik wel als verantwoordelijkheid van ouders zelf.
Maar de rest had ik graag wat meer gedeeld. Ik geloof niet dat mijn moeder of schoonmoeder bewust waren van feit dat ik als verse moeder onzeker was bijv. Ik geloof ook niet dat ik zelf hulp heb gevraagd hoor.
Maar ik voelde sterk iets dat ik in dit draadje ook wat proefde; als ouder doe je het alleen.
Toen er zorgen kwamen om zorgenkind heb ik dat wel proberen te bespreken maar daar kwam geen reactie op.
Ik miste gewoon expertise/ ervaring/ betrokkenheid van anderen. Beetje arm klimaat voor een kind.
(En tsja Jaina, jij klinkt dus juist als een zeer betrokken oma/ moeder.)

bijv.

Ik weet nog wel dat ik net bevallen van oudste niet graag had dat ze op bezoek kwamen. Want ik rende dan rond met koffie ed.(1e dag al) Terwijl ik mijn energie hard nodig had voor oudste. Maar het was dan echt een 'bezoek' voor hen, waarbij ze zelf kind wilden bewonderen maar ze stonden verder overal buiten. Zal toen wel gelijk een wisselwerking geworden zijn.